WŁADYSŁAW STANISŁAW REYMONT
ZIEMIA OBIECANA
I
Łódź się budziła.
Pierwszy wrzaskliwy świst fabryczny rozdarł ciszę wczesnego poranku, a za nim we
wszystkich stronach miasta zaczęły się zrywać coraz zgiełkliwiej inne i darły się chrapliwymi,
niesfornymi głosami niby chór potwornych kogutów, piejących metalowymi gardzielami
hasło do pracy.
Olbrzymie fabryki, których długie, czarne cielska i wysmukłe szyje-kominy majaczyły
w nocy, w mgle i w deszczu – budziły się z wolna, buchały płomieniami ognisk, oddychały
kłębami dymów, zaczynały żyć i poruszać się w ciemnościach, jakie jeszcze zalegały ziemię.
Deszcz drobny, marcowy deszcz pomieszany ze śniegiem, padał wciąż i rozwłóczył nad
Łodzią ciężki, lepki tuman; bębnił w blaszane dachy i spływał z nich prosto na trotuary, na
ulice czarne i pełne grzęskiego błota, na nagie drzewa, przytulone do długich murów, drżące
z zimna, targane wiatrem, co zrywał się gdzieś z pól przemiękłych i przewalał się ciężko błotnistymi
ulicami miasta, wstrząsał parkanami, próbował dachów i opadał w błoto, i szumiał
między gałęziami drzew, i bił nimi w szyby niskiego, parterowego domu, w którym nagle
zabłysło światło.
Borowiecki się obudził, zapalił świecę i równocześnie budzik zaczął dzwonić gwałtownie,
wskazując piątą.
– Mateusz, herbata! – krzyknął do wchodzącego lokaja.
– Wszystko gotowe.
– Panowie śpią jeszcze?
– Zaraz będę budził, jeśli pan dyrektor każe, bo pan Moryc mówił wieczorem, że chce dzisiaj
spać dłużej.
– Idź, obudź.
– Klucze już brali?
– Sam Szwarc wstępował.
– Telefonował kto w nocy?
– Kunke był na dyżurze, ale odchodząc nic mi nie mówił.
– Co słychać na mieście? – pytał prędko, prędzej jeszcze się ubierając.
– A nic, ino zaś na Gajerowskim Rynku zażgali robotnika.
– Dosyć, ruszaj.
– Ale spaliła się też fabryka Goldberga, na Cegielnianej. Nasza straż jeździła, ale wszystko
dobrze poszło, ostały tylko mury. Z suszarni poszedł ogień.
– Cóż więcej?
– A nic, wszystko poszło fein, na glanc – zaśmiał się rechocząco.
4
– Nalewaj herbatę, ja sam obudzę pana Moryca.
Ubrał się i poszedł do sąsiednich pokojów, przechodząc przez stołowy, w którym wisząca
u sufitu lampa rozrzucała ostre, białe światło na stół okrągły, nakryty obrusem i zastawiony
filiżankami, i na samowar błyszczący.
– Maks, piąta godzina, wstawaj! – zawołał otwierając drzwi do ciemnego pokoju, z którego
buchnęło duszne, przesycone zapachem fiołków powietrze.
Maks się nie odezwał, tylko łóżko zaczęło trzeszczeć i skrzypieć.
– Moryc! – zawołał do drugiego pokoju.
– Nie śpię. Nie spałem całą noc.
– Dlaczego?
– Myślałem o tym naszym interesie, trochę sobie obliczałem i tak zeszło.
– Wiesz, Goldberg się spalił dzisiaj w nocy, i to zupełnie, „na glanc”, jak Mateusz mówi...
– Dla mnie to nie nowina – odpowiedział ziewając.
– Skąd wiedziałeś?
– Ja miesiąc temu wiedziałem, że on się potrzebuje spalić. Dziwiłem się nawet, że tak długo
zwleka, przecież procentów mu nie dadzą od asekuracji.
– Miał dużo towaru?
– Miał dużo zaasekurowane...
– Bilans sobie wyrównał.
Roześmiali się obaj szczerze.
Borowiecki wrócił do stołowego i pił herbatę, a Moryc, jak zwykle, szukał po całym pokoju
różnych części garderoby i wymyślał Mateuszowi.
– Ja tobie zbiję ładny kawałek pyska, ja ci z niego czerwony barchan zrobię, jak mi nie
będziesz składał wszystkiego porządnie.
– Morgen!2 – krzyknął przebudzony wreszcie Maks.
– Nie wstajesz? Już po piątej.
Odpowiedź zagłuszyły świstawki, które się rozległy jakby tuż nad domem i ryczały przez
kilkanaście sekund z taką siłą, aż szyby brzęczały w oknach.
Moryc w bieliźnie tylko, z paltem na ramionach, usiadł przed piecem, w którym wesoło
trzaskały szczapy smolne.
– Nie wychodzisz?
– Nie. Miałem jechać do Tomaszowa, bo Weis pisał do mnie, aby mu sprowadzić nowe
gręple3, ale teraz nie pojadę. Zimno mi i nie chce mi się.
– Maks, także zostajesz w domu?
– Gdzie się będę spieszył? Do tej parszywej budy? A zresztą wczoraj się z fatrem pożarłem.
– Maks, ty źle skończysz przez to żarcie się ciągłe i ze wszystkimi! – mruknął niechętnie
i surowo Moryc rozgrzebując pogrzebaczem ogień.
– Co cię to obchodzi! – krzyknął głos z drugiego pokoju.
Łóżko zatrzeszczało gwałtownie i w drzwiach ukazała się wielka figura Maksa, w bieliźnie
tylko i pantoflach.
– A właśnie, że mnie to bardzo obchodzi.
– Daj mi spokój, nie irytuj mnie. Karol mnie obudził diabli wiedzą po co, a ten znowu
pyskować zaczyna.
5
Gadał głośno, niskim, silnie brzmiącym głosem.
Cofnął się do swojego pokoju i po chwili wyniósł całą garderobę, rzucił ją na dywan i z
wolna się ubierał.
– Ty nam psujesz interes tym swoim żarciem – zaczął znowu Moryc wciskając złote binokle
na swój suchy, semicki nos, bo mu się ciągle zsuwały.
– Gdzie? co? jak?
– Wszędzie. Wczoraj u Blumentalów powiedziałeś głośno, że większość naszych fabrykantów
to prości złodzieje i oszuści.
– Powiedziałem, a jakże, i zawsze to będę mówił.
Jakiś niechętny, pogardliwy uśmiech przeleciał mu po twarzy, gdy patrzył na Moryca.
– Ty, Maks Baum, mówić tego nie będziesz, mówić ci tego nie wolno, to ja ci powiadam.
– Dlaczego? – zapytał cicho i oparł się o stół.
– Ja ci powiem, jeśli tego nie rozumiesz. Przede wszystkim, co ci do tego? Co cię to obchodzi,
czy oni są złodzieje, czy porządni ludzie? My wszyscy razem jesteśmy tu po to w Łodzi,
żeby zrobić geszeft4, żeby zarobić dobrze. Nikt z nas tutaj wiekować nie będzie. A każdy
robi pieniądze, jak może i jak umie. Ty jesteś czerwony, ty jesteś radykał pąs nr 4.
– Ja jestem uczciwy człowiek – burknął tamten nalewając sobie herbatę.
Borowiecki, oparty o stół łokciami, utopił twarz w dłoniach i słuchał.
Moryc na odpowiedź usłyszaną odwrócił się gwałtownie, aż binokle mu spadły i uderzyły
w poręcz krzesła, popatrzył się na Maksa z uśmiechem gryzącej ironii na wąskich ustach,
pogładził cienkimi palcami, na których skrzyły się brylantowe pierścionki, rzadką, czarną jak
smoła brodę i szepnął drwiąco:
– Nie gadaj, Maks, głupstw. Tu chodzi o pieniądze. Tu chodzi, żebyś nie wyjeżdżał z tymi
oskarżeniami publicznie, bo to naszemu kredytowi może zaszkodzić. My mamy założyć fabrykę
we trzech: my nic nie mamy, to my potrzebujemy mieć kredyt i zaufanie u tych, co go
nam dadzą. My teraz potrzebujemy być porządni ludzie, gładcy, mili, dobrzy. Jak ci Borman
powie: „Podła Łódź”, to mu powiedz, że jest cztery razy podłą – jemu trzeba przytakiwać, bo
to gruba fisz 5. A coś ty o nim powiedział do Knolla? Że jest głupi cham. Człowieku, on nie
jest głupi, bo on ze swojej mózgownicy wyciągnął miliony, on te miliony ma, a my je także
chcemy mieć. Będziemy mówić o nich wtedy, jak będziemy mieli pieniądze, a teraz trzeba
siedzieć cicho, oni są nam potrzebni; no, niech Karol powie, czy ja nie mam racji – mnie
idzie przecież o przyszłość nas trzech.
– Moryc ma zupełną prawie słuszność – powiedział twardo Borowiecki podnosząc zimne,
szare oczy na wzburzonego Maksa.
– Ja wiem, że wy macie rację, łódzką rację, ale nie zapominajcie, że jestem uczciwy człowiek.
– Frazes! stary, wytarty frazes!
– Moryc, ty jesteś podły Żydziak! – wykrzyknął gwałtownie Baum.
– A ty jesteś głupi, sentymentalny Niemiec.
– Kłócicie się o wyrazy – ozwał się chłodno Borowiecki i zaczął wdziewać palto. – Żałuję,
że nie mogę zostać z wami, ale puszczam w ruch nową drukarnię.
– Nasza wczorajsza rozmowa na czym stanęła? – zapytał spokojnie już Baum.
– Zakładamy fabrykę.
– Tak, ja nie mam nic, ty nie masz nic, on nie ma nic – zaśmiał się głośno.
6
– To razem właśnie mamy tyle, w sam raz tyle, żeby założyć wielką fabrykę. Cóż stracimy?
Zarobić zawsze można – dorzucił po chwili. – Zresztą, albo robimy interes, albo interesu
nie robimy. Powiedzcie raz jeszcze.
– Robimy, robimy! – powtórzyli obaj.
– Co to, Goldberg się spalił? – zapytał Baum.
– Tak, zrobił sobie bilans. Mądry chłop, zrobi miliony.
– Albo skończy w kryminale.
– Głupie słowo! – żachnął się niecierpliwie Moryc. – Ty sobie takie rzeczy gadaj w Berlinie,
w Paryżu, w Warszawie, ale w Łodzi nie gadaj. To nieprzyjemne słowa, nam oszczędź ich.
Maks się nie odezwał.
Świstawki znowu zaczęły podnosić swoje przenikliwe, denerwujące głosy i śpiewały coraz
potężniej hejnał poranny.
– No, muszę już iść. Do widzenia, spólnicy, nie kłóćcie się, idźcie spać i śnijcie o tych
milionach, jakie zrobimy.
– Zrobimy!
– Zrobimy! – powiedzieli razem.
Uścisnęli sobie mocno, po przyjacielsku dłonie.
– Zapisać trzeba dzisiejszą datę; będzie ona dla nas bardzo pamiętną.
– Dodaj tam, Maksie, taki nawias, kto z nas najpierw zechce okpić drugich.
– Ty, Borowiecki, jesteś szlachcic, masz na biletach wizytowych herb, kładłeś nawet na
prokurze swoje von, a jesteś największym z nas wszystkich Lodzermenschem –
szepnął Moryc.
– A ty nim nie jesteś?
– Ja przede wszystkim mówić o tym nie potrzebuję, bo ja potrzebuję zrobić pieniądze. Wy
i Niemcy – to dobre narody, ale do gadania.
Borowiecki podniósł kołnierz, pozapinał się starannie i wyszedł.
Deszcz mżył bezustannie i zacinał skośnie, aż do pół okien małych domków, co w tym
końcu Piotrkowskiej ulicy stały gęsto przy sobie, gdzieniegdzie tylko jakby rozepchnięte olbrzymem
fabrycznym lub wspaniałym pałacem fabrykanta.
Szeregi niskich lip na trotuarze gięły się automatycznie pod uderzeniem wiatru, który hulał
po błotnistej, prawie czarnej ulicy, bo rzadkie latarnie rozsiewały tylko koła niewielkie żółtego
światła, w którym błyszczało czarne, lepkie błoto na ulicy i migały setki ludzi, w ciszy
wielkiej a z pośpiechem szalonym biegnących na głos tych świstawek, co teraz coraz rzadziej
odzywały się dokoła.
– Zrobimy? – powtórzył Borowiecki, przystając i topiąc spojrzenie w tym chaosie kominów,
majaczących w ciemności; w tej masie czarnej, nieruchomej, dzikiej jakimś kamiennym
spokojem fabryk, co stały wszędzie i ze wszystkich stron zdały się wyrastać przed nim czerwonymi,
potężnymi murami.
– Morgen! – rzucił ktoś stojącemu, biegnąc dalej.
– Morgen... – szepnął i poszedł wolniej.
Gryzły go wątpliwości, tysiące myśli, cyfr, przypuszczeń i kombinacji przewijało mu się
pod czaszką, zapominał prawie, gdzie jest i dokąd idzie.
Tysiące robotników, niby ciche, czarne roje, wypełzło nagle z bocznych uliczek, które
wyglądały jak kanały pełne błota, z tych domów, co stały na krańcach miasta niby wielkie
7
śmietniska – napełniło Piotrkowską szmerem kroków, brzękiem blaszanek błyszczących
w świetle latarń, stukiem suchych drewnianych podeszew trepów i gwarem jakimś sennym
oraz chlupotem błota pod nogami.
Zalewali całą ulicę, szli ze wszystkich stron, zapełniali trotuary, człapali się środkiem ulicy,
pełnej czarnych kałuż wody i błota. Jedni ustawiali się bezładnymi kupami przed bramami
fabryk, drudzy, uszeregowani w długiego węża, znikali w bramach jakby połykani z wolna
przez buchające światłem wnętrza.
W ciemnych głębiach zaczęły buchać światła. Czarne, milczące czworoboki fabryk błyskały nagle setkami płomiennych okien i niby ognistymi ślepiami świeciły. Elektryczne słońca
nagle zawisały w cieniach i skrzyły się w próżni.
Białe dymy zaczęły bić z kominów i rozwłóczyć się pomiędzy tym potężnym kamiennym
lasem, co tysiącami kolumn zdawał się podpierać noc i jakby chwiał się w drganiach światła
elektrycznego.
Ulice opustoszały, gaszono latarnie, ostatnie świstawki przebrzmiały, cisza, pełna chlupotu
deszczu, coraz cichszych poświtywań wiatru, rozwłóczyła się po ulicy.
Otwierano szynki i piekarnie, a gdzieniegdzie, w jakimś okienku na poddaszu lub w suterenach,
do których sączyło się uliczne błoto, błyskały światła.
Tylko w setkach fabryk wrzało życie wysilone, gorączkowe; głuchy łoskot maszyn drżał
w powietrzu mglistym i obijał się o uszy Borowieckiego, który wciąż spacerował po ulicy
i patrzył w okna fabryk, za którymi rysowały się czarne sylwetki robotników lub olbrzymie
kontury maszyn.
Nie chciało mu się iść do roboty. Było mu dobrze tak chodzić i myśleć o tej przyszłej fabryce,
urządzać ją, puszczać w ruch, pilnować. Tak się zatapiał w tym rozmarzeniu, że chwilami
najwyraźniej słyszał około siebie i czuł tę przyszłą fabrykę. Widział stosy materiałów,
widział kantor, kupujących, szalony ruch, jaki panował. Czuł jakąś wielką falę bogactw płynącą mu pod stopy.
Uśmiechał się bezwiednie, oczy mu wilgotnymi blaskami świeciły, na bladą, piękną twarz
występowały rumieńce głębokiej radości. Pogładził nerwowo brodę mokrą od deszczu
i oprzytomniał.
– Co za głupstwo – szepnął niechętnie i obejrzał się dookoła, jakby z obawy, czy kto nie
widział tej chwilowej słabości.
Nie było nikogo, ale już szarzało, ze słabego, przemglonego świtu zaczynały powoli wychylać
się kontury drzew, fabryk i domów.
Piotrkowską zaczynały ciągnąć od rogatek sznury chłopskich wozów, od miasta turkotały
po wybojach olbrzymie wozy towarowe ładowane węglem i platformy naładowane przędzą,
bawełną w belach, surowym towarem lub beczkami, a pomiędzy nimi przemykały pospiesznie
małe bryczki lub powoziki fabrykantów, spieszących do zajęć, lub tłukła się z hałasem
dorożka, wioząca zapóźnionego oficjalistę8.
Borowiecki przy końcu Piotrkowskiej skręcił na lewo, w małą, nie brukowaną uliczkę,
oświetloną kilkoma latarniami na sznurach i olbrzymią fabryką, która już szła. Długi czteropiętrowy
budynek świecił wszystkimi oknami.
Przebrał się szybko w zafarbowaną, brudną bluzę i pobiegł do swojego oddziału.
8
II
– Murray, dzień dobry! – krzyknął Borowiecki.
Murray, okręcony w długi, niebieski fartuch wysunął się spoza rzędów ruchomych kotłów,
w których się gotowały i robiły farby. W mdłym świetle elektrycznym, przesyconym kolorowymi
parami, jego długa, koścista twarz, starannie wygolona i świecąca bladoniebieskimi,
jakby wypełzłymi oczami, robiła wrażenie karykatury z „Puncha” 9.
– A, Borowiecki! Chciałem widzieć pana, byłem u was wieczorem, zastałem Moryca, ale
że ja go nie cierpię, nie czekałem.
– Dobry chłopak.
– Co mi do jego dobroci! Nie cierpię jego rasy.
– Drukują już pięćdziesiąty siódmy numer?
– Drukują. Wydawałem farbę.
– Trzyma się?
– Pierwsze metry nieco lakowała. Przysłali z centrali zamówienie na pięćset sztuk tej pańskiej
lamy.
– Aha, dwudziesty czwarty numer, seledynowa.
– I z filii Bech telefonował o to samo. Czy będziemy robić?
– Dzisiaj już nie. Mamy bojki10 pilne, mamy jeszcze pilniejsze do drukowania te letnie korty11.
– Telefonowali o barchan numer siódmy.
– W apreturze. Muszę tam zaraz iść.
– Chciałem panu coś powiedzieć...
– Słucham, słucham! – szepnął grzecznie, ale z pewną niechęcią.
Murray ujął go pod rękę i odprowadził w kąt za wielkie beczki, z których co chwila czerpano
farby.
„Kuchnia”, bo tak nazywano tę salę, tonęła w zmroku. Pod okapami wiszącymi nisko, niby
pod stalowymi parasolami, kręciły się wolno, automatycznie, szerokie miedziane mieszadła,
przegarniające farby w wielkich kotłach, błyszczących miedzią polerowaną.
Budynek cały drżał od ruchu maszyn.
Długie transmisje, niby węże bladożółte nieskończonej długości, goniły się z szaloną szybkością pod sufitem, przewijały się nad podwójnym szeregiem kotłów, pełzały wzdłuż ścian,
krzyżowały się wysoko, ledwie dojrzane w obłoku gryzących kolorowych par, co buchały
ustawicznie z kotłów i przyciemniały światło, i uciekały wskroś murów, przez wszystkie
otwory, do innych sal.
Sylwetki robotników w koszulach umazanych farbami przemykały cicho i jak cienie ginę-ły w zmroku; wózki z łoskotem wjeżdżały i wyjeżdżały obładowane farbami gotowymi, które
wiozły do drukarni i farbiarni.
9
Ostry straszliwie zapach siarki rozchodził się wszędzie.
– Kupiłem wczoraj meble – szeptał cicho do ucha Borowieckiemu. – Uważasz pan, do
saloniku kupiłem żółte jedwabne w stylu empire. Do jadalnego obstalowałem dębowe w stylu
Henryka IV, a do buduaru...
– A kiedyż się pan żeni? – przerwał mu dosyć niecierpliwie.
– No, nie wiem jeszcze. Chociaż ja chciałbym jak najprędzej.
– To już po oświadczynach? – spojrzał dosyć ironicznie na zgarbionego i dosyć śmiesznie
wyglądającego Anglika; jego garb wydał mu się teraz potwornym, a on sam przypominał
małpę tą długą wystającą szczęką i szerokimi ustami, niezmiernie ruchliwymi.
– Tak jakby już. W niedzielę właśnie powiedziała mi, jak by chciała mieć urządzone mieszkanie.
Wypytałem się szczegółowo, odpowiadała tak, jak odpowiadają kobiety, gdy idzie o ich
przyszłe gospodarstwo.
– Ostatnim razem myślałeś pan tak samo.
– Tak, ale nie miałem takiej pewności ani w połowie! – zaręczał gorąco.
– No, kiedy tak, to winszuję panu szczerze, kiedyż poznam narzeczoną?
– Na wszystko przyjdzie czas, na wszystko.
– Dlatego też wierzę, iż się pan w końcu ożeni – szepnął drwiąco.
– Może byś pan przyszedł jutro do mnie, dobrze? Chciałem koniecznie usłyszeć pańskie
zdanie o tych meblach.
– Przyjdę.
– Ale kiedy?
– Po obiedzie.
Murray wrócił do farb i laboratorium, a Borowiecki pobiegł dalej do farbiarni przez korytarze
i przejścia zapchane wózkami naładowanymi towarem ociekającym wodą, ludźmi i stosami
towaru, leżącego na ziemi w wielkich kupach, oczekującego swojej kolei.
Co chwila zastępowano mu drogę z najrozmaitszymi interesami.
Wydawał krótkie rozkazy, szybko decydował, pospiesznie informował, czasem obejrzał
próbkę z farby, jaką mu przynosił robotnik, rzucał stanowczo: „Dobre” lub „Jeszcze” – i leciał dalej wśród spojrzeń setek robotniczych i szumu fabryki, co niby piekło wrzała chaosem.
Wszystko się trzęsło: ściany, sufity, maszyny, podłogi, huczały motory, świszczały przenikliwie
pasy i transmisje, turkotały po asfaltowej podłodze wózki, szczękały czasem koła rozpędowe,
zgrzytały tryby, leciały wskroś tego morza rozbitych drgań jakieś krzyki lub rozlegał
się potężny, huczący oddech maszyny głównej.
– Panie Borowiecki!
Wytężył oczy, bo wśród par, jakie zalegały całą farbiarnię, nie było nic prawie widać prócz
słabych zarysów maszyn. Nie wiedział, kto woła.
– Panie Borowiecki!
Drgnął, bo go ujęto pod ramię.
– A, pan prezes – szepnął, poznawszy właściciela fabryki.
– Ja pana gonię, ale pan dobrze uciekasz.
– Robota, panie dyrektorze.
– Tak, tak, ja to rozumiem. Zmęczyłem się na śmierć – trzymał go silnie za ramię, zamilkł
i dyszał ciężko ze zmęczenia.
– Idzie, co? – zapytał po chwili.
10
– Robi się – rzucił krótko i szedł naprzód.
Fabrykant uczepiony u jego ramienia wlókł się ciężko, podpierał się grubą laską i zgarbiony
prawie we dwoje, podnosił okrągłe, czerwone oczy jastrzębie i twarz dużą, świecącą,
okrągłą, ozdobioną małymi baczkami i wąsami przyciętymi równo.
– Cóż, te watsony 12 dobrze działają?
– Po piętnaście tysięcy metrów dziennie drukują.
– Mało – mruknął cicho, puścił jego ramię i przysiadł na wózku pełnym surowego perkalu,
obciągnął gruby kaftan, w jaki był ubrany, podparł się laską i siedział.
Borowiecki pobiegł do wielkich kadzi farbiarskich, nad którymi na wielkich wałach rozwinięte
zwoje materiałów kręciły się w kółko i kąpały w farbie rozpryskując ją na twarze i koszule
robotników, którzy stali nieruchomie, co chwila czerpiąc z kadzi wodę dłonią i patrząc,
czy jest w niej jeszcze farba, którą wyciągał materiał.
Kilkadziesiąt tych wałów, ustawionych rzędem, toczyło się wciąż w kółko, z męczącą jednostajnością, długie, poskręcane zwoje materiałów pławiły się w farbach i błyskały w mgle
matowymi plamami czerwieni, błękitu i ochry.
Z drugiej strony, za podwójnym rzędem żelaznych słupów, podtrzymujących wyższe piętra
fabryki i rozrośniętych gęsto po olbrzymiej sali, stały płuczkarnie; długie skrzynie, pełne wrzącej wody, pieniącej się sodą, praczek mechanicznych, wyżymaczek, mydła, przez
które przesuwał się surowy materiał; bryzgi rozbitej trzepaczkami wody rozsypywały się
na salę i tworzyły nad praczkami tak gęsty tuman, że światła paliły się zaledwie jakby odbite
w lustrze.
Mechaniczne odbieracze szczękały, odbierając wyprany już towar na siebie niby na rozkrzyżowane ręce i oddawały go robotnikom, którzy prętami układali go w wielkie fałdy na
wózki, podsuwane co chwila.
– Panie Borowiecki – zawołał fabrykant do jakiegoś cienia, co się wychylił z mgieł, ale to
nie był Borowiecki.
Podniósł się i wlókł swoje chore, zreumatyzmowane nogi po sali, kąpał się z rozkoszą
w tej rozpalonej atmosferze. Zatapiał swoje schorowane ciało w sali pełnej oparów, ostrych
zapachów farb, wody pryskającej z płuczkarek i z kadzi, ściekającej z wózków, chlupiącej pod
nogami, lejącej się ze sufitów, z których skroplona para opadała prawie strumieniami.
Szalony, podobny do drgającego jęku szczęk centryfugi13, wyciągającej wodę z materia-łów, przenikał całe sale, wświdrowywał się w nerwy robotników pilnujących, wpatrzonych
w robotę i pochłoniętych zupełnie czuwaniem nad maszynami i rozbijał się o kolorowe, powiewające niby sztandary materiały na „odbieraczach”.
Borowiecki teraz był w sąsiedniej sali, gdzie na niskich angielskich maszynach starego
systemu farbowano ordynarny czarny towar na męskie ubrania.
Dzień wlewał się setkami okien i kładł zielonawy ton na czarne opary i na robotników, co
niby kolumny z bazaltu stali nieruchomi, z założonymi rękami, wpatrzeni w maszyny, przez
które przesuwały się dziesiątki tysięcy metrów, gryzione przez spienione, bryzgające, czarne
farby.
Mury drżały ciągle. Fabryka pracowała wszystkimi mięśniami.
Windy, osadzone w murach, łączyły dół fabryki z jej czterema piętrami wierzchu. Co chwila
rozlegał się głuchy szczęk w innej stronie sali, to winda brała lub wyrzucała z siebie wózki,
towary, ludzi...
11
Dzień i do wielkiej sali zaczął zaglądać, brudne światło wciskało się przez małe zapocone
szybki, zasnute brudem i parą, wyłaniając z nich zarysy pełniejsze maszyn i ludzi, ale w tym
szarozielonawym świetle, po którym pływały długie smugi czerwonych oparów i gdzie pyliły
się nimby gazowych świateł – i ludzie, i maszyny wyglądali jak nieprzytomni, jak widziadła
porwane straszną siłą ruchu: jak jakieś strzępy, pyły, drzazgi skłębione, splątane, rzucone
w wir, który z hukiem się przewalał.
Herman Bucholc, właściciel fabryki, gdy obejrzał farbiarnię, powlókł się dalej.
Przechodził pawilony, podnosił się w górę windami, schodził schodami, sunął się długimi
korytarzami, przyglądał się maszynom, oglądał towar, rzucał czasem posępnym okiem na ludzi,
czasem rzekł jakieś krótkie słowo, które jak błyskawica oblatywało całą fabrykę, odpoczywał na stosach sztuk, czasem na progach; niknął, aby za chwilę pokazać się w innej stronie
fabryki, przy składach węgla, pomiędzy wagonami, których rzędy stały z jednej strony olbrzymiego
czworoboku dziedzińca, ogrodzonego niby parkanem murami fabryki.
Był wszędzie, a chodził jak noc jesienna ponury i milczący; gdzie się tylko zjawił, gdzie
przeszedł, rozmowy milkły, twarze się pochylały, oczy przestawały widzieć, postacie się zginały i kurczyły, jakby chcąc ujść spod promienia jego oczów.
Spotykał się kilkakrotnie z Borowieckim, biegającym ustawicznie po oddziale.
Spoglądali na siebie przyjaźnie.
Herman Bucholc lubił swojego dyrektora drukarni, więcej, on go szacował na całe te
10000 rubli, jakie mu płacił rocznie.
– To jest najlepsza moja maszyna w tym oddziale – myślał patrząc na niego.
Sam już się nie zajmował niczym, zięć prowadził fabrykę, a on wskutek przyzwyczajenia
całego życia co rano przychodził do niej razem z robotnikami.
W fabryce jadał śniadanie i przesiadywał do południa, a po obiedzie, jeśli nie jeździł do
miasta, to łaził po kantorach, składach, magazynach bawełny.
Nie mógł żyć z dala od tego potężnego królestwa, które stworzył pracą własną całego życia
i mocą swojego geniuszu przemysłowego; musiał czuć pod nogami, w sobie, te roztargane,
trzęsące się mury; czuł się dopiero dobrze, przedzierając się przez przędzę transmisji i pasów,
rozwleczoną po całej fabryce, wśród ostrych zapachów farb, blichowni14, surowego materiału i smarów rozgrzanych w tym upale strasznym.
Siedział teraz w drukarni i przysłoniętymi oczyma patrzył na salę, jasno oświetloną wielkimi
oknami, na maszyny drukarskie w ruchu, na te piramidy żelazne pracujące pospiesznie
i w jakiejś groźnej ciszy.
Przy każdej „drukarce” osobna maszyna parowa świstała swym kołem pociągowym, które
niby srebrne wypolerowane tarcze migotały z taką szaloną szybkością, że nie można było
pochwycić konturów, a tylko jakiś nimb srebrny wirował dokoła swojej osi i rozpylał świetlany
roziskrzony tuman.
Maszyny działały z nie ustającym ani na chwilę pośpiechem; długie nieskończenie pasy
materiałów, co się przewijały pomiędzy walcami miedzianymi, odciskającymi na nich barwy
deseni, ginęły w górze, na wyższym piętrze w suszarni.
Ludzie, z tyłu maszyn podkładający towar do drukowania, poruszali się sennie, a majstrowie
stali przed maszynami, co chwila któryś się pochylił, przypatrywał walcom, dolewał farby
z wielkich kadzi, patrzył na materiał i znowu stał zapatrzony w te tysiące metrów,
biegnących z szalonym pośpiechem.
12
Borowiecki wpadał do drukarni, aby śledzić działanie świeżo umontowanych maszyn, porównywał próbki ze świeżo drukowanymi materiałami, wydawał polecenia, czasem na jego
skinienie zatrzymano działający kolos, oglądał szczegółowo i szedł dalej znowu, bo ten potężny rytm fabryki – te setki maszyn, tysiące ludzi śledzących z najwyższą, prawie pobożną
uwagą za ich działaniem, te góry towarów leżących, przewożonych wózkami, snujących się
przez sale z pralni do farbiarni, z farbiarni do suszarni, stamtąd do apretury i w dziesięć jeszcze
innych miejsc, nim wyszły gotowe – porywał go.
Chwilami tylko siadał w swoim gabinecie, położonym przy „kuchni.”, i tam, w przerwie
pomiędzy kombinowaniem nowych deseni, oglądaniem przysłanych z zagranicy próbek, których
olbrzymie, naklejone w albumy stosy leżały po stołach – zamyślał się, a raczej próbował
myśleć o sobie, o tym projekcie fabryki planowanej łącznie z przyjaciółmi – ale nie mógł zebrać
myśli, nie mógł ani na chwilę zamknąć się w sobie, bo ta fabryka, której szum huczał
w jego gabinecie, której ruch i pulsowanie czuł we własnych nerwach, w tętnie krwi nieomal,
nie pozwalała się odosobnić, ciągnęła nieprzeparcie, zmuszała do służby i warowania każdego,
który krążył w jej orbicie.
Zrywał się i biegł znowu, ale dzień mu się strasznie dłużył, tak że około czwartej poszedł
do kantoru, który był w innym oddziale, aby wypić herbaty i zatelefonować do Moryca, aby
był dzisiaj w teatrze, gdzie dawano przedstawienie amatorskie na jakiś cel dobroczynny.
– Pan Welt dopiero z pół godziny jak od nas wyszedł.
– Tutaj był?
– Brał pięćdziesiąt sztuk białego towaru.
– Dla siebie?
– Nie, na zlecenie Amfiłowa, do Charkowa. Cygarem można służyć?
– Owszem, zapalę, bo jestem diablo zmęczony.
Zapalił i siadł na wysokim taburecie, przed pustym biurkiem.
Główny buchalter kantoru, który go z uniżonością traktował cygarem, stał przed nim, napychając sobie fajkę tytoniem, kilku młodych chłopaków, usadowionych na wysokich kobyłkach, pisało w wielkich czerwono poliniowanych książkach.
Cisza, jaka tutaj panowała, drażniący skrzyp piór, monotonne cykanie zegaru, denerwująco działały na Borowieckiego.
– Cóż słychać, panie Szwarc? – zapytał.
– Rozenberg się załamał.
– Zupełnie?
– Nie wiadomo jeszcze, ale ja myślę, że się będzie układał; no, bo co za interes robić
zwykłą klapę? – zaśmiał się cicho i przybijał palcem wilgotny tytoń w fajce.
– Firma traci?
– To zależy od tego, ile będzie płacił za sto.
– Bucholc wie?
– Nie był jeszcze dzisiaj u nas, ale jak się dowie, zabolą go odciski; jest czuły na straty.
– Jego szlag może trafić – szepnął któryś z pochylonych przy robocie.
– Byłaby szkoda!
– Bardzo wielka, niech Bóg broni!
– Niech żyje sto lat, niech ma sto pałaców, sto milionów, sto fabryk.
– I niech go razem sto choler ciśnie! – szepnął cicho któryś.
13
Cisza się zrobiła.
Szwarc patrzył groźnie na piszących, to na Borowieckiego, jakby chciał się usprawiedliwiać,
że on nic nie winien, ale Borowiecki znudzonym wzrokiem patrzył w okno.
W kantorze panowała atmosfera przytłaczającej nudy.
Ściany aż po sufit wyłożone drzewem malowanym na dąb, pełne półek i ksiąg, rozstawionych
systematycznie, żółciły się smutnie.
Na prost okien stał wielki, czteropiętrowy budynek z nagiej czerwonej cegły i rzucał szaro-rdzawy, przygnębiający refleks do kantoru.
Przez podwórko, wylane asfaltem, po którym turkotały od czasu do czasu wózki i przechodzili
ludzie, w kilku kierunkach biegły na wysokości pierwszego piętra grube, jak ramiona
atlety, transmisje, warcząc głucho, od czego szyby w kantorze ustawicznie drżały.
Wysoko nad fabryką wisiało niebo ciężką, brudną płachtą, z której ściekał drobny deszcz
i spływał po zabrudzonych murach smugami jeszcze brudniejszymi i sączył się po oknach
kantoru, zakurzonych pyłem węglowym i bawełnianym, niby wstrętne plwociny.
W kącie kantoru, nad gazem, zaczął szumieć samowar.
– Panie Horn, może pan dać mi herbaty?
– A może pan dyrektor zechce butersznicik15 – ofiarowywał uprzejmie Szwarc.
– Tylko trochę koszerny16.
– Ta znaczy, że lepszy, niźli pan jadasz, panie von Horn!
Horn przyniósł herbatę i zatrzymał się na chwilę..
– Co panu jest? – zapytał go Borowiecki, który z nim znał się bliżej.
– Nic – odparł krótko i powlókł nienawistnym spojrzeniem po Szwarcu, który rozwijał
butersznity z gazety i układał je przed Borowieckim.
– Wyglądasz pan bardzo źle.
– Panu Horn nie służy fabryka. Po salonach trudno mu się przyzwyczaić do kantoru i do
roboty.
– Bydlę albo inny parszywiec może się łatwo przyzwyczaić do jarzma, ale człowiekowi
trudniej – syknął ze złością, ale tak cicho, że Szwarc nie zrozumiał słów, spojrzał uważnie,
uśmiechnął się tępo i szepnął:
– Panie von Horn! Panie von Horn! Może pan dyrektor spróbuje, jest tu kombinacja szynki
z pulardą, bardzo dobra, moja żona jest sławna z tego.
Horn odszedł, usiadł przy biurku i błądził spojrzeniem po murach czerwonych, po oknach,
za którymi bieliły się stosy szarpanej do przędzenia bawełny.
– Daj mi pan jeszcze herbaty.
Borowiecki chciał go wybadać.
Horn herbatę przyniósł i nie podnosząc oczów zawrócił się do odejścia.
– Panie Horn, może pan za jakie pół godziny przyjdzie do mnie?
– Dobrze, panie dyrektorze. Ja nawet miałem interes i w tym celu jutro się wybierałem do
pana. A może pan teraz zechcesz wysłuchać?
Chciał coś poufnie szepnąć, ale do kantoru weszła kobieta, czworo dzieci wpychając przed
sobą.
– Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus! – szepnęła cicho, ogarnęła wzrokiem te
wszystkie głowy, co się podniosły znad pulpitów, schyliła się pokornie do nóg Borowieckiego,
bo stał najbliżej i miał najbardziej pokaźną twarz.
14
– Wielmożny panie dziedzicu, a to z prośbą przyszłam, wedle tego, co mojemu mężowi
głowę urwało w maszynie, co ja teraz sierota biedna z dzieciami, co my jesteśmy biedne. Tom
przyszła dopraszać się sprawiedliwości, aby mi pan dziedzic dał wspomożenie, jako mojemu
mężowi urwało głowę w maszynie. Wielmożny panie dziedzicu – i schyliła się znowu do
kolan Borowieckiego, wybuchając płaczem.
– Za drzwi, wynosić się, tutaj takich spraw nie załatwia się! – krzyknął Szwarc.
– Cicho pan bądź! – zawołał na niego Borowiecki po niemiecku.
– Proszę pana, ona już od pół roku nachodzi wszystkie oddziały i kantory nasze, nie można się jej pozbyć niczym.
–A dlaczego nie załatwione?
– Pan się pyta? Ten cham umyślnie podłożył łeb pod koło, jemu się nie chciało pracować,
a jemu się chciało okraść fabrykę! My teraz mamy płacić na jego babę i bękarty!
– A ty parchu jeden, to moje dzieci bękarty! – wykrzyknęła kobieta, w pasji przyskakując
do Szwarca, który cofnął się za stół.
– Cicho, kobieto! Niech pani uspokoi się i coby te małe panowie nie płakali – zawołał
przestraszony, wskazując na dzieci, które uczepiły się matki i krzyczały wniebogłosy.
– Wielmożny dziedzicu, jużci że prawda, co od samych kopań chodzę i cięgiem mi obiecują, że zapłacą, cięgiem chodzę i proszę, to mnie cyganią ino i wyciepują kiej sukę za drzwi.
– Uspokójcie się, pomówię dzisiaj z właścicielem, przyjdźcie tutaj za tydzień, to wam zapłacą.
– Ażeby ci Pan Jezus i ta Częstochowska szczęściła na zdrowiu, na majątku, na honorze,
o mój dziedzicu kochany! – wykrzykiwała, przypadając mu do nóg, całując go po rękach.
Wydarł się jej i wyszedł, ale przystanął w wielkiej sieni i gdy wychodziła, zapytał:
– Z których wy stron?
– Adyć, panie, jaże spod Skierniewic.
– Dawno w Łodzi?
– A będzie ze dwa roki, jak my się tutaj przenieśli na swoje zatracenie.
– Chodzicie gdzie do roboty?
– A bo mnie to chcą gdzie przyjąć te poganiny, te heretyki zapowietrzone, a po drugie, kaj
ja ostawię swoje sieroty?
– Z czegóż żyjecie?
– Bidujem, wielmożny panie, bidujem. Mieszkam na Bałutach z jednymi weberami17 i jaże całe trzy ruble płacę za pomieszkanie miesięczne. Póki mój nieboszczyk żył, to choćby
często gęsto było ze solą albo i z głodem, ale się ta żyło, a teraz, kiej jego nie stało, to chodzę
na Stare Miasto do posługi, czasem kto zawoła do prania i tak jest – gadała prędko, okręcając dzieci w jakieś ohydnie brudne strzępy chustek.
– Czemu nie wrócicie na wieś, do domu?
– Wrócę, kiej mi tylko zapłacą za chłopa, to jużci, że wrócę, a niech tam to miasteczko
Łódź mór nie minie, niech ją ta ogień spali, niech ich tam Pan Jezus niczegoj nie żałuje, coby
wszystkie wyzdychały, co do jednego.
– Cicho bądźcie, nie macie za co przeklinać – szepnął nieco podrażniony.
– Ni mam za co? – wykrzyknęła zdumiona, podnosząc na niego bladą, brzydką, przegryzioną przez nędzę twarz i zapłakane, wyblakłe, niebieskie oczy. – A to, wielmożny panie, my
na wsi byli ino komorniki, bo mój miał trzy morgi grontu, co mu przyszły w schedzie po ojcu,
15
to że nie było za co postawić chałupy, tośwa mieszkali u stryjecznych swoich. Myśwa żyli
z wyrobku ino, ale zawżdy człowiek mieszkał po ludzku i kartofli gdzie przysadził na odrobek,
i gąskę się uchowało albo i świniaka, i jajko miał swoje, i krowę mieliśwa, a tutaj co?
Harował nieborak od świtu do nocy i jeść nie było co, żyliśmy kiej te dziady ostatnie, a nie
kiej krześcianie, kiej psy, a nie kiej gospodarze poczciwi.
– Po cóżeście tutaj przyjechali, trzeba było siedzieć na wsi.
– Po co? – zawołała boleśnie. – A bo ja wiem! Szły wszystkie, to i myśwa poszły. Na wiosnę
poszedł Jadam, ostawił kobitę i poszedł. Przyjechał po żniwach taki wystrojony, co go
nikt nie mógł poznać, cały w kortach i zygarek miał śrybny, i piestrzonek, i tyla piniędzy, coby
na wsi i bez trzy roki nie zarobił. Ludzie się dziwowali, a ten zapowietrzony cyganił, bo mu
za to zapłacili, żeby ludzi wieskich sprowadził, obiecywał Bóg wie nie co. Tak zaraz poszło
z nim dwóch parobków, Janków syn i Grzegorza spod lasu, a potem to już kto ino mógł, to
leciał do tego miasteczka Łodzi. Kużdymu się chciało kortów, zygarka i rozpusty! Ja mojego
strzymywałam, bo po co nam było tutaj iść, do obcych w tyli świat, to me sprał kiej bydlaka
i poszedł, a potem przyjechał i zabrał ze sobą. Mój Jezu kochany, mój Jezu! – szeptała chlipiąc boleśnie i rozcierając sobie nos i łzy brudnymi rękami i tak się zaczęła trząść w tym rozpaczliwym
płaczu, że dzieci przytuliły się do niej i także zaczęły płakać cicho.
– Macie tutaj pięć rubli i zróbcie tak, jak wam mówiłem.
Miał tego już dosyć, odwrócił się spiesznie i wyszedł, nie czekając podziękowań.
Nie cierpiał roztkliwiań i czułości, a ta kobieta poruszyła w nim zamierającą z wolna, duszoną świadomie – uczuciowość.
Stał czas jakiś przy kotle „oksydacyjnym” Mather-Platta, przez który przechodził towar
suchy i już drukowany, i z pewnym roztargnieniem przyglądał się barwom świeżo wytworzonym,
a raczej rozwiniętym w przesunięciu się towaru przez kocioł. Żółte, nałożone „bejcem”
kwiatki zmieniły się na pąsowe pod wpływem wysokiej temperatury i skomplikowanych roztworów
soli anilinowej.
Fabryka po chwilowym odpoczynku podwieczorkowym pracowała znowu z jednaką energią.
Borowiecki wyjrzał na świat z okien swojego gabinetu, bo poszarzało nagle i zaczął padać
śnieg nadzwyczaj gęstymi płatami i pobielił ściany fabryk i dziedziniec. Spostrzegł Horna stojącego za domkiem szwajcara, przez który było jedyne wyjście z fabryki. Horn rozmawiał z tą
samą kobietą, która mu za coś dziękowała z uniesieniem i chowała jakiś papier za stanik.
– Panie Horn ! – krzyknął wychylając przez lufcik głowę.
– Miałem przyjść właśnie do pana – ozwał się Horn zjawiając się po chwili.
– Coś pan radził tej babie? – zapytał surowym dosyć głosem, patrząc w okno.
Horn zawahał się przez mgnienie, rumieniec powlókł jego dziewczęco piękną twarz, a w
niebieskich, dobrych oczach zamigotał płomień.
– Kazałem jej iść do adwokata, niechaj wytoczy proces fabryce o odszkodowanie, bo wtedy
prawo zmusi ich do zapłacenia.
– Co to pana obchodzi? – zaczął lekko bębnić palcami po szybie i przygryzać usta.
– Co mnie obchodzi? – zamilkł na chwilę. – Bardzo mnie obchodzi wszelka nędza i wszelka
niesprawiedliwość, bardzo...
– Czym pan tutaj jesteś?– przerwał mu ostro i usiadł przed długim stołem.
– No, jestem praktykantem kantorowym, pan dyrektor przecież wie najlepiej – odpowiedział zdumiony.
16
– No to, panie Horn, pan nie skończysz tej praktyki, jak mi się zdaje.
– Wreszcie, to mi jest już wszystko jedno – szepnął dosyć twardo.
– Ale nam nie jest wszystko jedno, nam – fabryce, w której pan jesteś jednym z miliona
kółek! Przyjęliśmy pana nie na to, żebyś tutaj produkował się ze swoją filantropią, a tylko,
abyś robił. Pan wprowadzasz zamęt, gdzie wszystko polega na najdoskonalszym funkcjonowaniu,
na prawidłowości i zgodności.
– Nie jestem maszyną, jestem człowiekiem.
– W domu. W fabryce od pana nie wymaga się egzaminów na człowieczeństwo ani egzaminów
na humanitarność, w fabryce potrzebne są pańskie mięśnie i mózg pański i tylko za to
płacimy panu – rozdrażniał się coraz bardziej. – Jesteś pan tutaj maszyną taką samą jak my
wszyscy, więc pan rób tylko to, co do pana należy. Tutaj nie miejsce do rozanieleń, tutaj...
– Panie Borowiecki! – przerwał mu szybko.
– Panie von Horn! Słuchaj pan, kiedy mówię do pana – zawołał groźnie, zrzucając gniewnie
wielkie album próbek na ziemię. – Bucholc przyjął pana na moje zaręczenie, znam pańską
rodzinę, pragnę dla pana najlepiej, ale pan jesteś, jak widzę, chory na dziecinną demagogię.
– Jeżeli pan tak nazywasz współczucie zwykłe u ludzi.
– Pan mnie kompromitujesz takimi radami, dawanymi wszystkim, mającym jakie bądź
pretensje do fabryki. Trzeba było zostać panu adwokatem, byłbyś się wtedy mógł opiekować
nieszczęśliwymi i pokrzywdzonymi, ma się rozumieć, za dobrą zapłatą – dorzucił drwiąco,
bo jego gniewny nastrój przepadł gdzieś pod wpływem tych dobrych oczów Horna, wpatrzonych
w niego. – Zresztą, dajmy tej sprawie spokój. Będziesz pan dłużej w Łodzi, rozpatrzysz
się w stosunkach, przyjrzysz się lepiej tym uciśnionym, to pan zrozumiesz, jak trzeba postępować.
A weźmiesz pan interes po ojcu, to wtedy przyznasz mi zupełną rację.
– Nie, panie, ja w Łodzi dłużej nie wytrzymam ani interesu po ojcu nie obejmę.
– Cóż pan chcesz robić? – wykrzyknął zdumiony.
– Jeszcze nie wiem. Przyznaję się panu szczerze, chociaż tak ostro, za ostro pan mówi do
mnie, ale mniejsza z tym, bo wiem, że pan, jako dyrektor takiej wielkiej drukarni, mówić inaczej
nie może.
– Więc pan odchodzisz od nas? Tyle zrozumiałem, ale nie wiem dlaczego?
– Dlatego, że już wytrzymać nie mogę w tym podłym chamstwie łódzkim. Pan, jako człowiek
pewnej sfery, rozumie mnie chyba. Dlatego, że ja całą duszą nienawidzę zarówno fabryk,
jak i wszystkich Bucholców, Rozensztejnów, Entów, całej tej ohydnej, przemysłowej
bandy – wybuchnął gwałtownie.
– Ha, ha. ha, pan jesteś wspaniały „fioł”, nieporównany! – śmiał się Borowiecki serdecznie.
– To już nic więcej nie powiem – rzekł mocno dotknięty.
– Jak pan chce, a zawsze lepiej głupstw mówić mniej.
– Do widzenia.
– Żegnam pana. Ha, ha, ha, pan masz zdolności aktorskie!
– Panie Borowiecki – zaczął prawie ze łzami w oczach Horn, zatrzymując się i chciał coś
mówić.
– Co?
Horn skłonił głowę i wyszedł.
– Kapitalny mazgaj – szepnął za nim Borowiecki i także poszedł do suszarni.
Owionęło go suche, rozpalone powietrze.
17
Olbrzymie czworoboki z blachy, wypełnione straszliwie rozpalonym i suchym powietrzem,
brzęczały niby oddalone grzmoty, wymiotując nie kończący się pas materiałów kolorowych,
suchych i sztywnych.
Na niskich stołach, na ziemi, na wózkach, które suwały się cicho, leżały całe sterty materiałów i w tym suchym, jasnym powietrzu sali, której ściany były prawie ze szkła, paliły się
przyćmionymi barwami złota przykopconego, purpury o fioletowym odcieniu, błękitu marynarskiego,
starego szmaragdu – niby stosy blach metalowych o matowym, martwym blasku.
Robotnicy, w koszulach tylko i boso, z szarymi twarzami, z oczami zagasłymi i jakby wypalonymi
tą orgią barw, jaka się tutaj tłoczyła, poruszali się cicho i automatycznie, tworzyli
tylko dopełnienie maszyn.
Czasem który patrzył przez szyby w świat, na Łódź, która z tej wysokości czwartego piętra
majaczyła w mgłach i dymach poprzecinanych tysiącami kominów, dachów, domów, drzew
ogołoconych z liści; to znów na drugą stronę, na pola, co szły w głąb horyzontu – na szarobiałe,
brudne, zalane wiosennymi roztopami przestrzenie, majaczące gdzieniegdzie czerwonymi gmachami
fabryk, które z oddalenia czerwieniły się wskroś mgieł bolesnym tonem mięsa odartego
ze skóry; na odległe linie wiosek małych, przywartych cicho do ziemi, na drogi, co się wywija-ły wskroś pól czarną, cieknącą błotem wstęgą, migającą pomiędzy rzędami nagich topoli.
Maszyny huczały bezustannie i bezustannie świstały transmisje uczepione pod sufitem
i niosące siłę do innych sal, wszystko się poruszało w rytm tych olbrzymich pudeł, metalowych
suszarń, które odbierały towar mokry z drukarni i wypluwały go suchym i stały w tej
olbrzymiej, czworokątnej sali, pełnej smutnych barw i smutnego światła dnia marcowego,
smutnych ludzi, niby kapliczki boga-siły, rządzącego wszechwładnie.
Borowiecki czuł się rozstrojonym i z roztargnieniem oglądał towar, czy nie jest zbytnio
przesuszony lub spalony.
– Głupi chłopak – myślał o Hornie i chwilami stawała mu w pamięci ta młoda, szlachetna
twarz i te oczy niebieskie, patrzące na niego z jakimś niemym żalem zawodu i wyrzutu. Czuł
w sobie jakieś ciemne zaniepokojenie. Niektóre słowa Horna przychodziły mu na myśl, gdy
patrzył na te tłumy ludzi w milczeniu pracujących.
– Byłem takim – poleciał myślą do tamtych dawnych czasów, ale nie dał się ująć wspomnieniom
w swoje szarpiące szpony, drwiący uśmiech wił mu się po ustach, a oczy świeciły
zimno i rozważnie.
– To przeszło! przeszło! – myślał z jakimś dziwnym uczuciem pustki, jakby mu żal było
tamtych czasów, żal tych złudzeń niepowrotnych, porywów szlachetnych, zszarganych przez
życie – ale to krótko trwało i znowu siebie odzyskiwał; był tym, czym był, dyrektorem drukarni
Hermana Bucholca, chemikiem, człowiekiem zimnym, mądrym, obojętnym, gotowym
do wszystkiego, prawdziwym Lodzermenschem, jak go nazwał Moryc.
W takim był właśnie nastroju przechodząc przez apreturę, gdy mu jeden z robotników zastąpił drogę.
– Czego? – zapytał krótko, nie zatrzymując się.
– A to nasz majster, pan Pufke, powiedział, że od pierwszego kwietnia będzie nas piętnastu
ludzi mniej robiło.
– Tak. Ustawi się nowe maszyny, które tylu ludzi nie potrzebują do obsługi co stare.
Robotnik miął czapkę w ręku, nie wiedząc, co powiedzieć, i nie śmiejąc, ale zachęcony,
spojrzeniami, które błyskały zza maszyn, zza sągów materiałów, zapytał idąc za nim:
18
– A co my będziemy robili?
– Poszukacie sobie roboty gdzie indziej. Pozostaną tylko ci, którzy dawniej u nas pracują.
– A i my robimy już po trzy roki.
– Cóż ja wam poradzę, kiedy maszyna was nie potrzebuje, bo zrobi sama. Zresztą, do
pierwszego może się jeszcze co zmieni, jeśli będziemy powiększali blich – odpowiedział spokojnie
i wszedł na windę, która zaraz z nim zapadła się w głębi ściany.
Robotnicy spoglądali na siebie w milczeniu, niepokój świecił im w oczach, niepokój przed
jutrem bez roboty, przed nędzą.
– Ścierwy nie maszyny. Psy, psiakrew – szepnął robotnik i kopnął z całą nienawiścią w bok
jakiejś maszyny.
– Towar idzie na ziemię! – krzyknął majster.
Chłop prędko nadział czapkę, przygiął się nieco i ze spokojem automatu odbierał barchan
czerwony z maszyny.
19
III
W restauracji hotelu „Victoria” było pełno.
Wielkie, niskie pokoje o ciemnych ścianach i żółtych stiukowych sufitach, udających drzewo,
napełniał hałaśliwy gwar.
Wejściowe drzwi z bramy co chwila brzęczały mosiężnymi prętami, zabezpieczającymi szkło, co
chwila ktoś wchodził i ginął w mgle dymów i w tłumie ludzi zapełniających restaurację; elektryczne
światła w sali bufetowej wciąż drgały spazmatycznie i przygasały, a gazowe bąki, płonące równocześnie,
rzucały mętne światło na zbitą około licznych stolików masę ludzi i na białe obrusy.
– Kelner, bitte, zahlen18!
– Piwa!
– Kelner, Bier19!
Krzyżowały się wołania razem z głuchym stukiem kufli.
Garsoni20 w zatłuszczonych frakach, z serwetami podobnymi do ścierek, przesuwali się we
wszystkich kierunkach, błyskając brudnymi gorsami nad głowami pijących.
Wrzawa podnosiła się bezustannie napływającymi ludźmi i wykrzykiwaniem:
– „Lodzer Zeitung”! „Kurier Codzienny”! – jakie rzucali chłopcy kręcący się pomiędzy
stołami.
– Szczygieł, daj no „Lodzerkę” – zawołał Moryc, siedzący w pokoju bufetowym, pod
oknem, w otoczeniu kilku aktorów, wiecznie przesiadujących w knajpie – uważacie, co zrobił wczoraj nasz „fioł”, vel dyrektor.
– Mów: arcyfioł – wtrącił szeptem jakiś zgarbiony stary aktor.
– Głupiś – odpowiedział mu pierwszy tajemniczym szeptem do ucha. – Otóż nasz arcyfioł
wczoraj w antrakcie drugim przyszedł za kulisy i skoro tylko Niusia zeszła ze sceny, powiada
jej: „Tak pani grała wspaniale, że jak tylko kwiaty będą trochę tańsze, to kupię pani bukiet,
chociażby za całe pięć rubli!”
– Co powiedział? – zapytał stary aktor nachylając się do ucha sąsiada.
– Żebyś pan pocałował psa w nos.
Wybuchnęli śmiechem.
– Panie Welt, panie Maurycy, czy pan nie jesteś za cwajkoniak systemem, co?
– Panie Bum-Bum, ja jestem za systemem wyrzucenia pana za drzwi.
– Chciałem kazać dać...
– Pan lepiej każ blagować za siebie.
– Cóż, kiedy pan mnie wyręczasz. Panno Ani, koniaczek – zawołał poprawiwszy binokle
i uderzając w zaciśniętą pięść otwartą dłonią prawej ręki.
– Pański przodek, panie Maurycy, miał więcej wychowania – zaczął znowu Bum-Bum,
stojąc na środku pokoju z kawałkiem kiełbasy na widelcu.
20
– Ja o pańskim tego nie mogę powiedzieć.
– Warum?21 – rzucił ktoś od sąsiedniego stolika.
– Bo go wcale nie miał.
– Nie, nie dlatego, tylko że nie bywał grzecznym względem swoich pachciarzy22. Welt to
zna z tradycji domowych.
– Wysortowany dawno dowcip, pięćdziesiąt procent niżej kosztu. Bum-Buma, panowie,
sprzedaje się przez publiczną licytację. Kto da co? – wykrzyknął złośliwie Moryc.
– Co on mówi? – zapytał znowu stary aktor szeptem, kiwając równocześnie na garsona.
– Żeś głupi! – odpowiedział mu tym samym tonem sąsiad.
– Kto co da za Bum-Buma? Panowie, Bum-Bum się sprzedaje. Stary jest, brzydki jest,
głupi jest, zdezelowany jest, ale tanio się sprzedaje! – wykrzykiwał i zamilkł, bo Bum-Bum
stanął i patrzył na niego, a po chwili rzekł krótko:
– Parch! Panno Ani, koniaczek!
Moryc hałaśliwie stukał kuflem i śmiał się głośno, ale nikt mu nie wtórował.
Bum-Bum wypił i z pochyloną kwadratową twarzą koloru szmalcu przekrwionego, z oczami
wypukłymi, bladoniebieskimi, przykrytymi binoklami na bardzo szerokiej wstążce,
z grzywką rzadkich włosów oblepiających mu wysokie kwadratowe czoło o pomarszczonej,
wymiętej, chropowatej skórze, z pochyloną naprzód figurą starego rozpustnika chodził po
całej knajpie, powłócząc drgającymi tabetycznie23 nogami, przyczepiał się do rozmaitych
grup, gadał dowcipy, z których sam śmiał się najgłośniej, albo usłyszane kawały roznosił i powtarzał z lubością, poprawiał obu rękami binokle, witał się prawie ze wszystkimi wchodzącymi, a przynajmniej połową, podchodził do bufetu, słychać było bardzo często jego
chrapliwy, rozłażący się głos:
– Panno Ani, koniaczek – i trzaśnięcie dłonią w pięść zaciśniętą.
Moryc przebiegł oczami „Zeitung”, niecierpliwie spoglądał na drzwi. Czekał na Borowieckiego.
Wstał wreszcie, bo zobaczył w drugim pokoju znajomą twarz.
– Leon, kiedyś przyjechał?
– Dzisiaj rano.
– Jakże ci poszedł sezon? – pytał siadając obok niego na zielonej kanapce.
– Świeeeetnie! – wyciągnął nogi na krzesełku i rozpiął kamizelkę.
– Myślałem dzisiaj o tobie, a nawet wczoraj z Borowieckim mówiliśmy.
– Borowiecki! ten od Bucholca?
– Tak.
– On wciąż drukuje swoje bojki? Słyszałem, że ma założyć na siebie.
– Dlatego właśnie mówiliśmy o tobie.
– I co, wełna?
– Bawełna!
– Sama?
– Co to można dzisiaj wiedzieć.
– Pieniądze jest?
– Będą, a tymczasem jest coś więcej, kredyt...
– Do spółki z tobą?
– I z Baumem, znasz Maksa?
– Ojej! W tym wekslu jest feler, jeden żyrant niepewny! Borowiecki – dodał po chwili.
21
– Dlaczego?
– Polaczok! – rzucił dosyć pogardliwie i wyciągnął się prawie na kanapce i na krześle.
Moryc roześmiał się wesoło.
– To ty go wcale nie znasz! O nim dużo się w Łodzi będzie mówić. Ja w niego, że zrobi
gruby interes, tak wierzę jak w siebie.
– A Baum, cóż to?
– Baum jest wół, jemu trzeba dać się wyspać i wygadać, a potem dać robotę, będzie robił
jak wół, a zresztą on wcale nie jest głupi. Ty mógłbyś nam dużo pomóc i sam dużo byś zarobił. Nam już dawał oferty Krongold.
– Idźcie do Krongolda, to wielka osoba, on się zna ze wszystkimi bałaganami24, które kupują długiego towaru za sto rubli rocznie; to jest wielki reisender25 na Kutno, na Skierniewice.
Zróbcie z nim interes, ja się nie narzucam! Ja mam co sprzedawać, ja mam list przy sobie
Bucholca, on mi chce powierzyć agenturę swoich towarów na cały Wschód, a jakie warunki
mi daje! – i zaczął gorączkowo rozpinać się i szukać po wszystkich kieszeniach tego listu.
– Wiem o tym, nie szukaj. Borowiecki mi wczoraj mówił, bo to on poradził ciebie Bucholcowi.
– Borowiecki! Naprawdę? Dlaczego?
– Bo on jest mądry i myśli o przyszłości.
– I tak sobie, przecież za taki interes mógłby grubo zarobić. Ja sam dałbym dwadzieścia
tysięcy bares geld26, jak tu siedzę. Co on w tym ma? i do tego my się prawie nie znamy.
– Co on w tym ma, to on ci sam powie, ale tylko tyle ci powiem, że gotówki nie weźmie.
– Szlachcic! – szepnął z pewnym drwiącym politowaniem Leon i splunął na środek
pokoju.
– Nie, on tylko mądrzejszy od najmądrzejszych reisenderów i agentów na cały Wschód –
odpowiedział Moryc dzwoniąc nożem w kufel. – Dużoś sprzedał?
– Za kilkadziesiąt tysięcy, kilkanaście tysięcy gotówki, a reszta najlepsze weksle, bo na
cztery miesiące z żyrem Safonowa! Jedwabny interes – uderzył Moryca w kolano z zadowolenia.
– Mam i dla ciebie obstalunek. Widzisz, co to przyjaźń.
– Na ile?
– Razem ze trzy tysiące rubli.
– Długi czy krótki towar?
– Krótki.
– Weksel czy nachname27?
– Nachname. Zaraz ci dam zamówienie – zaczął przewracać w olbrzymim, zamykanym na
klucz pugilaresie.
– Co ci mam dać?
– Jeżeli gotówka, to wystarczy jeden procent, po przyjacielsku.
– Gotówki teraz potrzebuję na gwałt, mam wypłaty, ale w ciągu tygodnia zapłacę.
– Dobrze. Masz zamówienie. Wiesz, w Białymstoku spotkałem Łuszczewskiego, przyjechaliśmy
razem do Łodzi.
– Gdzie ten hrabia jedzie?
– Przyjechał do Łodzi robić interes.
– On! Ma widać za dużo; trzeba się z nim zobaczyć.
– Nic nie ma, przyjechał się dorobić czego.
22
– Jak to nic nie ma, przecież jeździliśmy całą bandą z Rygi jeszcze do jego majątków. Był
pan na gruby sposób! I nic mu już nie zostało?
– Zostało! trochę gumy z powozów na kalosze! Ha, ha, ha, kapitalny witz28 – uderzył go
w kolano.
– Cóż zrobił z majątkiem? Liczyli go lekko na dwieście tysięcy.
– A on teraz liczy sam, że ma ze sto tysięcy długów, a to skromny człowiek.
– Mniejsza z nim. Napijesz się?
– Warto by przed teatrem.
– Kelner, koniak, kawior, befsztyk po tatarsku, porter oryginalny, gallopp!
– Bum-Bum, chodź no pan do nas! – krzyknął Leon.
– Jak się pan ma, jakże zdróweczko, jakże interesiki! – wykrzykiwał, ściskając mu rękę.
– Dziękuję, bardzo dobrze. Przywiozłem dla pana umyślnie z Odessy coś – wyjął z pugilaresu
rysunek pornograficzny i podał.
Bum-Bum poprawił obu rękami binokle, wziął rysunek i zanurzył się w nim cały z lubością. Twarz mu poczerwieniała, mlaskał językiem, oblizywał swoje sine, opadnięte wargi,
trząsł się cały z zadowolenia.
– Cudowne, cudowne. Niebywałe! – wykrzykiwał i powlókł się pokazywać wszystkim.
– Świnia – mruknął Moryc niechętnie.
– Lubi dobre rzeczy, a że jest znawcą...
– Nie poznałeś znowu kogo? – zapytał nieco ironicznie.
– Czekaj!... – trzaskał w palce, potem w kolano Moryca, uśmiechnął się i z pugilaresu,
spomiędzy rachunków i not, wydobył fotografię kobiety.
– Co? Ładna maszyna? – mówił z najwyższym zadowoleniem, przymrużając oczy.
– Tak.
– Prawda! Ja zaraz pomyślał, że będzie ci się podobać. To Francuzeczka, a!
– Wygląda na Holenderkę, ale krowę.
– Kaine29 gadanie. To droga sztuka, stówka za nic.
– Dałbym pięć za wyrzucenie jej za drzwi.
– Ty zawsze jesteś... no, już nie powiem.
– A ty masz reisenderowskie gusta, skąd takie bydlę, gdzieś poznał?
– W Niżnim ja sobie pokutił niemnożeczko30 z kupcami, to oni mówią w końcu: „Chodź,
pan Lew, w café concert!” Poszli. Nu, wódka, koniak, szampańskie pili prawie z beczki, a potem
słuchali śpiewu, ona śpiewaczka – że...
– Zaczekaj, w tej chwili przyjdę! – przerwał Moryc, zerwał i podszedł do tęgiego Niemca,
który wszedł do restauracji i rozglądał się po sali.
– Gut Morgen, panie Müller!
– Morgen! Jak się pan ma, panie... – odpowiedział niedbale i rozglądał się dalej.
– Pan szuka kogo? może ja będę mógł pana objaśnić – nastręczał się natarczywie Moryc.
– Szukam pana Borowiecki, tylko po to wszedłem.
– Będzie zaraz, bo ja właśnie czekam na niego. Może pan pozwoli do stolika. To mój kolega,
Leon Cohn! – rekomendował.
– Müller! – rzucił z pewną dumą i przysiadł się.
– Kto by nie wiedział o tym! każde dziecko w Łodzi wie takie nazwisko! – mówił prędko
Leon, spiesznie się zapinając i robiąc miejsce na kanapie.
23
Müller uśmiechnął się pobłażliwie i patrzał ku drzwiom, bo wszedł Borowiecki w towarzystwie,
ale zobaczywszy go, towarzyszy zostawił przy drzwiach i z kapeluszem w ręku
szedł do tego królika bawełnianego, po którego wejściu przyciszyło się w knajpie i wszyscy
śledzili go z nienawiścią, zazdrością i dumą.
– Prawie czekałem na pana – zaczął Müller. – Mam do pana interes.
Skinął głową Morycowi i Leonowi, uśmiechnął się do pozostałych, objął ręką w pas Borowieckiego
i wyprowadził z knajpy.
– Telefonowałem do fabryki, ale mi odpowiedziano, że pan dzisiaj wyszedł wcześniej.
– Żałuję teraz bardzo – rzekł uprzejmie.
– Pisałem nawet do pana, sam pisałem – dodał mocniej, z wielką pewnością, chociaż na
pewno wiedziano w mieście, że umiał zaledwie się podpisać.
– Nie odebrałem listu, bo zupełnie nie wstępowałem do mieszkania.
– Pisałem o tym, com już kiedyś wspominał. Ja jestem prosty człowiek, panie von Borowiecki,
to ja powiem raz jeszcze i prosto: dam panu tysiąc rubli więcej, wstąp pan do mojego
interesu.
– Bucholc dałby mi dwa tysiące więcej, abym tylko został – szepnął zimno.
– Dam panu trzy, no, dam panu cztery! słyszysz pan, cztery tysiące rubli więcej, to jest
całe czternaście tysięcy rocznie, ładny grosz!
– Bardzo panu dziękuję, ale nie mogę przyjąć tak wspaniałej propozycji.
– Zostajesz pan u Bucholca? – zapytał prędko.
– Nie. Powiem otwarcie, dlaczego nie przyjmuję pańskiej oferty ani nie zostaję w firmie –
zakładam sam fabrykę.
Müller przystanął, odsunął się nieco, popatrzył i ciszej, z pewnym jakby szacunkiem zapytał:
– Bawełna?
– Nie powiem nic prócz tego, że żadnej konkurencji panu nie zrobię.
– Mnie jest ganz-pommade31 wszystkie konkurencje – wykrzyknął uderzając się po kieszeni.
– Co mi pan może zrobić, co mi kto może zrobić? Kto co zrobi milionom?
Borowiecki nic się nie odezwał, tylko uśmiechnął się, zapatrzony przed siebie.
– Co to będzie za towar? – zaczął Müller, znowu ujmując go niemieckim obyczajem wpół.
Spacerowali tak po asfaltowym, powybijanym chodniku, prowadzącym przez podwórze
hotelowe do gmachu teatralnego, stojącego w głębi, oświetlonego wielką latarnią elektryczną.
Tłumy ludzi szły do teatru.
Powóz za powozem zajeżdżał przed hotelową bramę i wyrzucał ciężkich i przeważnie opasłych mężczyzn i bardzo wystrojone kobiety, które pootulane szły pod parasolami tym chodnikiem
oślizgłym od wilgoci, bo chociaż deszcz ustał już, ale gęsta lepka mgła opadała na ziemię.
– Pan mi się podoba, panie von Borowiecki – mówił Müller nie doczekawszy się odpowiedzi
– tak mi się pan podoba, że jak tylko pan zrobi klapę, to zawsze znajdzie pan u mnie
miejsce na jakie parę tysięcy rubli.
– Teraz dałby mi pan więcej?
– No, bo teraz pan jesteś dla mnie więcej wart.
– Dziękuję za szczerość – uśmiechnął się ironicznie.
– Ale ja pana nie chciałem obrazić, ja mówię tak, jak myślę – usprawiedliwiał się gorąco,
dojrzawszy ten uśmiech.
24
– Wierzę. Skoro zrobię klapę raz, to tylko dlatego, żeby drugi raz jej nie zrobić.
– Pan jesteś głowa, panie von Borowiecki, pan ani się ogromnie podoba. My razem moglibyśmy
robić dobre interesy.
– Cóż, kiedy musimy je robić osobno – zaśmiał się kłaniając nisko jakimś damom przechodzącym.
– Ładne kobiety te Polki, ale moja Mada też ładna.
– Bardzo ładna – powiedział poważnie, podnosząc na niego oczy.
– Ja mam myśl! ja ją panu kiedy indziej powiem – zawołał tajemniczo. – Masz pan miejsce
w teatrze?
– Mam krzesło, przysłali mi dwa tygodnie temu.
– Nas tylko troje będzie w loży.
– Są i panie?
– One już w teatrze, a ja umyślnie zostałem, aby się widzieć z panem, no i na nic moje
plany. Do widzenia, pan zajrzy do loży?
– Z pewnością, będzie to dla mnie bardzo przyjemnym obowiązkiem.
Müller zniknął w drzwiach teatru, a on powrócił do restauracji. Nie zastał już Moryca, który
przez garsona kazał powiedzieć, że czeka w teatrze.
W bufecie, gdzie poszedł napić się wódki, bo czuł się dziwnie zdenerwowanym, nie było
prawie nikogo prócz Bum-Buma, który przysłonięty gazetą drzemał w kącie.
– Bum, nie idziesz pan do teatru?
– Te, po co mi to. Bawełnę oglądać, przecież ich znam. Pan idzie?
– A zaraz.
Jakoż i wyszedł, odnalazł swoje miejsce w pierwszym rzędzie obok Moryca i Leona, który
zawzięcie kłaniał się i lornetował jakieś blondynki, siedzące na pierwszym piętrze.
– Krasawica pierwszy sort ta moja blondynka, patrz, Moryc.
– Znasz ją bliżej?
– Czy ja ją znam bliżej? Ha, ha, ha, ja ją znam bardzo bliżej! Poznaj mnie z Borowieckim.
Moryc ich poznajomił zaraz.
Leon chciał coś mówić, już nawet klepnął w kolano Moryca, ale Borowiecki wstał i odwrócony
twarzą do sali zapełnionej góry do dołu najlepszą, na jaką tylko było stać Łódź,
publicznością, przyglądał się uważnie, co chwila kłaniając się to lożom, to krzesłom niesłychanie
dystyngowanym ruchem głowy.
Stał spokojnie pod ogniem lornetek i spojrzeń, jakie w niego uderzały ze wszystkich stron
teatru, który wrzał niby ul świeżo osadzonym rojem.
Jego wysoka, rozrośnięta, bardzo zgrabna postać rysowała się wykwintną sylwetką.
Piękna twarz, o bardzo typowym, wydelikaconym rysunku, ozdobiona prześlicznymi wąsami starannie utrzymywanymi i usta o spodniej wardze silnie wysuniętej, i pewna niedbałość
w ruchach i spojrzeniach czyniły go typem dżentelmena.
Nikt nie mógłby był z jego powierzchowności wykwintnej poznać, że ma przed sobą człowieka,
który jako chemik fabryczny, jako kolorysta był niezrównanym w swojej specjalności;
– człowieka, o którego toczyły się wojny pomiędzy fabrykami bawełnianymi, aby go zdobyć
dla siebie; był takim, który w tym dziale fabrykacji robił przewroty.
Szare, z niebieskawym odcieniem oczy, twarz sucha, brwi prawie ciemne, czoło twardo
modelowane – nadawały mu coś drapieżnego.
25
Czuć było w nim silną wolę i nieugiętość.
Patrzył dosyć wyniośle na teatr zalany światłem i na tę barwną, błyszczącą brylantami publiczność.
Loże podobne były do żardinierek32 wybitych wiśniowym aksamitem, na którego tle niby
kwiaty siedziały strojne kobiety, skrzące się drogimi kamieniami.
– Karol, ile może być dzisiaj milionów w teatrze? – zapytał cicho Moryc.
– Będzie ze dwieście – odpowiedział tak samo, z wolna ogarniając znane twarze milionerów.
– Tu rzeczywiście pachnie milionami – wtrącił Leon wciągając w siebie powietrze przesycone
zapachem perfum, kwiatów świeżych i błota przyniesionego z ulicy.
– Cebulą i kartoflami przede wszystkim – szepnął pogardliwie Borowiecki i kłaniał się
z bardzo słodkim uśmiechem do jednej z lóż parterowych, przy samej scenie, wspaniale pięknej
Żydówce w czarnej jedwabnej sukni decolt’e z której wychylały się olśniewające białością, przepysznie uformowane ramiona i szyja okręcona w sznur brylantów. Brylanty
połyskiwały nad skroniami, w grzebykach upinających czarne puszyste włosy, zaczesane
modą cesarstwa – na uszy, w których również skrzyły się brylanty zadziwiającej wielkości,
brylanty lśniły się u gorsu, w agrafie spinającej stanik i połyskiwały w bransoletkach okręcających ręce obciągnięte w czarne rękawiczki. Wielkie, podłużne oczy fiołkowe, niby najwspanialsze
szafiry, paliły się ostro. Twarz miała o gorącym tonie lekko oliwkowym, przesyconym
nieco karminem krwi, czoło niskie, brwi silnie zarysowane, nos prosty i cienki i dosyć duże
pełne usta.
Spoglądała z pewnym uporem na Borowieckiego, nie zważając, że ją lornetowano ze
wszystkich lóż, czasami rzucała nieznaczne spojrzenia na siedzącego trochę w głębi loży
męża, starca o wybitnie semickim typie, który z opuszczoną głową na piersi siedział zatopiony
w rozmyślaniach, chwilami budził się, rzucał przenikliwe spojrzenia spod złotych okularów
na salę, obciągał na wydatnym brzuchu kamizelkę i szeptał żonie:
– Lucy, czemu się ty tak wystawiasz?
Udawała, że nie słyszy, i przeglądała dalej loże i krzesła zapchane publicznością o typach
przeważnie semickich i germańskich albo patrzyła w Borowieckiego, który chwilami odczuwał te spojrzenia, bo się odwracał do niej twarzą, ale stał zimny na pozór i obojętny.
– Ładny kawałek kobiety z tej Zukerowej – szepnął Leon do Borowieckiego, bo chciał
zacząć rozmowę, aby się dowiedzieć bliższych szczegółów o swojej agenturze.
– Uważasz pan?... – odpowiedział chłodno tamten.
– Ja bo widzę. Patrz pan, jej biust, ja to najlepiej lubię w kobiecie, a ona ma biust frontowy,
jak aksamit, ha, ha, ha.
– Z czego się śmiejesz? – pytał ciekawie Moryc.
– Zrobiłem pyszny witz – i powtarzał go Morycowi ze śmiechem.
Umilkli, bo kurtyna się podniosła, wszystkie oczy utonęły w scenie, tylko Zukerowa zza
wachlarza patrzyła w Karola, który zdawał się tego nie spostrzegać, co ją tak widocznie irytowało, że po kilka razy składała wachlarz i uderzała nim w parapet jakby od niechcenia.
Uśmiechał się nieznacznie, rzucał na nią krótkie spojrzenia i patrzył dalej z uwagą wielką
na scenę, gdzie amatorzy i amatorki parodiowali prawdziwych aktorów i sztukę.
Było to bowiem przedstawienie na cel dobroczynny, złożone z dwóch komedyjek, śpiewu
solowego, gry na skrzypcach i fortepianie i żywych obrazów na zakończenie.
26
W antrakcie Borowiecki wstał, aby iść do loży Müllerów, zatrzymał go Cohn.
– Panie Borowiecki, ja chciałem z panem pomówić.
– Może po teatrze, bo jak pan widzi, teraz nie mam czasu – szepnął i poszedł.
– On jest wielki pan, teraz nie ma czasu.
– Ma rację, tutaj wcale nie miejsce do interesów.
– Moryc, tyś zgłupiał do reszty, co ty wygadujesz, dla interesów jest wszędzie miejsce,
tylko ten von Borowiecki to wielki książę od Bucholca i Spółki, wielka osoba!
Borowiecki tymczasem wszedł do loży Müllerów, stary wyszedł, aby mu zrobić miejsce,
bo już tam na czwartego siedział jakiś niski, gruby Niemiec.
Przywitał się z matką drzemiącą w głębi loży i z córką, która podniosła się niemal na jego
wejście.
– Störch.
– Borowiecki.
Skrzyżowały się nazwiska i dłonie.
Karol usiadł.
– Jak się pani bawi? – zapytał, aby coś powiedzieć.
– Doskonale, wybornie! – wykrzyknęła i jej okrągła różowa twarz, podobna do młodej
rzodkiewki świeżo obmytej, rozbłysła silniejszymi rumieńcami, co tym mocniej odbijały przy
jasnozielonej sukni.
Podniosła chusteczkę do twarzy, aby przysłonić rumieńce, bo się ich wstydziła.
Matka zarzuciła jej na ramiona wspaniały koronkowy szal, bo przeciąg od drzwi otwartych
przewiewał po teatrze, i drzemała dalej.
– A pan? – zapytała po chwili, podnosząc na niego niebieskie, zupełnie porcelanowe oczy,
o jasnych złotawych obrzeżach rzęs, i w tej chwili z rozchylonymi nieco, bladymi ustami
dziecka, z twarzyczką podniesioną podobną była do świeżo upieczonej bułki.
– Powiem to samo: wybornie, doskonale, albo: doskonale, wybornie.
– Dobrze grają, prawda?
– Tak, po amatorsku. Myślałem, że pani weźmie udział w przedstawieniu.
– Ja bardzo pragnęłam, ale kiedy mnie nikt nie zaprosił – mówiła szczerze, z wielką przykrością.
– Projekt ten istniał, ale nie miano odwagi, bano się odmowy, zresztą, do domu państwa
wstęp tak trudny jakby na dwór królewski.
– Ja, ja to samo mówił pannie Mada – wtrącił Störch.
– To pan winien, przecież pan bywa u nas, trzeba było mi powiedzieć.
– Nie miałem czasu i zapomniałem – tłumaczył się prosto.
Zapanowało milczenie.
Störch odkasływał, nachylał się już, aby zacząć rozmowę, ale i cofał się widząc, że Borowiecki
znudzonym wzrokiem włóczy po teatrze, a Mada była jakaś pomieszana, bo chciała
dużo mówić, a teraz, gdy ten Borowiecki siedzi obok niej, gdy loże ze specjalnym zainteresowaniem
lornetują ich, nie wie, co mówić, wreszcie zaczęła.
– Pan będzie w naszej firmie?
– Niestety, musiałem ojcu pani odmówić.
– A papa tak liczył na pana.
– Ja sam bardzo żałuję.
27
– Myślałam, że we czwartek pan u nas będzie, bo mam pewną prośbę.
– Mogęż ją zaraz wysłuchać?
Pochylił głowę ku niej i spoglądał do loży Zukerów.
Lucy wachlowała się gwałtownie i widocznie poza wachlarzem kłóciła się z mężem, który
raz po raz obciągał kamizelkę na brzuchu i wyprostowywał się na krześle.
– Chciałam prosić, aby mi pan wskazał niektóre polskie książki do czytania. Mówiłam to
już papie, ale powiedział mi, że jestem głupia i powinnam się zająć domem i gospodarstwem.
– Ja, ja, fater tak powiedziala – szepnął znowu Störch cofając się nieco w tył z krzesłem,
bo go Borowiecki uderzył oczami.
– Dlaczego pani chce tego; po co to pani? – zapytał dosyć twardo.
– A bo chcę – odparła rezolutnie – chcę i proszę o informację.
– Brat musi mieć przecież w tym nowym pałacyku i bibliotekę.
Zaśmiała się bardzo serdecznie i bardzo cichutko.
– Co pani widzi śmiesznego w moim przypuszczeniu?
– Ale, bo Wilhelm tak nie lubi książek, że kiedyś pogniewał się na mnie i gdy byłam
z mamą w mieście, spalił mi wszystkie moje książki.
– Ja, ja, Wilhelm nie lubi książek, on jest dobry bursz33.
Borowiecki popatrzył zimno na Störcha i rzekł:
– Dobrze, przyślę pani jutro spis tytułów.
– A jeślibym ja pragnęła mieć ten spis zaraz, natychmiast?
– To natychmiast mogę kilka tytułów napisać, a resztę jutro.
– Pan jest dobry chłopak – powiedziała wesoło, ale ujrzawszy, że usta mu drgnęły uśmiechem
ironii, rozczerwieniła się jak piwonia.
Napisał na bilecie wizytowym, opatrzonym w herby, pożegnał się i wyszedł.
W korytarzu spotkał się ze starym Szają Mendelsohnem, prawdziwym królem bawełnianym,
którego nazywano krótko – Szaja.
Był to wysoki, chudy Żyd, o wielkiej białej, iście patriarchalnej brodzie, ubrany w długi,
zwykły chałat, który mu się tłukł po piętach.
Szaja zawsze bywał tam, gdzie przypuszczał, iż będzie Bucholc, jego największy współzawodnik w królestwie bawełnianym, największy fabrykant łódzki i do tego osobisty nieprzyjaciel.
Zagrodził drogę Borowieckiemu, który, uchylając kapelusza, chciał przejść dalej.
– Witam pana. Nie ma dzisiaj Hermana, dlaczego? – zapytał ohydną polszczyzną.
– Nie wiem – odparł krótko, bo nie cierpiał Szai, jak go nie cierpiała cała nieżydowska Łódź.
– Żegnam pana – rzucił sucho i pogardliwie Szaja.
Borowiecki nic nie odpowiedział i poszedł na pierwsze piętro, do jednej z lóż, w której
był cały bukiet kobiet, pomiędzy nimi zastał Moryca i Horna.
W loży było nadzwyczaj wesoło i bardzo ciasno.
– Nasza mała ślicznie gra, prawda, panie Borowiecki?
– Tak, i bardzo żałuję, że nie zaopatrzyłem się w bukiet.
– My go mamy, podadzą jej po drugiej sztuce.
– Że jest ciasno beze mnie i wesoło beze mnie, że panie mają już asystę – wychodzę.
– Zostań pan z nami, będzie jeszcze weselej – prosiła go jedna z kobiet, w liliowej sukni,
z liliową twarzą i z liliowymi oczami.
28
– Weselej to pewnie nie, ale że ciaśniej, to z pewnością – zawołał Moryc.
– To wyjdź, będzie zaraz więcej miejsca.
– Żebym mógł iść do loży Müllerów, to bym wyszedł.
– Mogę ci to ułatwić.
– Ja wychodzę i zaraz zrobi się więcej miejsca – zawołał Horn, ale pochwyciwszy proszące spojrzenie młodej dziewczyny, siedzącej na froncie loży, pozostał.
– Wie pani, panno Mario, ile się taksuje panna Müller? Pięćdziesiąt tysięcy rubli rocznie!
– Mocna panna! Ja bym się puścił na ten interes – szepnął Moryc.
– Przysuń się pan bliżej, to coś opowiem – szepnęła liliowa i pochyliła nisko głowę, tak
że jej ciemne, puszyste włosy dotykały skroni nachylonego do niej Borowieckiego. Zasłoniła
się wachlarzem i szeptała mu długo do ucha.
– Nie spiskujcie! – zawołała najstarsza w loży, zupełnie w stylu barocco, piękna, czterdziestokilkuletnia
kobieta, o cerze olśniewającej, siwych zupełnie włosach nadzwyczaj obfitych, czarnych
oczach i brwiach i o majestatycznej, imponującej postaci, która przewodniczyła całej loży.
– Pani Stefania opowiadała mi ciekawe szczegóły o tej nowej baronowej.
– No, nie powtórzyłaby tego przy wszystkich – szepnęła barokowa.
– Panna Mada Müller raczy nas lornetować, o!
– Wygląda dzisiaj jak młoda, tłuściutka, oskubana, z piórek gęś, okręcona w nać pietruszki.
– Pani Stefania udaje dzisiaj złośliwą – szepnął Horn.
– Albo tamta, Szajówna, cały magazyn jubilerski ma na sobie.
– Przecież stać ją nawet na dwa sklepy jubilerskie – wtrącił Moryc, wpakował binokle na
nos i patrzył na dół, w lożę Mendelsohnów, gdzie siedziała z ojcem jego najmłodsza córka,
ubrana z niesłychanym przepychem, z jakąś drugą panną.
– Któraż kulawa?
– Róża, ta po lewej stronie, ruda.
– Wczoraj była u mnie w sklepie, przerzuciła wszystko, nic nie kupiła i poszła, ale mia-łam czas się jej przyjrzeć, jest zupełnie brzydka – mówiła pani Stefania.
– Ona jest prześliczną, ona jest anioł, co to anioł, ona jest cztery albo piętnaście aniołów –
wykrzykiwał Moryc przedrzeźniając starego Szaję.
– Do widzenia paniom, chodź, Moryc, pan Horn zostanie przy paniach.
– Może panowie przyjdą do nas na herbatę po teatrze? – prosiła wszystkich liliowa, patrząc na Borowieckiego.
– Dziękuję bardzo, ale przyjdę jutro, dzisiaj nie mogę.
– Czy jesteś pan zamówiony do Müllerów? – szepnęła trochę cierpko.
– Do Grand Hotelu. Dzisiaj sobota, przyjeżdża Kurowski, jak zwykle, a ja mam z nim do
obgadania niesłychanie ważne rzeczy.
– To załatw się pan z nim w teatrze, musi przecież być.
– On przecież nie bywa w teatrze, nie zna go pani?
Ukłonił się i wyszedł, przeprowadzany dziwnym spojrzeniem pani Stefanii.
Akt dosyć dawno się już ciągnął, więc przesuwał się do swojego miejsca i siadł, ale nie
słuchał, bo naokoło szeptano coś nader tajemniczo.
Zdziwił wszystkich fakt, że w czasie sztuki wywołano z loży Knolla, zięcia Bucholca, który
siedział samotnie w loży na wprost Zukerów, a potem, że wyniósł się z teatru cichaczem
Grosglik, największy bankier łódzki.
29
Przynieśli mu depeszę, z którą poleciał do Szai.
Szczegóły te, podawane sobie szeptem, obleciały niby błyskawica teatr wzbudziły jakiś
ciemny, niewytłumaczony niepokój w przedstawicielach różnych firm.
– Co się stało? – zapytywano, nie znajdując odpowiedzi na razie.
Kobiety słuchały sztuki, ale większość mężczyzn z parteru i z lóż przypatrywała się z niepokojem
królom i królikom łódzkim.
Mendelsohn siedział zgarbiony, z okularami na czole, gładził chwilami brodę wspaniałym
ruchem i szczerze zdawał się być pochłonięty przedstawieniem.
Knoll, wszechpotężny Knoll, zięć i następca Bucholca, także słuchał z uwagą.
Müller istotnie musiał nie wiedzieć o niczym, bo śmiał się na całe gardło z dowcipów
mówionych na scenie, śmiał się tak szczerze, że chwilami Mada szeptała cicho:
– Papo, tak nie można.
– Zapłaciłem, to się bawię – rzucał jej w odpowiedzi i istotnie bawił się zupełnie.
Zuker zniknął, w loży siedziała samotnie Lucy i znowu patrzyła na Borowieckiego.
Mniejsi potentaci i przedstawiciele takich firm, jak: Ende-Griszpan, Wolkman, Bauvecel,
Fitze, Bibersztein, Pinczowski, Prusak, Stojowsky, kręcili się na swoich miejscach coraz niespokojniej,
szepty przelatywały z końca w koniec teatru, co chwila ktoś się wysuwał i nie
powracał.
Oczy badały naokoło, na ustach tkwiły zapytania, niepokój wszystkimi owładał coraz silniejszy.
A nikt nie umiał sobie wytłumaczyć dlaczego, chociaż wszyscy byli pewni, że się coś sta-ło ważnego.
Z wolna to zdenerwowanie udzielało się tym nawet, którzy nie obawiali się żadnych złych
wieści.
Wszyscy poczuli to drżenie łódzkiego gruntu, tak często w ostatnich czasach nawiedzanego
kataklizmem.
Tylko góra, tanie miejsca, nic nie odczuwała, bawiła się wciąż wybornie, wybuchała śmiechem,
biła oklaski, wołała brawo.
Śmiech jakby falą buchał z drugiego piętra i rozpryskiwał się kaskadą dźwięków na parter
i na loże, na te wszystkie głowy i dusze tak nagle zaniepokojone, na te miliony, rozparte na
aksamicie, ubrylantowane, pyszne swą władzą i wielkością.
Ze wszystkich lóż tylko loża znajomych Borowieckiego pań brała udział w zabawie i bawiła się doskonale.
Potworzyły się pewne rafy na tym ruchomym morzu, które siedziały spokojnie, wpatrzone
w scenę: były to rodziny przeważnie polskie, których nic nie mogło zaniepokoić, bo nic nie
miały do stracenia.
– To bawełna – szepnął Leon do Borowieckiego. – Patrz pan, wełna i inni siedzą prawie
spokojnie, są tylko ciekawi. Ja się na tym znam.
– Frumkin w Białymstoku, Lichaczew w Rostowie, Ałpasow w Odessie – klapa! – szepnął
Moryc, który skądciś dowiedział się tego.
Wszyscy trzej byli to kupcy en gros34, jedni z największych odbiorców łódzkich.
– Na ile Łódź zaangażowana? – pytał Borowiecki.
Moryc znowu wyszedł i powrócił po kilku minutach, był znacznie bledszy, usta miał skrzywione,
oczy świeciły dziwnie; nie mógł ze wzruszenia trafić z binoklami na nos.
30
– Jest jeszcze jeden: Rogopuło w Odessie. Murowane firmy, same murowane!
– Wysoko leżą?
– Łódź traci ze dwa miliony! – szepnął bardzo poważnie i usiłował włożyć binokle.
– Nie może być – wykrzyknął prawie głośno Borowiecki, zrywając się z miejsca, aż publiczność
siedząca za nim zaczęła stukać i sykać, żeby nie zasłaniał sceny sobą.
– Kto ci powiedział?
– Landau, a jak Landau mówi, to Landau wie.
– Kto traci?
– Wszyscy po trochu, a Kessler, Bucholc, Müller – najwięcej.
– Ale żeby ich nie podeprzeć, pozwolić na taką klapę.
– Rogopuło uciekł, Lichaczew umarł, zapił się z rozpaczy.
– A Frumkin i Ałpasow?
– Nic nie wiem, mówiłem tyle, co było w depeszy.
Już teraz te wszystkie wieści rozlały się po teatrze, wszyscy wiedzieli o klęsce.
Co chwila widać było, jak ta wiadomość niby bomba wybucha w innej stronie teatru.
Twarze się podnosiły w górę, oczy błyskały, słowa jakieś ostre dźwięczały w powietrzu,
krzesła się podnosiły z trzaskiem, wybiegali z pośpiechem do telegrafu i telefonów.
Teatr bardzo opustoszał.
Borowiecki czuł się także zdenerwowanym tą wieścią, sam nic nie tracił, ale tracili wszyscy
naokoło niego.
– Wy nic nie tracicie? – zapytał się Maksa Bauma, który znalazłszy miejsce wolne, przysiadł się bliżej niego.
– My nie mamy nic do stracenia prócz honoru, a przecież tym towarem w Łodzi się nie
operuje – odpowiedział drwiąco.
– Ładnie Łódź trzeszczy.
– Nastanie ciepły sezon.
– Tak, tak. Straż ogniowa będzie mieć robotę.
– Zrobi się cieplej, to prędzej wiosna będzie.
– Warto by, węgle takie drogie.
– Pan się śmieje zdrów, bo to pana nic nie kosztuje taka zabawa.
– Bywało tak, bywało. Połowa skręci kark, a druga połowa zarobi.
– Kto najlepiej leży?
– Bucholc, Kessler, Müller.
– Tym się nigdy nic nie stanie, co im kto zrobi.
– Niech ich wszystkich diabli wezmą, co mi to szkodzi, co ja na tym zarobię, że oni mają
albo nie mają.
Tak się krzyżowały uwagi, zapytania, cyfry, spojrzenia prawie wesołe i zadowolone z ruiny
innych, przypuszczenia i drwiny.
– Meyer podobno na całe sto tysięcy rubli zaangażowany?
– To mu dobrze zrobi na brzuch, sprzeda konie, będzie chodził pieszo i zaraz schudnie,
nie będzie potrzebował już jeździć do Marienbadu.
– Będą tanio do sprzedania różne familijne brylanty.
– Wolkmana może to dobić, on już szedł na pół pary.
– Możesz, Robert, teraz poprosić o rękę jego córki, już cię nie wyrzucą za drzwi.
31
– Niech jeszcze poczeka.
Tak wrzał parter, tłum.
Królowie siedzieli spokojnie.
Szaja nie spuszczał oczów ze śpiewaczki i jak skończyła, pierwszy zaczął bić brawo, a potem
szeptał po cichu z Różą i nieznacznie, gładząc brodę, wskazywał na Knolla, który opartyłokciami o parapet loży, skinął głową na Borowieckiego.
Karol zaraz w pierwszym antrakcie zjawił się u niego.
– Słyszałeś pan?
– Słyszałem – i zaczął wyliczać firmy.
– Głupstwo.
– Głupstwo, dwa miliony rubli na samą Łódź?
– Nie my tracimy; przed chwilą był Bauer i mówił, że jakieś kilkanaście tysięcy.
– W teatrze mówią, że pół miliona.
– To Szaja tak rozpuszcza pogłoskę, bo on tyle traci. Głupi Żyd.
– W każdym razie odbije się to na Łodzi porządnie, firmy będą lecieć jak muchy.
– Niech zdechną wszyscy, co to nam szkodzi – szeptał zimno i przyglądał się swoim rękom
starannie utrzymanym, i gonił bezwiednie przymrużonymi oczyma za połyskiem brylantów
osadzonych w pierścionku lewej ręki.
– Ja do pana mówię nie jak do naszego człowieka, a jak do przyjaciela. Pan wie, kto musi
paść z powodu tego krachu?
– Na pewno nie wymieniają nikogo prawie.
– Mniejsza z tym, zawsze padnie dosyć, a ilu, to zobaczymy jutro, będzie wesoła niedziela.
– Prawdziwe nieszczęście.
Dla naszej firmy nie, bo pomyśl pan, kto pada – bawełna. Kto pozostaje – my, Szaja i paru
innych. Ta parszywa, żydowska, tandetna konkurencja zdechła w połowie albo zaraz zdechnie,
struli się sami. Na jakiś czas będzie nam luźniej. Będziemy robili parę nowych gatunków,
które oni robili, no i będziemy o tyle więcej sprzedawali. Ale to jest bagatelka, kręcą
karki, niech kręcą; palą się, niech się palą; oszukują, niech oszukują; my zawsze zostaniemy.
To zresztą mało ważne rzeczy; a są znacznie ważniejsze, zobaczysz pan niedługo, że połowa
fabryk bawełnianych stanie, niedługo, niedługo.
Borowiecki patrzył się na niego i słuchał z pewną niecierpliwością, nie lubił Knolla i jego
dumy szalonej, płynącej z poczucia swoich milionów.
Był największym po teściu dorobkiewiczem, w tym świecie dorobkiewiczów najwykształceńszym, dobrze wychowanym, przyjemnym w obcowaniu, ale i najbardziej nieubłaganym,
i najbardziej wyzyskującym pracę ludzi i wpływy, jakie miał wszędzie.
– Przyjdź pan jutro do nas na obiad, proszę pana w ojca imieniu. A teraz będzie panłaskaw zobaczyć, która godzina, ja tego nie mogę zrobić, aby nie myślano, że mi się gdzie
śpieszy.
– Za kilka minut jedenasta.
– O której odchodzi kurierski do Warszawy?
– Wpół do pierwszej.
– Mam jeszcze czas. Muszę panu powiedzieć, dlaczego dla mnie te wiadomości o bankructwach,
o tym, że Łódź traci dwa miliony, są mało ważne; przyszły bowiem wiadomości
znacznie ważniejsze... – urwał nagle. – Ja mówię do szlachcica?
32
– Zdaje mi się, ale nie rozumiem związku...
– Zaraz pan zrozumiesz. Pan jest naszym przyjacielem, my panu nigdy nie zapomnimy
tego, że pan podniósł naszą drukarnię.
– Widzi pan, przed godziną donieśli depeszą z Petersburga o bardzo ważnej sprawie,
o tym, że... że ja muszę tam jechać zaraz, ale w zupełnej tajemnicy.
Dokończył spiesznie i nie powiedział tego, co chciał powiedzieć, powstrzymał go wzrok
Borowieckiego, zimny i podejrzliwy, który go przewiercał tak na wskroś, że Knoll poruszył
się niespokojnie, poprawił szpilkę w krawacie i popatrzył na lożę naprzeciwko.
– Ta Zukerowa to śliczna kobieta.
– I ma ładne brylanty.
– Więc pan jutro przyjdzie do starego?
– Ależ z pewnością.
– Ma on tam jakiś specjalny interes. Pan już wychodzi, to poproszę o jedno, może pan
zechce powiedzieć mojemu stangretowi, żeby czekał na mnie na Przejazd. No, do widzenia,
za kilka dni będę. Więc tajemnica, panie Borowiecki.
– Najzupełniejsza.
Borowiecki wyszedł z uczuciem zawodu. Czuł, że Knoll nie powiedział mu wszystkiego.
– Co to za wiadomość? po co on jedzie? dlaczego mi nie powiedział? – myślał, ale na
próżno gubił się w domysłach i przypuszczeniach.
Nie czekał zapadnięcia kurtyny i wyszedł, ale już z ulicy powrócił do teatru i poszedł do
loży Zukerowej.
– Myślałam, że pan o mnie zapomniał – powiedziała z wyrzutem, utkwiwszy w nim swoje
ogromne, cudne oczy.
– Czy to możebne?
– Dla pana jest wszystko możebnym.
– Potępia mnie pani na wiarę przyjaciół i nieprzyjaciół.
– Co mnie to obchodzi, widziałam tylko, że pan wyszedł.
– Ale powróciłem, musiałem powrócić – szepnął ciszej.
– Do teatru, zapomniał pan czego.
– Do pani.
– Tak?! – szepnęła długo i oczy jej zamigotały blaskiem radości. – Pan tak do mnie nigdy
nie mówił.
– Ale dawno tego pragnąłem.
Ogarnęła spojrzeniem całującym jego twarz, aż poczuł coś jakby powiew ciepły na ustach.
– Pan mówił o mnie tam w krzesłach z panem Weltem, czułam to.
– Mówiliśmy o pani brylantach.
– Prawda, że tak pięknych żadna nie ma w Łodzi?
– Prócz Knollowej i baronowej – powiedział złośliwie, uśmiechając się.
– I o czym jeszcze mówiliście?
– O pani piękności!
– Pan ze mnie żartuje.
– Nie mogę żartować z tego, co kocham – powiedział przytłumionym głosem, ujmując
zwieszoną rękę, wyrwała mu ją szybko i patrzyła rozszerzonymi oczami, oglądając się doko-ła, jakby te słowa powiedziano na sali.
33
– Żegnam panią – mówił powstając, był zły na siebie, czuł, że popełnił głupstwo, że jej to
tak prosto bez przygotowań wielkich powiedział, ale działała na niego narkotycznie.
– Wyjdziemy razem, zaraz – powiedziała prędko, pozbierała szal, cukierki z pudełkiem,
wachlarz i wyszła.
Ubierała się w milczeniu.
Borowiecki nie wiedział, co mówić, patrzył tylko na nią, na jej oczy zmieniające co chwila
wyraz, na cudnie zarysowane ramiona, na usta, które ustawicznie oblizywała, na wspaniałą,
doskonale rozwiniętą figurę.
Gdy włożyła kapelusz, podał jej rotundę35. Pochyliła się nieco tył, aby ją wziąć na ramiona,
i w tym ruchu dotknęła włosami jego ust, odsunął się nieco w tył, jakby sparzony, a ona
nie znajdując oparcia, upadła mu plecami na piersi.
Pochwycił ją szybko w ramiona i wpił się ustami w jej kark, który się naprężył i skurczył
pod pożerającym pocałunkiem.
Krzyknęła cicho i wparła się w niego całą siłą na mgnienie, aż się zachwiał pod jej ciężarem.
Wyrwała mu się szybko z objęć.
Była bladą jak marmur, dyszała ciężko, a spod przymkniętych powiek buchały płomienie.
– Odprowadzi mnie pan do powozu – powiedziała, nie patrząc na niego.
– Chociażby na koniec świata.
– Zapnij mi pan rękawiczki.
Zapinał, ale nie mógł znaleźć ani dziurek, ani guziczków, tak jak nie mógł znaleźć jej spojrzenia,
bo nie patrzyła na niego; oparła się jednym ramieniem o ścianę, odwróciła nieco głowę
i tak stała z ręką w jego ręku, z dziwnym uśmiechem na ustach, które promieniowały
karminem; czasem wstrząsał nią dreszcz, wtedy silniej przycisnęła się do ściany i jakiś cień
jakby przerażenia migotał po jej twarzy i taił się w kątach ust.
– Chodźmy – szepnął, skończywszy zapinanie.
Doprowadził ją do powozu, wsadził, a ujmując jej rękę i całując gorąco, szepnął:
– Niech mi pani przebaczy, błagam na wszystko.
Nic nie odpowiedziała, tylko tak silnie pociągnęła go do wnętrza, że wskoczył bez namysłu, zatrzaskując drzwi za sobą.
Konie ruszyły z kopyta.
Borowiecki czuł się zdenerwowanym do najwyższego stopnia tym, co się stało. Nie miał
jeszcze czasu zdać sobie sprawy dokładnie, nie umiał zresztą teraz, w tej chwili, myśleć, wiedział tylko, że ona jest przy nim, siedziała wciśnięta w kąt powozu, daleko od niego. Słyszał
jej nierówny, szybki oddech, a chwilami w świetle latarni ulicznych błyskała mu jej twarz
i oczy ogromne, wpatrzone w jakąś próżnię.
Chciał zapanować nad sobą, chciał już zastukać na stangreta, szukał już bezwiednie antaby,
aby drzwi otworzyć i wprost uciec, ale nie miał sił już ani woli.
– Pani mi przebaczy to, co się stało? – zaczął wolno i szukał jej rąk, schowała je głęboko
pod rotundę.
Nie odpowiedziała nic, obcisnęła się szczelnie w rotundę, jakby chcąc zamknąć w sobie,
przytrzymać tę szaloną chęć rzucenia mu się w ramiona.
– Pani mi przebaczy – powtórzył ciszej, przysuwając się do niej.
Drżał cały, nie mógł więcej mówić i nie otrzymując odpowiedzi, szepnął bardzo cicho
i bardzo głęboko:
34
– Lucy! Lucy!
Wstrząsnęła się, puściła rotundę, która zsuwała się z jej ramion, i z jakimś głębokim, przejmującym okrzykiem rzuciła mu się na piersi.
– Kocham cię, kocham! – szeptała obejmując go namiętnie.
Usta się ich zbiegły w długim, śmiertelnie mocnym pocałunku.
– Kocham cię, kocham – powtarzała z lubością ten dźwięk słodki, całując jego twarz z porywającą siłą.
Czuła głód pocałunków, pieszczot i miłości tak dawno, więc teraz, kiedy się już tak stało,
nie myślała o niczym, nie pamiętała na nic, tylko całowała.
– Nie, nie mów teraz nic, nie mów. Chcę mówić sama, chcę wołać wciąż. Kocham cię!
Mogę to powtarzać wobec całego świata, wszystko mi już jedno. Ja wiem, że cię inne kochają, wiem, ze masz narzeczoną, ale co mnie to obchodzi! Kocham cię! Kocham nie dlatego,
żebyś i ty mnie kochał, żebym chciała przez to szczęścia, nie dlatego – ja cię kocham,
kocham i nic więcej. Potrzebowałam kochać, jak każdy człowiek potrzebuje miłości. Pan jesteś
dla mnie wszystkim. Chcesz, uklęknę przed tobą i będę ci to mówić tak długo, tak szczerze,
aż uwierzysz i sam kochać mnie zaczniesz. Już nie mogę udawać, już nie mogę żyć bez
ciebie i bez miłości. Kocham cię, mój jedyny, mój panie.
Mówiła bezładnie, prędko, nieprzytomnie. Okryła się w rotundę, to znowu ją opuszczała,
odsuwała się od niego, to bez słów, promieniejąca, obejmowała go, cisnęła się do niego, ca-łowała.
Borowiecki porwany tym szalonym wybuchem namiętności, oczarowany miłością tak
wielką i tak ognistą, głosem, co go przenikał ogniem, i pocałunkami, które go onieprzytomniały prawie, dał się unieść temperamentowi swojemu i szalał jak i ona.
Oddawał jej tak pocałunki, że mu chwilami zwisała na rękach jak martwa.
– Kocham cię, Lucy, kocham! – powtarzał, nie wiedząc sam, co mówi.
– Nie mów nic, całuj mnie! – wołała w najwyższym uniesieniu.
Głos jej rwał się i wybuchał burzą, to znowu łkał jakby całą miłością Wschodu, jakby całą
ognistą pieśń nad pieśniami wyśpiewywał.
– Ja tak marzyłam o tej chwili, tyle miesięcy pragnęłam cię, tyle lat czekałam na to, tyle
cierpiałam przez to. Całuj mnie! mocniej... mocniej... mocniej... A! teraz umarłabym chętnie
– wykrzyknęła dziko.
Powóz toczył się wolno po jednej ze strasznie błotnistych i nie brukowanych ulic, gdzie
nie było nawet latarń, tylko powozowe światła rozkrążały złoty blask na ruchomą, płynną,
a głęboką warstwę błota, rozpryskującą się aż na szyby.
Nikt nie przechodził ani nie przejeżdżał tą ulicą, obwiedzioną z obu stron wysokimi parkanami,
spoza których wznosiły się sterty drzewa budulcowego ułożone w wielkie czworoboki
albo wystrzelał komin fabryczki jakiejś, których w tej stronie miasta było dosyć.
Wielkie psy, pilnujące składów, szczekały ponuro na powóz i słychać było, jak się rzucały
na bramy i drapały pazurami deski z wściekłości, nie mogąc się wydobyć na ulicę.
Nie wiedzieli nic i nic nie słyszeli, zatopieni w fali tej miłości nagłej i oślepiającej, jaka
ich porwała.
– Lucy!
– Pocałuj mnie.
– Kochasz?
35
– Pocałuj mnie.
Rwały się im tylko takie słowa z piersi przepełnionych pożerającym ogniem.
– Weź mnie, Karl, weź mnie całą i na zawsze.
Nie wiedzieli nawet, kiedy stanęli na miejscu.
Zajechali przed pałacyk Zukerów, stojący w okolicy miejskiego lasku.
– Chodź do mnie – szepnęła trzymając go silnie za rękę.
Bezwiednie, z przyzwyczajenia, wsunął drugą rękę do kieszeni, gdzie miał rewolwer.
– Niech August zaczeka na pana – zawołała grzmiąco do stangreta.
– Chodź, nie ma nikogo, on – mówiła z naciskiem – pojechał. Nikogo prócz służby nie
ma w domu.
Puściła jego rękę, bo służba otwierała drzwi.
– Zapalić światło w saloniku wschodnim. Podawać zaraz herbatę.
Rzuciła mu się na szyję, skoro lokaj oddalił się, ucałowała go namiętnie i popchnęła w jakiś
korytarzyk wysłany dywanem i wybity czerwono.
– Zaraz przyjdę, kocham cię! – zawołała za nim i zniknęła.
Rozebrał się wolno, rewolwer przełożył do kieszeni surduta i wszedł w jakieś drzwi, które
się przed nim otworzyły, do słabo oświetlonego saloniku.
Biały dywan ze skór baranów, nadzwyczaj puszysty, tłumił zupełnie kroki.
– Ależ to zupełnie romantyczna awantura! – szepnął, padając na jakiś zydel perski bez
poręczy, inkrustowany w hebanie złotem i srebrem, bo czuł się strasznie znużonym.
– Ciekawa kobieta, ciekawa scena – myślał i zaczął się rozglądać po pokoju.
Buduar był urządzony z takim przepychem, że nawet w mieście pełnym najwspanialszych
mieszkań, takim jak Łódź, mógł jeszcze wyrwać okrzyk zdziwienia.
Ściany były obciągnięte w żółty, o gorącym tonie jedwab, po którym rozrzucone bardzo
artystycznie gałęzie bzów czerwonofioletowych, nakładanych grubym haftem.
Przez całą długość jednej ściany stała wielka i szeroka sofa pod baldachimem żółtym
w zielone pasy, udrapowanym w formie namiotu i podtrzymywanym przez złote halabardy.
U szczytu, pod namiotem, lampa ze szkieł żółtych, rubinowych i zielonych rozrzucała
dziwnie omdlewające światło.
– Handełesy36 – szepnął z jakąś zawistną nieomal pogardą, zirytowany tym przepychem,
ale pomimo to rozglądał się ciekawie: dziwaczne, kosztowne sprzęty o formach wschodniojapońskich
były bezładnie nagromadzone i stosunkowo do wielkości pokoju w nadmiernej
ilości.
Stosy poduszek jedwabnych o jaskrawych barwach chińskich leżały porozrzucane po sofie
i białym dywanie i odcinały się ostrymi plamami jakby farb porozlewanych.
Zapach ambry i violettes de Perse, pomieszany z różami, rozwłóczył się po pokoju,
Na jednej ze ścian błyszczała masa broni wschodnich, bardzo kosztownych, ułożona dookoła wielkiej, okrągłej tarczy saraceńskiej, stalowej, nabijanej złotem i tak wypolerowanej,
że w tym świetle przyćmionym skrzyła się i promieniowała złotymi ozdobami i rzędami rubinów,
i bladych ametystów, jakimi obrzeże jej było wysadzone.
W jednym rogu, na tle olbrzymiego wachlarza z pawich piór, stał cały wyzłocony posążek
Buddy, z podwiniętymi nogami, w postawie kontemplacyjnej.
W drugim rogu stała wielka żardinierka japońska z brązu, podtrzymywana przez złote
smoki, pełna kwitnących, białych jak śnieg azalij.
36
– Pociejów37 milionerski – myślał znowu Borowiecki, który posiadał nadzwyczaj wyrobiony
smak artystyczny i poczucie piękna, rozwinięte jeszcze do stopnia doskonałości specjalnymi
studiami nad harmonią barw.
– Jaśnie pani prosi pana dyrektora – szepnął z ukłonem stary wygolony lokaj odsłaniając
ciężką portierę z żółtego aksamitu, pokrytą malowanymi chryzantemami.
– A, Józef jest tutaj? – zapytał Borowiecki idąc, bo znał go z innego domu.
– Puściłem w licytację tamtych Żydów – szepnął cicho, zginając się przed nim.
Karol uśmiechnął się tylko i poszedł do jadalnego.
Lucy nie było jeszcze.
Usłyszał tylko przytłumiony murami krzykliwy jakiś głos z dalszych pokojów.
– Co to? – zapytał bezwiednie Borowiecki nasłuchując.
– Jaśnie pani rozmawia z pokojówką – objaśniał Józef, ale z takim zimno-pogardliwym
wyrazem twarzy, że Borowiecki zwrócił na to uwagę i o nic już nie pytał więcej.
Lokaj wyszedł, a on rzucił po jadalni oczami: była umeblowana z banalnym łódzkim przepychem;
boazerie z dębu do połowy ścian, kredensy w bretońskim stylu z ciemnego orzecha,
z masą sreber i porcelany na półkach, staroniemieckie dębowe i wspaniale rzeźbione zydle
dokoła olbrzymiego stołu, oświetlonego żyrandolem w formie bukietu tulipanów, w którym
jaśniała elektryczność.
Część jedna stołu była przygotowaną do herbaty.
Usiadł, bo go zaczęło niecierpliwić oczekiwanie, i zobaczył, że przy stole na ziemi leży
jakiś papier, podniósł go, aby położyć, i prawie machinalnie rzucił na niego okiem.
Był to telegram, pisany kluczem, firmy Bucholca, który się używał w razach nadzwyczajnej
ważności.
Borowiecki znał ten klucz i zdziwił się niepomiernie.
– Co tu robi ten telegram?
Odwrócił blankiet, adres był: „Bucholc – Łódź”. Więc się już dalej nie krępował, tylko czytał:
„Dzisiaj zapadło postanowienie na radzie. Cło od bawełny amerykańskiej sprowadzanej
na Hamburg i Triest – podniesiono do 25 kopiejek w złocie od puda. Wprowadzenie za dwa
tygodnie. Taryfy kolejowe przewóz bawełny od granic zachodnich do 20 kop. od puda i wiorsty.
Wykonanie za miesiąc. Za tydzień będzie ogłoszone.”
Borowiecki depeszę schował do kieszeni i zerwał się z krzesła, poruszony nadzwyczaj.
– Straszna wiadomość. Pół Łodzi padnie – szeptał, teraz zrozumiał, że o tej wiadomości
nic mu nie powiedział Knoll, bał się mu zaufać. – Pojechał do Hamburga kupować zapasy
bawełny. Wykupi, co będzie mógł zdążyć, i weźmie mniejszych fabrykantów za łeb. Co za
interes, co za interes! Teraz mieć pieniądze i jechać kupować. Aaa! – myślał i wszystko w nim
zaczęło kipieć jakąś szaloną niecierpliwością, żądzą niepowstrzymaną zrobienia na tej wypadkiem
otrzymanej wieści majątku.
– Pieniędzy! Pieniędzy! – wołał w myśli, zrywając się z krzesła. Oczy mu gorączkowo
świeciły, wszystko się w nim trzęsło ze wzruszenia nadmiernego, pierwszym jego ruchem
było uciekać stąd, do miasta, znaleźć Moryca i obgadać ten interes, i byłby może dał się porwać
uniesieniu, ale weszła, a raczej wpadła do jadalni Lucy i rzuciła mu się prosto na szyję.
– Czekałeś, daruj mi, musiałam się przebrać zupełnie.
Ucałowała go i usiadła wskazując mu miejsce obok siebie bardzo spokojnym ruchem, bo
wszedł lokaj i nalewał herbatę.
37
Nie mogła jednak usiedzieć spokojnie, co chwila wstawała do kredensów i przynosiła całe
masy najrozmaitszych przysmaków i stawiała przed nim.
Miała na sobie bladożółty jedwabny szlafrok z bardzo szerokimi rękawami, obszytymi kremowymi
koronkami, naszytymi rzędem turkusów, ściągnięty w pasie złotym sznurem.
Olbrzymie włosy zwinięte były na tyle głowy w wielki grecki węzeł, przepięty brylantowymi
grzebykami.
Ten sam naszyjnik brylantowy, jaki miała w teatrze, skrzył się i teraz na odsłoniętej
szyi wszystkimi barwami tęczy. Wspaniałe ręce wysuwały się co chwila z rękawów aż po
ramiona.
Była szalenie pociągająca, ale Borowiecki nie odczuwał tego już ani w połowie; odpowiadał prawie monosylabami, pił śpiesznie herbatę, chciał wynieść się jak najprędzej.
Wiadomość ta paliła go jak ogień.
Lucy drżała z niecierpliwości, goniła wzrokiem nienawiści lokaja, który łaził jak senny
i nie mogąc rzucić się na szyję Karola, przycisnęła mu z taką siłą rękę, że omal nie krzyknął
z bólu.
– Co panu jest? – spytała spostrzegłszy jego pomieszanie.
– Jestem szczęśliwy! – szepnął jej po francusku.
Zaczęli rozmawiać, ale rozmowa nie szła, rwała się co chwila jak stare strzępy, gdy je kto
chce silniej przytrzymać.
Jej przeszkadzał lokaj, a jemu niecierpliwość i przymus, jaki sobie zadawał, żeby tutaj siedzieć
teraz, kiedy był panem takiej wielkiej tajemnicy, w takiej chwili, gdy cło podnosiło się
z 8 kopiejek do 25.
– Może przejdziemy do buduaru – szepnęła cicho, gdy się herbata skończyła.
I tak patrzyła na niego rozbłysłymi cudownie oczami, takim dziwnym blaskiem płonęły jej
purpurowe usta, że Borowiecki, który wstał na to, aby się z nią pożegnać, skłonił głowę i poszedł za nią.
Nie mógł się oprzeć jej urokowi.
Skoro się tylko znaleźli sami, porwała go znowu swoim ogniem i gwałtownością, ale na
chwilę tylko, bo gdy ona całowała go z uniesieniem nieopowiedzialnym, padała przed nim na
kolana, obejmowała go, krzyczała słowa bez związku, którymi wybuchała jej namiętność,
i szalała porwana własną siłą – on myślał o bawełnie, myślał, gdzie może być Moryc, skąd
wziąć pieniędzy na zakup bawełny.
Oddawał pocałunki i pieszczoty, rzucał jej chwilami słowa gorące miłości, ale robił to prawie
odruchowo, więcej siłą nawyknienia do podobnych sytuacji niźli sercem, które było w tej
chwili zajęte zupełnie czym innym.
A ona pomimo rozszalenia odczuwała intuicją zmysłów ludzi bardzo namiętnych, że coś
stoi pomiędzy nimi – więc potęgowała w sobie uczucie, jakby za siebie i za niego, roztaczała
całą potęgę czaru kobiety zakochanej, kobiety-niewolnicy, która nawet kopnięcie swego pana
i władcy przyjmuje z okrzykiem szczęścia, i kobiety, dla której szczęściem jest najwyższym
zdobycie sobie kochanka przez siłę, gwałtem, mocą swego temperamentu.
Wreszcie zwyciężyła.
Borowiecki zapomniał o fabryce, a bawełnie, o cłach, o świecie całym, oddawał się tej
miłości z całą zapamiętałością ludzi na pozór zimnych i umiejących w drobnych okolicznościach
życia panować nad sobą zupełnie.
38
Poddawał się huraganowi i z rozkoszą, pełną denerwującej ciekawości, pozwolił mu się
nieść.
– Kocham cię – wołała co chwila.
– Kocham – odpowiadał i czuł, że w tej chwili mówi pierwszy raz w życiu szczerze zupełnie to słowo, najwięcej może ze słownika ludzkiego kłamliwe i kłamane.
– Napisz mi to, mój najdroższy, napisz – prosiła z dziecinnym uporem.
Wyjął bilet wizytowy i całując co chwila jej cudne fiołkowe oczy i te usta palące, napisał:
„Kocham cię, Lucy!”
Wyrwała mu bilet z rąk, przeczytała, ucałowała kilkakrotnie i schowała za gors, ale wyjęła
po chwili, aby znowu czytać i całować na przemian bilet i jego.
Wreszcie przypatrując się herbowi, zapytała:
– Co to jest?
– Mój herb.
– Co to znaczy?
Wytłumaczył jej, jak mógł, ale nic nie zrozumiała.
– Nic nie rozumiem, zresztą, nic mnie to nie obchodzi.
– A co cię obchodzi?
– Kocham cię.
Zamknęła mu usta pocałunkiem.
– Widzisz, ja nic nie wiem, ja cię kocham, to mój rozum, po co mi więcej?
Siedzieli tak długo w tej wielkiej ciszy nocy i buduaru, przez którego mury i obicia nie
przedzierał się najmniejszy szmer ze świata, zatopieni w sobie, w miłości, otoczeni jakby
obłokiem zachwytu nad sobą; w tej obezwładniającej atmosferze, przesyconej zapachami,
odgłosem pocałunków, szeptem rozdrganych, palących słów, szelestem jedwabiu, rubinowoszmaragdowym
światłem, co się mżyło coraz słabiej, barwami przyćmionymi, które z obić
na ścianie, z mebli połyskiwały tajemniczo, drgały w żywszym na chwilę świetle i jakby pełzały wskroś pokoju, a potem rozlewały się i martwiały w zmroku coraz gęstszym, w którym
tylko świecił się jakoś dziwnie Budda, a nad nim patrzyły z pawich piór oczy coraz smętniej
i coraz tajemniczej.
39
IV
Czwarta dochodziła, gdy Borowiecki znalazł się na ulicy.
Stangret, nie doczekawszy się, odjechał do stajni.
Wiatr huczał głęboko i zamiatał kałuże z taką siłą, że błoto bryzgało na parkany i na wąską
ścieżkę, służącą za chodnik.
Borowiecki wzdrygnął się, przejęty tym zimnym, wilgotnym wiatrem.
Stał chwilę przed domem, nic nie widząc przed sobą prócz połyskującego błota i czarnych,
spiętrzonych gmachów w oddali i kominów fabrycznych, słabo rysujących się na szarym,
zmąconym tle nieba, po którym chmury, niby porozrywane bele zabrudzonej bawełny, biega-ły z szalonym pośpiechem.
Był jeszcze oszołomiony, przystawał i oparty o parkan, zbierał rozbitą świadomość.
Wstrząsał się cały co chwila, bo czuł jeszcze uściski jej, usta paliły go, przymykał oczy i musiał parasolem wyszukiwać przed sobą twardszego gruntu, i czuł się pijanym zupełnie, dopiero
szczekania gwałtowne psów za parkanami orzeźwiły go zupełnie i wyrwały z tej
dziwnej ciszy, jaka ogarnia po przejściu bardzo silnych wzruszeń.
– Kurowski musi już spać – szepnął kwaśno przypominając sobie, że miał iść do niego do
Grand Hotelu zaraz po teatrze.
– Żebym czasem za tę zabawę nie zapłacił fabryką – szepnął i zaczął biec prędko, już nie
zważając na błoto i na wyboje.
Dopiero na Piotrkowskiej złapał dorożkę i kazał się wieźć co koń wyskoczy do hotelu.
– A telegram – wykrzyknął przypominając sobie nagle i przy świetle latarni przeczytał go
raz jeszcze. – Zawracaj i jedź prosto Piotrkowską. – Może już jest w domu – myślał o Morycu
i gorączka znowu zaczęła go brać.
Kazał dorożkarzowi zaczekać na wszelki wypadek przed domem i z pośpiechem dzwonił
do mieszkania.
Nikt nie otwierał, co go tak zirytowało, że oberwał dzwonek i trząsł całą siłą drzwiami,
wreszcie, po długim oczekiwaniu, Mateusz otworzył.
– Pan Moryc w domu?
– Jak poszedł na siabas38, to go pewnie Żydy nie puściły, a tak, pan Moryc niby?
– Pan Moryc w domu, odpowiadaj? – krzyknął rozwścieczony, bo Mateusz był zupełnie
pijany, szedł za nim ze świecą w ręku, rozebrany, z oczami zamkniętymi i z twarzą pełną
poprzysychanej krwi i sińców.
– Pan Moryc, niby ja rozumiem, pan Moryc, aha!
– Bydlę! – krzyknął i uderzył go w twarz z całej siły.
Chłop się potoczył i utkwił twarzą w drzwi, którymi wszedł do mieszkania Borowiecki.
40
Moryca nie było, Baum tylko spał nie rozebrany, z papierosem w zaciśniętych zębach, na
wielkiej otomanie w jadalnym pokoju.
Na stole, na ziemi, na kredensie stało mnóstwo pustych butelek i talerzy, a kominek samowara
obwinięty był w zieloną, długą woalkę.
– Oho, Antka była, bawił się wesoło. Maks! Maks! – zawołał, mocno potrząsając
śpiącym.
Maks ani drgnął, spał najspokojniej i chrapał potężnie.
Wreszcie Borowiecki, zniecierpliwiony daremnymi usiłowaniami obudzenia go, bo chciał
od niego dowiedzieć się, gdzie jest Moryc, porwał go za ramiona i postawił na podłodze.
Maks zirytowany, że go budzą, potoczył się na krzesło, schwycił je i z całej siły rzucił
przed siebie, na stół.
– Masz, ty małpa zielona, nie budź – i położył się najspokojniej na otomanie, ściągnął
surdut, okręcił nim głowę i spał dalej.
– Mateusz! – krzyknął z rozpaczy prawie Karol widząc, że Maksa nic nie obudzi.
– Mateusz! – krzyknął po raz drugi, podchodząc do przedpokoju.
– Zaraz idę, lece, panie dyrektorze, świeca mi się gdzieś podziała i szukam, i szukam, idę
– wołał przez sen, roztrzęsionym pijanym głosem, na próżno starając się podnieść z podłogi,
gdzie upadłszy po ciosie Borowieckiego zasnął.
Podniósł się na kolana i padł z powrotem twarzą na ziemię, machając dookoła rękami, jakby
pływał.
Borowiecki podniósł go, przyprowadził do jadalni, postawił pod piecem i pytał:
– Gdzieś się upił? Tyle razy ci zapowiadałem, że jak się upijesz, wyrzucę cię do diabła,
słyszysz, co mówię?
– Słyszę, panie dyrektorze, słyszę, aha, niby pan Moryc – bełkotał, na próżno starając się
znaleźć równowagę.
– Kto ci zbił pysk? Wyglądasz jak świnia.
– Mnie kto zbił pysk? mnie, prze... pana dyrektora, nikt zbił pysk, mnie nikt nie może zbić
pysk, bo ja bym prze... pana dyrektora, gnaty połamał, morde zbiuł i byłoby fertig39, na glanc...
cholera.
Borowiecki widząc, że z pijanym się nie dogada, przyniósł karafkę z wodą, przytrzymał
go jedną ręką i wszystką wodę wylał mu na głowę.
Mateusz się kręcił i wyrywał, ale otrzeźwiał nieco i obcierając rękawami twarz posinioną,
zalaną krwią, patrzył ogłupiałymi oczyma.
– Był pan Moryc? – pytał cierpliwie dalej.
– Był.
– Gdzie pojechał?
– Odwiózł niby tę małą, czarną i miał być w Grandzie. – To znaczyło w Grand-Hotelu.
– Kto tutaj był?
– Różne państwo było, był pan Bein, pan Hertz i inne jeszcze Żydy. Ja z Agatą od pana
inżyniera gotowaliśmy kolację.
– I upiłeś się jak świnia ostatnia; któż cię tak pobił?
– Nikt mnie nie pobił.
Pomacał się bezwiednie po twarzy i głowie i syknął z bólu.
– A skądże masz te dziury we łbie, co?
41
– A to, a bo... był i pan Moryc, i ta czarna małpa, i ten garbaty, i te Żydy.
– Gadaj natychmiast, gdzieś się upił i kto cię pobił? – krzyknął z wściekłością.
– Ja nie pijany ani mnie kto pobił. Poszedłem po piwo dla panów, a w szynku były kolegi
od Francuzów i postawiły bier. Dobra nasza! Postawiłem i ja. Jak ony postawiły raz, to i ja
raz. Potem przyszły ludzie z blichu naszego, dobre Polaki, z moich stron, postawiły i one bier
– dobra nasza; postawiłem i ja. Ony dobre Polaki, to i ja dobry Polak, ony stawiały – dobra
nasza, to i ja stawiam. Alem nie pijany, prze... pana dyrektora, jak Pana Boga kocham, takim
trzeźwy, co, jak pan dyrektor chce – to chuchnę, niech pan dyrektor sprawdzi.
Nachylił się i z zamkniętymi oczami, przylegając mocno grzbietem do pieca, chuchał na pokój.
Borowiecki przebierał się w swoim pokoju i nie słuchał, ale Mateusz gadał wciąż.
– Potem przyszły, webery od starego pana Bauma i foluszniki40. Piły z nami – myśma stawiali,
a że zaś Niemcy podły naród, to stawiać nie chciały. To ja jednego ino tak ździebko
palcem tknąłem, to un na ziemię, a drugi me kuflem w łeb. To ja i tego tak ździebko palcem
tknąłem, to on tyż na ziemię, a Niemcy me zaś za orzydle41. Ja się nie biłem, bo wiem, że pan
dyrektor tego nie lubi. A że ja słucham swojego pana, to ja się nie biłem, ale kiej mie jeden
ucapił za włosy, a inne za orzydle, a jeszcze któryś lunął me bez pysk, to myślę, szkoda mi
tego tużurka, co go mam od pana dyrektora, i mówię po dobremu: „Puść me”, a un me nożem pod żebro. To ja go łbem o ścianę, to un został.
Kolegi pomogły i było fertig, na glanc. Ja się nie biłem, tknąłem ino ździebełko palcem,
to by i kurcze ustało, a taka świnia już leży. Miętki w nogach naród, panie dyrektorze, bardzo
miętki, te Niemcy. Ja ino tak ździebko palcem tknąłem, to już forbeit, na ziemi!
Mruczał coraz senniej i z wyciągniętą ręką przed siebie wskazującym palcem pokazywał,
jak on ździebko tylko tykał.
– Idź spać – zawołał Borowiecki, pogasił światła, zaprowadził go do kuchni i pojechał
szukać Moryca.
W „Victorii” było zamknięte, w Grand-Hotelu także.
– Pan Kurowski już śpi? – zapytał numerowego.
– Wcale nie był dzisiaj, był przygotowany salon, i nie przyjechał.
– Pan Welt był u was wieczorem?
– Był z paniami i z panem Cohnem, pojechali do „Arkadii”.
Pojechał do „Arkadii” na Konstantynowską, i tam już nie było nikogo.
Objechał kilka jeszcze knajp, gdzie zwykle młodzież łódzka się bawiła, ale nigdzie go nie
znalazł.
– Gdzie ta małpa się schowała – myślał zirytowany i raptownie krzyknął dorożkarzowi: –
Jedź na miód, wiesz gdzie? Jeśli tam nie będzie, to go już nigdzie nie znajdę.
– Zaraz tam będziemy, panie!
I podciął konia ze wszystkich sił, bo wlókł się strasznie powoli, utykając po dziurach i do-łach, dorożka skakała i kołysała się po bruku pełnym najstraszliwszych wybojów, niby łódka
po falach morskich.
Borowiecki klął i zacinał zęby i żeby zapanować nad rozdenerwowaniem, które tak nim
trzęsło, że nie mógł zapalić papierosa, bo mu się łamał w rękach, zaczął usilnie myśleć nad
tą sprawą bawełnianą.
– Bauer sprzedał dobrze ten telegram Zukerowi. Co za dziwna kobieta – przerzucił się do
wspomnień Lucy i utonął w nich.
42
Znał ją od lat dwóch, ale nie zwrócił szczególniejszej uwagi ponieważ był zajęty Likiertową, a potem opowiadali o niej, że jest niepomiernie głupia, tak prawie, jak piękną była.
– Co za temperament – szeptał wstrząsając się na przypomnienie.
Od dosyć dawna wiedział, że zwrócił jej uwagę, dawała mu poznać spojrzeniami, zapraszaniem
usilnym do siebie, z których jakoś nigdy nie korzystał. Bywała tam wszędzie, gdzie
wiedziała, że i jego spotka.
Plotka łódzka, którą tam z całą pasją i z wielką maestrią uprawiają przeważnie mężczyźni,
którą są przepełnione kantory i fabryki, zaczynała już coś kombinować i przebąkiwać, ale
szybko ustała, ponieważ Borowiecki trzymał się z daleka, pochłonięty w ostatnich miesiącach
planami założenia fabryki.
Znał osobiście Zukera, starego chałaciarza, przedzierzgniętego w ostatnich dziesięciu latach
w milionera-fabrykanta, który zaczynał swoją karierę w Łodzi od skupowania zużytych,
do niczego fabrykom już nie służących szmat bawełnianych, strzępów papieru, pyłu bawełnianego, jakiego zawsze było dosyć po tkalniach i postrzygalniach.
Nie cierpiał go za tandetne wyroby, naśladujące powierzchownie w deseniach i kolorach
wyroby firmy Bucholca, a w istocie materiały w najgorszym gatunku, sprzedawane tanio, które
uniemożliwiały wszelką konkurencję.
Wiedział, że Zukerowa nie ma kochanka, bo raz, że była Żydówką, a po drugie, w mieście,
gdzie wszyscy, poczynając od milionerów, a skończywszy na ostatnim gwoździu w tej
olbrzymiej maszynie wytwórczej, muszą robić, muszą się cali oddawać tej pracy, jest niezmiernie
mało zawodowych donżuanów, niesłychanie mało sposobności do zdobywania i oba-łamucania kobiet.
A zresztą, gdyby tak było, już by o tym ktoś wiedział i mówił z pewnością.
– Czy ona ma i duszę jaką? – myślał teraz, rozpatrując jej dziką, niepohamowaną namiętność.
– Ale po co ja tam wlazłem, jeszcze teraz! Do diabła z miłością, mieć teraz taką kulę
u nogi, kiedy się zakłada fabrykę na kredyt. A jednak...
I zastanowił się, szukał w sobie miłości do niej, wmawiał w siebie zupełnie szczerze, że ją
kocha, że to miłość go porwała, a nie zwykła, zmysłowa burza zdrowego i nie wyczerpanego
organizmu.
– Bądź co bądź, gra warta świeczki – pomyślał. Dorożkarz zakręcił i stanął zaraz przy rogu
Spacerowej, przed synagogą.
43
V
Restauracja, do której przyjechał Borowiecki, poszukując Moryca, znajdowała się zaraz
za synagogą, w głębi podwórza, obstawionego, niby kamiennymi pudłami, czteropiętrowymi
oficynami z trzech stron, bo czwartą zakończał mały ogródek, odgrodzony zielonymi sztachetkami
i przyparty do tyłów olbrzymich, nagich czerwonych murów jakiejś fabryki.
Mała oficynka parterowa stała w głębi pod samym murem i buchała oświetlanymi oknami
i wrzaskliwą, podobną do ryczenia osłów wrzawą.
– Oho, jest cała banda – pomyślał, wchodząc do długiej, niskiej sali, tak zaciemnionej
dymami cygar, że w pierwszej chwili w tym sinawym obłoku, popstrzonym złotymi kulami
gazowych świateł, nie odróżnił nikogo.
Kilkadziesiąt osób tłoczyło się dookoła długiego stołu, krzyczało, gadało głośno, śmiało się
i śpiewało, co – połączone z brzękiem talerzy i przenikliwym szczękiem tłuczonego szkła –
tworzyło taką splątaną, zgiełkliwą wrzawę, że ściany się trzęsły i nic usłyszeć nie było można.
Naraz przycichło nieco i jakiś ochrypnięty, pijany głos zaintonował z drugiego końca stołu:
Agato! Ty interes feiny masz – Agato!
Agato! Ja całuję ciebie w twarz – Agato!
Agato! To mi za to piwa dasz – Agato!
– Agato! – ryczał tłum wszystkimi możliwymi i niemożliwymi głosami, które tak pokryły
głos Bum-Buma, który był tej piosnki przedziwnie głupiej kompozytorem i solistą, że na próżno krzyczał dalsze zwrotki, nikt go nie słuchał, bo wszyscy wyli:
– Agato! Agato!
– Bum-Bum, la, la, la! Agato! la, la, la! Agato! Cip, cip, cip, Agato!
Tak ten śpiew podniecał, że zaczęli do taktu bić laskami w stół, kufle leciały na ściany lub
rozpryskiwały się o piec, niektórym i to nie wystarczało, bo krzesłami bili o ziemię i jak zapamiętali,
oślepli, z zamkniętymi oczami śpiewali:
– Agato! Agato!
– Panowie, na miłość boską, bo mi sprowadzicie tymi krzykami policję – zaczął błagać
wystraszony gospodarz.
– Pan potrzebujesz być cicho, my płacim! Panienko, proszę jedno piwo!
– Hej, Bum-Bum, zaśpiewaj no pan – krzyczano do Buma, który poprawiał binokle obu
rękami i stał w drugim pokoju przed bufetem.
– Kwicz, Bum-Bum, ja i tak nie słyszę – szeptał jeden półsennie, leżąc na stole, który cały
był pokryty butelkami wina i koniaków, maszynkami od kawy, kamionkami od porteru, kuflami
i szkłem potłuczonym.
44
– Agato! Agato! – wrzeszczał półgłosem jakiś kantorowicz, senny, z przymkniętymi oczami,
pijany, bił laską w stół.
– No, bawią się echt42 po łódzku – szepnął Karol szukając oczami Moryca.
– Dyrektor! Panowie, jest i firma Bucholc Herman i Spółka! Jesteśmy zatem w komplecie.
Panienko, kółko koniaków! – krzyczał jakiś wysoki i gruby Niemiec łamaną polszczyzną.
Zatoczył się szerokim gestem dookoła, chciał jeszcze coś mówić, ale nogi mu się zwinęły
i upadł na kanapę stojącą za nim.
– Ależ to, widzę, cała banda wesoła.
– Cały nasz komplet burszów.
– My tak zawsze, jak pić, to solidarnie, jak co robić – zdechł pies.
– O tak, solidarnie, jak mówi ten, no, jakże się nazywa, no, ten, co to mówił: „Hej, ramię
do ramienia, wspólnymi łańcuchy!”
– Opaszmy brzuchy albo inną galanterię – wtrącił ktoś z boku.
– Cicho pan. Włóczęgom, psom i ludziom od Szai – wstęp wzbroniony! Zapisz pan to, panie redaktorze
– wołał któryś, zwracając się do wysokiego, chudego blondyna, melancholijnie siedzącego na
środku pokoju, który błądził dużymi, jakby pożyczonymi oczami po ścianach pokrytych oleodrukami.
– Moryc, mam do ciebie bardzo pilny interes – szepnął Karol, przysiadając się do Welta
i do Leona Cohna, bo obaj pili tylko ze sobą.
– Pieniędzy chcesz, masz pugilares – szepnął, nadstawiając kieszeń spodnią surduta – albo
zaczekaj, chodźmy do bufetu. U diabła, jestem pijany – mruknął, na próżno usiłując się trzymać
prosto.
– Może dyrektor usiądzie. Napijem się, a! wódeczka jest, koniaczek jest, a!
– Każcie mi dać jeść, bo głodnym jak wilk.
Kelnerka przyniosła gorących serdelków, bo już nic więcej nie było w bufecie.
Borowiecki zaczął jeść nie zważając na towarzystwo całe, które porozdzielane na grupy
piło i gadało.
Była to sama prawie młodzież łódzka, typowa młodzież z kantorów i składów, z małą domieszką techników fabrycznych i specjalistów innych zajęć.
Bum-Bum, pomimo, że był zupełnie pijanym, chodził po sali, w pięść się trzaskał, binokle
poprawiał, pił ze wszystkimi, a chwilami podchodził do młodego chłopaka, który wciśnięty
w głęboki fotel, obwiązany serwetką spał, i krzyczał mu do ucha:
– Kuzyn, nie śpij!
– Zeit ist Geld43! Czyje conto? – odpowiadał nie otwierając oczu, stukał automatycznie
kuflem w stół i spał dalej.
– Kobieta! Daj pan pokój, to kein geszeft być kobietą, to szkoda czasu – wołał ze śmiechem,
znany powszechnie w Łodzi Feluś Fiszbin.
– Ja jestem człowiek, panie, najautentyczniejszy człowiek – krzyczano przy drugim rogu.
– Pan się nie chwal! Pan jesteś gruba symulacja człowieka – drwił Feluś.
– Panie Fiszbin, pan może jesteś Fiszbin, ale pański interes nie jest nawet słoma.
– Panie Weinberg, pan jesteś... no, już pan wiesz i my wiemy, co pan jesteś, ha, ha, ha.
– Bum-Bum, zaśpiewaj majufes44, bo się Żydy kłócą.
– König, ty jesteś mój przyjaciel, ale ja ze smutkiem widzę, żeś ty coraz głupszy. Tobie
już w brzuch głowa wlazła. Ja się o ciebie bardzo boję. Panowie, on się tak pasie, że jemu
niedługo własna skóra nie wystarczy, on się w nią nie zmieści, ho, ho.
45
Śmiech gruchnął ogólny, ale König nie odezwał się, popijał piwo i wpatrywał się
w światła nieprzytomnymi oczami, siedział bez surduta, z rozpiętym kołnierzykiem
u koszuli.
– Wróćmy, doktorze, do kobiet – zaczął Feluś do sąsiada, który z opuszczoną na
piersi brodą siedział i wykręcał ustawicznie i niezmordowanie wąsiki blond i co chwila
nerwowym ruchem otrzepywał klapy surduta i wpychał w rękawy dosyć brudne mankiety.
– Dobrze, to jest ważna kwestia, choćby z punktu socjalno-psychologicznego.
– To jest żadna kwestia. Znasz pan chociażby jedną porządną kobietę?
– Panie Feliksie, pan jesteś pijany, co pan wygadujesz! Ja panu tutaj w Łodzi pokażę setki
najlepszych, najzacniejszych, najrozumniejszych kobiet – krzyczał wyrwany z apatii, podskakując na krześle i z błyskawiczną szybkością otrzepując sobie klapy.
– To pewno pańskie pacjentki, pan je powinieneś chwalić.
– Z punktu socjalno-psychologicznego biorąc, to, co pan mówisz, jest...
– Z każdego boku jest to prawda, jest to cztery razy prawda. Pan mi dowiedź, że jest inaczej.
– Mówię przecież panu.
– To jest gadanie, tylko gadanie, mnie potrzeba faktów! Ja jestem człowiek realny, panie
Wysocki, ja jestem pozytywista. Panienko, maszynka kawy, chartezy45!
– Dobrze, dobrze! Zaraz panu dam fakty: Borowska, Amzelowa, Bibrychowa, bo co?
– Ha, ha, ha, wyliczaj pan więcej, to dla mnie śliczny kawałek zabawy.
– Pan się nie śmiej, to są porządne kobiety – krzyczał zaperzony.
– Skąd to pan wiesz, miałeś je pan w komis? – rzucił cynicznie Feluś.
– Nie wymieniłem jeszcze najpierwszych, takich, jak Zukerowa i Wolkmanowa.
– To się nie liczy. Jedną mąż trzyma w zamknięciu, a druga nie ma czasu wyjrzeć na świat,
bo ma na trzy lata czworo dzieci.
– Keszterowa to co, to perkal? a Grosglikowa to wata? Cóż pan na to powie?
– Ja nie powiem nic.
– A widzisz pan – wołał doktór rozpromieniony, podkręcając wąsiki.
– Ja jestem człowiek realny i dlatego nie powiem nic, bo co tu brać w rachubę kobiety
brzydkie, to jest taki brzydki towar, żeby go w komis nie wziął nawet Leon Cohn, a on
wszystko bierze.
– Ja je biorę w rachubę i stawiam w pierwszym rzędzie. One mają oprócz zwykłej, organicznej
uczciwości, jeszcze etykę.
– Etykę, co to jest za towar? Kto w tym robi? – wołał, zanosząc się od śmiechu.
– Feluś, powiedziałeś witz na sto procent – krzyknął przez stół Leon Cohn klaszcząc
w dłonie.
Doktór nie odezwał się, pił gorącą kawę, którą mu Feluś nalał, podkręcał wąsiki, strzepywał klapy, wpychał mankiety i zwrócił się do sąsiada obok, który wciąż pił, milczał i co chwila
przecierał czerwonym fularem okulary.
– Mecenas, masz to samo zdanie o kobietach co i pan Feliks?
– Phi, to jest... uważ pan dobrodziej... jak by to wyłuszczyć... hm – machnął ręką, napił
się piwa, zapalił ciągle gasnącego papierosa i przypatrywał się płonącej zapałce.
– Pytam się, co mecenas myślisz o kobietach? – szturmował doktór i nastawiać zaczynał
twarz do nowej walki o cześć kobiet.
46
– Uważa pan dobrodziej, ja nic nie myślę, ja piję piwo – machnął pogardliwie ręką i umoczył całą twarz w kuflu, jaki postawiła przed nim kelnerka.
Pił długo, a potem palcami wyciskał białą pianę z wąsów rzadkich, które mu niby rudawą
strzechą wisiały nad ustami.
– Pan mi pokaż uczciwą kobietę, ja jej poślę jedwab od Szmidt i Fitze, kapelusz od Madame
Gustawe i mały papierek na który z banków z podpisem Grosglika, to panu później opowiem
o niej ciekawe rzeczy – zaczął się znowu śmiać.
– Pan to gadaj na Bałutach, tam może panu uwierzą i będą cenili pańskie zdanie, ale my
trochę pana znamy, panie Feliksie.
– Co tu redaktor swoją szpulkę wstawia?
– Bo pan blagujesz, aż się krochmal sypie – odpowiedział ktoś za nazwanego redaktora,
który zirytowany wyniósł się do bufetu.
– Kuzyn, nie śpij – krzyknął Bum.
– Zeit ist Geld! Czyje conto? – szepnął stukając kuflem w stół i chciał go podnieść do ust,
ale nie doniósł, ręka mu opadła, piwo z kuflem poleciało na ziemię, nie wiedział o tym, tylko
się bokiem przekręcił w fotelu, serwetą przysłonił twarz i spał.
– Co osoba chce? Niech ładna osoba powie? – szeptał Leon Cohn, usiłując pocałować
wydzierającą mu się kelnerkę.
– Niech mi pan da spokój, niech mnie pan puści – i szarpnęła się energicznie.
– Co osoba się rzuca, ja płacę, to ja się rzucę, ja jestem Cohn, Leon Cohn!
– Co mi tam pańskie nazwisko, niech mnie pan puści – zawołała gwałtownie.
– Niech osoba idzie do diabła! Szmelc! – rzucił pogardliwie za odchodzącą i zaczął ściągać porozpinany surdut i kamizelkę.
– Moryc! Masz już dosyć pijaństwa, chodźmy do domu, jest ważny interes – szeptał Karol
w najwyższym zniecierpliwieniu, bo Moryc pijany, z twarzą w dłoniach, siedział nieprzytomny
i na wszystko, co słyszał, odpowiadał w kółko:
– Ja jestem Moryc Welt, Piotrkowska 75, pierwsze piętro. Idź pan do diabła!
– Panie Cohn, ja miałem do pana mały interes – szepnął Borowiecki.
– Ile pan potrzebuje?
Mlasnął językiem, trzasnął w palce i już wyciągnął pugilares.
– Pan się prędko orientuje – uśmiechnął się Borowiecki.
– Ja jestem Leon Cohn! Ile?
– Jutro, powie panu Moryc, ja chciałem się tylko zapewnić. Dziękuję panu.
– Cała moja kasa, cały mój kredyt na pańskie rozporządzenie.
– Bardzo dziękuję. Termin nie dłuższy jak trzymiesięczny.
– Kto mówi o terminie? Pomiędzy przyjaciółmi taka bagatelka co stoi?...
– Daj mi sodowej – mruknął Moryc.
Gdy mu przyniósł, pił wprost z syfonu.
– Schibe, powiedz prawdę, ile cię kosztuje ta twoja Józia? – szeptano za Karolem.
– Drogi towar, jeśli chcesz kupić teraz.
– Poczekam do licytacji, poczekam. Ale powiedz, co cię to kosztuje, bo w Łodzi mówią,
że z tysiąc rubli miesięcznie.
– Może tysiąc, może pięć, nie wiem.
– Nie płacisz?
47
– Płacę, grubo płacę – wekslami. Mieszkanie zapłaciłem wekslem, meble wekslem, modniarkę
wekslem, wszystko wekslem. Skąd ja mogę wiedzieć, co mnie to razem kosztuje, będę
wiedział dopiero, jak się położę, ile zechcą wziąć za sto. Teraz nic nie wiem.
– Wiesz, to jest genialne!
– Słyszysz pan, panie Cohn, co mówią za nami?
– Słyszę, słyszę. To jest grube łajdactwo, ale mądre, a, a, jakie mądre!
– Chcesz, żebym jechał do domu? – pytał Moryc.
– I to natychmiast, bardzo pilny interes.
– Nasz interes?
– Nasz, niesłychanie ważna rzecz, niesłychanie.
– Jak interes, to ja jestem prawie trzeźwy. Chodźmy.
Karol wyszedł, prowadząc pod ramię Moryca, który się chwiał na nogach i nie mógł utrzymać
równowagi, a za nimi przez otwarte drzwi buchnął potok śpiewów i krzyków i rozlał się
po cichym, ciemnym podwórzu, i zginął w przestrzeniach, w nocy.
Świt się już robił nad Łodzią, bo czarne kominy zaczęły majaczyć coraz jaśniejszymi barwami,
dachy błyszczały w świetle tych bladych zórz, co niby róż najdelikatniejszy, zmieszany
z perłami, roztrząsały swą światłość nad ziemią.
Mróz pościnał błoto, pokrył miejscami kałuże warstwą lodu i pobielił mostki nad rynsztokami,
i okrył bujną osędzieliną46 drzewa.
Dzień zapowiadał się pogodny.
Moryc wdychał całą piersią to chłodne, zimne powietrze i przychodził coraz bardziej do
siebie.
– Wiesz, nie pamiętam nigdy, abym się tak upił. Nie mogę sobie darować, szumi mi w głowie
jak w samowarze.
– Zrobię ci herbaty z cytryną, wytrzeźwiejesz, przygotowywam ci taką niespodziankę, że
zechcesz się upić z radości po raz drugi.
– No, ciekaw jestem, co to może być.
I zaraz po przyjeździe, nie budząc już Mateusza, który spał, klęcząc przed kominem
z głową na blasze, Karol nalał wody do samowara i zapalił pod nim gaz.
Moryc się trzeźwił bardzo radykalnie, bo zlał głowę zimną wodą, umył się i wypiwszy
kilka szklanek herbaty poczuł się zupełnie przytomnym.
– No, jestem już fertig. Do diabła, zimno mi obrzydliwie.
– Maks! – wołał tymczasem Karol trzęsąc z całej siły Bauma, ale Maks nie odezwał się
i obciskał silniej surdut na głowę.
– Na nic wszystko, śpi jak zabity. Tak mi zresztą pilno, że nie będę czekał.
– Przeczytaj, Moryc, uważnie depeszę, tylko nie oglądaj adresu – zastrzegł, podając telegram.
– Ba, kiedy nic nie rozumiem – cyfrowana!
– Prawda. Zaraz ci przeczytam.
I czytał mu wolno, bardzo dobitnie, podkreślając cyfry i daty.
Moryc wytrzeźwiał zupełnie, na pierwsze słowa zerwał się on z krzesła i pochłaniał oczami,
całym sobą, treść tego telegramu. Gdy Karol skończył i podniósł tryumfujący wzrok na
niego, Moryc stał nieruchomy, zapatrzony w ten interes, po kilka razy wciskał binokle na nos,
które mu zupełnie nie chciały się utrzymać, uśmiechał się tak słodko jak do ukochanej, szarpał nerwowo swoją piękną brodę, wreszcie rzekł uroczyście:
48
– Wiesz, Karol, my mamy już przyszłość, my mamy grube pieniądze. Ten telegram wart
jest sto tysięcy rubli, no, pięćdziesiąt co najmniej. My się możemy na tej uroczystości pocałować! Co to za interes, co to za interes! – I posuwał się do Borowieckiego, chcąc go istotnie
w tym radosnym podnieceniu ucałować serdecznie.
– Daj spokój, Moryc. Nam potrzeba teraz gotówki, nie pocałunków.
– Prawda, masz rację, trzeba teraz pieniędzy i pieniędzy.
– Czym więcej kupimy, tym więcej zarobimy.
– Co się to w Łodzi będzie dziać. Aj! aj! Jeśli o tym wie Szaja albo Bucholc, jeśli zdąży
wykupić, to wszyscy dopiero będą śpiewać. Skądżeś to wyrwał!
– Moryc, to moja tajemnica, to moja nagroda. – Uśmiechnął się do siebie, bo przyszła mu
na myśl Lucy.
– Twoja tajemnica to twój kapitał. Mnie jednak dziwi jedno.
– Co takiego?
– Ja się tego, Karol, nie spodziewałem po tobie. Mówię zupełnie szczerze. Nie spodziewałem się, żebyś był zdolny mieć taki interes w ręku i chciał się dzielić z nami.
– Toś mnie nie znał.
– Wiesz, że po tym fakcie jeszcze cię mniej znam. – I patrzył na niego tak, jakby podejrzewał jaką zasadzką, bo nie mógł pojąć, jak można chcieć się dobrowolnie dzielić zyskami.
– Jestem Aryjczyk, a ty jesteś Semita, w tym leży wytłumaczenie.
– Ja go nie widzę, nie rozumiem, co chcesz powiedzieć przez to.
– Tylko to, że ja chcę zrobić pieniądze, ale dla mnie świat się nie kończy na milionach
nawet, a ty widzisz cały swój cel życia w zrobieniu pieniędzy. Kochasz pieniądze dla pieniędzy
i zdobywasz je bezwzględnością, nie oglądając się na środki.
– Bo każdy jest dobry, który pomaga.
– To właśnie jest semicką filozofią.
– Z czymże ja się potrzebuję liczyć. Właśnie taka filozofia nie jest ani aryjska, ani semicka,
jest filozofia kupiecka.
– No, mniejsza. Pomówimy o tym kiedy indziej obszerniej. Dlatego dzielę się z wami, że
jesteście moimi wspólnikami i dawnymi przyjaciółmi. Zresztą, tak mi każe ambicja nawet,
zrobić przysługę przyjaciołom.
– Droga ambicja.
– Liczysz?
– Bo wszystko się oblicza.
– Ileż liczysz naszą dawną zażyłość?
– Karol, ty się nie śmiej, ale ja ci powiem, iż twoją przyjaźń mógłbym obliczyć na ruble,
bo ja przez nią, przez to, że razem mieszkamy, mam więcej kredytu o jakie dwadzieścia tysięcy
rubli. Mówię ci szczerze.
Borowiecki śmiał się serdecznie, zadowolony głęboko ze słów Moryca.
– To, co ja robię, zrobiłbyś i ty, zrobiłby i Baum.
– Ja się boję, Karol, ja się bardzo boję, że Maks jest mądry człowiek, że on jest kupiec...
Ale co ja, to zrobiłbym z całą przyjemnością.
Zaczął gładzić brodę i nasadzać binokle, żeby pokryć wyraz ócz i ust, które mówiły zupełnie co innego.
– Ty jesteś szlachcic, ty jesteś naprawdę von Borowiecki.
49
– Maks! Wstawaj, śpiochu! – krzyczał do ucha Baumowi.
– Nie budź mnie! – ryczał wściekły, wymachując nogami.
– Nie wierzgaj, tylko wstawaj, bo jest pilny interes.
– Karol, po co go budzisz – szepnął cicho Moryc.
– We trzech przecież musimy się naradzić...
– Dlaczego nie mamy zrobić tego interesu we dwóch?
– Bo zrobimy go we trzech – powiedział zimno Borowiecki.
– Czy ja mówię inaczej! Moglibyśmy tylko ułożyć bez niego, a jak wstanie, jak się wyśpi,
to mu się powie! My w Łodzi stanowimy brylantową spółkę.
I biegał po pokoju coraz prędzej. Opowiadał o przyszłych zarobkach, rzucał cyfry, siadał
na chwilę przy stole, brał w obie ręce szklankę z herbatą i pił; był tak zdenerwowanym, że
binokle wciąż mu wpadały do szklanki; klął, wycierał je o poły surduta i znowu biegał, albo
pochylał się nad stołem i na ceracie kreślił kolumny cyfr, które zmazywał natychmiast poślinionym
palcem.
Tymczasem Baum wstał, wysapał się, wyklął w kilku językach, wypił olbrzymią ilość herbaty,
zjadł wszystkie resztki z kolacji, jakie jeszcze były na talerzach, zapalił krótką angielską
fajeczkę i przygładzając swoją małą łysinkę, jaką miał nad czołem, mruknął:
– Czego chcecie? Gadać prędko, bo mi się chce spać.
– Nie pójdziesz spać, jeno się dowiesz.
– Nie pyskuj.
Karol przeczytał mu telegram.
Moryc wyłożył plan, który był bardzo prosty: mieć pieniądze, dużo pieniędzy, jechać natychmiast
do Hamburga, kupić co się da surowej bawełny i sprowadzić ją do Łodzi, zanim
prawo o podwyższonym cle i taryfie zacznie obowiązywać. A potem sprzedawać, ma się rozumieć,
z jak największym zyskiem.
Baum myślał długo, zapisywał coś w notesie, fajkę wypalił, wytrząsnął popiół na spodek,
przeciągnął swoje olbrzymie kości i rzekł:
– Zapiszcie mnie na dziesięć tysięcy rubli, więcej nie mogę. Dobranoc!
Podniósł się z krzesła, aby iść z powrotem spać.
– Zaczekajże! Musimy się przecież porozumieć. Wyśpisz się jeszcze.
– Niech was diabli wezmą z tymi porozumiewaniami się. Ach, te Polaki! W Rydze przez
całe trzy lata mało co spałem, bo wszyscy się całe noce u mnie porozumiewali... i w Łodzi to
samo.
Usiadł niechętnie i zaczął nabijać fajkę.
– Moryc, ile dajesz?
– Tak samo dziesięć tysięcy. Nie wydobędę na razie więcej.
– Więc i ja tak samo.
– Zyski i straty będą równe.
– Ale który z nas pojedzie? – zapytał Baum.
– Może jechać Moryc tylko, bo on się zna dobrze i to jego specjalność.
– Dobrze, pojadę. Co dacie gotówki zaraz?
– Ja mam piętnaście rubli, mogę dołożyć mój pierścień brylantowy, zastawisz go u ciotki,
da ci więcej niż mnie – mówił ironicznie Maks.
– Mam wszystkiego przy sobie, zaraz... 400 rubli, mogę dać 300 zaraz.
50
– Kto twoje weksle będzie żyrował, Baum?
– Dam gotówkę.
– Ja jeśli na czas nie wyrwę gotówki, to dam weksle z dobrym żyrem.
Zaległa cisza. Maks położył głowę na stole i patrzył na Moryca, który szybko coś pisał
i obliczał. Karol chodził wolno po pokoju i wąchał dla orzeźwienia jakieś perfumy w kosztownym
flakoniku.
Dzień był już wielki i przez okna pozasłaniane gipiurowymi zasłonami wlewał białe, ostre
światło poranku i mącił blask lampy i świec, płonących w wielkich, brązowych kandelabrach.
Cisza ogromna, cisza Łodzi w niedzielę, rozlewała się po mieście i przenikała do wnętrza
mieszkania. Jakiś daleki turkot dorożki huczał niby grzmot po stwardniałym błocie i w pustej,
jakby wymarłej ulicy.
Karol otworzył lufcik, aby wpuścić trochę świeżego powietrza, i wyjrzał na ulicę.
Szron pokrywał bruk i dachy i skrzył się jak brylanty w słońcu, co wstało gdzieś daleko za
Łodzią, za fabrykami, których kominy, niby las gęsty i ponury, rozciągały się wprost okien
i odcinały swoje potężne, surowe profile na tle złoto-błękitnego nieba.
– A jak się ten interes nie uda – szepnął cofając się z okna.
– Ano, to stracimy, psiakrew, i nic więcej – mruknął Maks obojętnie.
– Możemy stracić trzy razy, bo kapitał, zarobek, a może i fabrykę.
– Nie może tak być – wykrzyknął Maks, bijąc ze złością w stół. – Fabrykę musimy mieć. Ja już
z ojcem nie wytrzymam dłużej, a zresztą, czy mój fater długo pociągnie? Jeszcze rok, jeszcze dwa,
a zjedzą go zięciowie, dogryzie go Zuker, on przecież zaczął już nas jeść, bo naśladuje nasze kapy
na łóżka i nasze kołdry kolorowe i sprzedaje o 50% taniej; on nas żywcem zjada. A ja nie urodziłem
się na parobka w cudzym interesie. Mam już trzydzieści lat, potrzebuję zacząć na siebie!
– I ja mówię, nie może być. Fabrykę, tak czy owak, mieć musimy. Ja także dłużej nie
wytrzymam u Bucholca.
– Boicie się? – szepnął Moryc.
– To naturalna obawa, gdy się może stracić wszystko.
– Ty, Karol, nie możesz zginąć w żadnym razie; ty ze swoją uznaną specjalnością, ze swoim
nazwiskiem, ze swoim von, ze swoją twarzą, zawsze możesz dostać milion, chociażby
z Müllerówną w dodatku.
– Nie gadaj, mam narzeczoną, którą kocham.
– Co to przeszkadza, można mieć dwie naraz narzeczone i w obu się kochać, a ożenić się
z trzecią, która będzie miała pieniądze.
Karol się nie odezwał, bo mu się przypomniała panna Mada i jej naiwny szczebiot; chodził po pokoju, a Maks usiadł na stole, ćmił fajkę i bujał długimi nogami i nadstawiał twarz
na pocałunek słońca, co się przedarło wskroś okien domu naprzeciwko i kładło długą złotą
smugę, pełną drgającego pyłu, na jego twarz rozespaną i na czarną głowę Moryca, siedzącego
z drugiej strony stołu.
– Jeśli się boicie ryzyka, to ja wam dam radę, a raczej powiem, że istotnie to jest ryzyko.
A jeżeli o tym interesie wie cała bawełna łódzka? Jeżeli ja ich w Hamburgu zastanę wszystkich!
A jeżeli przez wielkie i gwałtowne zapotrzebowanie bawełna pójdzie w górę za bardzo!
A w Łodzi nie będziemy mieli komu jej sprzedać, to co?
– Przerobimy ją w swojej fabryce i zarobimy jeszcze więcej – szepnął Maks, nadstawiając
pod działanie słońca ucho jedno i część głowy.
51
– Ale jest wyjście. Zarobicie również i bez ryzyka.
– W jaki sposób? – zapytał Karol, przystając.
– Odstąpcie mi cały ten interes. Ja wam dam po pięć, no, po dziesięć tysięcy odstępnego,
niech stracę, i to gotówką, bares geld, za parę godzin.
– Świnia – mruknął Maks.
– Daj pokój, Maks, on to robi z przyjaźni.
– A właśnie, że z przyjaźni, bo jak ja stracę, wy i tak możecie mieć fabrykę, a gdy zarobicie,
również wam to nie przeszkodzi.
– Nie traćmy czasu na próżne gadaniny, trzeba iść spać. Kupujemy razem na wspólne ryzyko,
a ty, Moryc, jedziesz dzisiaj do Hamburga.
– Niech da pokrycie. Kupi za nasze pieniądze, a potem powie, że kupił dla siebie, jego
stać na to!
– To nasza przyjaźń i moje słowo jest pies, co ty gadasz, Maks – wykrzyknął oburzony.
– Twoje słowo złoto, twoja przyjaźń to dobry weksel, ale ewikcję47 daj, to handel.
– Załatwimy to w ten sposób, że Moryc będzie kupować i wysyłać zaraz pospiesznymi
frachtami48, na nachname. My wykupimy.
– A gdzie moja pewność, że mnie nie wyeliminujecie ze spółki, co?
– Świnia – zawołał głęboko dotknięty Maks, uderzając pięścią w stół.
– Cicho, Maks, on ma rację. Zrobimy zaraz piśmienną umowę, którą się później dla uważnienia urzędowego przeciągnie przez regenta.
Napisali zaraz upunktowaną wielokrotnie umowę, rodzaj aktu spółki, zawierającej się pomiędzy
nimi trzema, na prowadzenie handlu surową bawełną.
Było w niej wszystko przewidziane.
– No, teraz stoimy na gruncie realnym. Ile mi wyznaczacie za zajęcie się tym interesem?
– Teraz zwykłe komisowe za kupno, a później porozumiemy się.
– Zaliczcie mi z góry, co możecie. Ja wam rachunek dokładny przedstawię strat, jakie poniosę
przez czas pobytu w Hamburgu, strat na agenturze swojej, której przez ten czas nie będę
mógł prowadzić.
– Świnia – powiedział po raz trzeci Maks i wykręcił drugą stronę twarzy na słońce.
– Maks, tyś mi powiedział trzy razy świnia, ja ci tylko raz odpowiem: głupi! Ty pamiętaj,
że my mamy prowadzić nie romans, nie małżeństwo, tylko interes. Sam okpiłbyś Pana Boga,
żeby się tylko dało, a mnie mówisz świnia, kiedy ja chcę tylko tego, co mi się należy prawnie.
No, niech Karol powie.
– Idź do diabła, stergnij49.
– No, zgoda, nie kłóćcie się ciągle. Jedziesz kurierem w nocy?
– Tak.
– Tylko, moi drodzy, pamiętajcie, ani dziś, ani później nikt nie ma wiedzieć, skąd wzięliśmy
tę wiadomość o bawełnie.
– Alboż my wiemy, co?
– Taka tajemnica w trzech nie jest już tajemnicą.
– Idźcie spać. Karol, tylko mnie już nie budź. Moryc, choć pocałuję cię na drogę, bo cię
nie zobaczę przed wyjazdem, wstanę dopiero jutro. No, bądź zdrów, chłopie, a nie okpij nas
– mówił żartobliwie, całując się z Morycem serdecznie, bo pomimo ciągłych kłótni i wymyślań
lubili się bardzo ze sobą.
52
– Ciebie kto by oszukał! – mruczał Moryc jakby z żalem.
– Ty jesteś dobry chłop, Moryc, ale czuć cię na milę szachrajem.
***
Było już po dwunastej, gdy Karol się obudził.
Słońce świeciło prosto w okna i zalewało blaskami cały pokój, umeblowany z najwyszukańszym
wykwintem.
Mateusz, umyty, wystrojony po niedzielnemu, wsunął się na palcach.
– Jest co? – zapytał Karol, bo często w nocy Bucholc przysyłał różne rozporządzenia.
– Z fabryki nie ma nic, są tylko ludzie z Kurowa, z listem. Czekają od rana.
– Niech zaczekają, przynieś list, a im daj herbaty. Wytrzeźwiałeś już?
– Jestem już na glanc, proszę pana dyrektora.
– Opatrzyłeś sobie już twarz, jak widzę.
Mateusz spuścił oczy i zaczął przestępywać z nogi na nogę.
– Raz jeszcze się upijesz, to możesz więcej nie pokazywać się.
– Już tak nie będzie.
Uderzył się w piersi, aż się rozległo.
– Nie boli cię głowa?
– Nie, ale mnie krzywda moja boli. Poproszę bardzo pana, a pan mi, mój pan najdroższy
pozwoli, a to już jak pies służyć będę za to.
– Na cóż mam ci pozwolić? – pytał ciekawie, ubierając się.
– Żebym ja mógł trochę porachować żebra tym Szwabom, co mnie tak uszlachciły.
– Takiś to mściwy.
– Nie, nie mściwym, ale sponiewierania, ale swojej utoczonej krwi katolickiej – nie daruję.
– A rób, co ci się podoba, byle ci tylko lepiej jeszcze nie przefasonowali twarzy.
– Już ja im dam taki bejcz50, co go nikt nie spierze – szepnął mściwie i aż zaciął zęby od
nagłej złości, jaka mu zalała serce.
Sine plamy i siniaki zrobiły mu się pąsowe od wzruszenia.
Karol ubrał się i poszedł budzić przyjaciół.
Nie było już nikogo.
– Mateusz, panowie dawno wyszli?
– Pan Baum wstał o dziewiątej, telefonował o konie do domu i jak przyszły, zaraz
pojechał.
– No, no, cuda się dzieją.
– A pan Moryc wyszedł o jedenastej. Kazał mi walizkę podróżną naszykować i zanieść na
kurier nocny.
– Zawołaj tych ludzi. Coś mi jest, ale co? – myślał rozcierając sobie skronie, bo głowa mu
ciężyła, czuł się niezdrów.
Wstrząsał nim jakiś dreszcz zdenerwowania. Nie chciało mu się siedzieć, a czuł wstręt do
poruszenia się z miejsca.
Wypadki dzisiejszej nocy: teatr, loże, Lucy, knajpa, telegram, Moryc i Baum przewijały mu
się przez mózg w poszarpanych mgławicach i przechodziły, pozostawiając po sobie nudę
i znużenie.
53
Zapatrzył się na wysmukły, kryształowy wazonik, pokryty bardzo pięknym rysunkiem złotym:
złote lilie francuskie na tle mocnej purpury kryształu, którym przeświecało słońce i kładło krwawo-pomarańczowy cień na jedwabne, kremowe okrycie stołu.
– Ładna kombinacja – myślał, ale nie chciało mu się dalej patrzeć.
– Niech będzie pochwalony.
Odwrócił się do wchodzących.
– A, to wy z Kurowa. Macie list od panienki?
Wyciągnął rękę i zauważył, że mu pożółkła.
– Jest pismo. Daj, matka, wielmożnemu panu – powiedział poważnie chłop w białej kapocie
wyszywanej na szwach czarnymi tasiemkami, w portkach w poprzeczne czerwone, białe
i zielone pasy, w kamizelce granatowej z mosiężnymi guziczkami, koszulę miał zawiązaną na
czerwoną wstążeczkę; stanął przy drzwiach wyprostowany, baranicę zawiesił na własnych
pięściach przyciśniętych do piersi i patrzał niebieskimi, surowymi oczami w Borowieckiego,
od czasu do czasu odrzucając ruchem głowy grzywę płowych, niby konopie wymiądlone włosów,
co mu wciąż opadały na twarz starannie wygoloną.
Kobieta list wydobyła z dziesięciu co najmniej obwiązań i podejmując Karola za nogi,
podała.
Przeleciał szybko oczami list i pytał:
– Wy się nazywacie Socha?
– Tak, rychtyk Socha, rzeknij no, matka – szepnął, szturchnąwszy łokciem żonę.
– Juści prawda, Socha on jest, a ja jego żona i przyśliśwa prosić wielmożnego pana niziniera
o robotę na fabryce, o... – zatrzymała się chwilę, spoglądając na męża.
– Juścić o robotę, rzeknij no, matka, od początku.
– Właśnie pisze mi tu ojciec i panienka o waszym nieszczęściu. Spaliliście się, co?
– Juścić że spalili, opowiedzże, jak było, matka.
– A to było tak, wielmożny panie, powiem rzetelnie jak na spowiedzi. Mieliśwa chałupę
zaraz za dworem, pierwszą ode wsi. Grontu to mój kupił ino dwie morgi i prętów dwadzieścia
i pięć, co nam starszy pan, niby ociec wielmożnego pana niziniera, sprzedał, a za cośmy
zapłacili całe trzysta złotych. Używić by się z tego nie używił. Kartofle były swoje, krowę się
uchowało, świniak zawżdy galanty kwicał w chlewie, kuń był, bo stary mój jeździł na furmanki
do miasteczka i woził różnych ludzi do kolei albo i Żydów, na ten przykład, za rubla,
jak się dało. A mnie to paninka cięgiem wołała do dworu na posługi, a to do prania, a to do
robienia płótna, a to kiej się krowa ocielić miała. Święta panienka, a to naszego Walka to tak
wyuczała, co chłopak zna i drukowane, i pisane, a na złotym untarzyku to cytać poredzi z kużdej strony; mistranture tyż zna galancie, bo do mszy świętej księdzu Szymonowi sługuje.
A chłopak ma dopiro na dziesiąty rok – zatrzymała się, aby wytrzeć nos w fartuch i obetrzeć
załzawione rozczuleniem oczy.
– Prawda, mój syn Walek ma na dziesiąty rok, mów, matka, dokumentnie – szepnął poważnie chłop.
– Juści na dziesiąty, albo od Zielnej, albo na samą Siewną.
– Mówcie prędzej, bo, widzicie, ja nie mam czasu – prosił Borowiecki, który chociaż się
nudził podczas tego bezładnego opowiadania i mało słyszał, siedział cierpliwie, bo wiedział,
że chłopi lubią się przede wszystkim wygadać i wyżalić po ludzku, a robił to głównie dlatego,
że pochodzili z Kurowa.
54
– Rzeknij, matka. co ostało, bo wielmożnemu panu spieszno.
– To z łaski Boski i z łaski panienki i bez to, co stary miał kunia i zarabiał, i bez to, co się
czasem przedało, a to prosiaka jakiego, a to gąskę, a to czasem jaką kapkę mleka albo i półkwartek masła i jajków, tośwa się miały niezgorzy. Cała wieś nam zazdrościła, że to my
pierwsze były przy dworze, że to nas panienka uważała, że to w izbie i obrazy święte były
pikne, we złotych ramach, że to i odzienie zawżdy było jak się patrzy, żeśwa się to nie bijały,
bo panienka cięgiem mówiła, że to grzych i obraza boska największa; że to mój u księdza
Szymona często był i woził go do kolei, to bez to pomstowały na nas. A już najgorsza to była
ta Pietrkowa, co to siedzi ino bez miedzę. Kłótnica taka, że ją i ksiądz Szymon już nieraz
z ambony napominał. Nic nie pomogło, cięgiem tylko bij zabij na mnie. A taka niepoczciwa,
co szczekała po cały wsi, że to ze dworu wynoszę kaszę, że mój kradnie siano z dworskich
stogów. Widzieliście wy, ludzie! Ażeby nam tak kulasy poupadły, jak jej ozór ten przeklęty
odleci za szczekanie, jeśliwa co wzięły. Ale żeby to ino to!
– Cóż ona więcej zrobiła, mówcie – szepnął prawie z rozpaczą, bo kobieta gadała coraz
szczegółowiej, ośmielona jego życzliwym wzrokiem.
– A to bez nią myśwa się spaliły. Bo było tak, że zawżdy jak to po somsiedzku się przytrafia,
gąsiaki moje, już takie w knotach, co bym nijak nie mogła sprzedać, po pięćdziesiąt kopiejek,
przeszły na jej pole, ale nie było i pacierza, ino co dziobami chwyciły chila tyla
trawkę, a ta suka zapowietrzona poszczuła je. Ażebyś Boga przy skonaniu nie oglądała, ażebyś!
Zaraz mi zdechnęło pięcioro tych gąsków, bo je tak pies pogryz. Com się wypłakała, to
jaże trudno wypowiedzieć. Stary przyjechał, ja mu mówię, a on mi rzekł: „Inszej rady ni ma
na taką, ino sprać tak, coby gnaty poczuła.”
– Prawda, rzekłem tak, mów dalej, matka.
– Sprałam ją rzetelnie, zdarłam za te kudły, co ma kiej czarownica, utytłałam w gnojówce,
skopałam kiej sukę. A to mi potem wieprzaka przetrąciła. Poszliśwa na sądy. Niech ta sprawiedliwość
sądzi, kto winowaty – wykrzyknęła, rozkrzyżowując ręce.
– A kiedyż was spaliła?
– Ja nie mówię, co ona, ino że bez nią, bo jakieśmy siedzieli w sądzie, przylata woźny
i pedo: „Chałupa się wam, Sochowa, pali!” Jezus Maria, jakby mi kto łysty poprzetrącał, ruszyć
się z miejsca nie mogłam.
– No, dosyć, rozumiem. A teraz chcecie znaleźć robotę w fabryce?
– Juści tak, wielmożny panie. Bośwa zeszły na dziady, bo się spaliło wszyćko: i chałupa,
i obora, i całki lewentarz, nic, ino teraz iść po proszonym.
Zaczęła płakać spazmatycznie, a chłop stał wciąż poważnie, zapatrzony w Borowieckiego,
odgarniając jednakim ruchem głowy grzywę, co mu co chwila spadała na oczy i twarz.
– Znacie tu kogo w Łodzi?
– Są tutak ludzie z naszych stron, jest Antek Michałów, jest, powiedz dokumentnie, matka.
– Juści, że są, ino nie wiada, kaj ich szukać.
– Przyjdźcie do mnie, Socha, we wtorek o pierwszej godzinie. Robotę wam znajdę. Mateusz
– krzyknął na lokaja – poszukaj im mieszkania i zaopiekuj się nimi.
Mateusz krzywił się niechętnie i pogardliwie patrzył na nich.
– No, idźcie z Bogiem, a we wtorek przyjdźcie.
– Przyjdziewa, mów no, matka.
Ale kobieta schyliła się do nóg Karolowi i obejmując je prosiła:
55
– A tom po tej ostatniej kurze, co się nie spaliła, uzbierała mendel jajków, to niechta wielmożnemu panu będą na zdrowie, bo ze szczyrego serca dajem – i położyła mu u nóg węzełek.
– Prawda, niechta będą na zdrowie – i pochylił się także do nóg.
– No, dobrze, dziękuję wam, przyjdźcie we wtorek. – Zostawił ich i poszedł do drugiego
pokoju.
– Co za kopalniani ludzie! przeżytki – mruczał, chodząc poruszony nieco, siadł i czytał
list od narzeczonej.
„Mój drogi panie Karolu!
Dziękuję serdecznie za list ostatni, sprawił on dziadkowi wielką przyjemność, a mnie
wprost rozrzewnił i porwał. Jaki pan dobry! przez umyślnego aż przysyłać kwiaty.”
Uśmiechnął się drwiąco, bo kwiaty owe dostał od kochanki w takiej ilości, że nie wiedział,
co z nimi zrobić, więc posłał je narzeczonej.
„Jakie to śliczne te róże! chyba nie łódzkie? a może mój drogi pan sprowadzał umyślnie
z Nizzy, jak to kiedyś? To by mnie, bardzo ciesząc, bardzo smuciło jednak, bo nie mam czym
również pięknym się odwdzięczyć. Wie pan, te kwiaty są dzisiaj jeszcze, po dwóch tygodniach,
prawie nie zmienione – to zadziwiające. Wprawdzie pielęgnuję je bardzo, bo nie ma
listeczka, któremu bym nie powiedziała, dotykając każdego ustami: „Kocham.” Ale... dziadek
się ze mnie śmieje i powiedział, że napisze o tym do pana, więc ja się już sama przyznaję,
a pan się o to przecież nie pogniewa, prawda?...”
– Anka moja droga – szepnął porwany uczuciem i rozjaśnionymi oczami czytał dalej:
„Z pieniędzmi już załatwione, są w Banku Handlowym do pańskiego rozporządzenia, bo
kazałam je zapisać na pana nazwisko, na nasze nazwisko...”
– Złota dziewczyna!
„Kiedyż będzie ta fabryka? Ja tak niecierpliwie czekam, bo takam ciekawa zobaczyć ją
i mojego drogiego pana jako fabrykanta! A dziadek zrobił sobie nawet świstawkę i nią budzi
nas i zwołuje na śniadania i obiady.
Wczoraj był u nas pan Adam Stawski, pamięta go pan? bo podobno byliście panowie razem
w gimnazjum? Opowiadał bardzo ciekawe i wesołe szczegóły z waszego życia. Od niego
dopiero dowiedziałam się, że mój kochany pan Karol to był taki łobuz i takie miał
powodzenie u kobiet jeszcze w gimnazjum. Ale dziadek przeczy temu stanowczo i mówi, że
pan Adam łgarz zawołany. Komu pan każe wierzyć?
Pan Adam stracił wszystko, bo majątek sprzedało mu Towarzystwo, ma wkrótce jechać do
Łodzi, będzie i u pana.”
– Jeszcze jeden niedołęga! – szepnął niechętnie.
„Ma jakiś projekt wielkiego wynalazku i obiecuje sobie, że na nim w Łodzi zrobi
majątek.”
– Idiota! nie pierwszy i nie ostatni.
„Trzeba mi kończyć, bo mi się tak oczy kleją i dziadek ciągle woła, żebym poszła spać.
Dobranoc, mój królu złoty, dobranoc! Napiszę jutro obszerniej. Dobranoc.
Anka”
W przypisku było jeszcze gorące polecenie oddawców listu.
– Pieniądze są, to dobrze, to bardzo dobrze, dwadzieścia tysięcy rubli. Złota dziewczyna.
Bez namysłu oddaje swój posag.
56
Przeczytał raz jeszcze list i schował go do biurka.
– Złota, dobra, poświęcająca się dziewczyna, ale... Dlaczego jest to „ale”! U diabła! – uderzył nogą w dywan i zaczął bezmyślnie przerzucać stosy papierów na stole.
– Tak, dobra, może najlepsza z tych, jakie znam, ale, ale, co mnie ona obchodzi?... Czy ja
ją kocham? Czy ja ją kiedy kochałem? Postawmy kwestię szczerze – myślał, przypominając
sobie dokładnie.
– Konie pana Bucholca po pana dyrektora – meldował Mateusz.
Wsiadł do powozu i pojechał do Bucholca.
Bucholc mieszkał na samym końcu miasta, za fabrykami swoimi. W dużym parku, graniczącym jedną stroną z murami fabryk, które nad nim panowały, stał jednopiętrowy dom, nazywany
pałacem, zbudowany w tym łódzko-berlińsko-renesansowym stylu, z wieżami
baniastymi po rogach, z szeregiem facjat51 ozdobnych, z tarasem na dachu, obwiedzionym
żelazną balustradą.
Grupa wielkich, smutnych brzóz bieliła się w gazonie głównym przed podjazdem pałacowym.
Ścieżki były wysypane miałem węglowym i biegły niby pasy czarnej croisy52 wpośród
poobwiązywanych słomą róż i drzewek południowych, co niby szyldwachy wyciągniętą i za-łamującą się pod prostym kątem linią obiegały wielki czworoboczny trawnik, na którego rogach
stały cztery posągi, okręcone na zimę w kawały barchanowych podkładek, zrudziałych
na deszczach i mrozach.
W jednym końcu parku, pod czerwonymi murami fabryki, przez niskie krzewy i drzewa
błyszczały w słońcu okna oranżerii.
Park był smutny i niedbale utrzymywany.
Lokaj w czarnej liberii otworzył przed Borowieckim wielkie drzwi do przedpokoju, wyłożonego dywanem i obwieszonego fotografiami fabryk, grupami robotników i mapami majątków
ziemskich, jakie posiadał Bucholc.
Czworo drzwi prowadziło w głąb domu, a wąskie żelazne schody na piętro.
Wielka, żelazna latarnia w stylu gotyckim, wisząca u sufitu, rozrzucała łagodne światło,
co kolorowymi, jakby wypłowiałymi plamami mżyło na ciemnym dywanie i drzewem wyłożonych ścianach.
– Gdzie pan prezes?
– Na górze, w swoim gabinecie.
Lokaj szedł naprzód i uchylał portier, otwierał drzwi, a Borowiecki szedł wolno przez
wspaniałe pokoje, bardzo poważnie i ciężko umeblowane, zaciemnione prawie zupełnie storami
opuszczanymi. Cisza go otaczała zupełnie, bo odgłos kroków tłumiły dywany.
Uroczysta, zimna powaga panowała w mieszkaniu; meble stały w pokrowcach ciemnych,
zwierciadła, wielkie żyrandole, kandelabry, obrazy nawet na ścianach pokryte były zasłonami
i tonęły w zmroku, w którym tylko błyszczały brązowe ozdoby majolikowych53 pieców i złocenia
stiukowych sufitów.
– Herr von Borowiecki! – meldował poważnie lokaj w jednym z pokojów, gdzie pod
oknem, w głębokim fotelu, z pończochą w ręku, siedziała Bucholcowa.
– Gut morgen, Borowiecki – odezwała się pierwsza, wyjęła drut i wyciągnęła do niego rękę
jakimś automatycznym ruchem.
– Gut morgen, Madam – pocałował ją w rękę i poszedł dalej.
– Kundel! Kundel! – zakrzyczała za nim papuga, uczepiona nogami u parapetu.
57
Bucholcowa pogłaskała ją, uśmiechnęła się przyjaźnie do bandy wróbli, co pod oknami na
drzewach się biły, popatrzyła w świat pełen słońca i znowu robiła pończochę.
Bucholca znalazł Borowiecki w narożnym gabinecie.
Siedział przed wielkim piecem z zielonych gdańskich kafli cudownie ornamentowanych,
w którym palił się ogień, grzebał w nim ustawicznie swoim nieodstępnym kijem.
– Dzień dobry! Kundel, krzesło dla pana – zawołał silnym głosem na lokaja, który stał
przy drzwiach, gotowy na najmniejsze skinienie.
Karol usiadł tuż obok niego, plecami do ściany.
Bucholc podniósł swoje jastrzębie, czerwone oczy i dosyć długo świdrował twarz jego.
– Chory jestem – szepnął wskazując na nogi pookręcane w białą flanelę i leżące na taburecie,
wprost ognia, niby dwa wały materiału surowego.
– Ciągle to samo? reumatyzm?
– Tak, tak – szeptał i jakiś bolesny skurcz skrzywił mu szaro-żółtawą, okrągłą twarz.
– Szkoda, że pan prezes nie wyjechał na zimę do San Remo lub gdziekolwiek na południe.
– Co to pomoże, a ucieszyłbym tylko Szaję i tych wszystkich, co by chcieli, abym zdechł
jak najprędzej. Kundel, popraw – krzyknął na lokaja, wskazując na nogę swoją, zsuwającą
się z taburetu. – Ostrożnie! ostrożnie! – krzyknął.
– Myślę, że tych, co by chcieli pańskiej śmierci, jest bardzo mało, a może i nie ma ich
zupełnie w Łodzi, jestem nawet pewny, że ich nie ma.
– Co mi pan gadasz, wszyscy chcą, abym umarł, wszyscy – i dlatego właśnie na złość będę
jeszcze żył długo, pan myślisz, że nie mam zazdrosnych, co?
– Kto by ich nie miał.
– Ile by dał Szaja za moją śmierć, jak pan myślisz?
– Przypuszczam tylko, że za ruinę pańską, gdyby ta była możebną, to dałby bardzo wiele,
bardzo wiele pomimo swojego skąpstwa.
– Pan myślisz? – szepnął i oczy mu strzeliły płomieniem nienawiści.
– Cała Łódź wie o tym.
– Jeszcze i wtedy kogo by oszukał, bo zapłaciłby fałszywymi pieniędzmi albo wekslami
bez wartości. Kundel... – opuścił głowę na piersi, na stary watowany szlafrok z łatami nałokciach, i zapatrzył się w ogień.
Borowiecki, zaprawiony już dobrze w tej serwilistycznej subordynacji wobec milionerów,
nie śmiał nic mówić, czekał cierpliwie, aż on pierwszy zacznie.
Rozglądał się po ścianach, wybitych bardzo ciemnym wiśniowym adamaszkiem jedwabnym,
obwiedzionym szeroką złotą lamperią. Kilka ordynarnych oleodruków niemieckich wisiało na ścianach. Olbrzymie mahoniowe biurko stało w rogu pomiędzy dwoma oknami,
przysłoniętymi ekranami z kolorowych szkieł. Linoleum, naśladujące posadzkę, pokrywało
podłogę gabinetu i było nader mocno powydeptywane.
– Słucham pana – mruknął szorstko.
– Mówiliśmy o Szai.
– Dajmy spokój temu. Kundel! niech tutaj przyjdzie Hamer. Co to, za pięć minut mam
brać pigułki, a tego błazna nie ma jeszcze. Pan znasz wczorajsze nowiny?
– Słyszałem, pan Knoll mówił mi w teatrze.
– Pan bywasz w teatrze?
58
Oczy mu zaświeciły urągliwą złośliwością.
– Nie rozumiem nawet pytania pana prezesa.
– Prawda, że pan Polak, prawda, że pan von – zaczął się krzywić jakby do śmiechu.
– Przecież i pan prezes bywa w teatrze.
– Ja jestem Bucholc, panie von Borowiecki. Ja mogę bywać wszędzie, gdzie mi się podoba
– podniósł głowę i dumnie, miażdżąco patrzył.
– Winne są teatry, że zamiast być dla niektórych ludzi tylko, stoją otworem dla wszystkich
mających za co kupić sobie miejsce – szepnął Borowiecki i nie mógł powstrzymać złośliwego
uśmiechu.
– Nie słucham pańskie gadanie – stuknął ze złością kijem w głownie, że aż się iskry posypały na pokój.
– Daruje pan prezes, że go pożegnam – mówił Borowiecki, podnosząc się z krzesła, zirytowany
ostatnimi słowami.
– Siedź pan, zaraz będzie obiad. Tu się nie ma o co obrażać, zresztą pan wiesz, jak pana
cenię, pan jesteś wyjątkowym Polakiem. Knoll mówił panu o wszystkim?
– O bankructwach ostatnich.
– Tak, tak... Wyjechał za pilnym interesem i właśnie proszę pana o zastąpienie go na cały
czas nieobecności. Murray zastąpi pana w drukarni.
– Dobrze, a co do Murraya, to bardzo zdolny człowiek.
– I głupi. Siadajże pan. Ja lubię Polaków, ale z wami wcale gadać nie można, zaraz się
byle słówkiem obrazi, i bądź zdrów. Langsam54, panie Borowiecki, langsam, pan nie zapominaj,
że jesteś moim człowiekiem.
– Pan prezes za często mi przypomina, abym o tym chociaż na chwilę zapomnieć mógł.
– Uważasz pan to za niepotrzebne? – pytał, patrząc na niego z uśmiechem dobrotliwym.
– Jak komu i jak gdzie.
– Ja bym panu dał konie, tylko niech pan nimi powozi bez bata i bez cugli.
– Porównanie jako porównanie nie jest złe, tylko nie bardzo można je zastosować do nas
wszystkich, pracujących u pana.
– Ja go nie stosuję do pana ani do pańskich niektórych, uważasz pan, mówię niektórych
kolegów, tylko do tej czarnej roboczej masy...
– I ta robocza masa to ludzie.
– Bydło, bydło – wykrzyknął bijąc kijem w taboret z całych sił. – Pan się tak nie patrz na
mnie, ja tak mówić mogę, bo ja ich wszystkich żywię.
– Tak, ale oni pracują dosyć dobrze na to żywienie, zarabiają.
– U mnie zarabiają, ja im daję zarobek, oni mnie powinni całować po nogach, bo jakbym
im nie dał roboty, to co?
– To by sobie znaleźli gdzie indziej – szepnął, bo złość nim miotać poczynała.
– Zdechliby z głodu, panie Borowiecki, jak psy.
Borowiecki nic już się nie odzywał, był zirytowany tą pychą głupią Bucholca, który przecież pomiędzy łódzkimi fabrykantami był unikatem z wielkiego rozumu i wykształcenia, a tak
prostej kwestii nie rozumiał.
– Panie prezesie, szedłem właśnie z pigułkami, kiedy przyszedł August.
– Cicho! Jeszcze całe dwie minuty. Zaczekaj! – rzucił ostro do swojego nadwornego doktora,
który się nieco zmieszał takim przyjęciem, ale stanął pokornie o kilka kroków przy
59
drzwiach i czekał, biegając zalęknionym, niespokojnym wzrokiem po twarzy Bucholca, który,
wpatrzony w stary srebrny zegarek, nachmurzony siedział w milczeniu.
– Ty się, Hamer, pilnuj, ja ci płacę za to, dobrze płacę – rzekł po chwili, nie odrywając
wzroku.
– Panie prezesie!
– Bucholc mówi, cicho! – rzekł z naciskiem i uderzył go oczami.– Ja jestem punktualny,
jak mi raz powiedzieli, że brać pigułki co godzina, to biorę co godzina. Pan musisz być bardzo
zdrowym, panie Borowiecki, widać to po panu.
– Tak bardzo jestem zdrowy, że jakbym posiedział w fabryce w drukarni jeszcze dwa lata,
to mam pewne suchoty. Już mnie j doktorzy ostrzegali.
– Dwa lata! można jeszcze dużo wydrukować towaru przez dwa lata. Hamer, dawaj!
Hamer z namaszczeniem odliczał piętnaście pigułek homeopatycznych na wyciągniętą
rękę Bucholca.
– Prędzej! ty kosztujesz tyle co dobra maszyna, a ruszasz się tak powoli – syknął i połknął
pigułki.
Lokaj podał mu na srebrnej tacy szklankę z wodą do picia po lekarstwie.
– On mi każe połykać arszenik, to jakaś nowa metoda leczenia, zobaczymy, zobaczymy...
– Ja już widzę duże polepszenie w zdrowiu pana prezesa.
– Cicho, Hamer, nikt cię o to wcale nie pyta.
– Dawno pan prezes prowadzi tę arszenikową kurację? – zapytał Borowiecki.
– Trzeci miesiąc mnie już zatruwa. Możesz iść, Hamer! – rzucił wyniośle.
Doktór ukłonił się i wyszedł.
– Łagodny człowiek z tego doktora, ma obwatowane nerwy! – zaśmiał się Borowiecki.
– Ja mu je watuję pieniędzmi. Ja mu dobrze płacę.
– Telefon się pyta, czy jest pan Borowiecki? co mam powiedzieć? – meldował w drzwiach
dyżurny, przyboczny urzędnik Bucholca.
– Pozwoli pan prezes?
Bucholc kiwnął niedbale głową.
Karol zeszedł na dół, do przybocznego kantoru Bucholca, gdzie był telefon.
– Borowiecki, kto woła? – pytał przykładając ucho do muszli.
– Lucy. Kocham cię! – drgały mu roztrzęsione odległością wyrazy w uchu.
– Wariatka! – szepnął uśmiechając się ironicznie na stronie.
– Dzień dobry.
– Przyjdź wieczorem o ósmej. Nikogo nie będzie. Przyjdź. Czekam. Kocham cię! Słuchaj,
całuję cię, do widzenia.
Istotnie, odczuł rozpryśnięte mlaśnięcie, jakby odgłos pocałunku.
Telefon zamilkł.
– Wariatka! Będzie z nią ciężko, nie zadowolni się byle czym – myślał, powracając na górę
i był więcej zniecierpliwionym niż uradowanym tym oryginalnym dowodem miłości.
Bucholc, wciśnięty w fotel, położył kij na kolanach i przerzucał jakąś grubą, przepełnioną cyframi
broszurę, która tak go pochłonęła, że co chwila łapał spodnią wargą przycięte krótko wąsy,
co się nazywało w języku fabrycznym: „ssie nos”, a co było oznaką głębokiego zaabsorbowania.
Stos cały listów i rozmaitych papierów leżał przy nim na niskim stoliku, cała świeżo nadeszła poczta dzisiejsza, którą zwykle sam odbierał.
60
– Pomoże mi pan rozsegregować listy, panie Borowiecki, zastąpi pan Knolla od razu,
zresztą, chcę pana nieco zabawić.
Borowiecki spojrzał pytająco.
– Listami. Zobaczy pan, jakie i o co lity pisują do mnie.
Odłożył za siebie broszurę.
– Kundel, dawaj!
Lokaj wszystkie papiery ze stolika zsypał mu na kolana.
Bucholc z szybkością nieporównaną przeglądał koperty i rzucał za siebie razem z objaśnieniem:
– Kantor!
Lokaj w powietrzu chwytał wielkie koperty opatrzone firmami.
– Knoll! – Listy z adresem zięcia.
– Fabryka!
Na tych był adres firmy dla doręczenia pracującym w fabrykach.
– Centrala! – Faktury kolejowe, zapotrzebowania, rachunki, trasy.
– Drukarnia! – Cenniki farb, próbki kolorów na cienkich kartonach i malowane wzory
deseni.
– Szpital! – Listy do szpitala fabrycznego i do doktorów.
– Merienhof! – Do zarządu majątków ziemskich, który był przy głównym zarządzie fabryki.
– Osobno!
Te były niezdecydowane i szły na biurko Bucholca albo zabierał je Knoll.
– Uważaj, Kundlu! – krzyknął, uderzając kijem za siebie, bo usłyszał list padający na ziemię,
i znowu rzucał i komenderował ostro i krótko.
Lokaj zaledwie zdążył chwytać i wrzucać w otwory szafki z odpowiednimi napisami, którymi
wpadały przez rury na dół, do przybocznego kantoru, skąd je rozwożono natychmiast
i roznoszono.
– A teraz będziemy się bawić! – szepnął, skończywszy rzucać, zostało mu na kolanach
tylko dziesięć listów różnych formatów i kolorów. – Bierz pan i czytaj!
Karol rozdarł kopertę pierwszego listu, równą, opatrzoną monogramem, i wyjął list pachnący fiołkami, pisany wykwintnym kobiecym charakterem.
– Czytaj pan, czytaj – szepnął widząc, że Borowiecki przez dyskrecję się ociąga.
„Jaśnie wielmożny panie prezesie! Ośmielona rozgłosem i czcią, z jaką wszystko, co nieszczęśliwe,
wymawia imię pana prezesa, udaję się do niego z błagalną prośbą o pomoc, udaję
się tym śmielej, iż wiem, że czcigodny pan nie zostawi prośby mojej bez odpowiedzi, jak
nigdy nie zostawia niedoli ludzkiej, łez sierocych i cierpień, i nieszczęść bez wsparcia i opieki.
Znane jest twoje dobre serce w całym kraju, znane!
Bóg wie, komu dawać miliony!”
– Ha, ha, ha! – śmiał się cicho i tak serdecznie, iż mu oczy na wierzch wychodziły.
„Nieszczęścia nas prześladowały, grady, pomór, susze, ogień, i doprowadziły do ostatniej
ruiny i takiej, że dzisiaj mąż mój sparaliżowany dogorywa.”
– Niech zdechnie! – rzucił twardo.
„A ja z czworgiem dzieci umieram z głodu. Zrozumie pan prezes okropność mego położenia,
okropność tego kroku, jaki robię ja, wychowana w innej sferze, jako kobieta z towarzystwa,
muszę się poniżać i nie dla siebie, bo raczej umarłabym z głodu, ale to czworo
niewinnych dziatek!”
61
– Daj pan spokój, to nudne. W końcu czego ona chce?
– Pożyczki na założenie sklepu, w ilości tysiąca rubli – rzekł Karol, przeczytawszy śpiesznie
resztę listu, pisanego wciąż w tym płaczliwie sztucznym stylu.
– W ogień! – zakomenderował krótko. – Czytaj pan dalej.
Teraz był list mozolnie wykaligrafowany jakiejś wdowy po urzędniku, która miała sześcioro
dzieci i sto pięćdziesiąt rubli emerytury i prosiła o danie jej w komis sprzedaży resztek
fabrycznych, aby mogła wychować dzieci na dobrych obywateli kraju.
– W ogień! Ja na tym dużo stracę, jak z nich będą złodzieje.
Potem następował list jakiegoś szlachcica, pisany nie bardzo ortograficznie, na papierze
pachnącym śledziami i piwem, widocznie pisany w jakiejś restauracji małomiasteczkowej,
w którym ten przypomniał, że przed laty miał przyjemność znać Bucholca i jako mu wtedy
sprzedawał parę koni.
– Ślepych!... Znam go, on pisuje co rok, jak się rata kwietniowa zbliża, nie czytaj go pan
dalej, ja wiem, co tam jest, prośba o pieniądze i zaklinanie, że szlachcic szlachcica bronić
powinien! Głupiec! W ogień.
I tak dalej szły listy: od wdów z dziećmi, bez dzieci, z mężami chorymi lub matkami, od
sierot, od okaleczonych w fabryce, od ludzi poszukujących posad, od techników, inżynierów,
od rozmaitych wynalazców, którzy obiecywali zrobić przewrót w przemyśle bawełnianym,
a tymczasem żądali pożyczki na dokończenie studiów i modeli; był nawet jeden list miłosny,
wyznanie jakiejś znanej dawniej, która nigdy zapomnieć nie mogła w obecnej niedoli szczęścia
dawnego.
– W ogień! W ogień! – zakrzyczał trzęsąc się ze śmiechu i nie chciał słuchać szumnych,
patetycznych tyrad, zaklęć, błagań, zakończonych prośbą o pożyczkę.
– Uważasz pan, jak ludzie mnie cenią! jak kochają moje ruble!
Były listy i wymyślające najohydniej.
Karol się powstrzymał, nie wiedząc, czy czytać.
– Czytaj pan, wymyślają mi, ja to lubię, to przynajmniej szczere, a często zabawniejsze
niż tamte.
Karol czytał list zaczynający się od słów: „Herszcie złodzieju łódzkich” – przechodził całą
skalę klątw i wymyślań, z których najłagodniejsze brzmiały: „Świnio niemiecka, łotrze,
zbrodniarzu, pijawko, psie podły, kartoflarzu” – a kończył się takim frazesem: „Jeśli cię pomsta
boska minie, to cię kara ludzka nie minie, ty podły psie i dręczycielu.” List był bez podpisu.
– On ma humor. Ha, ha, ha, wesołe bydlę.
– Wie pan prezes, że ja już mam dosyć, już mi obrzydło.
– Czytaj pan, napij się pan szaflikiem całym tych zgrzęz ludzkich, to dobrze robi na otrzeźwienie.
To należy do psychologii Łodzi i waszego niedołęstwa.
– Nie wszystkie listy są od Polaków, są i po niemiecku, nawet większa część jest w tym
języku.
– To właśnie dowodzi, że są wszystkie od Polaków. Wy macie zdolność do języków i do
żebraniny, wy to dobrze robicie – mówił z naciskiem.
Karol popatrzył na niego oczami, w których zaczęły błyskać zielone skry gniewu i nienawiści,
ale czytał dalej, jakąś denuncjację na głównego magazyniera, że kradnie towary.
– Daj pan, o tym trzeba się przekonać.
62
Schował list do kieszeni.
Były jeszcze skargi na majstrów, były pogróżki odprawionych z roboty, były i takie denuncjacje,
że któryś powiedział na Bucholca: „Świnia z wypalonymi oczami”, „Stary złodziej”,
pisane ołówkiem na kawałkach papieru opakunkowego.
– Daj pan ten list, to ważny, drogi dokument, co o mnie mówią moi ludzie – i uśmiechnął
się pogardliwie.
– Pan myślisz, że ja codziennie czytam takie listy? Ha, ha, ha! August nimi podpala w piecu,
cała korzyść z tego naciągania.
– A swoją drogą pan prezes rocznie daje kilka tysięcy rubli na różne cele publiczne.
– Daję, daję, bo mi je z gardła wydzierają, bo muszę dla świętego spokoju rzucić jaką kość
dla hołoty.
– Dawniejsza zasada: „szlachectwo obowiązuje”, zmieniła się dzisiaj na: „miliony obowiązują”.
– Głupia, nihilistyczna zasada. Co mnie obchodzi, że zdychają z głodu, niech zdychają.
Zawsze jakaś część ludzi musi nic nie mieć. Mnie nikt nie dał ani grosza, wszystko musia-łem sobie wyrwać, wyrobić, więc dlaczego ja mam dawać drugim, za co? Niech mi kto udowodni,
że powinienem. Komu ja mam dawać? Panom, którzy przehulali majątki, niech ich
diabeł weźmie. Tu u was wszyscy chcą brać, a nikt robić nie chce. Mógł który z was tak jak
ja przyjść do Łodzi, zabrać się do roboty, zrobiłby tak samo jak ja majątek. A dlaczego tak
nie było? bo wyście w tym czasie robili u nas rewolucję... Ho! ho! Donkiszoci! – splunął z pogardą na własne nogi i śmiał się długo, rozbawiony niesłychanie.
Karol chodził po pokoju nie chcąc nic mówić, i chociaż zaczynało się w nim wszystko
trząść z gniewu, milczał i udawał obojętnego, wiedział, że Bucholca nie przekona, a nie chciał
mu się narażać.
Bucholc zauważył to pewne udręczenie, jakie sprawiał Borowieckiemu, i dlatego właśnie
gadał coraz boleśniejsze dla niego rzeczy, torturował go z rozmysłem; lubił, sprawiało mu to
niezwykłą przyjemność, jeśli mógł męczyć kogoś i pluć w ludzkie dusze.
Leżał nieomal w fotelu, z nogami, które się prawie przypiekały przy ogniu ustawicznie
podsycanym, a w którym co chwila grzebał kijem; z twarzą szarożółtą niby trupa rozkładającego się, w której świeciły krwawo oczy złością i urąganiem. Okrągła czaszka, pokryta resztkami
siwych włosów, odrzynała się jaśniej od ciemnego tła fotelu.
Nie zamykał prawie ust, tylko z coraz większą pasją pluł na wszystko i kopał wszystko.
Wyglądał niby bożek pookręcany w łachmany i szmaty, który w głębi swej świątyni złotej leży
na milionach i nimi potężny urąga wszystkiemu, drwi ze słabości, szydzi z uczuć i samo człowieczeństwo
nie podniesione milionami ma w pogardzie.
Przerwał mu wreszcie lokaj, meldujący obiad.
Dwóch ludzi wzięło z nim fotel i niosło do jadalni, położonej na drugim końcu domu.
– Pan umiesz słuchać, pan jesteś mądry człowiek! – szepnął do Karola, idącego tuż obok.
– To było wszystko bardzo ciekawe, co pan mówił, zajmowało mnie to bardzo jako materiały do patologii milionerów – rzekł poważnie, patrząc mu się w oczy.
– Panie!... Nie przechylaj! – ryknął na lokaja, niosącego z lewej strony, uderzając go kijem
w głowę. – Panie Borowiecki, ja pana szanuję bardzo, daj pan rękę. My się rozumiemy,
my możemy dobrze żyć ze sobą, licz pan zawsze na mnie.
W jadalni była już Bucholcowa i gdy męża ustawili przy stole, pocałowała go w głowę,
podając w zamian swoją rękę do ucałowania, usiadła naprzeciwko.
63
Doktór był także, przystąpił pierwszy do Borowieckiego i przedstawił się.
– Hamerstein, dr Juliusz Gustaw Hamerstein – powtórzył z naciskiem, gładząc wielką konopiastą brodę, spływającą mu aż do pół piersi.
– Doktór homeopatii i wegetarianizmu. Kundel, kosztuje mnie cztery tysiące rubli rocznie,
wypala moje drogie cygara i obiecuje, że albo mnie wyleczy, albo umrę...
Doktór, chciał coś powiedzieć, ale stara bardzo cichutkim głosikiem zapraszała do obiadu,
który zaraz lokaje zaczęli roznosić.
Rozmowa toczyła się po niemiecku.
– Pan nie wegetarianin? – pytał Hamerstein, wyciągając brodę spod serwetki, w jaką był
obwiązany.
– Nie, panie. Jestem zupełnym panem wszystkich swoich władz – odparł dość cierpko, bo
mu się niesmaczną wydała ta figura, jakby rozlana, z wielkim brzuchem, z wielką twarzą,
z olbrzymią łysą czaszką, świecącą jak rondel świeżo wyczyszczony.
Hamerstein poruszył się niecierpliwie, rzucił pogardliwe spojrzenie spod wypukłych niebieskich
okularów i rzekł sucho:
– Każda prawda bywa zawsze z początku wyśmiewaną.
– Pan ma dużo zwolenników w Łodzi?
– Siebie i moje psy chore na parchy, bo im weterynarz nie kazał dawać mięsa – drwił Bucholc,
który siedział przy stole, ale nie jadł nic prócz kaszy owsianej z mlekiem.
– Co Łódź, co cała Polska – barbarzyństwo!
– Dlatego pan przyjechał? Dobre pole do apostolstwa.
– Ja napisałem książkę o wegetarianizmie pod tytułem Naturalne pożywienie, mogę ją
panu przysłać.
– Dziękuję, przeczytam z ciekawością, ale wątpię, czy pan zyska we mnie adepta.
– Pan prezes to samo mówił z początku, a teraz...
– A teraz jesteś głupi, mój Hamer, bo tego nie rozumiesz, że jak się jest chorym, a cała
głupia medycyna nie pomaga, to człowiek gotów jeździć do owczarzy, do księdza Kneippa,
wreszcie nawet do twojej elektryczno-homeopatyczno-wegetariańsko-arszenikowej metody.
– Bo ona jedynie pomaga, bo zasada homeopatii: similia similibus curantur55, jest zasadą
naturze ludzkiej najbardziej odpowiednią, jest jedynie prawdziwa. Pan prezes stwierdza ją na
sobie najlepiej.
– Dotychczas tak, ale jak się zmieni na gorsze, to możesz być doktór pewnym, że cię obiję
kijem i każę razem z całą twoją blagą zrzucić ze schodów.
– Kto daje nowe prawdy, bierze w nagrodę męczeństwo – szepnął sentencjonalnie, dmuchając w mleko.
– Daj spokój z męczeństwem, ty bierzesz w nagrodę cztery tysiące rubli i twarz ci się świeci
sadłem jak latarnia.
Doktór podniósł w górę okulary, jakby powoływał sufit na świadka, ile cierpi, i jadł dalej
kaszę z mlekiem.
Półmisek sałaty z oliwą i drugi z kartoflami stał przed nim.
Umilkli.
Lokaje niby cienie przemykali się bez szelestu, śledząc, co mógł kto potrzebować.
Jeden stał za Bucholcem i podawał natychmiast to, na czym wzrok jego zatrzymywał się.
– Kundel! – mruczał czasami Bucholc, gdy się opóźnił lub źle podał.
64
Bucholcowa z drugiej strony stołu siedziała, nie biorąc zupełnie udziału w rozmowie.
Jadła bardzo wolno, żując przednimi zębami, uśmiechała się niby maska woskowa bladymi
ustami, spoglądała martwym wzrokiem na Borowieckiego, poprawiała chwilami koronkowy
czepeczek, który stroił jej siwe włosy, gładko przyczesane nad czołem żółtym i suchym,
o pozapadanych skroniach, głaskała papugę, wiszącą na poręczy krzesła niby pęk barw najjaskrawszych,
małą, pomarszczoną, żółtą ręką.
Gdy jej było czego potrzeba, kiwała na lokaja i mówiła mu szeptem prawie niedosłyszalnym
albo pokazywała palcem. Siedziała niby mumia, żyjąca tylko w pozostałych, automatycznych,
najdłużej trwających ruchach.
Obiad był najzwyklejszy, na sposób niemiecki. Mało mięsa, a wiele jarzyn.
Zastawa bardzo zwykła: platery dobrze już zużyte, porcelana powyszczerbiana, malowana
w gołąbki na brzegach talerzy.
Dla Borowieckiego tylko podano koniak i kilka gatunków win, które mu sam Bucholc
nalewał zachęcając:
– Pij pan, panie Borowiecki, to jest dobre wino.
Koniec obiadu szedł milcząco i nudnie.
Cisza panowała przytłaczająca, czasem tylko papuga nic nie mogąc ściągnąć ze stołu krzyczała: „Kundel!” Ale to samo rzucał szeptem Bucholc pod adresem lokaja. A każde słowo
czy dźwięk rozlegało się echem, prawie huczało w tej wielkiej jadalni, w której mogło się
pomieścić dwieście osób, obstawionej ciemnymi, dębowymi kredensami rzeźbionymi w stylu
staroniemieckim i zydlami w tymże samym stylu.
Wielkie okno weneckie, wychodzące na mury fabryk, dawało niewiele światła, rozświetla-ło tylko ten koniec stołu, przy którym siedzieli, reszta tonęła w jakimś rdzawym zmroku,
z którego wynurzali się co chwila jak czarne cienie – lokaje.
Słońce przedarło się z boku okna i rozlało smugę czerwonawego, przedzachodniego światła na pół stołu.
– Zasłoń! – krzyknął Bucholc, bo nie lubił słonecznego światła, i patrzył z lubością
w żyrandol, który rozbłysnął elektrycznością.
Obiad się wreszcie skończył na pociechę Karola, któremu się już spać zachciało w tej ciszy
i nudzie.
Stara tak samo pocałowała męża w głowę, nadstawiając w zamian rękę i wyciągnęła ją
następnie automatycznym ruchem do Borowieckiego, który już nie siedział długo, zamienił
kilka słów po cichu z doktorem, bo Bucholc drzemał w fotelu, i nie żegnając się z nim, wyszedł.
Jadalnia zupełnie opustoszała, został tylko śpiący Bucholc w fotelu i lokaj stojący o parę
kroków, nieruchomy, wpatrzony, gotowy na każde skinienie.
Borowiecki, wydostawszy się na ulicę, na świeże powietrze i na jasny, słoneczny dzień,
odetchnął z uczuciem ulgi ogromnej.
Odesłał konie Bucholca czekające na niego i poszedł pieszo, minął park i obok fabryki
skręcił z Piotrkowskiej w małą nie brukowaną uliczkę, biegnącą w pola i z jednej strony obstawioną długimi, posępnymi koszarami dla robotników.
Smutnie tam było i brzydko.
Wielkie, dwupiętrowe szopy kamienne bez najmniejszych ozdób, nagie, czerwieniące się
boleśnie nędzną cegłą ścian, wykruszanych przez wiatry, przeglądały się w ulicy, pełnej cuch65
nącego błota; setki małych, poprzepalanych okienek, z rzadka bielejących się firankami lub
ozdobionych doniczkami kwiatów, patrzyło w potężne korpusy fabryki rozkładającej się po
drugiej stronie drogi za wysokim parkanem i szeregiem olbrzymich topoli z uschniętymi
czubkami, co stały niby szkielety groźne, rozgraniczając te smutne katakumby ludzkie, do
jakich miały podobieństwo domy robotnicze, od fabryk, które w ciszy niedzielnego odpoczynku,
oniemiałe, milczące, a potężne ogromem, wygrzewały w wiosennym słońcu swoje potworne
cielska i błyskały ponuro tysiącami okien.
Borowiecki przesuwał się pod domami, po wąskich kładkach i kamieniach, miejscami zupełnie zalanymi przez błoto, które niby wodą falowało i rozpryskiwało się aż na parterowe
okna i na drzwi prowadzące do sień i kurytarzy, w których huczały krzyki dzieci.
Za domami wszedł do długiego ogródka, graniczącego przez drogę z polami rozległymi,
na których w oddaleniu czerwieniły się mury fabryk i porozrzucane samotnie domy. Wiatr
stamtąd zawiewał zimny i wilgotny i szeleścił liściami żywopłotów grabowych, co uschnięte,
żółte, trzęsły się za każdym powiewem i opadały na czarne, rozmiękłe uliczki ogródka.
W ogrodzie stał wysoki, jednopiętrowy dom, w którym mieszkał jego pomocnik Murray,
było w tym domu i jego mieszkanie, jakie mu fabryka wyznaczyła, całe piętro lub parter do
wyboru, ale Borowiecki miał nieprzezwyciężony wstręt do tego mieszkania smutnego.
Z jednej strony z okien widać było podwórza domów robotniczych: od frontu szedł ogródek
i widok na fabrykę, a z lewej szła tak samo jak od frontu ostatnia zamiejska ulica, nie brukowana,
otoczona rowami o kilkołokciowej głębokości, nad którymi rosły stare, umierające drzewa, chylące się coraz bardziej, podmywane ściekami spływającymi z sąsiednich fabryk, a za nimi oczy leciały po wielkim kawale ziemi, pełnej dołów, kałuż, gnijącej wody, zafarbowanej odpływami
z blichów i apretur, stosów rumowisk i śmieci, jakie tutaj wywożono z miasta, rozwalonych pieców
cegielnianych, grup drzew poschniętych, śladów zagonów, kup gliny pozostawionej od jesieni,
domków skleconych z desek i małych fabryczek pod samym lasem szajblerowskim, co swoją
zdrową czerwonością i martwymi, twardymi konturami raziły wprost oczy.
Nie cierpiał tego łódzkiego krajobrazu, wolał mieszkać w wynajętym mieszkaniu i niezbyt
wygodnym, ale mieszkał w mieście i z przyjaciółmi, z którymi łączyła go nie tyle przyjaźń,
co dawna zażyłość i przyzwyczajenie wieloletnie. Razem mieszkali przez cały czas studiów
w Rydze, razem jeździli za granicę i razem przed kilku laty znaleźli się w Łodzi.
Borowiecki był chemikiem-kolorystą, Baum tkaczem i przędzalnikiem, a Welt skończył
kursa handlowe.
W Łodzi mieli swoje nazwy złośliwe: Welt i dwa duże B, albo: Baum i -ka, czyli trzech
braci łódzkich.
Murray wybiegł aż do ogródka na spotkanie i już z daleka wycierał ręce, które mu się
wciąż pociły, wielką jak prześcieradło, żółtą chustką.
– Myślałem, że pan już wcale nie przyjdzie.
– Przecież obiecałem.
– Jest u mnie jeden młody warszawiak, który niedawno przyjechał do Łodzi.
– Któż taki? – pytał obojętnie, zdejmując palto w przedpokoju obwieszonym aż po sufit
sztychami przeważnie nagich kobiet.
– Handlowiec, zakłada jakąś agenturę.
– U diabła, na dziesięciu spotkanych na ulicy sześciu jest świeżo przybyłych i zakładających agentury, a dziewięciu chcących zrobić miliony.
66
– Toteż się w Łodzi robi gęsto.
– Ba, żeby ci nowi byli k o l o , ale to b e j  najpodlejszy.
Kozłowski, ów warszawiak, podniósł się niedbale z kanapki na przywitanie i opadł z powrotem
ciężko, pił ustawicznie herbatę, którą mu z samowara nalewał Murray.
Rozmowa zawiązała się żywo, bo Murray był rano w mieście i opowiadał o skutkach bankructw.
– Ze dwadzieścia firm diabli wezmą zaraz, a z ilu takie plajty wypuszczą krew, to się pokaże. W każdym razie Wolkman się chwieje, Grosman, zięć Grünspana, oblicza się; Fryszman,
mówią, że on tylko czekał takiej okazji i zaraz dzisiaj z wielkim pośpiechem p o ł o ż ył  i ę, bał się, żeby mu czasem nie przeszkodzili, potrzebuje zarobić, ma wypłacać posag
zięciowi. Mówią, że i Trawiński latał dzisiaj po bankierach, coś z nim źle, pan go zna, panie
Borowiecki.
– Nasz kolega z Rygi.
– Widzę, że tutaj cała Sodoma i Gomora – wykrzyknął Kozłowski mieszając herbatę.
– A cóż w Warszawie słychać, wciąż Mikado? – zapytał Karol drwiąco.
– Mówi pan o dawnej przeszłości, o bardzo dawnej.
– Nie jestem au courant spraw warszawskich, przyznaję się szczerze.
– Widzę to, otóż u nas panuje teraz Ptasznik z Tyrolu, wspaniała heca.
Jeszcze raz, jeszcze raz, jeszcze raz, ptaszku, mój!
Zaczął nucić bezwiednie i z lubością.
– Powiadam panu, że Czosnowska jest boska po prostu.
– Cóż to za dama?
– Pan nie wie? Naprawdę pan nie wie? ha, ha, ha! – zaczął się śmiać na całe gardło.
– Panie Robercie, pokażcie mi to nowe urządzenie – prosił Karol.
I wyszli zaraz na drugą stronę domu.
– Ależ to cały magazyn pięknych mebli! – wykrzyknął zdziwiony.
– Co, ładne, prawda? – szeptał z dumą i zadowoleniem i jego wybladłe oczy promieniowały, szerokie usta śmiały mu się, gdy pokazywał całe urządzenie domu.
Był salonik maleńki, elegancki, zapchany meblami o żółtych obiciach, stojącymi na bladofiołkowym dywanie, obwieszony portierami, także żółtymi.
– To jest ładna kombinacja! – zawołał Karol, z przyjemnością patrząc na harmonię, w jaką
zlewały się barwy.
– Co, ładne, prawda? – wołał uszczęśliwiony wycierając wciąż ręce, żeby dotknąć jedwabnych
sznelowych56 firanek.
Garb mu drgał i unosił co chwila surdut na plecach, który obciągał ustawicznie.
– To będzie jej pokój, jej buduar – szepnął cicho, z namaszczeniem wprowadzając do
maleńkiego pokoiku, zastawionego miniaturowymi sprzętami i masami cacek porcelanowych.
Pod oknem wielka żardinierka złocona dźwigała cały bukiet kwitnących różnokolorowych
hiacyntów.
– Ależ pan o niczym, jak widzę, nie zapomniałeś.
– Ja myślę o tym przecie – rzekł mocno, wytarł ręce, obciągnął surdut i kościsty długi nos
wsadził w kwiaty, głęboko oddychając ich zapachem.
67
Pokazał mu jeszcze sypialnię i mały pokoik od tyłu.
Wszystkie były również elegancko i z komfortem umeblowane, wszędzie znać było rękę
człowieka znawcy i kochającego bardzo przyszłą swoją żonę.
Wrócili do saloniku. Karol usiadł i patrzył z uczuciem podziwu na niego.
– Znać, że pan kochasz głęboko – szepnął.
– Kocham, kocham bardzo! Żebyś pan wiedział, jak wciąż myślę o niej.
– A ona?
– Cicho!... nie mówmy o tym – przerwał prędko, zmieszany jego zapytaniem.
Zaczął strzepywać z krzesła jakiś pył nie istniejący, aby pokryć wzruszenie.
Karol zamilkł, palił papierosa i czuł, że go obejmuje senność; usadowił się wygodniej
w fotelu, palił, przymykał oczy lub patrzył przez okno w sine niebo, na którym w dali rysowały się czarne sylwetki kominów fabrycznych.
Cisza ich ogarnęła senna.
Murray wycierał ręce, obciągał surdut, gładził całą dłonią swoje potężne, czysto wygolone
szczęki i zapatrzył się w dywan, w te blade kwiatki margeritek, jakie zajmowały środkowe pole.
Jeszcze raz, jeszcze raz, jeszcze raz, ptaszku mój!
Drgał przyduszonymi dźwiękami śpiew Kozłowskiego i cichy głos fortepianu przeciskał
się do saloniku, i niby słodką rosą dźwięków opadał na ich głowy.
Borowiecki walczył ze snem, pociągał papierosa, ale ręka mu ciężyła i opadała na poręcz fotelu.
Murray się rozmarzał przyszłym szczęściem, żył tą nadzieją ożenienia się.
Jego miękka, prawie kobieca dusza rozpływała się w tysiącznych drobiazgach, którymi
napełnił mieszkanie, i z góry cieszył się wrażeniem, jakie to musi zrobić na żonie.
Chciał mówić, ale spostrzegł, że Borowiecki śpi w najlepsze, zrobiło mu się trochę przykro,
więc nie budząc go przysłonił okno storą, wyjął mu z ręki palącego się papierosa i wyszedł na palcach.
Kozłowski wciąż śpiewał i brzdąkał na fortepianie.
– Może pan zaśpiewa jaką miłosną, tylko bardzo taką, no, gorącą piosnkę! Ja panu tymczasem
naleję harbaty – prosił Anglik Murray.
– Z jakiej operetki?
– Ja nie wiem z jakiej. Ja tylko bardzo lubię śpiewy miłosne.
Kozłowski bardzo chętnie zaczął mu wyśpiewywać rozmaite popularne w Warszawie
piosnki.
– Widzi pan, to nie to, ja nie umiem nazwać, bo za mało znam wasz język, ale chciałbym
coś słodkiego i ładnego, te, co pan śpiewał, są ordynarne bardzo.
– Proszę pana, ja je we wszystkich warszawskich salonach śpiewałem.
– Ja panu wierzę, źle powiedziałem, bo one są ładne, tylko zaśpiewaj pan jeszcze.
Kozłowski zaczął nucić półgłosem ze swego niewyczerpanego repertuaru piosnki Tostiego;
śpiewał niestrudzenie i wszystkie, jakie umiał; jego tenorowy, mały, ale metaliczny głosik,
umyślnie przytłumiony, dźwięczał prześlicznie.
Murray zasłuchał się cały, zapomniał nalewać herbaty, nie wycierał rąk, nie obciągał surduta,
tylko całą duszą pił tę słodką, namiętną, palącą, to znowu melancholijną muzykę, słuchał
całą istotą, aż mu oczy pływały we łzach zachwytu, a małpia długa twarz drgała ze wzruszenia.
68
VI
Moryc Welt wyszedł koło jedenastej z domu, jak mówił Mateusz Borowieckiemu, i wlókł
się raczej, niż szedł, trotuarem wystawionym na słońce, zatopiony w jakiejś kombinacji finansowej,
bo nie widział znajomych, jacy mu się kłaniali. Patrzył na ludzi i na miasto tępym
wzrokiem zamyślenia.
– Jak to urządzić? Jak to urządzić? – myślał w kółko.
Słońce świeciło jaskrawo nad Łodzią, nad tysiącami kominów, co stały w ciszy niedzielnego
odpoczynku i w czystym, przejrzystym powietrzu, nie zaciemnionym dymami, rdzawiły
się i niby potężne pnie sosen, opłynięte błękitnawym wiosennym powietrzem.
Masy robotników, poubieranych świątecznie w letnie jasne ubrania, w krzyczące kolorowe
krawaty, w czapki o mocno błyszczących daszkach lub wysokie, dawno wyszłe z mody
kapelusze, z parasolami w rękach, zalewało Piotrkowską, ciągnęli sznurami z bocznych ulic
i tłoczyli się na trotuarach tym ciężkim ruchem masy, która z biernością poddaje się wszelkiemu
parciu; robotnice w cudacznych jaskrawych kapeluszach, w sukniach do figury, w jasnych
pelerynkach, to znowu w chustkach kraciastych na ramionach, z włosami gładko
przyczesanymi i świecącymi pomadą i szpilkami złotymi, czasem wetkniętym sztucznym
kwiatkiem, dreptały wolno, rozpierając się łokciami w tłumie, ochraniając często w ten sposób
sztywne, mocno wykrochmalone suknie albo rozpięte nad głowami parasolki, które jak
wielkie motyle o tysiącach barw chwiały się nad tą szarą, wciąż płynącą rzeką ludzką, wzbierającą po drodze nowymi przypływami z bocznych, poprzecznych ulic.
Podnosili oczy ku słońcu, oddychali wiosną, jaką czuć było w powietrzu, i szli naprzód
ociężale, krępowani świątecznym ubraniem, tą względną ciszą ulicy, swobodą, niedzielnym
wypoczynkiem, z którego nie umieli korzystać, z utkwionymi w jeden punkt oczami, oślepieni
blaskami, w których te masy twarzy kredowobiałych, żółtych, szarych, ziemistych, pozapadanych,
bez krwi, którą powypijały z nich fabryki, wyglądały jeszcze nędzniej. Przystawali
przed wystawami sklepów zapełnionych tandetą albo odpływali drobnymi strumykami do
szynków.
Z dachów, z popsutych rynien, z balkonów lała się woda strumieniami na głowy przechodzących i na zabłocone trotuary; wczorajszy śnieg topniał i ściekał po frontach pałaców i domów,
żłobiąc długie, czarne smugi po ścianach pokrytych pyłem węglowym i sadzami.
Bruk uliczny, pełen dziur i wybojów, był pokryty masą lepkiego błota, które, rozbijane
przejeżdżającymi dorożkami i powozami, opryskiwało trotuary i spacerujących.
A nad tym, po obu stronach ulicy ciągnącej się olbrzymią linią aż do Bałut, stały zbitą masą
domy, pałace podobne do zamków włoskich, w których były składy bawełny; zwykłe pudła
murowane o trzech piętrach, poobdzierane z tynków; domy zupełnie stylowe o złoconych
balkonach żelaznych barocco, powyginane, wdzięczące się, pełne amorków na fryzach i nad
69
oknami, przez które widać było szeregi warsztatów tkackich; malutkie, drewniane, pogięte
domki o zielonych omszonych dachach, za którymi wznosiły się w dziedzińcach potężne kominy
i korpusy fabryk, tuliły się do boku pałacu o ciężkim renesansowo-berlińskim stylu,
z czerwonej modelowej cegły i wszystkich odrzwiach i futrynach z kamienia, z wielką płaskorzeźbą na frontonie, przedstawiającą przemysł, o dwóch bocznych pawilonach zakończonych
wieżami, a rozdzielonych od głównego korpusu prześliczną żelazną kratą, za którą w głębi
wznosiły się kolosalne mury fabryki; domy ogromem i wspaniałością podobne do muzeów,
a które były składami gotowego towaru; domy przeładowane ozdobami w różnych stylach,
bo na parterze renesansowe kariatydy podtrzymywały murowany ganek w staroniemieckim
stylu, nad którym drugie piętro a la Louis XV wdzięczyło się falistymi liniami w obramowaniu
okien, a zakończały facjatki pękate, podobne do pełnych szpulek; domy, które z powagą
świątyń wznosiły mury ogromne, ozdobione surowo, pełne majestatu, na których złociły się
litery ryte w tablicach marmurowych: „Szaja Mendelsohn”, „Herman Bucholc” itd.
Była to zbieranina, śmietnik wszystkich stylów stosowanych przez murarzy, najeżona wieżyczkami, oblepiona sztukateriami, które wciąż oblatywały, pocięta tysiącami okien, pełna
kamiennych balkonów, kariatyd, facjatek niby ozdobnych, balustrad na dachach, wspaniałych
bram, gdzie szwajcarowie w liberii drzemali w aksamitnych fotelach, i zwykłych otworów,
którymi błoto uliczne wlewało się na straszne, podobne do gnojowisk podwórza; sklepów,
kantorów, składów, sklepików nędznych, przepełnionych brudem i tandetą, pierwszorzędnych
hoteli i restauracyj, najohydniejszych szynków, przed którymi wygrzewali się na słońcu nędzarze
– milionów, które przelatywały ulicą w przepięknych powozach, zaprzężonych w amerykańskie
rysaki57 po dziesięć tysięcy rubli sztuka – nędzy, która się przewalała ulicami
z sinymi ustami rozpaczy i ostrym wzrokiem wiecznego głodu.
– Cudne miasto – szepnął Moryc stojąc na rogu pasażu Meyera i przymrużonymi oczyma
patrząc po tych nieskończenie długich groblach domów, co ściskały ulice. – Cudne miasto,
ale co ja na tym zarobię – myślał drwiąco i wszedł do cukierni narożnej, już zapchanej prawie
po wierzch.
– Melanż58! – zawołał na chłopaków, biegających we wszystkie strony, wcisnął się na jakieś
miejsce wolne, przerzucił machinalnie ostatni „Berliner Börsen Courier” i znowu zapadł w rozmyślania;
myślał, skąd wydostać pieniędzy, a potem, jak urządzić, aby na tym bawełnianym
interesie, o który zrobił z przyjaciółmi układ kilka godzin temu, zarobić jak najwięcej.
Maurycy Welt za bardzo był łódzkim „Gründerem”59, żeby mógł mieć jakie wahania sumienia,
przeszkadzające mu zrobić dobry interes chociażby na skórze przyjaciół, jeśli ten interes
sam mu wszedł w ręce.
Żył w świecie, w którym oszustwa, podstępne bankructwa, plajty, wszelkiego rodzaju
szwindle, wyzysk – były chlebem codziennym, wszyscy się tym łakomie karmili, zazdroszczono
głośno sprytnie ułożonych łajdactw, opowiadano sobie po cukierniach, knajpach i kantorach
coraz lepsze kawały, admirowano tych publicznych oszustów, wielbiono i czczono
miliony, nie bacząc, skąd pochodzą; co to kogo obchodziło, zarobił czy ukradł, byle te miliony
miał.
Niezręcznych lub nie mających szczęścia spotykały drwiny i ostre sądy, brak kredytu, odmowa
zaufania – szczęśliwy miał wszystko; mógł dzisiaj zrobić plajtę i płacić dwadzieścia
pięć za sto, jutro ci sami, których okradł, dadzą mu jeszcze większy kredyt, bo swoje straty
odbiją na innych robiąc plajtę na piętnaście procent za sto.
70
Moryc myślał właśnie, jak by zarobić na spółce i jak by zarobić bez spółki.
– Kupić na wspólne conto co bądź, tylko dla zamydlenia oczów, a kupować, co się da, na
swoje własne conto – to była idea, jaka mu od rana przewiercała mózg – rzucał kolumny cyfr
na marmurowy blat stolika, sumował, przekreślał, ścierał i pisał na nowo niestrudzenie, niewiele
zważając, co się około niego dzieje.
Wyciągano do niego przez głowy obok siedzących ręce, ściskał je, nie wiedząc komu.
– Morgen! – rzucał na odpowiedź i na przywitanie tym, których spostrzegł, i zagłębiał się
w najniemożliwsze kombinacje.
Nie mógł znaleźć ani sposobu, ani pieniędzy. Kredyt miał wyczerpany i zaangażowany
w agenturze. Weksli nie mógł już więcej wystawiać, jeśli nie podeprze dobrym, solidnym
żyrem.
– Kogo wziąć na żyro? – to mu się teraz tłukło po mózgu.
– Melanż! – rzucił znowu kelnerom, którzy w gwarze i tłoku, jaki zapełniał cukiernię, kręcili
się pomiędzy stolikami, z tacami kaw i herbat nad głowami.
Zegar z kukułką wykukał pierwszą.
Z cukierni zaczął się wolny odpływ na ulicę, na spacer.
Moryc wciąż siedział, naraz oczy mu rozbłysły, rozczesał palcami swoją wspaniałą, aksamitną brodę, wcisnął mocno binokle na nos i zaczął prędko mrugać oczami.
Przyszedł mu na myśl stary Grünspan , właściciel wielkiej fabryki chustek wełnianych pod
firmą: „Grünspan et Landsberger”, jego bliski kuzyn, bo brat matki.
Postanowił iść do niego i jeśli się da, wziąć go na żyro, a jeśli nie, to wciągnąć go do interesu
na spółkę.
Rozpromienienie i radość z odkrycia trwała krótką chwilę, bo przypomniał sobie, że
Grünspan zrujnował własnego brata i układał się już parę razy. Z takim nie bardzo bezpiecznie
robić interesy.
– Plajciarz, oszust! – mruczał zirytowany czując, że go nie weźmie na żadne żyro, ale
pomimo to iść postanowił.
Zaczął się rozglądać po cukierni, po wąskim, ciemnym i długim pokoju, prawie już pustym,
bo tylko pod oknami siedziało kilkunastu młodych ludzi, zatopionych w wielkich płachtach
gazet:
– Panie Rubinroth! – zawołał na młodego chłopaka, siedzącego pod lustrem, który ze szklanką
w jednej ręce, z ciastkiem w drugiej, siedział pochylony nad rozłożoną na stoliku gazetą.
– Słucham pana? – wykrzyknął zrywając się na nogi.
– Jest co?
– Nic nie ma.
– Powinienem był to wiedzieć rano.
– Nic nie było i dlatego nie zawiadamiałem, bo myślałem...
– Pan słuchaj, a nie myśl, to do ciebie nie należy. Ja panu powiedziałem raz na zawsze,
żeby mi rano do mieszkania dawać znać codziennie, czy było lub nie było, to nie pańska
rzecz, pańska rzecz jest mi donosić, ja za to panu płacę. Na ciastko i gazetę jeszcze byś pan
zdążył.
Rubinroth zaczął się usprawiedliwiać dosyć gorąco.
– Nie krzycz pan, tu nie bóżnica! – rzucił cierpko swojemu urzędnikowi z kantoru i odwrócił się od niego plecami.
71
– Keiner! Zal60! – wołał, wyjmując portmonetkę.
– Co pan płaci?
– Melanż!... Prawda, wyście mi nie przynieśli, ja nic nie płacę.
– W tej chwili będzie. Melaaanż! – krzyknął na całe gardło.
– Wlej sobie w nos ten melanż, ja całe dwie godziny czekam i muszę iść bez śniadania.
Bałwan jeden! – krzyczał zirytowany i wybiegł z pośpiechem na ulicę.
Słońce przygrzewało coraz lepiej.
Tłumy robotników rozpłynęły się, zaczęły natomiast zapychać trotuary inne tłumy; tłumy
ubrane elegancko, damy w modnych kapeluszach, w bogatych okrywkach, mężczyźni w długich,
czarnych paltach, w hawelokach61, z pelerynami, Żydzi w długich surdutach zabłoconych,
Żydówki, przeważnie piękne, w aksamitach, którymi zamiatały błoto na trotuarach.
Wrzawa napełniała ulice, przepychano się ze śmiechem, tłoczono, spacerowano w górę
ulicy aż do Przejazd lub Nawrot i z powrotem.
Przed cukiernią na rogu Dzielnej grupa młodzieży kantorowej przeglądała przepływające
tłumy kobiet i robiła głośne uwagi i porównania, nie tyle uprzejme, ile głupie, wybuchając co
chwila szalonym śmiechem, bo Leon Cohn stał z boku i robił swoje zwykłe witze, z których
się sam śmiał najgłośniej.
Bum-Bum stał na froncie grupy pochylany i wciąż trzymał binokle obu rękami, i przypatrywał się kobietom, które, przechodząc przez ulicę przecinającą trotuar, musiały unosić
sukien.
– Patrzcie, patrzcie, jakie nóżki! – wołał cmokając ustami.
– Ta ma dwa patyki w pończochach!
– Aj! jak się Salcia dzisiaj wypchała!
– Uwaga! Szaja jedzie – zawołał Leon Cohn kłaniając się uniżenie Szai, który rozparty
niedbale na powozie przejeżdżał obok nich.
Kiwnął im głową.
– On wygląda, jak stara „resztka”.
– Panienko, bo suknia się błoci! – wołał za jakąś dziewczyną Bum-Bum.
– Niech osoba pokaże, co osoba ma! – gadał Leon.
– O co idzie, o tę troszkę...
– Moryc, chodź do nas! – zawołał Leon zobaczywszy nadchodzącego Welta.
– Daj spokój, nie lubię błaznów na ulicy – mruknął i przeszedł, i utonął zaraz w tłumie,
jaki płynął ku Nowemu Rynkowi.
Liczne rusztowania, stojące przed nowo wznoszonymi lub nadbudowywanymi domami,
spychały wszystkich w błoto ulicy.
Niżej, za Nowym Rynkiem, pełno było Żydów i robotników, dążących na Stare Miasto.
Piotrkowska ulica w tym miejscu zmieniała po raz trzeci swój wygląd i charakter, bo od Gajerowskiego
Rynku aż do Nawrot jest fabryczną; od Nawrot do Nowego Rynku – handlową,
a od Nowego, w dół, do Starego Miasta – tandeciarsko-żydowską.
Błoto było czarniejsze i płynniejsze, trotuary zmieniały się przed każdym prawie domem,
raz były szerokie z kamienia, to biegły wąskim wydeptanym paskiem betonu, albo szło się
wprost po drobniutkim zabłoconym bruku, który kłuł przez podeszwy.
Rynsztokami płynęły ścieki z fabryk i ciągnęły się niby wstęgi brudnożółte, czerwone i niebieskie;
z niektórych domów i fabryk położonych za nimi przypływ był tak obfity, że nie
72
mogąc się pomieścić w płytkich rynsztokach, występował z brzegów, zalewając chodniki kolorowymi
falami, aż po wydeptane progi niezliczonych sklepików, ziejących z czarnych zabłoconych wnętrzy brudem i zgnilizną, zapachem śledzi, jarzyn gnijących lub alkoholu.
Domy stare, odarte, brudne, poobtłukane z tynków, świecące niby ranami nagą cegłą, miejscami
drewniane albo ze zwykłego pruskiego muru, który pękał i rozsypywał się przy
drzwiach i oknach, o krzywych obsadach futryn, pokrzywione, wyssane, zabłocone, stały
ohydnym rzędem domów-trupów, pomiędzy którymi wciskały się nowe, trzypiętrowe kolosy
o niezliczonych oknach, jeszcze nie tynkowane, bez balkonów, z tymczasowymi oknami,
a pełne już ludzkiego mrowia i stuku tkackich warsztatów, jakie pracowały bez względu na
niedzielę, turkotu huczącego maszyn szyjących tandetę na wywóz i przenikliwego zgrzytu
kołowrotków, na których zwijano przędzę na szpulki do użytku ręcznych warsztatów.
Przed owymi nie skończonymi domami, które wznosiły się czerwonymi, posępnymi murami,
nad tym morzem umierających ruder i kramarskiego życia, leżały całe sterty cegieł
i drzewa, ścieśniając i tak wąską uliczkę, zapchaną wozami, końmi, przewożonym towarem,
zgiełkiem, nawoływaniem handlarzy i tysiącznymi głosami robotników, płynących w gromadach
na Stare Miasto; szli środkiem ulicy lub obok trotuarów; ich różnokolorowe szaliki, jakimi
mieli poobwiązywane szyje; rozjaśniały nieco ten ogólny, szarobłotnisty ton ulicy.
Stare miasto i wszystkie przylegające uliczki trzęsły się zwykłym niedzielnym ruchem.
Na kwadratowym placu, obstawionym starymi, piętrowymi domami nigdy nie odnawianymi,
pełnym sklepów, szynków i tak zwanych Bier-Hall62, zastawionym setkami szkaradnych
bud i kramów, tłoczyło się kilkanaście tysięcy ludzi, setki wozów i koni, wszystko to krzyczało, mówiło, klęło, biło się czasami.
Wrzaskliwy chaos przewalał się jak falą z jednej strony Rynku na drugą. Nad tym rojowiskiem
głów, włosów rozwianych, rąk wzniesionych, łbów końskich, toporów rzeźnickich po-łyskujących nagle w słońcu, podnoszonych nad rozrąbywanym mięsem, olbrzymich
bochenków chleba niesionych z powodu tłoku nad głowami, żółtych, zielonych, czerwonych,
fioletowych chustek, powiewających niby sztandary na kramach garderoby; czapek i kapeluszy
wiszących na kołkach, butów, szalików bawełnianych, co jak węże kolorowe trzepotały
się na wietrze i uderzały w twarze przeciskających się; blaszanych naczyń błyskających
w słońcu; stosów słoniny, kup pomarańcz, poukładanych na straganach w pryzmy, kul świecących jaskrawo na tle czerni ludzkiej i błota, które gniecione, rozrabiane, tratowane, mieszane,
rzygało strumieniami spod nóg na stragany i na twarze i wylewało się z Rynku do
rynsztoków i na ulice, z czterech stron okalające targ, którymi toczyły się wolno olbrzymie
wozy piwowarskie, pełne antałków, wozy z mięsem, pookrywane brudnymi szmatami albo
z dala świecące czerwono-żółtymi żebrami wołów obdartych ze skóry, wozy naładowane
worami mąki, wozy pełne drobiu krzyczącego wrzaskliwymi głosami, pełne kwakania kaczek
i gęgotu gęsi, które przez szczeble drabin wysuwały białe głowy i syczały na przechodniów.
Czasem bokiem tych nierozwartych sznurów wozów, idących jeden za drugim, przebiegał
z pośpiechem jaki elegancki powozik, ochlapując błotem ludzi, wozy, trotuary, na których
w kuczki siedziały stare, wynędzniałe Żydówki z koszykami pełnymi gotowanego grochu, cukierków,
zmarzniętych jabłek, zabawek dziecinnych.
Przed sklepami, które były pootwierane i pełne ludzi, powystawiano stoły, krzesła, ławki,
na których leżały góry galanterii, pończoch, skarpetek, kwiatów sztucznych, perkalików
sztywnych jak blachy, kołder o jaskrawych poszyciach, koronek bawełnianych. W jednym
73
końcu Rynku stały żółte, malowane łóżka, komody, które się nie domykały i brązowym bejcem
udawały mahoń; lustra, w których by się nikt nie zobaczył, połyskiwały w słońcu; kołyski,
stosy sprzętów kuchennych, za którymi na ziemi, na garstkach słomy siedziały kobiety
wiejskie z masłem i mlekiem, ubrane w czerwone wełniaki i zapaski. A pomiędzy wozami
i straganami przepychały się przez tłumy kobiety z koszami czepków białych, wykrochmalonych,
które przymierzano wprost na ulicy.
Na Poprzecznej, zaraz przy Rynku, stały stoły z kapeluszami, których nędzne kwiaty, zardzewiałe spięcia, kolorowe farbowane pióra chwiały się smutnie na tle ścian domów.
Garderobę męską sprzedawano, kupowano i przymierzano na ulicy, w sieniach, wreszcie
pod ścianą, za zasłoną, która zwykle nic nie zasłaniała.
Tak samo robotnice przymierzały kaftany, fartuchy i spódnice.
Wrzawa rosła bezustannie, bo wciąż z góry miasta napływały nowe fale kupujących i podnosiły się nowe krzyki, nawoływania zachrypniętymi gardłami, głosy trąbek dziecinnych brzęczały ze wszystkich stron, turkoty wozów, kwiki prosiąt, krzyki gęsi, cała szalona kakofonia
zbiorowiska ludzkiego wrzała i biła w to czyste, rozsłonecznione niebo, co wisiało nad miastem
niby blado-seledynowy baldachim.
W jednym z szynków grano i tańczono, bo czasami przez ten zgiełk i wrzawę piekielną
przedzierał się głos harmonii i skrzypiec, wycinających oberka, i mocny, siarczysty pokrzyk
tańczących, ale rychło te głosy tonęły w chaosie bójki, jaka powstała w środku Rynku, przy
straganach z wędlinami. Kilkanaście ciał splątanych, sczepionych, szamotało się z rykiem
i chwiało w różną strony, aż w końcu runęło pod stragany w błoto i gryzło się, i tarzało jak
kłąb olbrzymi pełen rąk, nóg, twarzy okrwawionych, ust wyjących, oczów zaszłych bielmem
wściekłości.
Wysoko świeciło słońce i zalewało potokami wiosennego ciepła Rynek cały. Podnosiło
barwy, złociło nędzne, wycieńczone twarze, obnażało rudery, zapalało złote ogniska w szybach
okien i w błocie przepojonym wodą, w oczach ludzi, którzy stali pod domami i grzali
się, i pokrywało jakby złotawą glazurą brzydotę, jaka tutaj królowała, wszystkie te rzeczy i ludzi,
i wszystkie te głosy, co się zrywały spośród bud, wozów, straganów, błota i olbrzymim
wirem krążyły nad Rynkiem, odbijały się o czworokąt domów i płynęły w boczne ulice,
w świat, w pola, ku fabrykom, które niedaleko stały panując kominami i jakąś cichą, milczącą
grozą, w jakiej były zatopione, i patrząc błyszczącymi w słońcu wytrzeszczonymi oczami
okien na te roje robocze.
Moryc przepchał się przez Rynek z obrzydzeniem i zapuścił się w ulicę Drewnowską,
jedną z najstarszych w Łodzi i bardzo cichą, obstawioną małymi konającymi domkami pierwszych
w Łodzi tkaczów, pomiędzy którymi tuliły się jeszcze proste chłopskie domy, o mocno
wypuszczanych węgłach, na pół zapadłe w ziemię, wykrzywione, otoczone ogródkami, gdzie
dogorywały stare wiśnie i grusze przysadziste, które kiedyś kwitły i rodziły, a teraz od lat ca-łych, ściśnięte pomiędzy murami fabryk i odgrodzone coraz gęstszymi zaporami od słońca,
od pól, od wiatrów, spróchniałe, gryzione przez odpływy, jakie się sączyły z farbiarni, gęsto
rozrzuconych w tej stronie, obłamywane, zapomniane, konały z wolna w tragicznej melancholii
opuszczenia i smutku.
Błoto i w tej ulicy było wyżej kostek. A dalej, przy końcu ulicy, która wychodziła w pola,
świnie łaziły przed domami i próbowały ryć stwardniałą ziemię po placach, na które wywożono gruz i śmiecie.
74
Domy stały porozrzucane bezładnie, kupiły się w grupy, to stały samotnie w polach, otoczone
rozmiękłym, przepojonym wodą gruntem.
Na samym końcu miasta stała fabryka Grünspana et Landsbergera, oddzielona od ulicy
potężnym parkanem.
Z boku fabryki był wielki parterowy dom z facjatami, otoczony ogródkiem.
– Pan w domu? – pytał Moryc starego robotnika, który mu otwierał drzwi.
– A jest.
– Któż tam jest jeszcze?
– Są wszystkie.
– Co za wszystkie?
– Ano, te Żydy, familianty – mruknął pogardliwie.
– Ma Franciszek szczęście, że ja mam dzisiaj dobry humor, bo inaczej to ja bym Franciszkowi
zbił ładny kawałek pyska. Rozumie Franciszek? Zdjąć kalosze!
– Rozumiem, dostałbym niby po mordzie, ale że jaśnie pan ma humor, to już nie dostanę
– szeptał dobrodusznie, ściągając mu kalosze.
– No, to niech Franciszek napije się wódki i niech pamięta – powiedział zadowolony dając mu dziesiątkę i wszedł do pokoju.
– Parszywiec, ścierwo! Biłby polski naród – splunął za nim.
Moryc wszedł do wielkiego pokoju, w którym już było z dziesięć osób, siedzących dokoła
wielkiego stołu, pokrytego talerzami po skończonym dopiero obiedzie.
Przywitał się ze wszystkimi w milczeniu i usiadł w rogu na czerwonej kanapce, nad którą
roztaczała cień wielka wachlarzowata palma.
– Po co się sprzeczać, można wszystko spokojnie obgadać – mówił powoli sam Grünspan
chodząc po pokoju w aksamitnej jarmułce na szpakowatych włosach.
Długa broda bramowała mu twarz białą, wypasioną, o małych oczkach, które wciąż z błyskawiczną szybkością przeskakiwały z przedmiotu na przedmiot.
Cygaro trzymał w ozdobionej sygnetem ręce, pociągał rzadko, wydymał wydatne, czerwone
usta, powąchał z uwagą.
– Franciszek – zawołał do przedpokoju. – Niech mi Franciszek przyniesie z mojego gabinetu
pudełko z cygarami, to jest zupełnie wilgotne. Ja to kładę na piecu, niech Franciszek
uważa, niech ono nie zginie.
– Jak ma nie zginąć, to nie zginie – mruknął Franciszek.
– Co to za fest63? – zapytał Moryc Feliksa Fiszbina, który także należał do rodziny, a siedział teraz na biegunowym fotelu, puszczał kłęby dymu i kołysał się zawzięcie.
– Gross-familien-Pleitenfest64 – rzucił.
– Ja przyszłam do ojca, żeby ojciec poradził, prosiłam wszystkich, żeby także przyszli,
niech zobaczą, niech mojemu mężowi powiedzą, kiedy mnie słuchać nie chce, że jak tak dalej
będzie prowadzić interes, to my wyjdziem bez niczego – zaczęła energicznie młoda, przystojna,
elegancka brunetka, w czarnym kapeluszu na głowie, najstarsza córka Grünspana.
– Ile macie na Lichaczewa? – rzucił krótko młody student uniwersytetu o wydatnym semickim
nosie i prawie czerwonych włosach i zaroście – zaczął gryźć ołówek.
– Piętnaście tysięcy rubli.
– Gdzie są weksle? – zapytał stary, bawiąc się złotym łańcuchem, który mu spadał na wielkim
brzuchu, obciągniętym w aksamitną kamizelkę, spod której powiewały dwa białe sznurki.
75
– Gdzie są weksle! Wszędzie są! Płaciłem nimi u Grosglika, płaciłem za towar, płaciłem
nimi Kolińskiemu za ostatnią oficynę. Co tu dużo gadać, tamten zrobił klapę, wrócą do mnie
i zapłacić musimy. Ja je żyrowałem.
– Niech ojciec słucha! on tak ciągle mówi. Co to jest? do czego to podobne? To jest handel!
to jest kupiec! to jest fabrykant porządny, co mówi: „Winienem, to zapłacę.” Tak może
mówić głupi chłop, co nie rozumie żadnych interesów! – krzyczała i łzy żalu, gniewu i oburzenia
błyszczały w jej wielkich czarno-oliwkowych oczach.
– Ja się dziwię, Regino, ja się bardzo dziwię, że jesteś tak mądrą, a tych prostych rzeczy,
na których się opiera nie tylko handel, ale i całe życie, nie rozumiesz...
– Ja rozumiem, ja dwa razy dobrze rozumiem, tylko nie mogę zrozumieć, dlaczego ty,
Albert, chcesz płacić te piętnaście tysięcy rubli.
– Bom winien – szepnął pochylając na piersi bladą, zmęczoną twarz i jakiś ironiczno-smutny
uśmiech przewinął mu się przez wąskie usta.
– On ciągle swoje! Tyś brał towar surowy na kredyt, toś winien, dobrze, ale tyś dawał towar
także na kredyt i tobie są winni, a jak oni ci nie płacą, jak oni robią plajtę, to co ty masz
robić? to ty powinieneś płacić, co? To ty masz stracić dlatego, że Frumkin chce zarobić, co?
– krzyczała rozczerwieniona.
– Niedołęga!
– Wielki kupiec, aj! aj!
– Ty powinieneś się ułożyć, ty powinieneś zarobić na tym pięćdziesiąt procent.
– Regina ma rację!
– Ty się nie baw w głupie uczciwości, bo tu o gruby grosz idzie.
Krzyczeli wszyscy, wyciągając ku niemu ręce i twarze rozognione.
– Cicho, Żydy! – rzucił niedbale Feluś Fiszbin, kołysząc się na fotelu.
– Płacić! płacić! to i głupi potrafi, każdy Polak to samo umie, to wielka sztuka!
– Ależ porozumiejmy się, państwo! – krzyczał, aby wszystkich zagłuszyć, Zygmunt
Grünspan, syn, student uniwersytetu, dzwonił nożem w szklankę, rozpiął mundur na piersiach
i koniecznie chciał głos zabrać, ale nikt go nie słuchał, bo wszyscy gadali razem i krzyczeli,
tylko stary Grünspan chodził w milczeniu i pogardliwie spoglądał na zięcia, który podparł sięłokciami i rzucał porozumiewające spojrzenia na Moryca, ten zaś czekał dosyć cierpliwie
końca rozpraw, przyglądał się staremu i rozmyślał, czy mu zaproponować interes, czy nie.
Miał ogromną chęć, ale w miarę oczekiwania chłodnął, reflektował się i coś jakby pewien
wstyd niewytłumaczony przejmował go, gdy sobie przypominał Karola i Bauma. A zresztą, nie
miał odwagi zaufać Grünspanowi, śledził jego okrągłą, chytrą twarz i małe oczki biegające ustawicznie;
z jakimś wyrazem taksacyjnym oczy jego krążyły po obecnych, zatrzymały się na jasnych
spodniach wyciągniętego w fotelu Fiszbina, zdawały się ważyć ciężar złotej dewizki Alberta Grosmana,
który siedział teraz z głową przechyloną, wpatrzony w sufit, jakby nie słysząc wrzawy
groźnej, jaką podnosiła żona z pomocą najbliższej familii, zebranej po to, aby mu nie pozwolić
płacić weksli, a zmusić niejako do zrobienia plajty, obmacywały gruby pugilares, w którym czegoś
szukał gorączkowo Landau, stary Żyd z dużą rudawą brodą, w jedwabnej czapce na głowie.
Nie, Moryc miał coraz mniej zaufania do niego.
– Sza, sza, państwo. Napijemy się teraz herbaty – zawołał Grünspan, gdy służąca wniosła
samowar szumiący.
– Poprosić jaśnie panienkę Mele! – rzucił wyniośle do Franciszka.
76
Przyciszyło się trochę.
Weszła Mela, kiwnęła wszystkim głową na przywitanie i zajęła się rozlewaniem herbaty.
– Ja się z tego wszystkiego rozchoruję jeszcze, mnie już serce boli, a tu ani chwili spokoju
– szeptała Regina, wycierając sobie zapłakane oczy.
– I tak co rok jeździsz do Ostendy, będziesz teraz miała przynajmniej po co jeździć.
– Grosman, ty tak nie gadaj, to moje dziecko! – zawołał energicznie Grünspan.
– Tyś się ze mną nie witała, Mela – szepnął Moryc siadając obok najmłodszej córki firmy
Grünspan et Landsberger.
– Kłaniałam się wszystkim, nie widziałeś? – szepnęła podsuwając herbatę Zygmuntowi.
– Wolałbym, żebyś się ze mną osobno przywitała – mówił cicho, mieszając herbatę.
– Na cóż ci to? – podniosła na niego szaroniebieskie smutne oczy i twarz bardzo ładną
o niesłychanie regularnych rysach.
– Na co? bo ja bym bardzo chciał, żebyś zwracała na mnie uwagę; mnie zresztą robi wielką
przyjemność patrzeć na ciebie i mówić z tobą, Mela.
Uśmiech przebiegł po jej wypukłych, bardzo ładnych ustach, podobnych w kolorze do bladych
sycylijskich korali, nie odezwała się jednak, rozlewając herbatę na spodek, który wziął
ojciec i pił z niego nie przestając chodzić po pokoju.
– Czy ja co śmiesznego powiedziałem? – pytał podchwyciwszy ten uśmiech.
– Nie, przypomniało mi się tylko, co mówiła pani Stefania dzisiaj rano, podobno wczoraj
w teatrze mówiłeś jej, że nie umiesz flirtować z Żydówkami, że to rodzaj kobiet, który na
ciebie nie działa. Mówiłeś tak? – utkwiła w nim oczy.
– Mówiłem, ale raz, że ja z tobą nie flirtuję, a po drugie, że ty właśnie nie masz w sobie
nic a nic żydowskiego. Słowo honoru daję! – dorzucił prędko, bo znowu taki sam uśmiech
przebiegł jej po ustach.
– Czyli że jestem w twoim rodzaju. Dziękuję ci, Moryc, za szczerość.
– Czy cię to gniewa, Mela?
– Nie, jest mi to zupełnie wszystko jedno – surowo zabrzmiał jej głos, aż zajrzał w jej
oczy ze zdziwienia, ale nie zobaczył w nich wytłumaczenia, bo trzymała utkwione w spodku,
do którego znowu dolewała herbaty.
– Pogadajmy spokojnie, zawsze się można porozumieć – zaczął znowu Zygmunt przyczesując maleńkim grzebykiem czerwoną jak miedź brodę.
– Co tu gadać, niech ojciec sam pawie Albertowi, że jak w taki sposób poprowadzi interesy,
to my za rok naprawdę zbankrutować możemy. On mnie nie chce słuchać, bo on ma swoją
filozofię, jak powiada, niech mu ojciec powie, co on jest głupi, chociaż on jest doktór filozofii
i chemii, bo rzuca pieniądze w błoto.
– A może jej ojciec powie, żeby się nie wtrącała do interesów, bo ich nie rozumie, i żeby
mnie swoim krzykiem nie nudziła, bo może mi się to w końcu sprzykrzyć.
– Na moje dobroć, na moje dobre serce to on tak gada, co!
– Cicho, Regina.
– Ja nie będę cicho, bo tutaj idzie o pieniądze, o moje pieniądze; ja go nudzę, ja mu się
mogę sprzykrzyć, jaki mi hrabia łódzki, o jej! o jej! – wykrzykiwała ze złością.
– Niech się ułoży na pięćdziesiąt procent – rzucił poważnie Landau.
– Na co się układać? Nic nie dać, my za swoje pieniądze nie dostaniemy od Frumkina ani
grosza.
77
– Nie rozumiesz, Regina. Pokażcie, Grosman, aktywa i pasywa – rzekł Zygmunt rozpinając mundur.
– Dać dwadzieścia pięć procent najwyżej – szepnął stary, dmuchając w spodek.
– Jest lepszy sposób – mówił półgłosem Fiszbin, rozdmuchując ogień w cygarze.
Nikt mu nie odpowiedział, bo się wszyscy dość pośpiesznie pochylili nad stołem, nad kartami
pokrytymi cyframi, które pośpiesznie sumował Zygmunt.
– Pięćdziesiąt tysięcy rubli winien! – zawołał.
– Ile ma? – zapytał ciekawie Moryc, wstając, bo Mela wyszła z pokoju.
– To się pokaże później, na ile procentów się ułoży.
– To jest interes do zrobienia.
– Pieniądze jakby były w kieszeni.
– Regina, nie potrzebujesz się martwić!
– Więc chcecie, abym plajtę zrobił? Nie myślę oszukiwać ludzi! – powiedział Grosman
stanowczo, wstając od stołu.
– Ty musisz się ułożyć, bo inaczej ja wycofuję swój posag z interesu i biorę rozwód, co ja
mam żyć z takim hrabią, co ja mam się martwić!
– Cicho, Regina, Grosman się ułoży na dwadzieścia pięć procent, bądź spokojną, ja w tym
jestem, sam przeprowadzę ten interes – pocieszał ją stary Grünspan.
– Albert ma małe robaczki w głowie, jak się to nazywa, Moryc? – zapytał Fiszbin.
– Kiełbie we łbie – rzucił prędko i zniecierpliwiony miał ochotę iść do Meli.
– Chcesz posag – weź; chcesz rozwodu – dam ci go; chcesz te pieniądze, które ja mam
jeszcze – zabierz; mnie już życie zbrzydło w tym piekle łajdackim. Ja z tobą, Regina, nigdy
do ładu nie dojdę, nie było dzieci, to mi wciąż gadała, że jej wstyd się pokazać na ulicę, ma
ich teraz czworo, to znowu niezadowolona.
– Albert, nie gadaj!
– Sza! sza! to są wasze interesy! – zakrzyknął Grünspan, prędko stawiając spodek na stole.
– Ona nigdy i z niczego nie była zadowoloną, ona się ciągle kłóci ze mną.
– Ja się nie mam kłócić! ja się nie mam o co kłócić, jak mi każe jeździć tymi zdechłymi
końmi, z których się wszyscy śmieją.
– Dobre są i takie, bogatsze od ciebie chodzą pieszo.
– Ale ja chcę jeździć, mnie stać na porządne konie.
– To sobie kup, mnie nie stać na inne konie!
– Cicho, Żydy! – zawołał Feluś znowu kołysząc się w fotelu.
– On zgłupiał do reszty, to potrzeba mieć pieniądze, żeby kupować! to potrzeba mieć za
co, żeby kupić, co potrzeba? To Wulff pewnie co ma, kiedy stawia fabrykę, to Berstein dużo
ma, kiedy za całe sto tysięcy mebluje sobie dom? – wykrzykiwała wodząc zdumionym wzrokiem
po rodzinie.
Albert odwrócił się do nich plecami i patrzył w okno.
Kłótnia zawrzała na nowo i podnosiła się do maksimum, krzyczeli wszyscy razem, pochylali
się nad stołem, bili w niego pięściami, wydzierali sobie z rąk papiery, kreśląc na ceracie
coraz nowe cyfry, rzucali coraz ohydniejsze projekty i sposoby plajty, wymyślali sobie nawzajem,
zrywali się od stołu, siadali znowu i krzyczeli; a wszystkim brody, twarze, usta i wąsy
trzęsły się i drgały, porwane tymi cyframi, jakie można było zarobić, rozwścieczeni na tego
głupca, który stał odwrócony plecami i ani chciał słuchać o plajcie.
78
Nawet stary wyszedł ze swego spokoju i głośno dowodził; Regina, zmęczona wzruszeniem,
siadła w fotelu i płakała spazmatycznie; Landau odrzucił ceratkę i kawałkiem kredy
pisał cyfry na stole, rzucając od czasu do czasu jakie słowo poważne, a Zygmunt Grünspan,
rozczerwieniony, spocony, darł się najgłośniej, wołał, żeby się porozumieli, i sprawdzał kolumny
cyfr w wielkiej książce fabrycznej, jaką mu przyniosła Regina.
Tylko Moryc nie brał udziału w krzykach, siedział pod palmą obok Fiszbina, który wyciągnięty na fotelu, bujał się, palił cygaro i od czasu do czasu wołał:
– Cicho, Żydy!
– To nie jest wcale wesoła operetka – powiedział znużony Moryc i zaniechawszy już zupełnie interesu z Grünspanem, poszedł w głąb mieszkania szukać Meli.
Zastał ją u babki, którą cała rodzina otaczała nadzwyczajną czcią i opieką.
Babka siedziała w fotelu na kółkach przy oknie. Była to blisko stuletnia staruszka, sparaliżowana i zupełnie zdziecinniała; twarz miała tak. zeschniętą i pościąganą w fałdy, że
wszelki wyraz zanikł zupełnie – wisiał tylko kawał żółtoszarej skóry pofałdowanej, z której
świeciły czarne, bez połysku, niby szklane paciorki oczy. Na głowie miała czarną perukę
ubraną w rodzaj czepka z aksamitów kolorowych i koronek, jakie noszą Żydówki po
małych miasteczkach.
Mela łyżeczką dziecinną wlewała w zapadłe usta bulion; babka niby ryba otwierała i składała usta.
Ukłonił się jej – przestała jeść, popatrzyła na niego martwo i zapytała głosem głuchym,
jakby pochodził spod ziemi:
– Kto to, Mela?
Nie poznawała już nikogo prócz najbliższych.
– Moryc Welt, brat mojej matki, Welt – powtórzyła z naciskiem.
– Welt! Welt! – mełła w bezzębnych szczękach i otworzyła szeroko usta do bulionu, który
znowu podawała Mela.
– Kłócą się jeszcze?
– Sądny dzień się zrobił.
– Biedny ten Albert.
– Żałujesz go?
– Jakże, nie pozwala mu być człowiekiem własna nawet żona i rodzina. Regina mnie
wprost przeraża swoim handlarstwem – westchnęła smutnie.
– Powinien być dobrym fabrykantem. On trochę chory na idealizm, ale po pierwszej plajcie,
niech tylko na niej dobrze zarobi, to się wyleczy.
– Ja nie rozumiem ani ojca, ani wujów, ani ciebie, ani Łodzi. We mnie się wszystko burzy
patrząc na to, co się tutaj dzieje.
– Cóż się dzieje? dobrze się dzieje, robią się pieniądze i basta.
– Ale jak, jakimi sposobami!
– To wszystko jedno, sposób dostania rubla nie zmniejsza jego wartości.
– Jesteś cynik – szepnęła jakby z wyrzutem.
– Jestem tylko człowiek, który nie wstydzi się nazywać rzeczy po imieniu.
– Dajmy spokój, jestem tak zdenerwowaną, że brak mi sił nawet do kłótni.
Skończyła karmienie babki, poprawiła poduszki, jakimi była obłożoną, i pocałowała ją
w rękę.
79
Stara przytrzymała ją lekko, pogłaskała wyschniętymi niby u szkieletu palcami po twarzy
i zapytała znowu tak samo, patrząc na Moryca:
– Kto to? Mela.
– Welt, Welt! Chodź, Moryc, na chwilę do mnie, jeśli masz czas.
– Mela, ja przecież dla ciebie miałbym zawsze czas, jeślibyś tylko zechciała.
– Welt, Welt! – powtarzała stara głucho, otworzyła usta i zapatrzyła się martwym wzrokiem
w okno, za którym widniały mury fabryki.
– Moryc, ja cię już prosiłam, nie komplementuj mnie.
– Ty mi wierz, Mela, mówię szczerze, słowo uczciwego człowieka, że jak jestem z tobą, jak
cię słyszę, jak patrzę na ciebie, to muszę nie tylko mówić inaczej niż do innych kobiet, ale zaczynam
czuć i myśleć inaczej. Ty masz w sobie taką dziwną miękkość, ty jesteś naprawdę kobietą. Mela, tu takich mało w Łodzi – mówił poważnie, przechodząc za nią do jej pokoju.
– Odprowadzisz mnie do Róży? – zapytała, nic mu nie odpowiedziawszy.
– Jeślibyś nie chciała, prosiłbym cię o to.
Oparła czoło na szybie i patrzała na wróble, które rozszalałe tym pierwszym prawie wiosennym
dniem marcowym, goniły się i biły po ogrodzie.
– O czym myślisz? – zapytał po chwili cicho.
– O Albercie, czy zrobi tak, jak postanowił, czy też tak, jak oni chcą.
– Tak, z pewnością ogłosi upadłość i ułoży się z wierzycielami.
– Nie, ja go znam, i jestem tego pewna, że zapłaci.
– Założę się z tobą, że będzie się układał.
– A ja bym nie wiem co dała, że nie zrobi.
– Mela, Grosman ma swoje filozoficzne bziki, ma, ale poza tym on jest mądry człowiek,
mogę postawić cały swój majątek, że więcej nie zapłaci jak dwadzieścia pięć procent.
– A ja bym bardzo, bardzo pragnęła, żeby było inaczej.
– Przyszło mi na myśl, żeś ty powinna była wyjść za niego, Mela, dobralibyście się, nie
mielibyście co jeść, ale bylibyście tak uczciwi, że pokazywaliby was w panopticum65.
– Lubię go, ale za niego nie wyszłabym, to nie mój typ.
– Któż jest w twoim typie?
– Szukaj i zgaduj! – uśmiechnęła się znowu tym bladym, subtelnym uśmiechem.
– Borowiecki, tak, z pewnością, w nim się wszystkie kobiety łódzkie kochają.
– Nie, nie; wydał mi się oschłym, dumnym i karierowiczem, nie, za bardzo zresztą podobny
do was wszystkich.
– Oskar Meyer, baron, milioner i piękny, wprawdzie taki baron z meklemburskiej rasy, ale
za to milioner najprawowitszy.
– Widziałam go raz i wydał mi się parobkiem przebranym. To musi być okropny człowiek,
słyszałam o nim dużo!
– To jest dziki i wściekły człowiek, to jest prawdziwe pruskie bydle! – mówił z nienawiścią.
– Aż tak? Zaczyna być interesującym.
– Daj spokój o tym chamie. A może Bernard Endelman podoba ci się?
– Żydziak! – szepnęła pogardliwie.
– A, jakiż ze mnie niedomyślny. Przecież tyś się wychowywała w Warszawie, żyłaś tam
w polskich sferach i przeszłaś przez wszystkie warszawskie kółka i saloniki, to jakże mogą
80
podobać ci się Żydzi lub łódzcy ludzie! – wołał ironicznie. – Przywykłaś do studentów rozczochranych,
do tej deklamującej radykalii, oczekującej na spadek i na synekury biurowe, do
tej wykwintnej atmosfery blagi i wspólnego obełgiwania się na wzniosły, szlachetny sposób.
Ha, ha, ha, ja to przechodziłem i ile razy sobie wspomnę tamte czasy i tamtych ludzi – umieram
ze śmiechu.
– Daj spokój, Moryc. Mówisz z goryczą, więc nie bez stronności, nie chcę słuchać – wo-łała prędko, dotknięta bardzo, bo istotnie całym sercem jeszcze żyła w tamtej sferze, pomimo
że od dwóch lat już mieszkała przy ojcu w Łodzi.
Wyszła i ukazała się po chwili już ubrana do wyjścia.
Zaraz też wyszli.
Otwarty powozik, bardzo elegancki, czekał przed bramą.
– Dojedź tylko do Nowego Rynku, tam nie ma takiego błota, to pójdę pieszo.
Konie ruszyły ostro.
– A swoją drogą ty mnie dziwisz, Mela.
– Czym?
– Tym właśnie, że jesteś taką – nie Żydówką. Ja znam nasze kobiety dobrze, ja je umiem
cenić i cenię, ale je znam, one nie biorą takich różnych książkowych rzeczy na serio, jak ty je
bierzesz. Znasz Adę Wasereng? ona tak samo żyła w Warszawie w tych samych sferach co ty,
tak samo się zapalała do wszystkiego, tak samo była czynną we wszystkim, tak samo ze mną
kłóciła się o równość, o wolność, o cnotę, o ideały.
– Ja się z tobą nie kłócę o to wszystko – przerwała mu prędko.
– Prawda, ale pozwól mi skończyć, otóż była najidealniejszą idealistką, ale jak wyszła za
swojego Rosenblatta, to o wszystkich głupstwach zapomniała, idealizm to nie była jej specjalność.
– Tobie się to podoba?
– Mnie się to właśnie podoba, bo jak miała czas, to się bawiła w pśzje, dlaczego nie mia-ła się bawić, to dobrze jest widziane w polskich domach, nadaje pewien modny ton, no, i nie
jest tak nudne, jak chodzenie po teatrach i balach.
– Więc jesteś przekonany, że to tylko dla zabawy?
– Do Polek ani do ciebie tego nie stosuję, to inny gatunek, ale do Żydówek – tak, wiem
z pewnością. Pomyśl tylko, co ich to wszystko może obchodzić? Mela, ja jestem Żyd, ja się
tego nigdy i nigdzie nie wstydziłem ani nie wypierałem, co za interes się wypierać! Mnie tak
samo nic nie obchodzi poza moim własnym interesem jak naszych wszystkich, bo ja tego nie
mam wprost we krwi. Masz, taki Borowiecki, to jest dziwny człowiek, to jest mój kolega
z gimnazjum w Warszawie, mój kolega z Rygi, mój przyjaciel, my razem mieszkamy tyle lat,
mnie się zdawało, że go znam, że to nasz człowiek. On ma ostre pazury, on jest zupełnie człowiekłódzki, on lepszy macher66 niż ja, a on czasem zrobi coś takiego, czego ja nie rozumiem,
czego żaden z naszych nie zrobi; on jest Lodzermensch, a on pomimo to ma różne takie bziki
ideowe, utopijne marzenia, dla których gotów jest dać rubla, jak ma dwa przy sobie, a dla
których ja bym dał dziesiątkę, jakby się już nie można wykręcić, ja...
– Do czego prowadzisz? – przerwała mu znowu, dotykając parasolką stangreta, żeby przystanął.
– Że ty masz właśnie w sobie coś takiego, co mają oni, Polacy.
– Czy to czasem nie nazywa się duszą – powiedziała wesoło, wyskakując na trotuar.
81
– To za duży szemat67.
– Pójdziemy Średnią, chcę się przejść trochę.
– Najbliżej będzie dojść do Widzewskiej, a stamtąd do Cegielnianej.
– Wybierasz krótsze, żeby prędko odbyć pańszczyznę.
– Wiesz przecie, Mela, że ja z wielką przyjemnością ci towarzyszę.
– Czy dlatego, że tak cierpliwie słucham?
– Tak, a i dlatego, że jesteś bardzo ładna z tą ironią na ustach, bardzo ładna.
– Komplement twój jest mniej piękny, bo tak en gros podany.
– Lubisz warszawskie en détaile68, a na krótkie terminy i z dobrym żyrem.
– Wystarczy dobre wychowanie i uczciwość.
– Ale pomimo to nie zaszkodzi się obwarować intercyzą69 – rzucił ironicznie, wciskając
binokle.
– A, tuś doprowadził! – szepnęła niezadowolona.
– Chciałaś!
– Chciałam, żebyś mnie doprowadził do Róży przede wszystkim – podkreśliła zdanie.
– Ja bym cię wszędzie doprowadził, gdybyś zechciała! – zawołał pokrywając pewne dziwne
wzruszenie, jakie nim owładnęło, ostrym śmiechem.
– Dziękuję ci, Moryc, ale tam to mnie już kto inny doprowadzi – odpowiedziała dosyć
ostro, zamilkła i patrzyła smutnie w ulicę strasznie błotnistą, po brudnych domach i twarzach
licznych przechodniów.
Moryc także milczał, bo był zły na siebie, a więcej jeszcze na nią. Potrącał z gniewu przechodniów,
zaciskał binokle i rzucał niechętne spojrzenia na jej bladą twarz, z ironią chwytał
spojrzenia współczujące, jakimi obrzucała gromady oberwanych, wynędzniałych dzieci, bawiących się po bramach i trotuarach. Rozumiał ją nieco i dlatego wydała mu się bardzo naiwną, bardzo.
Irytowała go swoim głupim, polskim idealizmem, jak w myśli określał jej charakter, a równocześnie
pociągała jego twardą, suchą duszę tą odrobiną uczucia i tą jakąś dziwną pśzją
wdzięku i dobroci, jaka wydzierała się z jej bladej twarzy, ze spojrzeń zadumanych, z całej
postaci wysmukłej i bardzo harmonijnie rozwiniętej.
– Znudziłam cię, żeś zamilkł? – szepnęła po pewnym czasie.
– Bałem się przerywać milczenie, mogłaś myśleć wtedy o nader wielkich rzeczach.
– Bądź pewnym, że o daleko większych, niźli twoja ironia może dosięgnąć.
– Równocześnie zrobiłaś, Mela, dwa interesy – mnie dałaś szczutka i sama się pochwaliłaś.
– A chciałam tylko jedno – powiedziała z uśmiechem.
– Mnie uderzyć, prawda?
– Tak, i zrobiłam to z przyjemnością.
– Ty mnie bardzo nie lubisz, Mela? – pytał trochę dotknięty.
– Nie, Moryc – kręciła głową i uśmiechała się złośliwie.
– Ale mnie i nie kochasz?
– Nie, Moryc.
– My robimy ładny kawałek flirtu – powiedział, zirytowany tonem jej odpowiedzi.
– Pomiędzy kuzynami powinno to uchodzić, bo do niczego nie obowiązuje.
Przystanęła, aby dać kilka groszy jakiejś kobiecie, okręconej w łachmany, stojącej pod
parkanem z dzieckiem na ręku i głośno żebrzącej.
82
Moryc spojrzał drwiąco, ale sam prędko wydobył jakiś pieniądz i dał.
– I ty dajesz biednym? – zdziwiła się.
– Pozwoliłem sobie na taką miłosierną operację, bo miałem akurat fałszywą złotówkę –
zaczął się śmiać serdecznie z jej oburzenia.
– Ty się z cynizmu już nie wyleczysz! – szepnęła przyśpieszając nieco kroku.
– Mam jeszcze czas i żebym miał jeszcze sposobność i takiego jak ty doktora...
– Do widzenia, Moryc.
– Szkoda, że to już.
– Ja nie żałuję zupełnie. Będziesz dzisiaj w „kolonii”?
– Nie wiem, ponieważ w nocy wyjeżdżam z Łodzi.
– Wstąp, kłaniaj się paniom ode mnie i powiedz pani Stefanii, że będę u niej w sklepie
jutro przed południem.
– A dobrze, ale za to ty kłaniaj się ode mnie pannie Rózi i powiedz Müllerowi, także ode
mnie, że jest błazen.
Uścisnęli sobie ręce i rozeszli się.
Moryc obejrzał się za nią, gdy już wchodziła do bramy pałacu Mendelsohnów, i szedł do
miasta.
Słońce już przygasało i zsuwało się za miasto, rozkrwawiając tysiące szyb łunami zachodu.
Miasto cichło i przypłaszczało się w mrokach wieczoru; tysiące domów i dachów zlewa-ło się coraz bardziej w jedną szarą, olbrzymią, zagmatwaną masę pociętą kanałami ulic,
w których zaczynały się palić nieskończone linie świateł gazowych, tylko kominy fabryk, co
niby las potężnych pni czerwonych wznosiły się nad miastem i zdawały się drgać i kołysać
na jasnym tle nieba, płonęły jeszcze zorzami zachodu.
– Wariatka! Ja bym się z nią ożenił! „Grünspan, Landsberger i Welt” byłaby solidna spółka; trzeba o tym pomyśleć – szepnął Moryc uśmiechając się do tego interesu.
83
VII
– Co się stało Morycowi dzisiaj? – myślała Mela, wchodząc do wielkiego dwupiętrowego
domu narożnego, nazywanego pospolicie pałacem Szai. – Prawda, przecież ja mam pięćdziesiąt tysięcy rubli posagu, musi być w złych interesach i stąd ta gwałtowna czułość.
Nie mogła już myśleć więcej, bo wybiegła naprzeciw niej do przedpokoju jej najserdeczniejsza
przyjaciółka, Róża Mendelsohn, nieznacznie utykając na prawą nogę.
– Miałam już posłać po ciebie powóz, bo nie mogłam się doczekać.
– Odprowadził mnie Moryc Welt, szliśmy wolno, prawił mi komplementa, no i tak dalej.
– Żydziak – rzuciła pogardliwie Róża, rozbierając ją i ciskając lokajowi kapelusz, rękawiczki,
woalkę, okrycie, w miarę jak zdejmowała to z Meli.
– Przesyła ci ukłony bardzo uniżone.
– Głupi! Myśli, że go poznam na ulicy, jak mi się będzie kłaniał.
– Nie lubisz go? – pytała przygładzając powichrzone włosy przed wielkim, zwierciadłem, stojącym pomiędzy dwoma olbrzymimi sztucznymi palmami, w jakie cały przedpokój był ozdobiony.
– Nie cierpię, bo ojciec chwalił go któregoś dnia przed Fabciem, a zresztą i Will go nie
cierpi. Piękna lala!
– Wilhelm jest?
– Są wszyscy i wszyscy się nudzą oczekując na ciebie.
– A Wysocki? – zapytała ciszej i trochę niepewnie.
– Jest i przysięga, że mył się cały przed samą wizytą. Słyszysz, cały.
– Przecież nie będziemy sprawdzać...
– Musimy wierzyć na słowo – przygryzła usta.
Ujęły się pod ręce i szły przez szereg pokojów, zalanych mrokiem nadchodzącego wieczoru,
umeblowanych z nadzwyczajnym przepychem.
– Co robisz, Róża?
– Nudzę się i udaję przed gośćmi, że mnie bawią, a ty?
– Nic nie udaję przed nikim i także się nudzę.
– Okropne życie! – szepnęła Róża z westchnieniem. – I dokąd się to ma ciągnąć?
– Ty wiesz najlepiej dokąd, do śmierci chyba.
– Ach, co ja bym dała, żebym się mogła zakochać, co ja bym dała.
– Siebie i miliony w dodatku.
– Chciałaś powiedzieć: miliony i siebie w dodatku – powiedziała cierpko a drwiąco.
– Róża! – szepnęła Mela z wyrzutem.
– No, cicho, cicho! – ucałowała ją serdecznie.
Weszły do niewielkiego pokoju, zupełnie czarnego, bo meble, obicia ścian, portiery,
wszystko było pokryte czarnym pluszem lub czarną matową farbą.
84
Pokój robił wrażenie kaplicy przedpogrzebowej.
Dwóch zupełnie nagich przegiętych w tył olbrzymów z ciemnego brązu unosiło w herkulesowych
rękach nad głową wielkie gałęzie dziwacznie poskręcanych storczyków o kryszta-łowych białych kwiatach, z których mżyło na pokój elektryczne światło.
Na czarnych kanapkach i fotelikach niskich siedziało kilka osób w milczeniu i w najswobodniejszych
pozach, a nawet jeden z mężczyzn leżał na dywanie, pokrywającym całą posadzkę;
dywan był także czarny, miał tylko w środku wyhaftowany olbrzymi bukiet czerwonych storczyków,
które niby potworne, dziwaczne, powyginane robaki zdawały się pełzać po pokoju.
– Will, na przywitanie Meli mógłbyś wywrócić koziołka – zawołała Róża.
Wilhelm Müller, olbrzymi jasnowłosy drab, w obcisłym kostiumie cyklisty, podniósł się
z fotelu, rzucił na dywan, przekręcił się trzy razy w powietrzu z wprawą gimnastyka zawodowego
i stanął na środku pokoju, kłaniając się po cyrkowemu.
– Brawo, Müller! – zawołał leżący na dywanie pod oknem zapalając papierosa.
– Mela, chodź mnie pocałować – mówiła rozrośnięta panna, leżąca na niskim biegunowym
krześle, leniwie nadstawiając policzek. Mela ją pocałowała i usiadła na kanapie obok
Wysockiego, który pochylony nad małą, szczupłą, różową blondynką, trzymającą nogi na taburecie,
szeptał po cichu i co chwila otrzepywał klapy, chował w głąb rękawów dość brudne
mankiety, wykręcał energicznie wąsiki blond i dowodził:
– Z punktu właśnie feministycznego nie powinno być żadnych różnic prawnych pomiędzy
kobietą a mężczyzną.
– No tak, ale ty, Mieciek, jesteś nudny! – skarżyła się żałośnie blondynka.
– Nie witasz się ze mną, Mieciek! – szepnęła Mela.
– Przepraszam panią, panna Fela właśnie nie da się przekonać.
– Wysocki płaci podwójną karę; Meli powiedział pani, a Feli panna, płać, Mieciek! – wo-łała Róża, przyskakując do niego.
– Zapłacę, Róża, zaraz zapłacę – zaczął się rozpinać i szukać po wszystkich kieszeniach.
– Mieciek, nie rozpinaj no się zupełnie, to nie jest zabawne – szczebiotała Fela.
– Ja za ciebie zapłacę, jeśli nie masz pieniędzy.
– Dziękuję ci, Mela, pieniądze mam, byłem dzisiaj w nocy wzywany do chorego.
– Róża, dlaczego ja się potrzebuję nudzić? – jęknęła Toni z fotelu biegunowego.
– Will, zabaw Toni, słyszysz, próżniaku!
– Nie chcę, muszę się przeciągnąć, bo mnie krzyż boli.
– Dlaczego ciebie boli krzyż?
– Toni, jego z tych samych powodów boli krzyż co ciebie – śmiała się Fela.
– Trzeba go wymasażować.
– Ja bym chciała mieć twoją fotografię, Will, ty dzisiaj mocno wyglądasz – szepnęła Róża,
w jej szarych wielkich oczach zaczęły skrzyć się zielonawe błyski, przygryzła usta bardzo
szerokie i wąskie, co niby kresa czerwona przecinały jej twarz długą, białoprzeźroczystą,
okoloną nimbem najczystszej miedzi, włosami rozdzielonymi na środku głowy i zaczesanymi
na skronie i na uszy, że tylko ich różowe końce migotały olbrzymimi szafirami, oprawnymi
w brylanty.
– Fotografujcie mnie w takiej pozie – wołał kładąc się wznak na dywanie i z rękami podwiniętymi
pod głowę leżał w całej swej długości, śmiejąc się dźwięcznym, wesołym śmiechem.
85
– Siądźcie, dziewczynki, obok mnie! Chodźcie, sikorki!
– On jest zupełnie dzisiaj ładny – szepnęła Toni pochylając się nad jego jasną, młodą, typowo
niemiecką twarzą.
– On jest mdły – wołała Fela.
– Wolisz Wysockiego?
– Kiedy Wysocki ma takie cienkie nogi.
– Cicho, Fela, nie gadaj głupstw.
– Dlaczego?
– No, wprost dlatego, że nie wypada.
– Moja Róża, dlaczego nie wypada? Ja wiem, co mężczyźni opowiadają o nas, mnie wszystko
Bernard mówi, on mi opowiadał taki jeden zabawny kawał, że umierałam ze śmiechu.
– Powiedz go, Fela – szepnęła Toni ziewając z nudów.
– Mała, jak opowiesz przy mnie, to ci już nigdy nic nie opowiem – zaoponował Bernard,
leżący na dywanie.
– On się wstydzi! ha, ha, ha! – zerwała się z kanapki, zaczęła biegać po pokoju jak wariatka,
przewracała sprzęty, zataczała się na Tonię.
– Fela, co ty wyrabiasz?
– Ja się nudzę. Róża, ja się wściekam z nudów.
Usiadła na stosie pluszowych czarnych poduszek, jakie jej podsunął lokaj.
– Skąd ty, Willu, masz tę szramę? – pytała, wodząc palcem długim i cienkim po czerwonej
prędze, przecinającej mu twarz od ucha do małych rozstrzępionych wąsików.
– Od szabli – odpowiedział usiłując złapać jej palec zębami.
– O kobietę?
– Tak. Niech Bernard opowie, on mi sekundował tak głośno, że wszystkie bumsy70 berlińskie
wiedziały o tej sprawie.
– Powiedz, Bernard.
– Dajcie mi spokój, nie mam czasu – mruknął Bernard, przewrócił się z boku na wznak
i patrzył w sufit, po którym leciały za złotym wozem Aurory gromady nagich, skrzydlatych
nimf; palił papierosa za papierosem, które mu podawał i zapalał stojący w drzwiach lokaj,
ubrany w czerwoną francuską liberię – zresztą, to sprawa za bardzo skandaliczna.
– Will, umawialiśmy się przecie, zawiązując nasze zebranie, że mamy mówić sobie wszystko,
wszystko – mówiła Toni przysuwając się bliżej z fotelem.
– Mów, Wilhelm, wyjdę za ciebie za mąż w nagrodę – roześmiała się dziwnie.
– A ja bym cię wziął, Róża, ty masz w sobie grubego diabła.
– I jeszcze grubszy posag – rzuciła drwiąco.
– Kiedy to takie nudne! Will, zrób świnię, mój drogi, zrób świnię! – jęczała Toni, przeciągając się w fotelu z taką siłą, aż wielki guzik, imitujący kameę, oderwał się jej od stanika.
Czuła się tak znudzoną bezbrzeżnie, że żałosnym głosem prosiła wciąż uparcie, jak dziecko:
– Zrób świnię, Will, zrób świnię!
Wilhelm stanął na czworakach, wygiął grzbiet i zaczął w krótkich sztywnych podskokach,
doskonale imitujących ruchy starej świni, oblatywać pokój, pokwikując od czasu do czasu.
Toni zanosiła się szalonym śmiechem. Róża klaskała w dłonie z całych sił, a Fela biła piętami
o dywan i trzęsła się z radości. Krótkie jej włosy rozplatały się i niby jasną wiechą zakryły jej twarz różową, rozbawioną niesłychanie.
86
Mela rzucała poduszkami w Müllera również porwana ogólną wesołością, a Müller po
każdym uderzeniu podskakiwał, wyrzucał zabawnie tylnymi nogami i kwiczał przeciągle,
wreszcie zmęczony zaczął się wypałączonym grzbietem czochać o nogi Róży, wreszcie położył się na środku dywanu, wyciągnął nogi i zupełnie niby świnia zmęczona chrząkał, mruczał
i pokwikiwał jak przez sen.
– Nieporównany! Wyborny! – wołały z uniesieniem rozbawione panny.
Wysocki wytrzeszczonymi oczami, zdumiony, przypatrywał się po raz pierwszy tej cyrkowej
zabawie znudzonych milionerek; zapomniał strzepywać klapy, nie wciskał mankietów
w rękawy, nie kręcił wąsików, tylko wodził oczami po twarzach kobiet i mruknął
z obrzydzeniem:
– Błazen.
– Z jakiego punktu? – zapytała Mela, która najpierw się uspokoiła.
– Ze wszystkich ludzkich punktów – odpowiedział twardo i podniósł się oglądając za kapeluszem,
w który Fela próbowała wsadzić obydwie nogi.
– Uciekasz, Mieciek? – pytała zdumiona jego surowym spojrzeniem.
– Muszę iść, bo muszę się wstydzić tego, że jestem człowiekiem.
– François, otworzyć wszystkie drzwi, bo obrażone człowieczeństwo wychodzi – wołał
drwiąco Bernard, który przez cały czas popisów Müllera leżał najspokojniej i palił papierosy.
– Róża, Mieciek się obraził i chce wyjść, nie pozwól mu.
– Mieciek, zostań. Co ci się stało? dlaczego?
– Dlatego, że ja nie mam czasu, przyrzekłem komuś, że przyjdę – tłumaczył się miękko,
usiłując ściągnąć swój biedny cylinder z nóg Feli.
– Mieciek, zostań, proszę cię bardzo, przecież obiecałeś mnie odprowadzić do domu –
szeptała gorąco Mela i bladą jej twarz pokrył rumieniec wzruszenia.
Pozostał, ale siedział chmurny i nawet nie odpowiadał na drwiące uwagi Bernarda ani na
burszowskie dowcipy Müllera, który znowu się położył u nóg Róży.
Zapanowała zupełna cisza.
Elektryczność drgała w kryształowych kwiatach i mżyła błękitnawym pyłem światła na pokój,
na matowe czarne ściany, z których niby błękitne oczy patrzyły cztery włoskie akwarele,
oprawne w aksamitne czarne ramy, zawieszone na jedwabnych sznurach, na te znudzone próżniactwem głowy, co żółtawymi plamami odcinały się od czarnego tła ścian i mebli, skrzyły się
na ozdobach pianina z zielonawego brązu, stojącego w jednym rogu, które z odkrytą klawiaturą
było podobne do jakiegoś potworu, połyskującego długimi, żółtawymi kłami.
Przez zamknięte okiennice wewnętrzne i zapuszczone ciężkie czarne portiery nie dochodziły z miasta żadne głosy prócz huczącego, słabego szmeru i drgań bezdźwięcznych, co niby
ledwo wyczute bicie pulsu rozlewały się po pokoju.
Dym, jaki ustawicznie puszczał kłębami Bernard, snuł się sinawym, rzadkim obłokiem,
przysłaniał złoty wóz Aurory i nimfy nagie niby najcieńszą bengaliną71, opadał, czepiał się
ścian i darł się w długie włókna o plusze, i wypływał do dalszych pokojów drzwiami, w których,
niby ostry krzyk w tej czarnej symfonii, czerwieniła się jaskrawo liberia lokaja, gotowego
na każde skinienie.
– Róża, ja się nudzę, ja się śmiertelnie nudzę – zajęczała Toni.
– A ja się bawię wesoło – zaczęła wołać Fela podrzucając nogą cylinder Miecia.
– Ja się bawię najlepiej, bo wcale nie potrzebuję zabawy – powiedział ironicznie Bernard.
87
– François, każ dawać herbatę! – rzuciła Róża.
– Róża, nie chodź, ja ci dokończę kawał.
Uniósł się na łokciu i szeptał, całując raz po raz różowy koniec ucha.
– Nie ugryź mi kolczyka! Za mocno! Masz takie gorące usta! – szeptała przechylając głowę
ku niemu, zagryzła usta, a spod przymkniętych, ciężkich, sinawych powiek zaczęły się
skrzyć zielonawe błyski.
– Ze strachu zaczął się żegnać – szepnął głośniej Will.
– Cóż to – on katolik?
– Nie, ale co to szkodzi się zabezpieczyć.
Wysłuchała reszty kawału i nie roześmiała się znudzona.
– Wilhelm, ty jesteś dobry, kochany – mówiła, głaszcząc go po twarzy – ale twoje anegdoty są
za bardzo berlińskie, nudne i głupie. Ja zaraz przyjdę, a tymczasem może, Bernard, co zagrasz.
Bernard powstał, pchnął nogą taburet do pianina i zaczął ze wściekłą brawurą grać trzecią
figurę kadryla.
Ocknęli wszyscy z milczenia i nudy.
Wilhelm podniósł się i zaczął tańczyć trzecią figurę z Felą, tańczyli kontredansa z zacięciem
kankana, włosy Feli trzęsły się jak pęk słomy na wichurze, zasłaniały jej oczy, opadały
aż na brodę, fruwały za nią, odgarniała je ręką i tańczyła do upadłego.
Toni leżała w fotelu i znudzonym wzrokiem goniła za ruchami Willa.
Lokaj ustawiał z boku małe hebanowe stoliczki inkrustowane wytwornie perłową masą
i kładł zastawę do herbaty.
Róża przeciągnęła się leniwie i utykając, i kołysząc szerokimi biodrami szła ku drzwiom
i zatrzymała się chwilę przy Wysockim, który półgłosem mówił:
– Słowo pani daję, że to nie dekadencja, to jest zupełnie co innego.
– Cóż to jest zatem? – pytała Mela, przytrzymując Wysockiemu ręce, żeby nie mógł otrzepywać
się i wpychać mankietów.
– Ja bym chciała być dekadentką. Mieciek, czy ja mogę być dekadentką? Mieciek, ja chcę
być dekadentką, bo ja się nudzę – wołała Toni.
– To jest tylko próżniactwo, pochodzące ze zbytku czasu i zbytku pieniędzy! Nuda jest chorobą bogaczów. Ty, Mela, nudzisz się. Róża się nudzi, Toni się nudzi, Fela się nudzi, no i z wami
nudzą się te dwa bałwany, a poza wami połowa córek i żon milionerów nudzi się. Wszystko
was nudzi, bo wszystko mieć możecie, co kupić można. Was nic nie obchodzi, chcecie się tylko
bawić, a najszaleńsza zabawa kończy się również nudą. Z punktu socjalnego...
– Mieciek, ale ty o mnie źle nie myślisz? – przerwała gładząc mu ręce.
– Nie robię wyjątków, zresztą tak samo należysz do rasy zdegenerowanej, ze wszystkich
ras najbardziej odbiegłej od natury, a to się mści na was samych.
– Słuchaj go, Mela, on ci uczenie będzie dowodził ze wszystkich znanych sobie punktów,
że największą zbrodnią na świecie jest posiadać majątek.
– Usiądź, Róża, przy nas.
– Zaraz przyjdę, zajrzę do ojca.
Wyszła i z przedpokoju już oświetlonego elektrycznymi żyrandolami poszła na górę do
gabinetu ojca, w którym było prawie ciemno.
Szaja Mendelsohn okryty w rytualne szaty do modlitwy, z obnażoną lewą ręką, okręconą
paskami, siedział na środku pokoju, modlił się półgłosem i pochylał poważnie.
88
W dwóch oknach stało dwóch starych, z siwymi brodami śpiewaków boźniczych, okrytych
w takie same rytualne zasłony w białe i czarne pasy i wpatrzeni w ostatnie różowe brzaski
dnia, jakie się barwiły na szarym tle nieba, kiwali się ustawicznie śpiewając jakąś dziwnie
namiętną i dziwnie smętną psalmodię.
Głosy były nabrzmiałe skargą i bólem i niby głosy trąb miedzianych brzmiały wrzaskliwą
żałością, to huczały głuchą rozpaczą, wybuchały jękiem beznadziejnym, wznosiły się krzykiem
ostrym, przejmującym, który długo drgał w ciszy mieszkania; to znowu zniżali głosy
do szeptu i płynęła długa słodka melodia jakby fletów śpiewających w wielkiej ciszy ogrodów
kwitnących, wśród cieniów dyszących aromatami ambry, w półśnie pełnym ekstatycznych
marzeń miłości, przez które wiły się akcenty wyraźne tęsknot i westchnień, jakby do
palmowych ogrodów Jeruzalem, do pustyni smutnych i nieobjętych, do palących żarów słońca,
do ojczyzny straconej, a tak kochanej.
Pochylali się coraz rytmiczniej, oczy im gorzały ekstazą i długie siwe brody trzęsły się ze
wzruszenia. Porywały ich własne głosy i te rytmy śpiewów, co się rozlewały z ich piersi na,
pusty, cichy, omroczony pokój, i łkały, prosiły, błagały, drgały skargą przepojoną niedolą i sławiły dobroć i moc Pana nad pany.
Poza oknami panowała cisza.
Wielkie koszary robotnicze po drugiej stronie ulicy, wprost okien gabinetu, zaczęły błyskać
światłami na wszystkich piętrach, a z drugiej strony okien, bo gabinet był w narożniku,
czernił się park zbitą gęstwą świerków, które przedzielały pałac od fabryk, i bieliły się
w zmroku pomiędzy niskimi krzewami gazonów płaty nie roztopionego jeszcze śniegu.
Na wprost Szai, siedzącego w pośrodku, było wielkie narożne okno, którym leciały jego
spojrzenia i zaczepiały się o olbrzymie kontury fabryk, najeżone kominami i narożnikami,
podobnymi do baszt średniowiecznych.
Szaja modlił się gorąco, ale nie mógł ani na chwilę oderwać wzroku od tych murów potężnych, zlewających się coraz bardziej z nocą nadchodzącą; widać było w dali jej ciemny
płaszcz, otulający miasto, i jej pogodną, cichą twarz, patrzącą milionami gwiazd.
Śpiew ciągnął się do zupełnej nocy.
Śpiewacy zapakowali modlitewne szaty w aksamitne worki, na których lśniły się wyszyte
złotem jakieś hebrajskie zgłoski.
– Masz, Mendel, rubla!
Dał mu srebrny pieniądz, który śpiewak oglądać zaczął troskliwie pod oknem.
– Zobacz, to jest prawdziwy rubel! A tobie, Abraam, to ja zapłacę dzisiaj tylko siedemdziesiąt pięć kopiejek, tobie się dzisiaj nie chciało, tyś symulował śpiewanie. Chciałeś oszukać
mnie i Pana Boga?
Śpiewak popatrzył pełnymi łez i ekstazy oczami na Szaję, wziął rulon miedziaków, rzekł
cicho pozdrowienie i wyszedł bez szelestu.
Róża cały czas stała przy drzwiach i słuchała tych śpiewów z takim uczuciem, że co chwila
powstrzymywała się, aby nie parsknąć śmiechem.
Skoro tylko wyszli śpiewacy, nacisnęła guzik i światło elektryczne zalało pokój.
– Róża!
– Potrzeba ci czego? – pytała siadając na poręczy fotelu przy ojcu.
– Nie. Twoje goście przyszły?
– Są wszyscy.
89
– Bawią się dobrze?
Zaczął głaskać ją po włosach.
– Nie bardzo. Nawet Müller nudny dzisiaj.
– Czemu ich trzymasz, przecież my możemy mieć gości wesołych. Chcesz, to ja Stanisławowi
dam notę, żeby poszukał, w Łodzi nie brak ludzi wesołych. Po co się masz nudzić za
własne pieniądze. A Wysocki, co to za człowiek?
– Doktór, to taki inny, zupełnie nie łódzki człowiek, on ma arystokratyczną rodzinę, jego
matka jest z hrabiów, o ma herby.
– Tylko nie ma ich na czym nosić. Podoba ci się?
– Dosyć, bo jest niepodobny do naszych i bardzo uczony.
– Uczony?
Pogładził wspaniałym ruchem brodę i słuchał uważniej.
– On napisał książkę, za którą mu jakiś uniwersytet w Niemczech dał złoty medal.
– Duży medal?
– Nie wiem.
Zżymnęła pogardliwie ramionami.
– My do szpitala będziemy potrzebować doktora, ja bym go wziął, jak on taki uczony.
– Dużo płacisz?
– Płacę. Ale tu nie o to chodzi, miałby dużą praktykę i służyłby w mojej firmie, to samo
warto pieniądze. Powiedz mu, niech jutro przyjdzie do kantoru. Ja lubię pomagać ludziom
uczonym.
– Kazałeś Stanisławowi zaprosić do nas Borowieckiego?
– Róża, ja ci mówiłem, że Borowiecki jest człowiek Bucholca, a ja Bucholcowi i wszystkiemu,
co jest jego, życzę wszystkich nieszczęść. Niech on zbankrutuje i pójdzie służyć. Ja
przez tego złodzieja, przez tego Szwaba, co on do Polski psami przyjechał i na nas zrobił
pieniądze, niech on zmarnieje do dziesiątego pokolenia, ja przez niego chory jestem ciągle,
mnie serce boli, on mnie ciągle okrada. A ten Borowiecki to jego jest najgorszy Szwab! –
wykrzyknął z nienawiścią.
– Ale przecież to Polak.
– Polak, ładny Polak, co jak zaczął drukować swoje bojki, to mi połowę towaru zwrócili
z Rosji, powiedzieli, że paskudztwo, że Bucholca lepszy. To Polak tak robi! on psuje handel,
on tym głupim chamom daje takie desenie i kolory, co by je wzięła każda hrabina, po co to?
na co? Co ja straciłem przez niego! co straciłem, co stracili nasi! Przez niego co stracili te
biedne tkacze! on zjadł starego Fiszbina, on zjadł trzydzieści innych firm. Ty mi nie mów
o nim, bo mnie wszystko w środku boli, jak sobie ich przypomnę. On jest gorszy od najgorszego
Niemca, bo jeszcze z Niemcem można pohandlować, a on jest pan, on jest wielki dziedzic!
– plunął z pogardą i nienawiścią.
– Przysłać ci herbatę?
– Pojadę do Stanisława na herbatę, zawiozę Julci zabawki, które mi dzisiaj przysłali z Paryża.
Róża pocałowała ojca w policzek i wyszła.
Szaja się podniósł, zakręcił światło, bo lubił oszczędzać na wszystkim, i chodził po ciemnym
zupełnie pokoju.
Chodził i myślał o wiecznej swojej zmorze – o Bucholcu.
90
On go nienawidził całą potęgą żydowskiego fanatyzmu; nienawidził jako fabrykantawspółzawodnika, którego nie mógł przewyższyć niczym.
Bucholc zawsze i wszędzie był pierwszym i tego mu właśnie nie mógł darować Szaja, on,
który się czuł pierwszą firmą łódzką, który był przewodnikiem tej masy żydowskiej, jaka go
otaczała bałwochwalczym uwielbieniem, miłością i czcią nędzarzy zahipnotyzowanych milionami,
jakie rosły w jego rękach z szybkością lawiny śnieżnej.
Przed czterdziestu laty, pamiętał dobrze te czasy, gdy Bucholc szedł już do milionów, on
zaczynał karierę jako subiekt jakiegoś nędznego kramu na Starym Mieście, ze specjalnością
nawoływania i ciągnięcia kupujących, od noszenia paczek do domów, uprzątania czasami
sklepu i trotuaru przed nim. Wystawał całe miesiące na trotuarze, żarty przez mrozy, moczony
przez deszcze, palony przez skwary, popychany przez przechodniów, zawsze prawie głodny
i obdarty, zawsze ochrypnięty od nawoływań, bez pieniędzy, sypiający za rubla miesięcznie
w jakiejś strasznej norze nędzy żydowskiej, jakich pełno po miastach.
Potem zniknął nagle z trotuaru, na którym żył.
Zjawił się po paru latach nieobecności na bruku łódzkim i nikt go nie poznał.
Przyjechał z trochą pieniędzy i zaczął prowadzić interes na własną rękę.
Uśmiechnął się w tej chwili z politowaniem do tamtych czasów, przypomniał sobie ten nędzny
wóz, którym rozwoził towar po wsiach okolicznych, tego konia, którego pasał nad drogami
albo w zbożach chłopskich, tę stałą okropną nędzę, jaka go wciąż żarła, bo z pięćdziesięciu rubli
kapitału, wliczając w to wóz i konia, musiał żywić siebie, konia, żonę i dzieci.
Potem te pierwsze warsztaty tkackie, jakie założył, te tysiące drobnych oszustw na wadze
surowego materiału, jaki wydawał tkaczom biorącym robotę do domu, na miarze, na własnym
i swej rodziny żołądkach, na wszystkim – nim zaryzykował wydzierżawić jakąś opuszczoną
fabryczkę.
On pierwszy, gdy mu iść zaczęło, pozaprowadzał agentów po miasteczkach, sam nie spał,
nie jadał, nie żył, robił tylko i oszczędzał.
On pierwszy dawał na kredyt każdemu, kto tylko chciał, i sam zaczął obracać kredytem,
bo Bucholc i niemieccy fabrykanci łódzcy posługiwali się na stary sposób – gotówką.
On pierwszy rozpoczął robić tandetę, obniżać jakość produkcji łódzkiej, która do jego czasów
cieszyła się dobrą opinią.
On prawie pierwszy wprowadził, rozwinął i udoskonalił cały system wyzysku wszystkich
i wszystkiego.
Po pożarze, jaki go dotknął, postawił własną fabrykę na tysiąc ludzi.
Stanął na fundamentach.
A szczęście szło za nim nieodstępnie; dziesiątki tysięcy, setki, miliony zaczęły płynąć ze
wszystkich stron do jego kas; szły z pańskich dworów, z chałup chłopskich, z przeżartych
brudem miasteczek, ze stolic, ze stepów, z gór odległych, płynęły coraz szerszymi strumieniami
i Szaja rósł i potężniał.
Tracili inni, umierali, padali przez nieszczęścia i klęski ogólne, Szaja stał twardo, ciągle
stare pawilony paliły się, a nowe i potężniejsze powstawały i ssały coraz potężniej ziemię,
materiały, ludzi, mózgi, konkurentów i przerabiały to wszystko na miliony dla Szai.
Bucholc zawsze był większym, nie mógł go prześcignąć.
Szaja rósł i wstawała w nim coraz silniejsza żądza pokonania Bucholca, on każdego rubla,
jakiego zarobił tamten, liczył za ukradziony i wydarty sobie, żył tą chimeryczną nadzieją, że
91
go przerośnie, że przerośnie wszystkich, że ujrzy się tak wielkim nad Łodzią jak ten komin
potężny od maszyn głównych, który potworną sylwetką majaczył teraz w nocy, że zostanie
królem tej Łodzi.
Bucholc wciąż był pierwszym, z nim się liczyła opinia kraju, jego słowo równało się monecie
brzęczącej, u niego szukano rady i inicjatywy w wielu kwestiach ogólniejszych, jego
towary miały najlepszą markę, jego otaczał pewien szacunek, gdy tymczasem Szaję nawet
równi mu szwindlami obrzucali pogardą i nienawiścią.
Szaja nie mógł tego zrozumieć, zdawało mu się, że Bucholc obdziera go nie tylko z pieniędzy,
ze wszystkiego, czego pragnął dla siebie, obdziera go z zaszczytu panowania nad tym
morzem kominów.
Nienawidził go za to jeszcze więcej.
Chodził wciąż po ciemnym pokoju, spoglądał przez szyby na fabryki, to na domy robotników
oświetlone jak latarnie i przystanął. Założył okulary i zaczął patrzeć na trzecie piętro
domu stojącego wprost pałacu, w trzy mocno oświetlone okna, poza którymi migotały czarne
sylwetki ludzi.
Otworzył lufcik i słuchał.
Drżący głos skrzypiec śpiewał jakiegoś sentymentalnego walca, wtórowała mu jękliwie
wiolonczela, to muzyka cichła, a natomiast wybuchał gwar kilkunastu głosów i śmiech rozlewał się kaskadą bujną na cichą ulicę razem z brzękiem szklanek i talerzy.
Bawiono się wesoło.
Szaja nacisnął guzik elektryczny na lokaja.
– Kto tam mieszka? – zapytał ostro, wskazując na okna.
– Zaraz się dowiem, jaśnie panie.
– Ja jestem chory, a oni się bawią! Za co oni się bawią? Skąd oni mają na zabawę? – myślał zirytowany, nie mogąc oderwać wzroku od tych okien.
– Dom E, trzecie piętro, pięćdziesiąty szósty numer, mieszka tam Ernest Ramisz, majster
z piątej sali tkackiej – recytował prędko lokaj.
– Dobrze. Pójdziesz i powiesz, żeby przestali grać, bo ja spać nie mogę, że ja sobie nie
życzę, coby oni się bawili. Każ konie założyć. Ernest Ramisz musi za dużo brać, kiedy go
stać na zabawy – powtarzał wrażając sobie w pamięć to nazwisko.
92
VIII
– Przyjadę w tej chwili. Do widzenia – odpowiadał ze złością Borowiecki do telefonu, bo
Lucy go prosiła, aby natychmiast przyjechał do lasku Milscha, bo ma niesłychanie ważny interes.
– Na taki czas jechać do lasku! Wariatka, jak Boga kocham – szeptał ze złością.
Od szóstej bowiem siedział w kantorze, nie miał ani chwili wolnego czasu, chodził do fabryki
pilnować drukowania nowych deseni, jeździł do centralnego biura w kwestii nadużyć,
jakie Bucholc odkrył w głównym magazynie, latał, pisał, wydawał tysiące poleceń, tysiące
spraw kotłowało mu się w mózgu, tysiące ludzi czekało na jego dyspozycje, setki maszyn
oczekiwały rozkazów, kłócił się z Bucholcem, był zdenerwowany do tego kilkodniowym
oczekiwaniem na telegram od Moryca, jak stoi bawełna, był zmęczony pracą, tym strasznym
codziennym jarzmem, jakie wyręczając Knolla wziął na swój kark, ogłuszony rozmiarami
i ilością interesów, jakie musiał prowadzić, a tu jeszcze ta wariatka woła go gdzieś za miasto
na schadzkę.
Irytował się coraz bardziej.
Nie miał nawet dzisiaj czasu wypić herbaty, bo Bucholc, chociaż chory, kazał się zanieść
do kantoru z fotelem, do wszystkiego się wtrącał, krzyczał na wszystkich i rozsiewał tylko
strach i zamieszanie pomiędzy urzędnikami.
– Panie Borowiecki – zawołał, siedząc z obwiniętymi nogami, w wytartej futrzanej czapce
na głowie i z kijem na kolanach. – Zatelefonuj pan do Marksa, żeby nie dawać ani za rubla
towaru Milnerowi w Warszawie. On miał u nas kredyt i za dużo już jest winien, a mam właśnie
notę o nim, że bardzo prędko idzie do plajty.
Borowiecki zatelefonował i przeglądał jakieś potężne kolumny cyfr.
– Panie Horn! Sprawdź pan ten fracht, tam jest omyłka, kolej pobrała za dużo, musieli
z innego numeru taryfy policzyć – zawołał do Horna, który już od kilku dni, to jest od niedzieli,
został przeniesiony na żądanie Bucholca z podręcznego kantoru drukarni i blichu do
jego osobistego.
Horn, bardzo blady, z oczami zaczerwienionymi zmęczeniem i bezsennością, rachował sinymi
ustami machinalnie, mylił się, nie mógł skupić uwagi, kolumny cyfr tańczyły mu przed
oczami niby kłęb sadzy.
Ziewał ciągle i znudzonym wzrokiem spoglądał na zegar, czekał z utęsknieniem południa.
– Tej babie, którą pan protegujesz, niech dadzą dwieście rubli i niech idzie się zapić. Ona
cała ze swoimi szczeniakami niewarta pięćdziesięciu!
– To wydział prawny załatwi tę sprawę?
– Tak, ona musi nas pokwitować urzędownie. Bauer, dopilnuj tej sprawy, niech się to skończy
nareszcie, bo babę jeszcze kto namówi, żeby nas zaskarżyła do sądu.
93
Horn pochylił niżej głowę, aby ukryć złośliwy, tryumfujący uśmiech.
– Pan prezes ma konie w domu?
– Potrzebne panu, to pan bierz, bierz pan, ile razy potrzeba. Zaraz zatelefonuję do stajni.
Kundel, popchnij – krzyknął na lokaja, który popchnął fotel pod telefon, funkcjonujący w obrębie
fabryk jego.
– Stajnia! – krzyknął dzwoniąc gwałtownie. – Powóz natychmiast do pałacu. Ile razy zażąda koni pan Borowiecki – przyjeżdżać! Bucholc mówi, kundlu! – krzyknął w odpowiedzi
telefonistce, zapytującej się, kto mówi.
Lokaj z powrotem przysunął go do biurka i stanął z boku.
– Horn, siądź pan przy mnie, podyktuję. Pan się prędzej ruszaj, kiedy ja mówię do pana –
krzyknął ze złością.
Horn zagryzł tylko usta, usiadł i pisał po dyktandzie, które mu szybko rzucał Bucholc nie
przestając załatwiać równocześnie innych interesów i krzycząc chwilami:
– Pan nie śpij! Ja panu nie za spanie płacę – i mocno stukał kijem w podłogę.
Horna tak to irytowało, taki był zresztą dzisiaj zniecierpliwiony, że z trudem hamował
wybuch, wrzał cały.
Telefon zaczął dzwonić.
– Baron Oskar Meyer pyta się, czy zastanie za pół godziny pana prezesa?
– Panie Borowiecki, powiedz mu pan, że nie przyjmuję nikogo, leżę w łóżku.
Karol odtelefonował natychmiast i słuchał znowu.
– Czego on jeszcze chce?
– Mówi, że ma ważny, osobisty interes.
– Nie przyjmuję! – zakrzyczał. – Baron Oskar Meyer może mieć ważny interes do mojego
psa, a nie do mnie. Kundel! Cham! – mruczał w przystankach dyktanda.
Nie cierpiał bowiem Meyera i kpił najgłośniej w Łodzi z baroństwa, jakie sobie kupił
w Niemczech Meyer, dawny jego tkacki robotnik, a dzisiaj fabrykant wyrobów wełnianych,
rozporządzający milionami.
– Spiesz się pan! – zawołał ze złością na Horna.
– Obu rękami pisać nie umiem.
– Co to znaczy?
– Nie mogę prędzej pisać, niż piszę.
Bucholc dyktował dalej i wolniej nieco, bo Horn, jakby na złość, pisał niesłychanie wolno
i coraz mocniej ściągał brwi z gniewu.
W kantorze zrobiło się cicho.
Borowiecki już w palcie stał przed oknem i niecierpliwie czekał na konie.
Urzędnicy z przykutymi do pulpitów twarzami pracowali gorączkowo, bojąc się głośniej
oddychać lub słowo zamienić ze sobą ze względu na obecność Bucholca, który wszystkich
przejmował strachem prócz jednego bauera, starego przyjaciela i powiernika prezesa, tego samego,
który musiał zakomunikować tajemnie ową depeszę Zukerowi, jak kombinował Karol.
Konie wreszcie przyszły i za wychodzącym śpiesznie Borowieckim zawołał Bucholc:
– Zajrzyj pan jeszcze po przyjeździe.
Nie odpowiedział nic, tylko zaklął po cichu, bo był tak zmordowany robotą i tym wyczekiwaniem
denerwującym na depeszę od Moryca, że upadał wprost ze zmęczenia.
Kazał stangretowi jechać do lasku Milscha.
94
Przed starym browarem, olbrzymim budynkiem, na pół zrujnowanym, który niby trup leżał
już za miastem, kazał zatrzymać konie i zaczekać na siebie.
Obszedł te opuszczone mury z powybijanymi oknami, bez drzwi, bez bram, z dachami
pozapadanymi, ze ścianami porozwalanymi, co się rudą cegłą rozsypywały w grząskie błoto,
obszedł jakieś parkany osłaniające składy i po rozmiękłym zagonie, zapadając po kostki
w błoto wszedł do tak zwanego lasku Milscha.
– Niech diabli wezmą histeryczki! – klął coraz energiczniej, bo gliniasta rozmiękła ziemia
tak oblepiała mu obuwie, że z trudem wyciągał nogi – romantyczka jerozolimska! – dodawał
ze złością, bo czuł się śmiesznym w tej roli kochanka, zmuszonego po błocie lecieć na
schadzkę gdzieś aż na drugi koniec miasta, do lasu, w marcu!
Dzień był posępny, chmury płynęły nisko nad ziemią i rozsączały się z wolna w drobny,
przenikliwy deszcz, Łódź tonęła w brudnych, prawie czarnych oparach i dymach, które leża-ły niby opona nad miastem, jakby się wspierając na tysiącach kominów.
Borowiecki przystanął chwilę pod ścianami restauracji letniej, przypierającej do lasu, która
teraz była zamknięta, okna miały kagańce okiennic, wielkie werandy były zapchane stołami
i krzesłami i drzwi pozabijane deskami, tylko pomiędzy nagimi drzewami, nad żółcącymi
się żwirem uliczkami bieliły się nie posprzątane ławki, zarzucone gnijącymi liśćmi.
Ciszej było za tą zasłoną, ale że stąd nic nie mógł dojrzeć, zapuścił się w lasek.
Lasek był nędzny, świerkowy i konał powoli, zabijało go sąsiedztwo fabryk, te niezliczone
studnie, wiercone coraz głębiej, które obsuszały okoliczne grunta i zabierały drzewom
wszelką wilgoć, i ta rzeczka odpływów ścieków fabrycznych, co niby różnokolorowa wstęga
przewijała się pomiędzy pożółkłymi drzewami, wsączała rozkład w te potężne organizmy
i roztaczała dokoła zabójcze miazmaty72.
Pod osłoną drzew, na dróżkach leżał jeszcze śnieg, a drogą, którą zimą nikt nie jeździł,
a chodzili tylko robotnicy z pobliskich wsi, ciągnęły się głębokie ślady stóp, wyciśnięte w zielonawym
przemiękłym śniegu.
Borowiecki ślizgał się po błocie i po śniegu, potykał się o korzenie drzew i szedł w głąb,
nie mogąc nigdzie dojrzeć Lucy.
Zirytowany bezowocnym poszukiwaniem i zimnem, i tą wilgocią przejmującą miał już
zawrócić do powozu, gdy zza grubszego drzewa, gdzie stała zaczajona, rzuciła mu się na szyję
Lucy, i z taką gwałtownością, że mu zrzuciła kapelusz na ziemię.
– Kocham cię, Karl! – szeptała całując go namiętnie.
Odpowiedział na pocałunek, ale nie rzekł nic, bo mu się chciało kląć ze złości.
Ujęła go pod ramię i spacerowali tak pomiędzy drzewami, po rozkwaszonym, oślizgłym
gruncie.
Las szumiał jakoś smutnie i głucho i trząsł na nich razem z igłami schnących świerków
deszcz, co z szelestem coraz głośniejszym trzepał w gałęzie.
Lucy rozmawiała niestrudzenie, przeplatając rozmowę pocałunkami i pieszczotliwym, kocim
przytulaniem się do niego. Paplała jak dzieciak o wszystkim, przeskakiwała z przedmiotu
na przedmiot, nie kończąc jednego zdania zaczynała drugie pocałunkiem. Wybuchała
wesołym, szczerym śmiechem za najlżejszym powodem.
Wyglądała przy tym prześlicznie, w jakimś półwiosennym angielskim kostiumie, w wielkiej
futrzanej pelerynie czarnej, z kołnierzem a la Medicis z piór strusich, w ogromnym czarnym
kapeluszu, spod którego jej cudowne oczy świeciły się jak dwa szafiry.
95
Porywało ją to romantyczne spotkanie z kochankiem.
Nie chciała się z nim spotkać w mieście, bo pragnęła nadzwyczajności jakiej bądź, pragnęła niepokoju, dreszczu emocji. Wymyśliła więc to spotkanie w lesie i teraz się nim rozkoszowała całą swoją duszą znudzoną, nie zwracając nawet uwagi na milczenie Karola, który
odpowiadał zaledwie monosylabami i często spoglądał na zegarek.
Co ją to obchodziło, był przy niej, czasem oddawał pocałunek tak namiętnie, że aż bia-ławą mgłą zachodziły jej oczy, mogła mu mówić o swojej miłości, mogła rzucać mu się co
chwila w ramiona i mogła uczuwać to słodkie zdenerwowanie, przesycone obawą, aby ich kto
nie spostrzegł.
Oglądała się co chwila z przestrachem na wszystkie strony, a gdy drzewa zaszumiały głośniej
lub wrony z krzykiem zrywały się z drzew i leciały ku miastu, przytulała się do niego
z krzykiem przerażenia i trzęsła się cała, że musiał rozwiewać jej obawy pocałunkami i zapewnieniami,
że są zupełnie bezpieczni.
– Karl, masz rewolwer? – zapytała.
– Mam.
– Wyjmij, mój zloty, mój jedyny. Widzisz, będę się czuć bezpieczniejszą. Nie dałbyś mnie,
prawda? – szeptała, przyciśnięta do niego.
– O, możesz być pewną. Ale czego się boisz?
– Ja nie wiem czego, ale się bardzo boję, bardzo – i oczy jej biegały szybko po lesie.
– Tutaj nie ma zbójców, daję ci słowo.
– Gdzież tam, czytałam niedawno, że w tym lesie zabili powracającego z roboty robotnika,
wiem z pewnością, że tutaj zabijają – wstrząsnęła się nerwowo.
– Bądź spokojną, przy mnie nic ci się złego nie stanie.
– Wiem, ty musisz być bardzo odważny. Kocham cię, Karl, pocałuj mnie, tylko mocno,
mocno.
Zaczął ją całować.
– Cicho! – zawołała odrywając usta od jego ust. – Ktoś woła!
Nikt nie wołał, las szumiał i pochylał się wolno i automatycznie, wysokie drzewa zdawały
się koronami rozmiatać kłęby mgieł, co płynęły z pól coraz chyżej i coraz niklejsze, bo deszcz
poczynał padać rzęsisty i sypał się na las niby grube ziarno, i bębnił z łoskotem w blaszane
dachy restauracji.
Karol rozłożył parasol i stanęli pod drzewem, które ich nieco ochraniało.
– Zamoczysz się, bardzo mi żal, że na taką pogodę jesteś wystawiona.
– Karl, ja to bardzo lubię.
Zdjęła rękawiczkę i wystawiła długą białą rękę na deszcz.
– Jeszcze się przeziębisz i rozchorujesz.
– To byłoby dobrze, leżałabym w łóżku i mogłabym ciągle, ciągle myśleć o tobie.
– Tak, ale ja nie mógłbym cię wtedy widzieć.
– O, to nie chcę. Już całe trzy dni cię nie widziałam i nie mogłam wytrzymać, musiałam
koniecznie z tobą się spotkać. A ty czy myślałeś o mnie?
– Musiałem, bo nie potrafiłem myśleć o czym innym.
– Jak to dobrze. Czy ty mnie jeszcze kochasz, Karl?
– Kocham, wątpisz?
– Wierzę ci, że będziesz mnie kochał zawsze.
96
– Zawsze.
Usiłował zmiękczyć głos i twarzy nadać ton szczęśliwości, ale nie bardzo mu się to udawało, bo kamaszki mu przemiękły, miał pełne kalosze wody i błota, a zresztą tyle jeszcze
dzisiaj roboty.
Byli ze sobą z godzinę i zdecydowała się dopiero do powrotu, gdy jej twarz i ręce tak zziębły, że musiał je rozgrzewać pocałunkami, a przy rozstaniu, kiedy zapytał, czy istotnie miała
tak ważny interes, o którym telefonowała, rzuciła się mu na szyję.
– Kocham cię, chciałam ci to powiedzieć, chciałam cię widzieć!
Odeszła wreszcie i powracała po kilka razy, żeby się raz jeszcze pożegnać i raz jeszcze
zapewnić go o swojej miłości i prosić, żeby się nie wychylał z lasu, póki nie wsiądzie do
powozu czekającego w uliczce obstawionej parkanami.
Świstawki obiadowe zaczynały przecinać powietrze ze wszystkich stron, gdy się wydostał
do powozu i prawie galopem pojechał do kantoru.
Zastał tylko Bucholca i Horna, bo reszta już się rozproszyła na obiad.
– Pan za mocno akcentujesz swoje słowa – szeptał Bucholc, wyciągając się w fotelu.
– Nie umiem inaczej mówić – warczał Horn.
– Potrzeba, żebyś się pan nauczył, bo ja tego nie znoszę.
– To mi jest Schwam-drüber73, panie prezesie – mówił prawie spokojnie, tylko usta mu
drgały nerwowo, a niebieskie oczy pociemniały nagle.
– Do kogo to pan mówisz? – podniósł nieco głos.
– Do pana prezesa.
– Panie Horn, ja pana ostrzegam, bo ja za wiele cierpliwości nie mam, ja panu...
– Nie potrzebuję wiedzieć, czy pan jest cierpliwy, czy nie, to mnie nie obchodzi.
– Nie przerywaj pan, kiedy ja mówię, kiedy Bucholc mówi!
– Nie widzę przyczyny, dlaczego nie może być cicho Bucholc, kiedy Horn mówi.
Bucholc zerwał się, ale tylko syknął z bólu, gładził przez chwilę okręcone nogi i oddychał ciężko, przykrył powiekami oczy, złość nim trzęsła, ale milczał, bo chciał panować
nad sobą.
Horn, który z całą świadomością i nawet z pewną metodą rozdrażniał go coraz bardziej,
złożył księgi, najspokojniej zabrał swoje ołówki, gumy i obsadki, owinął je w papier i schował do kieszeni.
Robił to wszystko bardzo wolno i spoglądał na Borowieckiego, który zdumiony jego zachowaniem
i tą niesłychaną kłótnią, nie wiedział, co zrobić ze sobą. Nie mógł wziąć strony
Horna, bo nie wiedział, o co im poszło, a zresztą nie ująłby się i tak za nim, bo więcej go
obchodził Bucholc. Patrzał więc zgorszony na Horna, który spokojnie kładł kalosze i uśmiechał się sinymi z irytacji ustami.
– Pan u mnie miejsca nie masz, ja pana wyrzucam – szepnął Bucholc.
– Ja sobie robię grubą nieprzyzwoitość z pana i z pańskiego miejsca.
Wsadzał drugi kalosz.
– Prócz tego każę cię wyrzucić za drzwi.
– Spróbuj, chamie! – krzyknął ubierając się śpiesznie w palto.
– Kundel, za drzwi z nim! – szepnął jeszcze ciszej Bucholc, ściskając nerwowo kij.
– Daj spokój, August, nie próbuj, bo tobie razem z twoim panem nadłamię żeber.
– Verflucht!74 Za drzwi z nim! – zakrzyczał.
97
– Milczeć, złodzieju! – ryknął Horn, chwytając za jakiś ciężki stołek i gotów był bić, gdyby
go był ktokolwiek dotknął. – Milczeć, ty szwabska mordo! ty szakalu! – rzucił stołkiem
pod biurko i wyszedł, trzasnąwszy tak silnie drzwiami, aż wszystkie szyby z nich wyleciały.
Borowiecki wysunął się już przedtem.
Bucholc opadł z jękiem, nieprzytomny prawie z gniewu, miał tyle tylko sił, że nacisnął
guzik elektryczny i przyduszonym, ochrypłym głosem szepnął:
– Policja!
Długa cisza zapanowała w pustym kantorze. Lokaj stał bez ruchu przestraszony i nie wiedział, co robić, patrzył na twarz siną Bucholca i na wykrzywione z bólu usta, który oprzytomniał wreszcie, otworzył oczy, popatrzył na pusty kantor, poprawił się w fotelu i po długiej
chwili zawołał łagodnie:
– August!
Lokaj podszedł ze strachem, bo jak tylko wołał po imieniu i udawał łagodnego, wtedy był
najstraszniejszym.
– Gdzie pan Horn?
– Jaśnie pan go wyrzucił, to i poszedł.
– Dobrze. A gdzie pan Borowiecki?
– Zajrzał tylko i zaraz wyszedł, musiał iść na obiad, bo już po dwunastej, fabryki dosyć
dawno gwizdały na południe – przeciągał umyślnie odpowiedzi.
– Dobrze. Stań z boku.
Lokaj drgnął, ale wypełnił rozkaz.
– Słucham! – rzekł bardzo pokornym głosem.
– Kazałem ci wyrzucić tego psa, dlaczego nie słuchałeś, co?
– Jaśnie panie, on sam wyszedł – zaczął się tłumaczyć ze łzami.
– Milczeć! – krzyknął i uderzył go z całej siły kijem przez twarz.
August bezwiednie cofnął się w tył.
– Stój, chodź bliżej!
I gdy lokaj pod wpływem strachu znowu się przysunął, przytrzymał go za rękę i potężnie
obłożył kijami.
August nie próbował się nawet wydzierać, odwrócił tylko twarz, żeby ukryć łzy, które mu
się strumieniem lały po wygolonych policzkach, a gdy Bucholc przestał go bić śmiertelnie
zmęczony i leżał w fotelu jęcząc, zaczął obwijać mu nogi we flanele, które się pozsuwały
podczas gwałtownych poruszeń.
Karol tymczasem, nie chcąc być świadkiem awantury, wyniósł się i pojechał na obiad.
Jadał w tak zwanej „kolonii” na Spacerowej.
„Kolonię” składało kilkanaście kobiet, Polek, wyrzuconych przez los z różnych części kraju
na bruk łódzki.
Były to przeważnie rozbitki życiowe: wdowy, eks-obywatelki ziemskie, eks-kapitalistki,
eks-panie, stare panny i młode dziewczyny, które przyszły tutaj szukać pracy. Bieda je połączyła i bieda wyrównała pomiędzy nimi różne towarzysko-kastowe nierówności.
Zajmowały na ulicy Spacerowej całe piętro urządzone na sposób hotelowy, korytarz biegł
wzdłuż całego mieszkania i kończył się przy wielkim narożnym pokoju, służącym za wspólną
dla wszystkich jadalnię.
Karol i Moryc jadali tam obiady razem z kilkoma kolegami.
98
Przyszedł spóźniony nieco, bo wielki okrągły stół był już obsadzony stołownikami.
Jedzono pośpiesznie, w milczeniu, nikt nie miał czasu na pogawędkę, a wszyscy co chwila
podnosili głowy i nasłuchiwali, czy nie odzywają się już świstawki.
Karol usiadł obok tej barokowej, która w sobotę przewodniczyła w loży, uścisnął kilka rąk
w milczeniu, kiwnął kilka razy głową dalej siedzącym i zabrał się do jedzenia.
– Horna nie było jeszcze? – zapytał ktoś przez stół pani Łapińskiej.
– Spóźnia się jakoś dzisiaj – szepnęła.
– Przyjdzie dopiero wieczorem – poinformowała młoda dziewczyna z obciętymi krótko
włosami, które co chwila odgarniała z czoła.
– Dlaczego, Kama?
– Miał dzisiaj zrobić awanturę Bucholcowi i wymówić mu miejsce.
– Mówił Kamie o tym? – zapytał żywo Karol.
– Taki plan miał.
– On nigdy, jak widzę, nie robi nic bez planu – chodząca metoda.
– Zawzięty Niemczyk!
– O, pan Sierpiński nazywa Horna Niemczykiem, ciociu! – zaprotestowała Kama.
– Nie tylko zawzięty, on ma nawet w gniewie metodę.
– Ba, widziałem go raz, jak u nas w kantorze kłócił się z Müllerem.
– A ja przed chwilą zostawiłem go w podobnej sytuacji z Bucholcem.
– Co się stało, panie Karolu? – zawołała żywo Kama i przybiegła do Borowieckiego, zanurzyła mu we włosach swoją drobną, dziecinną jeszcze rączkę i pociągając go za głowę,
wołała rozpieszczonym głosikiem: – Ciociu, niech pan Karol powie!
Kilka głów podniosło się znad talerzy.
– Przy mnie nic się nie stało jeszcze, a co po moim wyjściu – nie wiem. Szło ostro. Horn
z całą serdecznością przekonywał Bucholca, że jest złodziejem i szwabską mordą.
– Ha, ha, ha, brawo Horn, dzielny chłopak.
– Szlachecka krew, panie dobrodzieju, tak czy owak, a zawsze się pokaże – mruczał Sierpiński
ukontentowany, obcierając potężne, wyczernione wąsy.
– A ja pana kocham, bo pan jest porządny szlachcic, prawda, ciociu?
– A ja Kamę, panie dobrodziejski, także...
– Kocham tak czy owak – dokończyła Kama ze śmiechem.
– Nie tyle ma Horn dzielności, ile zwykłego, bezmyślnego zawadiactwa – powiedział Karol
niechętnie.
– Zabraniamy tak mówić o Hornie – wołały kobiety spoglądając na Kamę, która puściła
głowę Karola; odsunęła się gwałtownie i rozczerwieniona, a pałającymi oczami mierzyła go
gniewnie.
– Nie odwołam, com powiedział, i nie przestanę tego dalej dowodzić. Chciał rzucić miejsce
– mógł; miał jakie pretensje do Bucholca, mógł je wyłuszczyć; z Bucholcem łatwiej się
porozumieć niż z innymi, bo Bucholc ma rozum. Ale po co było robić podobną awanturę,
chyba tylko dla popisu, żeby o nim w Łodzi mówiono. Tak, chłopaczki będą podziwiać jego
śmiałość i odwagę. Wielkie bohaterstwo – nawymyślać choremu człowiekowi. Bucholc mu
tego nigdy nie daruje, będzie się na nim mścił do śmierci, on ma dobrą pamięć.
– O, to niedługo, dzięki Bogu, bo on podobno bardzo chory – zawołała z uniesieniem Kama.
– Kama, co ty wygadujesz?
99
– A zresztą figę mu zrobi. Horn pojedzie do Warszawy, do domu, i będzie sobie kpił z Bucholca.
Prawda, ciociu?
– A co nawymyślał Szwabowi, to mu nikt tego nie odbierze.
– Bucholc ma długie ręce, dostaną i do Warszawy. Znajdzie sposób zwrócenia na niego
uwagi, zrobi tak, jak zrobił Müller z Obrębskim, i Horn może się dobrze przechłodzić, będzie
miał czas75.
Świstawka gdzieś niedaleko rozległa się przeraźliwie.
– Krzeczkowski, to twój słowik cię wabi – zaśmiał się któryś.
– Niechaj straci głos – szepnął wysoki, chudy blondyn w okularach, podniósł się i wyszedł
z pośpiechem.
– Czy istotnie szło tak ostro, panie Karolu? – pytała pani Stefania, przysiadając się do niego,
również dzisiaj liliowa, jak i w sobotę była w teatrze.
– Więcej jak ostro, bo Horn gotów był się rzucić na Bucholca.
– Zuch chłopak, panie dobrodziejski, trzeba było Szwaba przytrzymać za czuprynę i potem
tak i owak, z jednej i z drugiej strony nafasonować.
– Panie Sierpiński, to nie sprawa z ratajem.
– A cóż to, wiadomo, panie dobrodziejski, że Bucholc traktuje wszystkich jak psów. Psiakrew
– zatkał gwałtownie usta. – Przepraszam panie dobrodziejki, zapomniałem się, ale moje
bydlę już na mnie ryczy – mówił śpiesznie, całował wszystkie kobiety w ręce z pośpiechem,
bo gruby, huczący świst przedzierał się przez szyby i wołał go do roboty.
I tak prędko po kolei odrywali się od stołu, rzucali niedokończony obiad, kiwali głowami
nie mając czasu na inne pożegnania i wybiegali ubierając się już w palta na schodach, i lecieli
do fabryk, porywani tymi świstami, co jak kanonada rozlegały się nad miastem i zwoływa-ły do pracy. Każdy znał głos swojej świstawki i każdy usłyszawszy ten nienawistny głos,
rzucał wszystko i biegł, aby się tylko nie spóźnić.
Borowiecki tylko nie zważał na to i Malinowski, młody technik z biura Szai, który wciąż
milczał, jadł i w przerwach pisał coś szybko w notesie leżącym obok talerza, czasem powłóczył zielonymi oczami po twarzy pani Stefanii, wzdychał cicho, przegarniał włosy i kręcił
gałki z chleba, którym się następnie długo przypatrywał.
Twarz miał bladą jak surowy perkal, zupełnie popielate włosy i wąsy, no i te dziwne oczy
zielone, które ciągle zmieniały kolor. Zwracał zawsze ogólną uwagę, bo był bardzo piękny
i bardzo nieśmiały, i bardzo zamknięty w sobie.
– Ciociu, czy pan Malinowski mówił co dzisiaj? – zapytała Kama, która ze szczególną
sympatią torturowała go codziennie.
Łapińska nic nie odpowiedziała, zajęta rozmową z Borowieckim, a Malinowski opuścił
oczy i uśmiechnął się dziwnie słodko, i znowu coś pisał w notesie.
I kobiety, siedzące przy stole, zaczęły z wolna podnosić się i wychodzić, każda z nich bowiem
pracowała w jakimś interesie.
Dzwonek zadźwięczał w przedpokoju z gwałtownością.
– To mój Mateusz, telegram! – zawołał Karol, znający dobrze sposób dzwonienia famulusa76,
który istotnie wszedł zaraz, niosąc telegram od Moryca.
– To przyszło dopiro i zaraz jezdem – meldował.
– A to niech zawsze wyciera nogi w przedpokoju, jeśli to ma zabłocone buty! – komenderowała energicznie Kama.
Borowiecki, nie zważając na ciekawe spojrzenia, usunął się pod okno i czytał:
„Dobrze. Knoll, Zuker, J. Mendelsohn – kupują. Pierwszą partię wysłałem rano. Zwoź do
mnie. Piętnaście procent drożej. Zapasy małe. Za tydzień powrócę.”
Karol chciwie przeczytał ten telegram i nie mógł ukryć zadowolenia.
– Dobre wiadomości, panie Karolu? – zapytała pani Stefania patrząc się liliowymi oczami
w jego rozjaśnioną twarz.
– Bardzo dobre!
– Od narzeczonej! – wykrzyknęła Kama.
– Tylko od Moryca z Hamburga. Ładna narzeczona. Niech Kama będzie grzeczna, to wyswatam
za Moryca.
– Żydziak, nie chcę, nie chcę – wołała tupiąc nogami.
– No, to za Bauma.
Kamy już nie było w pokoju.
Zaczął się żegnać z pozostałymi.
– Już przecież pana gwizdawki nie wołają.
– Pomimo to dzisiaj mi pilniej niż kiedykolwiek.
– Prawda, pan dla nas nigdy nie ma czasu, już trzy niedziele z rzędu nie było pana wieczorem
– lekki wyrzut brzmiał w jej głosie.
– Pani Stefanio, nie śmiem wierzyć nawet, że brak mój zauważono, nie jestem tak zarozumiałym, ale jestem pewny, że opuszczając te wieczory straciłem daleko więcej niż pani, daleko
więcej.
– Kto to wie? – szepnęła cicho, podając mu rękę na pożegnanie, którą on ucałował bardzo
mocno i wyszedł.
W przedpokoju zastąpiła mu drogę Kama.
– Panie Karolu, ja mam do pana bardzo wielką prośbę, bardzo wielką, bardzo...
– Słucham i z góry obiecuję wszystko spełnić. Niech dziecko prosi.
Kama nie patrzyła na niego; te krótkie czarne włosy, poskręcane w pierścionki, zasłoniły
jej całe czoło, nie odgarniała ich wcale, oparta plecami o drzwi, z piąstkami zaciśniętymi,
zbierała długo całą swoją odwagę.
– Niech pan nie prześladuje Horna, niech mu pan pomoże. On wart tego, on taki dobry, taki
szlachetny, a jemu tak źle w Łodzi, tak źle, jego nikt nie lubi i wszyscy się z niego śmieją, a ja
tego nie chcę, mnie to tak bardzo boli, ja bym tak pragnęła, Jezus Maria... ja tego nie chcę? –
wykrzyknęła, wybuchając płaczem i uciekła do saloniku, gubiąc jeden pantofel z nogi.
– Dziecko się kocha – pomyślał, postał chwilę, podniósł pantofelek i poszedł z nim do
saloniku, otworzył drzwi i stanął zdumiony.
Kama w pończochach tylko goniła naokoło stołu małego białego bonończyka, który z pantoflem
w zębach biegał dookoła.
Śmiała się do rozpuku i koniecznie usiłowała go złapać, ale mądry pies umiał się jej zawsze
wykręcić w ostatniej chwili i uciec, a gdy zwalniała pogoń, kładł pantofelek i szczekał
wesoło.
– Picolo, daj Kamie, słuchaj Kamy, Picolo – wołała do niego, zdradziecko się podsuwając, ale pies przeczuwał manewr, chwytał w zęby pantofel i uciekał.
– Za to ja Kamie oddaję zgubę, chociaż mógłbym śmiało zatrzymać.
– Ciociu! – zawołała przestraszona, przykucając na środku pokoju, aby ukryć nogi.

Postawił pantofelek na podłodze i wyszedł szczerze rozbawiony.
Pobiegł do kantoru Moryca obejrzeć składy, gdzie miała być ładowaną bawełna.
Powracając natknął się na Kozłowskiego, tego operetkowego warszawiaka, poznanego
u Murraya.
– Bon jour, dyrektorze – zawołał wyciągając rękę w eleganckiej czerwonej rękawiczce.
– Morgen!
– Pójdę z panem kawałek.
Zsunął gałką laski cylinder nieco w tył.
– A i owszem, będzie mi przyjemniej. Jakże interesa?
– Świetnie, ma się wie. Pomysł doskonały już mam, szukam tylko pieniędzy. Rzepa, nie
facetka, o! – zawołał, wykręcając się za jakąś kobietą i z ukontentowaniem nasunął sobie
laską cylinder mocno na czoło.
– Cóż to, w tej branży chcesz pan pracować?
– Nie zrobiłbym na tym w Łodzi żadnego interesu. Wczoraj dopiero spotkałem pierwsząładną kobietę w Łodzi, ma się wie, że musi być nietutejsza do tego.
– Są i w Łodzi ładne kobiety.
– Słowo honoru, że tego nie powiem. A przecież ciągle jestem na mieście, ciągle szukam,
no bo – ma się wie – bez kobiet, i do tego pięknych, nie rozumiem życia.
– No, a ta wczorajsza? – wywabiał go Karol, bo go facet zaczął interesować i bawić.
– Aha, zaraz. Idę Piotrkowską, powracałem z Grandu. Patrzę, wali wprost na mnie jakaś
niewiasta. Kostium – szyk, buzia – caca, figura – zacna, włosy – smoła, oczy – szafir przykopcony,
biodra – wal czwórką, wzrost – grzeczny, a jakże. No, smok, nie kobieta! A usta,
no, mówię dyrektorowi, dwa najwspanialsze zraziki.
– Musiał pan jeszcze nie jeść obiadu? – przerwał mu Karol.
– Dlaczego? – zapytał ostro, zsuwając cylinder w tył.
– Że panu przyszło takie kulinarne porównanie.
– Z dyrektora wesoły pasażer! – zawołał i po przyjacielsku klepnął go w brzuch. – Ma się
wie, wykręciłem z miejsca i walę za nią. Ona furt idzie, a ja za nią. Za Nowym Rynkiem, tam
na dole, błoto było na trotuarze, więc moja facetka parasolik pod pachę, sukieneczkę w obie
rączki i jazda dalej! U! frajdę miałem zacną, nóżki wprost boskie, można by bucik całować.
Obejrzałem ją ze wszystkich boków, a ta wciąż udaje, że mnie nie widzi. Wyprzedziłem i stanąłem przed jakąś wystawą, a kiedy nadchodziła, patrzę się w jej oczy. Uśmiechnęła się cudownie,
buchnęło na mnie jak z pieca, spaliła mnie oczami. Idziemy dalej, ona naprzód, a ja
krok w krok za nią. Kto to może być? Za bardzo ostentacyjnie nie zwraca na mnie uwagi, to
coś podejrzanego. A że ja mam pewną metodę, podług której oceniam kobiety, więc zaczynam
ją oglądać na fest. Pozory miała wielkiej wytworności, ale zobaczyłem, że uczesana była
niedbale, to pierwszy minus; kapelusz miała z pewnością paryski, to znowu plus; kostium
drogi, wełna w najlepszym gatunku, solidnie zrobiony i dobrze przystosowany do obecnej
pory, to plus drugi; ale patrzę lepiej i nad bucikami rudzieją zwykłe, ordynarne fil de cosy77:
to mnie zmieszało, powinna była mieć jedwab – to minus podwójny!
– Pan pracował w damskim interesie? – przerwał mu ironicznie.
– Nie, ale ja się znam na tych rzeczach, badałem je metodycznie, ja, panie, po sposobie
ubrania, po szczegółach garderoby poznaję: kto? skąd? ile?
– Więc któż była owa piękność?

Nie powiedział mu, że z opisu poznał Zukerową.
– Otóż nie wiem, pierwszy raz zawiodła mnie metoda. Kapelusz i twarz miała kobiety z towarzystwa
– milionerki; suknia osoby zamożnej – powozowa; fil de cosy – to znowu coś:
nauczycielki, żony urzędnika, małego kupca; spódniczka spodnia, bo to zobaczyłem, z żółtej
glasy78 jedwabnej, w tanim gatunku – uszłaby, ale cóż, kiedy była ozdobiona bawełnianymi
koronkami. Uważa dyrektor – bawełnianymi! – akcentował prawie ze zgrozą.
– Cóż to oznacza?
– Tandetę, panie, trotuarową facetkę, a w najlepszym razie wystrojonego parzygnata. To
mnie dobiło. Nie przedstawia już dla mnie żadnego interesu. Obejrzałem ją po raz ostatni,
musiała się obrazić, bo opuściła suknię w błoto i przeszła na drugą stronę ulicy.
– No i pan za nią znowu poszedłeś?
– Nie, panie, nie warto było. Gdybym się mylił w poprzedniej ocenie, to to spuszczenie
sukni i zamiatanie nią błota samo już wystarczyło, aby mnie przekonać, że to zwykła łódzka
flądra. Żadna warszawska szwaczka nawet tego nie zrobi, raz, że mają ładne nogi i lubią je
pokazywać, a po drugie – błocić suknie... fe!...
Skrzywił się pogardliwie i przystanął.
– Do widzenia. Muszę tutaj wstąpić – rzucił mu Karol i aby się go pozbyć, wstąpił na rogu
pasażu Meyera do cukierni.
Przyszło mu zaraz na myśl, żeby „kolonii” sprawić uciechę.
Kupił wielką tacę ciastek, pudełko cukierków i dołączył następujący bilet pod adresem Kamy:
„Niechaj dziecko nie płacze i cukierkami podzieli się z Picolem, może drugi raz nie będzie
kradł pantofelka, i będzie pewne, że ten niegodziwy Karol zrobi wszystko, co tylko będzie
można, dla H.”
Wszystko to kazał posłać na Spacerową.
– Niechaj i one zarobią coś na moim interesie – szepnął, wychodząc na ulicę.
Był tak zadowolony z siebie i ze świata, że kłaniał się na lewo i na prawo licznym znajomym
śpieszącym z obiadów do fabryk i kantorów i z pewną pobłażliwością spoglądał na
Kozłowskiego, który po drugiej stronie ulicy szedł za jakimiś kobietami i co chwila zaglądał
im w oczy.
Wydał mu się śmiesznym, w palcie na kształt najzwyklejszego worka, z majtkami79 jasnymi,
ostentacyjnie zawiniętymi z ćwierć łokcia nad lakierkami, i cylindrem na tyle głowy, i z
tą ruchliwą niesłychanie twarzą, podobną do mopsika.
Trotuary były literalnie zapchane robotnikami biegnącymi z pośpiechem do fabryk na głos
tych niezliczonych świstawek, które przedzierały powietrze; niektórzy biegnąc dojadali jeszcze
obiadów. Stukot drewnianych podeszew zapełnił całą ulicę klekotem, który się rozpraszał razem z tą falą zakopconych, czarnych, wynędzniałych i obdartych robotników po
bramach i bocznych uliczkach.
Bokiem ulicy szedł jakiś ubogi pogrzeb. Białą trumienkę, z niebieskim krzyżem pośrodku,
niosło czterech czarno ubranych wyrostków za kościelnym, który w niebieskiej pelerynce,
zgarbiony, z przekrzywioną łysą głową, niósł krzyż człapiąc się sennie po olbrzymim
błocie; za trumienką kilkoro dzieci pod parasolami szło przy samym trotuarze, bo ich co chwila
dorożki, powozy i olbrzymie platformy naładowane towarem spędzały ze środka ulicy
i obryzgiwały czarnym lepkim błotem trumienkę, którą co chwila obcierała fartuchem jakaś
stara kobieta.

Nikt nie miał czasu zwracać uwagi na pogrzeb, czasem tylko jaki robotnik uchylił czapki
albo robotnica przeżegnała się pobożnie, westchnęła – i biegli dalej, porywani tymi świstami,
co jak ostrza zimne pruły powietrze ciężkie, szare, przesycone dymami, które strugami brudnymi
buchały z niezliczonych kominów, darły się o dachy i napełniały ulice trudnym do zniesienia
zapachem.
Borowiecki przystanął oglądając się za dorożką, aby prędzej znaleźć się w kantorze, gdy
zobaczył, że mu się kłaniają z przejeżdżającego powozu. To Mada Müller z bratem, który
w czerwonej, burszowskiej czapeczce, z zielono-czerwoną wstęgą korporacji przez piersi i z
wielkim czarnym pudlem na kolanach siedział rozwalony w powozie.
O kilkanaście kroków dalej powóz przystanął przy trotuarze.
Mada z uśmiechem zwróciła się do Borowieckiego.
– Panie, a obiecane tytuły książek! To pan taki słowny? – zaczęła zaraz po przywitaniu
się.
Borowiecki patrzył w jej złotawe oczy.
– Przyznaję się szczerze do zapomnienia, ale że się poprawię i dzisiaj jeszcze pani przyszlę,
przyrzekam uroczyście.
– Nie wierzę, żądam solidniejszego zapewnienia – szczebiotała wesoło.
– Gotów się jestem na to podpisać.
– Mało! Podpis niewiele kosztuje – śmiała się, rozbawiona humorem, z jakim kładł rękę
na piersiach i obiecywał.
– Więc opatrzę swój podpis żyrem jakiej firmy wielkiej.
– Chyba pani Likiertowej – zawołała prędko i schowała szybko twarz w jedwabną mufkę,
przestraszona własnymi słowami, które się jej niechcący wyrwały.
– Mówię jej tyle razy, że głupia, to mi nie chce wierzyć – zamruczał Wilhelm.
– Gdzie pan idzie? – zaczęła znowu, chcąc naprawić złe, jakie zrobiła, i podniosła twarz
zaczerwienioną jak burak.
– Do roboty – odpowiedział swobodnie, chociaż ta wzmianka o Likiertowej zabolała go
mocno.
– Podwieziemy pana, dobrze, Mada?
– O, z przyjemnością. Pan się przecież zgodzi?
– Siadam w miejsce odpowiedzi.
– Wilhelm, siądź razem z psem, a panu ustąp miejsca – zawołała energicznie.
– Dziękuję, usiądę sobie nisko, będę mógł wygodniej patrzyć; śliczny pies.
– Trzy tysiące marek kosztuje. Był medalowany na wystawie i przedstawiany Capriviemu.
– A więc psia znakomitość!
– Zły pies, szczeka na mnie i podarł mi zupełnie nowy fartuszek.
– I pani go nie ukarała za taką zbrodnię?
– Dałby mi Wilhelm go bić.
– A państwo gdzie jedziecie?
– Mada coś oglądała w Salonie Artystycznym, pewnie znowu kupuje jaki głupi malunek.
A ja chciałem swojego Cezara przewieść trochę, bo się nudzi w domu, zupełnie jak i ja.
– Kiedyż pan wraca do Berlina?
Magda zaczęła się śmiać bardzo głośno i szczerze.
– Od miesiąca już wyjeżdża i co dzień o to kłóci się z papą.

– Cicho, Mada, kiedy głupia jesteś, to nie podnoś kwestyj, których nie rozumiesz – zaczął
mówić zirytowany, aż mu owa kresa na twarzy poczerwieniała.
Wyprostował swój olbrzymi korpus i siedział chmurny.
– Proszę pana, czy ja panu także się wydaję głupią? Tak mi o tym wszyscy w domu mówią
i tak ciągle, że w końcu ja sama będę musiała uwierzyć. A pomimo to wiem na przykład, że
Wilhelm narobił długów w Berlinie, papa ich płacić nie chce, i dlatego siedzi w Łodzi – mówiła złośliwie, patrząc na brata. – Ha, ha, ha, jaką on ma zabawną minę.
– Mada, bo zejdę i pójdę prosto powiedzieć fatrowi, co ty wygadujesz.
– A zejdź, będzie nam wygodniej z panem Borowieckim. Ale pan mi nie odpowiedział.
– Bo takie pytanie musi pozostać bez odpowiedzi.
– Nie chce pan powiedzieć mi prawdy.
– Bo, ja w tym wypadku, tej prawdy nie znam.
– Kiedyż mieć będę tytuły?
– Przyszlę pani jeszcze dzisiaj.
– Nie wierzę. Wolę, abyś je pan przyniósł sam za karę.
– Jeśli to kara, to cóż dopiero będzie za wspaniała nagroda!
– Dostanie pan dobrej kawy! – powiedziała naiwnie.
Wilhelm parsknął głośnym śmiechem, aż Cezar zaczął szczekać.
– Czy ja powiedziałam jakie głupstwo? – pytała, czerwieniąc się z niepokoju.
– Pan Wilhelm śmieje się z psa, o, widzi pani, jaki zabawny.
– Pan dobry chłopak, to papa nawet mówi i wszyscy u na w domu prócz Wilhelma.
– Mada!
– Dobrze mi tak z państwem, i bardzo mi żal, że to już moja fabryka. Dziękuję i mówię
do widzenia.
– Czekamy na pana w niedzielę po południu.
– Pamiętam i żałuję, że ta niedziela nie jest jutro, we czwartek.
Mada roześmiała się wesoło i rzuciła na niego bardzo serdeczne spojrzenie.
Stał chwilę na trotuarze i widział, że kilka razy odwracała się za nim.
– Czemu to Anka nie ma miliona! Szkoda... – pomyślał, biegnąc do fabryki, która już po
obiadowym odpoczynku była w całym zwykłym szalonym ruchu.
Z bocznych zabudowań wyjechał oddział straży ogniowej ochotniczej. Wozy, sikawki,
beczki wyjeżdżały w wielkim porządku i z pośpiechem ogromnym leciały, aż błoto otwierało
się do dna pod uderzeniem kół i kopyt końskich; na platformach robotnicy zamienieni w strażaków mundurowali się pośpiesznie.
– Gdzie się pali, panie Rychter? – zapytał Karol naczelnika straży jednego z dyrektorów
przędzalni, którego szwajcar fabryczny w swojej izbie ściągał pasem i upinał.
– Pali się Albert Grosman! Ściągajże pan lepiej – krzyczał na szwajcara, który nie mógł
zmieścić jego potężnego brzucha w mundur strażacki, nieco za ciasny, bo aż przy dopinaniu
odlatywały guziki.
– Dawno?
– Od pół godziny, ale już pono wszystko się pali. Mocniej, panie Szmit.
– I dlatego ten pośpiech?
– Grosglik telefonował do starego, prosząc na wszystko, aby na złość Grünspanowi nie
pozwolić się spalić zięciowi.

– Dlaczego? Aha, chcą go zrujnować.
– To już trzeci ogień dzisiaj.
– Fabryki?
– A tak.
– Odbijają straty na bankructwach ostatnich.
– Niech ich pioruny spalą, kajdaniarzy, psiakrew, oni zarabiają, a my jak psy z wywieszonymi
ozorami ze zmęczenia latamy od pożaru do pożaru.
– Co pan chcesz, to im potrzebne do zamknięcia bilansu.
– Do widzenia! Uf, pęknę, jak Boga kocham! – wykrzyknął siadając do oczekującej przed
bramą dorożki i zaraz z miejsca ruszył galopem za wozami straży, które pokryte błyszczącymi
kaskami strażaków, niby samowarami, widne już były w górze ulicy.
– Ho! ho! sezon się zaczyna gorący – szepnął i pobiegł do telefonu, aby powiedzieć Maksowi
Baumowi o telegramie Moryca.
Jeszcze nie odszedł, kiedy go znowu przywołał dzwonek.
Mówił Trawiński, że zaraz przyjedzie z bardzo pilnym interesem.
– Czekam cię w drukarni – odpowiedział i pobiegł w głąb fabryki.
Wpadł pomiędzy nieustannie krążące wózki, maszyny w ruchu, stosy materiałów, które się
snuły we wszystkie kierunki sal jak wstęgi różnokolorowe nigdy się nie kończące, w ten las
transmisyj, pasów, kół, ludzi, turkotu piekielnego, par, co jak obłoki podnosiły się znad pralni;
chaosu splątanych szumów, drgań, krzyków, chrzęstów, energii rozdrganej i szalejącej,
która porywała wszystko i wszystkich i zdawała się rozsadzać potężne mury fabryki szalonym
natężeniem; zatopił się zupełnie w tym dzikim, porywającym życiu fabryki.
Przebiegał sale, oglądał towary, wydawał rozkazy i leciał dalej, do innych sal, zapomniawszy
zupełnie o wszystkim, co nie było w związku z fabryką.
Po tym ogromnym wyczerpaniu nerwowym dni ostatnich czul ulgę i z rozkoszą dał się
porywać tej strasznej masie siły nagromadzonej dookoła.
Wyczerpanie ustępowało, a natomiast czuł się coraz bardziej spokojnym i zrównoważonym
wśród tego piekła fabryki, jakby wchłaniał w siebie te niezliczone prądy energii ludzi i maszyn,
co biły w niego ze wszystkich stron.
Obszedł wszystkie sale i powrócił do „kuchni”.
Murray w małym gabinecie, rozdzielonym od „kuchni” oszklonym przeforsztowaniem,
robił jakieś próby na małej maszynie drukarskiej. Próba się nie udawała, bo farba rozlewała
się na materiale i zalewała deseń. Anglik był wściekły, uśmiechał się słodko, ale twarz miał
szarą ze wzburzenia i wyszczerzał niby buldog długie żółte zęby. Wycierał ręce o fartuch, jakim
był opasany, i klął coraz ciszej.
– Od południa się morduję i nie mogę wydobyć barwnika!
Borowiecki zajął się pracą energicznie, ale mu przerwał Trawiński, który był tak zakłopotany,
że się zapomniał przywitać, prosząc zaraz od progu o chwilę odosobnionej rozmowy.
– Chodźmy do magazynu walców, tam nie ma nikogo.
I poprowadził go idąc przodem.
Trawiński szedł jak nieprzytomny. Niebieskimi oczami błądził po fabryce nic nie widząc;
wychudła, piękna twarz napiętnowana była troską i jakby zastygła w wyrazie goryczy, jaka wyzierała mu z wpadniętych oczów i z kąta ust, nie przykrytych małymi blond wąsikami. Był dawnym
kolegą i przyjacielem Karola, a obecnie właścicielem dosyć dużej przędzalni bawełny.

– Mówże, co? – szepnął Karol wprowadzając go do wielkiej wysokiej sali, zastawionej
rzędami wysokich półek żelaznych, błyszczących szeregami miedzianych walców drukarskich,
podobnych do potężnych zwojów papirusów, okrytych niby hieroglifami wypukłymi
deseniami, którymi drukowano materiały.
– Zaraz ci będę mówił – szepnął siadając na jakiejś pace.
Zdjął kapelusz, oparł głowę o ścianę i chwilę tak siedział w milczeniu, zbierając siły do
mówienia.
– Chory jesteś? Wyglądasz bardzo mizernie.
– Jakże bankrut może wyglądać inaczej! – mówił z goryczą.
– Cóż się stało, znowu cię kto zarwał?
– Gorzej, bo znowu leżę i teraz pewnie bez powstania.
– Co ty mówisz? – wykrzyknął udając zdumienie, bo już wiedział o zachwianiu się Trawińskiego.
– Ten krach, co wziął mocniejszych, co w tej chwili pali Grosmana, nie oszczędził i mnie. Mam
weksle płatne w sobotę, a na to mam weksle wystawione przez tych zbankrutowanych, czyli nie
mam nic. W sobotę są płatne. Nie zapłacę – to i po wszystkim. Niech diabli wezmą takie szczęście.
Trzeci już raz stoję na brzegu ruiny, ale jak się teraz już stoczę, to bez powstania.
– Ile masz płacić?
– Piętnaście tysięcy rubli!
– I dla takiej marnej sumy padać?
– Suma nędzna, ale ja tej sumy nie mam. Chciałem pożyczyć – nie mogę; nikt teraz w Łodzi
gotówki nie ma, zrobił się taki popłoch, że wczoraj Grosglik odmówił dwudziestu tysięcy
Rozenbergowi. To najlepiej mówi. Nikt, żaden prawie bank nie chce najsolidniejszych weksli
dyskontować, wszyscy się boją, bo Łódź się trzęsie i co trochę ktoś się zwala w dół. Na
czym się to skończy! A do tego sezon okropny! Ja mam przędzy gotowej w składzie za dziesięć
tysięcy i pies się o nią nie pyta, stali odbiorcy zmniejszyli do połowy produkcję, a ja robić
dalej muszę, płacić ludziom muszę, żyć muszę i pchać tę maszynę, bo jak stanie na chwilę
– to już po mnie. Jest źle, a tu przychodzą te bankructwa i dorzynają mnie do reszty. Co za
czasy! Na całą fabrykę, na tyle maszyn, na moją osobistą uczciwość do tego, nie można pożyczyć piętnastu tysięcy rubli.
– Próbowałeś u Bucholca, on wczoraj podparł Wolkmana.
– Bo zrobił to na złość Szai, a zresztą nie mogę za nic iść i prosić tego Szwaba o pomoc.
Brzydzę się nim, to by mi wprost ubliżało.
– Cóż z tego, kiedy by cię to niewątpliwie uratowało.
– A nie, on wie, co ja o nim myślę.
– Mógłbym ci u niego pomóc.
– Dziękuję ci, nie mogę, to byłoby nie tylko wbrew moim zasadom, ale to byłoby wprost
świństwem i poniżeniem iść o pomoc do człowieka, którego się nienawidzi i któremu się
wprost tego nie żenuje wyrażać.
– Szlachecka logika – rzekł niecierpliwie Karol zapalając papierosa.
– Mam tylko jedną, nie jest to logika szlachecka, ale logika zwykłej etyki uczciwego człowieka.
– Nie zapominaj, że jesteś w Łodzi. A widzę, że wciąż zapominasz, że zdaje ci się, iż prowadzisz
interes wpośród cywilizowanych ludzi środkowej Europy. Łódź to las, to puszcza –

masz mocne pazury, to idź śmiało i bezwzględnie duś bliźnich, bo inaczej oni cię zduszą,
wyssają i wyplują z siebie.
I długo jeszcze mówił, bo był poruszony jego niedolą, znał go dobrze, oceniał jako człowieka,
ale równocześnie czuł do niego jakąś złość pogardliwą za to polskie mazgajstwo, z jakim
chciał prowadzić interesy w Łodzi, za tę uczciwość, jaką uznawał, jakiej czuł potrzebę
w stosunkach z ludźmi – ale poza obrębem tego miasta, gdzie na nią nie było miejsca prawie
i gdzie co ważniejsza – mało kogo stać było na to. W tym wirze szalbierstw i złodziejstw, kto
nie chciał być po trochu tym samym, czym byli wszyscy – ten nie mógł marzyć o istnieniu
i choćby się zapracował i włożył w interes wielkie kapitały, musiał w końcu być wyrzuconym,
bo nie potrafił wytrzymać konkurencji.
Trawiński milczał długo, przechylił głowę w tył na jakiś długi walec i gonił oczami
za Karolem, który wzburzony chodził prędko po wąskim przejściu, jakie było pomiędzy
półkami.
Fabryka ze wszystkich stron szumiała głucho niby morze wiecznie pracujące, ściany się
trzęsły, a biegnące u sufitu przez salę pasy, przenoszące siłę do sal sąsiednich, świstały ostro,
a jeszcze ostrzejszy zgrzyt tokarni żelaznych przedzierał się z modelowni obok leżącej i przenikał jego roztargane nerwy bólem głuchym.
– Co poczniesz? – przerwał milczenie Borowiecki.
– Przyszedłem cię prosić o pożyczkę, wiem, że masz pieniądze. Wierz mi, że gdyby nie
taka ostateczność, nie śmiałbym.
– Nie mogę, absolutnie nie mogę. Pieniądze mam, ale o ileś słyszał, sam zakładam fabrykę,
a poza tym w tej chwili jestem grubo zaangażowany gdzie indziej.
– Pożycz mi z terminem miesięcznym, ubezpieczę ci tę sumę na fabryce, na wszystkim,
co mam. Wystarczy z pewnością na pokrycie w najgorszym razie.
– Wierzę ci, ale nie pożyczę. Ty jesteś człowiek, który nie ma szczęścia; ja bym się wprost
bał wchodzić z tobą, w interes. Może się utrzymasz, może padniesz – kto to wie! a ja potrzebuję
żyć i mieć fabrykę. Tobie bym przedłużył egzystencję na rok, a sam bym zginął.
– Przynajmniej szczerym jesteś – szepnął gorzko.
– Mój drogi, po cóż mam cię obełgiwać! Nie cierpię bezmyślnego kłamstwa, jak nie cierpię
sentymentalnych roztkliwiań się nad każdą niedolą, której to tyle pomaga, że może sobie
zdychać swobodnie, oblana łzami współczucia. Pomógłbym, gdybym mógł, a że nie mogę –
nie pomagam. Nie mogę przecież oddać własnego surduta nawet nagiemu wtedy, kiedy sam
zmarzłbym bez niego.
– Masz słuszność. Nie ma co mówić więcej. Przepraszam, że cię nudziłem.
– Ty masz do mnie żal? – zawołał tknięty akcentem jego głosu.
– Nie. Postawiłeś kwestię tak jasno, że rozumiem twoją odmowę, która może mnie boleć,
to inna rzecz, ale którą dobrze rozumiem.
Podniósł się do wyjścia.
– Nie myślisz się układać?
– Nie, plajty nie zrobię, mogę tylko uczciwie zbankrutować.
– Znalazłyby się jeszcze inne sposoby ratunku.
– Daj je, przyjmę z rozkoszą.
– Mocno asekurowany jesteś?
– Dosyć, bo się przeasekurowałem jesienią, po tym nieudanym podpaleniu.

– Szkoda jednak, żeś się wtedy nie spalił. Ten robotnik mszcząc się, zrobiłby ci naprawdę
wielką usługę.
– Mówisz serio?
– Zupełnie serio, jak zupełnie serio zwracam ci uwagę, że w tej chwili pali się Grosman,
w nocy spalił się Goldstand, jutro i spali się na pewno Feluś Fiszbin, A. Rychter, B. Fuchs
i inni. Co na to mówisz?
– Że nie jestem i nie będę podpalaczem i złodziejem.
– Nie namawiam cię przecież do tego, pokazuję ci tylko współzawodników, ich sposoby
trzymania się na powierzchni; z takimi nie wytrwasz.
– Ha, to zginę. Jak mi już braknie sił do walki, to palnę sobie w łeb.
– A żona! – rzucił prędko, bo ujrzał w jego oczach jakiś stalowy błysk rezygnacji.
Trawiński drgnął.
– Ale, przyszła mi myśl. Znasz starego Bauma?
– Jesteśmy sąsiadami, żyjemy nawet bliżej ze sobą.
– Idź do niego, powiedz mu otwarcie. To jest taki dziwny fabrykant, że z pewnością ci
pomoże. Dałbym głowę, że jeżeli cię tylko zna, to ci pomoże.
– Istotnie, myśl szczęśliwa, a zresztą, cóż stracę, jeśli mi odmówi!
– Nic rzeczywiście, a warto popróbować. To jest unikat łódzkich fabrykantów. Człowiek,
który mógł mieć miliony i nie chciał się schylić po nie, człowiek, który setki tysięcy rubli
zapłacił za drugich, nieprzyjaciel wielkiego przemysłu, rutynista, snob albo arcyfioł, jak go
nazywają, a w istocie nic innego, tylko wariat, stara resztka czasów ręcznej fabrykacji.
Pożegnali, się w milczeniu.
Karol odczuł w nim przy rozstaniu jakiś chłód. Patrzał za nim oknem z dziwnym uczuciem
politowania.
– Mazgaj, szlachecka resztka – myślał prawie głośno, aby zagłuszyć w sobie jakiś cichy
jeszcze wyrzut, który się podnosił w nim i rozrastał szybko.
Nie chciał mu pomóc i usprawiedliwił się przed samym sobą z tego w zupełności, a pomimo
to nie był z siebie zadowolony. Ciągle stała mu przed oczami ta jasna, piękna głowa napiętnowana,
niby stygmatem, wieczną troską i niepokojem. Czuł, że powinien mu był
pożyczyć, że nic by na tym nie stracił, a zrobiłby wielką usługę. Gryzło go to coraz mocniej.
– Cóż mnie obchodzi, że jednego więcej diabli wezmą – myślał przebiegając postrzygalnię,
zapchaną pod sufit stosami białego towaru, który szedł na maszyny pomiędzy dwa ostrza,
jedno obiegające cylinder spiralną linią, a drugie proste i równe, które z obu stron materia-łów przesuwających się pomiędzy nimi ścinały z matematyczną dokładnością przy samym
włóknie mech bawełniany, powstający przy tkaniu.
Kilkanaście kobiet pracowało w tej białej, chłodnej i prawie cichej sali, zapełnionej niedostrzegalnym
prawie obłokiem pyłu bawełnianego, który powstawał z tego strzyżenia materiałów, wisiał nad postrzygalniami, oblepiał białą powłoką ludzi i maszyny i trząsł się
szarawym gęstym mchem na transmisjach obracających maszyny i ginących w suficie.
Borowiecki obejrzał się tylko po sali i szedł do windy, aby zjechać na dół, gdy rozległ się
krótki, straszny ryk ludzki.
Jedno z kół, wprawiających w ruch maszyny, schwyciło nieostrożnie przysuniętego robotnika
za kaftan, wciągnęło go w swój ruch, rzuciło na maszynę, obróciło, zgniotło, połamało
o maszynę, zmiażdżyło i wyrzuciło miazgę, nie przestając iść ani na chwilę.

Krew bluznęła aż pod sufit i czerwonym strumieniem oblała maszynę i część towaru leżącego przy niej, i najbliżej stojące robotnice.
Krzyk się rozległ ogromny, maszynę zatrzymano, ale było za późno; krwawa masa zwieszała się z osi koła i z różnych części maszyny, opadając na ziemię, ciężka, drgająca jeszcze
odruchami życia.
Ratunku nie było żadnego, bo robotnik był literalnie zmiażdżony, leżał niby kupa mięsa
krwawą plamą na białym tle perkalów surowych.
Podniosły się ciche płacze kobiet, a nawet kilka starszych poklękało przy trupie i zaczęły
głośno odmawiać litanię za konających, robotnicy pozdejmowali czapki, niektórzy żegnali się
nabożnie i wszyscy kołem skupili się przy zabitym. W oczach nie błyszczał żal, a tylko świeciła jakaś dzika, surowa apatia.
Sala ogłuchła, tylko w tej ciszy rozlegały się płacze kobiet i szum, i łoskot sal sąsiednich
robiących bez ustanku.
Skoro zjawił się felczer, stale dyżurujący w fabryce, Borowiecki się wyniósł.
Przyleciał i główny majster oddziału i widząc salę bezczynną i ludzi zbitych około trupa,
krzyknął już od drzwi:
– Do maszyn!
Rozlecieli się wszyscy jak ptaki spłoszone przez jastrzębia i po chwili sala znowu szła,
wszystkie maszyny były w ruchu prócz tej jednej, okrwawionej zbrodnią, ale którą natychmiast
zaczynano oczyszczać.
– Verflucht! tyle materiału na nic! – klął majster oglądając poplamiony krwią perkal
i zaczął wymyślać robotnikom za nieostrożność, i groził, że całej sali każe wytrącić za ten
materiał.
Borowiecki już nie słyszał tego, bo winda piorunowo zapadała się z nim i wyrzuciła go do
farbiarni.
Nie zrobił ten wypadek na nim żadnego wrażenia, był przyzwyczajonym do tego.
– Socha! – zawołał na protegowanego swojej narzeczonej, który dzisiaj pierwszy dzień
robił w fabryce wożąc wózkami materiały.
Chłop puścił wózek i stanął przed nim wyprostowany.
– Jakże wam idzie?
– A dyć robię, wielmożny dziedzicu!
– No, to róbcie, tylko pilnujcie się maszyn.
– A te ścierwy! – zaczął i chciał kazać żonie, aby resztę dopowiedziała, jako mu już te
ścierwy oberwały dzisiaj kawał kapoty, ale żony nie było, a Borowiecki odszedł, bo dano mu
znać, że go Bucholc wzywa do kantoru, więc Socha popatrzył markotno na swój spencerek,
jaki mu z kapoty zrobiła maszyna, podrapał się w głowę, plunął w garście i pchał wózek do
windy, bo ze wszystkich stron zaczęto wymyślać, że zatamowywał drogę.

IX
Trawiński wyszedł zgnębiony.
Idąc do Borowieckiego był prawie pewnym dobrego rezultatu prośby, bo jak każdy człowiek
w położeniu bez wyjścia, pragnienia brał za rzeczywistość, za fakt, który powinien się
był stać.
Siadł w dorożkę i kazał jechać prosto w Piotrkowską. Nie mógł nic myśleć, czuł się rozbitym
i niezdolnym już do żadnej akcji, do żadnego ruchu. Poddawał się z biernością wyczerpania
tej ostrej, przenikliwej fali goryczy, jaka mu zalewała serce. Patrzał na miasto brudne,
zadeszczone, na trotuary błotniste, zapchane ludźmi, na niezliczone kominy, co niby topole
wznosiły się nad płaszczyznami dachów i ginęły w zapadającym zmroku, znacząc tylko swoje
istnienie kłębami białych dymów tłukących się po dachach, na setki wozów z węglem, które
olbrzymim łańcuchem ciągnęły do fabryk, na platformy wyładowane towarami, na dorożki
i powozy z pośpiechem mijające się w różnych kierunkach, na te niezliczone kantory i składy
zapchane towarami, ludźmi, na ten szalony ruch, jaki był na ulicach, na to wysilone życie
wrzące dookoła.
Patrzył z rozpaczą prawie, bo czuł swoją niemoc, czuł, że chwila jeszcze, a z tego olbrzymiego
wiru, z tej maszyny nazywanej Łodzią wyleci za chwilę jak odpadek, jak miazga wyssana
i zużyta na nic, niepotrzebna temu potworowi-miastu. Patrzył z jakąś bezsilną
nienawiścią na fabryki błyskające w mroku tysiącami okien, na tę olbrzymią ulicę, która niby
kanał nakryty dymami i brudnym niebem, huczała energią, rozlewała potoki świateł i tętniała
ogromną siłą życia. Ślizgał się oczami po ostrych konturach fabryk, raziły go boleśnie elektryczne
słońca zapalone nad dziedzińcami, bolał go ten szum głuchy a potężny swoją bezustannością, co się rozlewał po ulicach z fabryk i warsztatów, bolało go to życie tak silnie
tętniące, bolała go ta straszna świadomość konania, które spostrzega ostatnim błyskiem
oczów, że tyle pozostaje jeszcze żywych! I ta świadomość przegryzała mu duszę nieopowiedzianą zawiścią.
Nie umiał żyć w tym świecie.
Nie umiał się przystosować do otoczenia.
Tyle sił zużył, tyle mózgu, tyle zachodów, tyle kapitałów swoich i cudzych, tyle lat pełnych udręczeń przeżył i po co?... żeby znowu zaczynać to samo od początku! znowu stawiać
gmach, który w końcu spadnie mu na głowę.
Męczył się ogromnie, nie mógł usiedzieć w dorożce, więc poszedł pieszo Piotrkowską.
Miał iść do starego Bauma, według rady Borowieckiego, ale wolał tę chwilę ostatniego zawodu
oddalić jeszcze, a zresztą nie mógł się oderwać od tej ulicy.
Utopił się w tłumie, co płynął trotuarem i pozwalał mu się pchać i nieść. Przyglądał się bezmyślnie
wystawom sklepów, kupił nawet cukierki dla żony w jakiejś cukierni, gdzie zawsze kupował, przywitał się tam z kilku znajomymi i znowu szedł zapatrzony w fabryki, w okna oświetlone,
poza którymi migotały sylwetki maszyn i ludzi; ogłuszał się powoli wrzawą i obojętniał.
Nie zważał na deszcz, mżący bezustannie, zapomniał nawet otworzyć parasola. Nie widział nic prócz kantorów pełnych ludzi i towarów i fabryk pracujących z pośpiechem.
– Dobry wieczór, panie Trawiński!
– Dobry wieczór, panie Halpern!
Uścisnął wyciągniętą dłoń wysokiego, dość zaniedbanie ubranego Halperna.
– Pan wyszedł spacerować po mieście?
– Tak, trochę chciałem się przejść.
– Łódź o zmroku bardzo ładna. Ja co dzień wychodzę z kantoru, aby się przejść i aby się
przypatrzyć miastu.
– Pan jesteś amator, panie Halpern.
– Co pan chcesz, jak się pięćdziesiąt sześć lat przeżyje w mieście, jak się widzi go ciągle,
jak się zna wszystkich, to można zostać amatorem.
– Co słychać w mieście nowego?
– Co słychać? Słychać źle, zrobił się ładny deszcz z protestowanych weksli, można je będzie
kupować na funty. Ale to wcale nic nie szkodzi.
– Jak to?
– Gałganów diabli wezmą, a Łódź i tak zostanie. Panie Trawiński, ja już w Łodzi widzia-łem gorsze czasy. A że po złych nastają lepsze, to i teraz tak będzie, po co to z tego robić
gwałt. Dla mądrych jest zawsze dobry czas.
– A kiedyż będzie dla uczciwych? – zapytał ironicznie.
– Sza, panie Trawiński, oni mają niebo, po co im dobre czasy.
– Grosman się podobno spalił.
– Bardzo porządnie, bardzo porządnie; dwieście pięćdziesiąt tysięcy asekuracji jakby miał
w kasie. Ale Goldstand, co się spalił w nocy, ma małe nieporozumienie z policją. Dobrze mu
tak, jak kto nie umie robić dobrze interesów, to niechaj się do nich wcale nie bierze.
– Któż teraz na brzegu?
– Z grubszych A. Rychter i F. Fiszbin.
– Mówił mi to samo Borowiecki.
– Pan Borowiecki, ho, ho, ho! On zna Łódź, on wie, kto czego potrzebuje.
– No, ale i pan także zna Łódź dobrze.
– Ja? Ja ją mam całą w głowie. Ja od pięćdziesięciu lat patrzę na każdą firmę, co się zakłada. Ja mogę dzisiaj prawie na pewno powiedzieć o wszystkich, co otwierają interesy, czy
one będą żyć! Niech mi pan wierzy, panie Trawiński, moje słowo to nie jest ten wiatr, moje
słowo to dokument, to weksel z najlepszym żyrem.
Trawiński nic nie odrzekł, szli obok siebie w milczeniu.
Halpern zastawiał się parasolem od deszczu i patrzał z miłością na domy i fabryki; jego
wielkie czarne oczy świeciły fosforycznym blaskiem w bladej, chudej twarzy, okolonej siwą
brodą. Miał głowę i twarz patriarchy, osadzoną na chudym, skrzywionym szkielecie, obleczonym
w długie zaszargane palto, które wisiało na nim jak na kiju.
– Ja tu znam każdy dom, każdą firmę – zaczął mówić gorąco – Pamiętam Łódź, jak miała
dwadzieścia tysięcy, a dzisiaj ma trzysta! A ja się doczekam, jak ona mieć będzie pół miliona,
ja nie umrę prędzej! Ja to muszę widzieć na własne oczy, muszę się ucieszyć.

– Jeżeli ją przedtem licho nie weźmie – szepnął nienawistnie.
– Ha, ha, ha, panie Trawiński, pan nie mów takich śmiesznych rzeczy! Łódź jest, Łódź
będzie! Pan jej nie znasz! Pan wiesz, ile ona w przeszłym roku zrobiła obrotu? Dwieście trzydzieści
milionów rubli – wołał z entuzjazmem, przystając aż na chodniku. – To jest ładny
grosz. Pan mi pokaż takie drugie miasto!
– Nie ma się znowu tak czym chwalić, a zresztą masz pan rację, że takiego złodziejskiego
miasta nie ma drugiego w Europie – mówił ze złością.
– Złodziejskie czy nie złodziejskie, to dla mnie jest papier. Mnie chodzi o co innego, ja
chcę, żeby stawiali domy, żeby budowali fabryki, robili ulice, urządzali komunikacje, przeprowadzali
drogi! Ja chcę, żeby moja Łódź rosła, żeby miała pałace wspaniałe, ogrody piękne,
żeby był wielki ruch, wielki handel i wielki pieniądz.
– Na początek już są wielkie szwindle i wielka tandeta.
– To nie żaden feler, bo z tego urośnie wielka Łódź.
– Tymczasem niech ją piorun spali. Dobranoc, panie Dawidzie.
– Dobranoc, panie Trawiński. To nie jest dla Łodzi ostatnie pańskie słowo.
– Ostatnie i zupełnie szczere. Dorożka! – krzyknął.
– Kapcan! – szepnął za nim pogardliwie Halpern i zawrócił, wlokąc się wolno z powrotem
i znowu przypatrywał się domom, fabrykom, sklepom, składom, ludziom oczami oczarowanymi
potęgą tego miasta.
Nie zważał na deszcz, który go moczył pomimo parasola, na tłok ludzki, jaki go rzucał na
domy lub do rynsztoków, na dorożki i wozy, które go błotem ochlapywały na przejściach
poprzecznych ulic, szedł jak zahipnotyzowany.
Trawiński pojechał do domu.
Mieszkał dosyć daleko, bo przed końcem Konstantynowskiej ulicy kazał skręcić w jakąś
ciemną i tak błotnistą uliczkę, że dorożkarz nie chciał się tam zapuszczać.
Poszedł w nią pieszo jakimś śladem trotuaru, który się nieco wznosił nad poziom nie brukowanej
ulicy, tworzącej czarną, błotnistą rzekę, popręgowaną złotymi smugami świateł bijących z okien niskich domów, co ciągnęły się sznurem z obu stron ulicy.
Domy były zamieszkane przez tkaczów ręcznych, w każdym oknie trzęsły się sylwetki warsztatów
i ludzi, a ulicę całą zapełniał monotonny klekot i stuk. Nawet niskie krzywe pięterka, jakie
się gdzieniegdzie wznosiły, i szeregi facjatek rozbrzmiewały i trzęsły się odgłosami roboty.
Poprzeczne uliczki, jakie wybiegały z jednej strony, ciągnęły się do pól samych i były również czarne i błotniste, pełne stuku warsztatów, domów pozapadanych, krzywych facjatek,
porozwalanych parkanów, nędzy i opuszczenia, i owionęły Trawińskiego zimnym, przejmującym wilgocią wiatrem, jaki się z pól wdzierał do miasta.
Nad całą dzielnicą, pływającą w błocie i opuszczeniu, zupełnie niepodobną do reszty
Łodzi, panowała fabryka Müllera swoimi czteropiętrowymi gmachami, które wyrastały nad
morzem niskich domków i ogrodów i świeciły tryumfalnie tysiącami okien i słońcami elektrycznymi.
Fabryka wznosiła się jak potężny zbiornik siły, której tchnienie zdawało się przypłaszczać
do ziemi te szeregi nędznych, pokrzywionych domów. Czuć było, że te wielkie gmachy, huczące setkami maszyn, z wolna wysysają całą żywotność tej starej dzielnicy, zamieszkałej
przez rój tkaczów ręcznych, że zjadły i dogryzają do reszty ten drobny ręczny przemysł, który
tutaj kwitnął kiedyś, a który się jeszcze bronił rozpaczliwie, bo bez nadziei zwycięstwa.

Fabryka Trawińskiego stała skromnie obok Müllerowskiej, przedzielona tylko wąskim
ogrodem.
Trawiński wszedł w bramę, której pilnował jakiś stary weteran bez nogi i z pocerowaną
niby stara szmata twarzą, który po wojskowemu się wyciągnął na jego widok i czekał rozkazów,
ale Trawiński blado się uśmiechnął tylko do tej archeologicznej spuścizny po swoich
ojcach i poszedł do kantoru, gdzie kilku drzemało nad księgami, popatrzył chwilę do przędzalni
poprzez las transmisyj i pasów trzepoczących się w szalonym pędzie, na ciężkie skośne
ruchy salfaktorów, co niby potwory czaiły się, wyginały białe od bawełny grzbiety,
odbiegały od pilnujących je robotników i cofały się również ciężko i bezustannie, wlokąc za
sobą, niby pasma śliny, setki bawełnianych włókien, nawijających się na warczące w ruchu
szpulki papierowe.
Cofnął się i poszedł przez długie podwórze rozświetlone szeregiem żółtych gazowych
płomieni, co przy elektrycznych blaskach Müllerowskiej fabryki wyglądały na gromniczne
światła.
Dom stał w głębi ogródka, frontem do dziedzińca fabrycznego, a bokiem wychodził na
jakąś pustą uliczkę; dom miał jedno piętro, a wyglądał na trzy z powodu gotyckiego stylu,
w jakim był postawiony.
W kilku oknach parterowych, przysłoniętych storami, świeciło się jasno.
Trawiński przeszedł kilka pokojów prześlicznie umeblowanych, ciepłych i bardzo zacisznych,
pełnych delikatnego zapachu kwitnących w żardinierkach hiacyntów, i wszedł do małego
buduaru.
Dywany tak szczelnie okrywały posadzki i szedł tak cicho, że Nina go nie usłyszała, siedziała przy lampie czytając.
Cofnął się i zawołał przed portierą:
– Nina! Sama tak siedzisz? – pytał siadając obok niej.
– A któż by mógł być u mnie? – szepnęła smutnie.
– Płakałaś?
– Nie, nie – zaprzeczała odwracając głowę od światła.
– Widziałem łzy.
– Było mi tak smutno samej! – szepnęła przysuwając się do niego i miękkim, cudownym
ruchem położyła mu głowę na piersi i łzy znowu zapełniły jej oczy. – Czekałam na ciebie,
a ten deszcz tak padał, tak dzwonił w szyby, tak bębnił w dachy, tak dziwnie bełkotał w rynnach,
że bałam się; bałam o ciebie.
– Dlaczegóż o mnie?
– Nie wiem przecież dlaczego, ale mnie jakieś złe przeczucia przepełniły. Ale tobie nic nie
jest, prawda? Jesteś zdrowy i spokojny, prawda? – szeptała oplatając mu ramionami szyję.
Gładziła go ręką po włosach, całowała jego delikatne, pocięte siatką niebieskich żyłek
czoło; zielonawe, pocętkowane złotymi skrami źrenice biegały niespokojnie po jego chudej,
zmęczonej twarzy.
– Czemuś smutny?
– Taka straszna pogoda, to i skąd wziąć humoru!
Wysunął się z jej objęć i zaczął chodzić po buduarze. Burza zaczęła kotłować strasznie
jego sercem. Czuł, że gdyby mógł powiedzieć jej wszystko, że gdyby mógł wtajemniczyć ją
w swoje położenie, to sprawiłaby mu wielką ulgę ta spowiedź, ale równocześnie czuł, spoglądając na jej twarz przepiękną, pochyloną pod lampą, która łagodne światło rozpylała na
jej pyszne kasztanowe włosy, skrzące się na skroniach złotem, że za nic w świecie nie powie.
Chodził coraz wolniej, oddychał tą czystą, wykwintną atmosferą mieszkania z jakąś gryzącą ulgą; przyglądał się dziwnym wzrokiem meblom wytwornym i tym niezliczonym gracikom,
będącym istotnymi dziełami sztuki wielkiej wartości, które przez lat parę zwozili ze
wszystkich stron świata, nie bacząc na koszta, bo Nina ze swoją naturą arystokratyczną,
z wrażliwością artysty na wszystko co piękne, z duszą mimozy, czuła się dopiero dobrze
w otoczeniu piękna.
Nie sprzeciwiał się temu, tym bardziej że sam lubił sztukę i czuł potrzebę otaczania się jej
dziełami. Ale teraz, wobec ruiny, jaka go czekała, szarpał go straszny ból, ból strachu przed
jutrem, które miało przyjść i zabrać mu i te wszystkie skarby, i ten spokój, i szczęście, jakim
oddychał.
– Co począć? – myślał ciężko i na odpowiedź przychodziła mu jedna tylko myśl, udać się
znowu do ojca o pomoc, i tak go ta myśl porywała na mgnienie, że radośnie i tryumfująco
spoglądał, ale spojrzenie gasło szybko i już mrocznymi, pełnymi trwogi oczyma patrzył się
w Ninę, która powstała i szła amfiladą pokojów.
Gonił oczami jej wysmukłą, bardzo piękną postać, odwróciła się posyłając jakiś tajemniczy
uśmiech.
Wróciła natychmiast, przynosząc dość długie, płaskie drewniane pudło, bardzo ciężkie.
Odebrał jej i położył na stole z pytającym spojrzeniem.
– Zgadnij co? Chciałam ci zrobić niespodziankę.
– Nie, nie będę nawet próbować – szepnął blednąc, czuł bowiem zobaczywszy na pudełku
pieczątki pocztowe, że to znowu jakiś kosztowny zakup.
– Bandini nasz florencki przysyła ten mozaikowy blat, który latem oglądaliśmy, pamiętasz?
– Żądałaś tego? – zapytał dosyć ostro.
– Tak, chciałam mojemu panu zrobić niespodziankę, bo przecież się nie gniewasz, co?
– Nie, Nina, nie, dziękuję ci z całej duszy, dziękuję... – szeptał całując ją w rękę.
– Otwórz, to zobaczymy zaraz. Kazałam przysłać ten mały, tańszy, a taki jest tani, że nie
do uwierzenia.
– Przysłał rachunek?
– Masz. Dwa tysiące dwieście lirów, to za bezcen.
– Tak... istotnie... za bezcen... – odpowiadał, drżącymi rękami odpakowując pudło.
Mozaika była prześliczna.
Na płycie kwadratowej czarnego marmuru o bardzo rzadkim błękitnawym odcieniu rzucono
wiązankę fiołków, róż jasnożółtych i liliowych, obsypanych złotordzawym pyłem storczyków;
jeden motyl o rubinowo-zielonych skrzydłach chwiał się razem ze storczykiem, na który
opadł, a dwa inne unosiły się w powietrzu. I tak to było cudownie wykończone i do złudzenia
prawdziwe, że chciało się podnieść te kwiaty lub uchwycić za skrzydełka motyle.
Nina, pomimo że to już widziała, krzyknęła z podziwu i przypatrywała się długo w niemym
zachwycie.
– Nie patrzysz, Kaziu?
– Widziałem, istotnie jest piękne, w swoim rodzaju arcydzieło – odpowiedział cicho.
– Wiesz, ten blat trzeba będzie oprawić w szeroką ramę z brązu matowego i powiesi się
na ścianie, szkoda wprawiać w stolik – mówiła wolno i długim, cienkim palcem bardzo delikatnie wodziła po konturach listków i kwiatków, wysnuwając subtelną rozkosz dotykania się
barw.
– Muszę iść, Nina! – szepnął, przypominając sobie starego Bauma.
– Na długo? Przyjdź prędko, mój złoty, mój jedyny! – prosiła przytulając się do niego
i przytrzymawszy mu wąsy rękami, całowała go w usta.
– Najdalej za godzinę. Pójdę naprzeciwko do Bauma.
– Czekam na ciebie z herbatą.
– Dobrze.
Pocałował ją i szedł, ale już przy progu się zatrzymał i szepnął:
– Nina, pocałuj mnie i życz mi szczęścia.
Pocałowała go serdecznie i oczami pytała, nie rozumiejąc tego, co powiedział.
– Przy herbacie ci powiem.
Odprowadziła go aż do przedpokoju i patrzyła jeszcze za nim oszklonymi drzwiami, aż jej
zniknął w nocy i w oddaleniu.
Powróciła do buduarku, oglądała mozaikę.
Drzwi wchodowe zadźwięczały silnie.
– Zapomniałem ci powiedzieć, że ten mój dawny kolega uniwersytecki, którego w przeszłym roku poznałaś w Szwajcarii, Grosman, spalił się dzisiaj.
– Jak to?
– Ano spaliła mu się fabryka zupełnie, nic nie uratowano.
– Biedny człowiek! – zawołała ze współczuciem.
– Nie ma go co żałować, bo ten pożar go właśnie postawi na nogi.
– Nic nie rozumiem.
– Stał źle w interesach, był zachwiany, jak się u nas mówi, więc żeby się poprawić, urządził pożar fabryki i składów, które były wysoko zaasekurowane w kilku Towarzystwach. Odbierze
asekurację, która mu w czwórnasób pokryje straty, i będzie kpił sobie ze wszystkiego.
– Umyślnie podpalił?! Ależ to zbrodnia! – wykrzyknęła z oburzeniem.
– Kodeks tak to nazywa i odpowiednio karze, ale w języku zwyczajnym nazywa się to
dobrym interesem – mówił prędko, nie patrzył jej w oczy i w twarzy miał jakiś niespokojny,
gorączkowy wyraz.
– I to zrobił on, który mi się wydał człowiekiem tak nadzwyczajnie szlachetnym, nie mogę
wprost w to uwierzyć. Przypominam sobie, jego rozmowy tchnęły najwyższą etyką i sprawiedliwością.
– Cóż chcesz, jak mu ruina zajrzała w oczy, to dał spokój etyce, zostawił ją na później.
Bez etyki żyć można, a bez pieniędzy nie – mówił twardo.
– A nie, nigdy, raczej umrzeć – wykrzyknęła namiętnie i cała jej natura wzdrygnęła się na
myśl popełnienia występku. – Jak to dobrze, że ty tak nie myślisz, że ty nigdy, nigdy nie popełniłeś nic złego! Wiesz, gdybym cię nie kochała nawet, to i tak musiałabym cię uwielbiać
za dobroć i za tę szlachetność twoją.
Kazimierz nic nie odrzekł, ucałował tylko jej oczy rozgorzałe oburzeniem i te purpurowe
pełne usta, co teraz wyklinały i rzucały potępienia na ludzi niemoralnych, ludzi bez etyki, na
złość i brzydotę życia, ucałował ją tak namiętnie, jakby tymi pocałunkami chciał pokryć własne
głębokie upokorzenie, jakie poczuł po jej słowach, jakby chciał zagłuszyć nimi jakąś
myśl, która zaświeciła mu w mózgu i olśniła.
Wyszedł zaraz i poszedł wprost do fabryki Bauma, która stała naprzeciwko, po drugiej
stronie ulicy, w głębi rozległych ogrodów.
W kantorze zastał tylko Maksa, który bez surduta siedział przy pulpicie.
– Ojciec w fabryce, mogę go zawołać.
– Pójdę tam. Nigdy nie widziałem waszej fabryki.
– Nie ma co oglądać, nędza – szepnął lekceważąco, siadając z powrotem do roboty.
Oszklony korytarz prowadził z kantoru do pierwszego fabrycznego pawilonu.
Mrok i cisza zalewały wielki dziedziniec, obstawiony z trzech stron trzema dwupiętrowymi
pawilonami fabryki, przez rzędy okien mżyła słabe światło, a niektóre piętra zupełnie były
ciemne, nie oświetlone, tylko z dołu u drzwi wchodowych kopciły się smutnie naftowe latarnie
i oświetlały czerwone, oślizgłe wilgocią mury.
Suchy trzask warsztatów ręcznych, rozlegający się monotonnie, rozlewał po korytarzach
mrocznych, zaśmieconych odpadkami bawełny i resztkami starych warsztatów, usypiający
nastrój nudy i smutku.
Na schodach i korytarzach było pusto, czasem tylko rozległ się klekot drewnianych podeszew,
zamajaczył w mroku jaki robotnik i cicho ginął w wielkich salach na końcu korytarzy
rozłożonych; tylko suchy trzask warsztatów i echa kroków mąciły tę senną ciszę.
W salach fabrycznych również było pusto, mroczno i sennie.
Były to wielkie prostokąty, podparte w środku szeregiem żelaznych słupów, zapchane ręcznymi
tkackim warsztatami Jaccarda, które stały w dwa rzędy, pod gęsto rozłożonymi oknami.
Połowa warsztatów stała nieczynna, obrośnięta, niby mchem siwym, pyłem bawełnianym.
Kilka lampek przyczepionych do słupów oświetlało środkowe przejście i robotnice nawijające na ręcznym kołowrotku przędzę na szpulki. Kołowrotki warczały sennie i sennie pochylały się nad nimi robotnice, i sennie trzaskało kilkanaście czynnych warsztatów, które
w żółtawym, słabym świetle lampek palących się nad nimi podobne były do olbrzymich kokonów
fantastycznie oplątanych w tysiączne włókna różnokolorowe, w nieprzeliczone warstwy
przędzy rozpiętej w różnych kierunkach; w środku tych kokonów niby jedwabniki
poruszali się robotnicy, tkając wzorzyste materiały, pochylali się automatycznie, jedną ręką
przybijając płochę80, a drugą, ruchem horyzontalnym, pociągając od góry sznur i przebierając
równocześnie nogami po pedałach; czółenka ze świstem przelatywały wskroś pasem przędzy
niby żółte, długie żuki i powracały tą samą drogą z nużącą jednostajnością.
Robotnicy byli starzy, spoglądali zagasłymi oczami apatycznie na przechodzącego i tkali
dalej również sennie i automatycznie.
Trawiński z przykrością przechodził przez te na pół żywe sale, z przykrością patrzył na agonię
ręcznego przemysłu, który z uporem szaleńców chciał walczyć z tymi potworami, których
olbrzymie cielska rozdrgane energią, huczące siłą niepokonaną, widać było z okien tych sal.
Pytał o Bauma; pokazywali mu ruchem ręki lub głowy, nie odrywając się od roboty, nie
podnosząc nawet głosu, jeśli mówili; wszyscy poruszali się jak senni, półmartwi, obojętni
i smutni – smutkiem tych sal oślepłych, cichych, umierających, przez które przechodził potykając się w ciemności o filary i o nieczynne warsztaty, o ludzi.
Przeszedł przez całe piętro dwóch pawilonów i wszędzie była ta sama pustka, nuda
i senność.
Trawińskiego ze względu i na własne położenie ogarniał coraz większy smutek, tracił zupełnie wiarę w pomoc Bauma i szedł z tym uczuciem, z jakim się idzie do konających – bo
fabryka, która kiedyś pracowała w 500 ludzi, poruszała się teraz tylko stoma i wydawała mu
się chorym, konającym organizmem, któremu nawet olbrzymie drzewa szumiące za oknami
zdawały się śpiewać hymn śmierci.
Starego Bauma znalazł w trzecim pawilonie, wychodzącym na ulicę.
Baum siedział w małym pokoiku przed biurkiem, zarzuconym stosem próbek towarów,
pociętych w długie pasy.
Przywitali się w milczeniu.
Stary ścisnął mu mocno rękę i podsunął krzesło.
– Dawno pana nie widziałem – zaczął Baum.
Usprawiedliwiał się kłopotami i zajęciami, mówił długa, a nie śmiał przystąpić do celu
swoich odwiedzin, powstrzymywał go smutek fabryki, taki sam smutek wyryty na twarzy fabrykanta,
który blade oczy zwracał bezwiednie na okno, przez które doskonale widać było
fabrykę Müllera, błyszczącą wszystkimi oknami.
Odpowiadał krótko i czekał na wyjaśnienie wizyty.
Trawiński to odczuł, bo przerywając jakąś opowieść, rzekł krótko:
– Przyszedłem do pana z prośbą – zawołał i odetchnął nieco.
– Proszę pana bardzo... słucham...
Trawiński szybko opowiedział mu całe swoje położenie, ale o pomoc zawahał się prosić,
ujrzawszy surowe ściągnięcie brwi i jakiś niechętny wyraz oczów.
– My wszyscy jeździmy na tym wózku, oni nas jedzą!... – mówił wolno wskazując na wielkie
fabryki przez okno. – Czym panu mogę pomóc? – dodał.
– Pożyczką albo żyrem na wekslach.
– Ile?
– Ostatecznie bez dziesięciu tysięcy rubli paść muszę – rzekł cicho i wymijająco, jakby obawiając się głośniejszym dźwiękiem spłoszyć życzliwość, jaką spostrzegł w oczach Bauma.
– Ja gotówki nie mam, ale co będę mógł zrobić, zrobię panu. Daj mi pan weksle na tę
sumę, a ja pokryję do tej samej wysokości pańskie zobowiązanie.
Trawiński zerwał się z krzesła i zaczął mu z uniesieniem dziękować.
– Nie ma za co, panie Trawiński, ja nic nie ryzykuję nawet, bo znam pana i pański interes
dobrze. Masz pan blankiety i wypełnij pan zaraz.
Trawiński był oszołomiony, ten prawie nieprzewidziany ratunek wywrócił go z równowagi,
wypełniał blankiety wekslowe gorączkowo, ale co chwila podnosił głowę znad papieru
i patrzył na Bauma, który chodził po kantorze, przystawał przy oknie i spoglądał na Łódź jakimś
tępym, srogim spojrzeniem.
Miał przed oczyma całą część miasta; domy, fabryki, magazyny dziesiątkami tysięcy okien
patrzyły w noc, a poza nimi poruszały się cienie robotników i maszyn, elektryczne światła
wisiały w ciemnym mglistym powietrzu, setki kominów majaczyło w nocy i wyrzucało nieustannie
smugi białych dymów, które jak obłok przysłaniały światła i kontury fabryk.
Baum przyglądał się miastu i spacerował na przemian z pochyloną naprzód suchą, kościstą
twarzą. Był również wysoki, jak syn, tylko znacznie chudszy i żywszy w ruchach. Nie lubił
wiele mówić i zwykle najważniejsze interesy załatwiał w kilku słowach. Był spokojny, cichy
nawet, uległy żonie i dzieciom aż do słabości nieraz, ale pomimo to miał swoje punkty, na
których był nieugiętym; jego uczynność była w Łodzi przysłowiowa i niewyczerpana, a równocześnie
był skąpym w domu do dziwactwa.
– Jaki termin pan chce?
– Jaki jest dla pana najwygodniejszy – powiedział uchylając drzwi do sali sąsiedniej,
w której wszystkie warsztaty były czynne.
Zamknął drzwi, wsadził ręce w kieszenie szarego, podbitego kutnerem kaftana i znowu
przyglądał się miastu.
Telefon zadzwonił, było to jedyne współczesne urządzenie w jego fabryce.
– To, do pana! Woła pan Borowiecki – rzekł Baum.
Trawiński ze dziwieniem słuchał.
– Mój drogi, od żony dowiedziałem się, gdzie jesteś. Oto rozliczyłem się, mogę ci pożyczyć
pięć tysięcy rubli, ale tylko z dwumiesięcznym terminem. Więc jeśli chcesz? – mówił
Borowiecki.
– Przyjmuję z radością! – wykrzyknął gorąco. – Skąd telefonujesz?
– Z twego gabinetu, pod strażą żony – brzmiała odpowiedź.
– Zaczekaj na mnie, zaraz przyjdę.
– Czekam.
– To Borowiecki chce się ze mną widzieć, pan go zna?
– Z widzenia tylko, bo przecież ja nie bywam w tym wielkim świecie łódzkim, u tych rozmaitych
Bucholców, Mendelsohnów, Salemanów, Meyerów i innego robactwa. Znam ich
wszystkich, z widzenia tych młodych, a starszych od Michla, gdzie się czasami schodzimy;
znaliśmy się wszyscy co prawda lepiej, ale to było dawno, kiedy w Łodzi panowała jeszcze
uczciwość i nie było milionerów. To były takie czasy, o których wy, młodzi, nie macie pojęcia.
Ja wtedy byłem z Geyerem starym największą łódzką firmą. Pary, maszyn, elektryczności,
weksli, tandety, plajt, podstępnych pożarów nikt nie znał nawet ze słyszenia.
– A jednak to, co jest obecnie, przyjść musiało.
– Ja wiem, że musiało, że stary porządek zawsze musi ustąpić nowemu miejsca, zresztą,
po co to mówić o tym – machnął ręką i zaczął przeglądać weksle.
Złość bezsilna zatrzęsła jego sercem tak gwałtownie, że brakło mu głosu, milczał dosyć
długo, podpisawszy weksle.
– Panu się śpieszy?
– Istotnie, pozostaje mi tylko raz jeszcze z całej duszy podziękować panu za pomoc.
– Szkoda czasu! Mnie tylko żal jednego, żeś pan nie był przed pięćdziesięciu laty w Łodzi,
pan wtedy powinien był mieć fabrykę. Pan także nie pasuje do dzisiejszej Łodzi, tutaj
uczciwi fabrykanci nie mają co robić, panie Trawiński.
Nie odpowiedział mu na to pytanie, bo się śpieszył do domu, obgadali tylko niektóre kwestie
dotyczące terminów weksli i rozeszli się.
Zaraz też zaczęły rozdzierać powietrze gwizdawki na skończenie roboty i fabryki gasły
jedna po drugiej i ginęły w nocy.
Baum po wyjściu robotników poszedł do domu, który stał w ogrodzie, przed pawilonami
fabrycznymi, z frontem od ulicy.
Przebrał się w swoim pokoju w jakąś lekką marynarkę, włożył haftowane pantofle na nogi,
przykrył swoje bujne jeszcze siwe włosy małą czapeczką wyszywaną białymi pacioreczkami
i poszedł do stołowego pokoju, w którym już nakrywano do kolacji.
Maks siedział przy stole i pomagał siostrzenicom, które mu wisiały u szyi, układać domki
z drewnianych kwadratów.
Dziewczynki śmiały się ustawicznie i jak ptaki świergotały wesoło.
Matka siedziała w głębokim fotelu i robiła pończochę, miała lat ze sześćdziesiąt, twarz
bardzo miłą i schorowaną, okulary srebrne na długim nosie, siwe, gładko przyczesane włosy
nad niskim, wypukłym czołem, maślankowate oczy, blade usta, kłębek bawełny w kieszeni
niebieskiego fartucha, z którego robiła pończochy, i wielką słodycz w głosie i w uśmiechu;
liczyła ciągle oczka, błyskała drutami i uśmiechała się do syna i wnuczek, córki, która zajęta
była czytaniem, do frau Augusty, kuzynki, od niepamiętnych lat zajmującej się całym ich
gospodarstwem, do dwóch kredensów stojących obok siebie, do pieca, do starej serwantki,
wypełnionej porcelanowymi pieskami, figurkami i talerzykami, do dwóch kotów burych frau
Augusty, które chodziły za nią i mrucząc obcierały się ciągle grzbietami o suknie – uśmiechała się zawsze i do wszystkiego, takim przyklejonym do ust oślizgłym uśmiechem trupów.
Ciepły spokój starego mieszczańskiego domu panował w mieszkaniu. Tak wszyscy byli
zżyci ze sobą i dopasowani, że porozumiewali się spojrzeniami, przenikali się nawzajem.
Stary troski swoje zostawiał w kantorze, a do mieszkania zawsze przynosił spokojną,
uśmiechniętą twarz, opowiadał żonie o sprawach niektórych, czasem się kłócił z Maksem,
pokpiwał regularnie co wieczór od lat dwudziestu z frau Augusty, bawił się z wnuczkami,
których zawsze miał pod dostatkiem, bo wszystkie cztery córki dawno już były zamężne,
czytał stale „Kölnische Zeitung” i jedną z gazet polskich. Słuchał również stale co wieczór
jakiego sentymentalnego romansu z rozmaitych „Familienblatów”, którymi żyła żona i córki,
i tak spędzał wieczór.
Dzisiaj zaczynało się tak samo; usiadł przy stole i zaczął kiwać na wnuka, który na wielkim
biegunowym koniu bujał się pod piecem.
– Jasiu, chodź do dziadzi, chodź!
– Zaraz przyjadę – wołał chłopak, poganiał konia szpicrutą, okładał mu boki piętami, ale
że i tak koń nie pośpieszał, schodził z niego, głaskał go po głowie, oklepywał mu piersi i wo-łał: – Cieśka, cieśka słucha Jasia, Jasio jedzie do dziadzi, dziadzio da nam cukierków.
Obiecywał mu słodko, popychał go gwałtownie naprzód i bohatersko wskakiwał na siodło.
W ten sposób objechał cały pokój i przyjechał do dziadka.
– Prr! Herman, konia do stajni – wołał, ale dziadek zdjął go z konia i posadził sobie na
kolana.
Chłopak zaczął krzyczeć i wydzierać się do konia, którego zdradliwie zaraz uprowadziły
dziewczynki, ciągnąc za rudy ogon na drugą stronę stołu, do wuja Maksa, przy którym się
czuły więcej zabezpieczone od batożenia brata.
– Jasiu, co to jest? – wołał Baum, wyjmując z kieszeni dziecinną trąbkę i ukazując mu nad głową.
– Trlombka! Dziadziu, dąć Jasiowi trlombkę – prosił wyciągając rączki.
– Nie chcesz siedzieć u dziadzi, nie kochasz dziadzi, to nie dam, dam Wandzi.
– Daj Jasiowi trlombkę, dziadziu. Jasio dziadzia kocha, Wandzia jest głupia, nie kocha
dziadzi. Dziadziu, dać Jasiowi trlombkę! – prosił ze łzami, uklęknął na kolanach dziadka,
a nie mogąc i tak dostać, zaczął mu wchodzić na ramiona, obejmował go za szyję, całował
po twarzy, błagał coraz goręcej, a nie spuszczał niebieskich rozpłomienionych oczek z trąbki.
Dziadek dał mu wreszcie.
Chłopak nie miał już czasu dziękować, zeskoczył na ziemię, poleciał odebrać konia, przy
czym pobił dziewczynki, zaprowadził go pod piec, okrył ściągniętą z matki żółtą jedwabną
chustką i biegał po pokoju trąbiąc, co miał tylko sił.
Dziewczynki z płaczem przybiegły do kolan dziadka.
– Wandzia ce, dziadziu.
– Janusi dać!
Prosiły rozpłakanymi głosikami i zaczęły się wdrapywać na dziadkowe nogi.
Oswobodził się od nich prędko i zaczął uciekać przed nimi. Dziewczynki już wiedziały,
co to znaczy, więc zaczęły gonić ze wszystkich sił i krzyczeć na dziadka, który zastawiał się
krzesłami, chował za kredensy, i wciąż wymykał się im z rąk, aż wreszcie pozwolił się im
złapać w jakimś kącie, wziął je obie pod pachy i przyniósł z powrotem do stołu, a potem pozwolił się zrewidować i powyciągać z kieszeni lalki, jakie przyniósł dla nich.
Radość zapanowała niezmierna w gromadce, która skupiła się przy małym stoliczku pod
oknem i oglądała szczegółowo lalki, wydzierając je sobie z rąk.
Dziadkowie bawili się wybornie, tylko Berta zatkała uszy i utonęła w książce, a Maks głośno
gwizdał, żeby nie słyszeć tych dzikich wrzasków, był zresztą zły na ojca, czuł bowiem
po jego rozmowie, że musiał znowu pożyczyć komu pieniędzy lub zaręczyć za kim, bo ilekroć
to się stało, stary zawsze przynosił dzieciom lub wnuczkom, jak teraz, zabawki, unikał
Maksa i był bardzo słodkim i serdecznym w obejściu ze wszystkimi, biorąc gorący udział
w rozmowie każdej; tym sposobem unikał interpelacji synowskiej.
Dzisiaj było tak samo.
Przy kolacji rozmawiał bezustannie, pousadzał sam dzieci i najtroskliwiej ich pilnował,
wciąż żartując z frau Augusty, która zawsze jednakowo odpowiadała:
– Ja, ja, Herr Baum – uśmiechając się bezmyślnie długimi, żółtymi i krzywymi zębami.
– Gdzież pan Józef? schowała go sobie pani do ogryzania na później?
– Pan Józefa zaraz przyjdzie – i nim swoje dwa nieodstępne koty zdążyła utulić na obszernymłonie, pan Józef Jaskólski wszedł.
Był to rodzaj praktykanta kantorowego, chłopak zupełnie biedny, którym się Baum od lat
paru opiekował. Miał lat osiemnaście, wzrost ogromny, za duże nogi, za długie ręce, głowę
wielką i ciągle rozczochraną, twarz okrągłą, wiecznie spoconą i w dodatku był bardzo nieśmiałym i niezgrabnym, wciąż zawadzał sobą o wszystkie drzwi i sprzęty.
Wszedł teraz dosyć odważnie, ale poczuwszy wszystkich oczy na sobie, zaplątał się zaraz
przy ukłonie w chodnik, uderzył biodrem o róg kredensu, potrącił krzesło Maksa i czerwony
jak burak, przerażony swymi nieszczęściami usiadł do kolacji.
Pomimo lat osiemnastu i skończenia szkoły rzemieślniczej był naiwnym jak dziecko. Był
tak pokornym, ulegającym, dobrym, że zdawał się nieraz oczami przepraszać wszystkich, że
ośmiela się żyć pośród nich. Maksa się lękał bardzo, bo Maks kpił z niego ustawicznie, a teraz
widząc, że Józiowi przy jedzeniu wszystko z rąk wylatuje, zaczął się śmiać i powiedział:
– Muszę ja pana odebrać pani Auguście i wziąć pod swoją opiekę.
– Daj pokój, Maks, już on lepiej wyjdzie na naszej opiece.
– Robicie z niego mazgaja.
– A ty co byś z niego chciał zrobić?
– Człowieka, mężczyznę.
– Prowadziłbyś go do knajp, na hulanki, no i tak dalej. Fryc mi nieraz z obrzydzeniem
opowiadał o waszym kawalerskim życiu.
– Ha, ha, ha, wiesz, Berta, że to jest pyszny witz. Fryc i obrzydzenie wesołego życia! Ty
jesteś znakomita, to ty niewiele znasz swojego męża.
– Maks, po co masz psuć jej złudzenia – szepnął stary.
– Ma ojciec rację, ale to mnie irytuje, że byle bałwan nablaguje przed nią, to ona tak zaraz
wierzy, że gotowa się dać zabić za tę prawdę.
– Maks, nie zapominaj, że mówisz o moim mężu.
– Niestety, my to z ojcem za bardzo często musimy brać pod uwagę, że Fryc jest twoim
mężem, że należy do naszej rodziny, bo inaczej...
– To co? – zawołała ze łzami w oczach, gotowa rzucić się w obronie męża.
– To byśmy go wyrzucili za drzwi – mruknął gniewnie. – Chciałaś, to ci powiedziałem,
możesz teraz płakać do woli, tylko pamiętaj, że zawsze po płaczu bardzo brzydko wyglądasz,
oczy ci puchną i nos się czerwieni.
Berta istotnie rozpłakała się głośno i wyszła z pokoju.
Matka zaczęła mu wyrzucać delikatnie jego brutalność.
– Niech mama da pokój, wiem, co robię. Fryc jest zwykłym bydlęciem, które nie pilnuje
fabryki, tylko ciągle knajpuje, a przed Bertą gra rolę nieszczęśliwego, któremu się nic nie
wiedzie, który się zapracowywa dla żony i dzieci, jakby całego ich domu od pierwszego dnia
ślubu nie utrzymywał ojciec swoim kosztem.
– Cicho, Maks, po co to wywłóczyć!
– Po to, że temu trzeba raz koniec położyć, że to jest zwykłe kryminalne łajdactwo to
wieczne naciąganie ojca. My wszyscy robimy na to, żeby nasi szwagrowie mogli się bawić.
Przerwał, bo dzwonek zadźwięczał w przedpokoju, poszedł otworzyć i zaraz wprowadził
Borowieckiego.
Baum był nieco zakłopotany i sztywny, ale stara przyjęła go z całą serdecznością i zaraz
przedstawiła Bercie, która przyszła na odgłos dzwonka i ciekawie się przyglądała temu jedynemu
okazowi łódzkiego donżuana, o którym tak wiele mówiono w mieście.
Zapraszano go serdecznie do herbaty, ale odmówił.
– Byłem u państwa Trawińskich na kolacji, po drodze wpadłem do Maksa na chwilę tylko
z jakimś interesem i muszę znowu iść – tłumaczył się, ale usiąść przy stole musiał, bo frau
Augusta z najpiękniejszym uśmiechem podawała mu herbatę, Berta rozłzawionym jeszcze
głosem prosiła, aby pił, stara z uśmiechem podsuwała jakieś ciastka.
Przyjął to wszystko, a że był w doskonałym humorze, więc wkrótce zapanował nad wszystkimi;
rozmawiał z matką o wnuczkach, unosił się przed Bertą nad pięknością jej dzieci, które
mu przedstawiono, wysławiał przez pięć minut ostatnią nowelę Heysego, jaką ujrzał leżącą
na stole, frau Augusty porwał serce bawiąc się jej faworytami, które mrucząc łaziły mu po
ramionach i obcierały się o twarz, co go tak rozdrażniło, że miał ochotę uchwycić którego za
ogon i rozbić o piec, o Józiu nawet nie zapomniał. Był tak miłym, uprzejmym, eleganckim,
że w dwadzieścia minut już wszyscy nim byli oczarowani, nawet stary, który go dobrze znał
i nie bardzo lubił, zaczął brać udział w rozmowie.
Frau Augusta była tak nim zachwycona, że wciąż przynosiła świeże szklanki herbaty i coraz
nowe wyjmowała z kredensu przysmaki, i coraz inny ząb pokazywała w uśmiechu. Maks
tylko milczał, ze złośliwym uśmiechem przypatrując się tej scenie. Wreszcie znudzony i widząc, że i Karol ma również dosyć, powstał i zabrał go w głąb mieszkania.
Przy stole zapanowała cisza.
Dzieci siedziały przy dziadku i zaczynały studiować zabawki. Józio zaczął czytać głośno,
zwykłym codziennym zwyczajem. Matka robiła pończochę. Berta słuchała i wybiegała co
chwila wzrokiem do tego pokoju, w którym był Maks z Karolem, bo przez pootwierane drzwi
widać ich było. Frau Augusta sprzątała cicho ze stołu, gładziła swoje kotki, czasem przystawała i podnosząc do góry małe czarne oczy, które pływały w jej twarzy jak ziarnka pieprzu
w patelni przyrumienionego masła, wzdychała głęboko.
– Dziadziu, lalkę noga nie boli? – pytały dziewczynki, rozrywając przy tych studiach lalki.
– Nie boli – odpowiadał głaszcząc jasne, kędzierzawe główki.
– Dziadziu, co trlombi w tej trlombie? – pytał chłopak od czasu do czasu, a nie dostawszy
odpowiedzi, wiercił z wielką wprawą i zamiłowaniem patykiem w trąbce.
– Dziadziu, główka lalkę nie boli? – pytały, rozbijając o podłogę.
– Lalka nieżywa. Wanda głupia.
Dzieci umilkły, tylko głos Józia rozlegał się po pokoju, przerywany westchnieniami frau
Augusty i wykrzyknikami Berty, która, rozczulona powieścią, zaczęła cicho płakać i wzdychać
przeciągle.
– Dziwnie miła atmosfera panuje, dobrze tu u was – szepnął Karol.
Wyciągnął się w fotelu i patrzył z przyjemnością na całą rodzinę, siedzącą w stołowym pokoju.
– Raz na rok to smakuje, ale nie częściej.
– I to wiele, mieć jeden dzień w roku, w którym można zapomnieć o interesach całego
świata, o wszystkich kłopotach życia i czuć się otoczonym przez rodzinne szczęście.
– Żenisz się przecież, to tego szczęścia będziesz mógł używać aż do obrzydzenia.
– Wiesz, pojadę na kilka dni na wieś, do domu.
– Do narzeczonej?
– To wszystko jedno, bo Anka mieszka u mojego ojca.
– Chciałbym ją poznać.
– Zawiozę cię tam kiedy na parę godzin choćby.
– Dlaczego na parę godzin?
– Bo tam dłużej nie wytrzymałbyś, umarłbyś z nudów. Ach, jak tam nudnie, szaro, pusto,
to nie masz pojęcia. Gdyby nie Anka, to dwóch godzin nie wytrzymałbym pod tym dachem
ojców moich.
– A sam ojciec?
– Ojciec mój to zmumifikowana szlachetczyzna z czasów demokracji, to nawet demokrata
zajadły, ale demokrata szlachecki, jak zresztą cała nasza demokracja. Bardzo ciekawy typ –
zamilkł i uśmiechał się drwiąco, ale w oczach miał wilgotne blaski rozrzewnienia, kochał
bowiem ojca całą duszą.
– Kiedyż pojedziesz?
– Jak tylko Moryc przyjedzie, a nawet, jak tylko Knoll powróci, bo dzisiaj telegrafowano
po niego. Bucholc bardzo chory, dawna choroba serca odezwała się, miał przy mnie tak straszny
atak, że ledwie go uratowano, co mu zresztą nie przeszkodziło, powróciwszy do przytomności,
nawymyślać mi w taki miły sposób, że musiałem wymówić miejsce.
– Tak spokojnie mówisz o tym? – wykrzyknął Maks, widząc, że Karol podniósł się i oglądał włóczkowe, czerwono-żółte patarafki81, na jakich stały lichtarze i lampy.
– Prędzej czy później musiałbym to zrobić. Skorzystałem tylko z doskonałej okazji, bo mój
kontrakt kończy się dopiero w październiku.
– Czyli miałeś sposobność na brutalstwa odpowiedzieć oburzeniem z dodatkiem swojej
dymisji.
Karol zaczął się śmiać, chodził po pokoju i oglądał szeregi kredkowych portretów, wiszących na ścianach.
– Całą mądrość życia polega właśnie na tym, aby w porę się oburzać, śmiać, bawić, gniewać,
pracować, ba! aby nawet w porę wycofać się z interesów. Czyje to portrety?
– To nasza menażeria familijna. Rozumiem wartość tego, co mówisz, ale nigdy nie potrafiłem się uchwycić takiej chwili, nigdy nie mogłem się przystosować, zawsze mnie ponosi.
– „Sąd bez miłosierdzia czyńcie temu, kto nie czynił miłosierdzia.”
Czytał Karol głośno biblijny werset, wyszyty czerwonym jedwabiem na kanwie, oprawnej
w dębowe ramy i zawieszonej pomiędzy oknami.
– Ach, czytasz święte protestanckie maksymy. To starym niemieckim obyczajem wyszyto
i powieszono.
– A wiesz, to mi się podoba, te biblijne wersety nadają oryginalny ton domowi.
– Masz rację. Był u nas Trawiński.
– Wiem, bo właśnie od niego idę, stary twój mu pomógł.
– Domyśliłem się tego, bo nic ze mną nie mówił i unikał mojego wzroku. Nie wiesz, jak
wysoko?
– Dziesięć tysięcy.
– Psiakrew! te niemieckie sentymentalizmy – zaklął cicho.
– Pieniądz pewny – uspokajał go Karol, oglądając aksamitne meble, pokryte gipiurowymi
pokrowcami.
– Ja wiem, bo ten idiota Trawiński nie umiałby zarobić dziesięciu groszy nieuczciwie, ale
idzie mi o to, że stary pomaga wszystkim, w których tylko wierzy, i wszyscy, ma się rozumieć,
go naciągają. Fabryka ledwie dyszy, towarem gotowym tak zawalone wszystkie składy,
że nie ma gdzie kłaść, sezon nie wiadomo jak pójdzie, a ten bawi się w przyjacielską filantropię,
ratuje innych.
– Prawda, bo Trawińskiego uratował.
– Ale siebie gubi, mnie gubi.
– Pociesz się, że masz za ojca najuczciwszego w Łodzi człowieka.
– Nie drwij, już ja bym wolał, żeby on był trochę mądrzejszy.
– Zaczynasz mówić na sposób Welta.
– Ty myślisz lepiej?
– Inaczej tylko; lepiej – gorzej, uczciwiej – nieuczciwiej, dialektyka, i nic więcej.
– Jakże ci się wydała ta legendowa Trawińska?
– Krótko, po sienkiewiczowsku ją określę: bajeczna!
– Przesadzasz chyba, skąd by Trawiński wziął taką!
– Nic nie przesadzam, jeśli dodam jeszcze, że piękna i dystyngowana; a skąd Trawińskiego
stać na taką żonę, to nie zapominaj, Maks, że Trawiński jest zupełnie przystojny i bardzo
wykształcony człowiek. Nie patrz na niego jako na fabrykanta, któremu się nic nie wiedzie,
ale jako na człowieka. Otóż on jako człowiek jest wyjątkowym okazem, wysubtelnionym
przez dawną w rodzinie kulturę. Opowiadał mi, że ojciec jego, bardzo bogaty obywatel z Wo-łynia, zmusił go niejako do założenia fabryki. Staremu przewrócił w głowie wielki przemysł
i wydaje mu się to obowiązkiem narodowym, aby szlachta szła współzawodniczyć z podlejszą
nacją w pracy około podźwignięcia tego przemysłu. Widzi nawet odrodzenie tej kasty w przemyśle.
Trawiński zaś tak się do tego nadaje, jak ty na przykład do zatańczenia mazura, ale
ojca usłuchał, no i powoli stapia w swojej przędzalni ojcowskie kapitały, wyprzędza mu lasy
i ziemię. Widzi sam i czuje to doskonale, że ta nasza łódzka „ziemia obiecana” musi się stać
dla niego ziemią przeklętą, ale pomimo to walczy uparcie z niepowodzeniem i brakiem szczęścia.
Uparł się i chce przemóc.
– Czasem tacy wychodzą dobrze na swoim uporze. Ona wie o jego położeniu?
– Chyba nie, bo on z tego gatunku ludzi, co to gotowi umrzeć w ofierze, byle się do ich
najdroższych nie przedarła żadna wieść przykra, żadna troska.
– Znaczy, że kocha tę swoją bajeczną.
– Tam jest coś więcej niż miłość, bo cześć prawie i wspólne uwielbienie, dosyć wyraźnie
czytałem to z ich spojrzeń.
– Dlaczegóż ona się nigdzie nie pokazuje?
– Nie wiem. Nie masz pojęcia, co ta kobieta ma wdzięku w rozmowie, w ruchach, jak
cudownie miękko podnosi głowę.
– Gorąco mówisz o niej.
– Domyślnie głupio się uśmiechasz i na nic, bo ja się w niej nie kocham ani nawet mógłbym kochać. Podoba mi się tylko jako typ pięknej kobiety o bardzo uduchowionym wyrazie,
ale to nie mój typ, chociaż przy niej wszystkie nasze łódzkie piękności to zwykły perkal przy
czystym jedwabiu.
– Ufarbuj go na swój kolor.
– Daj spokój z farbiarskimi dowcipami.
– Już idziesz? to razem pójdziemy.
– Ba, mam jeszcze interes na mieście.
– Czyli mam cię nie krępować sobą.
– Cudownieś pojął. Kłania ci się Kurowski, w sobotę będzie i zaprasza na zwykłą kolację,
a tymczasem zapytuje listownie, czy gruby Szwab, to niby ty, nie schudł, a cienki Żyd nie
utył – to do Moryca.
– On zawsze bawi się w dowcipy. Bucholc wziął jego chemikalia?
– Już od miesiąca używamy.
– To on dobrze stanie, bo słyszałem, że Kessler et Endelman zawarli z nim również umowę.
– Tak, pisał mi o tym. On już jest na najlepszej drodze do majątku, już go robi nawet.
– Niechaj robi, i my go mieć będziemy.
– Wierzysz w to, Maks?
– Po co ja mam wierzyć, ja wiem, że mieć go będziemy, przecież jest do zrobienia, co?
– O, jest, masz rację, i zrobimy go. Ale, jeśli w domu zastaniesz Horna, bo miał przyjść
do mnie, to mu powiedz, żeby zaczekał koniecznie, bo najdalej za dwie godziny będę.
Obgadali jeszcze depeszę Moryca i Karol, pożegnawszy wszystkich, wyszedł razem z Józiem,
który, ukłoniwszy mu się zaraz przed domem, zniknął w ciemnych uliczkach.
X
Józio szedł odwiedzić rodziców, bo stale mieszkał u Baumów.
Jaskólscy mieszkali daleko, za starym kościołem, w jakiejś uliczce bez nazwy, która tyłami
dotykała tej słynnej miejscowej rzeczki, służącej za rynsztok, odprowadzający wszelkie
odpływy fabryk.
Uliczka podobna była do śmietnika, pełnego odpadków wielkiego miasta.
Józio przesunął się śpiesznie i wszedł do nie tynkowanego domu, który świecił wszystkimi
oknami od suteryn aż po strychy niby latarnia i wrzał cały ludzkim rojem, jaki się w nim
gnieździł.
W ciemnej sieni, przepełnionej strasznymi zapachami i zaniesionej błotem, namacał brudne
aż do lepkości poręcze i zbiegł szybko do suteryn; długi korytarz bez podłogi, zarzucony
śmieciami i sprzętami gospodarskimi, pełen również błota i wrzawy ludzkiej, i smrodów,
oświetlał mały kaganek kopcący się pod sufitem.
Przedarł się przez porozstawiane na drodze zawady i dotarł do końca korytarza.
Buchnęło na niego gorące, piwniczne powietrze, przesycone zgnilizną i wilgocią, ściekającą rudymi pasami po wybielonych ścianach.
Gromada dzieci rzuciła się na jego przywitanie.
– Myślałam, że dzisiaj już nie przyjdziesz – szepnęła wysoka, chuda, przygarbiona kobieta,
o zielonkowatej zapadłej twarzy i wielkich czarnych oczach.
– Spóźniłem się, mamusiu, bo był u nas pan Borowiecki, dyrektor od Bucholca, i przez to
nie śmiałem wyjść prędzej. Ojciec nie był jeszcze?
– Nie – odpowiedziała głucho i poszła nalewać herbatę do kominka, odgrodzonego od izby
kawałem materiału zawieszonego na drutach.
Józio poszedł za nią za zasłonę i położył przyniesione ze sobą prowianty.
– Wziąłem dzisiaj od starego pieniądze za tydzień, może mama schowa.
Położył cztery ruble z kopiejkami; brał pięć tygodniowo.
– Nic sobie nie zostawiasz?
– Mamusiu, mnie nie potrzeba na nic. Żal mi tylko, że nie mogę jeszcze zarobić tyle, ile
mamie potrzeba – mówił z prostotą: jego nieśmiałość gdzieś zniknęła zupełnie.
Pokrajał chleb na kawałki i chciał wrócić do izby.
– Józiu, mój synu drogi, moje dziecko kochane – szepnęła matka łzawym głosem i łzy jak
groch posypały się po jej wynędzniałych policzkach i spadały na głowę syna, którą przyciskała do piersi.
Chłopak ucałował jej ręce i z rozweseloną twarzą powrócił do reszty rodzeństwa, które
siedziało na ziemi, pod małym okratowanym okienkiem, wychodzącym na trotuar; było tego
czworo, w wieku od lat dwóch do dziesięciu, bawiły się bardzo cicho, bo starszy od nich trzynastoletni chłopiec leżał na łóżku, chory na suchoty; łóżko było nieco odsunięte od ściany
z powodu wilgoci, jaka się zsączała na pościel.
– Antoś! – pochylił się nad poduszką ku bladej, zielonawej twarzy, która z głębi kolorowej
pościeli patrzyła szklistymi nieruchomymi oczami z jakimś tragicznym spokojem zamierania.
Chory nie odezwał się, poruszał tylko ustami i utkwił w nim szare, błyszczące oczy, a potem
dotknął się wychudłymi palcami jego twarzy z pieszczotliwością dziecinną i uśmiech
blady, podobny do uśmiechu kwiatów więdnących, prześlizgnął mu się po sinawych ustach
i ożywił martwe spojrzenia.
Józio usiadł przy nim, popoprawiał mu poduszki, uczesał swoim grzebykiem rozrzucone,
pozlepiane i miękkie jak jedwab jasne włosy i znowu zapytał:
– Antoś, dobrze ci dzisiaj?
– Dobrze – wyszeptał cicho i zaczął mrużyć oczy potakująco i uśmiechać się.
– Niedługo wyzdrowiejesz!
Trzasnął z zadowoleniem w palce. On swoim zdrowym, silnym organizmem nie odczuwał
zupełnie grozy tej choroby brata.
Antoś bowiem umierał powoli na suchoty, jakie się wywiązały z silnej influenzy, a chorobie
dopomagała nędza, jaka żarła całą rodzinę od lat dwóch, to jest od czasu sprowadzenia
się na bruk łódzki ze wsi; dobijała go twarz matki, która codziennie była smutniejsza, dobijało go młodsze rodzeństwo, które było coraz cichsze, i te wieczne klekotania warsztatów, co
prawie bez ustanku, dzień i noc, wstrząsały nad jego głowami sufitem, ta wilgoć, jaka ściekała po ścianach, te wrzaski sąsiadów i bijatyki, jakie się często zrywały w sąsiednich suterynach
i na górze; a najwięcej ta świadomość, powiększająca się z dniem każdym, nędzy ich
wszystkich.
Chłopiec był bardzo rozwiniętym, nieszczęścia, jakie ich spotkały, i ta choroba przewlekła
rozwinęły go jeszcze więcej. A przy tym była to natura cicha i marząca.
– Józiu, jeszcze nie zielono na polach? – zapytał cicho.
– Nie, dopiero piętnasty marzec dzisiaj.
– Szkoda – i oczy mu pociemniały żalem.
– Za miesiąc będzie zielono i ty już będziesz zdrowy wtedy, to zbierzemy sobie kolegów
i pójdziemy na majówkę.
– Wy pójdziecie tylko sami i mama pójdzie, i ojciec, i Zośka pójdzie, i Adaś pójdzie, wszyscy
pójdą, wszyscy, a ja nie pójdę, nie – zaczął trząść głową.
– Jak wszyscy, to przecież i ty z nami.
– Nie, Józiu, bo mnie już nie będzie z wami – mówił wolno i zaczęły mu piersi wznosić
się łzami, jakie chciał powstrzymać, ale nie mógł, bo się polały jak wielkie perły, a on patrzał
poprzez te łzy w jakąś głąb przerażającą, usta zaczęły mu drgać i wielki strach śmierci tak
nim zatrząsł, że zerwał się jakby do ucieczki. – Józiu, ja nie chcę umierać, nie chcę, Józiu! –
szeptał i jakiś straszny żal rozdzierał mu serce.
Józio go ogarnął rękami i zasłonił sobą, bojąc się, żeby matka tego nie spostrzegła, i zaczął
go pocieszać.
– Nie umrzesz, doktór wczoraj mówił mamie, że najdalej w maju będziesz zdrowy zupełnie. Nie płacz, bo mama usłyszy – szepnął mu ciszej.
Antoś uspokoił się nieco, otarł szybko łzy i długo patrzał na zasłonę, poza którą była matka.
– Jak wyzdrowieję, to pojadę do wuja Kazia na całe lato, prawda?
– Mama już o tym nawet pisała do wuja.
– W czerwcu to akurat będą młode dzikie kaczki już w knotach. Wiesz, mnie się wczoraj
śniło, że jechałem czółnem po naszym stawie, a ty i pan Walicki strzelaliście do kaczek wodnych.
Tak było ładnie na wodzie! Potem byłem tylko sam i słyszałem najwyraźniej, jak nałąkach klepali kosy. Chciałbym widzieć nasze łąki.
– Zobaczysz je jeszcze.
– Ale kiedy one już nie nasze. Wiesz, dlaczego ja z tego bułanka zleciałem, co to mnie
ojciec tak wybił za to? Nie chciałem wtenczas mówić, bo Maciek byłby dostał po łbie, ale to
on winien, tak popręgi spiął luźno, że siodło się ze mną przekręciło i dlatego musiałem zlecieć.
A na tatusiowym ogierku to już bym się nie bał jeździć. Uważasz, założyłbym mu kantar
ze ściągaczami, wziąłbym go krótko, żeby nie mógł się zedrzeć do góry i nie stanął dębem
i dopiero go lekko szpicrutą pod brzuch, poszedłby, co?
– O, poszedłby, ale go nie ściągniesz, on twardy w pysku.
– Ściągnę, Józiu! O, wziąłbym go tak – zaczął pokazywać rękami, jak to on weźmie za
lejce; ściągnął brwi w tym wysiłku, cmokał ustami i pochylał głowę, jakby poddając się ruchowi
konia.
Czerwone plamy zabarwiły mu policzki.
– Józiu, i my pojedziemy! – wołały dzieci skupiając się koło łóżka.
– Pojedziecie, ale powozem – odpowiadał serio.
– Powozem, w śteli kaśtany – szczebiotała dziewczynka, przyciskając do kolan Józia jasną
jak len główkę, i niebieskimi oczkami, pełnymi radości, wodziła po braciach.
– Heta! wio! – wykrzykiwał gruby chłopak, pchając przed sobą krzesełko i okładając je
jakimś batem, zrobionym z troków fartucha matki.
– Pojedziesz, Hela, wszyscy pojadą; i Ignaś, i Boleś, i Kazio.
– Mama nas ubierze i pojedziemy do kościoła, prawda, Józiu?
– Józiu, a ja wiem, co to kościół! To ten dom, cośmy jechali do niego tak długo za młynem
i tam grają organy buuum. buuum... a ludzie noszą takie chustki z obrazkami na kijach
i tak śpiewają: A! a! a! a! – zaczął śpiewać naśladując te słyszane kościelne śpiewy; wziął
miotłę z kąta, powiesił na nią Antosiową, zaplamioną krwią chustkę i chodził dookoła stołu
z wielką powagą.
– Zaczekaj, Bolciu, zrobimy kościół – wołała starsza dziewczynka i zaraz wszystkie pookrywały sobie głowy, czym kto miał, pobrały z komody książki.
– A ja będę księdzem – wykrzyknął najstarszy z nich, dziewięcioletni Ignaś.
Okrył się fartuchem, włożył na nos okulary matki, rozłożył książkę i zaczął śpiewać cienkim
głosikiem:
– In saecula saeculorum... um...
– Amen!... – odpowiadały dzieci chórem i śpiewały wciąż, obchodząc z wielką powagą stół
dookoła.
Zatrzymywali się na każdym rogu, bo ksiądz przyklękał, żegnał ich; śpiewał kilka dźwięków
i szli dalej wydobywając z duszy te dźwięki pieśni, jakimi na wsi karmili się od dzieciństwa.
Jaskólska patrzyła na nich w milczeniu.
I Antoś nucił półgłosem, Józio spoglądał na matkę, która ukradkiem obcierała oczy, wsparła się na stoliku i utonęła na chwilę w tej niedawnej przeszłości, która tak bardzo żyła w ich
sercach.
A Antoś kładł całą duszę w te przypomnienia.
Przestał śpiewać, bo stracił poczucie rzeczywistości, przeniósł się duszą do tej wsi ukochanej,
za którą umierał z tęsknoty jak roślina przesadzona na zły grunt.
– Dzieci, do herbaty! – zawołała po chwili matka.
Antoś się obudził natychmiast i nie wiedział, gdzie jest, oglądał się prawie ze zdumieniem
po izbie, po tych ścianach zielonych od wilgoci, na których gniły razem z całą rodziną portrety
przodków w poczerniałych ramach, uratowane z rozbicia, po tej strasznej rzeczywistości,
i łzy zaświeciły mu w oczach, leżał niemy i patrzył martwo na szaro-rudawe krople
wilgoci błyszczące na ścianie.
Józio wysunął stół na środek i wkrótce cała rodzina go obsiadła, dzieci rzuciły się chciwie
na chleb i herbatę, tylko Józio nie jadł, spoglądał poważnym ojcowskim wzrokiem na te jasne
głowy i na oczy, z niespokojnością śledząc znikanie chleba, i na matkę, która z twarzą
męczennicy, pochylona, wynędzniała, przesuwała się po izbie niby cień delikatny i obejmowała wszystkich mocnym spojrzeniem miłości bezgranicznej. Jej arystokratyczna twarz o rysach
bardzo delikatnych i wytwornych, napiętnowana jakby stygmatem bólu zakrzepłego,
najczęściej zwracała się do chorego.
Nikt nic nie mówił przy herbacie.
Nad głowami bezustannie trzaskały warsztaty tkackie i warczały głucho kołowrotki, od
czego cały dom drżał ustawicznie, a chwilami wrzawa głucha przedzierała się z ulicy okienkiem
i zalewała izbę albo odgłosy człapiących po błocie kroków lub chlapanie przejeżdżających wozów i szczęk uprzęży.
Lampa, otoczona zieloną umbrelką, przyciemnione światło rozlewała na izbę i oświetlała
tylko głowy dzieci.
Drzwi się gwałtownie otworzyły i wbiegła młoda dziewczyna, z hałasem otupując nogi
z błota o próg.
Jaskólską ucałowała zamaszyście, wyściskała się z dziećmi, które się do niej rzuciły
z okrzykiem, podała rękę Józiowi i pochyliła się nad chorym.
– Dobry wieczór, Antoś, masz fiołki! – zawołała i odpiąwszy od wydatnego gorsu bukiecik,
rzuciła mu na piersi.
– Dziękuję. Dobrze, żeś przyszła, Zośka, dziękuję!
Chciwie wciągał w siebie delikatny zapach kwiatów.
– Prosto idziesz z domu?
– Nie, byłam u Szulcowej, grał na harmonii Felek, posłuchałam trochę i poleciałam do
Mani, a od niej wstąpiłam do państwa po drodze.
– Mama zdrowa?
– Dziękuję pani, bardzo zdrowa, bo się wykłóciła tak z nami, że ojciec poszedł na piwo,
a ja uciekłam na cały wieczór. Wiesz, Józiu, ten twój młody Baum to bardzo przystojny
facet.
– Poznałaś go?
– Pokazywała mi go dzisiaj w południe jedna gręplarka.
– Bardzo dobry człowiek – odpowiedział gorąco i patrzył na Zośkę, która nie mogła usiedzieć
na miejscu, wyręczyła Jaskólską w nalewaniu herbaty, pooglądała książki leżące na starej
komodzie, podkręciła lampy, obejrzała szydełkową serwetę, jaką była nakryta maszyna do
szycia, przygładziła dzieciom włosy i kręciła się po izbie jak fryga.
Smutne i ponure jak grób mieszkanie napełniła weselem młodości bujnej i zdrowia, jakie
tryskało z jej śniadej, bardzo ładnej twarzyczki i czarnych bystrych oczów.
Miała w ruchach i w stanowczości, z jaką mówiła, wiele męskiego, był to wynik pracy
w fabryce i przebywania stałego z mężczyznami.
– Nie powinna pani nosić tej chustki na głowie, to panią szpeci.
– Zabawna jesteś, Zosiu, z tą uwagą.
– Ale, o! – trzasnęła się w biodro, pociągnęła za nos bardzo zgrabny o maleńkich prześlicznie wykrojonych
nozdrzach i zaczęła przepinać włosy przed małym zwierciadełkiem, wiszącym na ścianie.
– Ale ty jesteś coraz ładniejsza, moja Zosiu!
– Ba! Powiedział mi to samo wczoraj młody Kessler, ten, co jest u nas w przędzalni dyrektorem.
Roześmiała się swobodnie.
– Ciebie to cieszy?
– Mnie to wszystko jedno. Wszystkie facety mi to mówią, ale ja się z tego śmieję – wydę-ła pogardliwie mocno czerwone usta, ale znać było po jaśniejącej zadowoleniem twarzy, że
te uznania ją radują.
Gadała bezustannie, opowiadając różne szczegóły o robotnicach z ich fabryki, o majstrach,
o dyrektorach; pomagała później Jaskólskiej porozbierać do snu dzieci, które się mocno temu
opierały, bo wszystkie przepadały za nią, tak je umiała zająć i zabawić.
– Wie pani, sprzedałam i te kapy szydełkowe, i dwa kaftaniki. Pieniądze będą w sobotę,
po wypłacie.
– Bóg ci zapłać, Zosiu!
– Co tam! Niech pani takich kaftanów zrobi więcej, tylko trochę ozdobniejszych, to już ja
je wtrynię naszym.
– Któż kupił kapy?
– Młody Kessler. Zobaczył, że w podwieczorek pokazywałam w kantorze, zabrał je do
domu i powiedział, że matka kupiła; nawet się nie targował, to fajny facet! Antoś, a pamiętasz,
jakżeśmy w przeszłym roku tańcowali na Mani?
– Pamiętam – odpowiedział żywo.
– W tym roku ma fabryka wyprawić wszystkim majówkę, pojedziemy do Rudy. Ja tam, żeby
nawet mama na głowie stawała, to muszę z ojcem pojechać. Józiu, graliście w niedzielę?
– Graliśmy, ale Adasia nie było, w domu był?
– Co tam Adaś, on już nie był w domu z miesiąc, podobno ciągle przesiaduje u tych pań
na Spacerowej, a to podobno są jakieś lafiryndy.
– Nie mów tak, Zosiu, ja znam dobrze panią Łapińską i panią Stecką, to bardzo porządne
kobiety, straciły jak i my majątek, a teraz ciężko pracują, jak wszyscy.
– Ja tam nie wiem, mama mówiła, ale mama tak łże czasami, aż się kurzy, a na te panie
wciąż wygaduje, może dlatego, że Adam tam wciąż przesiaduje.
Adam był to Malinowski, ten popielaty blondyn z zielonymi oczami, a Zośki brat rodzony.
– Ojciec chodzi na nocną robotę?
– A jakże, dyma od dziesiątej do szóstej rano.
– Wie mama – przerwał milczenie Józio. – Spotkałem dzisiaj w południe na Piotrkowskiej
Stacha Wilczka, tego, co mi dawał korepetycje w szóstej klasie, syna organisty z Kurowa.
Pamięta go mama? Był u nas raz na wakacjach.
– Cóż on w Łodzi robi?
– Nie wiem, mówił, że robi wszystko, służy w ekspedycji kolejowej, ale prowadzi przy
tym różne przedsiębiorstwa: trzyma konie, którymi wozi węgle ze stacji do fabryk, ma skład
drzewa na Mikołajewskiej i podobno otwiera w Warszawie sklep z resztkami z fabryk zgierskich.
Namawiał mnie, żebym przyjął miejsce w jego składzie.
– Cóżeś mu powiedział?
– Odmówiłem stanowczo, bo chociaż płaciłby więcej, ale kto wie, jak on długo może
potrwać.
– Dobrześ zrobił, a przy tym być w zależności od jakiegoś organiściaka. Pamiętam go dobrze
jeszcze z tych czasów, kiedy do nas przynosił opłatki na Boże Narodzenie.
– Przystojny facet? – zapytała Zosia.
– O, przystojny i tak się elegancko ubiera, jakby był co najmniej właścicielem fabryki.
– Kłaniał się mamie i powiedział, że przyjdzie nas odwiedzić.
– Mój Józiu, niechaj nie przychodzi lepiej, po co ma widzieć jak i gdzie mieszkamy, nie,
nie, nie, sprawiłaby mi przykrość wielką ta wizyta. Niech mu tam Pan Bóg dopomaga w interesach,
ale po co ma znać nasze położenie.
– Ale bo, widzi pani, taki to może się czasem przydać.
– Moja Zosiu, już my od takich nie będziemy żądać pomocy – przerwała jej dosyć cierpko,
bo cała jej duma się oburzyła, aby brać cośkolwiek od jakiegoś chłopaka, któremu w lepszych
czasach sama pomagała dostać się do gimnazjum, od syna jakiegoś organisty, którego
się przyjmowało w przedpokoju i obdarowywało różnymi produktami.
Ta możliwość wydała się potworna dla jej dumy rodowej.
– Ojciec idzie z doktorem – szepnął Antoś usłyszawszy głosy w korytarzu.
Wszedł istotnie Jaskólski, poprzedzany przez Wysockiego, o którym mówiono, że ma
klientelę najliczniejszą w Łodzi, ale za to jest na utrzymaniu u własnej matki, bo leczył tylko
samą nędzę.
Pozdrowił wszystkich przyjaźnie, zatrzymując dłużej oczy na Zośce, która wysunęła się
naprzód, aby być lepiej widzianą, a potem wziął się do egzaminowania chorego.
Zośka pomagała mu tak gorliwie unosić Antosia, tak się wciąż kręciła koło łóżka, że zniecierpliwiony
powiedział:
– Proszę nas samych zostawić.
Zirytowana poszła za zasłonę, gdzie Jaskólski siedział na pace od węgli i prawie z płaczem
usprawiedliwiał się przed żoną.
– Jak honor kocham, pijany nie jestem. Spotkałem się ze Stawskim, pamiętasz go? Przyjechał do Łodzi, sierota, bo i jego tak samo jak nas Szwaby wyłuskały z majątku. Poszliśmy do
Polskiego Hotelu, spłakaliśmy się nad naszą dolą, wypiliśmy po kieliszku i masz całą bibę
naszą, a później nastręczyłem jednemu Żydowi konie do kupna i znowuśmy pili litkup84,
i więcej już nic. Byłem u Szwarca, miejsce już zajęte, ale podobno otwiera się jakieś miejsce
w magazynach kolejowych, jutro pójdę do dyrektora, może mi się uda dostać.
– Jak zawsze ci się udaje – szepnęła cicho i z goryczą i patrzyła z niepokojem na Antosia
i doktora.
Jaskólski utkwił zaczerwienione oczy w lampce i milczał. W jego obrzękłej twarzy
o sumiastych wąsach jasnych tkwiła rozpaczliwa bezradność i jakieś tragiczne prawie niedołęstwo.
Był istotnie typem niedołęgi.
Przez niedołęstwo stracił swój i żony majątek, przez niedołęstwo nie mógł od dwóch lat
znaleźć miejsca, bo jeśli dostał jakie ze staraniem przyjaciół, tracił również przez niedołęstwo.
Miał wielką rozmiękczoną czułość, słabą nadzwyczaj głowę, wytrwałości ani za grosz,
płakał z najmniejszego powodu, żył nadzieją spadków i zmiany na lepsze, a tymczasem szukał miejsca, stręczył konie i rozpijał się powoli, także z niedołęstwa, nie mając siły oprzeć
się sposobnościom, i pozwalał rodzinie ginąć z nędzy, bo sam nie potrafił temu zaradzić,
a zresztą nic nie umiał i do niczego nie był zdolnym.
Ona, Jaskólska, zaczęła szyć kaftaniki, fartuchy, czepki i chodziła w niedzielę sprzedawać
na Stare Miasto; zaczęła przyjmować pranie od robotników, mieszkających w tym domu, ale
zbrakło jej sił; zaczęła stołować tychże robotników, ale i to nie wystarczało; więc choć wiedząc, że nic nie umie, zaczęła dawać lekcje dziewczynkom różnych majstrów i oficjalistów
fabrycznych, lekcje języków polskiego i francuskiego i gry na fortepianie.
Te wszystkie sposoby zarobkowania, ta praca wytężona, po osiemnaście godzin dziennie,
dawała jej razem rubli dziesięć miesięcznie.
Broniła jednak wszystkich od głodowej śmierci i obroniła.
Zaczęło się ich położenie poprawiać od pewnego czasu, gdy Józio zarabiać począł po
dwadzieścia rubli miesięcznie i oddawał matce co do grosza.
– Cóż, panie doktorze? – zapytała podchodząc do niego, gdy skończył konsultację.
– Bez zmiany. Lekarstwa dawać te same, a do mleka można dolewać koniaku.
Wyjął z palta butelkę i pudełko z proszkami.
– Więc jakże? – zapytała tak cicho, że raczej się domyślił, niż usłyszał.
– Nic nie wiadomo. Tylko potrzeba go wysłać na wieś, jak tylko zrobi się ciepło. Myśla-łem o koloniach letnich, ale to nie dla niego. W każdym razie dwoje starszych, mogę się postarać,
aby wysłano z innymi, kilka tygodni na wsi zrobi im doskonale.
– Dziękuję panu – szeptała.
– No, zuchu, pojedziemy w lecie na trawę, co?
– Dobrze, panie doktorze.
– A lubisz czytać?
– Bardzo, tylko że już wszystkie książki, nawet stare kalendarze, przeczytałem.
– Przyślę ci jutro nowe książki, ale co przeczytasz, musisz mi opowiedzieć.
Antoś ściskał mu mocno rękę nie mogąc słowa przemówić z radości.
– No, bądź zdrów, za parę dni znowu zajrzę do ciebie.
Pogłaskał go dobrotliwie po spoconym i zimnym czole i zaczął kłaść palto.
– Panie doktorze – szepnął nieśmiało. – One tak pachną, te fiołki. Mój złoty doktorze,
niech je pan weźmie. Pan taki dobry dla mnie jak mama, jak Józio, niech pan weźmie, mnie
dała Zośka, niech pan weźmie – prosił cichutko i tak serdecznie, że Wysocki z uśmiechem
rozrzewnienia fiołki przypiął do klapy palta.
Kiedy się żegnał, Jaskólska chciała mu wsunąć w rękę rubla. Odskoczył jak oparzony.
– Bez głupstw, proszę pani – wykrzyknął zirytowany.
– Ależ nie mogę wymagać, aby doktór poświęcał tyle czasu i trudów... nie.
– Zresztą, już mi mały zapłacił. Dobranoc pani.
Zniknął w korytarzu z Jaskólskim, który go odprowadzał przez zaułki do Piotrkowskiej.
– Głupie fanaberie szlacheckie – mruczał Wysocki biegnąc tak szybko, że Jaskólski nie
mógł nadążyć.
– Nie ma doktór nic dla mnie? – zapytał nieśmiało, równając się z nim wreszcie.
– Miejsca są, tylko tam potrzeba robić.
– Więc ja pracować nie chcę?
– Może pan i chcesz, tylko to nie wystarcza w Łodzi, tu trzeba umieć pracować. Dlaczegóż pan nie siedział u Weisblata? miejsce było niezłe.
– Słowo honoru, nie winienem nic. Dyrektor mnie prześladował tak, że nie mogłem wytrzymać,
obrażano mnie ciągle...
– Tych, co obrażają, bije się po zębach, a przede wszystkim nie daje się powodów ani do
żartów, ani do obraz. Musiałem się wstydzić za pana.
– Dlaczego, przecież pracowałem uczciwie.
– Wiem, ale musiałem wstydzić się pańskiego niedołęstwa.
– Tak robiłem, jak umiałem i mogłem – szepnął ze łzami w głosie.
– Nie płacz no pan, u diabła, nie facjenduje85 mi pan ślepego konia, więc wierzę na zwykłe słowo.
– Słowo honoru daję, ale pan mnie obraża...
– Więc wracaj pan z Bogiem do domu, sam trafię na Piotrkowską.
– Żegnam – rzucił krótko Jaskólski i zawrócił do powrotu.
Wysockiemu wstyd było własnej brutalności względem tego niedołęgi, ale bo go tak irytował, że nie mógł się powstrzymać.
– Panie Jaskólski – zawołał za odchodzącym.
– Słucham pana.
– Może panu potrzeba pieniędzy, kilka rubli mogę pożyczyć.
– A nie, słowo honoru daję, że dziękuję – bronił się słabo i już zmiękł, i zapomniał o obrazie.
– Weź pan, oddasz mi pan razem, jak ten spadek po ciotce odbierzesz.
Wsadził mu w rękę trzy ruble i poszedł.
Jaskólski ze łzami oglądał pieniądze pod latarnią, wzdychał i powlókł się do domu.
Wysocki przedostał się na Piotrkowską i szedł wolno w górę, pełen głębokiego znękania
tą nędzą, jaką codziennie widywał.
Wlókł zmęczonym, smutnym wzrokiem po mieście przycichłym, po fabrykach, które majaczyły w głębi dziedzińców jak czarne, śpiące potwory, po nielicznych oświetlonych oknach,
jakie patrzyły w czarną wilgotną noc. Czuł się dziwnie zdenerwowanym i niespokojnym, miał
duszę pełną lęku niewytłumaczonego i tych niepokojów dziwnych, które bez przyczyn zewnętrznych
przylatują, obsiadają duszę i tak ją straszą, że wtedy człowiek zdenerwowany
patrzy z obawą na domy, czy się nie walą na niego, czeka i spodziewa się jakich strasznych
wieści, myśli o wszystkich nieszczęściach, jakie ludzi spotykają.
Wysocki był w podobnym nastroju.
Nie chciało mu się iść do domu, nie chciało mu się nawet wstąpić na gazety do cukierni,
obok której przechodził, obojętnym mu było w tej chwili wszystko, bo zaczęła mu się w duszę
wżerać coraz silniej zmora niepokoju.
– Głupie życie prowadzę – myślał. – Zupełnie głupie!
Przed teatrem spotkał się oko w oko z Melą, szła z Różą z przedstawienia, powóz jechał
za nimi.
Przywitał się dosyć obojętnie i chciał żegnać zarazem.
– Nie odprowadzisz nas?
– Nie chciałem wam przeszkadzać.
– Chodź na herbatę, w domu musi już czekać Bernard.
Poszedł w milczeniu, nie odzywał się, bo nie chciało mu się mówić nawet.
– Co tobie, Wysocki?
– Nic, prócz zwykłego zdenerwowania i jakiejś ostrej apatii.
– Spotkało cię co złego?
– Nie, ale oczekuję na złą wieść, a nigdy mnie jeszcze przeczucie nie zawiodło.
– Mnie tak samo, ale wstydziłam się przyznawać – szepnęła Mela.
– A przy tym byłem u nędzarzy dzisiaj, nałykałem się tyle widoków niedoli ludzkiej, że
się upiłem.
Wstrząsnął się nerwowo.
– Jesteś chory na litość, jak mówi o tobie Bernard.
– Bernard – zawołał mocniej – on ma stałe delirium tremens86 opluwania wszystkiego, on
jest jak ślepy, który chce wmawiać we wszystkich, że nic nie ma, ponieważ sam nie widzi.
– Co to za nędzarze? może by im pomóc? – zapytała Mela.
Opowiedział im położenie Jaskólskich i kilku innych rodzin robotniczych.
Słuchała ze współczuciem, notując w pamięci adresy.
– Dlaczego ludzie muszą się tak męczyć? za co? – szepnęła.
– Teraz ja się spytam, co tobie, Mela? Masz łzy w głosie?
– Nie pytaj, nie chciej wiedzieć nawet.
Pochyliła głowę na piersi.
Nie pytał się, popatrzył się na jej twarz i zapadł znowu w zadumę.
Patrzył w puste, umilkłe ulice, upunktowane szeregami latarń, na szeregi domów podobnych
do skamieniałych głów potworów, leżących obok siebie, które zdawały się drgać szybami
okien w świetle żółtawym ulicy, jakby przez ciężki i niespokojny sen.
– Co jej jest? – myślał ogarniając rozpalonym spojrzeniem jej głowę i czuł, że ten jej smutek
zaczyna go boleć i nękać.
– Nie bardzo musiałyście się bawić w teatrze?
– Przeciwnie! Ale straszna jest potęga miłości! – mówiła Róża, jakby wypowiadając dalszy
ciąg myśli. – Jak ta Safo cierpiała! Wszystkie jej krzyki, błagania, wszystkie jej boleści
pamiętam, mam je w sobie jeszcze. Przeraziła mnie taka miłość, nie rozumiem jej, wątpię
nawet, czy można tak bardzo czuć, tak zupełnie oddać się miłości, tak przepaść w niej.
– Można... można... – szepnęła cicho Mela podnosząc oczy.
– Przejdź na moją stronę, Wysocki! Daj mi rękę.
I gdy to zrobił, wzięła jego chudą rękę i przyłożyła do czoła i twarzy rozpalonej.
– Czujesz, jak jestem zgorączkowana?
– Strasznie. Po cóż chodzić na takie denerwujące sztuki?
– Więc cóż ja w końcu robić będę! – wykrzyknęła boleśnie i rozszerzonymi oczami zawisła na jego twarzy. – Ty mi nie dasz rady żadnej na nudę, a mnie się już znudziły wszystkie
fiksy87, nudzą mnie przejażdżki po mieście, nudzą mnie wyjazdy za granicę, bo nie cierpię
hotelowego życia, a teatr jeszcze mnie zajmuje czasem, bo zatarga nerwami, zdenerwuje, a lubię,
gdy mną coś zatarga do głębi.
– Co jest Meli? – przerwał, nie słysząc, co mówiła.
– Zaraz się dowiesz.
– Nie, nie, nie – zaprzeczyła Mela, dosłyszawszy zapytanie i odpowiedź.
Weszli do oświetlonego przedpokoju pałacu Mendelsohna.
– Pan Endelman jest? – rzuciła Róża zapytanie lokajowi, razem z kapeluszem i długą peleryną.
– W myśliwskim pokoju i prosi, żeby tam jaśnie państwo przyszli.
– Chodźmy do myśliwskiego, tam będzie cieplej niż w moim buduarze, cieplej niż tutaj –
mówiła, prowadząc ich przez szereg pokojów, słabo rozświetlanych przez kandelabr sześcioramienny,
jakim oświetlał drogę lokaj.
Pokój był Stanisława Mendelsohna, młodszego syna Szai, a nazwa jego pochodziła od
dywanu ze skór tygrysich i takichże portier u drzwi i od mebli z rogów bawolich, obitych
skórą o długim, popielatym włosiu; masy broni wisiały na ścianie dookoła olbrzymiego łbałosia z potężnymi łopatkowatymi rogami.
– Czekam całą godzinę – odezwał się Bernard, nie wstając nawet na powitanie; siedział
pod łosiem i pił herbatę.
– Dlaczego nie przyszedłeś po nas do teatru?
– Bo nigdy nie chodzę na szopki teatralne, przecież o tym wiesz, to dobre dla was!
Skrzywił się pogardliwie.
– Pozer! – szepnęła Róża lekceważąco.
Skupili się przy stoliku, ale nikt nie miał ochoty mówić.
Lokaj porozstawiał herbatę.
Cisza ciężka i nudna rozlała się po gabinecie, trzeszczały tylko zapałki, bo Bernard co
chwila zapalał papierosa, lub dochodził głuchy stuk bil bilardowych uderzających o siebie.
– Kto gra?
– Stanisław z Kesslerem.
– Widziałeś się z nimi?
– Znudzili mnie prędko, a jeszcze prędzej ograli. Może nareszcie zaczniecie mówić!
Nikt jednak nie zaczynał.
Melę nurtowały jakieś przykre myśli, patrzyła smutnie na Różę i obcierała co chwila za-łzawione oczy.
– Mela, jesteś brzydka dzisiaj. Kobiety płaksiwe są podobne do zmoczonych parasoli, zamknąć je czy rozpiąć – zawsze kapią. Nie cierpię łez babskich, bo są albo fałszywe, albo głupie.
Tumanią lub płyną z powodów najbłahszych.
– Daj spokój, Bernard, bo dzisiaj nawet twoje porównania przechodzą bez żadnego wrażenia.
– Niechaj mówi, to jego specjalność.
– No i ty, Róża, nie wyglądasz świetnie. Masz taką minę, jakby cię kto w przedpokoju mocno
wyściskał i wycałował, jakby ten słodki akt przerwano gwałtownie w najlepszym miejscu...
– Wcale nie jesteś wytworny dzisiaj.
– Nie idzie mi o to zupełnie.
– Więc po cóż mówisz głupstwa!
– Po to mówię, że usypiacie wszyscy, że ty, Wysocki, wyglądasz jak łojówka, która kopci
na szabasowym stole i okapuje smętkiem na urocze Sulamity.
– Nie czuję się tak dobrze na świecie jak ty.
– Masz rację, mnie jest bardzo dobrze – zaczął się śmiać nerwowo i zapalał papierosa równocześnie.
– Znowu poza! – zawołała, bo ją niecierpliwił.
– Róża! – wykrzyknął, podrywając się jakby podcięty biczem. – Albo przyjmuj wszystko,
co mówię, albo mnie więcej nie zobaczysz u siebie.
– Irytujesz się, a ja nie chciałam cię obrażać.
– Irytują mnie twoje definicje. Nazywasz mnie pozerem, a nie znasz mnie zupełnie. Co
możesz o mnie wiedzieć, o moim życiu; cóż mogą wiedzieć panny, które jeszcze nie wyszły
z zakresu gałganów i nudy panieńskiej – o mężczyźnie! nic, absolutnie nic prócz tego: jak
ubrany, jakie ma włosy i oczy, w kim się kocha, czy dobrze tańczy itp. Znasz moją zewnętrzną
garderobę, a chcesz definiować mnie całego. Wołasz na mnie: „Pozer!” Dlaczego? Że rzucam
czasem paradoks o marności życia, pracy i pieniędzy. Gdyby to mówił Wysocki, uwierzyłabyś, bo on nic nie ma i musi ciężko pracować; ja zaś pozuję, gdy na to wszystko pluję,
bo jakże by panna mogła zrozumieć, że mówię to na serio, ja, człowiek bogaty, akcjonariusz
fabryki „Kessler et Endelman”! Zupełnie tak samo na Müllera mówisz „Błazen!” bo widzisz
go tylko, jak u ciebie wywraca koziołki, opowiada kawały i przygody miłosne, jest zabawnym,
ale poza tym Müllerem błaznującym jest jeszcze inny Müller, Müller, który myśli, uczy
się, spostrzega, rozumuje – juści ani on, ani ja nie przychodzimy do ciebie z naszymi rozumowaniami,
z naszym wewnętrznym ja, nie mówimy ci, co nas gnębi, gryzie lub zachwyca,
bo ty tego nie potrzebujesz; nudzisz się i potrzebujesz się nami bawić, więc istotnie stajemy
się błaznami dla was, bo się nam podoba być czas jakiś błaznami i koziołkować w różny sposób
przed znudzonymi gąskami łódzkimi! Oglądacie nas jak towar na kontuarze, taksujecie
podług tego, o ile wam będzie w nim do twarzy. A zresztą, mówić do kobiet rozumnie, to lać
wodę w sito.
– Może jesteśmy głupie, ale ty jesteś zarozumiały.
– A jeśli nie spostrzegamy tego, o co mnie obwiniasz, to twoja wina, to wasza wina, że
nas traktujecie jak dzieci – zaczęła Mela.
– Bo jesteście i zostaniecie dziećmi – rzucił ostro i powstał.
– Więc czemu masz pretensje, że nie postępują jak dorośli!
– Jeżeli się gniewacie na mnie, to wychodzę, dobranoc! – Szedł ku drzwiom.
– Zostań, Bernard, proszę cię – zawołała Róża zagradzając mu sobą wyjście.
Pozostał, ale poszedł do jednego z pokojów i siadł przy fortepianie.
Róża chodziła po pokoju wzburzona jego słowami. Wysocki milczał, słowa Bernarda obijały mu się jak brzęczenie, którego nie starał się rozeznać, patrzył na Melę, która położyła
głowę na stole i zapatrzyła się tępo przed siebie.
– Usiądź przy mnie – szepnęła, czując jego gorące spojrzenie.
– Co ci jest? – zapytał, pochylony nad jej twarzą.
Głos przytłumiony zadrgał takim miękkim akcentem, że zapalił w jej duszy jakąś dziwnie
słodką radość i oblał jej twarz i dłonie płomieniem.
Nie odezwała się jednak, bo zabrakło jej głosu, a po tym chwilowym, rozkosznym wzruszeniu
taka wielka żałość nią zatrzęsła, ze łzy błyskały w jej szarych oczach, położyła twarz
na jego dłoni, trzymanej na stole, i łzy długo powstrzymywane posypały się jak grube ziarna
i spływały na jego rękę rozpalonym potokiem.
Tak go te łzy rozrzewniły, że zaczął bezwiednym prawie ruchem gładzić jej włosy puszyste
i szeptał cichym, przejętym tkliwością i wzruszonym głosem jakieś słowa prawie bez
związku.
Podsuwała głowę coraz bliżej, bo każde dotknięcie jego ręki elektryzowało i przesycało
dziwną, nieopowiedzianie słodką rozkoszą. Miała szaloną ochotę położyć głowę na jego piersiach,
zarzucić mu ręce na szyję, przycisnąć się do niego i powiedzieć wszystko, wszystko,
co ją dręczyło.
Jej pełna tkliwości dusza łaknęła takiej pieszczoty, jak łaknęła miłości, z którą się bała
zdradzać przed nim w tej chwili, powstrzymana jedynie jakimś odruchem kobiecej wstydliwej
bierności. Płakała tak cicho, że tylko płynące łzy i drżenie nerwowe bladych ust mówiło
o jej stanie.
Patrzyła na niego przez te łzy, które mu rozmiękczały duszę, a takim dziwnym przejmowały go wzruszeniem, że bał się ulec pokusie ucałowania jej ust rozpalonych płaczem. Nie
kochał jej bowiem, to, co czuł, nawet w tej chwili, było tylko wielkim współczuciem dla cierpienia.
Nie spostrzegł nawet jej miłości do siebie, widział przyjaźń, bo pragnął przyjaźni.
Bernard grał z coraz większą pasją, tłukł fortepian, rozbite, hałaśliwe dźwięki jakiegoś
szalonego scherza huczały w pustych pokojach i drgały szalonym, drwiącym śmiechem, który
zdawał się tarzać po dywanach.
Róża chodziła po amfiladzie pokojów nie zwracając na nic uwagi, co chwila wynurzała
się z cieniów, przechodziła myśliwski pokój i ginęła w dalszych, powracając wkrótce tym
swoim ciężkim, kołyszącym ruchem bioder.
Udawała zamyślenie, a w istocie chciała dać czas do porozumienia się Meli z Wysockim
i niecierpliwiło ją to, że siedzieli przy sobie nieruchomie i w milczeniu. Chciała zobaczyć,
jak będą sobie padać w ramiona z bełkotem miłości na ustach, jak się będą zjadać pocałunkami;
tak sobie wszystko dobrze naprzód wyobrażała i tak chciwie pragnęła widzieć podobną
scenę, że co chwila odwracała się spacerując, aby ich złapać na tym całowaniu.
– Niedołęga! – myślała ze złością i przystanąwszy przed drzwiami, z ciemności przypatrywała się jego głowie i twarzy.
– Ostryga! – mruknęła niechętnie i zwróciła się do Bernarda, który skończył grać.
– Pierwsza! Dobranoc, Róża, idę do domu.
– Idziemy razem – zawołała Mela. – Jeśli chcesz, to cię podwiozę, moje konie czekają
przed bramą.
Zwróciła się do Wysockiego, który jak senny zapinał wciąż rozpinające się guziki surduta.
– Mela, nie zapomnij, że w sobotę urodziny Endelmanowej – zaczęła Róża na pożegnanie.
– Bratowa mnie dzisiaj prosiła, aby wam przypomnieć, że jesteście z upragnieniem oczekiwane.
– Wczoraj dostałam zaproszenie, ale czy będę – nie wiem!
– Przyjdźcie koniecznie, zobaczycie masę osobliwości, będziemy wspólnie kpić z bratowej.
Szykuje się niespodzianka dla łaskawych gości: koncert, nowy obraz i ta tajemnicza Trawińska.
– Będziemy, warto ją obejrzeć.
Wysocki sprowadził Melę do powozu.
– Nie wsiądziesz? – zapytała zdumiona, bo podawał rękę na pożegnanie.
– Nie, daruje mi pani... Potrzebuję się przejść... Jestem tak zdenerwowany – tłumaczył się
dosyć niewprawnie.
– A... to dobranoc panu! – powiedziała z naciskiem, dotknięta jego odmową, ale nie zważając na to, pocałował ją w rękę. Żałowała bardzo swej ostrości i jeszcze z powozu odwróci-ła się do niego.
– Pójdźmy gdzie do knajpy – rzekł Bernard.
– Nie, dziękuję, nie jestem dzisiaj usposobiony.
– Pójdziemy do Château.
– Muszę zaraz iść do domu, matka na mnie czeka.
– Nie podoba mi się takie gadanie, ty cały jesteś dziwny od pewnego czasu, wyglądasz,
jakbyś połknął bakcyla miłości.
– Nie, daję ci słowo honoru, że się nie kocham.
– Kochasz się, tylko nie zdajesz sobie jeszcze z tego sprawy.
– To wiesz więcej niż ja sam, a w kimże, jeśliś łaskawy?
– W Meli.
Wysocki zaczął się śmiać dosyć nieszczerze.
– Spudłowałeś rzetelnie.
– Nie, ja się w tych sprawach nie mylę nigdy.
– Przypuśćmy, ale po co mi to mówisz? – zagadnął dosyć niechętnie.
– Bo mi cię żal, że się kochasz w Żydówce.
– Dlaczego? – zapytał.
– Bo Żydówki są dobre do flirtu, Polki do kochania, a Niemki do zakładania obory zarodowej.
Ale Żydówka na żonę dla ciebie – nigdy, lepiej się utop.
– A może ja ci przeszkadzam? Bądźmy szczerzy ze sobą – zawołał porywczo Wysocki
przystając.
– Nie, słowo honoru, że nie. Co za myśl? – roześmiał się sucho. – Ostrzegłem cię tylko
z przyjaźni, bo pomiędzy wami są za wielkie różnice rasowe, aby je mogła wyrównać nawet
najszaleńsza miłość. Nie psuj sobie rasy, nie żeń się z Żydówką i bądź zdrów.
Wsiadł w dorożkę i pojechał do domu, a Wysocki szedł znowu jak przed dwoma godzinami
Piotrkowską, ale szedł szybko i w zupełnie innym usposobieniu.
Słowa Bernarda dały mu wiele do myślenia, zaczął się sam egzaminować z uczuć, jakie
w nim budziła Mela.
XI
Mela zamknęła się w swoim pokoju i rozmyślała nad sobą.
Leżała z otwartymi oczami i wsłuchiwała się w ciszę nocy i w te głosy, jakie się w niej
odzywać zaczynały, głosy stanowczego protestu przeciw zamiarom ojca, bo wczoraj rano
przedstawił jej dosyć stanowczo propozycję małżeńską, zwykłą handlową ofertę od wielkiej
sosnowickiej firmy Wolfisz et Landau, która miała syna i pragnęła go ożenić z córką firmy
Grünspan et Landsberger.
Oferta dla stron obu przedstawiała się korzystnie. Młody Leopold Landau zgadzał się, jemu
było wszystko jedno, z kim się ożeni, byle żona miała posag w gotówce i w pożądanej wysokości,
pieniądze były mu potrzebne do założenia interesu na własną rękę, a że Mela miała
taki posag i że mu się do tego bardzo podobała z fotografii, jaką mu w tajemnicy dostarczyli
swatowie, to gotów był się ożenić.
Czy go kochała, czy była mądra, czy głupia, zdrowa lub chora, dobra lub złośnica – to mu
było ganz fiksatuar!88 – jak powiedział pośrednikom.
Wczoraj przyjechał do Łodzi, żeby się przyjrzeć tej swojej przyszłej.
Papa podobał mu się bardzo. Mela go olśniła, a fabryka zrobiła na nim wrażenie świetnego
interesu, ale z tym ostatnim się nie wygadał przed starym, ale przeciwnie, oglądając, robił
bardzo obojętną twarz i dosyć pogardliwie przyglądał się gotowym już chustkom.
– Łódzkie! – szeptał, przymrużając oczy.
– Nie bądź pan głupi, to kurantny89 interes! – powiedział porywczo Grünspan.
Leopold się nie obrażał o zbytnią szczerość, w interesie nie ma gniewu, klepał papę połopatce i w największej zgodzie powrócili na obiad.
Mela przemęczyła się przy stole i z nienawiścią w sercu słuchała sosnowickich komplementów
Landaua i zaraz, jak tylko mogła, uciekła do Róży.
– Pół dnia zyskałam, a co jutro, co później? – myślała teraz leżąc w ciemności i patrząc
na storę, przez którą księżyc siał na pokój zielonawe światło, jakie drżącym pyłem lśniło
na jasnym dywanie i na ciemnym, majolikowym piecu. – Nie zmuszą mnie przecież, nie –
dodawała mocniej i ze wstrętem myślała o Leopoldzie, o jego wiewiórczej twarzy; przejmował ją wprost fizycznym obrzydzeniem jego głos chrapliwy i wywinięte, zaślinione
murzyńskie usta.
Przymykała oczy, ukrywając głowę w poduszkach, aby się pozbyć tego przypomnienia.
Wzdrygała się nerwowo, jakby pod obrzydliwym dotknięciem jego rąk zimnych i spoconych,
które czuła jeszcze; wytarła odruchowo ręce o kołdrę i przyglądała im się długo pod ten księżycowy brzask jakby z obawą, czy te dotknięcia nie pozostawiły plugawego śladu.
Czuła, że kocha Wysockiego całą mocą duszy, że w nim kocha cały ten świat, w jakim się
wychowywała w Warszawie, świat tak zupełnie odmienny od otaczającego.
Wiedziała, że nie pójdzie za Leopolda, że potrafi się oprzeć wszelkim naleganiom ojca
i rodziny, i na tym postanowieniu wyczerpywała się cała jej energia, a później już myślała tylko
o Wysockim, nie pytała się nawet, czy on ją kocha, za bardzo go sama kochała, żeby to
spostrzec lub przekonać się o jego obojętności.
Nie powiedziała mu dzisiaj o swoich cierpieniach, bo był taki zdenerwowany i smutny,
a zresztą czuła się dziwnie onieśmieloną wobec niego, jak dziecko, które obawia się skarżyć
przed starszymi. Dotknęło ją boleśnie, że nie chciał z nią jechać, ale ten jego mocny uścisk
i pocałowanie ręki przejmowały ją rozkosznym dreszczem.
Leżała długie godziny nieruchomo i rozpamiętywała cały okres ich znajomości i wieczór
dzisiejszy; wyprężała się i wciskała silniej głowę w poduszkę, bo przypomnienie dotknięcia
jego rąk, to pogłaskanie po włosach przejmowały ją denerwującym, słodkim dreszczem.
A później, gdy już szary świt rozbielał coraz silniej wnętrze pokoju, wydobywając na jawę
dnia kontury mebli i sprzętów, myślała o znajomych doktorach, o ich powodzeniu.
Miała dwie koleżanki, które wyszły za doktorów i prowadziły dom otwarty wcale nie na
niższą stopę niż niektóre z żon fabrykantów. To ją uspokoiło zupełnie i przepełniona myślami,
jak by to ona prowadziła taki dom, w którym zbierałaby się cała inteligencja łódzka –
zasnęła.
Obudziła się dość późno i z wielkim bólem głowy.
Rodzina cała była zebrana przy drugim śniadaniu, gdy weszła do jadalnego.
Nakarmiła najpierw babkę i nie zwracając uwagi na podniesiony głos Zygmunta, który coś
wykrzykiwał, siadła do stołu.
Grünspan, jak zwykle, chodził po pokoju ze spodkiem pełnym herbaty, który podnosił do
ust obu rękami; był wystrojony w aksamitny wiśniowy szlafrok, haftowany złotem na kołnierzu
i rękawach, wyszywana również aksamitna czapeczka tkwiła mu na czubku głowy, twarz
miał bardzo rozjaśnioną, herbatę chlipał głośno i w przerwach prędko odpowiadał Zygmuntowi,
który się śpieszył z jedzeniem, bo odjeżdżał do Warszawy.
Stara ciotka, prowadząca gospodarstwo domowe, pakowała mu walizkę.
– Zygmunt, ja ci kładę czystą bielizne, ty potrzebujesz czystą bielizne?
– Dobrze. Mówię ojcu – rzekł Zygmunt – że nie ma co czekać, niech Grosman zaraz wyjedzie,
on jest chory naprawdę. Ojciec się z Reginą zajmie interesami.
– Co jest Albertowi? – zapytała Mela, która od pożaru fabryki straciła doń dawną życzliwość.
– Ma feler w sercu, on się bardzo zmartwił tym ogniem.
– To był duży fajer, ja się sam bałem – wyciągnął spodek, aby Mela nalała mu herbaty,
i dopiero zobaczył jej podkrążone oczy i szarą, jakby obrzękłą twarz.
– Coś taka blada dzisiaj, możeś chora? Nasz doktór zaraz będzie w domu familijnym u jednego
robotnika, to mógłby cię obejrzeć.
– Zdrowa jestem, nie mogłam tylko wcale spać.
– Kochana Mela, ja wiem, dlaczegoś nie mogła spać – wykrzyknął uradowany i pogładził
ją po twarzy pieszczotliwie. – Potrzebowałaś trochę myśleć o nim, ja to rozumiem.
– O kim? – zapytała, ostro.
– O swoim przyszłym. Ale, przysyła przeze mnie ukłony, będzie tutaj po południu.
– Nie mam żadnego przyszłego, a jak przyjdzie, to możesz go sobie, Zygmunt, przyjąć.
– Słyszy ojciec, co ta głupia mówi? – wykrzyknął ze złością.
– Sza, Zygmunt, przed ślubem wszystkie panny tak mówią.
– Jak się nazywa ten... pan? – zapytała pod wpływem jakiejś nowej myśli.
– Ona nie pamięta! co to za nowy kawał?
– Zygmunt, ja do ciebie się nie odzywam, to możesz dać mi zupełny spokój.
– Ale ja do ciebie mówię, to mnie słuchać powinnaś! – wykrzyknął rozpinając szybko
mundur, co robił zawsze w irytacji lub wzruszeniu.
– Sza... sza... dzieci. Ja ci powie, Mela, on się nazywa Leopold Landau, on jest z Częstochowy,
to jak chcesz, żeby się nazywał? W Sosnowicach mają fabrykę. Wolfisz et Landau to
solidna firma, samo nazwisko ma wagę!
– Ale nie dla mnie! – odpowiedziała dobitnie.
– Zygmuś! ja tobie kładę letni mundur, ty potrzebujesz letni mundur, co?
– Niech ciotka włoży! – zawołał prędko i sam zaczął pomagać jej w pakowaniu, i wkrótce
pożegnawszy się z ojcem już od drzwi zawołał:
– Mela, przyjadę dopiero na twoje wesele. – Uśmiechnął się złośliwie i wyszedł.
Grünspan bez ceremonii zaczął się przy pomocy Franciszka ubierać, bo chociaż miał swój
pokój wspaniale urządzony, ale nie mógł się do niego przyzwyczaić, wolał zawsze pokój
brudniejszy i chociażby tłok niźli samotność. Mela milczała, a ciotka, żółta, chuda, zgarbiona
Żydówka w rudej peruce, rozdzielonej na środku głowy białym sznurkiem, z twarzą zapadłą i jakby zakurzoną, o ciężkich, bezwładnie opadających powiekach, spod których tliły
się zaropiałe oczy, chodziła po pokoju ustawiając w kredensie szklanki i talerze od śniadania,
które zaraz myła w wielkiej miednicy.
– Niech to sobie Franciszek weźmie dla dzieci – mruczała zgarniając z talerzy na ceratę
kawałki chleba i ogryzione kości.
– Dla psów jedzenie takie, a nie dla moich dzieci! – odpowiedział hardo, nie krępując się
zupełnie.
– Ty głupi cham jesteś, jeszcze można z tego ugotować zupę.
– A niech pani da kucharce, to ugotuje.
– Cicho, nie piskuj, Franek? Daj mi wody do umycia.
I już prawie ubrany zaczął się myć, z wielką delikatnością oblewając swoje oblicze wodą,
ale natomiast parskając bardzo donośnie.
– Co ty masz, Melu, przeciwko Leopoldowi Landau?
– Nic, bo go nie znam zupełnie, przecież widziałam go po raz pierwszy.
– Po co więcej? Jak się interes zrobi, to będziecie mieli czas poznać się lepiej.
– Powiem jeszcze raz ojcu stanowczo, że nie pójdę za niego!
– Co ty patrzysz jak mucha w mliku! – krzyknął na Franciszka, który się zaraz wyniósł
razem z ciotką. Wytarł się starannie, uczesał, przypiął wykładany kołnierzyk do dosyć brudnej
koszuli, założył krawat, który mu ją przykrył w zupełności, powkładał do kieszeni zegarek
i szczoteczkę z grzebieniem, wygłaskał przed lustrem brodę, schował pod kamizelkę
długie białe sznurki, włożył kapelusz, nadział palto, wziął parasol pod pachę i wciągając ciepłe rękawiczki zapytał:
– Dlaczego nie chcesz iść za niego?
– Nie kocham go i jest mi wstrętnym; a po drugie...
– Ha, ha! Kochana moja Mela ma małe rybki w głowie.
– Być może, ale pomimo to nie pójdę za niego – zawołała z wielką stanowczością.
– Mela! ja nic nie powiem, bo ja jestem bardzo liberalny ojciec. Ja mógłbym ci kazać, ja
mógłbym wszystko załatwić bez ciebie, a ja tego nie robie, dlaczego? bo ja cię kocham, Melu,
i daje ci czas do namysłu. Ty się namyślisz, ty jesteś mądrą dziewczyną i nie popsujesz takiego
kurantnego interesu, ty będziesz, Mela, pierwszą osobą na całe Sosnowice. Ja ci krótko
wytłumaczę.
Ale Mela nie chciała słuchać, odsunęła gwałtownie krzesło i wyszła z pokoju.
– Te kobiety to zawsze mają swoją fanaberię! – mruknął nic zrażony jej odmową ani wyjściem,
dopił zimną herbatę i wyszedł na miasto.
Przez kilka dni nie było zupełnie mowy o małżeństwie. Landau wyjechał, a Mela całe prawie
dnie przesiadywała u Róży, aby jak najrzadziej widywać się z ojcem, który, spotkawszy
ją wypadkowo, uśmiechał się pobłażliwie, głaskał po twarzy i pytał:
– Mela, nie chcesz jeszcze Leopolda Landau?
Zwykle nie odpowiadała, ale była zrozpaczona i zdenerwowana tym stanem. Nie wiedzia-ła, co robić, na czym się to wszystko skończy. Zaczęło ją do tego trapić niepokojące pytanie,
czy Wysocki ją kocha? Pytanie to tkwiło w jej mózgu jak igła i coraz bardziej kłuło ciemnymi,
bolesnymi wątpliwościami. Były chwile, w których pomimo dosyć rozwiniętej dumy by-łaby mu otwarcie wyznała swoją miłość, aby tylko usłyszeć to upragnione słowo: kocham!
Ale Wysocki nie pokazywał się u Róży, spotkała go raz tylko na ulicy, prowadzącego pod
ramię matkę, ukłonił się jej i musiał objaśniać matce, komu się kłania, bo Mela poczuła na
sobie jej wzrok badawczy. Wybrała się z Różą do Endelmanów tylko dlatego, że miała nadzieję
spotkać tam Wysockiego. Tylko nadzieję, bo nie wiedziała, czy tam bywa.
Jechały przez miasto wolno, bo dzień był piękny, ulice nieco obeschły i roiły się tłumem
spacerujących, wyświątecznionych robotników, bo wypadało w sobotę jakieś uroczyście obchodzone
święto. Szaja jechał z nimi na przednim siedzeniu i bardzo troskliwie okrywał im
nogi pledem.
– Róża, ja mam ochotę się przejechać, zgadnij gdzie? a jak zgadniesz, to cię zabiorę.
Spojrzała bezwiednie w błękitne niebo wiszące nad miastem i zawołała bez namysłu:
– Do Włoch!
– Zgadłaś, możemy za parę dni jechać.
– Pojadę z tobą, ale pod warunkiem, że Mela z nami pojedzie.
– Niech jedzie, będzie nam wesoło w drodze.
– Dziękuję ci, Róża, ale sama wiesz, że nie mogę, ojciec się na to nie zgodzi.
– Jak to się nie zgodzi? Jak ja chcę, to Grünspan się nie zgodzi! Jutro będę u niego w tym
interesie i na drugą sobotę będziemy sobie już wąchali kwiat pomarańczowy.
Róża już znała Włochy, była tam z bratem i z bratową, ale teraz chciała jechać, aby je pokazać
przyjaciółce. Stary Mendelsohn znał je również, ale bardzo pobieżnie, bo miał manię,
że gdy mrozy ścisnęły ziemię i śniegi zasypały cały kraj, budziła się w nim głucha, niezmożona tęsknota za słońcem i ciepłem i dotąd go nurtowała, aż kazał pakować walizy, brał któregoś
z synów i jechał pośpiesznie, bez odpoczynku do Włoch, do Nizzy albo do Hiszpanii.
Ale najdalej po dwóch tygodniach był już z powrotem. Nie mógł i nie umiał żyć bez tego
miasta; brakowało mu tych godzin sześciu, jakie musiał przesiedzieć w kantorze codziennie,
brakowało mu turkotu maszyn, szalonego ruchu, wytężonego życia fabryki, brakowało mu
Łodzi, więc zaledwie stracił ją z oczów, powracał stęskniony. Przyciągała go, jak wielki magnes
przyciąga opiłki żelazne.
– Papo! ale ja zaraz nie wrócę z tobą?
– Dobrze, ja także chce dłużej tam posiedzieć, mnie już Łódź męczy.
Zajechali przed dwupiętrowy dom, dosyć szczęśliwie udający ciężki pałac w stylu florenckim,
stojący w ogrodzie przy jednej z bocznych ulic i odgrodzony od niej żelazną kratą pokrytą bluszczem, z którego świeciły złocone ostrza sztachet i niebieskie majolikowe wazony
ustawione na słupach, różowiąc się krzewami azalii kwitnących, poustawianych tam specjalnie
na dzisiejszą uroczystość u Endelmanów.
Fabryki towarzystwa akcyjnego Kessler et Endelman zamykały ogród czerwoną olbrzymią
ścianą, błyszczącą w słońcu niezliczonymi oknami.
Stangret objechał klomb ułożony z oranżeryjnych kwiatów i krzewów i wjechał pod kolumnowy
podjazd, którego słupy, objęte bluszczem, dźwigały na sobie terasę, obwiedzioną
drewnianą balustradą, malowaną na marmur.
Z długiego przedsionka, wyłożonego czerwonym dywanem, na środku którego stał wielki
klomb kwitnących rododendronów, prowadziły na pierwsze piętro szerokie schody, wyłożone
również czerwonym dywanem i ubrane podwójnym rzędem obsypanych kwiatami azalii, które
jak smugi śniegu odcinały się od ścian obitych adamaszkiem ciemnoczerwonym.
Elektryczność zalewała przedpokój i schody, skrząc się w ogromnych zwierciadłach przedpokoju.
Kilku lokajów czarno ubranych, ze złotymi galonami na kołnierzach kurtek, rozdziewało
wchodzących.
– Ale tu bardzo ładnie! – szepnęła Mela idąc po schodach z Różą.
– Ładnie – odpowiedział pogardliwie Szaja i skubał niedbale kwiaty, i rzucał je na dywan,
depcząc skrzypiącymi butami.
Endelman wyszedł aż przed drzwi, witał ich z uniesieniem i ostentacyjnie wprowadził do salonu.
– Pan prezes jest bardzo łaskaw, pan prezes, co? – kończył zapytaniem nadstawiając ucha,
bo był głuchym nieco.
– Chciałem cię zobaczyć, Endelman, no, jak się masz?
Poklepał go przyjacielsko po łopatkach.
– Bardzo dziękuję, ja się mam dobrze i moja żona też, co?
Gwar, jaki wrzał w salonie, przycichł z ich wejściem, kilkadziesiąt osób powstało na przywitanie
bawełnianego króla, który w długiej czarnej kapocie, w długich lakierowanych butach
odrzynał się mocno od frakowych kostiumów zebranych.
Szedł, przez salon z bardzo łaskawym uśmiechem, niektórym podawał rękę, niektórych
klepał po ramionach, kobietom kiwał głową i przymrużonymi oczami wodził po salonie.
Młody Kessler podsunął mu fotel; opadł na niego ciężko i zaraz otoczyła go ciżba ludzi.
– Pan prezes zmęczony? Może kieliszek szampańskiego, wybornej marki, co?
– Napiję się – wyrzekł uroczyście, przecierając kolorową chustką okulary i gdy je założył,
zaczął dopiero odpowiadać na liczne zapytania.
– Jakże zdrowie pana prezesa?
– Wrócił pan prezes do dawnego apetytu?
– Kiedy prezes wyjeżdża do wód?
– Doskonale pan prezes wygląda!
– Dlaczego miałbym źle wyglądać – odpowiedział z uśmiechem i z pewnym lekceważącym znużeniem słuchał dalej chóru głosów, a gonił oczami za Różą, którą otoczyło kilka
młodych kobiet jasno ubranych.
Zgiełk, trochę hałaśliwy, zaczął się zrywać z buduarów sąsiadujących z salonem i z sali
bufetowej, i z wielkiej grupy pań i panien siedzących w środku salonu.
Panowały dwa języki: francuskim mówiły prawie wszystkie Żydówki młode i stare z nieliczną garścią Polek; niemieckim posługiwali się Żydzi, Niemcy i Polacy.
Gdzieniegdzie tylko i po cichu brzmiała polska mowa, którą się komunikowała grupa inżynierów, doktorów i innych specjalistów, dość wybitnych na to, aby być zaproszonymi do
Endelmanów, i dość niewielką grających rolę wobec milionerów, aby zajmować naczelne
miejsce w salonie.
Endelman powrócił wkrótce, przed nim szedł lokaj i na srebrnej tacy niósł kieliszek,
srebrną wanienkę i zamrożoną butelkę szampańskiego.
Endelman podcinał druty kapsla i gdy korek wyskoczył, sam nalewał perlący napój i podawał.
Mendelsohn pił wolno i smakował ze znawstwem.
– Niezłe, dziękuję ci, Endelman.
– Myślę, jedenaście rubli butelka.
Kilkanaście krzeseł, taburetów i niskich fotelików utworzyło półkole, w środku którego
siedział Szaja, jak król wśród dworzan i wasalów; surdut rozpiął, że poły opadły na ziemię
i odsłoniły jedwabną atłasową kamizelkę, spod której zwieszały się dwa białe sznurki, nogę
założył na nogę tak wysoko, że szpic jego buta był na wysokości głów siedzących, które za
każdym jego słowem pochylały się pokornie, usta milkły w pół wyrazu, gdy on mówił,
a wszyscy śledzili każdy błysk jego czarnych wielkich źrenic. obwiedzionych zaczerwienionymi
powiekami, każde poruszenie chudej, żółtej ręki o poobgryzanych paznokciach i pałkowatych
palcach, gładził długą siwą brodę i krótko ostrzyżone siwe włosy, przez które różowiła
się skóra głowy.
Twarz miał koloru szafranu, bardzo chudą i niesłychanie ruchliwą, nos garbaty i tak wydłużony z powodu braku przednich zębów, że wisiał mu nad ustami.
Mówił wolno, akcentując każdy wyraz i marszcząc białe czoło, zapadnięte na skroniach,
bardzo wypukłe i bardzo pomarszczone w grube zastygnięte fałdy.
Jego dwudziestu milionom składały hołd i czołobitność nędzne pojedyńcze miliony i nikczemne
setki tysięcy rubli; otaczali go zgodnym harmonijnym kołem Żydzi, Niemcy i Polacy;
wobec jego potęgi, ciążącej na wszystkich i hipnotyzującej najtrzeźwiejszych, znikały
rasowe antagonizmy, konkurencyjne nienawiści, osobiste nieprzyjaźnie – bo wobec tego
szczupaka wszyscy czuli się kiełbiami i czekali z niepokojem, rychło zechce ich połknąć, jak
określał Dawid Halpern stosunek małych fabrykantów do Szai, ale Szaja był dzisiaj w dobrym
humorze, nie chciał rozmawiać a interesach, a zaczął żartować z niektórych.
– Kipman, ty masz brzuch, jakbyś tam schował sztukę perkalu.
– Dlaczego ja miałbym schować sztukę perkalu w brzuch, ja jestem chory, ja zaraz muszę
jechać do Karlsbadu.
I tak sobie rozmawiali dalej milionerzy łódzcy, a salon wrzał coraz silniejszym życiem, bo
co chwila ktoś przybywał.
Endelmanowa robiła honory domu z wielką wprawą i godnością, mąż jej pomagał energicznie,
bo co chwila słychać było jego przenikliwe: „co?”
Szum jedwabnych sukien, szept rozmów i zapachy perfum i kwiatów zapełniały z wolna
ten olbrzymi salon, jeden z najwspanialszych w Łodzi.
Towarzystwo dzieliło się wciąż na grupy, które niknęły prawie w ogromie salonu, w masie
mebli porozstawianych i w kilku bocznych buduarach.
Salon był narożnikowy z oknami na ogrody, poza którymi niby kije sterczały kominy fabryk.
Żółte jedwabne story nie przepuszczały słońca do wnętrza, rozsiewały złotawy półmrok,
w którym niewyraźnymi zarysami błyszczały ze ścian ramy obrazów, brązowe ozdoby mebli
i lśniąca jedwabna materia, obciągająca ściany, pohaftowana w bladozielone gałązki i kwiatki,
o bardzo delikatnym rysunku; bladozielone lamperie zarzucone złotymi haftami kwiatów
trzymały niby w ramie ściany i stanowiły otoczkę dla sufitu, na którym był rozpięty rodzaj
plafonu, prześliczne malowidło przedstawiające scenę a la Watteau: łąka, strzępiaste drzewa,
strumyk wijący się srebrną wstęgą przez murawy pełne kwiatów, wśród których pasły się
baranki z niebieskimi wstążeczkami na białych runach karków, a gromada pasterzy i pasterek
w perukach, w krótkich kostiumach tańczyła kadryla przy dźwiękach formingi90, na której
wygrywał ryży faun.
W narożniku salonu wznosiła swoje brązowe kształty wdzięczna Diana z Fontainebleau,
wśród róż białych i purpurowych, które delikatnymi pędami pięły się na marmurowy postument
i plamiły barwami popielatozielonawy ton brązu.
Na tym tle siedział Mendelsohn i gromada fabrykantów.
Kilka garniturów w najczystszym stylu Ludwika XIV, białych ze złotem, z pokryciami
malowanymi lub haftowanymi w bladozielone barwy, stało pod ścianami, pod szeregiem obrazów,
przeważnie bardzo cennych, bo Endelmanowie mieli całą galerię zbieraną nie tyle ze
znawstwem, ile z namiętnością; prócz tych mebli stało jeszcze dosyć w innych stylach, było
pełno stolików inkrustowanych, obijanych materiami, chińskich fotelików ze złoconego bambusu
z wybiciami z jaskrawych jedwabiów, żardinierek złoconych, pełnych kwiatów; na marmurowym
stylowym kominku płonął wielki ogień i rzucał krwawo-złoty brzask na kilka
młodych panien, pomiędzy którymi siedziały Róża i Mela.
Endelmanowa, wspaniała w swojej toalecie z ciemnowiśniowego aksamitu, ubranej podług
panującej mody imitacjami drogich kamieni przy gorsie bardzo wydatnym, zbliżyła się do Róży.
– Jeśli się nie bawicie, to wam przyślę Bernarda.
– Może ma pani kogo zabawniejszego.
– Znudził już panią?
– Na co dzień dobry, ale przy dzisiejszej uroczystości wolałabym jaką zmianę.
– Przyprowadzę wam Kesslera albo Borowieckiego.
– Jest i pan Borowiecki? – zagadnęła ciekawie, bo widziała przed chwilą Likiertową.
– Cała Łódź jest u nas! – powiedziała z zadowoleniem i na jej odwiniętych ustach, podobnych
do wydeptanych mocno stopni, wykwitł uśmiech, z którym odeszła wspaniałym, majestatycznym
krokiem, w aureoli ufryzowanych szpakowatych włosów, spiętych brylantowymi
szpilkami; duża rozlana twarz o cienkim zgrabnym nosie i małych czarnych oczkach mocno
podkreślonych jaśniała dumą.
Rozmawiała ze wszystkimi, była wszędzie, ale co pewien czas spoglądała na wielkie sztalugi
pokryte zasłoną i otoczone wieńcem laurowym, które stały pod jednym z okien, i na
wszystkie zapytania, co się tam kryje, odpowiadała tajemniczo:
– Niespodzianka! cud! Panie Endelman – wołała podniesionym głosem na męża, który
śpiesznie przybiegał na to wezwanie i z ręką przy uchu słuchał rozkazów żony, i śpieszył je
natychmiast wykonywać.
W bufecie, urządzonym w jednym z bocznych pokojów, było kilkunastu wyfraczonych
mężczyzn, pomiędzy którymi stał Borowiecki z Trawińskim i ze starym Müllerem, który więcej
czerwony niż zwykle, gadał głośno i pogardliwie pluł na posadzkę, wymyślał na Żydów,
bo go podrażnił przepych mieszkania Endelmanów i ich wielkopańskie maniery. Borowiecki
kręcił wąsy i uśmiechał się tępo, a Trawiński patrzył na żonę, która pierwszy raz dzisiaj występowała w Łodzi na tak wielkim zebraniu, siedziała wpośród gromady kobiet i gasiła
wszystkie swoją arystokratyczną urodą i wykwintną prostotą stroju.
Musiała się nudzić wśród tego banalnego szczebiotu kobiet, bo odpowiadała krótko i wodziła oczami po obrazach i dziełach sztuki rozrzuconych po salonie; wał jedwabiów, koronek,
aksamitów, obrzucony masą drogich kamieni, błyszczący wszystkimi kolorami tęczy,
ponad którymi wznosiły się jakby nasadzone główki kobiet, tworzył dla niej wspaniałą ramę,
z której jej biała suknia, zapięta pod szyję i ściśnięta w stanie złotym paskiem, mocno występowała.
– Kto to ta śliczna kobieta? – zapytał Grosglik.
– Moja żona, panie.
– A, to panu winszuję, to anioł, to cztery razy anioł nie kobieta! – wykrzyknął bankier
i zmusił Trawińskiego, że musiał iść go przedstawić.
– Panie Borowiecki, pan wielu pań nie zna? – pytał Bernard.
– A dosyć, może pan mnie przedstawi?
– To moja dzisiejsza funkcja.
Wziął Borowieckiego pod ramię i weszli do salonu, gdzie już jakiś długowłosy mistrz próbował fortepianu, przed chwilą wtoczonego z jednego z buduarów.
– Będzie i muzyka?
– Spytaj pan, czego nie będzie, na to łatwiej odpowiem. Pan po raz pierwszy na przyjęciu
bratowej?
– Tak, jakoś nigdy przedtem nie mogłem się wybrać.
– A, to pana żałuję.
– Dlaczego, że wcześniej nie byłem?
– Tak, bo miałbyś pan te nudy już za sobą – drwił lekko Bernard.
– O, przeciwnie...
– Uwaga, zaczynamy! Milion okrągły! – szepnął, przedstawiając go Müllerównie.
– O, my się znamy dobrze! – zawołała Mada z radością, wyciągając rękę.
– Powiedzcie sobie, państwo, co przyjemnego, a ja wrócę za chwilę po pana.
– Ja już usłyszałem przed chwilą – szepnął Borowiecki, stając przed nią.
– To się liczy – zawołała naiwnie.
– I liczy, i dobrze pamięta.
– Ach, jaki pan dobry! – wykrzyknęła i szybko urwała przysłaniając twarz wachlarzem.
Obrzucił ją spojrzeniem, pod którym rozczerwieniła się cała. Wyglądała dzisiaj bardzo ładnie
w różowej jedwabnej sukni, upiętej białymi konwaliami; żółte jak marchew włosy, spięte
w grecki węzeł, odsłaniały biały kark, pokryty niby puszkiem złotawym cętkami piegów, które,
gdy się rumieniła, zabiegały krwią; złote obrączki rzęs otaczające jej błękitne porcelanowe
oczy, opadły na źrenice i nie śmiały się podnieść na niego.
– Bawi się pani dobrze? – zapytał poważnie, aby ją wyprowadzić z zakłopotania.
– Nie... tak... proszę, niech pan usiądzie przy mnie.
– Mama jest tutaj?
– A, nie; mama nie lubi takich zebrań, bo, widzi pan, mama się musi krępować, a głównie
to mama nie chce z Żydówkami razem bywać – skończyła cicho, uśmiechając się za wachlarzem
ze strusich piór.
– A pani?
– Mnie wszystko jedno, tylko że się ogromnie nudziłam z początku.
– A teraz?
– A teraz już nie. Jak tylko pana zobaczyłam, poczułam się swobodniejszą.
– Dziękuję pani.
Uśmiechnął się.
– Czy powiedziałam co niewłaściwego? To już nic nie będę mówić ani ust nie otworzę.
– Przeciwko temu protestuję bardzo gorąco i energicznie.
– A nie, nie będę mówić, bo co powiem, to albo głupstwo, albo śmieszność.
– Ani jedno, ani drugie, słucham pani nie tylko uważnie, ale i z przyjemnością prawdziwą.
– Chodźmy dokończyć pańszczyznę! – zawołał Bernard powracając.
Borowiecki się skłonił i odeszli, przeprowadzani wzrokiem Mady, która nie śmiała go prosić,
aby powrócił do niej.
– Dwieście tysięcy w wysortowanych towarach albo w niepewnych wekslach – szeptał
znowu Bernard, przedstawiając go brzydkiej, czarnej prawie od piegów pannie, której głowa,
twarz i chudy biust zasypane były pudrem i brylantami.
– Czy ma zęby własne – nie ręczę, ale za brylanty odpowiadam.
– Pan jesteś nieporównanym ciceronem91.
– Znana rzecz w Łodzi. Zaraz pana do ruin doprowadzę. Pięćdziesiąt tysięcy bares geld
na stół – ale papa może się raz jeszcze spalić, to posag się skwadratuje!
Niemłoda, blada panna, o anemicznym spojrzeniu, zielonawej twarzy i sukni, uśmiechnę-ła się jakimś bolesnawym uśmiechem, odsłaniając długie rzadkie zęby i sine dziąsła.
Borowiecki się skłonił i śpiesznie odszedł, bo niemiłe, wprost przykre wrażenie zrobiła na
nim ta zgaszona twarz, podobna do zatrzymanego zegaru ze starej zakurzonej i obtłuczonej
porcelany saskiej.
– Sto tysięcy, kaprysów za dwieście, a rozumu za trzy grosze – szeptał przedstawiając go
Feli, przyjaciółce Róży, która cała była w ruchu, bo włosy się jej trzęsły, oczy biegały, poruszała nogami, ramionami, ustami, brwiami i wybuchała co chwila wesołym dziecinnym śmiechem
i była taka wdzięczna, uśmiechnięta, rozbawiona, tak prześlicznie składała rączki, takim
naiwnym głosikiem szczebiotała, tak się słodko wdzięczyła, że Borowiecki szepnął:
– Śliczne dziecko!
– Tak, tylko w tym ślicznym dziewczątku siedzi przyszła Mesalina!
Borowiecki nie mógł zaprotestować, bo się zbliżali do Róży.
– Róża Mendelsohn! Nazwisko samo mówi: ile! ta druga, popielata, to Mela Grünspan,
posagu nie wymienię w cyfrach, ale mogę pana objaśnić, że to najlepsza i najrozumniejsza
panna w Łodzi – szepnął i przedstawiał go przyjaciółkom, które ciekawie mu się przyglądały.
– Za chudy! – szepnęła Róża z taką miną, że Mela nie mogła się powstrzymać od
śmiechu.
A Bernard przedstawił go jeszcze kilkunastu kobietom starym i młodym i wszędzie go
odpowiednio informował, a skończywszy pracę puścił wolno na środku salonu.
Borowiecki stanął przy ścianie i ciekawie się przyglądał zebranym. Na wprost niego były
drzwi osłonięte zielono-złotymi portierami, prowadzące do buduaru, w którym siedziała samotnie
Likiertowa i patrzyła na niego, nie zauważył na razie tego wzroku, bo go zajmowały
kolorowe grupy kobiet wśród mebli, kwiatów i zieloności, skrzące się drogimi kamieniami
jak wystawy sklepowe złotników, i grupy czarnych fraków, porozrzucane na tle ścian i na tle
tego przepychu barw strojów kobiecych jak czarne brzydkie kraby na tle gobelinu. Kilka starszych
pań, uginających się prawie pod masą koronek, złota i brylantów, siedziało obok niego
i rozmawiało tak głośno, że się odsunął nieco.
– Prawda, że to wspaniałe, można by z tego obraz namalować – zagadnęła przechodząca
Endelmanowa pociągając go za sobą.
– Nieporównane!
– Zabieram pana, bo ktoś chce pana poznać, tylko uprzedzam, że ten ktoś bardzo piękny
i bardzo niebezpieczny.
– Tym gorzej dla mnie – szepnął tak skromnie, że Endelmanowa roześmiała się i uderzając go wachlarzem po ręku, szepnęła słodko:
– Z pana jest człowiek niebezpieczny.
– Dla samego siebie najbardziej – odpowiedział zupełnie serio i wszedł za nią do maleńkiego,
po chińsku urządzonego buduaru.
Przedstawiła go słynnej piękności łódzkiej, siedzącej niedbale na żółtej chińskiej sofie,
z filiżanką herbaty w ręku.
– Musi mi pan wybaczyć śmiałość chociażby dla odwagi przyznania się, że dawno pragnęłam poznać pana.
– Doprawdy, ale nie godzien jestem tego zaszczytu – mówił znużony i znudzony, oglądając się na salon, czy nie nadchodzi jaki wybawca.
– Mam jednak do pana pewien żal!
– Czy nie do zapomnienia? – zapytał z uśmiechem, śledząc jej żywe ruchy.
– Z pewnością zapomnę, jeśli pan okaże skruchę odpowiednią.
– Chociaż nie wiem za co, żałuję jednak szczerze.
– Żal mój pochodzi stąd, że mi pan męża oczarował.
– Czy narzekał, że bawił się wtedy źle z nami?
– Przeciwnie, dowodził bowiem, że pierwszy raz w życiu bawił się tak dobrze.
– Więc zamiast żalu powinna pani zapłacić mi wdzięcznością, i to podwójną.
– Dlaczego podwójną?
– Że się bawił dobrze i swoją obecnością nie popsuł pani przejażdżki do Pabianic – dodał
z naciskiem i bystro patrzył w jej oczy i brwi napięte niepokojem.
Roześmiała się sucho i zaczęła poprawiać wspaniały naszyjnik z pereł, osadzonych w brylanty,
który otaczał jej marmurową, prześlicznie uformowaną szyję. W tym ruchu rękawiczki,
dochodzące aż do ramion, zsunęły się nieco i odsłoniły klasycznie piękne ręce; oddychała
tak szybko, że do połowy tylko przysłonięte piersi wznosiły się i opadały.
Była istotnie bardzo piękną, ale tą suchą, klasyczną, zimną pięknością; szaro-stalowe bez
połysku oczy patrzyły jak zamarznięta szyba pod przyczernionymi mocno brwiami, patrzyła
długo na Karola i w końcu szepnęła:
– Dlaczego Lucy nie przyszła?
I lekka ironia zamigotała w jej oczach.
– Nie wiem, bo nie wiem, kogo pani ma na myśli – rzekł spokojnie na pozór.
– Pani Zukerowa.
– Nie wiedziałem, że pani Zuker ma takie imię.
– Dawno się pan z nią widział?
– Muszę rozumieć pytanie, abym mógł na nie odpowiedzieć.
– Ach, pan nie rozumie! – powiedziała przeciągle z uśmiechem i błysnęła rzędem wspaniałych zębów spoza małych bardzo i wyciętych w łuk amora ust.
– Pani mnie indaguje? – zapytał dosyć porywczo, bo go irytowało jej spojrzenie i ta chętka
udręczania, jaka się przewijała w jej twarzy. Ściągnęła brwi lekko i patrzyła się w niego
spojrzeniem Junony, do której była bardzo podobna.
– Nie, panie, ja pytam tylko o Lucy, o naszą serdeczną przyjaciółkę, bo i ja ją kocham nie
mniej, może tylko trochę inaczej – dodała łagodnie.
– Muszę pani wierzyć, że pani Z. jest godną kochania.
– I jest godną niezapierania się tej miłości, panie Borowiecki. Żyjemy ze sobą jak dwie
siostry i nie ukrywamy przed sobą nic – powiedziała z naciskiem.
– Więc? – zapytał stłumionym przez gniew głosem, bo zalała go złość, że Lucy wypaplała
przed tą klasyczną lalką ich tajemnice.
– Więc trzeba mi ufać i starać się zasłużyć na moją przyjaźń, która nieraz może być bardzo
pomocna.
– Dobrze. Zaczynam od tej chwili.
Przesiadł się na sofę i pocałował ją w obnażone ramię, bo była wygorsowaną pod pachy
i tylko paski naszywane drogimi kamieniami trzymały suknię na ramionach.
– Tą drogą nie idzie się do wiernej, siostrzanej przyjaźni? – szepnęła, odsuwając się nieco,
z uśmiechem.
– Ale przyjaźń nie powinna mieć tak cudownych ramion ani być tak piękną.
– Ani nie powinna zdradzać takich gwałtownych, ludożerczych instynktów – powiedziała,
wstając i rozprostowując swoje rozwinięte doskonale kształty, poprawiła troskliwie kunsztownie
ufryzowane w wałki na skroniach blond włosy i rzekła widząc, że i on podniósł się:
– Pan zostanie na chwilę, byliśmy ze sobą akurat tak długo, że mogę pana posądzić o mi-łość do mnie.
– Czyżby się pani gniewała za taką miłość?
– A Lucy, panie Karolu! Dobrzem powiedziała, że pan jest ludożercą.
– A raczej pięknożercą.
– Przyjmuję w czwartki, proszę przyjść trochę wcześniej!...
– Zobaczymy się jeszcze dzisiaj?
– Nie, bo ja zaraz wychodzę, opuściłam chore dziecko dla pana...
– Szkoda, że nie mogę wyrazić swojej wdzięczności tak, jak chciałbym! – zawołał z uśmiechem,
ogarniając spojrzeniem jej gors wspaniały i szyję.
Zakryła się wachlarzem, skinęła mu głową i poszła, pokrywając uśmiechem pewne zakłopotanie.
– Panie Borowiecki, pani Trawińska o pana się dopomina! – zawołał Bernard. – Gdzież
piękna dyrektorowa?
– Poszła siać oczami śmierć i zniszczenie – odrzekł.
– Nudna baba!
– Czy pan bywa na jej czwartkach?
– Cóż bym tam robił! Bywają tylko jej wielbiciele i kochankowie: przeszli, obecni i przyszli...
Czekamy na pana!
Borowiecki czuł się tak znudzonym, że zamiast iść do Trawińskiej, chciał bokiem nieznacznie
przesunąć się do drzwi głównych i wyjść, ale przechodząc obok portier sąsiedniego
buduaru spotkał się oko w oko z Likiertową, swoją dawną miłością.
Cofnęła się z powrotem, a on, ciągnięty nieprzeparcie jej spojrzeniem, poszedł w ślad za nią.
Nie mówili ze sobą już od roku, rozeszli się nagle, bez jednego słowa wyjaśnień; spotykali
się czasem na ulicy, w teatrze, witali się z daleka, jak obcy sobie zupełnie, a jednak często
stawała przed nim jej twarz dumna i smutna, jak wyrzut cichy i bolesny.
Kilkakrotnie chciał mówić z nią, ale zawsze brakło mu odwagi, bo go trapiło to, że nie
miał jej co powiedzieć, nie kochał jej. A teraz to niespodziewane spotkanie oszołomiło i przeniknęło bolesną męką.
– Dawno pana nie widziałam – powiedziała spokojnie.
– Emma! Emma! – wyszeptał bezwiednie, wpatrując się w jej bladą twarz.
– Proszę państwa, w tej chwili rozpoczyna się koncert! – zawołała Endelmanowa, obrzucając ich spojrzeniem.
Jakoż zaraz rozległ się akompaniament fortepianu i czysty, dźwięczny sopran zalał melodią piosenki salon.
Wrzawa umilkła i wszystkich oczy utonęły w śpiewaczce.
Ale oni nic nie słyszeli prócz niespokojnego, trwożliwego bicia serc własnych.
Emma usiadła na niskim, wspartym na smokach foteliku, osłoniętym od kominka ekranem,
przez który złoty brzask ognia przeciekał i zabarwiał różem jej bladą, o liliowym tonie twarz,
bardzo smutną twarz starzejącej się piękności.
Borowiecki stanął z boku i patrzył się spod spuszczonych nieco powiek na jej twarz jeszcze
bardzo piękną, ale już poznaczoną pazurami czasu; na skroniach zapadniętych rozwijała
się cała sieć drobnych zmarszczek i zbiegała pod oczami, pod królewskimi oczami, których
czarne źrenice, otoczone błękitnawymi białkami, jak u dziecka, świeciły ostrym blaskiem
spod ciężkich, długich powiek, porysowanych siatką sinych i cienkich jak włosy żyłek.
Oczy były podkreślone również sinymi plamami, które przebijały się spod delikatnej warstwy
bielidła.
Czoło wysokie i bardzo piękne było odsłonięte, bo miała czarne włosy, przeświecające
srebrnymi nitkami, zaczesane na uszy, w których wisiały ogromne dwa brylanty.
Mocno purpurowe usta, bardzo wydatne, miały wyraz cierpienia, opuszczały się kątami ku
silnie zarysowanym szczękom. A w całej twarzy i głowie lekko pochylonej czuć było znękanie,
jakie bywa po długiej i bolesnej chorobie, bo nawet te jedynie młode usta wyglądały jak
więdnący kwiat granatu – i miała w swej twarzy jakąś cierpką, melancholijną słodycz kobiet
wyczerpanych miłością.
Jej delikatne rysy, odbijające natychmiast każde uczucie, jakie przewijało się przez serce
i mózg, ściągały się nerwowo i drgały samymi odruchami wrażeń.
Była ubrana w ciemnofioletową suknię, przybraną przy odsłoniętym biuście mocno żółtymi
koronkami, naszywanymi rubinami i ametystami; figurę miała tak zgrabną i wysmukłą, że
można ją było wziąć za młodą dziewczynę, gdyby nie pewna sztywność pleców i opadnięcie
ramion.
Siedziała, wachlując się lekko, nie patrzyła na niego, nie patrzyła na nikogo, chociaż jej
promienne spojrzenia obejmowały cały salon, bo czuła jego oczy na swej twarzy i to spojrzenie,
które paliło, przenikało jej rozgoryczone i smutne serce zarzewiem dziwnie palącego
bólu.
Stał przy niej tak blisko, że słyszała jego oddech i skrzyp gorsu, gdy się pochylał, widziała
jego rękę, którą się podpierał o żardinierkę, mogła podnieść oczy i nasycać się tym tak bardzo
kochanym, tak bardzo wyczekiwanym, ale nie zrobiła tego, siedziała nieporuszenie.
Wiedział, że ona jest z tych kobiet, które raz tylko kochają, że to jedna z tych marzycielskich
bluszczowych dusz, spragnionych idealnego życia, głuchych i ślepych na zwykłą codzienność,
a pełnych namiętnych żądz kochania i oddawania się na wieczność całą
ukochanemu, a równocześnie pełnych dumy i poczucia własnej godności.
To go właśnie irytowało najwięcej, bo wolał stosunek z kobietami pospolitymi, którym pod
wykwintną zewnętrznością biją zwykłe serca samic lub sprzętów gospodarskich. Takie nie
robią tragedii z miłostki przelotnej, kończą ją na łzach, na bezsenności, na drugim wreszcie
kochanku albo powracają do przerwanych chwilowo funkcji gospodarskich i zostają znowu
tym, czym były przedtem, tj.  i  z y m.
– Co ja jej powiem? – myślał znowu.
– Bardzo ładnie śpiewa, prawda?
Przerwała milczenie nie patrząc na niego.
– Tak, tak! – odpowiedział prędko, goniąc wzrokiem śpiewaczkę, którą po skończeniu
piosnki otoczył tłum mężczyzn i odprowadzał do bufetu.
Fortepian zamilkł i gwar z większą siłą niż przedtem wionął po salonie.
Lokaje roznosili lody, konfitury, ciastka, cukierki i szampańskie, które co chwila hukało
korkami.
– Czy pan już puścił w ruch swoją fabrykę?
– Nie jeszcze, dopiero koło jesieni to zrobię – odpowiedział zdumiony, bo był przygotowany
na inne zupełnie pytanie.
Spojrzeli sobie w oczy, zajrzeli aż do głębi dusz.
Emma opuściła pierwsza, bo źrenice jej zaszkliły się łzami, i rzekła cicho:
– Z całej duszy życzę panu szczęścia we... wszystkim... a chyba... pan... wierzy... że mu
szczerze... życzę...
– Jak nikomu.
– I zawsze jednakowo... bez zmiany...
Głęboki żal zadrgał w jej głosie.
– Dziękuję...
Pochylił głowę.
– Żegnam pana – powiedziała powstając, ale takim tonem, że zadrżał i pod wpływem jakiejś
nagłej obawy czy strachu zaczął szeptać gorączkowo:
– Emma, nie odchodź tak! Muszę się z tobą widzieć, jeśli nie zapomniałaś o mnie zupełnie, jeśli mnie nie masz za ostatniego nędznika, to pozwól mi przyjść do siebie, muszę z tobą
mówić, chcę ci powiedzieć... odpowiedz mi chociaż słówko, błagam cię.
– Patrzą na nas! Żegnam pana. Nie mam panu nic do powiedzenia, przeszłość tak zamarła
w moim sercu, że jej już nie pamiętam, a jeśli chwilami wspominam, to ze wstydem.
Powlekła przyćmionym łzami spojrzeniem po jego pobladłej twarzy i odeszła.
Te ostatnie słowa były nieprawdą, ale włożyła w nie całą swoją zemstę, której teraz, idąc
wolno przez salon, tak bardzo żałowała, że miała nieprzepartą chęć powrotu do niego i rzucenia
mu się do nóg, błagania o przebaczenie – ale nie powróciła, szła wolno, uśmiechając
się do znajomych i zamieniając słowa i spojrzenia z nimi, a nie widząc prawie nikogo.
Przyjechała do Endelmanów umyślnie dla Karola, zdecydowała się na ten krok po długich
miesiącach cierpień, po strasznych szamotaniach z tęsknotą i z miłością, które ją całą przepalały.
Chciała go widzieć i mówić z nim, bo na dnie jej dumnego serca, pod rumowiskami cierpień
i zawodów, tlił się ostatni płomyk nadziei, że on ją kocha jeszcze, że tylko jakieś niewytłumaczone przyczyny rozdzieliły ich chwilowo, po których wyjaśnieniu i usunięciu...
A teraz wracała jak grób, w którym ostatnie ślady życia zgniły i rozpadły się w strzępy,
pokryte wielką, martwą cichością nocy wiecznej.
Borowiecki poszedł pomiędzy ludzi do bufetu, aby się orzeźwić, bo połknął jej słowa
ostatnie jak wilk połykający zamrożoną w tłuszczu sprężynę, która teraz rozprężała się z wolna
i darła mu wnętrzności ostrym, przenikliwym bólem.
Byłby wszystko zniósł: i łzy, i rozpacz, i wyrzuty, ale tej pogardy, jaką go spoliczkowała,
znieść nie mógł, a znieść musiał, bo Endelmanowa go zabrała, aby mu pokazywać obrazy
i zbiory dzieł sztuki, nagromadzone w kilku pokojach dosyć bezładnie, ale musiała go zaraz
odstąpić Grosglikowi, który miał do niego jakiś interes.
Po śpiewach towarzystwo znowu się rozsypało.
Szaja, otoczony swoim dworem, przeniósł się do bufetu, a w salonie panowała teraz Trawińska,
otoczona gronem młodych kobiet, pomiędzy którymi były Mela i Róża.
Endelmanowa co chwila podchodziła do kogoś i szeptała tryumfująco:
– Cała Łódź jest u nas dzisiaj! Prawda, że się dobrze bawią?
– Cudownie! – odpowiadano ziewając ukradkiem, bo się istotnie nikt dobrze nie bawił.
– Panie Endelman! – wołała na męża, śpiesznie podbiegającego krokiem baletowym, co
przy jego cienkich nóżkach i dużym brzuchu robiło śmieszne wrażenie. – Panie Endelman,
do buduaru chińskiego każ pań zanieść lodów!
– Zaraz każę zanieść lodów, co? – odpowiadał, osłaniając dłonią ucho.
– I szampańskiego dla panów.
– Zaraz i szampańskiego dla panów.
– Prawda, że się dobrze bawią? – zapytała go po cichu.
– Co? Ślicznie, bardzo ślicznie, wypili prawie wszystko szampańskie.
Rozeszli się, bo Endelman zaglądał co chwila do bufetu, aby tam gospodarzyć i z pewną
wyniosłą przykrością stwierdzać, że goście pomijali inne wina, a pili tylko szampańskie.
– Te chamy piją szampańskie, jakby to było Münchenbier92, co? – szepnął do Bernarda.
– Masz przecież jeszcze dosyć zapasów.
– Mam wino, ale oni nie mają wychowania, żeby tak pić, jakby to nic nie kosztowało!
– Paradny jesteś, muszę to w Łodzi opowiedzieć.
– Co? no, nie bądź głupi, Bernard.
Ale Bernard nie słuchał i ze śmiechem opowiadał Róży, przy której usiadł.
– Panowie, damy się nudzą same! – wołał Endelman do młodzieży zgromadzonej w bufecie,
aby ją odciągnąć od picia, nikt się jednak nie ruszył.
Bernard sam jeden bawił panie, siedział na wprost Trawińskiej i rozmawiał z nią, wyrzucając co chwila takie zabawne paradoksy, że czerwona głowa Róży pochylała się aż ku kolanom, żeby stłumić śmiech, a Trawińska śmiała się swobodnie i z subtelnie pobłażliwym śmiechem
z jego błazeństw, a szukała oczami męża, który teraz rozmawiał z Borowieckim pod
Dianą tak żywo, że głosy ich chwilami słyszała.
Reszta towarzystwa nudziła się, jak mogła.
Mada chodziła nieco senna i udawała, że się przygląda obrazom, a przysuwała się coraz
bliżej do Borowieckiego.
Starsze panie drzemały w fotelikach lub skupione po buduarach opowiadały sobie nowiny,
młodsze słuchały rozmowy Trawińskiej z Bernardem i spoglądały ciężkim, żałosnym wzrokiem
w stronę bufetu, skąd huczały podniecane szampanem głosy mężów i ojców.
Z wolna nuda rozlewała się po salonie.
Patrzano na siebie obojętnie i jakby wrogo, jakby jedni drugim przypisując winę tego
wspólnego nudzenia się.
Obejrzano stroje, otaksowano klejnoty, jakimi panie i panny były literalnie obładowane, obgadano
i salon, i gospodarzy, i przyjęcie, i samych siebie, a teraz nie było już co robić więcej.
Nic tutaj zebranych nie łączyło, nie mieli nic wspólnego, zebrali się razem, bo pewien tonłódzkiego życia nakazywał bywać u Endelmanów, jak nakazywał zachwycać się ich galerią
obrazów i ich zbiorami dzieł sztuki, jak nakazywał czasem bywać w teatrze, jak również nakazywał od czasu do czasu dać coś na biednych, narzekać na brak życia towarzyskiego w Łodzi,
wyjeżdżać za granicę itd.
Naginali się z trudem do pewnych form przyjętych w świecie, a które były im obce i obojętne.
Właśnie prawie o tym samym rozmawiał Bernard.
– Pan Łodzi nie kocha? – przerwała mu Trawińska, aby skrócić zbyt długą tyradę.
– Nie, ale żyć bez niej nie mógłbym, bo nigdzie bardziej się nie nudziłem i nigdzie więcej
nie spostrzegłem śmieszności.
– A, pan się zajmuje zbieraniem pewnych śmieszności.
– Potępiła pani uśmiechem moją zabawę.
– Niezupełnie, rada bym usłyszeć o celu tego zbierania.
– Myślałem, że pani będzie rada co usłyszeć z mego zbioru.
– Omylił się pan w przypuszczeniu, nie jestem ciekawa.
– Niczego? – zapytał trochę drwiąco.
– Przynajmniej bliźnich swoich.
– Jeśli ci są nudni, ach, jak bardzo nudni! – szepnęła Toni żałośnie.
– Nawet kobiety panią nie obchodzą?
– Obchodzą mnie tyle tylko, ile wszyscy ludzie.
– A gdybym chciał opowiedzieć coś bardzo ciekawego, na przykład o pani dyrektorowej
Smolińskiej, która w tej chwili wychodzi? – zapytał cicho.
– O nieobecnych, tak samo jak o umarłych, nie mówię nigdy.
– Może ma pani rację, bo jedni i drudzy bywają nudni.
– A najbardziej ci pozujący na znudzonych – zawołała z naciskiem Róża, patrząc na niego
ironicznie.
– Dobrze. Mówmy o obrazach, czy to nie właściwy temat dla pani? – zawołał podrażniony.
– To już lepiej o literaturze – podjęła Toni gorąco, która była słynną zjadaczką romansów.
– Pan czytał Bourgeta La Terre Promise? – zapytała nieśmiało milcząca cały czas ta zakurzona,
z twarzą podobną do zatrzymanego zegara.
– Nie czytuję literatury jarmarcznej; w dzieciństwie czytałem Historię o Magielonie, Różę
z Tanenbergu i podobne arcydzieła, to mi wystarcza na resztę żywota.
– Za ostro pan sądzi Bourgeta – odezwała się Mela.
– Być może, że ostro, ale sprawiedliwie.
– Dziękuję pani za poparcie – skłonił głowę przed Trawińską. – Czytałem jakąś książkę tego niby wielkiego pisarza, niby psychologa, niby moralisty, czytałem dosyć pilnie,
bo zmusił mnie do tego rozgłos, jakim się on cieszy u nas, no i wydał mi się starcem lubieżnym, opowiadającym w tonie podniosłym, a z cynicznym uśmieszkiem, szkaradne historyjki.
– Może zaczniemy teraz mówić o kobietach, czy to nie właściwy temat dla panów? – zaczęła Trawińska złośliwie.
– Ha, to mówmy o tak nazywanej płci pięknej, kiedy już nie mamy zabawniejszego
tematu.
Rozkrzyżował komicznie ręce, ale był zły na Ninę.
– Ostrożnie, bo pan nas obrażać zaczyna.
– Anioły ziemskie obrażać się nie powinny, że jednak ja mało mogę mówić o aniołach, bo
ten rodzaj niewiele jest znany w Łodzi, odejdę i przyprowadzę kogoś, który w tej specjalności
jest au courant.
Powiedział dosyć twardo, podniósł się i zaraz przyprowadził Kesslera, młodego, chudego
Niemca, o żółtych włosach, niebieskich wyłupiastych oczach i wielkich, mocno wysuniętych
szczękach, obrośniętych również żółtym zarostem.
– Robert Kessler! – zarekomendował, posadził na swoim miejscu i odszedł do grupy mężczyzn, którzy pod przewodnictwem Endelmana oglądali obrazy w długim, stanowiącym właściwą galerię pokoju.
– Panie Grosglik, patrz pan na tę Madonnę, to jest z Drezna Madonna.
– Śliczny obraz! – mówił przeciągle stary Liberman i włożywszy ręce w kieszenie, wypiął
brzuch, pochylił głowę na piersi i przypatrywał się ramom obrazu.
– To jest obraz medalowany, patrz pan, tu stoi: „Médaille d’or”93, to jest obraz masiw
i kosztuje grube pieniądze, co?
– Ile? – rzekł cicho Grosglik, gładząc wskazującym palcem lewej ręki, na którym błyszczał krwawnik oprawny w złoto, twarde czarne bokobrody, które mu oblepiały okrągłą twarz
niby kotlety z kostką; wąsy i brodę miał wygolone starannie.
Podnosił brodę tak wysoko, że dwie fałdy skóry na grubym czerwonym karku zakrywały
mu kołnierzyk i czyniły go podobnym do krótkiej wypasionej świni, usiłującej daremnie ściągnać z płota wiszącą bieliznę; prawą rękę trzymał w kieszeni białej kamizelki.
– Ile? – powtórzył cicho, bo zawsze mówił cicho, i z wielką powagą podniósł brwi, które
ostrymi półkolami rysowały się na jego wypukłym czole i stanowiły mocny kontrast swoją
czarnością z siwymi włosami i różową cerą twarzy.
– Nie pamiętam, bo tym się zajmuje mój sekretarz – odpowiedział niedbale Endelman.
– Patrz pan na ten obraz rodzajowy, to żywe prawie, to się rusza.
– Bardzo ładne farby! – mruknął któryś.
– I jeszcze ładniejszy kapitał, co?
– Ja, ja! same ramy do taki landszaft94 kosztuje drogo – mówił z powagą gruby Knaabe,
ze znawstwem stukając cygarniczką brązowe ramy.
– Przecież pana stać nawet i na złote, panie Knaabe; bo kogo stać na kapelusz, tego musi
być stać i na głowę – zaśmiał się Grosglik, który zawsze prawie popierał swoje wywody porównaniami.
– To jest genialne powiedzenie, panie Grosglik – zawołał Bernard tłumiąc śmiech.
– Mnie stać i na to – szepnął skromnie bankier.
– Proszę panów, jeszcze jedna Madonna, to jest kopia z Cimabuego, ale lepsza od oryginału, ja panu daję słowo, że lepsza, bo ona kosztuje całe tysiąc rubli, co? – zawołał zobaczywszy
wątpiący uśmiech na ustach bankiera.
– Zobaczymy, ja bardzo lubie Madonny. Ja swojej Mery kupiłem Murillowską Madonnę,
jej to sprawia przyjemność mieć w swoim pokoju taki obraz, to czemu ja nie miałem kupić?
Obejrzeli w ten sposób kilkadziesiąt obrazów i stanęli przed wielkim mitologicznym malowidłem, zajmującym pół ściany i przedstawiającym wejście do Hadesu.
– To duża sztuka – wykrzyknął z podziwem Knaabe.
Endelman zaczął objaśniać treść obrazów, ale mu żywo przerwał Grosglik.
– To jest zwykły grabarz, a to jest głupi obraz, po co malować takie smutne rzeczy! Jak
zobaczę pogrzeb, to ja się później muszę leczyć, bo mnie przez parę dni boli w sercu. Kto
ma umrzeć, to się nie utopi!
– Drugi numer koncertu, proszę panów do salonu! – zapraszała Endelmanowa.
– Powinszować państwu takiej galerii, powinszować! – wołał bankier.
– Co oni będą wyprawiać w salonie?
– Służę panu programem, tam jest wydrukowane.
Bernard podał mu długi pasek surowego jedwabiu, ozdobiony ręcznymi malowidłami, na
którym był po francusku wypisany program.
Wrócili do salonu, gdy się już przyciszyło, bo wynajęta para popisywała się jakimś dialogiem
francuskim.
Mężczyźni, skupieni przy drzwiach od bufetu, słuchali ze znudzonymi twarzami i powoli
cofali się do porzuconych szklanek i kieliszków; kobiety natomiast słuchały z chciwością
i pożerały oczami parę deklamatorów, udających młodych naiwnych kochanków, którym się
zdarzył wypadek, że na przejeżdżających napadli w górach zbójcy, zabrali i rozdzielili.
Spotkali się właśnie i opowiadali swoje przygody z takim naiwnym cynizmem, z takim
eleganckim wyuzdaniem, że panie trzęsły się ze śmiechu i co chwila biły entuzjastyczne
brawa.
– Ah, mon Dieu, mon Dieu! Tres joli, tres joli!95 – wykrzykiwała głośno z zachwytu uklejnotowana
jak sklep jubilerski pani Cohn, żona jednego z fabrykantów, i jej małe, zarosłe
tłuszczem oczka tryskały łzami zadowolenia, i tak się bawiła doskonale, że trzęsły się jej tłuste,
nalane policzki i ramiona podobne do wałów obwiniętych w czarny jedwab.
– Co oni cię kosztują, Endelman? – zapytał cicho Grosglik.
– Sto rubli i kolację, ale to warto tysiąc, bo się goście dobrze bawią.
– To jest dobry pomysł, na imieniny żony muszę ich zamówić.
– Zamów pan teraz, to ustąpią dobry rabat – szepnął mu Bernard przez ramię i przesunął
się do Meli, siedzącej poza wszystkimi samotnie, bo Róża siadła w pierwszym rzędzie, aby
nie stracić i słowa z dialogu.
– Budzę cię, Mela! O czym marzysz?
– W tej chwili myślałam o tobie – szepnęła cicho, podnosząc na niego swoje szare oczy.
– Nie, myślałaś o Wysockim! – syknął i gniewnie obrywał hiacynty rozkwitłe, stojące na
stoliczku, obok którego usiadł.
Patrzyła na niego zdumionymi i jakby wylękłymi oczami.
– Mogłam tak samo myśleć o L. Landau, o którym ze znajomych, jakich nazwiska mogłeś
wymienić z równą domyślnością, jeśli nie uwierzyłeś moim słowom.
– Przepraszam cię, Mela, zrobiłem ci przykrość?
– Tak, bo wiesz, że nigdy nie mówię tego, czego nie myślę.
– Daj mi rękę.
Wysunęła mu dłoń obciśniętą w białą rękawiczkę z szarym wyszyciem.
Odpiął guziki i pocałował ją w dłoń dosyć mocno.
– Skoro Wysockiemu wolno, wolno i mnie! – tłumaczył, gdy mu dosyć ostro wyrwała rękę.
– Ale, a propos Landaua. Mówili mi na mieście, że wychodzisz za niego, czy to prawda?
– A coś odpowiadał tym, którzy ci mówili o moim małżeństwie?
– Że to pogłoska, która się nigdy nie sprawdzi.
– Dziękuję, bo się istotnie nie sprawdzi. Daję ci słowo, że za niego nie wyjdę – dodała
silniej, widząc niedowierzanie w jego oczach.
Po jego chudej, nerwowej twarzy przeleciał błysk zadowolenia.
– Wierzę ci, ja ani chwili nie przypuszczałem, żebyś mogła iść za niego. Ty i taki kantorowicz
ordynarny, przecież to zwykły macher bez wychowania, brudny Żydziak. Wolałbym już
w ostatnim razie Wysockiego dla ciebie.
Błysnęła oczami, lekki rumieniec mgłą różu powlókł jej twarz, spuściła powieki pod jego
badawczym wzrokiem i poprawiając bransoletkę szepnęła:
– Nie bardzo lubisz Wysockiego?
– Cenię go jak człowieka, bo jest prawym i dosyć rozumnym, ale nie cierpię go jako twojego
wielbiciela.
– Mówisz, aby mówić, bo dobrze wiesz, że nikt nie jest mniej moim wielbicielem od niego
– powiedziała niby szczerze, bo chciała wyciągnąć z Bernarda, jeśli wiedział, jakie szczegóły o Wysockim.
Przypuszczała bowiem, że jeśli się przyjaźnią, to i zwierzać się muszą przed sobą.
– Wiem, co mówię. On jeszcze z tej miłości nie zdaje sobie sprawy, ale już cię kocha.
– Cóż z tego, kiedy on katolik! – zawołała bezwiednie, zdradzając się ze swojej tajemnicy.
– A, tak rzeczy stoją! Winszuję ci, winszuję! – szeptał wolno i zjadliwy, żrący uśmiech
okolił mu cienkie usta.
Rozgarnął niedbałym ruchem czarne kędzierzawe włosy, pokręcił małe wąsiki i powstał;
na jego delikatną, wybitnie semicką twarz padł jakiś cień rozdrażnienia czy też gniewu.
Nozdrza mu drżały ze wzruszenia tłumionego, a czarne, o oliwkowym odcieniu oczy biegały niespokojnie po jej twarzy.
Wykręcił się i odchodził bez słowa.
– Bernard? – zawołała za nim prędko.
– Zaraz powrócę – powiedział odwracając do niej twarz już spokojną, przez którą wił się
tylko zwykły pogardliwy uśmiech.
Mela nie zwracała uwagi na jego rozdrażnienie, bo to, co powiedział, zatopiło jej serce
w dziwnie rozkosznym cieple.
Siedziała z przymkniętymi oczami i wciągając silną woń hiacyntów szeptała, upojona
wielką radością i szczęściem:
– Więc to jest prawda?
Ale jej radość przerwały grzmiące brawa, jakimi ogólnie zasypywano dialogistów, gdy
skończyli.
– Tres joli, mon cher Bernard!96 – wykrzykiwała jeszcze Cohnowa, wycierając załzawione
oczy i mokrą od tłuszczów twarz, do Bernarda, który przechodził obok niej.
– Ona mówi francuszczyzną krowy hiszpańskiej – szepnął do Trawińskiej, która szukała
oczami męża.
Uśmiechnęła się tylko w odpowiedzi.
– Może państwo zechcą nie opuszczać swoich miejsc, co? – mówił podniesionym głosem
Endelman.
Jakoż i zaraz lokaje wynieśli pod okno sztalugi i ustawili je w świetle, a na znak Endelmanowej
odkryli zasłonę.
– Proszę państwa do obrazu! do nowego arcydzieła! proszę oglądać! Panie Endelman, każ
pan podnieść story.
Skupili się wprost płótna uwieńczonego wieńcem laurowym, z którego wychylała się scena
morska Kraya: kilka nimf odpoczywało na skale, wynurzającej się spod błękitnych cichych
wód jakiejś południowej zatoki.
Magnoliowe drzewa, pokryte kwiatem, podobne do stożkowych bukietów, kładły różowy
ton na szafiry wód, które z jakąś pieszczotą marszczyły się i biły w zielone skaliste brzegi.
Kilka mew zataczało kręgi nad nimfami, a z boku, z lasu laurów o błyszczącej zieleni jasnej,
z drzew migdałowych i magnolii wychylały się wielkie ciała centaurów, pokryte rudym
włosem, z twarzami błyszczącymi żądzą.
Nad całym krajobrazem leżała wielka słodka cisza upalnego dnia, przesycona zapachami
kwiatów, szmerem morza i barwami turkusowego nieba, które się rozlewało w wielką roztocz
i w głębi obrazu łączyło się w jeden ton z morzem.
– Czemu one bez ubrania?
– Bo im gorąco.
– Jak pan chcesz, panie Grosglik, żeby się one kąpały!
– To scena mitologiczna, panie Grosglik.
– To jest przede wszystkim goła scena.
– Cudowny obraz, zachwycający! – wołały panie.
– Nu, a gdzie tu leży ich ubranie, dlaczego tu ubranie nie namalowane, ten malarz to musi
być fuszer.
– To są przecież nimfy, panie Cohn.
– Cohn, ty się tak znasz na nimfach jak... nimfy na tobie – zawołał Grosglik.
– Panie Cohn, żeby Kray był fuszer, to jego obraz nie byłby u mnie, pan wie? – rzekła
wyniośle, z politowaniem Endelmanowa.
– Mój mąż się nie zna na tym, on się zna na barchanie – tłumaczyła Cohnowa tak gorąco,
że kilka osób wybuchnęło śmiechem.
– Jakie to śliczne! Jakie to morze prawdziwe, zupełnie takie same, jakie było przy naszej
willi w Genui. Myśmy byli w przeszłym roku w Genui.
– W Biarritz też jest dużo wody, ale ja nie lubię patrzeć, bo mnie się zaraz niedobrze robi.
– Ale niechaj państwo uważają, że to morze prawie słychać, o! a te kwiaty są tak ładne,
jakby były robione, i pachną prawdziwie – szeptała Endelmanowa, usilnie zwracając uwagę
zebranych na obraz, bo zaczynali już odchodzić.
– Farbę czuć – zawołał Knaabe pochylając się do obrazu.
– Ale, bo, widzicie państwo, kazałam obraz powerniksować.
– Przez to barwy straciły na świeżości i poczerniały, a potem warstwa werniksu błyszczy
się tak, że trudno przez to co zobaczyć – tłumaczyła jej Trawińska po cichu, bo sama dosyć
odczuwała malarstwo.
– Ja lubię, żeby był glanc! Mnie jest wszystko jedno: landszaft, scena rodzajowa,
mitologiczna czy historyczna, ja wszystko kupuję, bo my możemy sobie na to pozwolić,
ale ja lubię, żeby moje obrazy miały glanc! To porządniej wygląda – tłumaczyła się
głośno i tak szczerze, że Nina musiała przysłonić twarz wachlarzem, żeby nie parsknąć
śmiechem.
– Bernard, czy ja nie mam racji?
– Zupełną, bo się nadaje większą wartość obrazowi. Któż trzyma rondle w kuchni nie
wyczyszczone i bez glancu?
– Mon chéri, ty się śmiejesz ze mnie, a ja się i tak przyznaję, że lubię, aby wszystko wyglądało porządnie, nowo...
– Wiem, bo dlatego kazałaś poczyścić pomadką stare zbroje i chińskie brązowe figurki.
Róża roześmiała się z tych objaśnień i żeby zatrzeć ten śmiech, zawołała:
– Idę ojca przyprowadzić do obrazu.
I poszła zaraz do bufetu, gdzie Szaja siedział z Müllerem, i prosiła go, żeby szedł.
– Po co mi taka ekspozycja! Mnie tu jest dobrze z panem Müllerem. Ja morze znam, co to
jest za wielkie widowisko? Trochę większa sadzawka od mojej, jaką kazałem wykopać w moich
dobrach. Kipman, ja cię kiedy zaproszę do moich majątków ziemskich! – zwrócił się do
starego przyjaciela, który siedział przy bufecie.
– Jakże się panu wydała moja bratowa? – pytał Bernard Borowieckiego.
– Bądź co bądź wyjątkowa kobieta. Kupuje obrazy, zbiera galerię.
– Aby się nią chwalić. Ta galeria wynosi ją we własnym mniemaniu ponad tę ordynarną,
ciemną masę milionów. To kwestia nie potrzeby, zamiłowania, sztuki, a wprost ambicji.
– Mniejsza o powody, bo czy są takie lub inne, zgromadziły zawsze dosyć pokaźną liczbę
dzieł istotnie wartościowych.
– Ach, bratowa ma swój system. Jeśli się jej jaki obraz podoba, to długo chodzi koło niego,
wypytuje się znawców o jego wartość, targuje go wytrwale dopiero wtedy, gdy już wie,
że kupiwszy go, nic na nim stracić nie może.
– Przyjdzie pan do hotelu? Kurowski ma być dzisiaj.
– Przyjdę, bo nie widziałem go ze dwa miesiące.
– Może mnie pan usprawiedliwi przed braterstwem, ale wyjść zaraz muszę.
Uścisnął mu rękę i wyszedł niepostrzeżony.
Mrok już zalewał miasto, zapalano latarnie i wystawy sklepów, gdy się znalazł na Piotrkowskiej.
Odetchnął z pewną ulgą na powietrzu.
Nie opuścił salonu Endelmanów zaraz po wyjściu Likiertowej, żeby nie zwrócono na to
uwagi i nie zrobiono nowych plotek, które i tak dosyć szarpały imię Emmy.
Nudził się piekielnie, bo ani go nie obchodziło towarzystwo, ani produkcje koncertantów,
ani obraz nowy.
Był jeszcze ogłuszony tą dziwną rozmową z Emmą i jej ostatnimi słowami.
Nie mógł zrozumieć własnego stanu, bo nigdy przedtem nie czuł się tak bardzo zdenerwowanym
i dotkniętym.
– Pogardza i nienawidzi! – myślał i bolała go ta pogarda i nienawiść coraz silniej.
XII
Pod drzwiami mieszkania, na trotuarze, czekała na niego kobieta z czworgiem dzieci, ta
sama, która wciąż się starała o wynagrodzenie za śmierć męża.
– Wielmożny panie! a to z pokorną prośbą przyszłam – błagała, rzucając mu się do nóg.
– Czego chcecie? – zapytał ostro.
– A to wedle tego, co wielmożny pan mi obiecali, że fabryka zapłaci mi za to, co maszyna
mojego rozerwała.
– A, to Michalakowa? – zapytał łagodniej, patrząc na jej czerwone oczy i twarz wynędzniałą i siną, przejedzoną przez nędzę.
– Michalakowa, juści ta sama, co już ode żniw...
– Mają wam zapłacić dwieście rubli. Trzeba wam iść do pana Bauera, bo on wam zapłaci
i tam u niego jest cała sprawa.
– Byłam jako i dzisiaj u tego Niemca, ale ten zapowietrzony kazał me ze schodów ściepnąć i pedział przez lokaja, że me wsadzi do kryminału, kiej go będę nachodziła, jak un ma
swoje święto. Ażebyś zmarniał, psubracie, za moje siroctwo i poniewierkę.
– W poniedziałek przyjdźcie do kantoru pana Bucholca, to wam wypłacą. Zaczekajcie jeszcze
ten dzień.
– Adyć ja czekam, wielmożny panie: lato zeszło, kopania zeszły, twarda zima zeszła i wiosna
nadchodzi, a ja czekam, wielmożny panie. Bieda me z dzieciamy źre kiej ten zły zwirz,
a znikąd poratowania ni ma, jaże mi już mocy i pomyślunku brakuje do ścierpienia. A jak me
wielmożny pan, nasz dziedzic i ociec kochany, nie poratuje, to już pewnikiem zmarniejemy.
Zaczęła płakać cicho i z rozpaczliwą bezradnością patrzyła mu w oczy.
– Przyjdźcie w poniedziałek, jak wam powiedziałem – szepnął i wszedł do mieszkania,
polecając Mateuszowi zanieść tej kobiecie rubla.
– To ona jeszcze jest? Wyrzuciłem ją z sieni już trzy razy, a ta jak suka wraca pode drzwi
i skomle ze swoimi szczeniętami. Ni ma co, ino ją trzeba sprać.
– Dasz jej pieniądze i ani ją tkniesz palcem, słyszysz! – krzyknął podrażniony, wchodząc
do pokoju.
Maks z fajką w zębach leżał na otomanie, a Murray, ubrany czarno, z bardzo wzruszoną
twarzą siedział przy nim i słodko patrzył w dno kapelusza, który trzymał w ręku.
Szczęka latała mu szybciej niż zwykle, bo przeżuwał ustawicznie i podrzucał garbem tak
często, że pół surduta wjechało mu aż na kark.
Karol kiwnął im tylko głową i poszedł do swojego pokoju.
Uporządkował papiery na biurku, poprawiał kwiaty w wazonach, przyglądał się długo fotografii
Anki, otworzył list czekający na niego, ale nie czytał, odłożył i zaczął chodzić, przysiadać
na wszystkich krzesłach, wyglądać przez okno.
Był jak człowiek ugodzony w samo serce, który nie może zdać sobie sprawy z własnego
stanu i chwieje się na wszystkie strony, bezwiednie poszukując równowagi i zaczepienia się
myślą o co bądź.
Nie mógł się pozbyć tej gryzącej pamięci słów Emmy.
Usiadł wreszcie przed oknem i zapatrzył się bezmyślnie w resztki dnia, jakie gasły z ostatnimi
zorzami nad miastem.
Mętna, brudna szarość zalewała pokój i przynosiła ze sobą nudę i zniechęcenie, jakie zaczynał teraz uczuwać.
Nie dał zapalać lamp, siedział w ciemności i słuchał gwarów usypiających ulicy.
Głos Maksa rzadko się rozlegał, a natomiast coraz wyraźniej słyszał przyduszony, głuchy
szept Anglika, który mówił:
– Co pan chce! Pies się przyzwyczaja do własnej budy. Wie pan, jak idę do Smolińskich,
to mnie ogarnia takie dziwne ciepło, taki spokój, tak mi tam dobrze, jasno, wesoło, że potem
ze strachem myślę, że przecież muszę powrócić do siebie, do pustych ścian, do ciemnego,
zimnego mieszkania. Już mi tak zbrzydło kawalerstwo, że dzisiaj właśnie postanowiłem...
– Oświadczyć się... a który to raz z rzędu – mruczał Maks.
– Tak, oświadczę się i zaraz po Wielkiejnocy ślub. W czerwcu wezmę urlop i zawiozę żonę
do Anglii, do rodziny. Ach, jaka ona była dzisiaj śliczna w kościele! – zawołał.
– Któż to ta ona, wybrana?
– Dowiesz się pan jutro.
– Niemka, Żydówka, Polka? – badał Maks zaciekawiony.
– Polka.
– Jeśli katoliczka, to nie pójdzie za pana, bo one się swojej religii trzymają z uporem
pijanych.
– Nic nie szkodzi, bo ja się panu przyznam po cichu, że zaraz, skoro tylko zostanę narzeczonym,
przejdę na katolicyzm. Mnie jest wszystko jedno, bo i tak moją religią jest mi-łość.
– Jak teraz, to tylko żona.
– Tylko żonę można kochać i szanować, tylko żony godne są uwielbienia,
– Immer langsam voran, langsam!97 jeszcześ pan nie był żonatym, spróbuj pan pierwej.
Borowiecki przerwał im rozmowę.
– Maks, przyjdziesz do Kurowskiego?
– Przyjdę. A ty już wychodzisz?
– Tak, do widzenia, Murray.
– Pójdę razem z panem.
Obciągnął szybko surdut, pożegnał się i zaraz wyszli.
W tej stronie Piotrkowskiej, pomiędzy Rynkiem Geyera a Ewangelicką, dosyć pusto było
na trotuarach i cicho.
Niskie, parterowe domy patrzyły na ulicę oświetlonymi oknami, przez które widać było
doskonale wnętrze mieszkań.
Borowiecki milczał, a Murray ciekawie zaglądał przez okna i co chwila przystawał.
– Spojrzyj pan, jak to ładnie wygląda! – zawołał przystając przy jednym, przez które, lekko
przysłonięte, widać było duży pokój: stół na środku, oświetlony wiszącą lampą, obsiadła
rodzina.
Czerwony papa, obwiązany serwetką, nalewał z dymiącej wazy zupę na talerze dzieci, którełakomymi oczami mierzyły ruchy ojca.
Matka, tęga Niemka o jasnej, uśmiechniętej twarzy, obwiązana niebieskim fartuchem, rozstawiała talerze przed starą siwą kobietą i starym mężczyzną, który wytrząsał fajkę do popielniczki
i opowiadał coś głośno.
– Im musi być bardzo dobrze – szepnął Murray, zazdrośnie obejmując oczami tą zwykłą
scenę.
– Tak, jest im ciepło, mają apetyt i obiad na stole – szepnął niechętnie Karol i przyśpieszył
tak kroku, że Anglik pozostał w tyle i wlókł się wolno, przyglądając się wszystkim oświetlonym
oknom.
Był chory na silną nostalgię rodziny i miłości.
Borowiecki zmieszał się z tłumem robotników, wylewających się z bocznych ulic i napełniających trotuary Piotrkowskiej, i płynął z nim bezmyślnie.
Do Kurowskiego było jeszcze za wcześnie, do knajpy żadnej ochoty nie czuł, z domu
wypędziła go nuda, więc się wlókł ulicą nie wiedząc, co zrobić ze sobą i z kilku godzinami
czasu.
Skręcił w ulicę Benedykta i wszedł na Spacerową, jako cichszą i bardziej ciemną. Chodził
z jednego końca alei w drugi i zawracał.
Chodził wprost po to, aby się zmęczyć, aby fizycznym wysiłkiem przyciszyć te dziwne
głosy jakby sumienia, które się budziły w nim i rozdrażniały go coraz boleśniej, i przechodziły następnie w głuchy jeszcze, nieuświadomiony żal do Emmy.
Zaczynał na nowo rozmyślać nad tym stosunkiem, zerwanym tak brutalnie i nieludzko,
i który ona dzisiaj przekreśliła pogardą pełną nienawiści.
Nie był młodzieńcem niedoświadczonym ani sentymentalnym, nie był zbyt skorym do odczuwania
niedoli ludzkiej, a pomimo to gryzła go świadomość, że wyrządził wielką krzywdę.
A poza tym, kiedy sobie przypomniał jej dawne pocałunki, jej miłość i szlachetność, to
wszystko, czego pamięć wobec niej, tam u Endelmanów, nie potrafiła przyspieszyć krążenia
krwi – teraz, w takim zdenerwowaniu, przepalało go jakimś upartym, mocnym pragnieniem.
Zapragnął znowu jej miłości.
Nie mógł znieść spokojnie tej myśli, że się rozstali na zawsze, że nigdy już nie ucałuje jej
ust, nie zobaczy tej dumnej głowy w swoich ramionach.
Tak go oszałamiała ta myśl, że kilkakrotnie szedł już ku jej domowi i z denerwującym biciem
serca myślał o okrzyku, z jakim go przywita. Pamiętał dawne czasy.
Ale nie poszedł, wracał znowu na ulicę.
Byłby się musiał usprawiedliwiać, a usprawiedliwiać się nie miał czym. A potem gryzł go
jakiś wstyd, bo dobrze pamiętał przysięgi i te zapewnienia wiecznej miłości, jakie jej składał
tak niedawno jeszcze...
Wstyd było mu również tego rozmazgajenia, jakie czuł w tej chwili.
Wziął się przecież w garść rozumu i zimnego handlowego rozsądku, popełniał wiele rzeczy
złych umyślnie, zasklepiał się w sobie umyślnie i opancerzał serce egoistycznymi sofizmatami.
Wyrzucał stale z budżetu swojego życia wszystko, co tylko nosiło ślad jakikolwiek uczucia,
porywu bezwiednego, interesu ogólniejszej natury – wszystko, co mogło przeszkodzić
mu do zrobienia majątku i do spokojnego nasycania się życiem.
Spekulował na zimno, uwodził kobiety na zimno, bo wypadały mu taniej niż płatne kochanki,
żenił się prawie na zimno, wszystko obliczał i tak się trenował dobrze, że chwilami
czuł, że jest nowym, innym człowiekiem, że wyniesione z domu, ze szkół, ze społeczeństwa
popędy, aspiracje i wierzenia – zagasły w nim zupełnie.
Zdawało mu się tylko, bo przyszło coś, taka choćby pogarda kobiety kiedyś kochanej, takie
jedno nic, które swoją potęgą niewytłumaczoną skojarzeń zbudziło w nim na nowo tak
starannie pogrzebane światy.
Patrzał teraz z trwogą, że jednak nie zdołał utopić całej duszy w interesach, w fabryce,
w takiej ściśle egoistycznej egzystencji, że duszę ma pełną tych mar, które się zbudziły i potężniejsze niż dawniej dopominały się o swoje prawa.
Jakby pierwsza młodość się w nim zbudziła spod popiołów tego mechanicznego łódzkiego
życia, młodość ze wszystkimi wierzeniami i złudzeniami. Poczuł jakiś mocny głód wrażeń.
Samotność mu zaciężyła.
Poszedł spiesznie do „kolonii”, ale tam prócz służącej nie zastał nikogo.
Służąca go zapewniała, że panie zaraz przyjdą, ponieważ niedługo zaczną się schodzić
zwykli niedzielni goście.
– A gdzie panna Kama?
– W salonie. Niedawno słyszałam Picola, to tam być musi i panna Kama.
Jakoż znalazł Kamę, śpiącą na kozetce. Picolo zawarczał cicho na intruza, ale poznawszy
go, schował biały kudłaty łeb w jej włosy i zamilkł.
Kama spała na wznak, z rękami pod głową. Przez otwarte drzwi z przedpokoju oblewało
ją światło i złociło jej dziecinną, zarumienioną twarzyczkę, otoczoną pierścionkami czarnych
włosów, pozakręcanych w białe szpilki.
Wyszedł po cichu, aby jej nie zbudzić.
– Nie mam nawet gdzie pójść – myślał, bo chociaż pamiętał, że obiecał być dzisiaj o zmroku
u Lucy, nie poszedł.
Teraz, gdy miał tak rozmiękczoną duszę melancholijnymi przypomnieniami Emmy i tak
pełną przeróżnych drgań, Lucy była mu wyrzutem sumienia.
Gniewała go swoją ordynarnością i głupotą. Nie mógł się w niej teraz dopatrzeć ani jednej
z tych zalet, jakie jeszcze wczoraj widział.
I na pewno, gdyby mógł mówić o niej w tej chwili, to by ją odsądził od wszystkiego, aby
tym sposobem usprawiedliwić się przed sobą i uspokoić nieco roztrzęsione nerwy.
Nie namyślając się już poszedł do hotelu, do Kurowskiego, z którym się kilka tygodni nie
widział.
– Pan Kurowski? – zapytał na pierwszym piętrze posługacza.
– Zaraz się dowiem, czy wstał.
Powrócił za chwilę, prosząc za sobą.
– Karol? – zapytał silny, dźwięczny głos z drugiego pokoju.
– Tak, śpisz jeszcze?
– Niezupełnie. Bądź łaskaw przejść do saloniku, za dwie minuty przyjdę.
Borowiecki czekał dosyć niecierpliwie, spacerując po niewielkim, bardzo wykwintnie
umeblowanym saloniku.
Kurowski, prócz mieszkania przy swojej fabryce w jednej podmiejskich wsi, miał w tym
hotelu drugie, łódzkie mieszkanie do „dyskretnych funkcyj”, jak mówił.
Przyjeżdżał co sobotę i zwykle wieczorem przyjmował grono dobrych znajomych, pił z nimi,
gadał i grywał w karty; przez niedzielę całą spał i wieczorem jechał do domu, znikając
na cały tydzień.
Życie podobne prowadził od kilku lat.
Nie miał zupełnie przyjaciół, chociaż z bliskimi, których przyjmował, był na ty.
Był to dziwny egzemplarz wykolejonego, który przywarł do powierzchni tej „ziemi obiecanej”,
zaaklimatyzował się o tyle, że robił pieniądze i zerwał ze światem, z którego wyszedł.
Niewiele wiedziano o nim.
Przed dziesięciu laty zjawił się na bruku łódzkim z resztkami wielkiej fortuny, którą stracił podobno z dobrym humorem. Założył fabrykę z jakimś aferzystą ciemnego gatunku i po
roku wyszedł z niej bez grosza. Potem usiłował sam coś robić, również bez powodzenia.
A potem „uczył się pracować”, jak określał swój kilkoletni ciężki żywot, spędzony na podrzędnym
stanowisku w fabryce Bucholca.
Założył w końcu znowu do spółki jakąś fabryczkę przetworów chemicznych, bo kończył kiedyś podobny wydział w Niemczech, i już nie zbankrutował, przeciwnie, pozostał
sam, a wspólnik, jakiś eks-obywatel, wyjechał do Warszawy starać się o miejsce przy
tramwajach.
Fabryka rozwijała się z tym szalonym amerykańskim pośpiechem, jaki tylko w Łodzi widzieć
można, popychana jego energią i niesłychanie wytrwałą, rozumną administracją i gruntowną fachowością.
Nie zbankrutował, nie spalił się ani razu, nie oszukiwał, a szedł prędko do majątku. Postanowił go zdobyć i zdobywał szaloną pracą i wytrwałością.
Poza tym był to dziwny człowiek.
Arystokrata do głębi, nienawidzący arystokracji; konserwatysta, fanatycznie wierzący
w postępy wiedzy; wolnomyślny, a zajadły wielbiciel absolutyzmu; katolik szczery, szczerzej
jeszcze drwiący z wszelkich religii, wykwintny sybaryta nie cierpiący wszelkiego trudu,
a równocześnie pracownik namiętny.
Drwił z wszystkich i ze wszystkiego, a miał współczujące serce dla każdej niedoli i wielki
pobłażający rozum.
Była to paradoksalna sprzeczność, pokrywająca bardzo jednolitą, oryginalną jednostkę.
– Kurowski to jest polnische Misch-Masch!98 – określił kiedyś Bucholc, który go bardzo
poważał.
Borowiecki przystanął, bo zdawało mu się, że słyszy jakby głos kobiety i szelest sukien
w pokoju Kurowskiego, ale przycichło zaraz i on sam wszedł.
Był jakiś niespokojny, przywitał się i usiadł przy stole z pewną niecierpliwością.
– Przyjdzie kto dzisiaj? – zapytał, podnosząc na Karola orzechowe wielkie oczy.
– O ile wiem, to będą wszyscy. Nie widzieliśmy się całe trzy tygodnie.
– I tęskniliście, co? – rzucił niedbale.
Uśmiech przeleciał po jego twarzy.
– Chociażby dlatego, abyś mógł wątpić.
– Nie wątpię, bo musiałbym i wam to królewskie dostojeństwo myśli czasem przeznaczać.
– A nie chcesz?
– Nie mogę jakoś. Pomińmy to, jesteś jakiś niewyraźny, masz wyraz twarzy zdradzonego
po raz pierwszy męża.
– Czemuż nie wyraz chorego na niestrawność? – wykrzyknął Karol, dotknięty pewną
prawdą, zamkniętą w tym określeniu.
– Jak chcesz! Czy oni na pewno przyjdą? – zapytał, spoglądając na zegarek i ironiczne,
złośliwe spojrzenie rzucił na kotarę, przysłaniającą drzwi sypialni, poza którą rozległ się bardzo
delikatny szmer.
– Maks, Endelman i Kessler będą z pewnością, bo Maks się wyspał, a tamci dwaj wynudzili
się porządnie na dzisiejszym przyjęciu Endelmanów.
– Dostałem zaproszenie! No i cóż, dużo było złotych cieląt?
– Doskonałe określenie, Bernard informował mnie szczegółowo o ich posagach, no i oglądaliśmy je po kolei, ale to wcale nie zajmujące widowisko, nie.
Trząsł głową melancholijnie, bo twarz Emmy stanęła przed nim i przypomniały mu się jej
słowa.
– Trawińscy być mieli, bo on wczoraj był u mnie i mówił.
– A byli. On się nudził w tym żydowsko-niemieckim morzu, a ona robiła sensację swoją
urodą i wykwintem. Była także i Smolińska.
– Była? To wypadek dnia. Jakże znajdujesz tę antyczną piękność?
– Że jest bardziej antyczną niż piękną.
– Masz rację, jej uroda ma więcej sławy niż piękności. Obmówili ją za odległej młodości,
że jest piękną, i ta plotka kursuje z jednaką siłą przez szereg pokoleń.
Borowiecki skrzywił się tylko do uśmiechu i zamilkli.
– A jednak tobie coś jest?
– Dlaczego przez całe trzy tygodnie nie byłeś w Łodzi? – zapytał nie odpowiadając na
pytanie.
– A, dlaczego? – zaczął podrzucać nóż i chwytać ze zręcznością żonglera. – Dlaczego?
oto dlatego – obrócił się do niego ramieniem i pokazał lewą rękę na temblaku.
– Wypadek?
– Tak, dwa cale stali.
– Kiedy? – zapytał prędko, jakby z niedowierzaniem.
– Dwa tygodnie temu – odpowiedział ciszej i jego brwi czarne napięły się niby łuki nad
oczami, świecącymi twardo i surowo.
Teraz dopiero Borowiecki spostrzegł jakąś chorobliwą zielonawą bladość jego twarzy
i wpadnięte oczy.
– Kobieta? – rzucił więcej do siebie niż do niego.
– Nie znam ani jednej takiej, za którą bym poświęcił paznogieć! – powiedział prędko
i zaczął niespokojnie gładzić czarne, mocno przerzedzone włosy i brodę również kruczoczarną, która mu zakrywała kołnierzyk i pół gorsu.
– Bo takich nie ma! Zupełnie nie ma! – zaczął gorąco Karol. – Są albo samice głupie, albo
płaczliwe sentymentalne gęsi; człowieka, zupełnego człowieka pomiędzy nimi nie znalazłem.
Chciał za obecny swój nastrój mścić się na ogóle kobiet, ale Kurowski mu przerwał.
– Bo nie człowieczeństwa szukałeś w swoich kochankach – tylko miłości. Nie masz głosu
w tej sprawie dotąd, dopóki nie przestaniesz pleść o nieczłowieczeństwie kobiet, dopóki nie
przestaniesz traktować je jako zabawki, jako żer; dopóki patrzysz na kobiety przez pryzmat
apetytu – tylko apetytu.
– Ciekawym, kto patrzy z nas na młode, piękne kobiety inaczej?
– A nie wiem, bo ja to nie – odpowiedział niedbale.
– A mnie z takiego samego powodu odbierasz prawo sądzenia? – pytał rozdrażniony.
– A ty mi zabraniasz mówienia chociażby pozornych sprzeczności?
Zaczął się śmiać.
– W takim razie po cóż się bawimy pustymi słowami!
– O tym właśnie myślę od początku, a ty dopiero po czterdziestu minutach przyszedłeś do
tego samego.
– Bądź zdrów! – rzekł zirytowany Karol i szedł ku drzwiom, ale mu Kurowski zastąpił
drogę bardzo żywo.
– Nie dziwacz, jesteś zirytowany na ludzi, a chcesz się odbijać na mnie. Zostań. Chciałbym, żeby nikt więcej dzisiaj nie przyszedł – dokończył.
Karol został; usiadł w fotelu i tępym wzrokiem zapatrzył się w światło kilkunastu świec,
pozapalanych w wielkich srebrnych kandelabrach, bo Kurowski nie cierpiał w mieszkaniu
gazu, nafty i elektryczności.
– Odwołaj, że dzisiaj nie przyjmujesz nikogo, ja zaraz wyjdę.
– Ba, odwołać muszę, ale chce mi się jednocześnie widzieć i tego łódzkiego Hamlecika,
Bernarda, który nie tylko karykaturuje naśladownictwem moje słowa i definicje, ale i kolor
moich skarpetek. Chciałbym również zobaczyć to mięso – Maksa, i tego wilka niemieckiego
– Kesslera, nie mówię już o reszcie. Brakowało mi was przez ten czas.
– Nie miał cię kto bawić w chorobie?
– Istotnie, przyznam ci szczerze, że wy bywacie nieraz wysoce zabawni.
– Dobrze wiedzieć o tym, muszę ci w imieniu wszystkich podziękować za szczerość.
– A, trudno nie być szczerym – zawołał takim akcentem żartobliwym, że obaj spojrzawszy
sobie w oczy uśmiechnęli się i zamilkli.
Kurowski poszedł do drugiego pokoju i powrócił za chwilę.
Karol spoglądał na niego i czuł jakąś niezwykłą potrzebę mówienia, wypowiedzenia się
nawet choćby półsłówkami, a milczał, bo wobec jego zimnej twarzy i gryzącego ironią spojrzenia
zamykał się w sobie i cofał pospiesznie w głąb, i siłą powstrzymywał wyrazy cisnące
się na usta.
– Cóż twoja fabryka? – zapytał po pewnym czasie Kurowski.
– Sprawy stoją tak, jak ci objaśniałem w ostatnim liście. Za tydzień Moryc przyjedzie, to
się zabierzemy do roboty.
– Zapomniałem ci powiedzieć, że widziałem pannę Ankę w Warszawie.
– Nie wiedziałem nawet, że miała tam być.
– Po cóż się opowiadać miała? Chcesz, żeby się dla panien świat kończył na narzeczonych?
– Zdawało mi się, że powinien się kończyć na narzeczonych właśnie.
– Jeśli nie mają kochanków. A dlaczegóż to ty na tym nie poprzestajesz?
– Zabawne pytanie! Jesteś wyznawcą idei Björnstjerna-Björnsona. Wątpię, czy się to podoba
twojej kochance.
– Aaa! – zaczął ziewać – mówimy o rzeczach, które mnie nic a nic nie obchodzą.
– Dzisiaj.
– Może i przez jutro jeszcze – zakończył niedbale dzwoniąc na garsona, któremu polecił
nie puszczać dzisiaj nikogo do siebie i przynieść kolacyjną kartę.
Karol przeciągał się ociężale i położył głowę na grzbiecie fotela.
– Może kazać wnieść łóżko, co?
– Dziękuję ci, pójdę zaraz do domu. Jestem strasznie znużony i taka wstrętna apatia obwinęła mnie, że się czuję coraz bezsilniejszym.
– Każ się własnemu lokajowi wypoliczkować, to cię orzeźwi; jest to środek radykalny, bo
apatia jest najstraszniejszym wrogiem życia.
– Nie odpisałeś mi, czy dajesz kredyt lub nie?
– Daję. Proszę cię, czemuś nie zameldował lokajowi, że przychodzisz z interesem, byłbym ci powiedział, że interesy załatwiam w kantorze, a tutaj przyjmuję tylko przyjaciół.
– Przepraszam cię, zapytałem się prawie bezwiednie. Nie dziw się temu, że jestem pochłonięty
tą swoją fabryką. Chciałbym ją widzieć jak najprędzej w ruchu.
– Tak mocno pragniesz pieniędzy?
– Nie tyle co niezależności.
– Niezależność mają tylko nędzarze, bo już nawet i miliarderzy są jej pozbawieni. Człowiek
posiadający rubla jest już niewolnikiem tegoż rubla.
– Paradoks!
– Rozważ, a przekonasz się.
– Być może, ale w każdym razie wolę być zależnym na sposób Bucholca od własnych
milionów niż od pierwszego lepszego zbogaconego parobka.
– To inna kwestia, bardziej praktyczna, ale patrząc szerzej, to zobaczymy, że ta niezależność jest złudzeniem absolutnym w ogólności, a niezależność poszczególna, niezależność ludzi
bogatych jest niewolą. Przecież taki Knoll, Bucholc, Szaja, Müller i stu innych to
najbardziej nędzni niewolnicy własnych fabryk, najmniej samodzielne mechanizmy, nic więcej!
Znasz przecie życie fabrykantów i życie fabryk, to wiesz tak dobrze o tym jak i ja. Pomyśl,
co za dziwna kombinacja rozwija się dzisiaj w świecie: człowiek ujarzmił potęgi
przyrody, odkrył masę sił – i poszedł w pęta właśnie tych samych potęg. Człowiek stworzył
maszynę, a maszyna człowieka zrobiła swoim niewolnikiem; maszyna będzie się rozrastać
i potężnieć do nieskończoności i również wzrastać i potężnieć będzie niewola ludzka. Voila!99
Zwycięstwo kosztuje zawsze więcej niż przegrana! – Rozważ.
– Nie, bo musiałbym dojść do innych zupełnie wniosków.
– Ja mam gotowe, mogę ci je rozsnuć natychmiast, również będą logiczne.
– Dziwi mnie tylko, że sam tak ochotnie poszedłeś w niewolę swojej fabryki.
– Skąd wiesz, że ochotnie? czemu nie przypuszczasz konieczności, żelaznej konieczności,
musu ohydnego!
Mówił prędko i ze złością, którą mu przyniosły te bolesne jakieś przypomnienia.
– Jesteś niekonsekwentny. Gdybym tak myślał i miał podobny do twojego kąt patrzenia na
świat, to nie robiłbym nic, bo i po co?
– Żeby mieć pieniądze, dużo pieniędzy, tyle, ile mi potrzeba mieć, to pierwsza przyczyna,
a druga jest ta, żeby rozmaite chamy niemieckie nie mogły powiedzieć: „Jedźcie do Monaco.”
A potem chcę na tym gruncie szachrajstw zaszczepić nieco cnoty – zakończył szyderczo.
– Aby ją tym lepiej sprzedawać?
– Cóż warta jest cnota, której dobrze sprzedać nie można?
– Ty się ze swoją nie bardzo drożył – rzucił Karol przypomniawszy sobie ostatniego jego
wspólnika, który ze spółki nie wniósł ani grosza, pomimo że włożył w nią wiele.
– To podłe oszczerstwo! – krzyknął Kurowski, gwałtownie uderzając krzesłem o podłogę.
Oczy mu rozbłysły potężnym płomieniem, a twarz zadrgała gwałtownie ze wzruszenia, ale
się wnet opanował, usiadł z powrotem, zapalił papierosa, pociągnął kilka razy, rzucił go i wyciągając rękę rzekł cicho:
– Przepraszam cię bardzo, jeślim cię dotknął.
– Wierzyłem trochę plotkom, bo sądziłem cię po łódzku, ale teraz wierzę tobie i nie gniewam
się zupełnie, rozumiem, że mogło cię moje przypuszczenie zaboleć.
– Nie okpiłem, bo sposobność nie była po temu i nie miałem kogo – powiedział, ale pod
tym cynizmem czuć było jeszcze wzburzenie wielkie.
Kazał sobie przynieść butelkę wina i pił szklanka po szklance.
– Szkoda, że nie żyłem sto lat temu – zaczął zwykłym tonem.
– Dlaczego?
– Byłbym się lepiej bawił na świecie. Sto lat temu było jeszcze dobrze. Istniały jeszcze
potężne instynkty i potężne namiętności, jeśli byli zbrodniarze, to takiej miary jak Danton,
Robespierre i Napoleon, jeśli byli zdrajcy, to tacy, którzy sprzedawali całe ludy, jeśli złodzieje,
to tacy, którzy kradli państwa. A dzisiaj co? kieszonkowe złodziejstwo i żgnięcie scyzorykiem
w brzuch!
– I nie potrzebowałbyś w tamtej epoce fabrykować swoich chemikaliów.
– Miałbym robotę inną, pomagałbym Robespierrom ścinać łby Żyrondzie i Dantonom,
a Barrasom ścinać Robespierrów, żeby pozostałych kazać zatłuc kijami i wyrzucić psom.
– A w końcu? – zapytał Karol, niespokojnie patrząc na niego, bo mówił z zamkniętymi
oczami i wyglądał na niezupełnie przytomnego.
– A w końcu pani Liberté, Fraternité, Egalité100 plunąłbym w oczy, bo jest nonsensem
i śmierdzi, a poszedłbym pomagać Wielkiemu oczyszczać świat z hołoty.
Karol zacząć się śmiać, biorąc jednocześnie kapelusz.
– Dobranoc ci.
– Już idziesz? Dopiero siedzisz godzinę i pół.
– Liczyłeś tak ściśle?
– Ze strachem, żeby nie było więcej. No, dość tych głupstw. W przyszłą sobotę czekam
cię, czekam was wszystkich.
– Mam zamiar być wtedy u narzeczonej.
– Poślij zastępcę, a sam pojedziesz w niedzielę. Liczę na ciebie z pewnością.
Karol szedł Piotrkowską, ale czuł się jeszcze więcej zdenerwowanym i znużonym niż
przedtem.
Zyskał tylko to, że pozbył się tych jakichś ciemnych niepokojów i wyrzutów sumienia.
Jakieś resztki niedawnego nastroju miał jeszcze w duszy, ale co chwila zapominał o sobie, bo
mu w mózgu dźwięczały paradoksalne wywody Kurowskiego, które również prędko przeżuł.
Wracał do równowagi, bo zachciało mu się gwałtownie jeść. Więc wstąpił po drodze do
„Victorii”.
W restauracji było prawie pusto z powodu przedstawienia w teatrze, które się niedawno
zaczęło.
Garsoni drzemali w ciemnej sali od ulicy, a po dwóch pierwszych, oświetlonych, łaził
Bum-Bum, poprawiał binokle obu rękami, trzaskał w palce i przystawał co chwila, wpatrując
się w światła wysadzonymi, martwymi oczami.
Przy bufecie stał wysoki, tęgi mężczyzna z bardzo małą spiczastą głową, pokrytą czarnym
mchem włosów, maleńkie czarne punkciki, które stanowiły głęboko obsadzone oczy, świeci-ły mu z czerwonej twarzy, przeciętej tak szerokimi ustami o wywiniętych wargach, że były
podobne do nalepionych sinych wałków waty.
Pochylił się nad bufetem, oblizywał świecące usta, wysysał co chwila wąsy, wycierał serwetką spiczastą czarną bródkę i szeptał do stojącego przy nim niskiego grubasa, który połykał prawie jakiś butersznit, ruszając przy tym wąsami, nosem, brwiami i wytrzeszczając
zapłynięte tłuszczem oczy.
– Mój paneczku kochany, a może by tak koniaczek jeszcze raz, co? Niech no pani strzyknie,
a potem tak kawiorku, befsztyczek po tatarsku, co? Oby nam się dobrze działo!
Stuknęli się i wypili.
– Mój paneczku kochany, a tak przepowiedzieć sobie jeszcze do trzeciego razu, co?
Karol przeszedł do pokoju od podwórza i nim mu podali jeść, przeglądać zaczął ostatnie
gazety.
Przyszedł zaraz za nim Bum-Bum, szedł zygzakowato, nogi mu ostro wyskakiwały i drga-ły tabetycznie, a binokle co chwila opadały na piersi.
– Dobry wieczór! Z dyrektora rzadki gość! – bełkotał jakoś niewyraźnie i rybie martwe
oczy nastawiał na niego.
– Mieszkam daleko – odpowiedział krótko, przysłaniając się gazetą, aby się go prędzej
pozbyć. – Co to? – zapytał prędko, odsuwając się mimowolnie, bo Bum-Bum nachylił się
nad nim.
– A, niebieskie nitki ma dyrektor na ramionach i plecach, o!
Zaczął z niego ściągać ruchem takim, jakby te nici były nieskończonej długości.
Borowiecki przejrzał się w lustrze, ale nie zobaczył nic.
– Wszyscy dzisiaj tak jakoś oplątani... – bełkotał Bum-Bum. – Ma pan jeszcze na plecach!
I znowu snuł z niego te urojone jakieś nici, motał je w rękach, rzucał na podłogę i snuł
dalej, poruszając się automatycznie, zapatrzony wzrokiem, który nic nie widział, w te zwoje
błękitnych włókien, jakimi był osnuty Borowiecki, który zniecierpliwiony zadzwonił na garsona,
wskazując głową Bum-Buma.
Garson ujął go pod ramię i odprowadził.
Bum-Bum nie stawiał oporu, szedł jak senny, tylko zaczął z niego zdejmować nici całymi
garściami i rzucać na ziemię.
Na Borowieckim zrobiła ta scena tak przykre wrażenie, że z pośpiechem zjadł i wyniósł
się; w bufecie Bum-Buma już nie zastał, był tylko ten wysoki, siedział przy stole, głośno
mlaskał językiem i z kawałkiem befsztyku w zębach gadał.
– Ręka rękę... tego, uważa paneczek kochany! O ile się da... o tyle się zrobi.
Gruby nie odpowiadał, bo miał usta zapchane mięsem, tylko jeszcze szybciej poruszał
twarzą.
Na rogu pasażu Meyera pod latarnią Borowiecki znowu spostrzegł Bum-Buma, szedł wolno
i snuł dalej tę urojoną przędzę, snuł z latarń, z przechodniów, z domu; z powietrza łapał
nad głową, bo mu się zdawało, że cała ulica jest zasnuta niby pajęczyną, więc ją rwał, ściągał
i jakby się przedzierał przez nią.
– Delirium tremens – szepnął Karol z politowaniem i pojechał do domu; obiecywał sobie,
że zaraz pójdzie spać i wyśpi się za wszystkie czasy.
Mateusz grał na harmonijce, a w ciemnej, długiej sieni kilka sług z domów sąsiednich
walcowało z zapałem.
Przerwał im tę zabawę, zabierając Mateusza do mieszkania.
Maksa Bauma już nie było, pozostał tylko po nim szumiący jeszcze samowar.
Kazał posłać łóżko, zapowiadając, żeby w sieni było cicho, bo zaraz po herbacie pójdzie
spać.
Nie poszedł jednak, bo gdy go owionęła cisza mieszkania, wtedy go schwycił taki ostry
spazm nudy, że nie wiedział, co ma z sobą zrobić.
Rozebrał się, ale spać nie poszedł, zaczął przeglądać jakieś papiery i rzucił je z niechęcią
na stół, zajrzał do Maksa pokoju – ciemny był i wionął pustką.
Popatrzył na ulicę cichą i usypiającą już po świątecznym ruchu.
W całym domu panowała cisza przygnębiająca, a z każdego kąta mieszkania wyłaziła nuda
i pustka.
Nie mógł już dłużej wytrzymać w tej samotności, pospiesznie się ubrał i nie pamiętając
już ani o niedawnych zgryzotach z powodu Emmy i postanowieniach życia inaczej, pojechał
do Lucy.
XIII
Po południu na drugi dzień Borowiecki, rzeźwy, wyświeżony, spokojny zupełnie po wczorajszej
burzy, która przeszła nie zostawiając w nim innego śladu nad drwiący uśmiech z samego
siebie, podobny jasnością i humorem do tego dnia niedzielnego, jaki zatopił Łódź
w słonecznych blaskach, cieple i radości nadchodzącej wiosny, wybierał się z wizytą do
Müllerów.
Szykował się do niej tak starannie, że Maks mruknął niechętnie:
– Komediowy amant!
Ale Maks nie był dzisiaj w dobrym humorze.
Przyszedł do domu późno, wstał jeszcze później, bo o drugiej po południu, i łaził po mieszkaniu
w pantoflach, zaglądał we wszystkie kąty, próbował się ubierać, ale wszystko mu było
niedogodnym, więc zarzucił cały pokój bielizną i garderobą, kopiąc je ze złości i wymyślając
co chwila na Mateusza, to na praczkę, że mu przypaliła kołnierzyki, to znowu zaczął irytować
się na szewca, który mu reperował kamaszki i pozostawiał w środku ostre końce szpilek;
tak zapewniał o tym Mateusza, który się zaklinał na wszystkie świętości mu znane, że to
nieprawda, że kamaszki w środku są gładkie jak aksamit.
– Ani kruszyny nie ma, ani tylego ździebdzia!
– Małpa zielona jesteś, mnie najwyraźniej kole, a ten gada, że nic nie ma!
– Wsadziłem palec, nic nie czuję, potem całą rękę i tyż nie ma.
– To ozorem pomacaj, to odczujesz tak samo jak ja nogą! – krzyczał, wyrywając mu but.
– Hale, ja ta ni mam ozora w tym samym miejscu co pan – rzekł z gniewem famulus i wyniósł się trzaskając drzwiami.
Maks poszedł do okna i tam pod światło skrobał w bucie pogrzebaczem.
– Po czym ty masz taki katzenjamer101 złości? – zagadnął go Borowiecki, wciągając rękawiczki.
– Po czym? Już mnie diabli biorą ze wszystkiego. Wczoraj zmarnowałem sobie wieczór
przez Kurowskiego. Był, a nie przyjmował u siebie, bo przyjmował jakąś... małpę! Poszedłem
do domu już zły, a tam przy kolacji uraczyłem się na dobre! Niech jasne pioruny spalą wszystkie
buty i wszystkich szewców!
Trzasnął kamaszkiem o podłogę, pogrzebacz rzucił pod piec i zaczął się szybko rozbierać.
– Co robisz?
– Idę spać – powiedział ponuro. – Niech diabli wszystko wezmą, tu buta włożyć nie mogę,
bo kłuje, ta klępa popaliła mi kołnierzyki, w domu piekło, tego już za wiele. Mateusz! –
ryknął pełną piersią. – Jakby kto do mnie przychodził, to mnie dzisiaj nie było i nie ma, słyszysz?
– To się wie, a jakby ta... jak się nazywa, panna Antka przyszła?
– To ją wyrzuć, a jak mnie obudzisz, to ci łeb przekręcę na drugą stronę i taką watę ci z pyska
zrobię, że cię rodzona kochanka nie pozna. Telefon zaknebluj, przynieś samowar i wszystkie
dzienniki.
– Cóż się u was stało? – zapytał Karol, zupełnie nie zdziwiony jego sposobem przepędzania
świąt i niedziel, bo się to zdarzało zbyt często.
– Co? Od jutra zmniejszamy dzień roboczy o dwadzieścia pięć procent. Sezon zupełnie
martwy, nic się nie sprzedaje, magazyn zawalony, weksli nie płacą, a w dodatku ojciec zamiast
dawno zmniejszyć ilość godzin roboczych lub oddalić z połowę robotników, płacze, że
ci biedacy nie będą mieli co jeść, i żyruje rozmaitym łajdakom weksle. Za rok sam nie będzie
miał co jeść. Niech sobie zdycha, jeśli mu się tak podoba, ale po co ja mam na tym cierpieć!
– Połowa fabryk zmniejsza płacę, oddala robotników i ogranicza produkcję. Słyszałem
wczoraj u Endelmanów, rozprawiano dosyć szeroko.
– Niech ich diabli wezmą wszystkich razem, co mnie to obchodzi, ja tylko nie chcę, żeby
mnie wzięli, i żebym spokojnie mógł spać!
Wsunął się pod kołdrę, wykręcił twarzą do ściany i sapał głośno z irytacji.
– Ojciec musi być bardzo zmartwiony, żal mi go bardzo.
– Nie gadaj mi o nim, bom taki zły, że oddałbym go każdemu za darmo! – zawołał siadając gwałtownie na łóżku. – Stary niedołęga! robi sam jak ostatni robotnik, zamęcza się, odmawia
sobie nawet tego, że w tym roku nie pojedzie do Ems, chociaż doktór radził mu jechać
i nawet nakazywał; robi bokami tak, że mu już wszystkie warsztaty staną niedługo, a tu wczoraj
przyjeżdża mąż Berty, ten miły Fryc Wehr, i jak zaczął go podchodzić, tak stary wyciągnął
prawie ostatnie pieniądze i dał łajdakowi, a potem matce mówi, że się czuje tak dobrze, iż
już nie pojedzie do wód. Już nie wiem, co się stanie z nami, bo straciłem nadzieję uratowania
firmy. Dorobił się tyle na swojej uczciwości, że po czterdziestu latach roboty, jak teraz
umrze, to będę go musiał pochować za swoje pieniądze.
– Za wcześnie o tym mówisz, będzie się jeszcze trzymał długo.
– Fabryka nie wytrzyma roku, musi zdechnąć, bo paszy zbraknie, a jak fabryka klapnie, to
stary jej nie przeżyje! Zdechnie z nią razem, ja go znam dobrze. A kto się uparł ręczną fabryką wytrzymać konkurencję z parą, tego można od razu posłać do domu wariatów.
– Rzeczywiście, jest to maniactwo tak dziwne, że aż śmieszne.
– To jest śmieszne dla obcych, ale dla nas to maniactwo jest tragiczne, a szczególniej teraz,
kiedy cała Łódź się trzęsie, kiedy mocne nawet firmy kładą się jak zboże, kiedy bankructwami
całe miasto śmierdzi, kiedy już nie wiadomo komu dać kredyt, a komu nie dać, bo
wszyscy zarywają. Jak ty myślisz, czym my od paru lat żyjemy? już nie kołdrami ani kapami,
bo te już naśladuje Zuker i sprzedaje o pięćdziesiąt procent taniej, żyjemy tymi czerwonymi
płócienkami, żyjemy czerwonym kolorem, którego jeszcze dzisiaj nikt nie potrafi naśladować.
Tylko ten towar idzie jako tako, ale on jest taki drogi, że gdyby szedł najlepiej, żeby się
sprzedawało wszystko, co tylko zrobić można, to się zarobi na tym dziesięć procent. Ja mam
już tak dosyć tego kramarstwa, że jak ty prędko nie zajmiesz się fabryką, to sam, chociaż nic
nie mam, założę i plunę na wszystko. Zbankrutuję, to zbankrutuję, ale będę przynajmniej coś
robił!
Położył się znowu, okręcił kołdrą po uszy i milczał.
– Sezon jest zły, bankructwa są na porządku dziennym, ogólnie zmniejszają produkcję
wszyscy z wyjątkiem trzech, może czterech wielkich fabryk, które mają za co przebyć kryzys; jest nawet źle, ale już są widoki poprawienia się interesów. Ostatnie urzędowe zawiadomienia
głoszą, że w całej Rosji oziminy jesienią doskonałe, zimę przetrzymały świetnie i zapowiadają się doskonale. Jeśli wiosna nie zawiedzie, jeśli urodzaje będą dobre przez dwa lub
trzy lata, a ceny na zboże nie spadną w tym czasie, czego się nawet nie przewiduje z powodu
wyczerpania zapasów u nas i za granicą i z powodu nieurodzajów indyjsko-amerykańskich,
to nasz rynek koło jesieni zacznie się ożywiać. Jest jeszcze jedna przyczyna, dlaczego musi
być lepiej w przemyśle tkackim: oto rozpoczęcie olbrzymich państwowych robót, które pochłoną setki milionów i zajmą dziesiątki tysięcy rąk obecnie bezczynnych! Słyszysz, Maks!
– Słyszę, ale powiem waszym przysłowiem: Patyczki strużą, a ptaszki jeszcze w lesie.
Karol nic się na to nie odezwał, tylko włożył palto i pojechał do Müllerów.
Na Piotrkowskiej spostrzegł Kozłowskiego, który po całych dniach włóczył się po mieście.
Stał jak, zwykle w baletowym pas, z cylindrem na tyle głowy, który co chwila zsuwał na
czoło gałką laski i odsuwał, rozmawiał z dyrektorem teatru, który w baraniej siwej czapce,
z jasnym zawiesistym wąsem i orlim nosem miał minę atamana koszowego102.
Odkłonił im się spiesznie i nie zważając na znaki Kozłowskiego, chcącego zatrzymać dorożkę, pojechał dalej.
Müllerowie mieszkali za gmachami swojej fabryki, oddzielonej ogrodami od mieszkania,
wychodzącego na inną ulicę.
Ulica była mało zabudowana i zaraz prawie za ich domem wychodziła w pola, ale pomimo
to była już uregulowaną, miała bruk, trotuary i gazowe oświetlenie z tego powodu, że
kilku fabrykantów miało tutaj swoje mieszkania.
W oknie niskiego parterowego domu, przyciśniętego bokiem do piętrowego pałacyku, zażółciła się na chwilę pomiędzy masą kwiatów twarz Mady i zniknęła.
W przedpokoju zastał Müllerową, która mu otwierała drzwi i nieomal chciała pomagać
przy zdejmowaniu palta.
Była tak zakłopotana i onieśmielona, że tylko ruchem ręki zaprosiła go do pokoju.
– Mąż w kantorze, a Mada zaraz przyjdzie, niech pan siada ! – zaczęła przysuwając mu
fotel, na którym położyła jedwabną czerwoną poduszkę.
Zaczął rozmawiać, ale pomimo że mówił o najbanalniejszych rzeczach, o pogodzie,
wiośnie, a nawet o drożyźnie na targach, Müllerowa nie dała się wywieść z cierpliwego
milczenia.
– Ja, ja! – odpowiadała wygładzając niebieski fartuch, jakim była okręconą, i podnosiła
na niego blade, wypełzłe przy ognisku kuchennym oczy, poruszające się ciężko w pomarszczonej,
martwej twarzy.
Miała na sobie jakiś barchanowy w kratkę kaftan i chustkę wełnianą na głowie, zawiązaną
pod brodę.
Wyglądała jak stara kucharka, bo nawet jakiś zapach rosołów i frytur103 otaczał ją i rozlewał się po pokoju.
Najlepiej się przeto czuła w kuchni z pończochą w ręku, która teraz wyglądała z kieszeni
fartucha.
– Jakże pani zdrowie? – zapytał w końcu z rozpaczą.
– Dobrze, bardzo dobrze – odpowiadała złą polszczyzną i spoglądała niecierpliwie na
drzwi, którymi miała wejść Mada.
– A pana żona i dziecka? – zapytała po długim namyśle.
– Jestem jeszcze kawalerem, łaskawa pani.
– Ja, ja! i mój Wilhelm jeszcze kawaler. Pan zna moja Wilhelma?
– Mam przyjemność go znać. Czy już wyjechał?
– Ja, do Berlina – odpowiedziała z westchnieniem i byłaby się powoli może rozgadała, ale
Mada weszła i tak promieniejąca zadowoleniem, że stara popatrzyła na nią, obciągnęła jej
stanik i wyszła.
– Widzi pani, że czasami umiem dotrzymać słowa.
Podał jej długi spis książek, jaki mu zrobił Horn, który z literaturą był w bliższych stosunkach.
– A było panu bardzo trudno? – zagadnęła akcentując słowa na ostatnich literach.
– Było mi bardzo łatwo, ponieważ pani sobie tego życzyła.
– Pan nie kłamie? – zapytała naiwnie.
– Nie, nie! – odpowiedział z uśmiechem. – Pani myśli, że mężczyźni zawsze kłamią!
– Ja nie wiem, tylko Wilhelm to zawsze kłamie. Ja mu nic a nic nie wierzę.
– Ale mnie pani wierzyć będzie?
Zaczynał się bawić tą rozmową.
– A, jak pan nigdy nie skłamie, to będę wierzyć.
– Obiecuję pani to solennie.
– Dobrze. Wie pan, a tamte książki ciocia mi przywiozła i już czytam.
– Bardzo panią zajmują?
– Takie są tam ładne. wzruszające kawałki, że płakałyśmy razem z mamą. Ojciec się z nas
śmiał, ale musiałam mu wczoraj czytać cały wieczór.
– Późno pani powróciła od państwa Endelmanów?
– Już było ciemno. Widziałam, jak pan wychodził z salonu.
– Musiałem wcześniej wyjść i bardzo żałowałem tego.
– Bardzo ładnie jest u Endelmanów i tak wspaniale przyjmowali.
– Żałowałem, że nie mogłem porozmawiać dłużej z panią.
– Ale ja za to mówiłam o panu z panią Trawińską.
– I bardzo mnie panie obmawiały?
– O nie, nie! To tylko panowie nas obmawiają.
– Przekonała się pani o tym?
– Zawsze, jak Wilhelm powraca. z wizyt i wieczorów, to przychodzi do mnie opowiadać
i wykpiwać ze wszystkich kobiet.
– I myśli pani, że wszyscy mężczyźni tak robią?
– Jak pan powie, że nie wszyscy, to ja panu będę wierzyć! – zawołała prędko, rumieniąc
się gwałtownie.
– Zapewniam panią, że nie wszyscy.
I tak dalej toczyła się rozmowa w tonie naiwnego szczebiotu o niczym, aż go znudziła,
i zaczął oglądać kwiaty, bardzo starannie hodowane i przysłaniające szyby okien.
Chwalił je gorąco.
– Powiem Gotliebowi, to jemu będzie przyjemnie.
– Któż to taki?
– Nasz ogrodnik. Pan Störch nie lubi kwiatów i powiada, że jakby w tych doniczkach posadził kartofle, to byłoby więcej pożytku, ale pan Störch jest głupi, prawda?
– Pewnie, że tak jest, skoro pani mówi.
Bawił się coraz lepiej, a później, gdy się ośmieliła więcej i rumieńce coraz mniej ją kłopotały swoją czerwonością, rozmawiała tak rezolutnie, że spoglądał na nią z pewnym zdziwieniem.
Brakowało jej znajomości wielu form towarzyskich, bo ojciec był za świeżym milionerem
i wychowywała się pomiędzy kuchnią a fabryką, w prostym otoczeniu webrów, robotników
i takich samych dorobkiewiczowskich rodzin jak oni, ale zdradzała dużą żywość umysłu
i wiele rozsądku życiowego.
Obłuda życia towarzyskiego nie starła z niej szczerości, która nieraz wydawała się śmiesznie
dziecinna, ale porywała swoją prostotą.
Skończyła nawet jakąś pensję w Saksonii, skąd Müller przybył przed laty jako zwykły
tkacz do tej ziemi, która istotnie stała się dlań „ziemią obiecaną”.
Miała nawet pewne pojęcie o wartości pieniędzy, bo w rozmowie powiedziała o wspólnej
ich znajomej:
– Pan wie, że Mania Godfryd zerwała z narzeczonym?
– Nie, czy panią to oburza?
– Dziwi mnie tylko, bo ani nie jest piękną, ani nie ma posagu i już z drugim zrywa.
– Może woli czekać na bogatego młodego fabrykanta.
– Przecież i ten jej narzeczony mógł się dorobić. Mój ojciec, jak się żenił, nie miał ani
talara, a teraz przecież jest bogaty.
– A może panna Godfryd chce zostać starą panną?
– A któraż by chciała zostać starą panną dobrowolnie! – wykrzyknęła gorąco.
– Jest pani tego pewną?
– Ja bym nigdy nie została. Mnie zawsze bardzo żal starych panien, one są tak samotne
i takie biedne.
– Bo pani dobra.
– A potem ludzie się z nich śmieją. Gdybym mogła, to by wszystkie kobiety na świecie
miały mężów i dzieci, i...
Zatrzymała się patrząc, czy Borowiecki się nie śmieje, ale on stłumił uśmiech i spoglądając na jej złote rzęsy i twarz mocno zaczerwienioną, powiedział poważnie:
– Dobrze by pani zrobiła.
– I pan nie śmieje się ze mnie? – pytała podejrzliwie.
– Podziwiam pani dobre serce.
– Papa idzie – zawołała odsuwając się nieco od niego.
Müller istotnie wyszedł z drzwi prowadzących do pałacu, był w pantoflach kłapiących drewnianymi podeszwami i w barchanowym podwatowanym i mocno zatłuszczonym
kaftanie.
Wyglądał jak karczmarz z wypasioną czerwoną twarzą, pozbawioną zupełnie zarostu
i świecącą się tłuszczem, tylko zamiast porcelanowej fajki miał w ustach cygaro, które przerzucał językiem z jednego kąta ust w drugi.
– A czemu, Mada, ja nie wiedziałem, że jest pan Borowiecki – zawołał po przywitaniu się.
– Mama nie chciała przerywać ojcu roboty.
– Widzi pan, ja mam duży kłopot.
Wyjął cygaro i poszedł splunąć pod piec do kraszuarki104.
– Pan nie zmniejsza produkcji?
– Muszę mniej robić, bo tyle gotowego towaru, a mało co się sprzedaje. Sezon przepadł
zupełnie. Kupcy są, ale ci wszyscy tylko bankrutują i zarywają. W tym roku dosyć straciłem
na nich. Co robić, trzeba czekać na lepsze czasy.
– No, pan się sezonu nawet najgorszego nie obawia – zauważył z uśmiechem.
– Ja! ale co się straci dzisiaj, tego już i najlepszy sezon nie powróci. U Bucholca nie
zmniejszają dnia?
– Przeciwnie, bo w oddziale białym będą robić wieczorem.
– On ma zawsze glück105. On ciągle chory?
– Niby zdrowszy, bo już próbuje wychodzić.
– Ale po co ty, Mada, trzymasz tutaj pana, przecież mamy pałac dla gości.
– Może pan pozwoli dalej? – szepnęła.
– Pójdźmy, pokażę panu moją chałupę.
– O której cuda opowiadają w Łodzi.
– Zobaczysz pan; kosztuje mnie całe sto sześćdziesiąt tysięcy rubli; ale wszystko nowe. Ja
nie kupuję starych gratów jak Endelmanowie, mnie stać na nowe.
Obciągnął na dość wydatnym brzuchu kaftan i wydął pogardliwie usta na wspomnienie
starych, bardzo cennych mebli Endelmanów.
Szli wąskimi schodami, jakie prowadziły ze starego domu na pierwsze piętro pałacu, bo
cały jego parter zajmował kantor główny fabryki.
Mada biegła naprzód i otworzyła wielkie drzwi, u których klamki schowane były w barchanowe
futerały.
– Dobrze, że pan przyszedł – gadał Müller sapiąc i przerzucając ustawicznie cygaro
w ustach.
– Dawno pragnąłem, ale nigdy mi czas nie pozwalał.
– Ja wiem, ja wiem! – zawołał klepiąc go w łopatkę.
– U nas nudno, to się pan bał przyjść – szczebiotała Mada wprowadzając ich do pałacu.
– Niech pan siądzie na tej ładnej kanapie – zapraszał Müller.
Mieszkanie tonęło w półzmroku, ale Mada popodnosiła story do góry i jaskrawe światło
dnia zalało szereg pokojów umeblowanych z przepychem.
– A może pan zapali dobre cygaro?
– Nigdy nie odmawiam.
– Spróbuj pan tych, mocne, po siedemdziesiąt pięć kopiejek sztuka!
Wyciągnął z kieszeni spodni mocno zatłuszczonych i powypychanych garść zmiętych i pokrzywionych
cygar.
– A te słabsze, po rublu, spróbuj pan! – dodał, wyciągając z drugiej kieszeni jeszcze silniej
zmiętoszone, rzucił je na stolik, wałkował brudnymi rękami, żeby się poprostowały, ugryzał końce i podawał.
– Spróbuję mocniejszych.
Zapalił nie bez obrzydzenia.
– Fein, co? – pytał, rozkraczając się na środku pokoju z rękami w kieszeniach.
– Doskonałe, ale to, które pan pali, ma inny jakiś zapach.
– Moje kosztują po pięć fenigów, ja bardzo dużo palę i przyzwyczaiłem się do nich –
usprawiedliwiał się. – Chce pan obejrzeć mieszkanie?
– Z całą przyjemnością. Maks Baum dużo mi o nim opowiadał.
– Pan Maks jest pana wielkim przyjacielem – wtrąciła Mada.
– To mądry chłopak, ale jego ojciec to ma coś... w głowie. Zobacz pan dobrze, oglądaj
pan wszystko, to nie żadna tandeta używana, to wszystko na obstalunek robione w Berlinie.
– Wszystko pan sprowadzał z zagranicy?
– Wszystko, bo Hüberman powiedział, że tutaj u was nic nie dostanie porządnego.
Karol zamilkł i oglądał dość pobieżnie garnitury mebli, ciężkie portiery z jedwabiów i aksamitów,
dywany, obrazy, a raczej wspaniałe ramy, bo na to zwracał uwagę Müller, kandelabry
kosztowne a niesmaczne, piece pękate z niemieckiej majoliki, specjalne do jednego
z damskich pokoików sprowadzone zwierciadła w ramach z saskiej porcelany.
Mada go objaśniała szczegółowo o każdym sprzęcie, była bardzo zadowolona z jego obecności
i co chwila podnosiła swoje jasne porcelanowe oczy i przykrywała je spiesznie złotawą
strzechą rzęs, bo Karol częste spojrzenia zatrzymywał na jej białej twarzy, pokrytej drobniutkimi
punkcikami piegów, które ją obsypywały niby puchem brzoskwiniowym, ale nie zaniedbywał przy tym wykrzykiwań głośno:
– Wspaniałe, wspaniałe!
Mieszkanie było istotnie urządzone z dorobkiewiczowską wspaniałością.
Było w nim wszystko, co można kupić za pieniądze, ale nie było w nim życia ani gustu.
Był gabinet do pracy bardzo paradnie urządzony, w którym nikt nie pracował; była łazienka
wyłożona majoliką białą w niebieski deseń z wanną marmurową, do której się schodziło
po kilku stopniach pokrytych szkarłatem, sufit był ozdobiony malowidłami w stylu pompejańskim,
ale czuć było, że tutaj się nikt jeszcze nie kąpał.
Pod wieżyczką, która wyskakiwała nad dach pałacyku niby gruby wańtuch106 wełny, był
pokój urządzany po mauretańsku; okna, ściany i odrzwia pstrzyły się w jaskrawe ordynarne
figlasy rysunkowe, udające styl mauretański, długie a niskie sofy pokrywały meblowe barchany
w tymże stylu; pokój był karykaturalny i ordynarny krzykliwością barw, w jakie upstrzono
ściany i okna, a w którym również nikt i nigdy nie siadał pod mauretańską kopułą, świecącą
jak stary przepalony rondel ceglasto-miedzianymi malowaniami.
– To jest po hiszpańsku – objaśniał Müller.
– Po mauretańsku, ojciec się omylił – poprawiała Mada.
– Pan sam urządzał?
– Ja sam płaciłem, a Hüberman urządzał.
– Panu się podoba ten pokój? – pytała Mada.
– Bardzo, jest śliczny i oryginalny.
Kłamał z uśmiechem.
– On jest bardzo drogi! Hüberman doliczył mi za niego całe dwa tysiące rubli. Ja nie lubię
głupstw, lubię tylko solidne rzeczy, ale jak mi zaczął gadać, że w każdym porządnym pałacu
musi być pokój urządzony po chińsku lub po japońsku, a że i Mada chciała, to on zrobił po
mauretańsku dla oryginalności. Mnie to nic nie szkodzi, niech sobie będzie po jakiemu chce,
ja i tak w tym nie będę mieszkał.
– To państwo nie mieszkają w pałacu?
– Panie Borowiecki, żebym ja mieszkał w pałacu, to by się ze mnie tak śmieli, jak się
śmieją z Meyera i z Endelmana. Po co mi to, kiedy wygodniej w starej chałupie.
– Ale szkoda trzymać pustką.
– Niech stoi. Wszyscy stawiają pałace, i ja kazałem postawić, mają salony, i ja mam salony,
mają powozy i konie, i ja mam powozy i konie. Kosztuje drogo, niech kosztuje i niech
sobie stoi, niech ludzie wiedzą, że Müller może mieć pałace, a woli mieszkać w starym domu.
Poszli dalej oglądać.
W środku mieszkania, z oknem na alejkę prowadzącą do fabryki, był długi wąski pokój
obity ciemną materią.
Pod ścianami stały niskie sofy pokryte czerwoną w złote kwiaty skórą, z tyłami sięgającymi do
pół wysokości ścian i poprzegradzanymi na pojedyncze siedzenia jak w coupé107 drugiej klasy.
Wąskie zwierciadła wpuszczone w mur patrzyły mrocznie znad sof i marmurowych konsol
obwiedzionych brązowymi galeryjkami.
Był to pokój do palenia, jak objaśniała Mada, ale znać było po niepokalanej nowości sof
i stolików niskich, symetrycznie przed nimi rozstawionych, że tutaj nikt jeszcze nie palił.
Potem oglądali ogromny salon oświetlony czterema oknami, zupełnie biały, ze stiukowym
sufitem gęsto złoconym, zapchany meblami, przeładowany masą obrazów, kandelabrów, kolumn,
kanapek i krzeseł, które w wyciągniętych szeregach, owinięte w białe pokrowce, stały
pod ścianami; znać było, że nikt tutaj się jeszcze nie bawił i nikt nie siadał na tych meblach.
Były jeszcze maleńkie gabineciki, wyzłocone i ozdobione jak bombonierki, pełne gracików,
pustych żardinierek, paradnych marmurowych kominków, na których się wdzięczyły
porcelanowe statuetki.
Był i pokój jadalny, połączony windą z kuchnią, cały wyłożony mahoniowymi kwadratami,
ujętymi w cienkie jak ostrza brązowe listwy, ze stołem ciężkim w pośrodku, z kredensami
w stylu empire, które Müller kolejno otwierał i pokazywał ich wnętrza zapchane porcelaną
i zastawami stołowymi, których nikt nie używał.
Była i biblioteka, bo budowniczy i tapicer o niczym nie zapomnieli; mały pokoik obstawiony
szafkami z białego dębu, w stylu staroniemieckim, w którym się złociły przez szyby
szaf grzbiety dzieł wszystkich wielkich pisarzów świata, a których tutaj nikt nie tylko nie
czytał, ale i nikt nie znał ich imion.
A na zakończenie poszli do sypialni; na środku stały dwa olbrzymie łoża, zasłane jedwabną
niebieską pościelą i przysłonięte takimiż kotarami, niebieski również dywan zaściełał całą
posadzkę i niebieskie obicie miały ściany.
W rogu stała wielka marmurowa umywalnia dwuosobowa, tak wielka, że można by w niej
pławić konie, połączona rurami z fabryką, która dostarczała wody ciepłej.
Nikt nie sypiał w tej sypialni.
– Wspaniały pokój do spania! – szepnął Karol.
– To Mady, jak pójdzie za mąż. Chodźmy do pokoju Mady.
Ale Mada zaczęła protestować, że jeszcze w nim nie sprzątnięto.
– Głupia jesteś – mruknął i wprowadził Karola do bardzo jasnego pokoju, wybitego białoróżową materią.
Maleńkie mebelki stały w wielkim nieładzie na jasnym dywanie.
– Doskonałe miejsce do pisywania liścików – powiedział Karol, przypatrując się maleńkiemu
biurku, na którym w wielkim porządku ułożone leżały pudełka z papierem i przybory do pisania.
– Cóż z tego, kiedy zupełnie nie mam do kogo pisywać. A tyle razy chciałam bardzo pisać
list – mówiła ze szczerą przykrością i zaczęła cmokać na dwa kanarki, rozbijające się w mosiężnej klatce, stojącej na parapecie okna.
– Słuchają pani?
– O, słuchają. Wilhelm przychodził, gwizdał im ciągle i ponauczał śpiewać.
– Ma pani pokój jak Gśthowska Gretchen.
Nie wiedziała, co na to odpowiedzieć, ale zarumieniła się po włosy.
Powracając na dół, Karol raz jeszcze przyglądał się tym licznym pokojom, które stały w ciszy
pustki i sztywności.
Były tak wspaniałe, tak czyste, świeże, nowe, że robiły wrażenie wystawy tapicerskiej,
urządzonej bardzo bogato, ale zupełnie bez gustu.
Prócz Mady nikt nie mieszkał w pałacu, stał na pokaz gościom i dlatego, żeby Müller mógł
powiedzieć: – Mam pałac.
Na dole w małym pokoiku, przylegającym do kuchni i który służył za jadalnię całej rodzinie,
Müllerowa podała kawę.
Karol wymawiał się brakiem czasu, ale Müller odebrał mu kapelusz, wziął go wpół i posadził na krześle.
Pozostał, bo Mada tak wymownie prosiła go oczami, że nie chciał jej robić przykrości,
tylko się spieszył, gdyż miał jeszcze być dzisiaj u Bucholca.
Prosił też Müllera o protekcję do Szai dla Horna.
Fabrykant przyrzekł uroczyście, że jutro osobiście się tam uda, i ręczył nawet za skutek,
bo żył z Szają w bliskich stosunkach.
Müllerowa w milczeniu podsuwała różne ciastka swojej roboty i kilka razy poprawiała
Madzie włosy, które się wysuwały złotymi kosmykami na czoło, bo dziewczyna tak była uradowana
i podniecona, że ciągle się śmiała i na nic nie zważała.
Nie umiała nawet ukryć tego, że się jej Karol bardzo podobał, mówiła mu to kilkakrotnie
w różny sposób.
Müller był również rad, brał go wpół, klepał po kolanie i szeroko opowiadał o swojej fabryce.
Karol, jak mógł, udawał zajęcie tym, co mu mówiono, słuchał cierpliwie, odpowiadał, ale
w głębi nudził się i męczył tym przymusem i banalnością tematów, jakie Müller podnosił.
Dom cały miał wybitne cechy małego mieszczaństwa w obyczajach i poglądach, pachniał
porządkiem i tą czysto niemiecką wołową pracowitością.
Wyjątkowi byli tylko na tym punkcie, że nie popsuły ich miliony i mieli wymagania i instynkty
robotników.
– Jak pan będzie naszym sąsiadem, to musi pan bywać częściej u nas.
– A pan będzie blisko mieszkał? – zawołała Mada rozpromieniona.
– Tak. Widzi pani ten długi rząd okien za fabryką Trawińskiego? – pokazywał oknem.
– To stara fabryka Meisnera!
– Ja ją kupiłem.
– To pan będzie blisko! – zawołała radośnie i umilkła nagle zachmurzona, siedziała już
cicho do samego odejścia Karola, tylko prosiła go, aby przyszedł znowu.
Obiecał to solennie i tak ścisnął jej rękę na pożegnanie, że oblała się rumieńcem i długo
oknem wyglądała za nim.
Borowiecki szedł już prosto do Bucholca, ale szedł wolno, bo go obciążyła ta serdeczność
Müllera i jeszcze większa Mady.
Uśmiechał się do jakiegoś obrazu, który w coraz pełniejszych formach wyłaniał mu się
z mózgu.
Czuł, że Müller dałby mu córkę bez żadnego wahania.
Roześmiał się prawie głośno, bo przypomniał sobie tego grubego czerwonego Niemca,
w barchanowym kaftanie, w zatłuszczonych spodniach i w starych pantoflach, na tle salonów.
Był śmiesznym, ale co go to obchodziło.
– Mada ma dużo naturalnego wdzięku i okrągły milion w dodatku! – Do licha – mruknął.
– A jednak! – myślał i zaczął stawiać pewne przypuszczenia i kombinacje, ale rychło się
ich pozbył, bo przypomniał sobie Ankę i list jej, jaki rano odebrał i którego jeszcze nie
przeczytał.
– Zawsze coś staje w poprzek, zawsze człowiek jest niewolnikiem! – szepnął wchodząc
do kantoru Bucholca.
Bucholc po ostatnim ataku prędko uczuł polepszenie i już nie tylko przesiadywał w kantorze
jak dawniej, ale zaczynał wychodzić do fabryki i łaził po niej z pomocą kija lub którego
z robotników.
Z Borowieckim był na dobrej stopie, pomimo że ten wymówił mu miejsce i że kłócili się
po kilka razy dziennie.
Ufał mu we wszystkim i potrzebował go teraz, nim Knoll powróci, bo zięć na wezwanie
do powrotu, z powodu choroby teścia, odpowiedział telegraficznie, że gdyby stary umarł, to
przyjedzie, a inaczej nie myśli sobie psuć interesów.
Bucholc przeglądał wielką księgę, którą mu August podtrzymywał, i tylko spojrzał na
wchodzącego, kiwnął mu głową i dalej sprawdzał pozycje budżetu.
Karol w milczeniu zabrał się do klasyfikowania korespondencji, a później rozpatrywał plany
i kosztorysy nowych urządzeń w farbiarni, jakie sam zaprojektował; robota była pilna, bo
na nowych maszynach miał się drukować towar już na następny sezon zimowy.
Wieczór robił się prędko i przez okna kantoru park czerniał coraz bardziej i zaczynał szumieć
nagimi drzewami, które kołysane wiatrem zaglądały do okien, trzęsły się chwilę w świetle
i cofały.
Robota szła mu niesporo, bo co chwila przypominał się Müller, odkładał wtedy sztywne
karty pełne rysunków, cyfr i notat i zapadał w zadumę.
Cisza zupełna panowała w kantorze, wiatr tylko się wzmagał na dworze, harcował po drzewach,
tłukł nimi o ściany i okna i dudnił głucho po blaszanych dachach.
Elektryczne światło drgało i ślizgało się po czarnych szafach, w których stały uszeregowane
olbrzymie księgi, mające na grzbietach białe cyfry lat, z jakich pochodziły.
Bucholc oderwał oczy od księgi i zasłuchał się w dalekich tonach harmonijki, jakie płynę-ły z wiatrem gdzieś od domów familijnych.
Usta mu drgały nerwowo, okrągłe jastrzębie oczy, bardziej czerwone niż zwykle, powlekły się jakby smętkiem, słuchał długo, a w końcu rzekł cicho:
– Nudno tutaj, prawda?
– Jak w kantorze.
– Mam dziwną chęć usłyszenia muzyki, tylko głośnej bardzo, gwaru wielkiego: a nawet
chciałbym widzieć dużo ludzi.
– Zdążyłby pan prezes jeszcze do teatru. Dopiero dziewiąta.
Bucholc nic nie odpowiedział, położył głowę na grzbiecie fotelu i zapatrzył się przed siebie,
i z wolna zaczęło mu twarz powlekać jakieś ostre zniechęcenie i nuda.
– Jak się pan prezes czuje dzisiaj? – spytał Karol po chwili.
– A dobrze, dobrze! – odpowiedział stłumionym głosem i ostry, gorzki uśmiech okolił mu
sine usta.
Nie, nie było mu dobrze; serce wprawdzie biło spokojnie i normalnie, bóle nóg przeszły,
mógł się dosyć swobodnie poruszać, ale czuł, że nie jest mu dobrze.
Czuł dziwną ociężałość w sobie, nie mógł myśleć, bo co chwila rwała mu się przędza
świadomości i zapadał w głuchy stan apatii; nudziła go robota, cyfry, zyski i straty, wszystko
stawało mu się zupełnie obojętnym dzisiaj.
A głęboko pod linią świadomości, poprzez tę szarą ciężką mgłę nudy wyrywały się błyski
pragnień nieokreślonych, zachcenia tak mgnieniowe, że w drodze do uświadomienia przepadały i zalewały mu mózg mrokiem, a serce smutkiem zniechęcenia.
– Strasznie pusto w całym domu – powiedział cicho i rozglądał się po kantorze, po tych
szafach, po oknach, patrzył na Augusta, który oparty grzbietem o framugę drzwi wyprostował się nagle i czekał rozkazu.
Przypatrywał się wszystkiemu dziwnie badawczym wzrokiem, jakby oglądał po raz pierwszy,
i opadł w fotel bezwładnie, zwiesił głowę na piersi i dyszał ciężko, bo mu duszę ścisnął
jakiś mocny, bardzo bolesny spazm strachu niewytłumaczonego, czepiał się jeszcze oczami
czarnych punktów cyfr na białej karcie książki, błyszczenia światła na brązowym wielkim
kałamarzu, to wieszał się jakby na tym coraz słabiej dźwięczącym odgłosie harmonijki, na
szumie parku i na dalekim, głuchym odgłosie turkotów ulicznych, ale dusza ześlizgiwała się
bezwładnie z tych krawędzi i zapadała w ciemnię, pełną strasznej ciszy.
Przed dziesiątą Karol skończył robotę i podał papiery, tłumacząc obszernie każdą pozycję.
– Dobrze, dobrze! – mówił od czasu do czasu Bucholc, nic prawie nie słysząc.
Nic go to nie obchodziło, bo coraz głębiej czuł tę pustkę i osamotnienie, w jakim żył, coraz
mocniejszym kołem zaciskało mu duszę zniechęcenie i niemoc.
– Po co ja się tym zajmuję. Kosztuje tyle czy tyle, to kwestia kasjera – powiedział niechętnie.
Borowiecki zabierał się do wyjścia.
– Idziesz pan już?
– Skończyłem robotę na dzisiaj. Dobranoc panu.
Uścisnął mu rękę i wyszedł, a Bucholc nie mógł się zdobyć na prośbę, aby pozostał, bo
w ostatniej chwili wstyd mu się zrobiło tej dziecinnej słabości.
Słuchał słabnących w oddali jego kroków i byłby bardzo wiele dał, gdyby Borowiecki powrócił.
– August, pójdźmy na górę – szepnął, podnosząc się z miejsca i poszedł bez pomocy lokaja,
który gasił światła i zamykał drzwi.
Drugi lokaj, czuwający w przedpokoju, szedł przed nim ze świecą, a Bucholc wolno wlókł
się przez olbrzymie, ciche i puste mieszkanie.
Tak mu się dziwnie pustym wydawało dzisiaj, tak mu ciężyła ta samotność, że poszedł
zajrzeć do żony, ale żona spała, zakopana w betach, że tylko kawałek jej żółtej woskowej
twarzy widać było na poduszce, nie obudziła się na odgłos jego wejścia, tylko papuga, przebudzona
blaskiem światła, zeskoczyła z klatki i uwieszona pazurami na firance zakrzyczała
żałośnie:
– Kundel, Kundel!
Cofnął się zawiedziony i poszedł prosto do siebie.
– August! – zawołał półgłosem.
Lokaj stanął w oczekującej postawie, ale mu Bucholc nic nie powiedział, siedział w fotelu
przed piecem, poruszał nieodstępnym kijem dogasający ogień i z dziwną, po raz pierwszy
odczuwaną obawą myślał, że musi zostać sam.
– Pozamykaj okiennice – rzekł w końcu i sam sprawdzał, czy dobrze zamknięte są żelazne
wewnętrzne okiennice, rozebrał się, położył i próbował czytać, ale oczy miały ciężar ołowiu,
nie mógł nimi poruszać.
– Czy mogę już iść? – zapytał szeptem lokaj.
– Idź, idź! – odpowiedział gniewnie, a gdy August już dochodził do drzwi, zawołał:
– August!
Lokaj zawrócił i stał czekając, wtedy Bucholc zaczął się go pytać powoli o żonę i o dzieci,
a pytał tak łaskawie, że August odsunął się na bezpieczną odległość od jego kija i odpowiadał nieśmiało, zaniepokojony tą niesłychaną dobrocią.
Bucholcowi szło o to, aby go zatrzymać jak najdłużej w pokoju, a nie mógł powiedzieć
mu prosto w oczy, aby został.
Ta dziwna rozmowa prędko go zmęczyła i w końcu skinął, żeby sobie szedł spać.
Pozostał sam i te obawy samotności, te jakieś dziwne, ciemne trwogi zaczęły mu przenikać
duszę coraz ostrzejszymi włóknami.
Nasłuchiwał pilnie odgłosów z ulicy, ale ulica spała, a słabsze echa nie były w stanie przedrzeć
się przez żelazne, obite wojłokiem108 okiennice.
Uniósł się na łokciu i z zapartym oddechem, kurczowo ściskając rewolwer, słuchał długo,
bo mu się wydało, że słyszy coraz bliższy i wyraźniejszy odgłos kroków przez puste pokoje.
Nikt jednak nie szedł, tylko odgłos bijącego zegaru doszedł go jękliwym dźwiękiem z któregoś
z pokojów.
To mu się wydawać znowu poczynało, że ciężka aksamitna portiera zasłaniająca drzwi,
wydyma się tak dziwnie, jakby się za nią krył człowiek.
Uśmiechnął się z własnego złudzenia i znowu leżał spokojnie, przytłumiwszy światło.
Nie mógł jednak zasnąć.
Godziny płynęły tak strasznie wolno, że wydawały mu się nieskończonością.
I nie uspakajał się zupełnie, a nawet to zdenerwowanie i te wszystkie obawy wzrastały
stopniowo i z wolna zamieniały się w jedną obawę śmierci.
Zdawało mu się, że zaraz umrze, i tak jasno to zobaczył, tak nim ta straszna myśl zatrzęsła, tak go oszołomiła, że zerwał się z łóżka, jakby chciał uciekać, trząsł się cały z trwogi
i zaczął gwałtownie dzwonić na dyżurnego lokaja, śpiącego na dole.
– Idź prędko, niech tutaj zaraz przyjdzie doktór – wołał sinymi ustami.
A gdy po pewnym czasie przyszedł Hamerstein, rzekł mu:
– Mnie coś jest! Obejrzyj no mnie i zaradź.
– Nic nie widzę – odpowiedział zaspany doktór, obejrzawszy go dosyć starannie.
Bucholc zaczął mu opowiadać swój stan.
– Jak się pan prezes wyśpi, to i wszystko przejdzie.
– Głupiś! – odparł mu porywczo Bucholc, ale wielką dozę chloralu zażył i wkrótce zaraz zasnął.
Borowiecki, zmęczony nadprogramową pracą, pojechał do miasta na herbatę.
U Roszkowskiego pusto było już w tej godzinie, tylko w ostatnim pokoju cukierni za lustrem
siedziało trzech mężczyzn: Wysocki, Dawid Halpern i Myszkowski, inżynier z fabryki
barona Meyera.
Przysiadł się do nich, bo znał dwóch ostatnich, a z Wysockim zaraz go poznajomili.
Dawid Halpern, pochylony nad stolikiem, bił w niego chudymi rękami i prawie krzyczał:
– Pan, panie Myszkowski, nie wie, co daje ta praca w Łodzi, bo pan wiedzieć nie chce, ale
ja pana zaraz przekonam, ja panu pokażę rezultaty!
Wyjął z pugilaresu kilka wycinków z „Kuriera” i podsuwając mu pod oczy czytał:
– Słuchaj pan: „Od dnia 22 do 28 wywieziono z Łodzi: wyrobów żelaznych –1791 pudów109,
przędzy 11 614 pudów, wyrobów bawełnianych 22 852 pudów, wyrobów wełnianych
10 309 pudów.” To panu nic nie mówi, to się samo zrobiło! A ja panu pokażę, co przez ten
tydzień robiono w Łodzi.
– Nie nudź pan swoją statystyką. Chłopiec, kawy trzy! Pan Borowiecki napije się z nami?
– Ja tylko parę cyfr panu przeczytam, słuchajcie, panowie, bo to tyle warto co Biblia, a może i trochę więcej: „Przywóz następujący: wełny 11 719 pudów, przędzy 12 333, żelaza 7303,
maszyn 4618, smarów 8771, mąki 36 117, zboża 8794, owsa 18 685, drzewa razem 36850,
bawełny surowej 120 682, węgla kamiennego 1 032 360 pudów.” Takie cyfry głośno dzwonią, to jest ładny papier taki wykaz; Łódź musi mieć dobry brzuch, żeby to wszystko przetrawić,
to trzeba trochę pracować, a pan mówi, że tylko głupi pracują.
– I bydło, pędzone batem – mówił spokojnie Myszkowski, popijając kawę.
– Aj, aj, co pan wygaduje! Jakim batem, gdzie bat! Ludzie muszą robić, no, powiedz pan, co
by robił taki prosty cham, żeby on nie musiał robić! On zgniłby z próżniactwa i zdechłby z głodu.
– Daj pan pokój! Pan się zachwycaj pracowitością Łodzi, wysławiaj pan dalej swoje cudowne
miasteczko, całuj pan po rękach każdego, który tylko zechce zostać milionerem, i gadaj
pan, że ci milionerzy mają dlatego miliony, że najwięcej pracowali.
– Bo oni dlatego właśnie mają, skąd by inaczej je wzięli! – krzyczał zaperzony.
– Bo są głupsi od swoich robotników i dlatego mają pieniądze.
– Ja już nic pana nie rozumiem. Jak pana szanuję, panie Myszkowski, ja nic nie rozumiem,
co pan mówi. Ja dotychczas wiedziałem, że jak kto pracuje, to ma, a jak kto pracuje i jest
mądry, to ma jeszcze więcej, a jak kto jest bardzo mądry i bardzo pracuje, to robi miliony! –
krzyczał głośno Halpern.
– O co panom idzie? – zapytał Borowiecki nie mogąc się połapać.
– Ja twierdzę, że wszyscy milionerzy, wszyscy pracujący całym wysiłkiem swoich i cudzych
mięśni i władz – są głupcami, są kretynami. Pan Dawid Halpern dowodzi przeciwnie.
Wygaduje bajeczne brednie na cześć pracy i stawia na ołtarzu bydlęta gnijące na podściółce
z pieniędzy i każe mi ich podziwiać.
– A prawda musi być w pośrodku! – wtrącił milczący dotychczas Wysocki.
– Idź pan do nieba z tą swoją średnią prawdą. Jest się bydlęciem zupełnym albo człowiekiem,
przejść nie ma w naturze, chyba we łbach zidiociałych ideologów.
– Panie Myszkowski, ja muszę pana przekonać, że fabrykant, że człowiek, który chce zrobić
miliony, robi więcej sto razy niż robotnik i że jego trzeba szanować.
– Daj mi pan spokój z głupcami, którzy się zapracowują na to, aby zrobić pieniądze, mów mi pan
lepiej o wszelkich boskich stworzeniach, które pracują tyle tylko, żeby wyżyć, one mają rozum.
– Panie Myszkowski, żebyś pan miał miliony, tobyś pan inaczej mówił.
– Szanuję pana, ale mogę panu powiedzieć głupstwo, jak pan będziesz gadał rzeczy, których
pan nie rozumie. Miałem dosyć pieniędzy i puściłem je, ot tak! – dmuchnął dymem
w oczy Halpernowi.
– Spytaj się pan Kurowskiego, myśmy razem je puszczali. Ja dbam o pieniądze tyle co
o deszcz wczorajszy. Pan mnie masz, panie Halpern, za głupca! Nie, panie Dawidzie, ja dlatego,
żeby zarobić rubla więcej, niż potrzeba, nie wstanę pięć minut wcześniej, niż mi się chce,
a dlatego, żeby zrobić nawet miliardy – nie poświęcę przyjemności pełnego człowieczego życia,
nie wyrzeknę się patrzenia na słońce, spacerów po powietrzu, swobodnego oddychania, myślenia
nad trochę większymi rzeczami niż miliardy, kochania itd., itd. Ja nie będę robił, robił robił!
bo ja chcę żyć, żyć, żyć! Nie jestem bydlęciem pociągowym ani maszyną, jestem człowiekiem.
Tylko głupiec chce pieniędzy i dla zrobienia milionów poświęca wszystko, życie i miłość,
i prawdę, i filozofię, i wszystkie skarby człowieczeństwa, a gdy się już tak nasyci, że może pluć
milionami, cóż wtedy? Zdycha na materacu wypchanym tytułami własności. Wielka pociecha,
zupełnie tej samej wartości, jak gdyby zdychał na gołej ziemi. A gdyby go później spytano, jak
żył? powiedziałby: Robiłem. Po co? Zrobiłem miliony! Na co? No, żeby mieć miliony, żeby
ludzie podziwiali, żeby jeździć powozem i imponować głupcom i żeby zdechnąć w połowie
życia, zdechnąć z wycieńczenia pracą, ale na milionach! Tfu, z taką głupotą.
– Porusza pan ważną kwestię, o której można by wiele mówić.
– To sobie mówcie, ja idę do domu, ale podejmuję się kiedy indziej w stosownej chwili
przekonać pana, panie Borowiecki, że wam wszystkim zaszczepili strasznego baccilusa pracy,
który toczy cały organizm ludzkości, i myślę, że jeśli się nie opamiętają, to ludzkość prędzej
zginie, niż to przewidują geologowie.
Szli pustym trotuarem w górę ulicy.
Wysocki po długim milczeniu zabrał głos i zaczął namiętnie dowodzić, że złe nie tkwi
w tym, że wszyscy pracują za wiele, a w tym, że nie wszyscy pracują.
Myszkowski nic nie odpowiedział, bo zaraz się z nimi pożegnał i poszedł do domu.
Borowiecki sennym wzrokiem patrzał w uśpioną cichą ulicę.
Halpern podchwycił to spojrzenie i zaczął:
– Pan się przypatruje miastu! Pan sprawdza, że Myszkowski racji nie ma, bo jakby robili, jak
on chce, to by tutaj nie stały te domy, te pałace, te fabryki, te składy, tu nie byłoby Łodzi! Byłbyładny kawałek lasu, gdzie by sobie mogli obywatele wyprawiać polowanie na dzikie świnie!
– Nam nic nie szkodziłoby to, panie Dawidzie.
– Panu może nie, panu Wysockiemu, to nie wiem, ale dla mnie potrzebną jest Łódź, mnie
potrzeba fabryk, wielkiego miasta i wielkiego handlu! Co ja robiłbym na wsi? co ja robiłbym
z chłopami! – wykrzyknął.
– Byłbyś pan pachciarzem – rzekł zimno Borowiecki, oglądając się za dorożką.
– I pomiędzy nimi jest taka konkurencja, że z głodu umierają.
– Tylko ci, co nie umieją oszukiwać chłopów i obywateli.
– To jest gadanie? to jest tylko antysemickie gadanie, w które pan nie wierzy, bo pan dobrze
wie, że płotkę zjada duży kiełbik,, kiełbika zjada okoń, a okonia zjada szczupak, a szczupaka?
Szczupaka zjada człowiek! A człowieka zjadają drudzy ludzie, jedzą go bankructwa,
jedzą choroby, jedzą zmartwienia, aż go w końcu zjada śmierć. To wszystko jest w porządku
i jest bardzo ładnie na świecie, bo z tego robi się ruch.
– Pan masz talmudyczną filozofię, panie Dawidzie.
– To jest filozofia patrzenia, a ja na świat patrzę bardzo dawno, panie Wysocki. Panie dyrektorze,
co pan myśli o Myszkowskim? – zapytał, przytrzymując go za rękę, bo Karol zaczął
się z nim żegnać.
– Bardzo dobry człowiek, bardzo! – szepnął wymijająco.
– On jest genialny człowiek! on ma w głowie miliony i nie chce ich stamtąd wyciągnąć.
Pan wie, że on zrobił nowe odkrycie u Meyera? Nowy sposób blichowania białego towaru.
Meyer zarabia na tym pięćdziesiąt procent, a co, pan myśli, ma z tego Myszkowski? On nic
nie ma! Jemu za ten wynalazek, który wart milion, dali dwa tysiące rubli pensji rocznej, on
wziął i jeszcze chodzi do fabryki, i pracuje w laboratorium! Ja go bardzo szanuję, ale żeby
nie chcieć majątku, żeby się śmiać z tego, że drudzy robią pieniądze, tego nic nie rozumiem,
to jest trochę ciemne.
Stuknął się w czoło.
– Dobranoc panom – rzekł Karol.
– Miałem do pana interes i załatwię go w kilku słowach –zaczął Wysocki. – Nie znając
pana, miałem jednak być u niego z prośbą za jednym człowiekiem.
– Szuka pan zajęcia dla kogo?
– Tak, znam jednego biedaka, który od dwóch lat na próżno poszukuje pracy.
– Specjalista?
– Eks-obywatel ziemski, ale człowiek uczciwości nieposzlakowanej.
– To razem tyle kwalifikacyj, że może szukać miejsca jeszcze drugie dwa lata z takim samym
skutkiem.
– Bardzo biedny i bardzo obarczony rodziną, umierają wprost z głodu.
– Nie wyjątkowy wcale, bo takich nie brakuje w Łodzi.
– Może by pan pomógł. Jakiekolwiek miejsce, jakkolwiek płatne, najprostsze, byłoby dla
niego prawdziwym dobrodziejstwem. Niechaj mi pan daruje, że prawie nieznajomy i zaraz
z prośbą się udaję.
– Nie w tym środek kwestii, tylko że nie wiem, co panu odpowiedzieć. Miejsc lepiej płatnych
nie ma nigdy wolnych, ponieważ na każdą opróżnioną posadę zgłasza się dwudziestu
kandydatów, i to przeważnie samych specjalistów.
– Mnie idzie o najzwyklejszą pracę, więc jeśli pan może...
Borowiecki dał mu swój bilet wizytowy.
– Niechaj ten protegowany pański przyjdzie do mnie z tym biletem jutro po południu do
fabryki. Miejscami nie rozporządzam, ale będę się starał coś zrobić dla niego, tylko że panu
nie ręczę za skutek.
Rozeszli się zaraz w różne strony.
XIV
Dawid Halpern szedł wolno Piotrkowską, rozmyślał o Myszkowskim i przypatrywał się
miastu, które kochał całą swoją entuzjastyczną duszą.
Nie chciał pamiętać, że to miasto zabrało mu wszystko, co kiedyś posiadał po ojcu, że od lat
wielu żyje z dnia na dzień, że wciąż zmieniać musi sposoby zarobkowania, że wciąż jest tylko na
drodze do majątku, który mu się wiecznie wyślizgiwał z rąk, co sobie tłumaczył brakiem szczęścia,
ale pomimo tego wytrwale zakładał kantory, to sklepy, to zostawał agentem i zawsze kończył bankructwem,
ale nie tracił nadziei, szedł jednako przez życie, zapatrzony w Łódź i w jej potęgę, oszo-łomiony jej wielkością, zahipnotyzowany milionami, jakie się przewalały dookoła niego.
Nie miał dzieci, miał tylko żonę, na którą pracował, aby mogła corocznie jeździć do Franzensbadu
leczyć się, sam zaś od wielu lat nie wychylał się za Łódź, nie dbał, co jada, jak
mieszka, w czym chodzi, sam nic nie miał, ale był szczęśliwym, że miasto posiada coraz
więcej, że mógł widzieć ten ruch szalony, przewalanie się towarów, huk maszyn pracujących,
zgiełk na ulicach, zapchane składy, nowe ulice, milionerów, fabryki, wszystko, co składało
się na ten kolos, który spał teraz pod cichym ciemnym niebem, przez które płynął księżyc.
Kochał Łódź, jak kochał fabrykantów i robotników i jak kochał nawet prostych chłopów,
tłumnie ściągających na każdą wiosnę, bo większa ich liczba na ulicach mówiła, że znowu
przybędzie miastu fabryk i domów, i ruchu.
Kochał Łódź.
A co go obchodziło, że ta Łódź była brudna, źle oświetlona, źle zabrukowana, źle zabudowana,
że domy waliły się corocznie na głowy mieszkańców, że w bocznych ulicach w biały
dzień zarzynali się ludzie scyzorykami!
O takich głupstwach nie myślał, jak i nie myślał o tym, że tutaj tysiące ludzi marło z głodu,
że tysiące ludzi gniło w nędzy, że tysiące ludzi walczyło całym wysiłkiem o nędzny byt
i że ta walka, cicha i straszna przez swoją ustawiczność, walka prowadzona nawet bez nadziei
zwycięstwa, zżerała więcej ludzi rocznie niźli najgroźniejsze epidemie.
– „Z tego robi się ruch” – tłumaczył ciesząc się, że miasto wzrastało z szalonym pośpiechem,
że mógł podziwiać olbrzymie cyfry „wywozu i przywozu”, a ogólna cyfra obrotów
wzrastała corocznie o całe dziesiątki milionów.
Jego sucha semicka dusza tonęła w tych cyfrach i lubowała się ich zwiększaniem.
Z dumą spoglądał na nowych milionerów i czcił ich całą duszą; z zachwytem niekłamanym
podziwiał z trotuarów przepych zaprzęgów i mieszkań; z entuzjazmem rozgłaszał po
mieście cyfry sum, jakie różni królikowie bawełniani i półwełniani wyrzucali na przyozdobienie
swoich pałaców i legowisk.
Takim był Dawid Halpern, który teraz szedł na ulicę Średnią do mieszkania i rozmyślał
o Myszkowskim.
Dla niego, czciciela pieniędzy, Myszkowski był zupełnie niezrozumiałym.
Nie mógł pojąć, jak można nie brać milionów, skoro same włażą do kieszeni.
Z podobnymi myślami otworzył cicho drzwi na trzecim piętrze jakiegoś wielkiego domu,
ale nim wszedł, usłyszał przyciszone tony muzyki, płynące z głębi ciemnego korytarza.
Wszedł do mieszkania.
Żona już spała, a że mu się zachciało jeść, przeszukał szafkę i z kawałkiem cukru, bo nic
więcej nie znalazł, poszedł cicho do kuchenki zrobić sobie herbaty.
Samowar był już zimny, nalał jednak herbaty w filiżankę i przegryzając cukrem pił spacerując w malutkim przedpokoju, żeby nie budzić żony i słyszeć trochę tej muzyki sączącej się
przez drzwi.
Znudziło mu się dość prędko to spacerowanie, bo z filiżanką w ręku przeszedł korytarz
i zapukał bardzo delikatnie do drzwi, za którymi grano.
– Herein!110 – odezwał się głos ze środka.
Wszedł śmiało, kiwnął życzliwie głową grającym i usiadł pod piecem, popijał herbatę
małymi łykami i słuchał muzyki z nabożnym skupieniem.
Horn grał na flecie, Malinowski na wiolonczeli, Szulc na klarynecie, a na skrzypcach Blumenfeld,
który prowadził całą drużynę. Drugie skrzypce prowadził Stach Wilczek.
Józio Jaskólski siedział w drugim pokoju przy stoliku i list jakiś przepisywał.
Prócz Horna wszyscy byli kolegami ze szkoły i zbierali się po dwa razy na tydzień, aby
wspólnie grywać.
Muzyką bronili się bezwiednie przed stępieniem, jakie dawała codzienna, ciężka praca, bo
pracowali jako technicy, majstrowie lub praktykanci po fabrykach lub kantorach.
Horn, jako najzamożniejszy, bo był tylko w Łodzi na praktyce i miał bogatego ojca, gromadził ich w swoim mieszkaniu i pokupował instrumenta, ale duszą tych biesiad muzycznych
był Blumenfeld, muzyk z powołania i wykształcenia, bo skończył konserwatorium, ale że
muzyka nie dawała mu w Łodzi utrzymania, więc tymczasem pracował w kantorze Grosglika
jako buchalter111.
Józio Jaskólski był pomiędzy nimi najmłodszym, grać nie umiał, ale żył z nimi blisko
i często przychodził, bo namiętnie lubił słuchać ich opowiadań o różnych awanturach miłosnych.
Marzył bowiem o miłości z całą pasją osiemnastoletniego chłopaka, surowo wychowanego.
Tamci grali, a on przepisywał sobie list miłosny, jaki mu dał do przeczytania Malinowski,
który z powodu swojej urody dosyć ich otrzymywał.
List był pisany nieortograficznie, ale tak namiętnie, że Józio czerwienił się co chwila i zamglonymi
oczyma wpatrywał się w te szeregi koszlawych i niezgrabnych liter.
Upajał się tymi wybuchami dzikiej czułości i równocześnie gryzło go straszne pragnienie,
żeby go kto tak kochał, a raczej, żeby otrzymywał podobne listy.
Muzyka skończyła się wreszcie, bo posługaczka wniosła samowar. Horn pomagał nakrywać
stół i sam rozstawiał szklanki.
– Wilczek, trzy razy pan sfałszowałeś. Wziąłeś pan  zamiast D, potem jechałeś pan
o jedną oktawę niżej – zaczął Blumenfeld.
– Nic nie szkodzi, bo was dogoniłem prędko – śmiał się Wilczek, chodząc po pokoju, zacierał ręce, a potem bardzo uperfumowaną chustką obcierał sobie tłustą, okrągłą twarz, pokrytą rzadkim, niezdecydowanego koloru zarostem.
– Pachniecie jak cały skład perfum! – szepnął Horn.
– Mam perfumy w komis! – usprawiedliwiał się.
– Czym wy już nie handlujecie? – śmiał się Szulc, który pomimo swojej baryłkowatości
raźno się uwijał, nalewając herbatę dla wszystkich.
– Choćby waszym mięsem, Szulc.
– To nie dowcip! – szepnął Blumenfeld, siadając przy stole i rozgarniał chudą, nerwową
ręką jasnozłociste włosy, które jakby aureolą otaczały jego wysokie, bardzo ładne czoło
i długą, cierpiącą twarz o gorzkim uśmiechu.
– Panie Halpern, może pan z nami siądzie – zapraszał Horn.
– A dobrze, napiję się gorącej herbaty. Panowie, gracie coraz lepiej, ten kawałek, co to
podobny do tego, jakby kto bardzo płakał, to mi zrobił takie wrażenie, że siedzieć nie mogłem. Śliczny koncert.
– Panie Józefie, herbata czeka na pana! – wołał Horn.
Józio, rozczerwieniony jeszcze, przyszedł siadając na końcu, ażeby ukryć wzburzenie i pomieszanie,
jakie w nim sprawił ten list.
Pił herbatę prędko, parzył się ciągle i milczał, powtarzając w myśli ogniste frazesy, a chwilami
spoglądał z podziwem na Malinowskiego, że siedzi tak spokojnie i pije herbatę.
– Pijcie wódkę, a nie oglądajcie zegarka, gdzież wam się spieszy, Wilczek?
– Idziecie na dyżur?
Bo Wilczek pracował w magazynach kolejowych.
– A nie, z biurem już dzisiaj pożegnałem się na zawsze.
– Co, co? Wygraliście na loterii?
– Żenicie się może z Mendelsohnówną?
– Dajecie może drapaka z kasą kolejową do Ameryki?
Wołali chórem.
– Nic z tego, bo mam coś lepszego, interes cudowny, który mnie musi postawić, zobaczycie,
że stanę od razu na czterech nogach.
– Ty zawsze byłeś czworonogiem! – odezwał się Malinowski i spojrzał na niego zielonymi
oczami, w których była pogarda i niechęć.
– Ale nigdy nie byłem wariatem, nie zajmowałem się wynalazkami, niemożliwymi do urzeczywistnienia.
– Co ty wiesz, co ty możesz wiedzieć prócz tego, żeby okpiwać na kupnie i na sprzedaży,
ty jesteś prosty, ordynarny handełes. Wiedzże o tym, że wariactwa ludzi genialnych więcej
przyniosły dobrego światu niźli praktyczna głupota podobnych tobie, umiejąca tanio kupić
i drogo sprzedać. Słyszysz, Wilczek?
– Słyszę i będę o tym pamiętał, gdy zażądasz nowych kredytów.
– A propos, sprowadź mi dwadzieścia funtów drutu miedzianego, takiego, jaki był ostatnio
– rzucił spokojnie Malinowski.
Wilczek pomimo gniewu zanotował obstalunek w notesie.
– Dajcież spokój z kłótniami i interesami.
– Jedno drugiemu nie przeszkadza – szepnął Wilczek i chodził po pokoju, zacierał ręce
nerwowo, oblizywał duże, wywinięte usta i często poprawiał włosy, rozczesane przez całą
głowę i tworzące mu grzywkę nad niskim, brzydko pomarszczonym czołem.
Malinowski powlókł za nim oczami i szepnął:
– Wyglądasz jak stara pokojówka!
– Co wam to przeszkadza!
– Irytuje mnie widok takiego mebla, przeszkadza patrzeć swobodnie.
– To patrzcie się w samowar albo w koniec własnego nosa, macie przecież na co.
– Kiedy kufa112 mi właśnie przeszkadza patrzeć na samowar.
– Malinowski! – syknął Wilczek z uśmiechem i jego małe niebieskie oczki, głęboko schowane,
zamigotały gniewem, zaczął szarpać wielki złoty łańcuszek od zegarka.
– Wilczek! – uśmiechnął się słodko i słodko patrzył na Stacha.
– Wam niedługo trzeba włożyć kagańce, bo się kiedy jeszcze pogryziecie.
– Powiem wam wspaniałą rzecz, tylko nie przeszkadzajcie – zawołał Szulc, znowu nalewając wszystkim herbatę. – Mówił mi dzisiaj Reck, który przyjechał z Sosnowca od Dülmana.
– Ciekaw jestem, co można jeszcze nowego powiedzieć o tym bydlęciu.
– Zaraz się dowiesz. Miesiąc temu bawił w Sosnowcu przejazdem jakiś hrabia. Dülman,
dawny handlarz świń, dawny oberkelner113 z Katowic i dawna kanalia, zaprosił hrabiego do
siebie, ale mało, że go zaprosił, kazał na jego przyjęcie wystawić bramę triumfalną, wyprawiał wspaniałe obiady, specjalnymi pociągami sprowadzone z Berlina, sam mu buty ściągał,
bo chciał przez pośrednictwo tego hrabiego dostać jaki pruski order. Hrabia spał w jego pałacu
przez całe trzy dni i odjechał do Vaterlandu114. Po jego wyjeździe w parę dni Dülman przysyła po Recka, który jest technikiem w jego fabryce, w oddziale stolarskim. A gdy Reck
przyszedł, Dülman każe mu zrobić rysunek wspaniałej skrzyni, jak można najozdobniejszej.
Reck zrobił coś w rodzaju olbrzymiej trumny i podług jego rysunku wykonano tę skrzynię
w Berlinie i przywieziona do Dülmana. Otóż ten idiota, wobec całej rodziny i dyrektorów
swoich, ustawił skrzynię na honorowym miejscu w salonie, a do skrzyni wstawił łóżko z całą
pościelą i ze wszystkim, czego używał ów hrabia, skrzynię zamknął na klucz, a na niej przybito
brązową blachę z takim napisem niemieckim: „W tej skrzyni stoi łóżko, a na łóżku leży
pościel, a w tej pościeli, na tym łóżku dnia X roku 18... raczył spać trzy razy jaśnie wielmożny graf Wilhelm Johann Somerst-Somerstein.”
– Ależ to farsa, to niemożliwe!
Zaczęli oponować.
– Ja Reckowi wierzę, on nigdy nie kłamie.
– Ależ to byłaby głupota potworna!
– Co chcecie, takiego eks-świniarza olśniła łaskawość grafa.
– To jest możebne, a bo to w Łodzi mało jest podobnych śmieszności pomiędzy milionerami!
Przecież wszyscy znają szczegóły pojedynku Stanisława Mendelsohna z tym inżynierem
Myszkowskim.
– A Knaabe to nie śmieszny? A stary Lehr, który jak siedzi w restauracji, a kto zawoła głośno:
„Kelner!”, to się bezwiednie zrywa z krzesła, bo był przecież kiedyś kelnerem, a Zuker
jeszcze mojej matce przynosił do domu resztki do sprzedania. Lehr, na przykład, umie się tylko
podpisywać, a przyjmuje interesantów w swoim gabinecie z książką w ręku, a którą mu zawsze
lokaj daje otworzoną, bo były wypadki, że Lehr trzymał ją przy gościu do góry nogami!
– Każdemu wolno robić, co mu się podoba, nie widzę potrzeby wyśmiewania się.
– Ale i każdemu wolno się z tego śmiać, co jest głupie.
– Ty, Wilczek, bronisz swojej sprawy, bo i z ciebie się śmieją, z twojej grzywki, z perfumowania
i z twoich łańcuszków i pierścionków, z twojego szyku.
– Głupcy śmieją się ze wszystkiego. Ten się śmieje najlepiej, kto się ostatni śmieje.
– Czyli jak zrobisz miliony, obiecujesz śmiać się z nas wszystkich.
– Bo jesteście godni śmiechu.
Halpern uścisnął im ręce i wyszedł, nie lubił bowiem, żeby młodzież ośmielała się przekpiwać
z fabrykantów.
– Dlaczego? powiedzcie no wyraźnie, Wilczek.
– Bo wy się nie śmiejecie szczerze, wy drwicie ze złości, że nic nie macie, a oni mają
miliony.
– Nowe rzeczy gada! Myślałem, że powiecie co nowego, a jeśli chcecie mówić tak dalej,
to już lepiej przestańcie.
– Bądźcie no cicho na chwilę, jest ważna sprawa – podniósł głos Malinowski. – Józio Jaskólski
potrzebuje stu rubli na jutro wieczór i prosi nas wszystkich o pożyczenie tej sumy,
będzie oddawał po dziesięć rubli miesięcznie. Pieniądze te są dla niego kwestią życia i śmierci,
więc ja jeszcze od siebie proszę was wszystkich o koleżeńską pomoc. Za całą sumę ręczę.
– Dasz ewikcję na swoim wynalazku.
– Wilczek! – krzyknął rozdrażniony uderzając pięścią w stół. – Zróbmy składkę pożyczkową, panowie – dodał łagodniej, kładąc na stole jedyne pięć rubli, jakie miał. Szulc położył
drugie pięć, Blumenfeld dziesięć.
– Co będzie brakować, dołożę, bo chociaż dzisiaj nie mam, ale mogę pożyczyć jutro –
mówił Horn. – No, Wilczek, dajcie no ze dwadzieścia rubli.
– Słowo honoru, że nie mam trzech rubli nawet przy sobie, załóżcie za mnie pięć rubli.
– Dowcipnie kombinujecie – szepnął Horn.
– Na niego nie liczcie. Musicie, Horn, pożyczyć osiemdziesiąt rubli, bo jest dwadzieścia,
ale koniecznie przed szóstą wieczorem jutro.
– Z pewnością, niech pan przyjdzie do mnie, panie Józefie.
Józio ze łzami rozrzewnienia dziękował wszystkim, prócz Wilczkowi, który pogardliwie
się uśmiechał i chodził coraz prędzej po pokoju. Miał pieniądze, ale nigdy nikomu nie
pożyczał.
– Na co ci potrzeba aż stu rubli? – zapytał Józia.
– Kiedy nic nie dajesz, to niepotrzebnie się wypytujesz.
– Pozdrów mamę ode mnie.
Józio nic się na to nie odezwał, miał do niego wielki żal, bo dobrze pamiętał, ile ten sam
Wilczek zawdzięczał im, a potem śpieszno mu było lecieć z radosną nowiną do domu, bo tych
pieniędzy potrzebował dla matki, której jakiś piekarz oddawał w zarząd sklepik, ale pod warunkiem
złożenia storublowej kaucji. Było to niejakie zabezpieczenie od głodowej śmierci
całej rodziny, bo mieszkanie mieli mieć darmo i pewien procent określony od sprzedaży. Józio
wyszedł pośpiesznie, ale ze schodów wrócił i szepnął do Malinowskiego:
– Adaś, pożycz mi na parę dni tego listu, ja ci go nie zniszczę.
– Możesz go sobie wziąć na własność, nic mi po nim.
Józio go ucałował i pobiegł.
Zamilkli na chwilę.
Blumenfeld nastrajał skrzypce, Horn pił herbatę, Szulc patrzył na Malinowskiego, który
z tym swoim wiecznym uśmiechem wpatrywał się w formuły algebraiczne, jakie kreślił ołówkiem
na serwecie, a Wilczek wciąż spacerował i rozmyślał o jutrzejszym interesie, jaki miał
go postawić na cztery nogi, a w przerwach wodził po towarzyszach ironicznym, niedbałym
wzrokiem, w którym było wiele politowania, a jeszcze więcej lekceważenia, a czasami i przysiadał z sykiem i zdejmował kamasz na chwilę, bo był obuty w lakierki bardzo eleganckie,
a1e tak ciasne, że czuł je coraz mocniej.
Był ubrany z wielką a przesadną elegancją kantorowicza.
– Szulc, odkryłem bezwiednie tajemnicę waszego młodego Kesslera! – zaczął, nakładając
znowu but i spacerując po pokoju.
– Wy macie specjalną zdolność śledczą.
– Bo dobrze patrzę.
– Czasem się opłaca taki dobry wzrok!
– Malinowski! – zawołał siadając, bo kamasz palił go jeszcze więcej.
– Nie przerywajcie sobie popisów własnego sprytu i przenikliwości, będziemy słuchać
cierpliwie i może buciki trochę zmiękną – szydził Adam.
– Spotkałem wczoraj rano na Wschodniej bardzo ładną dziewczynę, poszedłem za nią, żeby
się jej przyjrzeć lepiej, bo znałem skądś jej twarz. Weszła do jednego z domów na Dzielnej
i zniknęła mi w podwórzu. Trochę strapiony szukam stróża, aby się od niego dowiedzieć, gdy
natykam się na młodego Kesslera, wchodzącego do bramy. Wydało mi się to podejrzanym, bo
przecież wiadomo, że Kessler wciąż się włóczy za dziewczynami. Zaczekałem przed domem
i po kilkunastu minutach doczekałem się, ze wyszedł, ale nie sam, wyszedł z tą dziewczyną,
tylko tak ubraną wspaniale, że z trudem ją poznałem. Wsiedli do powozu czekającego o kilka
domów dalej i pojechali w kierunku kolei. Tę dziewczynę, Malinowski, musisz znać?
– Skądże takie przypuszczenie? – zapytał spokojnie na pozór.
– Widziałem cię z nią przeszłej niedzieli, wyszedłeś z domów familijnych Kesslera i prowadziłeś ją nawet pod rękę.
– To nieprawda? to nie mogła być... – zawołał gwałtownie, połykając jakieś imię.
– Jestem najpewniejszy, że to ona. Brunetka, bardzo żywa i bardzo ładna.
– Dajmy pokój, co mnie to obchodzi – szepnął niedbale i czuł, że mu jakaś ręka wsunęła
się do wnętrzności i szarpie je strasznie.
Z tego jednego szczegółu poznał, że to była Zośka, jego siostra.
Nie, nie mógł w to uwierzyć, siedział w milczeniu i chciał iść, do domu, ale się nie ruszył,
nie podniósł nawet oczu na towarzyszów, bo się bał spotkać z ich wzrokiem, żeby mu nie
wyczytali tajemnicy.
Ochłonąwszy nieco, najspokojniej ubrał się i wyszedł nie czekając na kolegów.
Pobiegł do rodziców, mieszkających w domach familijnych Kesslera.
Wielkie trzypiętrowe czworoboki, podobne do koszar, w których się gnieździło kilkaset
osób, stały ciemne i ciche, tylko w jednym oknie błyskało światło. Dom spał zupełnie, bo
nawet na korytarzach, którymi biegł Malinowski, było ciemno i pusto, a tylko jego kroki huczały po całym domu.
W mieszkaniu zastał matkę i młodszego brata, który siedział w kuchence i okręcony w chustkę,
zatykając uszy rękami, kiwał się i monotonnym głosem wbijał sobie w pamięć jutrzejszą lekcję.
– Dawno ojciec poszedł do fabryki? – zapytał szukając oczami Zośki w drugim pokoju.
Matka nie odezwała się, klęczała przed złocistym obrazem Częstochowskiej, który stał na
komodzie w oświetleniu purpurowej lampki, modliła się półgłosem, szybko przesuwając
ziarnka wielkiego różańca.
– A gdzie Zośka? – zapytał, znowu drżąc z niecierpliwości.
– „i błogosławiony owoc żywota Twojego Jezus, Amen!” – Ojciec poszedł już dawno.
Zośka jeszcze wczoraj pojechała do cioci Olesi.
Ciągnęła dalej przerwany pacierz.
Adam nie wiedział, co robić; chciał matce powiedzieć o swoich podejrzeniach, ale zobaczywszy
ją w takim nabożnym skupieniu, tak rozmodloną, nie śmiał.
Żal mu było zamącać tego spokoju, jaki panował w mrocznym, cichym mieszkaniu.
Siedział czas jakiś, patrząc na starą, zmęczoną twarz matki, na jej siwe włosy pokryte
krwawym refleksem lampki, to na dwie doniczki kwitnących hiacyntów, postawionych z boku
obrazu, które roztaczały po pokoju duszący zapach.
– Rivus – strumień, terra – ziemia, mensa – stół, nautilus – marynarz – powtarzał z monotonnym
uporem brat, kołysząc zawzięcie nogami.
– Naprawdę Zośka pojechała do ciotki? – zapytał ciszej.
– Mówiłam ci. Herbata jeszcze będzie gorąca, Józiek niedawno wodę przynosił z fabryki,
jeśli chcesz, to ci zrobię herbaty, co?
Nic nie odpowiedział, wyszedł spiesznie, nie zwracając uwagi na wołania matki, aby powrócił; poszedł do fabryki Kesslera, gdzie ojciec pracował jako mechanik przy głównym
motorze.
Szwajcar przepuścił go bez trudności na wielki ciemny dziedziniec, obstawiony z trzech
stron olbrzymimi gmachami, które połyskiwały setkami okien i wrzały nieustannym głuchym
hukiem maszyn pracujących, bo oddziały tkackie i przędzalniane z powodu nawału roboty
szły już od miesiąca dniem i nocą.
Z czwartej strony, zamykającej ten długi czworobok przed olbrzymim kominem, stał wysoki
trzypiętrowy budynek, podobny do wieży, przez którego słabo oświetlone okna majaczyło w szalonym ruchu olbrzymie koło rozpędowe.
Przeszedł obok niskich, bezczynnych teraz pawilonów, gdzie były farbiarnie włóczki i mydlarnia,
bo z olejów otrzymywanych przy odtłuszczaniu wełny prócz potażu robiono i szare
mydło; szedł obok pieców z daleka już czerwieniących się wielkimi ogniskami, które rzucały
krwawe smugi światła na kupy węgla leżące niedaleko.
Kilku półnagich, czarnych od pyłu ludzi zwoziło nieustannie węgiel wózkami, a kilku innych
wrzucało go do palenisk, i wszedł do wieży.
Na razie nie spostrzegł nic w półmroku, w którym główne koło, niby jakiś gad potworny
skręcony w kłębek, z szybkością szaloną, rozpryskując stalowymi błyskami, wypryskiwało
z ziemi, gdzie było do połowy zanurzone, rzucało się w górę z szaleństwem, jakby chcąc rozbić
te więżące je mury i uciec, zapadało z. wściekłym świstem, wyrywało się znowu i biegło
bezustannie i z taką szybkością, że nie można było uchwycić jego kształtu, widać było tylko
drżącą mgłę błysków, odpryśniętych od stalowej polerowanej powierzchni, która srebrnawą
aureolą pędziła za kołem i przepełniała ciemną wieżę miliardami ostrych iskier.
Kilka olejnych lampek, przyczepionych do ścian, drżącymi płomykami oświetlało tłoki,
które niby stalowe, grube jak drzewa ręce pracowały również nieustannie z jednostajnym,
przeszywającym świstem, jakby usiłowały z nadaremną wściekłością pochwycić to koło, już
oburącz trzymane i wiecznie się wymykające.
Stary Malinowski chodził z oliwiarką w ręku dokoła mosiężnej barierki otaczającej maszynę
i co pewien czas sprawdzał na manometrze ilość produkowanej siły.
Spostrzegł syna, ale obszedł maszynę, powycierał jej pewne części, zbadał wzrokiem funkcjonowanie
i dopiero przyszedł; nabił fajkę tytuniem, zapalił i spojrzał pytająco na syna.
– Przyszedłem ojcu powiedzieć, że Zośka prawdopodobnie jest kochanką Kesslera.
– Głupiś! Widziałeś?
Malinowski zaczął mu opowiadać, co słyszał od Wilczka, ale mówił szeptem, gdyż w tym
roztrzęsionym, piekielnym szumie i głos armaty zginąłby bez echa.
Stary słuchał uważnie, jego bure oczy podobne do stalowych błysków koła, które wznosi-ło się i zapadało bezustannie, poczynały świecić i drgać.
– Dowiedz się wszystkiego, wszystkiego – szeptał nachylając ku niemu suchą, szarawą
twarz o ostrych jakby z kamienia ciosanych rysach.
– Ja się dowiem, ale jeśli tak jest, to już mu się na zawsze odechce uwodzić swoje robotnice,
na zawsze – dodał z naciskiem i jego zielone, słodkie oczy strzeliły ogniem zawziętości,
a słodkie karminowe usta posiniały, odsłaniając długie i ostre jak u wilka zęby.
– Suka! – rzucił stary przez zęby zaciśnięte, przypychając palcem tytuń.
– Co ojciec o tym myśli? mamie nie mówiłem jeszcze nic.
– Sam jej powiem. Dowiedz się tylko dobrze, to już się z Kesslerem załatwię.
Poszedł do maszyny i powrócił po chwili.
– Czemu nie byłeś u mnie cały tydzień? – zapytał miękko, z wielką miłością w głosie.
– Robiłem koło swojej maszyny.
Stary spojrzał na niego spod oka, ale się nic nie odezwał, chociaż nienawidził całą duszą
tę maszynę, którą od roku już stwarzał Adam, nie żałując czasu ani pieniędzy.
– Późno, idź spać, Adaś. Dobrze, żeś powiedział. Przekonaj się zupełnie i powiedz mi,
w domu nie mów nic. Jeśli jest, jak przypuszczasz, to ja sam się z nimi załatwię. Kessler ma
miliony, ale radę mu dam.
Mówił z chłodnym, prawie okrutnym spokojem, tak samo jak kiedyś w Zabajkalskim kraju,
gdy chodziło o zakład na szarego niedźwiedzia z toporem w ręku.
Ścisnęli sobie ręce i popatrzyli w oczy.
Stary znowu zaczął chodzić dookoła maszyny, naoliwiać, czyścić, patrzeć na manometr,
a chwilami opierał się grzbietem o trzęsącą się ścianę i zapatrzony w ten wir błysków, drgań,
cieniów i świstów, pokrywający szalony ruch koła, szeptał jakby z żałością:
– Zośka!
Adam powrócił do mieszkania z pewną ulgą w duszy.
Horn już spał, więc przymknął drzwi od jego pokoju i zabrał się do rozbierania tej maszyny,
która mu wypijała życie, bo robił ją od roku i nigdy skończyć nie mógł.
Miała to być maszyna dynamo-elektryczna o tak prostej konstrukcji i tak tanim motorze,
że zrobiłaby przewrót w świecie, gdyby się tylko udała, gdyby go tylko nie zawodziły ciągle
obliczenia, gdyby mu ciągle coś nie stawało na przeszkodzie.
Był ciągle bliskim zwycięstwa, codziennie sobie obiecywał, że to już jutro zwycięży, a te
jutra tworzyły długie miesiące i zwycięstwa nie było.
Siedział tak długo, że nad ranem Horn się obudził i zobaczywszy światło zawołał:
– Adam, idźcie spać.
– Zaraz – mruknął i rzeczywiście zgasił światło i położył się do łóżka.
Świt szary zaczął zaglądać oknem i napełniać pokój tym dziwnym światłem, w którym
ludzie i rzeczy mają wygląd trupów, a świat wygląda jak pustka.
Adam patrzył w okno, w gwiazdy, które bladły coraz bardziej i kolejno zapadały w jasności
zalewającej świat. Spać nie mógł, po kilka razy wstawał i sprawdzał obliczenia lub głowę
wychylał przez lufcik na surowy powiew poranku i ślizgał się po tysiącach czarnych lśniących dachów, zaledwie słabo wyłaniających się z mroku.
Miasto spało w zupełnej, absolutnej ciszy, nie zmąconej najmniejszym dźwiękiem.
Setki kominów, niby las kolumn czarnych, chwiały się w tych ruchomych mgłach, co wstawały z pól rozmiękłych i z wolna niby białawym obłokiem zwłóczyły się na miasto i darły
się o ostre szczyty.
Położył się raz jeszcze, ale teraz znowu przeszkodziły mu spać myśli o Zośce i ten chór
gwizdań, jaki wkrótce zaczął się rozlegać nad cichym miastem.
Gwizdawki piały przenikliwie i ze wszystkich stron: z południa i z północy, ze wschodu
i zachodu miasta zrywały się ryki metalowych gardzieli, łączyły w jeden chór, rozdzielały na
pojedyncze tony, a darły zgrzytem powietrze.
Horn, który od czasu zerwania z Bucholcem nic nie robił i czekał na rezultat starań, jakie
czynił Borowiecki, aby go umieścić u Szai, wstał dzisiaj tak późno, że nim wypił herbatę,
czas było już iść na obiad, a nim zaszedł do „kolonii”, gdzie się stołował, już tam byli wszyscy
po obiedzie i nie zastał Borowieckiego, z którym się chciał zobaczyć.
Kama zajęta była fryzowaniem piór, a kilka pań i panien szyło w stołowym pokoju, przemienionym
na pracownię.
– Pan z pewnością jest chory, ja to widzę – wykrzyknęła Kama, bo miał ze znużenia i bezczynności
bardzo nieszczęśliwą minę.
– Dobrze Kama widzi, bo jestem chory rzeczywiście.
– Ja wiem, wczoraj pan u nas nie był, bo poleciał pan na łobuzerkę.
– Graliśmy cały wieczór w domu.
– A nieprawda, był pan na bibce, bo ma pan oczy podsiniałe, o! – zaczęła paluszkiem
wodzić mu pod oczami.
– Pewnie umrę, Kama, pewnie umrę – mówił robiąc tragiczną minę.
– Tak nie trzeba mówić, ciociu, no, ja nie chcę! – zawołała, bo zamknął oczy, głowę przechylił na poręcz krzesła i udawał trupa.
Kama uderzyła go piórem po twarzy i udawała mocno rozgniewaną, bo połowa jej wichrowatych
włosów opadła na czoło i zasłoniła oczy.
Horn po obiedzie siedział w milczeniu i umyślnie nie zwracał uwagi na jej minki, jakie
stroiła do niego, udawał obojętnego, a w istocie był znudzonym i leniwie przypatrywał się szeregowi portretów familijnych, tym wielkim głowom szlachciców z XVIII
wieku, które spod wygolonych czupryn zdawały się patrzeć surowo, groźnie prawie na
setki dachów i kominów fabrycznych, roztaczających się za oknem, to na te znękane, blade,
wycieńczone nadmierną pracą bezbarwne twarze prawnuczek, zajętych pracą ciężką
na chleb powszedni.
– Czy mam prosić, aby pan raczył przemówić do nas słówko?
– Kiedy mi się nie chce mówić.
– Ale pan nie chory, prawda? – zapytała cichutko, z niepokojem patrząc mu w oczy. –
A może pan nie ma pieniędzy? – dodała prędko.
– Nie mam i jestem bardzo biedna sierota – żartował.
– Ja panu pożyczę, naprawdę panu pożyczę! Oho, mam czterdzieści rubli.
Ujęła go za rękę i wyprowadziła do saloniku, gdzie biały Picolo zaczął szczekać na nią
i ciągnąć za sukienkę.
– Naprawdę panu pożyczę – zaczęła nieśmiało. – Mój złoty panie, mój drogi, mój
kochany – szczebiotała wspinając się przed nim na palce i gładząc go po twarzy – niech
pan pożyczy ode mnie. To są moje własne pieniądze, ja sobie uskładałam na kostium
letni, ale to mi pan jeszcze na czas odda, no! – błagała go prawie, z wielką serdecznością.
– Dziękuję, Kama, bardzo dziękuję, ale pieniędzy mi nie potrzeba, mam!
– Nieprawda. Proszę pokazać pugilares.
A gdy się wzbraniał, wyciągnęła mu szybko pugilares z kieszeni i zaczęła w nim przewracać,
ale jeszcze szybciej spostrzegła w nim swoją fotografię.
Patrzyła na niego długo i słodko, rumieniec z wolna powlókł jej szyję i twarz, oddała mu
pugilares i szepnęła bardzo cicho:
– Ja pana kocham za to, kocham! Ale fotografię wziął pan z cioci albumu, aha!
– Kupiłem u fotografa.
– Nieprawda!
– Kiedy pani nie wierzy, to wychodzę.
Dopędziła go przy drzwiach i zastąpiła mu drogę.
– Ale pan nikomu nie pokazuje tej fotografii?
– Nikomu.
– I zawsze pan ją nosi przy sobie?
– Zawsze, ale nigdy na nią nie patrzę, nigdy.
– A nieprawda! – wykrzyknęła energicznie. – Weźmie pan pieniądze?
– Czasem tylko patrzę, ot tyle, o!
Ujął jej obie rączki i obie gorąco obcałowywał.
Wyrwała się zaraz, uciekła do drzwi saloniku, rozczerwieniona i zadyszana wołała:
– Pan jest taki mocny jak niedźwiedź! nie cierpię pana, nienawidzę.
– I ja Kamy nie cierpię i nienawidzę – wołał wychodząc.
– Aha!
Usłyszał wątpiący głos za sobą i chociaż go nienawidziła, pobiegła do salonu i lufcikiem
patrzyła, jak wyszedł z bramy i szedł środkiem Spacerowej, posłała mu kilka pocałunków na
palcach i na wyścigi z Picolem pobiegła do przerwanej roboty.
Horn kilka godzin chodził po znajomych, zanim zdołał pożyczyć potrzebnych mu pieniędzy
dla Józia Jaskólskiego, a potem poszedł do Borowieckiego.
Prawie już przed samą fabryką dopędził go Sierpiński, znajomy z „kolonii”.
Szlachcic był ubrany w długie do kolan buty, w brązową czamarę115, suto ozdobioną czarnymi
potrzebami116, i z fantazją trzymał na siwej głowie granatową maciejówkę, zamaszyście
wywijając okutym kijem.
– O tej godzinie na ulicy, a fabryka? – zawołał zdumiony Horn.
– Fabryka nie ucieknie, panie dobrodzieju, nie zając.
– Gdzież pan się wybrałeś?
– A bo, uważasz pan, słońce tak przygrzewa od rana, tak wiosną pachnie, że mnie rozebrało na amen, nie mogłem już wytrzymać w fabryce, jakoś się tam wykpiłem od południa
i macham sobie, panie dobrodziejski, trochę za miasteczko, w polu zobaczyć, jak tam, tego
i owego, oziminki wyszły spod śniegu. Uważa pan dobrodziejski, jakie to już diabelskie ciepłe słońce, to by człowiek łykał z radości, tego i owego.
– A cóż pana obchodzą wszystkie oziminy razem!
– Jak to nie obchodzą! No tak, tak, ja już nie sieję, nie orzę, tak, juści, jestem fabrycznym
parobkiem, służę u Żyda, ale widzi pan – obejrzał się i po cichu szepnął mu do ucha – mnie
już ta Łódź gardłem wyłazi, to wszystko razem, tego i owego, świństwo i psiakrew, panie
dobrodziejski! – Zaklął raz jeszcze bardzo energicznie, podał mu rękę i śpiesznie poszedł,
stukając laską po trotuarze.
XV
Horn prędko się rozmówił z Borowieckim, bo ten nie miał żadnych nowych wieści, i wychodząc spotkał się z Jaskólskim, który szedł do Borowieckiego na skutek wczorajszej rozmowy
z Wysockim.
Jaskólski był dzisiaj bardziej jeszcze zalękniony i niedołężny.
Wyprostowywał się chwilami, gładził wąsy, chrząkał, ale mimo to odwagi mu nie przybywało, czekał w małej poczekalni przy farbiarni i miał już kilka razy szczerą chęć umknięcia, ale
na wspomnienie żony i dzieci, na wspomnienie tylokrotnych, nadaremnych wyczekiwań po rozmaitych
kantorach i przedpokojach fabrykantów, siadał z powrotem i czekał z rezygnacją.
– Pan jest Jaskólski? – zapytał Karol wchodząc.
– Tak, mam zaszczyt się przedstawić panu dyrektorowi, jestem Jaskólski!
Mówił wolno tę sakramentalną formułę, powtarzaną już wielokrotnie.
– Nie o taki zaszczyt chodzi. Pan Wysocki mówił, że pan potrzebuje miejsca.
– Tak – odrzekł krótko, mnąc wytarty kapelusz w ręku i ze strachem czekając, że znowu
usłyszy, że miejsca nie ma.
– Co pan umie, gdzie pan pracował?
– U siebie.
– Miałeś pan interes jaki?
– Miałem majątek ziemski, straciło się i teraz z powodu chwilowej potrzeby, tylko chwilowej
– upewniał z rumieńcem wstydu – bo właśnie jesteśmy w procesie, który musi wypaść
na naszą korzyść. Sprawa bardzo prosta, bo po moim stryjecznym bracie, zmarłym bezpotomnie...
– Nie mam, panie, czasu na genealogię. Byłeś pan obywatelem ziemskim, to znaczy, że
pan nic nie umiesz. Chciałbym panu pomóc, a że na pańskie szczęście od kilku dni jest w magazynach
miejsce, więc jeśli pan chce przyjąć...
– Z wdzięcznością, z podziękowaniem, bo istotnie jesteśmy trochę w kłopotach, nie potrafię
nigdy się odwdzięczyć panu dyrektorowi. Wolno wiedzieć, jakie to miejsce?
– Stróża magazynowego! Dwadzieścia rubli pensji, zajęcie w godzinach fabrycznych.
– Żegnam pana! – rzekł twardo Jaskólski i odwrócił się do wyjścia.
– Co się panu stało? – zawołał zdumiony.
– Ja jestem szlachcic, panie, a pańska propozycja jest niegodna. Zdechnąć z głodu Jaskólski
może, ale stróżem u Szwabów być mu nie wolno – szepnął wyniośle.
– A zdychajże pan ze swoim szlachectwem jak najprędzej, nie będziesz pan przynajmniej
miejsca zajmować drugim! – krzyknął zirytowany Borowiecki wychodząc.
Jaskólski w wielkim rozdrażnieniu wyszedł na ulicę, czas jakiś szedł wyprostowany, dumny,
z nabiegłymi krwią policzkami, pełen obrażonej godności, ale gdy go owionęło powietrze, gdy znowu się zobaczył na ulicy, pod gołym niebem, potrącany przez szybko pędzących
przechodniów, pod kołami tych nieskończonych platform naładowanych towarem, opadł
z westchnieniem, opuścił ramiona bezwiednie, stanął nad trotuarem i zaczął szukać w dziurawych
kieszeniach chustki.
Oparł się o jakiś parkan i bezsilnym, ogłupiałym wzrokiem patrzył na morze domów, na
setki kominów bijących brudnymi kłębami dymów, na fabryki huczące pospieszną pracą, na
ruch, jaki wrzał dookoła, na tę wiecznie czynną, twórczą i potężną energię ludzką, uprzedmiotowaną w tym mieście, a potem na te spokojne obszary błękitu, przez które szło słońce.
Szukał znowu chustki, nie mogąc już trafić do kieszeni, bo go schwycił za serce kurcz
najstraszniejszego z bólów – bezsilności.
Miał szaloną ochotę przykucnąć przy tym parkanie, oprzeć głowę na kamieniu i umrzeć,
niechby się już raz skończyło to straszne mocowanie z życiem, niechby już raz nie wracać do
tej zdychającej z głodu rodziny, niechby już raz nie czuć własnej bezsilności.
Nie, już nie szukał chustki, zakrył podartym rękawem twarz i zapłakał.
Borowiecki powrócił do swego laboratorium przy „kuchni” i zastawszy Murraya, siedzącego na rogu stołu, opowiedział mu o Jaskólskim.
– Pierwszy raz spotykam podobnego człowieka! Daję mu pracę, a przez nią możność wegetowania,
a ten z oburzeniem powiada: „Szlachcic jestem i stróżem u Szwaba nie będę; raczej
zdechnę z głodu!” Dalibóg, że byłoby lepiej, aby tego rodzaju szlachetczyzna wyzdychała
jak najprędzej.
– Już kończą drukować „bambus” – meldował robotnik.
– Zaraz przyjdę! Wstydzą się roboty, a nie wstydzą się zwykłej żebraniny, tego już zaczynam
nie rozumieć. Co wam jest? – zapytał prędko, bo Murray nie słuchał, tylko jakimś wyblakłym, przepłakanym wzrokiem patrzył w okno.
– Nic, jestem jak zwykle – odpowiedział niechętnie.
– Macie taką smutną twarz.
– Nie mam znowu specjalnego powodu do radości! Ale może kupicie meble ode mnie? –
wyrzucił prędko, unikając jego wzroku.
– Meble sprzedajecie?
– Tak, tak... Chcę się pozbyć tych gratów, tanio sprzedam, weźmiecie?
– Pomówimy o tym później, ale jeśli do tego kroku zmusza was jaka gwałtowna potrzeba,
to może bym wam co poradził, bądźcie szczerzy ze mną.
– Nie, pieniędzy mi nie potrzeba, ale i meble mi na nic.
Karol popatrzył na niego i po dłuższym przestanku rzekł ze współczuciem:
– Znowu nic z waszego małżeństwa?
– A nic, a nic! – zaczął szybko chodzić, aby pokryć wzburzenie, jakie nim trzęsło.
Szczęka mu drgała spazmatycznie, przystawał chwilami, oddychał głębiej, wodził martwym
wzrokiem po obojętnej twarzy Karola, obciągał kurtkę z garbu, wycierał spocone ręce
i znowu biegał zakreślając wielkie koło dookoła stołu.
Karol się nie odzywał, zatopiony w robocie, tylko gdy Murray pobiegł do „kuchni”, rzucił
za nim pogardliwym spojrzeniem i mruknął:
– Małpa sentymentalna!
– Ja dopiero wczoraj zobaczyłem, że małżeństwo to gorzka satyra na miłość i godność
ludzką – zaczął Murray, powróciwszy do przerwanej przechadzki.
– Jak dla kogo!
– Ja wczoraj dopiero zobaczyłem, że ta jest najbardziej niemoralna instytucja! o tak, małżeństwo to stek kłamstw brudnych, podłości, obłudy najnikczemniejszej, fałszu! nie zaprzeczycie
mi tego, co? – zaczął się rozpalać nienawiścią.
– Nie będę przeczył ani twierdził, bo mnie to nie obchodzi.
– Ale ja wam mówię, że tak jest! Wczoraj byłem w jednym domu na herbacie, byli tam
także ci idealni małżonkowie Kaczyńscy. Ciągle siedzieli przy sobie i trzymali się za ręce.
Wstrętny zwyczaj, żeby się ciągle o siebie ocierać. Wciąż tylko szeptali ze sobą i tak się patrzyli
na siebie łakomie, że aż to było głupie i nieprzyzwoite. Irytowali mnie cały wieczór, bo
nie wierzyłem w ich szczerość, podejrzewałem nędzną blagę, jakoż się zaraz przekonałem,
bo po herbacie wyszedłem do sąsiedniego pokoju i usiadłem pod oknem ochłodzić się nieco.
Kaczyńscy przyszli wkrótce, nie spostrzegli mnie i zaczęli najordynarniej się kłócić. Nie
wiem, o co szło, ale słyszałem, jak ta idealna, boska, podobna do świętej Kaczyńska wymyślała mu z ekspresją ostatniej ulicznicy, a na dokończenie uderzyła go w twarz, wtedy on, ten
wzór małżonków, chwycił jej ręce w jedną, trzasnął ją kilka razy w twarz i uderzył całą siłą
o piec, że aż upadła na ziemię. Nie zemdlała, ale dostała spazmów, zbiegł się cały dom na
ratunek, a wtedy on klęczał przed nią, całował ją po rękach i najsłodszymi imionami nazywał, i niemal płakał z rozpaczy, że ona cierpi! Wstrętna i podła farsa!
– Opowiadacie fakt wyjątkowy. Ale to zdumiewające bądź co bądź!
– O, to nie wyjątkowy fakt, tak żyje dziewięć dziesiątych małżeństw i inaczej być nie
może, dopóki ludzi będzie łączył dobór handlowy, dopóki prawo skuwać będzie ludzi nierozerwalnymi
pętami i dopóki panny będą z małżeństwa robić przedsiębiorstwo zyskownego
utrzymania.
– A ta cała nienawiść wasza powstała tylko z osobistego zawodu, co?
– Zawszem tak czuł, bo dawnom już przejrzał.
– Dlaczegóż się nie żenicie? – zapytał Borowiecki.
Murray się zmieszał, milczał chwilę, przykładając rozpalone czoło do zimnych blach podręcznej
maszyny drukarskiej, stojącej przy stole.
– Mam za wielki garb, a za mało pieniędzy. Gdybym był ślepy, głupi, rakowaty, a był choćby
Bucholcem, to każda z waszych Polek na kolanach przysięgałaby mi miłość do śmierci! –
szepnął nienawistnie.
– Ach, więc to Polka dała wam kosza? – mruknął złośliwie.
– A tak, Polka, to uosobienie głupoty, fałszu, kaprysów, złych instynktów, to...
– Macie bogaty słownik synonimów – przerwał mu ironicznie.
– Ja pana nie proszę o uwagi – syknął, wyszczerzając swoje kły rzadkie.
– Ja znowu nie błagam o zwierzenia.
– Pan prezes prosi pana! – zawołał robotnik wsadzając głowę do laboratorium.
Karol poszedł do Bucholca.
Murrayowi zrobiło się nieco przykro, wstydził się własnej porywczości, ale pomimo to
gorycz zawodu przesycała go głuchą nienawiścią do całego świata, a w szczególności do kobiet,
bo w oddziale farb suchych, których tarciem zajętych było kilka kobiet, usłyszawszy
głośne rozmowy i śmiechy, wywarł na nich złość swoją; wybił jedną, a pozostałe wypędził
natychmiast z roboty, a potem łaził po fabryce i szukał tylko okazji, aby krzyczeć, zapisywać
na kary i wyrzucać.
Bucholc siedział w drukarni i witając się, rzekł do Karola:
– Knoll przyjeżdża w sobotę. Niech pan przyjdzie do mnie wieczorem na górę.
– Dobrze; ale po co prezes wychodzi z domu, takie spacery mogą być szkodliwe.
– Nie mogę już wysiedzieć w domu. Nudzi mnie wszystko, potrzebuję ruchu.
– A. to czemuż pan prezes nie pojedzie gdzie na spacer?
– Jeździłem dzisiaj, nudzi mnie to więcej jeszcze. Cóż słychać?
– Robi się jak zwykle.
– A dobrze. Dlaczegóż tak dzisiaj cicho idzie fabryka? – szepnął, nasłuchując ze zdziwieniem.
– Ależ idzie jak zwykle! – odpowiedział i poszedł do dalszych sal.
– Bucholc chwilę łowił uchem ogłuszający, monotonny łoskot maszyn, rozlegający się
potężnym szumem, ale słyszał niewiele, bo nie mógł zupełnie skupić uwagi, a że przy tym
zaczynało mu być i duszno, i gorąco w drukarni, wyszedł przed fabrykę i usiadł na wystającej cembrowinie sadzawki, do której spływała woda skroplona z pary zużytej.
Przymykał oczy i wodził nimi po konturach swoich fabryk, rozrzuconych dookoła olbrzymiego
dziedzińca, po brązowych sznurach wagonów, ładownych węglem i materiałami, które
wchodziły w dziedziniec, pod magazyny; po lśniących w słońcu dachach, po kominach wyrzucających kłęby zaróżowionych przez słońce dymów, po nikłych sylwetkach robotników,
snujących się pod magazynami i pchających wagony.
Oddychał z trudnością tym przesłonecznionym, a pełnym dymów i miału węglowego powietrzem.
Zakaszlał się silnie, ale nie poszedł do domu, bo go opanowywała jakaś przyjemna bezwładność.
Słońce świeciło całą wiośnianą potęgą, a wiatr miękki zawiewał od przeszklonych wodą
pól; na nagich jeszcze topolach, stojących przy parkanie, zamykającym z jednej strony dziedziniec
fabryczny, biły się z krzykiem stada wróbli i ćwierkały radośnie jakby do wiosny nadchodzącej, która ukazywała już słoneczną twarz spoza wielkich białych chmur, które niby
kłęby wełny najbielszej leżały cicho na olbrzymiej tafli błękitu, rozpiętej nad miastem zadymionym,
pełnym łoskotu fabryk, a ciszy na pustych ulicach.
Fabryki grały nieustannym rytmem pracy.
Bucholc podniósł się wreszcie i poszedł do domu, ale z takim uczuciem bezsilności wobec
tych olbrzymich gmachów, wobec tych maszyn potężnych, wobec sił tego kolosalnego
życia fabryki, że wlókł się ledwie i jeszcze z parku spoglądał z zawiścią bezwiedną na czerwone,
olbrzymie gmachy błyskające oknami.
Nie wracało mu jednak zdrowie pomimo cudownych środków Hamersteina, codziennie
czuł się gorzej, mało sypiał i noce przepędzał nieraz na fotelu obawiając się iść do łóżka, bo
coraz częściej myślał, że skoro się położy, umrzeć musi, coraz częściej obawa śmierci ściskała go strasznym spazmem głuchej męki, coraz częściej bał się nocy i samotności, ale nie
chciał się jeszcze przyznać do tego nawet przed samym sobą i walczył całą potężną swoją
wolą z niemocą.
Apatia bezmyślna i ciężka przenikała go coraz silniej. Nie chciał się już niczym zajmować,
nudziło go wszystko i wszystko przestało nawet interesować.
Siedział godzinami bez ruchu w kantorze, gdzie Borowiecki załatwiał wszystkie sprawy,
i bezmyślnym wzrokiem tonął w drganiach drzew chwiejących się za oknem, i zapominał,
gdzie jest, na co patrzy; to znowu budził się, odzyskiwał świadomość i wtedy wlókł się do
fabryki, zbliżał się do ludzi, pragnął ruchu dookoła, ludzi, życia, którego się czepiał bezwiednie,
z rozpaczą topielca czepiającego się oślizgłych a stromych brzegów.
W sobotę, w dzień zapowiedzianego przyjazdu Knolla, czuł się jeszcze gorzej, ale pomimo
to po południu poszedł do fabryki.
Trawiła go gorączka i taka niecierpliwość, że nie mógł minuty wytrzymać w jednym miejscu,
szedł z pawilonu do pawilonu, z sali do sali, z piętra na piętro i chciał iść i iść naprzód,
wszystko widzieć, a jednocześnie od wszystkiego uciekać, bo denerwowały go maszyny, a te
niezliczone włókna transmisji i pasów, co się przewijały dookoła z jękliwym świstem, przejmowały go bólem.
Poszedł do tkalni i przechodził pomiędzy warsztatami, które drgały spazmatycznie jak
zwierzęta usiłujące się zerwać z łańcuchów.
Olbrzymie sale przepełniał taki krzyk warsztatów, szczęki, warczenia, huki, że przechodził
spiesznie i przywartymi, czerwonymi oczami ślizgał się po robotnikach pochylonych, przykutych
oczami do warsztatów, ogłuchłych i oślepłych na wszystko, co się obok nich działo.
Kurz bawełniany powlekał drgającą szarawą mgłą czarne, roztrzęsione kontury maszyn
i nieruchome prawie sylwetki ludzi i skrzył się w smugach słońca pod długim szeregiem
okien.
Nie, nie czuł się tutaj dobrze: ten monotonny, ciągły krzyk żelaza, zmuszonego do pracy,
ten nadmiar sił, poruszających warsztaty, trzęsących ścianami, wyjących jakby w męce gwałtu i oporu, rozdrażniał go.
Przechodził przez niskie pawilony apretury, ale tam znowu wyziewy sody, krochmalu,
potażu, szarego mydła wygryzały mu oczy, a te maszyny, podobne do krokodylów wymiotujących nieustannie nieskończonymi wstęgami różnokolorowych materiałów – przejmowały go
obrzydzeniem.
Szedł dalej i w jakimś korytarzu wyjrzał na dziedziniec, wagony pełne bel bawełny podsuwano
pod magazyny, przed drugimi magazynami ładowano gotowy towar, a na wprost okna
dyszała maszyna, ciągnąca węglarki puste.
Gonił wzrokiem, aż mu zniknęła gdzieś za fabryką, pod lasem, a potem z uwagą przypatrywał się obłokowi czarnego pyłu, w którym migotały sylwetki robotników, zrzucających
węgiel z wagonów na sterty czworokątne.
– Co mnie to obchodzi! – myślał z niesmakiem i oparł się o parapet, aby nieco odpocząć,
bo czuł się tak ociężałym, iż ruszać się nie mógł i brakowało mu coraz częściej oddechu,
chwilami chwiało się z nim wszystko dookoła i z takim dziwnym szumem, że oderwał się,
znalazł siły i poszedł spiesznie, gnany trwogą.
Dopiero widok ludzi przy pakowaniu towarów uspokoił go znacznie.
Kilkadziesiąt kobiet pracowało w tej wielkiej sali, która cały środek aż pod sufit miała
zawalony towarem niby zwojami blach różnokolorowych.
Gwarne rozmowy, śmiechy i żarty brzmiały wesoło w powietrzu, ale gdy Bucholc wszedł,
sala ogłuchła prawie. Głosy wszystkie zamilkły, uśmiechy zamarły, spojrzenia sposępniały,
a twarze powlokły się surowością i niepokojem.
Słychać było tylko monotonne trzaskanie maszyn, odmierzających towar i nawijających go
na deski, głuchy stęk rzucanych sztuk na wózki, które je z dudnieniem przewoziły do sąsiedniego
składu, i ostry szelest załamywanych przy opakowywaniu papierów.
Bucholc wolno przesuwał się obok stołów, przyglądając się z uporem rzędom głów brzydkich,
bladych, anemicznych, zbezkształconych ciężką codzienną pracą, ale żadna nie podniosła się do niego, łapał tylko spojrzenia rzucane spod czoła, spojrzenia niechętne lub pełne
obawy.
– Dlaczego one się mnie boją? – myślał usłyszawszy za sobą, gdy wyszedł, że sala buchnęła dawną wrzawą głosów.
Szedł coraz wolniej i z taką trudnością, że postanowił już powrócić do pałacu, pominął
blichy i przez magazyny gotowego towaru skrócał sobie drogę do wyjścia.
Składy były w specjalnym budynku jednopiętrowym z kamienia i żelaza, z oknami małymi
i tak zakratowanymi, że półzmrok panował w olbrzymiej sali, zajmującej całe piętro i zapakowanej
pod sufit stertami sztuk opakowanych, pomiędzy którymi wiły się głębokie uliczki
niby kanały, biegnące wskroś olbrzymiej masy towarów.
Półzmrok i głęboka cisza panująca w składach rozlewały jakiś uroczysty nastrój powagi,
czasami tylko na głównej uliczce przesunął się wózek wiozący nową partię i niknął w bocznych
przejściach bez śladu i bez echa albo jakiś głośniejszy huk fabryki uderzył w zasnute
pajęczyną i pyłem bawełnianym szyby i konał rychło w głębokich, sinych uliczkach.
Bucholcowi brakło już sił iść, usiadł bliżej okna na rozrzuconych sztukach perkalu i myślał, że odpocząwszy pójdzie zaraz dalej, ale gdy chciał się podnieść, nogi pod nim ugięły się
i opadł ciężko z powrotem.
Poczuł się strasznie niedobrze.
Chciał krzyknąć, aby zawołać kogo na pomoc, ale nie miał sił, nie mógł wydobyć głosu,
z trudem jeszcze podnosił powieki i czerwonymi, pełnymi przerażenia oczami wodził błędnie
po tych milczących, olbrzymich czworobokach, stojących dookoła w jakiejś groźnej powadze
zadumy kamiennej.
I chwycił go wtedy za gardło okropny dziki strach, że oszalały rzucił się do najbliższego
okienka, uwiesił się, chciał wołać pomocy, ale tylko drgał spazmatycznie i bełkotał, wodząc
błagalnym, rozpaczliwym wzrokiem po robotnikach, ładujących wagony na dziedzińcu.
Nikt nie przychodził na ratunek; fabryka szumiała głucho jak morze wiecznie burzliwe,
a jemu brakło sił, ręce się ześlizgiwały z krat, upadł na materiały, ale raz jeszcze się zerwał
strasznym wysiłkiem i potykając się o te sterty towarów, które ze wszystkich stron zdawały
mu się zastępować drogę, upadł powtórnie i już nie mógł się podnieść, czołgał się tylko,
chwytał powietrze, czepiał się sztywniejącymi już palcami czworoboków, darł żelazną pod-łogę, aż jakby żgnięty nożem w samo serce, porwał się na nogi, zachwycił powietrza, buchnął
krótkim, okropnym rykiem i zwalił się bezwładnie na ziemię.
Usłyszano ten krzyk i wkrótce robotnicy zbiegli się i otoczyli go bezradni, wystraszeni, nie
ośmielając się nawet dotknąć drgającego jeszcze trupa.
A on leżał wyprężony, z czerwonymi, wysadzonymi z orbit oczami w sinej i pokrzywionej
twarzy i z szeroko otworzonymi szczękami, z tym ostatnim, śmiertelnym krzykiem – posępny
jak te czworoboki towarów, bezwładny jak te miliony, wśród których skonał, tylko ten
wstrząsający, skamieniały na ustach krzyk istności zdławionej zdawał się huczeć w mrocznej
sali, pod żelaznym sufitem, w wąskich uliczkach, wskroś gór towaru, wskroś murów przenikał i łączył się z potężną falą życia, jakim wrzało miasto i huczały fabryki.
XVI
Dwa wypadki zaalarmowały Łódź, śmierć Bucholca i podskoczenie cen bawełny do niebywałej przedtem ceny.
Bucholc umarł! Ta wiadomość rozlała się lotem błyskawicy po Łodzi, wywołując głębokie
wrażenie.
Nie chciano wierzyć w tę śmierć, potrząsano głowami z niedowierzaniem.
Nie, to nie może być.
Nieprawda, zaprzeczali niektórzy stanowczo.
Bucholc umarł?
Ten Bucholc, który zawsze był, o którym od lat pięćdziesięciu mówiono, którego każdym
krokiem się zajmowano, który niepodzielnie panował nad Łodzią; ten Bucholc, którego bogactwa
olśniewały wszystkich, ten mocarz, ta dusza Łodzi i jej duma! ten przeklinany i podziwiany
– umarł!
Jakieś zdumienie opanowywało masy, które nie mogły się pogodzić z tym prostym faktem
śmierci.
Po kantorach, warsztatach i fabrykach zaczęło się zaraz wysnuwać tysiące legend o jego
życiu, o jego milionach i o jego szczęściu; ciemne masy robotnicze nie rozumiały jego woli
żelaznej i bezwzględnej, którą naginał dowolnie wszystko i wszystkich, jego genialności
w swoim rodzaju; masy widziały tylko skutek – olbrzymie bogactwa, które wzrosły w ich
oczach, przy nich, gdy oni jak dawniej nie posiadali nic.
Niestworzone rzeczy wygadywano na niego.
Jedni twierdzili, że miał fabrykę fałszywych pieniędzy, jeszcze ciemniejsi, niedawno przedzierzgnięci
z bezrolnych chłopów na robotników, przysięgali, że diabeł mu pomagał, byli i tacy,
którzy gotowi byli przysięgać, że widziano rogi na jego głowie, iż sam był diabłem, ale
wszyscy jednozgodnie nie mogli uwierzyć w śmierć zwykłą, taką, jaka brała każdego z nich.
Wieść jednak była prawdziwą.
Kto chciał, mógł iść się przekonać do pałacu Bucholca, do wielkiego przedsionka, zamienionego
na pogrzebową kaplicę, obitą czarnym suknem skropionym srebrnymi łzami, gdzie
Bucholc leżał na niskim katafalku wśród palm, kwiatów, wielkich świec woskowych, których
światła chwiały się od brzmień ponurych psalmodii, ustawicznie śpiewanych przez liczny kler.
Oczekiwał na dzień pogrzebu, a tymczasem był pastwą ciekawych, płynących tłumami, aby
zobaczyć, jak wygląda ten legendowy Bucholc, ten pan życia dziesiątek tysięcy ludzi, ten
milioner!
Ludzie z trwogą i w cichości smutku dziwnego stawali wobec martwego mocarza, który
leżał spokojnie, ze skamieniałą siną twarzą w srebrzystej trumnie, zaciskając w rękach czarny
krzyżyk.
Leżał twarzą wprost drzwi otwartych na rozcież i zdawał się patrzeć zapadniętymi oczami
przez poczerniałe powieki na park, na mury fabryk, na kominy buchające kłębami dymów, na
swoje królestwo dawne, na cały ten świat, wyciągnięty własną wolą z nicości, który teraz żył
pełnią sił wszystkich, bo słychać było łoskot maszyn, świsty i sapania pociągów zwożących
i wywożących, całą gamę olbrzymiej produkcji, splatanej z wysiłków myśli i materii ujarzmionej,
jaka huczała w ogromnych gmachach fabrycznych.
Dwie potęgi stały wobec siebie – człowiek umarły i żywa fabryka.
Twórca i ujarzmiciel potęg przyrody został ich niewolnikiem, a z niewolnika łachmanem
wyżętym do ostatniej kropli krwi przez te same potęgi.
Knoll, przyjechawszy w sobotę, jak zapowiadał Bucholc, zastał już trupa.
Kazał zająć się pogrzebem jednemu ze swoich ludzi, a sam zanurzył się w pozostawionych
interesach.
W pałacu zapanowała atmosfera smutku.
Całe piętro zajmowane przez nieboszczyka opustoszało zupełnie.
Bucholcowa siedziała jak zwykle po dniach całych z pończochą w ręku, tylko częściej niż
zwykle myliła się, gubiła oczka i pruła robotę i częściej zapadała w tępą zadumę, i częściej
patrzyła przez okno, a nawet chwilami jej wybladłe, zagasłe oczy napełniały się blaskiem łez
i wtedy cicho przesuwała się przez puste pokoje, schodziła na dół i z trwogą i ze zdumieniem
przyglądała się martwej twarzy męża – powracała jeszcze cichsza, jeszcze silniej onieprzytomniona
samotnością i szukała pociechy i zapomnienia w modlitwach, powtarzanych za pokojówką, która jej czytywać musiała.
W godzinach śniadań i obiadów, przez siłę długoletnich nawyknień, poprawiała tualetę
i oczekiwała na męża – nie przychodził jednak; wracała do modlitw i pończochy, z trwogą
nasłuchując ponurych lamentacji płynących z dołu albo głosu papugi, która chodziła po
mieszkaniu niespokojna, zdenerwowana i ochrypniętym głosem, czepiając się portier i mebli
– wołała:
– Kundel, kundel!
W tydzień dopiero odbył się pogrzeb; pogrzeb, jakiego Łódź nigdy przedtem nie widziała.
Wszystkie wielkie fabryki stanęły dnia tego i cały ich personel miał polecone pójść za
trumną Bucholca.
Piotrkowska ulica na przestrzeni wiorst kilku literalnie była zapchana ludźmi; cała ta ludzka
czarna fala niosła na grzbiecie swoim, w obramowaniu złotych sznurów, świec zapalonych,
wielki pogrzebowy rydwan, pod którego baldachimem, osnutym wieńcami palm, leżała srebrna
trumna zarzucona kwiatami.
Przed karawanem, na tle szarych ścian ulicy i błękitnego nieba, trzepotały się niby ptactwo
różnokolorowe, spowite mgłami krepy, chorągwie bractw kościelnych, stowarzyszeń
wszystkich.
Długi szereg księży, chóry śpiewaków i zjednoczone orkiestry fabryczne śpiewały posępny
hymn śmierci, płynący przejmującymi rytmami smutku nad rozkołysanym morzem głów,
ku balkonom i oknom zapchanym widzami, ku słońcu wiszącemu w bezdniach błękitu.
Orszak posuwał się noga za nogą z powodu nadzwyczajnej ciżby, zwiększanej ustawicznie
przypływami z ulic bocznych.
Zaraz za trumną postępowała rodzina, a za nią główna administracja i zarządy licznych
majątków ziemskich, a potem szły głębokie falangi robotników, ustawione oddziałami fabrycznymi i płciami, bo mężczyźni i kobiety szli osobno, szły tkalnie, przędzalnie, apretury,
farbiarnie, drukarnie, wykończalnie, magazyny itd. ze swoimi dyrektorami, technikami i majstrami
na czele.
A resztę, tłum kilkudziesięciotysięczny, stanowili robotnicy innych fabryk i cały prawie
komplet łódzkich fabrykantów.
– To się nigdy nie skończy! – szeptał często Szaja Mendelsohn do syna i towarzyszy, z którymi
jechał w karecie za pogrzebem, i spod ściągniętych brwi patrzył niespokojnie na baldachim,
chwiejący się nad głowami tłumów, opuszczał na chwilę głowę, skubał nerwowo brodę
i znowu wpijał rozgorączkowane oczy w trumnę, gdzie leżał jego nieprzyjaciel i konkurent.
Nie cieszył się tą śmiercią chociaż tyle razy mu jej życzył całą swoją fanatyczną nienawiścią, nie radował się tym, że nareszcie został sam w Łodzi panować niepodzielnie, bo Bucholc
umarł, ale zostały jego fabryki, a przy tym jakiś żal, współczucie prawie poplątane
z delikatnymi włóknami obaw wiło się w duszy.
Poczuł jakąś dziwną pustkę dookoła, bo razem z Bucholcem umarły i w nim wszelkie dawne
zawiści, hodowane tak długo i podsycane ciągłą walką konkurencyjną.
Nie miał kogo nienawidzieć!
Patrzył z pewnym zdumieniem w głąb siebie i nie rozumiał tego stanu, nie mógł zdać sobie
sprawy z niego.
– To Bucholc! – myślał patrząc na trumnę z przykrością głęboką i niepokojem.
– Mendelsohn, ty wiesz, co się dzieje z bawełną?
– Co mnie to obchodzi, mów, Kipman, o tym do Stanisława.
– Ale warto przeczytać urzędową gazetę – nalegał.
– Ja jestem trochę niezdrowy dzisiaj, trochę smutny, a ty mi gadasz o bawełnie.
– Co to jest: smutny! Bucholc był starszy od ciebie, to i umarł, a ty żyć będziesz jeszcze długo.
– Daj spokój, Kipman, mówisz o przykrych rzeczach – szepnął niechętnie i utonął oczami
w ruchomej masie głów, zalewających całą ulicę.
– Stanisław, gdzie jest Róża?
– Jedzie z Grünspanami, zaraz za naszą karetą.
Szaja wychylił się oknem, aby zobaczyć córkę, uśmiechnął się do niej i cofnął spiesznie,
zapadając w długie milczenie, którego nie śmieli przerywać towarzysze.
Róża jechała z Melą, Wysockim i starym Grünspanem w otwartym landzie, zaprzężonym
w dwa kare, wspaniałe konie.
Panny robiły po cichu uwagi nad tłumem, a Grünspan rozmawiał o rynku bawełnianym
z Wysockim, który odpowiadał monosylabami, bo był zajęty bardziej patrzeniem na Melę,
bardzo dobrze dzisiaj wyglądającą i rozpromienioną.
– To jest za wiele na raz jeden: cło wyższe, taryfy wyższe od surowej bawełny i taryfy
jeszcze wyższe od gotowego towaru wywożonego do Cesarstwa. Ja panu mówię, że to jest
razem taki bal dla nas wszystkich, że może się po nim pół Łodzi położyć na fest. Tfy, żebym
ja w złą godzinę nie wymówił – splunął ze złością.
– Podobno bawełna już poszła w górę?
– Co to poszła! ona skacze jak lokomotywa, ona idzie jak balon, bo jej to nic nie szkodzi,
ale Łódź może sobie nadkręcić karku.
– Nie rozumiem przyczyny tego wszystkiego – mówił Wysocki, starając się jednocześnie
słyszeć rozmowę panien.
– Pan nie rozumie?... To jest proste, to jest takie proste, jakby zwyczajny rabuśnik wziął
pana za kołnierz i powiedział: „Dawaj pieniądze, bo mnie się robić nie chce i nie mam.” To
jest ordynarny geszeft! Jak się pan ma, panie Cohn – zawołał do Leona Cohn, wyciągając do
niego z powozu rękę.
Cohn oddał uścisk i przeszedł dalej z całą grupą młodzieży.
– Panie Halpern, słuchaj pan, co powiem. Bucholc zrobił pierwszą plajtę i ta mu się nie
udała!... ale on się jeszcze wprawi! ha, ha, ha! – śmiał się z własnego dowcipu.
– Panie Cohn, śmierć to nie jest wesoła operacja! – odpowiedział melancholijnie Halpern,
bo nie był dzisiaj dobrze usposobiony, szedł ze wszystkimi i milczał uparcie, wzdychał i tak
się pochylał, że przydeptywał sobie przód surduta, drżał z wielkiego zdenerwowania i gubił
często swój parasol nieodstępny, podnosił go machinalnie, obcierał poły i w zamyśleniu przyglądał się twarzom milionerów, zebranych na pogrzebie. Dopiero kiedy orszak rozlewał się
w Nowym Rynku i skręcał w Konstantynowską, szepnął do Myszkowskiego, idącego obok:
– Bucholc nie żyje! pan wie?... Miał fabryki, miał miliony, był całym hrabią i nie żyje!
A ja nie mam nic i jeszcze na jutro mam protestowane weksle, ale ja żyję! Pan Bóg jest dobry,
Pan Bóg jest bardzo dobry!
Wielka, bezgraniczna wdzięczność zadrgała mu w głosie i smutna dotychczas twarz zajaśniała głębokim rozradowaniem, całą rozkoszą świadomą istnienia własnego.
– O jednego błazna mniej, o jednego za dużo! – odpowiedział Myszkowski, pozostając
w tyle, aby się złączyć z Kozłowskim, który jak zwykle w cylindrze na czubku głowy, z gałką
laski przy ustach, w majtkach zawiniętych po kostki, maszerował wzdłuż wolno ciągnących
się powozów i robił staranny przegląd wszystkich kobiet.
– Wiesz, Myszkowski, że ta ruda Mendelsohnówna ma sznyt117, ma jakiegoś diabła w ślepiach.
– Co mnie to obchodzi, chodź, pójdziemy na piwo, bo mi już w gardle zaschło od tej parady
milionerskiej.
– Pójdę na cmentarz, bo, widzisz, zobaczyłem tu w jednej karecie coś cacanego. Spojrza-łem raz – ona patrzy; spojrzałem drugi – patrzy.
– No i spojrzałeś trzeci raz, a ona także patrzy.
– Ba, ale jak patrzała, ma oczy tak smolne, żem się do nich przylepił.
– Bądź zdrów i niech cię od nich nie odlepią kijem czasami, bo, widzisz, tutaj w Łodzi nie
znają się na oczkowaniu.
Opuścił go i znowu przysunął się do znajomych, upatrując ponurym wzrokiem, kto by tu
chciał z nim iść na piwo.
– Pan słyszałeś o bawełnie, panie Cohn?
– Ja na tym potrzebuję trochę zarobić, panie Horn.
– Czy to prawda, że Bucholc zostawił wielkie zapisy na cele publiczne?
– Śmiej się pan z tego, Bucholc nie był głupi!
– Welt, jak się masz? – wołał Kurowski spostrzegłszy Moryca.
– Tak się mam, jak dzisiaj bawełna.
– To znaczy, że dobrze!
– Brylantowo – akcentował dobitnie Moryc Welt, witając się ze znajomymi.
– Kiedyś przyjechał?
– Wczoraj w nocy.
– Czytałeś ogłoszenia o taryfach?
– Od trzech tygodni umiem je na pamięć, od trzech tygodni.
– Nie blaguj, bo przed dwoma dniami dopiero ogłoszono.
– Zostaję przy swoim.
– Cicho? – zawołał ktoś z boku, bo Moryc podnosił głos zbyt mocno.
Umilkli na chwilę, śpiew księży wzniósł się jakby zapytaniem, na które odpowiadał chór
śpiewaków i orkiestry, których potężne głosy ściśnięte wysokimi murami huczały głęboko.
– Jak to, wiedziałeś i nie skorzystałeś?
– Nie skorzystałem? Za kogóż mnie masz? Spytaj się, ile mamy z Borowieckim bawełny
w składach, ile już na stacji, a ile jeszcze przyjdzie z Hamburga w tych dniach, to ci odpowiem
grubą sumą pudów.
– Jesteś za sprytny, Moryc, możesz się nie dochować.
– Dochowam się, bo potrzebuję zarobić na taki pogrzeb, jak ma Bucholc.
– Ale gdzież się podział Borowiecki?
– Nie wiem, był przy nas, jak wchodziliśmy w Rynek.
Moryc Welt obejrzał się dookoła, ale nie spostrzegł nigdzie, bo i Borowiecki pozostał przy
karecie Lucy, zatrzymanej wraz z innymi na Rynku, bo w wąskiej uliczce tłum nie mógł się
pomieścić od razu.
– Karl, nachyl się lepiej, bliżej! – szeptała Lucy.
– Tak dobrze? – pytał również szeptem Karol, wsadzając pół głowy w okno karety.
– A czy tak dobrze? – szeptała całując go silnie w ucho.
– Bardzo!...
Cofnął głowę i stał oparty ramieniem o drzwiczki karety.
– Czemu oni nie ruszają? – jęczała z głębi karety ciotka, towarzysząca Lucy.
– Muszę już panią pożegnać.
– Jeszcze chwilę, proszę o rękę.
Rzucił oczami na sznur powozów stojących w jednej linii i podał ją nieznacznie, zasłaniając sobą ten ruch.
Podniosła ją szybko do ust, ucałowała mocno i pogłaskała sobie brodę i szyję jego palcami.
– Wariatka! – szepnął odsuwając się od okna na dozwoloną względami towarzyskimi odległość.
– Kocham cię, Karl! Przyjdź dzisiaj koniecznie, chcę ci coś powiedzieć bardzo ważnego!
– szeptała cicho i purpurowe usta płonęły jej i wysuwały się do pocałunków, a oczy błyszcza-ły promiennie.
– Do widzenia paniom! – wyrzekł głośno.
– Mąż mój przyjeżdża jutro, może pan o nas nie zapomni! Przyjdź!
– Przyjdę! – rzucił szeptem, kłaniając się z powagą.
Odnalazł przyjaciół i zwrócił się zaraz do Moryca.
– Może byśmy pojechali zaraz z cmentarza na kolej, co?
– Bawełna przyszła rano! Masz pieniądze?
– Mam, chcę zaraz wykupić.
– Kiedyż uwalniasz się od Knolla?
– Jestem już wolny zupełnie. Jutro pójdziemy szczegółowo obejrzeć budynki.
– Dobrze, bo na jutro zamówiłem majstra, za kilka dni będzie można już wziąć się do
murowania.
– Gdzie Maks?
– Matka mu bardzo chora, obawiam się, że znowu będziemy mieli pogrzeb.
– Śmierć ma jednak swoje dobre strony – zauważył Kurowski.
– Chyba tylko bezmyślność, z jaką zamiata mechanicznie potrzebnych i niepotrzebnych.
– Co to dzisiaj ludzi odpoczywa za darmo.
– Mylisz się, Knoll zapowiedział, aby z list płacy wykreślono im połowę dnia. Uznał, że
mogą wypoczywać z wdzięczności dla zmarłego.
– Odbiją sobie część kosztów pogrzebowych. Muszę to samo polecić testamentowo swoim
spadkobiercom. Cóż, Myszkowski, tak dumacie?
– Że jest głupio.
– Nie martwcie się, bo i bez was było tak samo. Umarł, cóż robić! „Ząb śmierci dotknął
go palcem swoim”, jak mówi Eklezjasta. Śmierć to jest passives genie118.
– Nie o to mi chodzi, Bucholc jest już ausgespilt!119 – pociągnął ręką po gardle – a mnie
się chce iść na piwo i nie mam z kim.
– Nie pójdziecie i ze mną, bo ja zaraz jadę do domu.
– Może jeszcze kogo znajdę.
Rozeszli się w różne strony, a i orszak wchodził w długą uliczkę, wysadzoną topolami,
wiodącą do cmentarza.
Uliczka była nie brukowana i pokryta grubą warstwą czarnego błota, które rozbijane tysiącami nóg, ochlapywało wszystkich i wszystko i powstrzymało z połowę ludzi, zawracających
przed nim do miasta.
Rzędy nagich jeszcze topoli, obłamanych przez wiatry, poodzieranych z kory, półżywych
od trujących ścieków, jakie płynęły głębokim rowem od fabryk, stały wyciągniętą linią kalek
ohydnych, trzęsących smutnie resztkami gałęzi i resztkami życia, jakby wygrażały za swoją
nędzę temu wspaniałemu orszakowi, który od czasu do czasu wybuchał ogromnym chórem
głosów, rozlewających się w szerokiej przestrzeni pól czarnych, przeszklonych wodą, naznaczonych
grupami nagich drzew, małymi domkami, kominami cegielni i konturami kilku wiatraków,
które niby potworne motyle, nadziane na szpilkę, migotały się czarnymi skrzydłami
na błękitnym tle przestrzeni.
Orszak z wolna wypływał z miasta, rozwłóczył się po błotnistej drodze, wzdłuż pokrzywianych,
nędznych domostw i z wolna tonął ciężką falą głów w bramach cmentarza,
i rozlewał się wśród grobów i ulic – tylko w głębi, poza murami, pomiędzy gąszczem
drzew bezlistnych i krzyżów czarnych, zaczęły błyskać barwy chorągwi, światła świec
i długie szeregi ludzi, ponad którymi chwiała się srebrna trumna Bucholca, niesiona na
ramionach.
Zapanowała cisza, śpiewy pomilkły, głosy przycichły, dźwięki muzyk przygłuchły, tylko
było słychać ciężki tupot nóg i suchy chrzęst drzew rozkołysanych. Dzwony biły głucho –
mocno – żałobnie.
Przy trumnie zaczęła się ostatnia komedia śmierci – jakiś mówca, stanąwszy na podwyższeniu, patetycznie przypominał cnoty i zasługi zmarłego, drugi mówca rozbolałym,
przełzawionym głosem żegnał zmarłego i płakał nad ludzkością osieroconą; trzeci mówca
zwracał się do trumny w imieniu rodziny, w imieniu przyjaciół niepocieszonych;
czwarty mówił w imieniu tych rzesz wynędzniałych stojących dookoła – w imieniu tych
pracowników spędzonych tutaj groźbą – dla których zmarły miał być ojcem, przyjacielem,
dobroczyńcą.
Głuchy pomruk przeleciał nad tłumami, tysiące westchnień się zerwało, tysiące spojrzeń
zamigotało krwawych, morze głów zakołysało się jak fala.
Wreszcie skończyła się ceremonia, trumna spoczęła we wspaniałym grobowcu, na podwyższeniu podobnym do tronu, z którego, przez złocone kraty drzwi, widać było miasto spowinięte
w mgły i dymy, huczące tysiącami fabryk potężny hymn życia.
Robotnicze falangi podchodziły kolejno do tego tronu i na marmurowych stopniach składały wieńce – ostatni hołd poddańczy, i rozpraszały się z wolna, aż w końcu pozostał sam
jeden w srebrnej trumnie i pod stosami wieńców zmarły król łódzki.
Tylko Stach Wilczek nie czekał końca i gdy usłyszał dzwony, szepnął:
– Wesoła parada – mieć tyle milionów i zdychać! – Splunął ze złości i wyszedł z Józkiem
Jaskólskim, który szedł w milczeniu i wzdychał.
– Czegóż się mazgaisz!
– Smutno mi! – szepnął Józio, wzdrygnął się i obtulił szczelnie w mizerny paltocik, przerobiony
z uczniowskiego szynelu.
– Józiu, puść kantor Bauma, ja potrzebuję człowieka zaufanego, wziąłbym cię, wyrobiłbyś się przy mnie.
– Nie mogę, muszę pozostać u Bauma.
– Ależ on lada dzień się „położy”, nie bądź głupi, dam ci pięć rubli więcej miesięcznie.
– Nie mogę, nie wypada mi opuszczać teraz Bauma, kiedy tak źle stoi i kiedy zostałem
prawie sam jeden w kantorze.
– Głupiś! Żebym był tak sentymentalnym, to chodziłbym jak i ty bez butów i całe życie
parobkowałbym wszystkim! – Obrzucił go pogardliwym spojrzeniem i pożegnał na Piotrkowskiej.
– Hołota! Pogniją wszyscy po fabrykach! – pomyślał o towarzyszach z politowaniem.
On dzisiaj już wiedział, że nie zgnije na marnej posadzie, że nie będzie tylko parobkiem
cudzym, kółkiem w mechanizmie.
Szedł wolno i rozkoszował się poczuciem własnej siły, wyższości i rozumu, tym, co już
zrobił, i tym, co zrobić jeszcze zamierzał.
Dzisiejszy dzień liczył do najlepszych w swoim życiu i przełomowych – bo dzisiaj zrobił
pierwszy wielki interes, który musiał go postawić na nogi.
Kupił kilka morgów gruntu, z dwóch stron otaczającego fabrykę Grünspana, kupił cichaczem
i był pewnym wielkiego zarobku, gdyż z pewnością wiedział, że Grünspan ma rozszerzać
swoje fabryki i musi od niego kupić place po cenie, jaką tylko naznaczyć zechce.
Uśmiechnął się z głębokiego zadowolenia!
Istotnie, interes przedstawiał się świetnie, obliczenia zawieść nie mogły.
Grunta były dawno do sprzedania i Grünspan przez całe lata je targował, dorzucając corocznie
po kilkadziesiąt rubli, nie spiesząc się i będąc pewnym, że go nikt podkupić nie może.
Wilczek zwęszył interes; oplątał dotychczasowego posiadacza całą siecią podstępów,
uprzejmości, pożyczek gwałtem wciskanych – aż w końcu stał się właścicielem.
Dzisiaj rano został już prawym posiadaczem ziemi.
Wyobrażał sobie wściekłość Grünspana i bawił się tym doskonale.
Podnosił głowę coraz wyżej i coraz dumniej, a coraz drapieżniej spoglądał na miasto, na
wypakowane towarami składy, na fabryki – jego nienasycona chłopska chciwość budziła się
coraz potężniej na widok bogactw.
Postanowił je zdobyć i był już pewnym, że zdobędzie.
Mniejsza o sposoby i środki – wszystkie były dobre, jeśli prowadziły do celu, do pieniędzy
Stach Wilczek liczył się tylko z kodeksem, z policją.
Na resztę uśmiechał się wzgardliwie i z politowaniem.
Opinia, etyka, uczciwość! Kto się z tym w Łodzi liczył! Komu tutaj podobne głupstwa
mogły przychodzić do głowy! Co to wreszcie jest ta uczciwość!
Czy był uczciwym Bucholc? Któż się o to pytał! Pytano się tylko, ile zostawił milionów!
Mieć miliony, czuć je w swoim ręku, otoczyć się nimi, panować nad nimi.
Rozmyślał, skręcając ku stacji i duszę mu przepełniło szalone, dochodzące do bólu pragnienie
pieniędzy, użycia, panowania.
Jak pies zgłodniały patrzy na mięso – tak on łakomie patrzył na fabryki, domy, zbytek
bogaczów, piękne kobiety, pałace.
Miał szalony apetyt użycia, który obiecywał sobie zaspokoić.
Był głodnym od wieków i przez tyle pokoleń poniewieranym, tratowanym przez mocniejszych,
odpychanym od stołu życia, przepracowanym, łaknącym – teraz przyszła kolej na niego,
podnosił głowę, wyciągał chciwie ręce, chwytał zdobycz i nasycał głód odwieczny.
– Odbiję sobie wszystko i za wszystko! – myślał i z nienawiścią przypominał sobie lata
dzieciństwa, pasanie krów, posługi, jakie czynił w klasztorze, kije, jakie odbierał, nędzę całej
rodziny, upokorzenia, jakie znosił w gimnazjum, upokorzenia, jakie odbierał razem z pomocą
od swoich dobroczyńców, upokorzenia, jakie znosiła cała rodzina.
– Odbiję sobie wszystko! – mruknął z szaloną zawziętością w sercu.
Ale tymczasem dopiero zdobywał środki, handlował, czym mógł, zarabiał, na czym się
tylko dało.
Zarządzał składami Grosglika, a prócz tego handlował węglem na własną rękę, handlował
drzewem, handlował resztkami bawełnianymi, handlował jajami, które sprowadzał za pośrednictwem
rodziny, brał w końcu różne artykuły – próbował wszystkiego.
Mówiono, że kupuje „czerwony towar”, tj. wyniesiony z podpalonych fabryk, mówiono,
że trudni się lichwą, że z Grosglikiem do spółki robi jakieś bardzo ciemne interesa – tak
mówiono.
Wiedział, co o nim mówią, i uśmiechał się pogardliwie.
– Mocno mnie to obchodzi! – szepnął, myśląc o tym, skręcił na boczną uliczkę ciągnącą
się wśród parkanów, poza którymi wznosiły się szeregi składów drzewa budulcowego, cementu,
żelastwa, wapna i węgli. Ulica była nie brukowana, bez trotuarów i stanowiła jedno
głębokie morze błota, przez które przekopywało się setki wozów, ciężko naładowanych.
Składy węgla rozciągały się po lewej stronie ulicy, u podnóża wysokiego nasypu kolejowego,
na którym tłoczyło się tysiące towarowych wagonów, nakrytych chmurą czarnego pyłu,
jaki się wznosił z wyładowywanego węgla.
Wilczek mieszkał przy składzie, w ohydnej budzie zbitej z desek i obryzganej po płaski
dach czarnym błotem, która służyła za kantor.
Przebrał się spiesznie, wciągnął długie buty i zabrał się do roboty...
Ale nie mógł robić spokojnie, czuł się zdenerwowanym, roztrzęsła mu nerwy radość dzisiejszego
kupna, to znowu przypomnienia pogrzebu lub huk głuchy sztosujących120 na nasypie
wagonów tak go drażnił, że odrzucił pióro i zaczął spacerować po kantorze, wyglądając
raz po raz okienkiem na zapchane pryzmami węgla i wozami składy.
Wozy co chwila wjeżdżały na wagę z takim turkotem, aż cała buda się trzęsła; ogromny
zgiełk splątanych głosów ludzkich, turkotów, kwików końskich, gruchotu wyrzucanych z wagonów
węgli, świstów maszyn bił przez otwarte drzwi i rozlewał się po brudnej, odrapanej
izbie, po której Wilczek spacerował w zadumie.
– Tam jakieś panowie czekają przy wagonach! – zameldował robotnik.
Na nasypie kolejowym czekał Borowiecki i Moryc.
Wilczek wyczekująco wyciągnął rękę do przywitania. Moryc mu uścisnął dłoń, a Borowiecki
udał, że nie widzi.
– Potrzebujemy natychmiast platform przewozowych.
– Ile? pod co? skąd? – zapytał krótko, podrażniony zachowaniem Karola.
– Jak najwięcej, bawełna, kolej, do mnie – odpowiedział Moryc.
Szybko załatwili interes i rozstali się.
– Szlachcic! – mruknął Wilczek ze złością, bo na pożegnanie Borowiecki wsadził ręce
w kieszenie i kiwnął mu głową bardzo łaskawie.
Nie mógł zapomnieć tej obrazy, jego mściwe serce zanotowało sobie jeszcze to jedno upokorzenie,
tym boleśniejsze, że niezasłużone.
Ale nie było czasu na rozczuwanie krzywdy, bo z powodu kończącego się dnia ruch
w składach zapanował szalony.
Co chwila maszyny parowe podciągały sznury ładowanych wagonów, krzyżowały się, wyciągały puste, buchały kłębami dymów i ze świstem, hukiem, szczękiem sztosowań przewijały
się wskroś dymów i pyłów lub odczepione od pociągów leciały z dzikim krzykiem do remiz.
A niżej, ze składów nakrytych czarną kurzawą biło tysiące splątanych gorączkowych głosów,
konie kwiczały dziko, świsty batów, krzyki woźniców, turkoty ulic i głuchy, potężny
szum miasta, stojącego dokoła, nakrytego dymami.
Wilczek uwijał się gorączkowo, biegał do kantoru, do kup węgla, na nasyp, do ludzi wywożących, na stację; przemykał się pomiędzy wozami, człapał po błocie, zmęczył się w końcu
śmiertelnie i aby odpocząć, usiadł na brzegu jednego z pustych wagonów.
Mrok się już robił – pozachodnie zorze rozlały się po niebie strugami purpury i okrwawia-ły cynkowe, błyszczące dachy, po których staczały się kłęby rudych dymów; noc gęstniała,
szarość ponura, zmącona zalewała ulice, pełzała po murach, czaiła się po zaułkach, zacierała
kontury, gasiła barwy, wypijała resztki dnia, ukręcała miasto brudnymi łachmanami zmroku,
z którego zaczęły z wolna wybłyskiwać światła.
Noc zapadła, miasto pokryło się łunami; szumy się podniosły, łoskoty stały się wyraźniejsze,
turkoty się wzmogły, krzyki spotężniały – aż w końcu wszystkie dźwięki zlały się w przeogromny
dziki chór, śpiewany głosami maszyn i ludzi, od którego drżało powietrze i trzęsła
się ziemia!
Łódź pracowała nocną, gorączkową pracą.
– Resztki szlacheckie! wezmą was diabli niedługo! – mruknął Wilczek, który jeszcze nie
mógł zapomnieć Borowieckiego, splunął pogardliwie, podparł brodę rękami i zapatrzył się
w niebo.
Zbudził go dopiero głos lecący z opustoszałej ulicy.
A na rynku Gajera
Znalazła se frajera
ta ra ra, bumdera!
Śpiewał jakiś głos i zginął w oddaleniu i nocy.
Wilczek zeszedł do kantoru, pozałatwiał resztę spraw, wyprawił ostatnie wozy.
Kazał pozamykać wszystko, zjadł kolację, jaką mu przygotował robotnik, i poszedł na
miasto.
Lubił włóczyć się bez celu, przyglądać się ludziom, fabrykom, węszyć po mieście, lubił
oddychać tym rozdrganym, przesyconym węglem i zapachami farb powietrzem. Olśniewała
go potęga miasta, olbrzymie bogactwa nagromadzone w składach i fabrykach zapalały mu
w oczach płomienie chciwości, rozpalały duszę marzeniami strasznymi, przepełniały coraz
potężniejszą żądzą panowania i użycia; ten szalony wir życia, ta struga złota, jaka przepływała przez miasto, upajały go swoją potęgą, hipnotyzowały, przejmowały drżeniem żądzy nieopowiedzianej,
dawały siły do walki, do zwyciężania, do grabieży.
Kochał tę „ziemię obiecaną”, jak kocha zwierzę drapieżne głuche puszcze pełne łupów.
Uwielbiał tę „ziemię obiecaną” płynącą złotem i krwią, pożądał jej, pragnął, wyciągał do niej
ramiona chciwe i krzyczał głosem zwycięstwa – głosem głodu: – Moja! Moja! – I już chwilami
czuł, że ją posiadł na zawsze i że nie puści zdobyczy, póki nie wyssie złota wszystkiego.
XVII
– A teraz go w grzbiet, a teraz z drugiej strony, a teraz w głowę. Ot i jeszcze raz, i jeszcze
jeden razik, dobrodzieju mój kochany.
– Walisz ksiądz kartami jak cepem – szepnął z goryczą stary Borowiecki.
– To mi przypomina jedno zajście. Było to u Migurskich w Sieradzkiem...
– Cepem, nie cepem – przerwał ksiądz przymrużając z lubością oczy – a ślicznymi atucikami,
dobrodzieju mój kochany. Chowam ja jeszcze damusię, żeby grzmotnąć twojego królika,
Zajączkowski.
– To się pokaże! Ale ksiądz ma paskudny zwyczaj przerywania; ust otworzyć nie można,
bo ksiądz zaraz przerywasz. Oto, jak rzekłem, u Migurskich...
– U Migurskich czy nie u Migurskich, ale to już słyszeliśmy, dobrodzieju mój kochany, ze
sto razy, nieprawda, panie Adamie? – zwrócił się do starego.
– E, co mi tu ksiądz będziesz uwagi ciągle robił. A, jak Pana Boga kocham, czego za wiele,
tego i zanadto. Myślałbyś ksiądz lepiej o nabożeństwie, a nie o tym, czy kto co mówił lub
nie mówił.
Rzucił karty na stół i porwał się zirytowany.
– Tomek, huncwocie jeden, a zakładaj konia – huknął potężnym basem przez okno na podwórze.
Szarpał mocno wyczernione wąsy i sapał zapalczywie.
– No, widzicie go! Smyk jeden, ja mu po ludzku zwracam uwagę, a ten zaraz na mnie jak
na swojego parobka: huru buru! Jasiek, bo mi fajeczka zgasła.
– No, sąsiedzie, bo pan Baum rozdaje karty.
– Nie będę grał, jadę do domu. Już mam dosyć jegomościnych kazań. Wczoraj u Zawadzkich
opowiadam o koniunkturach politycznych, a ksiądz mi zaprzecza publicznie i wydrwiwa
– burczał szlachcic przemierzając wielkimi krokami pokój.
– A boś jegomość, dobrodzieju mój kochany, gadał rzetelne głupstwa. Jasiek, a ty smyku
jeden, daj no ogieńka, bo mi fajeczka zgasła.
– Ja gadałem głupstwa! – wykrzyknął Zajączkowski przyskakując z pasją do księdza.
– A głupstwa – odszepnął ksiądz, pykając z długiej fajki, którą mu mały chłopak zapalał,
przyklęknąwszy na podłodze.
– A, Panie Jezu Chryste, zmiłuj się nad nami – zawołał ze zgrozą Zajączkowski rozkrzyżowując ręce.
– Ksiądz dobrodziej jest na ręku – rzekł Maks Baum, podsuwając mu karty.
– Siedem pik – zawołał ksiądz. – Zajączkowski, jesteś na ręku.
– Idę na ciemno – zawołał szlachcic i siadł spiesznie do stolika, ale nie zapomniał jeszcze
urazy do księdza, bo rozejrzawszy się w kartach mówić zaczął:
– I jak tu może być co, jak tu ogół może mieć jasne pojęcie o polityce, kiedy jego naturalni
przewodnicy są tak ciemni.
– Osiem trefli, bez atu – licytował ksiądz.
– Przejdę się. Dobrze, zaraz ksiądz zobaczysz, co będzie za gra. Bo jak ksiądz nie masz
żołędzi, to księdza mocno zaswędzi.
– Zaswędzi, nie zaswędzi, ale jak ci pan Baum wyciągnie te żołędziki, jak cię asikiem
wytnie, to kichniesz. A co, syneczku, a co, a nie chwal się, a nie mów amen przed in saecula
saeculorum, dobrodzieju mój kochany, ha, ha, ha! – śmiał się na całe gardło z miny Zajączkowskiego
i tak był rad, że trzepał cybuchem po sutannie i poklepywał Maksa obok siedzącego. – Górą miasteczko Łódź, górą fabrykanciki. A niechże ci, dobrodzieju mój kochany,
Pan Bóg bliźniateczki da za to, żeś tak Zajączka oporządził. Poleżysz bez nóżki, poleżysz.
Jasiek, a daj no, smyku, ogieńka, bo mi fajeczka zgasła.
– Ksiądz jak poganin jaki tak się z cudzych nieszczęść cieszysz.
– Już tam temu daj spokój, a co leżysz, to leżysz. Cały rok nas obłupiał ze skóry, to niech
że teraz grosiki zapłaci.
– Po dwadzieścia groszy na tydzień wygrywałem. Po dwadzieścia groszy, słowo honoru
panu daję! – szepnął Zajączkowski przez stół do Maksa.
– „Poszły panny na rydze! na rydze! na rydze!” – zaczął nucić stary Borowiecki przytupując do taktu w stopień fotelu, na którym siedział i jeździł, bo był w połowie sparaliżowany.
Cisza na chwilę zapanowała w pokoju.
Cztery świece stojące po rogach stolika jasno oświetlały zielone pole walki i twarze walczących.
Zajączkowski milczał, był zły na księdza, z którym od lat dwudziestu kłócił się przynajmniej
dwa razy na tydzień. Muskał wyczernione wąsy i rzucał groźne spojrzenia spod ogromnych
krzaczastych brwi na Maksa, który go „kładł bez trzech”, a czasami trzaskał się ze
złością w łysinę, po której muchy spacerowały.
Ksiądz wychudłą, ascetyczną i dobrotliwą twarz pochylał nad stołem, czasem pykał z fajki
i okrywał się dymem, a wtedy zapuszczał ostre spojrzenie czarnych, bardzo żywych oczów
w karty przeciwnika, z czego zresztą nigdy nie korzystał.
Maks ze skupioną twarzą grał bardzo uważnie, bo przeciwnicy byli mistrzami w preferansie,
i w przerwach leciał oczami po oknach, którymi księżyc zaglądał i do dalszych pokojów,
skąd go dochodziły głosy Anki i Karola.
Pan Adam zaś ciągle nucił, wybijał takt, szarpał bujną, choć przerzedzoną czuprynę i przy
każdej nowej grze wołał:
– Śliczny kolor, długi kolor. Dam ja wam teraz, basałyki. Król z damą, a dwór za nią. Zaczniemy
bić do ataku. – „Hej, Mazury, bijcież z góry, a kosami, osękami, ta, ra, ra, ra, ta, ta!”
Szlusuj121 z prawego! – komenderował energicznie i z rozpłomienioną twarzą, ruchem, jakby
się rzucał do ataku, bił kartami w stół.
– A to byś, jegomość, grał po ludzku. A te twoje przyśpiewki to tylko rozpusta żołnierska
i nic więcej, dobrodzieju mój kochany. Jasiek, a daj no ogieńka, bo mi fajeczka zgasła.
– To „szlusuj” – przypomina mi bardzo ciekawe zajście, jakie miało miejsce...
– U Migurskich, w Sieradzkiem, słyszeliśmy już i to, słyszeli, dobrodzieju mój kochany.
Zajączkowski spojrzał groźnie na uśmiechniętą twarz księdza, ale nie rzekł nic, tylko odwrócił się do niego bokiem i grał dalej.
Maks raz jeszcze rozdał karty i po licytacji poszedł do Karola.
– Jasiek, a otwórz no okienko, bo tam ptaszeczki boże tak śpiewają.
Chłopak otworzył okno na ogród i pokój zalały chóry słowiczych głosów i fale zapachów
bzów kwitnących pod oknami.
W pokoju, do którego poszedł Maks, nie było lamp, natomiast świecił księżyc sunący po
tafli ciemnego szafiru niebios.
Okna były otwarte i wpływał nimi czerwcowy, rozśpiewany wieczór.
Siedzieli w milczeniu.
– Ładna kolekcja mamutów – szepnął Karol do Maksa, bo w pokoju gry znowu wybuchła
burza i Zajączkowski krzyczał przez okno, żeby mu konie zakładali natychmiast, a pan Adam
śpiewał na całe gardło:
– „A choć chłodno i głodno, żyje sobie swobodno!”
– Często grywają ze sobą?
– Co tydzień i przynajmniej dwa razy na tydzień się kłócą i rozjeżdżają bez pożegnania,
co im zresztą wcale nie przeszkadza żyć w wielkiej przyjaźni.
– Pani ich godzić musi nieraz?
– O nie, bo raz spróbowałam, a ksiądz zaperzony krzyknął na mnie: „Niech jegomościanka
pilnuje udojów!” Zresztą, oni nie mogliby żyć bez siebie, a będąc ze sobą, nie mogliby się
nie kłócić.
– Ale co twój ojciec w Łodzi pocznie bez nich? – zwrócił się Maks do Karola.
– A bo ja wiem, również w ogóle nie wiem, po co ojcu chce się do Łodzi?
– Pan nie wie?... – szepnęła Anka zdziwionym głosem i byłaby coś mówiła więcej, ale
dzwonek zadźwięczał u furtki.
Wyszła i powróciła z depeszą dla Karola.
Karol apatycznie wziął, ale nie doczytał do końca, tylko zmiął ze złością i schował do kieszeni.
– Może zła wiadomość? – zapytała trwożnie Anka stojąc przed nim.
– Nie, tylko głupia!
Machnął ręką, zniecierpliwiony jej współczującym spojrzeniem i ciekawością.
Poszedł do pokoju grających i czytał po raz drugi.
Depesza była od Lucy.
– Bardzo się pan nudzi u nas?
– Ani słowa nie odpowiem na podobną insynuację. Wie pani, jestem zdumiony życiem
państwa. Nie przypuszczałem, żeby mogło gdzieś istnieć życie dziwnie spokojne, dziwnie
proste i takie jakieś wyższe. Dopiero u państwa poznałem, że ja nie znałem Polaków, dopiero
teraz rozumiem wiele właściwości Karola. Szkoda, że się państwo wyprowadzają do Łodzi.
– Dlaczego?
– Bo nie będę mógł już tutaj nigdy przyjechać.
– A w Łodzi pan nie zechce nas odwiedzać? – zapytała ciszej i nie wiedziała, dlaczego
serce jej zabiło silniej, jakby obawą, że może on nie zechce.
– Dziękuję pani bardzo, uważam to już za zaproszenie, można?
– A można, ale za to pozna mnie pan ze swoją matką.
– Kiedy pani tylko rozkaże.
– Zostawię pana samego, bo muszę pomagać do podania kolacji.
Pobiegła do drugiego pokoju, w którym Jagusia już nakrywała.
Maks spacerował wzdłuż pokoju, ale dlatego, żeby przechodząc obok drzwi otwartych
spojrzeć na Ankę.
Patrzył z podziwem na jej wysmukłą, doskonale uformowaną figurę, gdy się pochylała nad
stołem; na jej twarz o niezbyt regularnych rysach, ale pełną dziwnego wdzięku i ciepła, zakończoną szerokim czołem o gładko rozczesanych pośrodku włosach kasztanowatych. Szarobłękitnawe oczy patrzyły spod zupełnie czarnych brwi jasno, spokojnie, ale z pewną
surowością.
Maks przypatrywał się jej z wielkim zajęciem i tak mu się bardzo podobała, że czuł prawie
niechęć do Karola, gdy tamten przyszedł.
– Jutro wieczorem jechać do Łodzi muszę – powiedział szorstko.
– Po co ci tak pilno. Trzy święta mają robotnicy, to i my użyjmy odpowiednio Zielonych
Świątek.
– Jeśli czujesz się tutaj dobrze, zostań, ale ja muszę wyjechać.
– Pojedziemy razem – mruknął Maks siadając na parapecie okna.
Było mu tutaj tak dobrze, że się zdumiewał nad sobą, a ten chce go stąd zabierać.
Patrzył z gniewem i żalem na Karola.
– Mam bardzo pilne interesa i mam dosyć wsi, za wiele nawet – mówił i chodził wzburzony,
zaglądał do pokoju grających, zamieniał po kilka obojętnych słów z Anką, ale rozdenerwowania
i niepokoju, który był nudą zarazem, stłumić nie umiał.
A do tego przybył jeszcze ten telegram Lucy, o której myślał z trwogą, bo mu zapowiadała
w najbardziej stanowczych słowach, że jeśli się we wtorek nie pokaże, to ona potrafi go znaleźć
i u narzeczonej, niechaj się co chce stanie potem.
Wiedział, że Lucy dotrzymuje słowa swoim namiętnościom, więc jechać musiał.
Tak mu ciężył ten stosunek, tak znienawidził już i jej piękność, i te więzy miłości, że mu
życie brzydło.
A potem Anka.
Czuł, że mu jest najzupełniej obojętną, że zaczyna chwilami nienawidzieć, gdy spotykał
się z jej jasnym, ufającym wzrokiem.
A musiał udawać miłość, musiał zmiękczać ton głosu wtedy, gdy mu się kląć chciało, musiał
być uprzejmym, uśmiechniętym, przewidującym, słodkim, jak przystało na narzeczonego.
Ta rola była mu wstrętna nad wyraz, a grać ją musiał dla ojca; grał ją i dla niej, i dla siebie
już, bo użyciem posagowych pieniędzy Anki związał się na zawsze.
– Ożenię się prędko i wszystko się skończy – myślał. – Przecież tyle małżeństw zawiera
się bez miłości! – kończył apatycznie, ale równocześnie jego dumna ambicja pożerała mu
duszę.
Burzyło się w nim wszystko na myśl, że przez to małżeństwo zejdzie do roli pionków, że
jeśli zechce co mieć, to musi pracować lata całe, musi wyciskać maszyny, ludzi, wszystko,
żeby coś wycisnąć dla siebie – i to teraz!
Teraz, gdy mu stary Müller dosyć wyraźnie powiedział, że mu odda Madę i zarząd fabryki,
od razu milionową fortunę, od razu wielkie interesy i możność robienia jeszcze większych.
Od pewnego czasu czuł wstręt do małych interesów, czuł wstręt do tej własnej fabryki,
jaką od wiosny budował, do tych oszczędności groszowych, których rezultatem były setki
rubli zaledwie.
Tyle lat chodził w kieracie pracy, ciągłej walki i twardego zdobywania każdego rubla, tyle
lat tłumił w sobie najrozmaitsze zachcianki i pragnienia, których nie mógł zaspokoić, tyle lat
był głodnym szerokiego, niezależnego życia – i teraz, kiedy to wszystko mógł mieć żeniąc
się z Madą – musiał się ożenić z Anką i przez to musiał wrócić do jarzma mierności...
Buntował się przeciwko tej konieczności wszystkimi siłami.
I gdy Anka przyszła prosić na kolację, spojrzał na nią gniewnie i nic nie odpowiedziawszy
na jej zapytanie poszedł przysunąć ojca z fotelem do jadalnego pokoju.
Kolacja była bardzo ożywiona, bo ksiądz z Zajączkowskim kłócili się o politykę, pomagał
im pan Adam i Karol, który drwił niemiłosiernie z Zajączkowskiego i z jego koniunktur politycznych,
drwił z optymizmu księdza i ze złością zrobił uwagę ojcu, że spraw dzisiejszej polityki
nie rozstrzygają armaty, a rozum stanu.
– Ta, ta, ta! – przedrzeźniał stary z gniewem. – Ty mi tego nie mów, bo ja cię zawsze przekonam,
że ten miał rację, kto miał armat więcej i wojska. Rozum państw – to wielkie armie,
gotowe do wyruszenia w pole, to ich dusza, która rządzi.
– Nie, panie Adamie, duszą państw jest sprawiedliwość, jaką się rządzą.
– Państwami kieruje żołądek i jego wymagania – zawołał Karol umyślnie, aby sprawić
przykrość księdzu, który się rzucił na te słowa i zaczął dowodzić, że wszystko wypływa z woli
Bożej i że ta wola jest sprawiedliwością i że na tym stoi wszystko.
Karol już nie odpowiadał, bo go znudziły te bezpłodne rozumowania, ale gdy ksiądz, ojciec
i Zajączkowski zaczęli mu dowodzić, że wszystko się dzieje za wolą Bożą, nie mógł już
wytrzymać i zawołał z gniewem:
– Tłumaczycie, panowie, sobie świat przy pomocy katechizmu; nie przeczę, że to łatwe,
a miejscami dowcipne nawet.
– Bluźnisz, dobrodzieju mój kochany, bluźnisz i obrażasz nas. Jasiek, smyku jeden, daj no
ogieńka, bo mi fajeczka zgasła! – wołał drżącym z oburzenia głosem i fajka latała mu w ręku
ze wzruszenia.
Pykał, ale że nie mógł dociągnąć się dymu, bo chłopak nie mógł zapalić, trzasnął go cybuchem
przez plecy i znowu zaczął przekonywać, ale teraz już z całą pasją.
– Nie będzie pani żal opuszczać tego raju, jaki sobie pani stworzyła w Kurowie? – mówił
cicho Maks do Anki, bo oboje nie mieszali się do rozmowy ogólnej.
Maksa nic nie obchodziły poruszane kwestie, a Anka była smutna.
Karol był taki inny przez te kilka dni, tak jej prawie unikał, że dziewczynę zaczął trapić
głuchy niepokój, przeczuwanie jakiegoś nieszczęścia, więc teraz nie odpowiedziała Maksowi,
tylko pochylając się nad stołem zapytała cicho, nie podnosząc oczów:
– Nie wie pan, czy Karola nie spotkało co złego?
– Nie. Czy pani co zauważyła?
– Tak mi się zdawało. Prawda, zapomniałam, że musi mieć dosyć kłopotów z fabryką,
prawda... – dodała ciszej, jakby dla siebie, jakby dla stłumienia podejrzeń i niepokojów.
Podniosła głowę i oczami pełnymi troski serdecznej ogarnęła jego twarz schmurzoną i gryzące spojrzenia, jakie rzucał na księdza.
– A co państwo robią z ziemią?
– Dziadek chciał sprzedać, ale pan Karol opiera się temu, za co jestem mu bardzo wdzięczna,
bo tak się zżyłam z tym domem, że nie mogłabym bez przykrości pomyśleć, że to już nie
nasze. Prawie wszystkie drzewa w ogrodzie, wszystkie żywopłoty sadziła albo matka pana
Karola, albo ja. Więc niech pan pomyśli, jak by to było ciężko rozstawać się z tym na zawsze.
– No, przecież można gdzie indziej kupić ładniejszą posiadłość.
– Tak, można, ale ona nie będzie Kurowem – odpowiedziała dotknięta, że nie rozumiał
i nie odczuwał jej przywiązania do tego kawałka ziemi, na którym się wychowała.
Umilkli, bo kłótnia zawrzała znowu pomiędzy Zajączkowskim i księdzem, który zirytowany
bił cybuchem w podłogę i zawołał:
– Dobrodzieju mój kochany, ja ci tylko powiem, że ty jesteś Zajączkowski, herbu barania
skórka. Jasiek, ognia!
– A, Panie Jezu Chryste, co ten ksiądz wygaduje. Tomek, huncwocie jeden, a zakładaj
konie – ryknął do kuchni, gdzie jego stangret jadł kolację, i nie żegnając się wybiegł, ubrał
się w ganku i poleciał, ale powrócił za chwilę, bo zapomniał czapki, której szukał po wszystkich
pokojach, a znalazłszy ją przybiegł do stołowego pokoju, huknął pięścią w stół i zawo-łał wściekle:
– Jegomość podziękuj Bogu, że cię ochrania sukienka kapłańska, bo inaczej ja bym jegomościa
nauczył, co to jest mówić: Zajączkowski herbu barania skórka, ja bym nauczył – krzyczał bijąc raz po raz w stół.
– Nie wylewaj waść herbaty, dobrodzieju mój kochany – rzekł spokojnie ksiądz Szymon.
– Usiądźcie no, o co tu się gniewać, no, siadajcież, sąsiedzie – zapraszał pan Adam.
– Nie usiądę! Noga moja tutaj więcej nie postoi, gdzie mnie obrażają.
– Nie wylewaj waść herbaty i jedź z Bogiem – szeptał ksiądz unosząc swoją szklankę, która
tańczyła po stole, wstrząsanym uderzeniami pięści.
– Jezuita, jak Boga jedynego kocham! – wrzasnął Zajączkowski, huknął raz jeszcze w stół
i poleciał.
Na podwórzu i na drodze jeszcze słychać było jego głos łączący się z turkotem bryczki,
którą odjeżdżał.
– Rozgrzana pała, o! Słyszane to rzeczy, żeby się o byle słowo tak obrażać!
– A bo mu też ksiądz dojechałeś do żywego mięsa.
– To czego gada głupstwa.
– Każdemu wolno mieć swoje zdanie.
– Pod warunkiem, żeby było poparciem naszego – odezwał się ironicznie Karol.
– Dobrodzieju mój kochany, a to ten smyk naprawdę odjechał. Jasiek, kanalio, daj no
ogieńka – zawołał oburzony i poszedł do ganku wyglądać za Zajączkowskim. – No, widzicie,
co to za awanturnik. Nakrzyczał, nawymyślał mi i pojechała sobie bestia.
– Wróci, przecież to nie pierwszy i nie ostatni raz – odezwała się Anka.
– Hm, wróci? jużcić, że wróci, ale zawsze co sobie o nas pomyśli pan Baum.
– Pomyśli, że panowie dobrze śpicie, dobrze się odżywiacie i dużo macie czasu, skoro go
zużywacie na takie dziecinne kłótnie – szepnął ironicznie Karol.
Ksiądz popatrzył na niego groźnie, ale oczy mu się rychło rozjaśniły, wytrząsnął popiół
z fajki, nabił w nią tytoniu i podstawiając do zapalenia Jaśkowi, szepnął:
– Drażnią cię kły, dobrodzieju mój kochany, to na pluchę...
Pożegnał się wkrótce i poszedł do domu.
Milczenie długie zapanowało.
Stary drzemał na swoim fotelu.
Anka ze służącą sprzątała ze stołu, a Karol zatopił się w głębokim fotelu i palił papierosa
spoglądając z ironią na Maksa, który biegał błyszczącymi oczami za każdym ruchem Anki.
Zaraz się też rozeszli spać.
Maks miał łóżko w saloniku od ogrodu.
Noc była cudowna, słowiki rozśpiewywały się coraz tęskniej, aż im zaczęły odpowiadać
z nadrzecznych gąszczów kosy, i polał się wtedy nieporównanie piękny deszcz dźwięków,
który się rozlewał w tej cichej, czarownej nocy czerwcowej, pełnej ciepła bijącego z rozgrzanej
ziemi, gwiazd na niebie i zapachu bzów, których były pełne klomby, stojące przed
oknami.
Maks nie mógł spać.
Otworzył okno i patrzył w okręcony mgłami świat.
Myślał o Ance, gdy naraz usłyszał przyciszony jej głos. Wychylił się oknem i zobaczył ją
siedzącą w oknie swojego pokoju, w oficynie przystawionej do dworu pod kątem prostym.
– Czemu mi nie chcesz powiedzieć, co cię męczy? – prosił głos zwrócony do okna naprzeciw.
– Nic mnie nie męczy, jestem zdenerwowany – odpowiedział głos drugi.
– Zostań dni kilka, to się trochę uspokoisz.
Niewyraźne mruknięcie było odpowiedzią. Potem głos pierwszy mówić począł tak cicho,
że Maks nic słyszeć nie mógł, natomiast usłyszał chór żab rechoczący gdzieś w łąkach i turkot
wozów jadących szosą. i głosy ptaków śpiewających coraz głośniej.
Księżyc świecił tak jasno, że powłóczył warstwą srebrnawą mokre od rosy liście, a mgły
czynił podobne do zwojów srebrnej gazy.
– Jesteś romantyczka – rozległ się znowu głos męski z akcentem gniewu.
– Czy dlatego, że cię kocham? Czy dlatego, że każdą twoją troskę biorę w serce tak mocno,
mocniej niż swoje własne, że chciałabym, abyś był zupełnie szczęśliwym?
– Nie, nie dlatego, ale dlatego, że bez względu na możliwy katar chce ci się ze mną mówić
przez okno, prawda, że to i przy księżycu, i przy śpiewie słowika.
– Dobranoc.
– Dobranoc pani.
Okno trzasnęło i biała firanka zasłoniła wnętrze pokoju, rozświecone teraz.
Karol nie odszedł, bo rozległ się trzask zapałki i cienka struga sinego dymu wypłynęła
z pokoju i darła się o słomiany okap dachu, palił papierosa.
Maks również zapalił, ale po cichu, żeby nie zauważono, iż słucha.
Był bardzo ciekawym, czy Anka wróci jeszcze i co mówić będą.
Gniew Maksa na Karola rósł co chwila.
Ale okno Anki wciąż było zamknięte, dostrzegł tylko, że za firanką cień jej się ukazywał
co chwila i przystawał przy oknie, byłby może nawet usłyszał szelest jej kroków, ale słowiki
przeszkadzały i wiatr, który wstał gdzieś z łąk i bagnisk, przyczołgał się po zbożach, co stały
czarną ścianą, wdarł się pomiędzy drzewa i zaczął szumieć i trząść bzami, i dmuchał w słomiane
poszycie domu, i owiewał mu twarz wilgotnym, przesyconym zapachem zbóż i ciepła
oddechem.
– Jutro będzie Karczmarek, ten, co chce kupić od nas – odezwał się znowu głos.
Maks zapatrzył się tak w ogród, że nie widział otwierania okna.
– Przecież ojciec nie sprzeda.
– Ale tobie może potrzebne te pieniądze.
– Tak, potrzeba mi milion – zaszemrał głos drwiący.
– Karczmarek chce wydzierżawić chociażby, potrzebuje majątku dla zięcia.
– To się jutro umówimy.
– Cugowe konie weźmiesz do Łodzi czy sprzedasz?
– A po cóż bym brał stare klaki.
– Ale dziadek się do nich tak przyzwyczaił – mówił smutnie sopran.
– To się odzwyczai. Dzieciństwa zawsze ci się trzymają. To może i przeflancować pół
ogrodu do Łodzi, może byś chciała zabrać i krówki swoje, i kureczki, i gąski, i prosiaczki –
byłby cały komplet.
– Jeśli sądzisz, że drwiny powstrzymają mnie od zabrania tego, bez czego obyć bym się
nie mogła, to się mylisz.
– Nie zapomnijże zabrać i portretów rodzinnych. Senatorom Rzeczypospolitej musi być
tęskno, tam na strychu, do znalezienia się w Łodzi – brzmiał szyderczy głos.
Sopran nic nie odpowiedział.
Słychać było jakby bardzo ciche łkanie, ale tak ciche, że wydawało się Maksowi jakby
bełkotem strumienia płynącego za ogrodem.
– Anka, przebacz mi! Nie chciałem robić ci przykrości. Taki jestem zdenerwowany. Przebacz
mi, Anka, nie płacz.
Maks ujrzał, że Karol wyskoczył do ogrodu, no i to również zobaczył, że dwa białe ramiona
wyciągnęły się do niego z okna i że ich głowy bardzo blisko były siebie.
Nie patrzył i nie słuchał więcej.
Zamknął okno i położył się spać, ale sen nie przychodził; przewracał się na wszystkie strony,
klął, palił papierosy, ale zasnąć nie mógł, bo słowiki tak głośno śpiewały w bzach i ciągle
mu się wydawało, że słyszy głosy Anki i Karola.
– Co oni mogą sobie opowiadać tak długo? – myślał, irytując się coraz bardziej, i aby się
przekonać, czy są jeszcze, wstał.
Karol stał pod oknem Anki, ale rozmawiali tak cicho, że nic słychać nie było.
– Spać nawet nie można od tych amorów – mruknął ze złością i zatrzasnął okno z hukiem.
Nie usnął jednak, nie dała mu spać ta noc czerwcowa, kipiąca potężnym życiem wiosny.
Księżyc wisiał wprost okien, napełniał pokój niebieskawym pyłem i rozlewał potoki łagodnego
światła na uśpione miasteczko, na puste uliczki i na szerokie pola, pokryte lekko falującymi zbożami, nad którymi rozwłóczyły się szkliste mgły i wisiały spokojnie; z łąk
i oparzelisk podnosiły się białawe opary niby dymy z kadzielnic i biły kłębami ku granatowym
przestrzeniom; a z mgieł, ze zbóż sennie szumiących, operlonych rosą, wznosił się coraz
potężniej chrzęst świerszczyków polnych, płynący przytłumionym i rozdrganym na
miliony dźwięków rytmem bezustannie rozbrzmiewającym w powietrzu; odpowiadały im
chóry żab, które podnosiły z bagnisk rechot i wołały ostro: „Rade, rade, rade!”
Milkły po chwili, aby dać głos innym chórom, usadowionym na dalszych błotach, po stawach
zarośniętych, przebłyskujących lustrami wody, przez które wlokły się promienie księżyca niby ostrza złote; po brzegach strumieni obrośniętych pochylonymi pod ciężarem rosy
tatarakami, po rowach pełnych żółtych kaczeńców i niebieskich niezapominajek, nad którymi
stały popróchniałe wierzby o wielkich głowach, pokrytych niby włosem gęstymi młodymi
pędami.
Ze wszystkich stron zrywały się hymny, śpiewane z upojeniem w tę noc wiosenną, pełną
czaru nieopowiedzianego, krzyków głębokich, śpiewów, drgań ledwie odczutych i miłości.
Słowiki śpiewały w każdej kępie bzów i odpowiadały im tysiączne głosy ptactwa, klekot
bocianów zrywający się czasami z wielkiego modrzewiu, stojącego w szczycie dworu, krzyki
jękliwe czajek na moczarach, słodki szczebiot jaskółek po gniazdach, chrzęsty zbóż, huczenie
chrabąszczów goniących się po drzewach, ryki krów po oborach i rżenie dalekie koni
pozostawionych na noc po pastwiskach.
A chwilami milknął świat i robiła się cisza tak głucha a przeogromna, że słychać było kapanie
rosy spływającej z liścia na liść i bełkot rzeczułki za dworem i jakby głęboki oddech
ziemi.
Ale po tej chwilowej ciszy wszystkie głosy zerwały się w tym mocniejszym chórze,
wszystkie drzewa, trawy i stworzenia śpiewały przejmujący hymn miłości i jakby wyciągały
do siebie gałęzie, kwiaty, ramiona i oddawały się sobie z pożerającym uniesieniem.
Cała ziemia we wszystkich głosach śpiewów, bełkotów i szumów, we wszystkich tętnach
roślin i tworów, we wszystkich skrzeniach blasków i promieniowań, we wszystkich zapachach
przenikających powietrze – skłębiała się w przeogromny, nabrzmiały żądzą miłości wir, który
jakby porwany rozszaleniem tej wiosennej nocy i pożerającą tęsknotą wieczności, rzucał
się na oślep w objęcia bezdni, zewsząd rozwartej, ciemnej, błyszczącej zimną rosą gwiazd
i miliardami słońc i planet, głuchej, tajemniczej, strasznej.
Nie, Maks usnąć nie mógł.
Słowik, który śpiewał pod oknem, tak go rozdrażnił, że chciał go spłoszyć – ale ptak nie
słyszał, siedział na kołyszącej się pod nim gałązce i śpiewał cudowne trele, lał całe potoki
dźwięków, rozsypywał tony jak perły, które spływały na ogród, na kwiaty, niby kaskada rozsiewająca czar niewysłowiony. Samiczka gdzieś z głębi drzewa odpowiadała mu sennym
i apatycznym ćwierkaniem.
– Ażeby cię diabli wzięli z twoim piskiem! – zawołał zirytowany i rzucił kamaszem
w krzak, ptak sfrunął na inny krzew, a gdy Maks zamknął okno i powrócił do łóżka, słowik
powrócił na dawne miejsce i śpiewał dalej, co Maksa tak rozgniewało, że odwrócił się do
ściany, głowę okręcił w kołdrę i zasnął dopiero nad ranem.
Prócz pana Adama nikt dobrze nie spał tej nocy we dworze kurowskim.
Szczególniej Anka, której ta długa rozmowa z Karolem nie uspokoiła, a przeciwnie, zaczęła budzić w niej jeszcze ciemne podejrzenia, że coś przed nią ukrywa – ale ani przez
mgnienie nie przypuszczała, że ukrywał obojętność, że już z trudem i wysiłkiem udawał mi-łość.
Nie podejrzewała go, bo sama kochała całą potęgą namiętnego, dwudziestoletniego serca.
A potem i dlatego spać nie mogła, że marzyła – marzyła o tym łódzkim życiu, o przyszłości
niedalekiej, o tym, że za miesiąc opuścić musi Kurów, gdzie tyle lat przemieszkała.
– Co ja w Łodzi będę robić? – snuło się jej uporczywie w myśli, ale rano przerwały jej te
majaczenia na pół senne hałasy podwórza, wypędzanie krów na pastwisko i krzyki gęsi.
Wstała zaraz.
Pan Adam już jeździł na swoim wózko-fotelu, popychany przez wyrostka; jeździł po podwórzu,
zaglądał do obór, krzyczał na pastucha, pogwizdywał na gołębie, które całą bandą
opadły z gołębnika na niego, siadały na ramionach, wisiały na poręczach, trzepały się nad nim
rozgruchaną, hałaśliwą chmurą i wydzierały sobie groch, jaki im sam codziennie rozsypywał.
– Waluś, stać w szeregach! Razem do ataku! „Jeden ruchu, drugi ruchu” tra la la la – podśpiewywał i komenderował śnieżnej rozgruchanej hołocie, która ze wszystkich stron zlatywała się do niego.
– „Miała babuleńka kozła rogatego. Tych bych, tych bych, kozła rogatego.”
– Waluś, do ogrodu! – komenderował ostro, oganiając się od gołębi kapeluszem, bo lecia-ły za nim i opadały na wózek. – A ruszaj no się, bestio!
– Adyć się rucham! – odpowiadał sennie wyrostek, wtaczając wózek do ogrodu, pomiędzy
szereg jabłoni pokrytych kwiatem tak gęstym, że na tle trawników stały podobne do olbrzymich
stożkowych bukietów, owianych różowym pyłem i chmarą rozbrzęczonych pszczół, co
jak rdzawe kule przelatywały z kwiatu na kwiat.
Wilgi śpiewały na wiśniach, a bocian stał w gnieździe, przewracał szyję aż na grzbiet i klekotał zawzięcie.
– Waluś, a jabłuszka będą, co?
– Juźcić, że być będą.
– A ruszaj no żwawo.
– Adyć się rucham!
– A gruszeczki będą, co?
– A będą, co ni mają być.
– A oberwiesz, bestio, co?
– Ja tam nie obrywam – burknął chłopak, nierad z przypomnienia.
– A przeszłego roku kto to zjadł „panny”, he?
– Franciszków Michał, a nie ja!
– Wiem, wiem, bo dostałbyś tak, że niech cię ręka boska broni! „Miała babuleńka kozła rogatego.”
Kosiu, kosiu! – zawołał i zaczął gwizdać na kosa, siedzącego w klatce na zewnątrz okna.
Kos wyjął głowę spod skrzydła, otrzepał się, nasłuchiwał chwilę to jednym, to drugim
uchem, skoczył na wyższy pręcik i wesoło odgwizdywał swojemu panu, ale umilkł zaraz, bo
się rozlewał w powietrzu świergotliwy, dźwięczny głos sygnaturki z klasztoru, którego wieże
i szereg okien widać było z ogrodu nad płaskimi dachami miasteczka.
– Waluś, do klasztoru! odwiedzimy księdza Liberata, a żwawo, bestio.
– Adyć się rucham, jaże mi kulasy stergły.
Pojechali ścieżką, biegnącą z ogrodu nad rzeką, pomiędzy łąkami, znad których zwłóczy-ły się resztki mgieł niby poszarpane strzępy muślinów, wskroś których migotały fantastyczne
skręty jaskółek, świergocących w szalonym locie.
Drugi bocian chodził z wielką powagą po łąkach i raz po raz zanurzał ostry dziób w zielonej
trawie, wyciągał żabę, podnosił szyję do góry i połykał z namaszczeniem.
Rzeczka płynęła bystro wąskim pasem błękitu, po którym rozpryskiwały się co chwila
srebrne łuski drobnych fal i obmywały długie linie żabieńców i niezapominajek, co żółtymi
i błękitnymi oczami patrzyły w wodę, na korowody płowych kiełbików goniących się na mieliznach,
na wąskie zielonawe grzbiety i ostre głowy szczupaków, przyczajonych pod liściami
grzybieni, co jak zielone ręce leżały na wodzie, na tych łupieżców cichej rzeczki, które, niby
kule, leciały wskroś rybiego tłumu, połykały w przelocie kiełbia lub płotkę i nim gromada
zdążyła się rozbiec, znikały w gąszczach brzegów, pomiędzy czerwonawymi liściami pomórników,
pod cieniem rozkwitłej czeremchy, duszonej przez ramiona dzikiego chmielu, które
drgały na wartkim prądzie niby rozsypane zielone warkocze.
Potem jechali tyłami miasteczka, ścieżką biegnącą przez zagony ogrodów warzywnych
i sadów, pełnych kwitnących drzew i zapachów cebuli, gdzie na miedzach pasły się brodate
kozy, a na krzewach zielonego agrestu, na połamanych płotach wietrzyła się pościel.
Przejechali ogród, jaki się rozciągał tuż za murami otaczającymi klasztor, i Waluś pchał
wózek do wnętrza klasztoru, na korytarz.
W klasztorze pusto było i cicho.
Oknami wdzierał się wiatr i zaglądały zielone gałęzie krzewów, bo w pośrodku murów był
niewielki ogródek.
Kilka drzew orzechowych pięło się do słońca i zaglądało do cel pierwszego i drugiego piętra,
a resztę ogródka zajmowały trawy i chwasty, na tle których migotały białe, smutne główki
narcyzów.
– Niech będzie pochwalony! – zawołał pan Adam przystając przy jednym z okien.
– Na wieki wieków! – odpowiedział Liberat, który w swoim biało-czarnym habicie dominikańskim,
chudy, zgarbiony, wlókł się nad ścianą.
Podniósł wybladłe i jakby nieprzytomne oczy, patrzył długo, nim poznał, kto do niego zagadał.
– Jakże zdrowie? Bo wczoraj mówił ksiądz Szymon, że ojciec zdrowszy.
– Nie, nie... nie zdrowszy – szeptał ksiądz bladymi ustami.
Jego szara wyschnięta twarz, podobna w tonie do tych otaczających murów, rozjaśniła się
jakby uśmiechem.
– Może ojciec będzie łaskaw przyjść dzisiaj do nas na obiad?
– Nie, nie! Nic już jeść nie mogę, żyję oczekiwaniem, bo dziś lub jutro umrę...
– Co też ksiądz mówi – zaprotestował energicznie pan Adam, ale ksiądz Liberat
uśmiechnął się i głaszcząc się po twarzy gałązką bzu kwitnącego, odetchnął tym zapachem
i szepnął głucho :
– Śmierć już stoi przy mnie! Śmierć już jest we mnie! – powtórzył mocniej, aż się pan
Adam cofnął nieco, a Waluś przeżegnał się ze strachu.
– Był u mnie dzisiaj w nocy przeor – dodał cicho.
– Jezus, Maria! Przywidzenie, mój ojcze, i nic więcej. Przeor, toż on umarł z piętnaście lat
temu.
– Był. Widziałem go! Modliłem się na chórze i kiedym schodził do celi, zobaczyłem, jak
szedł przede mną korytarzem, do każdej celi pukał i z każdej celi odpowiadał mu głos jakiś,
a on szedł dalej, jakby zwołując wszystkich. Zniknął mi na zakręcie, a gdym się już położył,
usłyszałem pukanie. Podniosłem się i otworzyłem drzwi: stał na środku korytarza, rękę podniósł do góry, patrzył na mnie długo i powiedział:
– Pójdź!
Poszedłem za nim, wiódł mnie przez wszystkie korytarze, a ze wszystkich cel wychodzili
ojcowie i szliśmy razem do refektarza, tam już było pełno i ciągle wchodzili nowi, wszyscy, jacy
byli od samego początku naszego klasztoru. Jakiś bardzo stary ojciec odczytywał z wielkiej
księgi nazwisko, wywoływał po kolei, po kolei podchodzili do niego, a on wtedy kartę z nazwiskiem
wydzierał i rzucał w powietrze, zapalała się i kula ognista wypływała oknami w świat,
a każdy wyczytany znikał. Zostałem tylko sam, a on przeczytał moje imię: Ojciec Liberat.
– Pójdź! – szepnął mi przeor.
– Ostatni! – zawołał czytający i wolno wydzierał moją kartę, tak wolno, że czułem, iż mi
wydziera życie.
– Ostatni! – powiedział przeor, popatrzył na klasztor, na mnie, pocałował mnie w czoło
i szepnął:
– Pójdź!
– Idę, o Panie! kiedy mnie wołasz do siebie. Idę!... – szeptał ksiądz zapatrzony w płat błękitu
wiszący nad ogródkiem, skrzyżował ręce na piersiach i stał, podobny ze swej siności do
posągów.
Jaskółki biegały nad nim jak szalone, wróble ćwierkały po drzewach, nie słyszał nic i nic
nie widział zatopiony w modlitwie i w wizji tej przeczuwanej śmierci.
Cały zakon wymarł i on, ostatni z szeregu niezliczonego, czuł, że umiera.
Pan Adam przynaglał do pośpiechu Walusia, bo chciał jak najprędzej znaleźć się w domu.
Ksiądz Liberat przejmował go strachem zawsze, a dzisiaj zatrząsł nim do głębi opowiadaniem
tego widzenia nocnego.
Pan Adam oddychał powietrzem pól i kwiatów, patrzył na zieleń i na ludzi, próbował gwizdać
i przyśpiewywać, ale głos mu wiązł w gardle, oglądał się za siebie jakby z obawą, że ujrzy
te umarłe korowody zakonne, i krzyczał:
– Waluś, a ruszaj no się, bestio!
– Adyć się rucham.
Na ganku zastał Ankę; siedziała na niskim stołeczku, otoczona chmarą młodziutkich kurcząt, którym dawała jeść.
Maks stał w drzwiach i z podziwem przypatrywał się sielankowej scenie.
– Gdzie ojciec był?
– U księdza Liberata.
– Zdrowszy?
– Ale, on już zupełnie mente captus122, zupełnie. Opowiadał mi niestworzone rzeczy
i twierdzi, że dzisiaj lub jutro najdalej umrze.
– Czy to ten ksiądz, który był wczoraj u państwa? – zapytał Maks.
– Nie. Ksiądz Szymon jest naszym proboszczem, a ten zaś, to ostatni z dominikanów, jacy
byli w naszym klasztorze. Ojciec Liberat to człowiek wielkiej nauki i pobożności, ale... chory.
Prawie obłąkany. Przez całe tygodnie nieraz nie sypia, nie jada, od ludzi stroni, a tylko
modli się rozciągnięty na podłodze dawnego chóru zakonnego i nocami odwiedza puste cele
i rozmawia z dawno umarłymi. A przy tym wszystkim...
Nachylił się do Maksa i coś szeptał, ale Anka mu przerwała.
– Tasiuchny, taś, taś, taś! – wołała na stado kacząt, trzepiących się zapamiętale w sadzawce,
nie zważając na rozpaczliwe krzyki i bieganinę kury, która je wysiedziała.
Kwoka krzyczała jakby na ratunek, podfruwała na wodę i cofała się z przestrachem.
– Pani codziennie i sama karmi wszystek drób?
– Codziennie.
– Przecież to duża praca!
– Skoro się samo nic nie robi, więc trzeba robić – odpowiedziała wesoło i zwoływała przed
ganek coraz nowe stada, które ściągały ze wszystkich kątów podwórza, rzucały się na żer
chciwie i napełniały powietrze wesołym krzykiem.
Anka siadła na progu ganku i raz po raz czerpała ze stojących obok niej przetaków to garść
kaszy jaglanej, to jęczmienia, to pszenicy i rzucała na ruchliwą, rozkrzyczaną hołotę ptasią,
kłębiącą się zapamiętale i bijącą się pomiędzy sobą.
Były kurczątka pokryte żółtym puchem, które różowymi dziobkami z nadzwyczajną zwinnością wybierały jagły i co chwila biegły do kwoki, raz wraz nawołującej dzieci do nowego
żeru, jaki odkrywała na ziemi; były indyczki wysmukłe, białe, na zielonych niby z brązu nóżkach, delikatne, kapryśne, które biegnąc podnosiły krótkie skrzydełka i krzyczały jękliwie;
były kaczęta już w pierzach, ale tak brudne, umazane w błocie, że nie miały barwy, te szły
gromadą zbitą i hurmem w milczeniu rzucały się na żer i połykały łapczywie, trzęsąc dziobami
w powietrzu, nadziewając się po prostu kaszą; przyszła na końcu banda gęsiąt z gąsiorem,
które kołysały się niezgrabnie, trzęsły obwisłymi brzuchami i gęgały niespokojnie, ale pierwsze
rzuciły się na jęczmień i tratowały własne dzieci; ta gromada robiła najwięcej wrzawy, bo
co chwila podnosiły dzioby, wyciągały żmijowate szyje i krzykliwie rozmawiały ze sobą,
a gęsior szczypał kwoki podskakujące niezgrabnie, gonił za kaczorami, syczał na indyczki
i przybiegał do gęsi, głośno ciesząc się ze zwycięstwa.
Potem zrobił się przed gankiem pisk i zamęt, bo wszystko się pomieszało ze sobą i zaczynało się bić.
Stare gęsi syczały na indyczki, które z rozczapierzonymi skrzydłami błyskały groźnie ślepiami
i jeszcze groźniej bulgotały, a indor w tęczy rozwachlarzonego ogona, o rozczerwienionych
od gniewu koralach, skakał ostrymi pazurami na kaczorów o zielonych, pawich łbach,
które chyłkiem uciekały, po drodze porywając jedzenie.
Na domiar złego gołębie, zwabione piskiem ptasim i widokiem pana Adama, krążyły nad
domem i jak kule śnieżne spadały w środek stada, gruchały, kręciły się odważnie, kradły ziarna
spod dziobów, uciekały gonione przez kwoki i od syków gęsich i powracały niestrudzenie,
uwijając się zapamiętale.
Anka bawiła się wesoło tą walką, jaka wrzała u jej nóg, i wciąż sypała nowe garście ziarn
na głowy i skrzydła ptactwa.
– Podobna jest teraz pani do Mickiewiczowskiej Zosi.
– Z tą wielką różnicą, że Zosia bawiła się gospodarstwem, karmiła drób dla przyjemności.
– A pani robi to dlaczego?
– Aby dobrze wykarmione sprzedać w Łodzi. Mniej się to panu podoba, co?
– Więcej jeszcze, bo mogę podziwiać pani praktyczność.
– Praktyczność z musu.
– Nigdy prawie ta praktyczność nie powstaje dla czego innego. Ale pani dziwnie umiełączyć praktyczność z czymś zupełnie innym, z czymś, czego nazwać nie umiem, bo...
Przerwał mu pan Adam, bo zaczął gwizdać przeciągle, i natychmiast indory nastroszyły
się i zaczęły bulgotać, gęsi krzyczały głośno, a kwoki ogarniały swoje małe, rozstawiając nogi
i skrzydła, i kwakały zestrachane jakby przed jastrzębiem, gołębie wzbiły się w górę i jak
obłąkane uciekały do gołębnika, wpadały do stodół, a nawet kilka uciekło do ganku, a w ca-łej gromadzie podniósł się taki krzyk, pisk, rwetes, tak wszystko uciekało, tratowało się, że
pan Adam śmiał się na całe gardło.
– A co, tom zrobił figla! – wołał.
– Cóż to za gęsia idylla? Spać nie mogłem przez nią – zawołał Karol wchodząc na ganek.
– Wyśpisz się w Łodzi.
– W Łodzi mam co innego do roboty – szepnął niecierpliwie, zimno przywitał Ankę i znudzonym
wzrokiem przyglądał się niebieskim dymom, bijącym wielkimi słupami nad miasteczkiem.
– Koniecznie musicie panowie jechać dzisiaj? – zapytała nieśmiało Anka.
– Koniecznie i chociażby zaraz.
– Więc jedźmy, jestem już gotowy – powiedział ostro Maks, zirytowany tym „koniecznie”.
– Nie, nie. Pojedziecie panowie po południu, teraz ja nie pozwalam. Pójdziemy do kościo-ła na sumę, musimy odwiedzić księdza Szymona. Potem zjemy obiad, bo umyślnie prosiłam
na niego pana Zajączkowskiego i księdza, a wreszcie musi się pan, panie Karolu, rozmówić
z Karczmarkiem, ma być o trzeciej. A przed wieczorem odprowadzimy panów.
– Dobrze, dobrze! – rzucił prędko Karol i poszedł do pokoju jadalnego, bo podano śniadanie,
po czym narzekając na gorąco wyniósł się do ogrodu i siedział pod kwitnącymi jabłoniami,
obsypywany co chwila śniegiem płatków padających za najmniejszym powiewem wiatru.
Pszczoły brzęczały na jabłoniach jak w ulu, a po całym ogrodzie rozpływał się słodki, duszący zapach bzów, jabłoni i głosy wilg śpiewających.
Pan Adam poszedł się przespać, jak zwykle to robił po śniadaniu, bo wstawał o świtaniu;
Anka ubierała się do kościoła, a Maks chodził zarośniętymi trawą alejkami, okrążał ze
wszystkich stron Karola, czasem się zapuszczał na drugą stronę dworu od rzeki i powracał,
a przechodząc obok niego nie mówił nic, unikał nawet jego wzroku i szedł w głąb ogrodu, bo
mu się wydało, że tam mignęła jasna sukienka Anki, a przekonawszy się, że to różowieje jabłoń pokryta kwiatami, stanął przy parkanie i patrzył na szeroką roztocz zbóż zielonych, ko-łyszących się z jednostajnym szmerem, przez które ścieżyną biegnącą od dalekiej wsi snuł
się długi łańcuch czerwono ubranych kobiet i chłopów w białych kapotach, dążących do kościoła; patrzył a nasłuchiwał chciwie, czy się też nie odezwie gdzie głos Anki.
Nie mógł zdać sobie sprawy, co się w nim działo.
– Nie wyspałem się czy co? – myślał ściskając sobie głowę rozbolałą. – Do diabła ze wsią.
Poczuł się tak raptownie zdenerwowanym, że poszedł do Karola.
– Nie moglibyśmy wyjechać wcześniej?
– I ty masz już dosyć?
– Rzeczywiście, że wyleciałem ze wszystkich trybów, czuję się jak kalosz rozdeptany.
W nocy spać nie mogłem, teraz nie wiem, co robić ze sobą.
– Połóż się na trawie, oddychaj wonią kwiatów, nasłuchuj szmerów traw, rozkoszuj się
śpiewem ptaków, pław się w słońcu, a w interwalach123 myśl o piwie albo o czarnej Antce –
drwił Karol.
– Daję słowo, że nie wiem, co ze sobą robić. Dwadzieścia razy obejrzałem ogród; no i cóż?
widzę że piękny, że drzewa kwitną, że trawa zielona, ale co to dla mnie za „papier”? Byłem
na łące – prześliczna. Byłem w stajni, byłem wszędzie, wszystko widziałem, ale mam tego
już dosyć. Panna Anka zachwalała mi las – zobaczyłem, że drzewa wielkie, że wilgoć i że
nie ma na czym usiąść.
– Czemuś nie powiedział, byłaby ci kazała tam zanieść kanapkę.
– A przy tym jestem niespokojny o matkę i... – urwał i nie dokończył, tylko ze złością rozbijał nogą kretowisko świeżo wytoczone na trawniku.
– Pociesz się, pojedziemy, muszę tylko tę całą przykrą pańszczyznę odbyć przecież przykładnie.
– Pańszczyznę? – zapytał zdziwiony Maks. – Narzeczona i ojciec – to pańszczyzna?
– Nie miałem ich na myśli, a tylko tych bałwanów, którzy mają być na obiedzie, i wizyty –
zacierał gorąco niebacznie powiedziane słowo, ale Maks, jakby na przekór, zaczął go przekonywać, że Zajączkowski jest niesłychanie sympatyczny, ksiądz bardzo rozumny itd., aż
Karol zdziwiony podniósł na niego oczy.
– Cóż ty za koziołki wyprawiasz? Wczoraj zachwycałeś się wsią, dzisiaj ziewasz i chcesz
uciekać do Łodzi; wczoraj tych dwóch nazywałeś ludźmi z operetki, dzisiaj zaś bronisz ich.
– Bo mi się tak podoba! – zawołał rozczerwieniony Maks i ruszył w głąb ogrodu, ale zawrócił natychmiast pośpiesznie, bo Anka z ganku, wołała:
– Panowie, czas iść do kościoła.
Zapomniał o zdenerwowaniu, o złości, o nudzie, tylko patrzył na Ankę, która stała na ganku
i naciągała długie białe rękawiczki.
Była dzisiaj prześliczną w jasnokremowej sukni bardzo lekkiej, zarzuconej niesłychanie
delikatnym deseniem bladofiołkowym, pasek i kołnierz miała tak samo bladofiołkowe, kapelusz
wielki, płaski, ubrany niezapominajkami i gazą białą.
Była tak prześliczna, takim dziwnym urokiem młodości, siły i szlachetności promieniały
jej szare oczy, że Maks nie wiedział, co mówić dalej.
Szedł obok czas jakiś i uspokoiwszy się nieco, obrzucił wzrokiem fabrykanta jej suknię
i szepnął bardzo poważnie:
– To twoja „Brylantyna”, Karol! Doskonała w kolorze.
– I świetnie się pierze – dodała Anka, rozśmieszona jego słowami.
Poczuł się dotkniętym jej śmiechem, więc się odsunął nieco i patrzył na szeroką uliczkę
miasteczka, przez którą szli do kościoła.
Miasteczko było nędzną osadą, zamieszkałą przeważnie przez Żydów tkaczów, bo co okno
prawie stał warsztat tkacki, a po sieniach długich, zabłoconych, czarnych siedziały stare
Żydówki i zwijały na kołowrotkach przędzę; suchy monotonny turkot warsztatów bił od każdego okna i drżał w cichym, przesłonecznionym powietrzu.
Nędzne sklepiki miały drzwi poprzywierane, jakby broniły się od kłębów kurzawy.
Na środku głównej ulicy czerniały wielkie kałuże nigdy nie wysychającego błota, po których
gromadami żerowały kaczki.
Na wprost klasztoru, w rynku, który stanowiła piaszczysta wydma, obstawiona szczytami
domów wspartych na drewnianych kolumnach, było kilka domów świeżo spalonych, z których
tylko wśród rumowisk i ścian porozdzieranych sterczały nagie kominy.
Przez porozpadane mury ogrodzenia klasztornego, zarośnięte chwastami i kępami popielatego
ligustru i obsadzone wielkimi brzozami o zwisłych gałęziach i białej korze, widać było
odrapany fronton kościoła i wysmukłą dzwonniczkę, ukrytą w rogu cmentarza.
Pod samym murem, w cieniu brzóz, stało kilkadziesiąt chłopskich fur i bryczek, nieco dalej,
na środku rynku, pod płóciennymi dachami tuliło się kilkanaście straganów, a poza tym
pusto było zupełnie, bo słońce prażyło coraz mocniej.
Zostali na cmentarzu, bo z powodu natłoku nie było możebnym dostać się do wnętrza kościoła.
Anka usiadła na schodach prowadzących do zakrystii i modliła się, Maks zaś i Karol poszli
pod brzozy i przysiedli na jakiejś starej ozieleniałej płycie grobowej, których cały szereg
tulił się pod murami.
Nabożeństwo było już rozpoczęte. Z wnętrza kościoła przez pootwierane drzwi brzmiały
przytłumione dźwięki organów, a czasem wznosił się głos organisty, czasem chór głosów
dźwięczał uroczyście, czasem słaby głos księdza przedarł się po tej ruchomej fali głów, jaka
parła się od drzwi, biła o kraty prezbiterium i cofała się ze szmerem modłów, westchnień
i kaszlań; a czasem przycichało wszystko i wtedy ostre i przenikliwe głosy dzwonków śpiewały spiżem i odpowiadało im wielkie, głębokie westchnienie, wyrwane ze wszystkich piersi,
a wszyscy znajdujący się na cmentarzu przyklękali, bili się w piersi i powracali znów pod
brzozy i w rumowiska murów, gdzie siedzieli.
– Nasze chustki! – szepnął Maks, wskazując na kilka kobiet, które jak maki jaskrzyły się
na piasku i słońcu, siedząc z podwiniętymi nogami i przesuwając ziarna różańca.
– Już wypełzłe – odpowiedział z ironią nieco Karol.
– Te wypełzłe to pabianickie; mówię o tych amarantowych z zielonym deseniem, te nigdy
nie wypełzną, można wygotować w słońcu i nie wygryzie.
– Wierzę, ale co mnie to obchodzi.
– Dzień dobry panom! – rozległ się przytłumiony głos z boku.
Stach Wilczek, z cylindrem w ręku, elegancki, pachnący, stał przy nich i wyciągał rękę jak
dobry znajomy.
– Co pan robi w Kurowie? – zapytał Maks.
– Przyjechałem na święta do rodziny. To mój rodzic w tej chwili dudli na organach – powiedział z pogardliwą pobłażliwością i bawił się przekręcaniem licznych pierścionków na palcach.
– Długo pan tu zabawi?
– W nocy wyjeżdżam, bo mój Żyd nie dał mi dłuższego urlopu.
– A gdzież pan teraz pracuje?
– W kantorze Grosglika, ale to chwilowo tylko.
– Puścił pan węgiel?
– Nie. Mam kantor na Mikołajewskiej, bo Grosglik swój czarny interes sprzedał Kopelmanowi,
a u tego parcha nie chciałem być. Czy panowie macie już dostawę węgli do swojej
fabryki? – zapytał ciszej, pochylając się ku Karolowi.
– Jeszcze nie – odpowiedział Maks.
– Jakie pan daje warunki? – zapytał Karol chłodno.
Stach przysiadł na grobie obok niego i szybko zaczął pisać w notesie i obliczać, aż w końcu
podsunął papier pod jego oczy.
– Za drogo! Brauman o siedm i pół kopiejki daje taniej na korcu.
– Złodziej i oszust! Da panu za to na wagonie dziesięć korcy mniej – zawołał cicho Stach.
– Pan myślisz, że się tego węgla nie będzie sprawdzać u mnie, czy co?
– Wyważy się nawet więcej, bo przecież Brauman nie na próżno zlewa węgiel wodą przed
wysyłką.
– Być może, ale kto mi zaręczy, że pan tego samego nie będziesz robić?
– Dobrze, dam panu po cenie takiej, jaką Brauman deklarował. Nie zarobię prawie nic, ale
idzie mi bardzo o tę dostawę. Mówiłem już o tym z panem Weltem, ale mi powiedział, że
pan Borowiecki decyduje. Więc jakże? – zapytał uprzejmie, nie zważając na poprzednie słowa
Karola i na jego chłodny, pogardliwy ton mowy.
– Przyjdź pan jutro do nas, to się rozmówimy.
– W jakiej mniej więcej ilości będziecie panowie potrzebowali węgla? – pytał Maksa.
Nie usłyszał odpowiedzi.
Umilkli wszyscy, bo przy odgłosie dzwonów bijących poważnie i śpiewów całego ludu
procesja wyszła z kościoła i niby długi wąż o czerwonej głowie baldachimu, pod którym szedł
ksiądz, wysuwała się z wielkich drzwi i migotała łuską czerwonych, żółtych i białych ubiorów
kobiet, popstrzonych czarnymi kapotami chłopów i złotymi płomykami świec zapalonych,
pełzała pomiędzy szarymi murami kościoła a zielonym wałem brzezin i okręcała długim
ciałem kościół.
Ogromny chór głosów bił w rozpalone powietrze i rwał się do białawego nieba, aż chmury
gołębi zrywały się z wieżyc kościoła, ze zrujnowanych dachów klasztoru i kołowały wysoko.
Procesja wróciła do kościoła, głosy umilkły, tylko liście brzóz szemrały i chwiały się sennie
w rozpalonym powietrzu, od zabudowań klasztornych dochodziły gęgania gęsi, a wnętrze
kościoła rozbrzmiewało głosami śpiewów, dzwonków i organów.
Upał potęgował się coraz bardziej, słońce lało ogień na gontowe dachy miasteczka i jakby
wypijało wszelką moc, taka cisza bezwładna leżała w rozdrganym powietrzu, nad obręczą pól
zielonych, ogrodów stojących bez ruchu, łąk zielonych, jakby przysłoniętych opaloną mgłą,
i nad lasami, co wstęgą ciemną opasywały miasteczko i żółciły się łysinami piasków i wydm
górzystych.
– Nie słyszał pan, czy Neuman położył się? – zapytał Maks Stacha.
– Już.
– Zupełnie?
– Nie, boczkiem tylko, na jakie trzydzieści procent. Panowie tracą?
– Mamy na nim cośkolwiek – i machnął niecierpliwie ręką.
– Może bym znalazł kogo, co by pańskie pretensje nabył, ma się rozumieć, jeśli tanio i z
dobrym procentem dla mnie.
– Cóż, u diabła, we wszystkim pan „robi”?
– I w niektórych innych rzeczach! – zawołał głośniej i ze śmiechem Wilczek.
– Pan dobrze zna Kurów? – zagadnął Maks, aby odwrócić rozmowę z interesów, bo Karol
niechętnie spoglądał na Wilczka i milczał uparcie.
– Ja się tutaj urodziłem, tutaj pasałem ojcowskie gęsi i bydlątka, tutaj brałem po grzbiecie
postronkiem, ksiądz Szymon mógłby o tym obszerniej pomówić. A, pan może nie wierzy, że
ja pasałem bydło? – zapytał ironicznie, widząc zakłopotaną minę Maksa.
– Trudno mi w to uwierzyć patrząc na pana.
– Ha, ha, ha! to mi pochlebia. Pasało się bydlątka, pasało! brało się postroneczkiem po
plecach, kalikowało124 się ojcu na organach, czyściło się ojcom w klasztorze buty, zamiatało
się nie tylko kościół! różnie bywało. Nie wstydzę się tego zupełnie, bo i co to pomoże, fakt
pozostaje faktem, a zresztą, doświadczenie to kapitał umieszczony na procent składany.
Maks nic się nie odezwał, a Karol dość lekceważąco oglądał go ze wszystkich stron
i uśmiechał się ironicznie, bo był wyelegantowany przesadnie, a nawet śmiesznie; jasne kratki,
lakierki, jedwabna kamizelka biała, jasny krawat z ogromnym brylantem, wykwintna
żakietka, cylinder błyszczący, długi złoty łańcuszek od zegarka, złote binokle, których nie
używał, kilka kosztownych pierścionków na palcach, którymi bawił się ustawicznie – nie harmonizowały z jego pucułowatą twarzą pokrytą pryszczami i małymi oczkami chytrze świecącymi ani z tym niskim, pofałdowanym czołem, nad którym leżały rozczesane na środku dużej
płaskiej głowy włosy nieokreślonego koloru; długi ostry nos i wywinięte tłuste wargi robiły
jego twarz podobną do pyska mopsa, którego ucharakteryzowano na bociana.
Nie zważał, że mu nie odpowiadali, uśmiechał się chwilami patrząc na ich głowy jakimś
uśmiechem wyższości i politowania, a gdy po nabożeństwie tłumy zaczęły się wylewać z kościoła i przechodzić obok nich, prostował swoją kwadratową figurę, przysunął się bliżej do
Karola i dumnie a chłodno patrzył na szeregi łyczek i łyków kurowskich, na swoich rówieśników
i przyjaciół z pastwiska, którzy spoglądali na niego z podziwem i nie śmieli podejść
do przywitania.
Przyszła i Anka, przywitał się z nią uniżenie, a gdy go zapraszała na obiad, rozczerwienił
się z radości i głośno, bardzo głośno, żeby go słyszeli przechodzący, dziękował:
– Muszę być w domu, bo wszystkie moje siostry się zjechały. Bardzo mi szczerze żal, że
muszę się pozbawić takiej przyjemności, ale to już chyba kiedy indziej.
– Idziemy teraz do księdza Szymona – szepnęła Anka.
– Odprowadzę tam państwa, bo i ja muszę go odwiedzić.
Szli wolno przez zatłoczony cmentarz.
Grupy chłopów w cajkowych125 kapotach i w czapkach ze świecącymi daszkami i kobiet
wiejskich w jaskrawych chustkach i wełniakach – kłaniały się im uniżenie, ale przeważająca
część tłumu, złożona z robotników fabrycznych przybyłych na święta do rodzin, stała twardo
i wyzywająco patrzyła na „fabrykantów”, jak ich nazywano.
Ani jeden kapelusz się nie uchylił przed Karolem, chociaż poznawał twarze wielu robotników
z dawnego swego oddziału u Bucholca.
Tylko do Anki często podchodziły kobiety, całowały ją po rękach lub – jak niektóre – podawały tylko rękę i zamieniały po słów kilka.
Karol szedł za nią i oczami roztrącał tłum, Maks ciekawie się przypatrywał, a Wilczek
szedł na ostatku i głośno, łaskawie mówił do niektórych:
– Jak się macie? Jak się macie?
Ściskał wyciągające się do niego ręce i zapytywał to o robotę, to o dzieci, to o zdrowie.
Kłaniali mu się prawie wszyscy i patrzyli na niego z życzliwością i z dumą, że przecież
oni tego pana znają jeszcze z tych czasów, gdy na tym samym miejscu bijał się z nimi lub
pasał bydło, i że to ich człowiek.
– Ależ oni wszyscy pana znają – powiedział Maks, gdy weszli do księżego ogrodu.
– Znają. Pana Wilczka całe miasteczko kocha, szczycą się nim – ozwała się Anka.
– Tyle skorzystałem na tej miłości, że moje jasne rękawiczki przez tę przyjaźń brudne
i spocone na nic.
To mówiąc ściągnął i ostentacyjnie rzucił je w krzaki.
– Z powrotem je zabierze – zauważył półgłosem Karol.
Wilczek usłyszał uwagę i przygryzł usta ze złości.
Ksiądz Szymon mieszkał w klasztorze na dole, w kilku narożnych pokojach, przerobionych
z cel zakonnych, których okna wychodziły na wielki i doskonale utrzymany ogród owocowy.
Duży ganek drewniany, niedawno wystawiony, bo drzewo było jeszcze żółte, prowadził
do mieszkania.
Wino zasłaniało całą ścianę i zwieszało się zieloną frędzlą nad oknami, a olbrzymie krzaki
bzów stały tak blisko, że wielkie bukiety kwiatów zaglądały do wnętrza mieszkania.
Ksiądz Szymon ledwie co wrócił przez klasztor i przyjmował ich z całą serdecznością
w narożnej salce wybielonej wapnem, spod którego przebijały się przymglone barwy i roztarte
kontury dawnych fresków, pokrywających sklepienia.
W salce panował ton fioletowo-zielony od bzów rozkwitłych i od zieleni ogrodu.
Chłód, przejęty wilgocią, owionął ich na samym wstępie.
– Jak się masz, Stachu? A, cóż to, smyku, nie byłeś wczoraj u mnie, he?
– Nie mogłem, przyjechały moje siostry i ani na krok nie ruszałem się z domu – tłumaczył
się Wilczek całując księdza w rękę.
– Mówił mi twój ojciec. Nie mogłeś go to zastąpić na chórze, he? Stary ledwie nogami
włóczy. Jasiek, Jasiek! a daj no, smyku, fajeczkę i papierosików dla panów.
– Zapomniałem grać zupełnie, ale jeśli ksiądz pozwoli, to już umyślnie nauczę się jakiej
pięknej mszy i wtedy przyjadę ją zagrać.
– A dobrze, dobrze!... Anka, Anusiu! a chodźże do mnie, dziecko, pomagać przyjąć gości.
Widzisz ją, myślała, że jej pozwolę próżnować – śmiał się ksiądz, krzątając po pokoju i wysuwając stół na środek.
– Pan dawno zna księdza? – zapytał Wilczka Maks.
– Od dziecka. Pierwsze litery razem z pierwszymi cybuchami wziąłem od księdza i nie
zaprzeczam, że było tego dosyć – śmiał się Stach.
– Przesadzasz, dobrodzieju mój kochany, przesadzasz, tych cybuchów nie było wcale za
wiele.
– Przyznaję otwarcie, że było ich znacznie mniej, niż mi się należało.
– A widzisz! Sprawiedliwy jesteś dla siebie, to będzie jeszcze z ciebie człowiek, ho, ho,
człowieczek niezgorszy! Jasiek! Jasiek! gdzież ten smyk się podział.
A nie mogąc się go doczekać, sam przynosił z drugiego pokoju różne specjały i rozstawiał
na stole.
– Moje dzieci, moi dobrodzieje kochani, panie Karolu, panie Baum, Stachu, po kieliszeczku
wiśniaczku. Ma sześć lat, słodki jak miód, a co za kolor, to proszę patrzeć – czysty rubin.
Podsunął kieliszek pod światło, w którym istotnie wiśniak mienił się czysto rubinowym
fioletem.
– Zagryźcie no teraz tym placuszkiem z serem, mówię wam, że rozpływa się w ustach. No,
jedzcież, bo obrazicie Ankę, ona go robiła sama i przysłała mi.
– Księże Szymonie, przecież zaraz idziemy na obiad.
– Nie masz głosu, dziewczyno, bądź cicho. Widzisz ją, będzie się tu rządzić jak szara gęś.
Pijcież, panowie.
– Czekamy na księdza dobrodzieja.
– Nie piję, moi dobrodzieje kochani, nie piję. Anusia, wyręcz no mnie, dziewczyno.
Wybiegł i po chwili powrócił z dosyć dużym gąsiorkiem pod pachą, zapinając równocześnie
sutannę, która mu się odpinała w ustawicznie.
– A teraz na zakończenie napijemy się winka, no, napijemy się, i basta. Patrz no, dziewczyno,
to poziomkowe, to samo, któreśmy razem trzy lata temu robili. Patrzcie, jaki ma kolor.
Czyste słońce o zachodzie, czyste słoneczko, a jaki zapach, o, powąchajcie no!
I podtykał im pod nos butelkę, która buchała zapachem poziomek.
– Ależ, księże! Ksiądz mi tak gości uraczy, że nie będą mogli jeść obiadu.
– Cicho, Anka, z bożą pomocą zjemy i twój obiadek, zjemy! Słuchajcie no, dzieci... a gdybyśmy
tak spróbowali wędlinek, co? tak z majowymi grzybkami, he? No, moi dobrodzieje
kochani, moje dzieciątka, zróbcie mi tę przyjemność. Nie przyjmę was ananasami, bo nie
mam, biedny sługa Chrystusa jestem, ale co mam, to bierzcie. Anka, a prośże za mną. Stachu,
bo cię cybuchem przemierzę, jak będziesz taki niemrawy, ruszajże się, chłopcze.
– Ale ksiądz ma takie zapasy, że nie powstydziłaby się ich i najlepsza gospodyni.
– A to twoja Anka zrobiła wszystko. No, nie piecz raczków, dziewczyno, nie wstydź się.
Nic nie miałem, mój dobrodzieju kochany, ale to nic, niech Stach powie, żyło się czasem na
bórg, ale jak mi dziewczyna zaczęła dogadywać: „A sadź ksiądz drzewa owocowe, a prowadź
pszczoły, a pilnuj ogrodu, a rób to, a rób tamto” – tak i wyterkotała wszystko, bo któż się
oprze niewiastce! Ho, ho, Anka to złoto! Żebym ja wam pokazał zakrystię, co tam bielizny
kościelnej, jakie kapy, jakie ornaty, jakie stuły, to i katedralny kościół nie powstydziłby się,
a to wszystko ona własnymi rękami robiła, ona, moje dzieciątko kochane!
Rozczulił się, objął ją za głowę i pocałował w zarumienione czoło.
– Tylko tego nie mogłam zrobić, żeby sobie ksiądz nową sutannę kupił.
– A po co mi to! Cicho, dziewczyno! Jasiek, a daj no ogieńka, bo fajeczka zgasła – zakrzyczał, zarumieniony jak panna i silnie stukał cybuchem w podłogę.
– Siedźcież sobie, panowie, a ja idę do domu szykować obiad. Niechże ksiądz długo ich
nie trzyma i jak najprędzej przyprowadzi.
Zaraz poszła.
Wilczek także się pożegnał i poleciał do domu, bo przyszedł po niego młodszy brat.
– To zuch chłopak – szepnął ksiądz po jego wyjściu.
– Doskonała łódzka kanalia.
– Za ostro, panie Karolu. Muszę się przecież ująć za moim wychowankiem. Ja go znam
od dziecka. Twarda sztuka, nie da się zjeść w kaszy, dobrodzieju mój kochany. Wola jak stal,
przebiegły, sprytny, ale poczciwy, bo swoją rodzinę kocha namiętnie.
– Co mu wcale nie przeszkadza drwić z niej.
– To już natura taka przekorna. Wyśmiewał się kiedyś, jeszcze w dzieciństwie z jakiejś biednej
chorej kobieciny. Przekropiłem go za to cybuchem i chciałem zmusić, aby ją przeprosił. Gdzie
tam! Cybuchy przyjął, ale z przeproszeniem ani rusz. Później się dowiedziałem, że chłopak matce
ściągnął kaftan i spódnicę i zaniósł babie. Z własnej woli zrobi wszystko, przez mus – nic. Kpi on
ze swoich, co jużcić że nie jest pięknie, ale cóż mu mówić, kiedy wszystkim pomaga. Młodszego
brata utrzymuje w gimnazjum, rodzicom pomaga, będzie jeszcze z niego pociecha.
– Dla kryminału – szepnął Karol, którego irytowały te pochwały księżowskie.
– No, to już chodźmy na obiad, bo panna Anna musi się niecierpliwić.
– Chodźmy. Idźcie, jegomoście, ja was dogonię, zajrzę tylko do księdza Liberata.
– Nieoceniony ten wasz ksiądz Szymon, nigdym jeszcze podobnego nie spotkał. Ależ to
uosobienie poczciwości, dobroci i abnegacji.
– Bo w Kurowie najlepszy interes robić można na poczciwości, a szczególniej jeszcze
wtedy, gdy ta poczciwość obleczona jest w sutannę. Spróbuj żyć tutaj ze szwindlów.
– Mówisz jak Moryc – rzekł niechętnie Maks.
– Chłopaki, dobrodzieje moi kochani, a zaczekajcie no. A to smyrgacie jak jelonki, gonię
i gonię, ażem się zakasał – wołał ksiądz, pędząc za nimi z sutanną w garści, żeby mu nie przeszkadzała.
Poszli razem, ale milczeli.
Ksiądz miał twarz posmutniałą, wzdychał chwilami i z melancholią spoglądał w przestrzeń.
Widok księdza Liberata omroczył mu duszę smutkiem.
W ganku kurowskiego dworu zastali już Zajączkowskiego, który coś pilno opowiadał panu
Adamowi.
– A, jest ten bisurmanin – szepnął ksiądz. – Jak się masz, dobrodzieju mój kochany! –
a co to, do kościoła nie chodzisz, o swoim proboszczu już zapomniałeś, he?
– Nie zaczynałbyś ksiądz na nowo, bom i tak zły – mruknął szlachcic niechętnie.
– A to ugryź psa w ogon. Widzisz go, będzie mi tu złością parskał jak kot.
– A, Panie Jezu Chryste, jeżelim zaczynał, bijże mnie – krzyknął, rozkładając ręce Zajączkowski.
– No, cicho, cicho. Daj gęby, dobrodzieju mój kochany.
– I chodźcie, panowie, bo obiad na stole – zapraszała Anka.
– Nie mogłeś, dobrodzieju, zaczynać od tego, ale z księdza wieczna przekora.
Ucałowali się i w największej zgodzie siedli przy sobie do obiadu, który ciągnął się w milczeniu,
bo Anka posmutniała i goniła oczami spojrzenia Karola milczącego uparcie, Maks
przyglądał się obojgu, pan Adam nawet mówił niewiele, a ksiądz z Zajączkowskim zajęci byli
jedzeniem.
– Ostatni to raz jemy obiad w Kurowie w takim towarzystwie – zauważył stary dość
smutno.
– Ale możemy jeszcze jadać w Łodzi w takim samym komplecie. Sądzę, że ksiądz proboszcz
ani pan Zajączkowski nie zapomną o nas – powiedział Karol.
– O, nie, nie, przyjedziemy obaj. Poświęcę ci fabrykę, dobrodzieju mój kochany, bo kto
z Bogiem, z tym Bóg, a potem dam wam ślub, a potem przecież nie kto inny będzie wam
dzieciąteczko chrzcił, tylko ja. O, Anka uciekła, wstydzi się, a rada by, żeby to jak najprędzej.
Anka, Anusiu – wołał rozbawiony.
– Nie wstydźże mi ksiądz dziewczyny.
– Mój dobrodzieju kochany, panny się takich rzeczy tyle wstydzą co koziołeczek w kapuście.
Jasiek, a nałóż no fajeczkę.
– Panie Karolu, może pan przyjdzie do ganku, bo tam czeka Socha i koniecznie chce się
z panem widzieć.
– Socha? Czy to ten protegowany pani, którego umieściłem u Bucholca?
– Tak, przyszedł z żoną.
– Anka, czemu to tak wielkie rumieńce? – zapytał idąc z nią do ganku.
– Niedobry – szepnęła odwracając głowę, ale ją objął ramieniem i zapytał szeptem:
– Bardzo niedobry? no, powiedz, Anka, bardzo niedobry?
– Bardzo niedobry, bardzo niegodziwy i bardzo...
– I co bardzo? – pytał przechylając jej głowę i całując w przymknięte oczy.
– I bardzo kochany – szepnęła, wysuwając mu się z objęć i weszła na ganek, przed którym
stali Sochowie, ale tak zmienieni, że nie poznał ich na razie.
Socha zamiast białej kapoty miał czarny surdut, pokapany woskiem na połach, czarne za
krótkie spodnie, wyciągnięte na cholewy, czapkę z daszkiem, gumowy kołnierzyk, który mu
zjeżdżał na kark i odsłaniał brudną szyję.
Zapuścił brodę, która mu niby ostra szczecinowa szczotka pokrywała szczęki i łączyła się
przy uszach z krótko obciętymi włosami, wysmarowanymi pomadą.
Z żółtej, pomiętej i zmizerowanej twarzy patrzyły dawne niebieskie, poczciwe oczy.
Pochylił się również po dawnemu do kolan Karola.
– Ledwiem was poznał, wyglądacie jak fabrykant.
– I... ściarachał się ino człowiek między ciarachami, i tyla.
– Robicie wciąż u Bucholca?
– A robi, wielmożny dyrektorze, robi, ino...
– Cicho, kobito, ja rzeknę – przerwał jej z powagą. – Powiadali w miasteczku Łodzi kolegi,
co wielmożny dziedzic otwiera fabrykę, tośwa z żuną tak wykalkulowali...
– Coby nas wielmożny dyrektor, a nasz dziedzic kochany, wziun do siebie, bo zawżdy...
– Cicho, żuno, bo zawżdy milej robić u swojaka. Jo robotę znom i przy parówce, i w falbierni,
i czy w lapryturze, ale jakby dziedzic potrzebował do kuni, to dopraszałbym się łaski
pańskiej, bo mi do bydląt ckno.
– Z kuniami się zna, co i wielmożna paninka zaświadczyć może, bo bez tyle...
– Zawrzej gembe – burknął – bo bez tyle roków człowiek się wzwyczaił do kunisków, to
mu teraz przez nich nijak.
– I nie szpiluje mu fabrykanckie życie, bo bez te fetory...
– Bo bez te fetory to mam bolenie w piersiach i cięgiem mi odmiata i jak nieraz zamroczy,
to jakby me kto cepem zdzielił w łeb. Wielmożny dziedzicu nasz kochany – zawołał rozrzewniony
obejmując go za nogi.
– Sirotyśmy bidne! Niechta i paninka wstawi się za bidnymi – szeptała przez łzy kobieta
i całowała ich po rękach i obejmowała za nogi.
– No, dobrze, przyjdźcie na święty Jan, to się rozmówimy. Przyjmę was do koni.
Zaczęli raz jeszcze dziękować z uniesieniem.
– Jak oni się zmienili! – szepnęła Anka, przyglądając się Sochowej, bo kobieta zrzuciła
wełniak i cały strój wiejski.
Miała na sobie niebieską bawełnianą suknię, czerwony stanik do figury, przez który jej
nieforemny korpus zdawał się przelewać, mosiężna broszka pod szyją, żółta chusteczka na
głowie zawiązana pod brodę, i duża ruda parasolka w ręku.
– Trzy czy cztery miesiące i Łódź ich przerobiła na innych ludzi.
– Nie, panie Karolu. Łódź ich tylko przebrała w inną garderobę. Dać im dzisiaj z dziesięć
morgów gruntu, to za tydzień najdalej ani śladu w nich nie pozostanie łódzkiego życia.
Wrócili do pokoju stołowego akurat na kłótnię, jaka wybuchnęła pomiędzy księdzem Szymonem
a panem Adamem, który bił nogą w stopień fotelu i krzyczał:
– Görgöy zdrajca! zdrajca od paznokcia do łysiny! Łajdak, pieski syn, psubrat.
– A ja ci mówię, dobrodzieju mój kochany, że nie zdrajca, tylko człowiek dalej widzący
niż rurę swojej strzelby. On przecież uratował Węgry.
– I sprzedał po judaszowsku.
– Te, te, te! u ciebie rozsądni zawsze są zdrajcami i Judaszami. Co mu pozostawało, jak
nie ocalić resztę?
– Bić się do ostatniego tchu, do ostatniego żołnierza.
– Już was nie było, boście przedtem uciekli! Jasiek, a daj no ogieńka, smyku, bo mi fajeczka
zgasła.
– Co, co? Myśmy uciekali? Na rany Chrystusowe, co ksiądz mówisz! Myśmy uciekali,
kiedy, my? – krzyczał unosząc się w fotelu i twarz mu się rozpaliła strasznym oburzeniem,
oczy ciskały pioruny, głos mu chrypł, zęby szczękały i gdy nieco się uspokoił, tak drżał cały,
że nie mógł pić kawy, bo mu się ręce trzęsły i kawa chlapała na surdut i na gors.
Karol wyszedł z Maksem pakować się do wyjazdu, a oni kłócili się dalej z całą pasją zawziętości.
Zajączkowski pomagał panu Adamowi i od czasu, do czasu uderzał pięścią w stół, zrywał
się z krzesła, szukał czapki, biegał po pokoju i siadał znowu, ale ksiądz się nie dał, mówił
coraz ciszej i coraz częściej wołał na Jaśka o ogień, i coraz częściej uderzał cybuchem w pod-łogę, był to znak, że się zapalał.
Przerwał im rozprawy Karczmarek, który szurgał nogami w ganku i głośno nos wycierał,
a wszedłszy do pokoju, bat postawił w kącie, zatarł ręce i witał się poważnie ze wszystkimi.
– Spóźnił się pan na obiad, to chociaż kawy pan się napije z nami.
– Dziękuję dziedzicowi. Jadło się już obiad, ale co kawy, to się napić nie zawadzi.
Usiadł obok pana Adama, spoconą twarz wytarł połą surduta, a potem dopiero jął się chłodzić
fularową chustką.
– Gorąc jest rzetelny, ale burza będzie, bo się bydło gzi na pastwiskach. Dziękuję pani,
a gorąca?
– O, bardzo, prawie wrzątek – odpowiedziała Anka podsuwając mu kawę i cukierniczkę.
– Bo kawa zimna warta grosz albo patyk złamany.
– Widzę, że pan się zna na kawie.
– I... przecież się cięgiem chlapie to paskudztwo! Do interesu, do pogadania, to nie ma jak
czarna kawa, a jeszcze do tego kieliszek koniaku, to już całe wesele.
Anka przyniosła koniak.
Karczmarek nalał pół filiżanki kawy, a resztę dopełnił koniakiem, zmieszał, pogryzał cukrem
i popijał wolno, rozglądając się równocześnie po obecnych.
– Dzień dobry, nie myślałem, że pana spotkam u nas – zawołał Karol wchodząc do pokoju.
– Znasz pana Karczmarka? – zapytał pan Adam.
– Przecież pan Karczmarski dostawia nam cegłę do budowy fabryki. Mówił mi ojciec
o pańskich zamiarach na nasz Kurów, ale że wymienił inne nazwisko, nie domyślałem się, że
to pan.
– Bo to jest tak, że na Łódź to ja mam insze nazwisko, a na wieś też insze – tłumaczył
uśmiechając się chytrze. – Ludzie są głupie, bo najpierwej patrzą na obleczenie drugiego człowieka
i na przezwisko. Powiadają, że jak się zwał, tak się zwał, aby się dobrze miał, ale to
nieprawda. Jak się w Łodzi nazywałem po staremu, to byle parch albo Szwab, albo inny ciarach
powiedział: „Karczmarek! chłopie, chodź no tutaj!” – a jak się przezwałem po szlachecku,
to mi mówią: „Panie Karczmarski, może pan będzie łaskaw!” Po co mają mną pomiatać
te parobki niemieckie, kiedy ja sroce spod ogona nie uciekłem i jestem gospodarski syn
z dziada pradziada i kiedy moi już gospodarzyli, to te różne Niemcy jeszcze po lasach na
czworakach chodziły i surowe kartofle jak świniaki jadały.
– Brawo, doskonale, panie Karczmarek – wołał Karol śmiejąc się.
– Prawdę mówię, bo przecież te łódzkie Müllery, Szulce to taka sielna szlachta, że jakby
przyszło co do czego, to mógłby im być królem Karczmarek i jeszcze by dla nich był honor.
Dolał sobie kawy i koniaku i chciał dalej mówić, ale pan Adam dojrzał cień niezadowolenia
na twarzy Maksa i rozmowę skręcił na tor inny, zapytując:
– Cegła idzie w tym roku dobrze?
– Nietęgo. Ale mi się widzi, że niedługo to zrobi się taki rwetes w Łodzi z budowaniem,
jakiego nigdy jeszcze nie było.
– Dlaczego? Wszystko śpi, tyle bankructw jak nigdy, wiele fabryk stoi, a reszta robi po-łową ludzi. Jeszcze jeden sezon, a pół Łodzi klapnie.
– A te Żydki, co z Cesarstwa przyjechały, to ony nie potrzebują robić geszeftu, co? Ja już
widziałem, że ony się coś kręcą po mieście, oglądają place i szukają cegielni. Zobaczy pan,
że zrobi się ruch. Dziesięć lat temu było tak samo. A cóż, że bez jedną zimę w Łodzi cicho,
to i wół jak się napracuje, to leży potem i odpoczywa, i ino rusza gembą, a rusza. Mówiłby
kto, że zdycha, a jużci, niech no odpocznie, to potem tak ciągnie, jaże się zatyka.
– Dawno pan prowadzi cegielnię? – zagadnął Karol.
– Sześć lat bez mała.
– A przedtem? – zapytała z uśmiechem Anka, bo Karczmarek częstował cygarami.
– Palcie, panowie, niezgorsze. Mam juchę Żydka, co mi przynosi szwarcowane.
Obciął ostrymi zębami koniec cygara, zapalił uważnie i dopiero odpowiedział:
– Przedtem, panienko, to ja byłem głupim chłopem na półwłóczku. Miałem pół piasku
i pół głiny szczerej. W suchy rok to mi z piasku wywiało, a na glinie spaliło; a w mokry na
glinie zgniło, a na piasku tyż nic nie było. Taką gospodarkę prowadziłem, że bydlątka jadły
poszycie z obory, a człek marł z głodu. Głupi wtedy byłem, przyznaję się, bo dlaczego mia-łem być mądry? Abo mnie to uczyli, abo mi miał kto poradzić. Mój dziedzic taki był tłusty
w rozum, jaże go Niemcy zjadły, to i chłopu go nie użyczył. Więc biedowałem jak ojce
i dziadowie, jak Pan Bóg chłopskiemu narodowi przykazał. W Łodzi stawiali fabryki, niektóre
komorniki i mniejsi gospodarze chodzili na robotę, furmanili – ja się nie ruszałem.
Łódź była jeszcze daleko ode wsi. Aże tu jednego dnia sprzed chałupy zobaczyłem komin
jeden, bez rok widać ich było pięć. Łódź szła do wsi. Jak pamiętam, to z początku Łódź
była o cztery wiorsty, potem zrobiło się ino trzy, a teraz nie ma i wiorsty. Łódź szła do wsi,
ale i bida miała dłuższe nogi i chwyciła mnie tak, że już myślałem: sprzedam i wyniosę się
dalej. Bałem się ino trochę i jeszcze czekałem. Razu jednego spotykam kuma z Chojnów,
wiózł fureczkę piasku.
– A gdzie to wieziecie?
– A do miasta.
– A po co?
– Sprzedać.
– A co to warto?
– Rubla, jak trafi na państwo, to więcej, a jak na Żydów – mniej.
Poszedłem z nim. Wziął półtora rubla. Jak to zobaczyłem, to mi się tak rozwidniło, jakby
mi kto w łeb uczoną książkę wpakował.
Miałem górkę za chałupą, niczego była, miała cztery morgi, ziemia galanta, bo ją skowronki
nawoziły od wieków i psy się na niej schodziły po sąsiedzku każdej wiosny. Przylecia-łem do domu, narychtowałem wóz i na góreczkę szukać piasku. Był jucha kiej złoto
i paradniej mu na pańskich schodach niż pod zbożem.
Pojechałem z pierwszą furą; Żydy me zbiły na Starym Mieście, piaskarze nasze tyż, policjant
i owszem na ulicy, alem sprzedał. Potem tom ino zrzynał tę górkę i fort wywoziłem do
Łodzi bez całe dwa lata, dzień w dzień, a w trzecim jeździł i mój chłopak, jeździł i parobek,
com go przynajął; woziliśmy piasek, a przywoziliśmy co inszego... Z początku to żona chcia-ła me sprać, że ja to gront zapaskudzam i złe powietrze robię. Jużci, że to nie perfumy. A że
to Łódź fort126 cała ku naszej wsi, to coraz przyjdzie jakiś pluderek, obejrzy moją gospodarkę
i powiada: „Sprzedaj!” Przychodziły też Żydy i mówią: „Sprzedaj, Karczmarek!” Nie sprzedałem, choć w końcu dawały po pięćset rubli za morgę. Zacząłem kalkulować, że w tym coś
jest, kiedy one tak drogo chcą płacić. Poszedłem się poradzić do adwokata, co nam działy
prowadził. Rzetelny bardzo człowiek, bo mi wprost powiedział:
– Głupiś, Karczmarek, że tego nie wiesz, oni chcą twoją glinę kupić. Postaw cegielnię,
a jak nie masz pieniędzy, to do spółki ze mną.
Postawiłem sam, nająłem strycharza127, sam pomagałem i żona, i dzieci, robiliśmy jak woły
i grosz szedł. Przyjechał raz adwokat, obejrzał i powiada:
– Głupiś, Karczmarek, zamęczysz siebie i dzieci i na tym co najwyżej zarobisz tysiąc rubli
na rok. Co trzeba robić? Postawić parową cegielnię.
– Myślałem bez całą zimę, potem zrobiliśmy spółkę i jakoś tam idzie.
– A cóż się stało z góreczką? – zapytała Anka ciekawie.
– Zgolona do czysta, już ją tam ludzie na podeszwach roznieśli po świecie.
– I mieszka pan jeszcze na wsi?
– Trochę przy cegielni, a trochę w mieście; bom sobie tam postawił chałupkę, żeby żona
miała gdzie mieszkać z dziećmi, które chodzą do szkoły.
– Ładna chałupka! trzy piętra frontu i cztery oficyny – zauważył Karol.
– I... postawię sobie jeszcze jedną, bo mam plac i mieszkania będzie mi potrza dla zięcia.
– A co panu po Kurowie?
– Syna najstarszego żenię, a że chłopak we szkołach nie był, do handlu też się nie zda ani
na fabrykanta, to bym mu chciał kupić co niewielkiego i niedaleko, aby go mieć pod bokiem.
– Ja muszę zaraz jechać, ale niech się pan z ojcem umówi o wszystko, zgódźcie się na cenę
i przyjedzie pan do Łodzi, to zrobimy akt. No, Maks, czas nam w drogę.
– Odprowadzimy was kawałek przez pole do szosy.
Pożegnanie nie zabrało wiele czasu, wszyscy prócz Karczmarka poszli przez ogród i szli
wąską polną drogą, na której spod trawy gdzieniegdzie znać było wyżłobioną kolej wozów.
Przodem szła Anka, Karol i Maks; za nim Zajączkowski z księdzem, a w samym końcu
jechał pan Adam, zostawał w tyle, bo wózek się opierał na wybojach i kretowiskach, aż Waluś
klął co chwila.
– Ażeby cię wciornoście! a to utyka kiej świnia.
Przedwieczór już był nad ziemią, rosa obfita okiścią pokrywała zboża i trawy i wielka cichość
płynęła nad polami, szemrzącymi dziwnie przenikającym szelestem żytnich kiści, graniem
świerszczyków i słodkim, szklanym brzęczeniem komarów, co całą chmarą kłębiły się
nad głowami idących, a czasem przepiórki z głębi zielonych puszcz żytnich wołały: „Pójdźcie
żąć! Pójdźcie żąć!” Albo jaskółka ze świergotem przeleciała w zygzakach, albo z owsów
czarniawych, nakropionych żółtymi ognichami, wyrwał się skowronek, bił prosto ku niebu,
trzepał skrzydełkami i dzwonił pieśnią lub pszczoły z brzękiem wracały do roboty.
– Dobrodzieju mój kochany, ale ten Karczmarek to dziwny człowiek.
– Jest takich w Łodzi więcej. Wie ksiądz, że on się nauczył czytać i pisać dopiero parę lat
temu.
– Ale po co chamowi majątek, we łbie mu się przewróci i będzie myślał, że wszystkim
jest równy.
– Albo nie jest równy? Mój Zajączkowski, mój dobrodzieju kochany, a czymże to lepsi
jesteśmy od niego?
– Ksiądz niedługo każesz nam chamów całować po rękach.
– Jak tego będą warci, pierwszy to zrobię, dobrodzieju mój kochany. Jasiek, ognia.
Ale że Jaśka nie było, zapalił mu fajkę Maks, który do nich się przyłączył i słuchał nie
słysząc, bo patrzył na Ankę idącą przodem z Karolem i łowił chciwie ich rozmowę, prowadzoną półgłosem.
– Nie zapomni pan o Wysockiej? – prosiła cicho.
– Jutro pójdę do niej. Czy ona naprawdę jest naszą kuzynką?
– Jest moją, ale myślę, że wkrótce będzie naszą.
Szli czas jakiś w milczeniu.
Ksiądz sprzeczał się z Zajączkowskim, a pan Adam śpiewał, aż się rozlegało po polach:
Hej z góry, z góry, jadą Mazury,
Puk, puk w okieneczko,
Otwórz, otwórz, panieneczko,
Koniom wody daj.
– Prędko pan przyjedzie?
– Nie wiem. Mam tyle roboty z fabryką, że nie wiem, co pierwej robić.
– Mało ma pan dla mnie czasu teraz, bardzo mało... – dodała ciszej i smutniej, ciągnąc dłonią po młodych rdzawych kłosach, co rozkołysane kłaniały się jej do nóg i obrzucały rosą.
– Proszę się spytać Maksa, czy ja dla siebie mam choćby godzinę czasu dziennie. Od piątej rano na nogach do późnej nocy. Jaki z ciebie dzieciak, Anko! no, spojrzyj na mnie.
Spojrzała, ale w oczach miała smutek i usta drżały jej nerwowo.
– Przyjadę za dwa tygodnie, dobrze? – powiedział spiesznie, aby ją pocieszyć.
– Dobrze, dziękuję, ale jeśli ma na tym cierpieć fabryka, to proszę nie przyjeżdżać, potrafię
znieść i tęsknotę, przecież to nie po raz pierwszy.
– Ale ostatni, Anka. Ten miesiąc zleci prędko, a potem...
– A potem?
– Potem będziemy już razem; boi się tego moje złote dziecko, co? – szepnął czule.
– Nie, nie! bo przecież to z tobą, z panem – poprawiła się, rumieniąc i uśmiechała się tak
słodko, że miał ją ochotę pocałować.
Zamilkła i rozmarzonymi, zapatrzonymi w siebie oczami błądziła po zielonej płachcie
zbóż, co niby wielki rozlew wody, kołysany wiatrem, marszczyło się w płowe koliska, w czarniawe
gurby, kładło się nad ziemią, powstawało, leciało w tył do ugorów, odbijało się o nie
i znowu z chrzęstem uderzało w dróżkę, jakby chcąc się przelać przez tę tamą i rozlać po długimłanie pszenicy niskiej jeszcze i tak trzepiącej piórkami błyszczącymi, że cały łan był podobny
do wielkiego stawu, migocącego miliardami złotych łuszczek.
– Waluś, ruszaj się, bestio! – zakrzyknął pan Adam, bo dochodzili już do szosy.
– Adyć się rucham, jaże mi mokro.
– To już? – szepnęła Anka spostrzegłszy konie czekające na szosie.
– Szkoda, że to już jest tak prędko – powiedział Maks.
– Prawda, jak tu pięknie? patrz no, dobrodzieju mój kochany, jak to Pan Bóg umalował
wszystko śliczniutko, o! – wołał ksiądz wskazując na pola leżące ku zachodowi.
Słońce czerwone, ogromne zsuwało się nad lasy po perłowych przestrzeniach i rozsiewało
po zbożach czerwonawą mgłę o fioletowych obrzeżach.
Wody stawów leżących niżej w łąkach paliły się jak tarcze miedziane mocno wypolerowane,
a zygzakowata linia rzeczki, ciągnącej się przez łąki ku wschodowi, odcinała się od traw
jak sina jedwabna wstęga, poplamiona gdzieniegdzie czerwonawym złotem.
– Bardzo pięknie i żałuję, że nie mamy czasu przyglądać się dłużej.
– Prawda. No, jedźcie z Bogiem! A dajcież no gęby, chłopaki. Panie Maks, panie Baum,
a tośmy cię, dobrodzieju mój kochany, polubili wszyscy jak swojego.
– Bardzo mnie to cieszy, bo przyznam się szczerze, że milszego towarzystwa nie spotka-łem jeszcze w życiu i serdecznie dziękuję za gościnność, i proszę, nie zapominajcie o mnie,
Maks Baum!...
– Bardzo solidna firma, daje towar z sześciomiesięcznym kredytem – zawołał Karol ze
śmiechem, żegnając się ze wszystkimi.
Maks zamilkł, był taki zły, że Ankę pocałował w obie ręce z dziesięć razy, pana Adama
w oba policzki, a księdza w rękę, co tego ostatniego tak rozczuliło, że objął go za szyję, pocałował w głowę i przeżegnał go na drogę.
Ruszyli z miejsca kłusem.
Anka stanęła na kopcu i powiewała za nimi chustką.
Pan Adam śpiewał marsza.
Maks długo przypatrywał się jasnym konturom Anki i gdy zniknęły mu w oddaleniu, usiadł
i gniewnie powiedział:
– Ty zawsze musisz mnie ośmieszyć.
– Aby cię otrzeźwić. Nie lubię, jak się upijają moim winem, i do tego w moim własnym
domu.
Zamilkli obaj.
XVIII
– Blumenfeld, graliście w niedzielę u Malinowskiego?
– Graliśmy, zaraz powiem – szepnął, wstając do okienka załatwić interesanta.
Stach Wilczek przeciągnął się ociężale i poszedł wyjrzeć na ulicę.
Piotrkowska huczała zwykłym codziennym ruchem, olbrzymie platformy towarowe tak
biły kołami w bruk, że w kantorze szczękały ustawicznie szklane ścianki przepierzenia, osłonięte
mosiężną siatką i poprzecinane okienkami, do których cisnęli się interesanci.
Przyglądał się bezmyślnie, olbrzymim rusztowaniom budującego się domu naprzeciwko,
to gęstej masie ludzi zatłaczającej trotuary i powrócił do swojego stolika, ślizgając się oczami
po kilkunastu głowach wciśniętych pomiędzy ścianę a szklane przepierzenie i porozgradzanych
jeszcze pomiędzy sobą niskimi przegrodami.
– Coście grali? – zapytał znowu Blumenfelda, który przegarniał chudą, nerwową ręką jasnozłociste włosy, a niebieskimi oczami śledził Żydka, który na środku kantoru obracał się
na wszystkie strony.
– Na prawo kasa! – zawołał wychylając się przez okienko.
– Graliśmy kawałek sonaty cis-moll Beethovena. Szło nam tak dobrze jak nigdy. Malinowski
był...
– Blumenfeld, konto Eicher et Peretz? – zawołano z drugiego końca kantoru.
– Cztery, siedemnaście, pięć. Zajęte do sześciu tysięcy – odpowiedział szybko, przerzucając skorowidz.
– Potem robiliśmy próbę z tego, com skończył niedawno.
– Co to jest? Polka, walczyk?
– Dajże spokój z walczykami i polkami. Nie tworzę repertuaru dla katarynek i tanckrenchenów128!
– zawołał z pewnym oburzeniem.
– Więc cóż? operę? – pytał się ironicznie Stach.
– Nie, nie. Coś, co ma pewne formalne podobieństwo do sonaty, ale nie jest sonatą. Pierwsza
część – to wrażenie miasta, które milknie i z wolna usypia. Rozumiesz, wielka cisza przesyconałagodnymi szmerami, które robią skrzypce, a na tym tle flet zaczyna przejmującą
pieśń, jakby jęk drzew marznących, ludzi bezdomnych, maszyn spracowanych, zwierząt, które
jutro będą zabite.
Zaczął nucić bardzo cicho.
– Blumenfeld, do telefonu wołają.
Przerwał i pobiegł natychmiast, a gdy powrócił, nie mógł dokończyć, bo musiał załatwić
dwóch interesantów, czekających przed okienkiem.
Potem zapisywał w wielkiej księdze, ale bezwiednie przebierał palcami, wystukując melodie.
– Długoś pisał?
– Blisko rok. Przyjdź w niedzielę, to usłyszysz wszystkie trzy części. Dałbym dwa lata
życia, żebym mógł usłyszeć to własne dzieło wykonane przez dobrą orkiestrę, dałbym pół
życia – dodał po chwili, oparł się o stół i zasłuchany w siebie wiódł martwym, cofniętym w tył
wzrokiem po głowach kolegów, czerniejących się w otworach okienek.
Wilczek zaczął pisać, a w kantorze zaszemrały rozmowy, leciały dowcipy z okienka do
okienka, czasem wybuch śmiechu, który milknął, ilekroć trzasnęły drzwi frontowe, zadzwonił telefon albo brzęczały szklanki, bo pito herbatę, gotującą się w rogu kantoru nad gazem.
– Sztil129, panowie, stary przyjechał! – rozległ się ostrzegający głos.
Umilkli natychmiast wszyscy, spoglądając na Grosglika, który wysiadł z powozu i stał
przed kantorem rozmawiając z jakimś Żydkiem.
– Kugelman, proś dzisiaj o urlop, stary w dobrym humorze, śmieje się – szepnął Stach do
sąsiedniego przedziału.
– Mówiłem wczoraj, powiedział, że po bilansie.
– Panie Szteiman, niech pan przypomni dzisiaj o gratyfikacji.
– Żeby on zdechnął jak ten czarny psa! – zaklął ktoś za kratą.
Zaczęli się śmiać dyskretnie z tego „czarny psa”, ale umilkli natychmiast, bo Grosglik
wszedł.
Ze wszystkich okienek wychyliły się kłaniające z pokorą głowy i wielka cisza, przerywana
tylko syczeniem wody na gazie, zapanowała w kantorze.
Woźny odebrał kapelusz i z namaszczeniem ściągnął palto z bankiera, który zatarł ręce
i gładząc palcem kruczoczarne bokobrody odezwał się:
– Wiecie, panowie, straszny wypadek się zrobił.
– Broń Boże, nie panu prezesowi? – ozwał się jakiś głos lękliwy.
– Co się stało?! – zawołali wszyscy udając zaniepokojenie.
– Co się stało? Stało się wielkie nieszczęście, bardzo wielkie nieszczęście – powtórzył
płaczliwym głosem.
– Straciliśmy co na giełdzie? – zapytał ciszej prokurent firmy wychodząc zza przepierzenia.
– Spalił się kto niezaasekurowany?
– Umarł kto panu prezesowi?
– Ukradli może te śliczne rysaki amerykańskie?
– Nie mów pan głupich rzeczy, panie Palman – rzekł z powagą.
– Ale co się stało, panie prezesie? bo mnie się już słabo robi – błagał Szteiman.
– No, zleciał!...
– Kto zleciał? Skąd? Gdzie? Kiedy? – leciały strwożone zapytania.
– No, zleciał z pierwszego piętra klucz i wybił sobie zębów... Ha, ha, ha! – śmiał się serdecznie.
– Co za witz, jaki witz! – wołali, zanosząc się od śmiechu, chociaż słyszeli ten głupi dowcip
po dziesięć razy na sezon.
– Błazen! – mruknął Stach Wilczek.
– Może sobie pozwolić, stać go i na to! – odpowiedział szeptem Blumenfeld.
Grosglik poszedł do swojego gabinetu, położonego za kantorem od podwórza.
Pokój umeblowany był z wielkim przepychem.
Czerwone obicie ścian ze złotymi lamperiami harmonizowało z mahoniowymi meblami
suto ozdobionymi brązami.
Wielkie weneckie okno, przysłonięte ciężkimi draperiami, wychodziło na długie podwórze,
otoczone olbrzymimi oficynami i zamknięte czteropiętrowym gmachem fabrycznym.
Grosglik patrzył chwilę na transmisje przerzucone z jednej strony podwórza na drugą i biegnące nieustannie i na długą linię kobiet i mężczyzn tłoczących się do jednych z drzwi z wielkimi
tobołami wełnianych chustek na plecach. Byli to tkacze, którzy brali przędzę z fabryki
i tkali chustki u siebie, na ręcznych warsztatach.
Potem otworzył wielką kasę wmurowaną w ścianę, przejrzał jej zawartość, wydobył pliki
papierów na biurko pod okno, które przysłonił żółtawym ekranem, usiadł i zadzwonił.
Natychmiast zjawił się prokurent firmy z teką pełną papierów.
– Cóż słychać, panie Szteiman?
– Prawie nic. Palił się w nocy A. Weber.
– Znane. Cóż więcej? – zapytywał przeglądając kolejno i bardzo uważnie papiery.
– Przepraszam pana prezesa, ale już nie wiem nic więcej – tłumaczył się pokornie.
– Mało pan wiesz – mruknął bankier odsuwając papiery i naciskając guzik elektryczny dwa
razy.
Zjawił się drugi urzędnik, główny inkasent.
– Cóż nowego, panie Szulc?
– Zabili dwóch robotników na Bałutach, jeden miał przecięty cały brzuch.
– Co mi to szkodzi, tego towaru nigdy nie braknie. Co więcej?
– Mówili rano, że Pinkus Meyersohn chwiać się zaczyna.
– Jemu się chce położyć na dwadzieścia pięć procent. Przynieś pan jego conto.
Szulc spiesznie przyniósł.
Bankier przejrzał uważnie i szepnął ze śmiechem:
– Niech się kładzie zdrów, nam to nie zaszkodzi. Ja od pół roku czułem, że on się męczy,
że on ma ochotę usiąść.
– Prawda, sam słyszałem, jak pan prezes mówił do Szteimana.
– Ja mam nos, ja zawsze mówię, że lepiej się raz dobrze wyczesać niż dwadzieścia razy
podrapać. Ha, ha, ha! – roześmiał się wesoło, tak mu się podobał własny koncept.
– Cóż więcej?
– Nic, mnie się tylko zdaje, że pan prezes trochę źle wygląda dzisiaj.
– Pan jesteś taki głupi, że ja panu muszę zmniejszyć pensję! – zawołał zirytowany i zaraz
po wyjściu Szulca oglądał twarz bardzo szczegółowo w lustrze, obszczypywał delikatnie
pulchne policzki i długo przyglądał się językowi.
– Niewyraźny, muszę się poradzić doktora – myślał dzwoniąc trzy razy.
Wszedł Blumenfeld z paczką korespondencji i rachunków.
– Co słychać w szerokim świecie, panie Blumenfeld?
– Wiktor Hugo umarł wczoraj – rzekł nieśmiało muzyk i zaczął odczytywać głośno jakieś
sprawozdanie.
– Dużo zostawił? – zapytał bankier w przerwie, oglądając sobie paznokcie.
– Sześć milionów franków.
– Ładny grosz. W czym?
– W trzyprocentowej rencie francuskiej i w Suezach.
– Doskonały papier. W czym robił?
– W literaturze, bo...
– Co? W literaturze?... – zapytał zdziwiony, podnosząc oczy na niego i gładząc faworyty.
– Tak, bo to był wielki pśta, wielki pisarz.
– Niemiec?
– Francuz.
– Prawda, ja zapomniałem, przecie to jego ta powieść Ogniem i mieczem. Mnie Mery ładne
kawałki z niej czytała.
Blumenfeld nie przeczył, przeczytał listy, wynotował odpowiedzi, pozbierał papiery
i chciał odchodzić, ale bankier zatrzymał go skinieniem.
– Pan podobno gra na fortepianie, panie Blumenfeld?
– Skończyłem konserwatorium w Lipsku i klasę fortepianową u Leszetyckiego w Wiedniu.
– Bardzo mi przyjemnie. Ja bardzo lubię muzykę, a szczególniej te śliczne kawałki, jakie
śpiewała Patti w Paryżu. Dobrze pamiętam, o... – i zaczął nucić dyskretnie jakąś uliczną arietkę
operetkową. – Ja mam dobre ucho, nieprawda?
– Istotnie zadziwiające – odpowiedział Blumenfeld, przypatrując się olbrzymim, sinawym
uszom bankiera.
– Mnie przyszła myśl, żebyś pan dawał lekcje mojej Mery. Ona dobrze gra i to nie będą
lekcje, bo pan usiądzie sobie przy niej i będzie tylko patrzeć, żeby się nie omyliła. Co pan
bierzesz za godzinę?
– Daję teraz lekcje u Müllerów, płaci mi trzy ruble.
– Trzy ruble! Ale pan chodzisz na koniec miasta, siedzisz pan w chałupie, no, i rozmawiasz
pan z Müllerem, a to cham; co to za przyjemność mieć do czynienia z takimi ludźmi.
A u mnie pan będziesz siedział w pałacu.
– I tam w pałacu także – szepnął od niechcenia Blumenfeld.
– Mniejsza z tym, zgodzimy się, bo jak Bóg Kubie, tak Kuba Bóg – zakończył.
– Kiedy mam przyjść?
– Przyjdź pan dzisiaj po południu.
– Dobrze, panie prezesie.
– Poproś pan do mnie Szteimana.
– Dobrze, panie prezesie.
Szteiman przyszedł zaraz i z niepokojem czekał rozkazów.
Grosglik wsadził ręce w kieszenie, spacerował po pokoju, gładził długo bokobrody i dopiero
w końcu rzekł uroczyście:
– Ja chciałem panu powiedzieć, że mnie denerwuje ten ciągły brzęk szklanek w kantorze
i to ciągłe syczenie gazu.
– Panie prezesie, przychodzimy tak wcześnie, że wszyscy śniadania jadają w kantorze.
– Na gazie gotują herbatę. Kto gaz płaci? Ja płacę. Ja płacę gaz na to, żebyście, panowie,
mogli cały dzień pić herbatę! Gdzie tu jest sens! Od dzisiaj będziecie, panowie, płacili.
– I pan prezes pija przecież...
– Pijam, nawet zaraz się napiję. Antoni, daj mi herbaty – zawołał głośno do przedpokoju,
z którego było wyjście do bramy. – Mam myśl. Pijecie herbatę, pijcie i płaćcie za gaz, na tyle
ludzi to niedrogo wyjdzie, a mnie dawajcie herbatę w procencie, bo przecież urządzenia gazowe
są moje, w moim kantorze i pijacie w godzinach zajęcia.
– Dobrze, powiem kolegom.
– Ja to robię dla panów dobra, no bo teraz to oni się wstydzą pić herbatę, ich gryzie sumienie,
że to na moim gazie, a jak każdy zapłaci gaz, to on będzie śmiały, on będzie mi mógł
patrzeć prosto w oczy. To jest bardzo moralne, panie Szteiman, bardzo.
– Miałem jeszcze prośbę do pana prezesa w imieniu kolegów.
– Mów pan, ale prędko, mam mało czasu.
– Pan prezes obiecał dać gratyfikację przy zamknięciu półrocza.
– A bilans jak stoi?
– Robią go w godzinach pozabiurowych, będzie na czas z pewnością.
– Panie Szteiman – rzekł poufale bankier, wstając. – Usiądź pan trochę, pan jesteś zmęczony.
– Dziękuję panu prezesowi, muszę zaraz iść, bo mam dużo roboty.
– Robota nie gęś, ona się nie wytopi. Siądź pan, ja panu co powiem. Czy oni bardzo czekają na gratyfikację?
– Zasłużyli na nią uczciwie.
– To ja wiem, pan mi tego nie potrzebujesz powiadać.
– Przepraszam pana prezesa, bardzo przepraszam – szeptał uniżając się w pokorze i onieśmieleniu.
– Pogadamy po przyjacielsku. Co ja mógłbym im dać?
– To już pan prezes sam zadecyduje.
– Więc przypuśćmy, że dałbym im tysiąc rubli, więcej nie mógłbym, rok zamkniemy
z grubą stratą, ja to czuję.
– Mamy dotychczas zdwojony obrót w porównaniu do roku zeszłego.
– Cicho pan bądź, ja mówię, że ze stratą, to inaczej być nie może. Więc weźmy tę okrągłą
cyfrę tysiąc rubli. Ile mamy ludzi w kantorze?
– Piętnastu jest nas razem.
– Ile w filii?
– Pięciu.
– To razem dwadzieścia osób. Co każdy może dostać z tych pieniędzy? Jakieś trzydzieści
do pięćdziesięciu rubli, bo trzeba odtrącić procent na kary. Teraz ja się pana zapytam, co może
komu przyjść z takiej marnej sumy? Co ona może komu pomóc?
– Przy takich małych płacach jak u nas to i te kilkadziesiąt rubli będą bardzo wielką pomocą.
– Głupi pan jesteś i źle pan liczysz! – zawołał z gniewem i zaczął prędko chodzić po pokoju.
– My pieniądze rzucimy w błoto, panie Szteiman, jak my je rozdamy. Ja panu zaraz powiem,
co się z nich zrobi. Pan swoje ulokuje w loterii, bo pan grasz, ja wiem o tym. Perlman
kupi sobie nowy garnitur, żeby się spodobać weberkom. Blumenfeld kupi sobie różne głupie
kawałki muzyczne. Kugelman sprawi żonie wiosenny kapelusz. Szulc pójdzie do szansonistek.
Wilczek, o, ten jeden nie zmarnuje, on komu pożyczy na dobry procent. A reszta! Wszyscy
stracą co do jednego grosza. I ja mam dawać swoje pieniądze na zmarnowanie, ja tego
zrobić nie mogę jako dobry obiwatel! – zawołał, uderzając się w piersi.
Szteiman uśmiechnął się ironicznie.
Bankier spostrzegł to, usiadł przy biurku i zawołał:
– No, zresztą, co to długo gadać, nie chcę dać i nie dam, a za te pieniądze kupię sobieładny garnitur do stołowego pokoju. Panowie będziecie mieli tę przyjemność mówić na mieście:
„Pan Grosglik, nasz szef, ma stołowy garnitur za tysiąc rubli” – to dobrze robi! – zawo-łał, wybuchając drwiącym śmiechem.
Szteiman utkwił w nim blade, jakby wygryzione atramentem oczy o czerwonych obwódkach
i długo patrzył, aż się bankier poruszył niespokojnie, przeszedł parę razy gabinet i powiedział:
– No, dam gratyfikację, dam, niech wiedzą, że ja umię ocenić pracę.
Zaczął prędko przerzucać w kasie stosy papierów i wyciągnął w końcu paczkę pożółkłych
weksli i bacznie je przeglądał.
– Tu jest weksli na tysiąc pięćset rubli, proszę pana.
– Firmy Wasserman i Spółka, to ony akurat warte są cały grosz – mówił Szteiman oglądając weksle.
– Nic nie wiadomo. Pan wiesz, że firma jest w likwidacji, że oni mogą jeszcze się podnieść
i zapłacą sto za sto.
– Żeby oni chcieli zapłacić pięć za sto, ale nie zapłacą ani grosza.
– Masz pan weksle, ja panu życzę, żebyś pan wycisnął z nich sto pięćdziesiąt za sto, sceduję
je zaraz na pana.
– Dziękuję panu prezesowi – szepnął smutnie i cofnął się do wyjścia.
– Zabierzże pan swoje weksle.
– Papieru nie brakuje w kantorze.
Zabrał jednak weksle i wyszedł.
Bankier wziął się do roboty i przede wszystkim w książce trzymanej w kasie przekreślił
tytuł „gratyfikacja” i wpisał u dołu cyfrę 1500 rs. jako wypłaconą.
Uśmiechał się po tej operacji długo i z lubością gładził faworyty.
Wsunął się wkrótce do gabinetu bardzo elegancki Żydek, wysoki, szczupły, w złotych binoklach
na garbatym nosie, z bródką rudawą w ostry klin przyciętą, z włosami kręcącymi się
jak wełna i przedzielonymi przez całą głowę; z niespokojnymi, biegającymi ustawicznie
z przedmiotu na przedmiot oczami oliwkowymi; wywinięte mocno wargi popękane i sinawe
obcierał ustawicznie językiem i wykrzywiał lekceważąco.
Był to Klein, kuzyn bliski bankiera i powiernik zaufany.
Wszedł tak cicho, że bankier nie usłyszał, obiegł pokój oczami, rękawiczki rzucił na fotel,
kapelusz na krzesło, a sam usiadł niedbale na otomanie.
– Jak się masz, stary? – mruknął zapalając papierosa.
– Ja się mam dobrze, ale ty mnie, Bronek, przestraszyłeś, kto tak wchodzi po cichu!
– Nic nie zaszkodzi!
– Co słychać?
– Dużo słychać, bardzo wiele słychać. Fiszbin już dzisiaj skończył.
– Niech mu będzie na zdrowie! Co to był Fiszbin! To był muzykant, co grał na dziesięciu
instrumentach – głową, łokciami, kolanami, rękami i nogami! Co to za interes? jeden dał
dziesiątkę i zarobić, a drugi wyrzucił go za drzwi!
– Mówią, że w tym tygodniu potrzebuje się spalić Goldberg – szepnął cicho.
– Takie nieszczęście nie zaszkodzi i najbogatszemu.
– Cóż słychać z Motlem?
– Ty o nim nie wspominaj, to łajdak, to złodziej, plajciarz, chce płacić trzydzieści procent!
– I on potrzebuje żyć!
– Ty głupi jesteś, Bronek, ty się nie śmiej, kiedy ja tracę ze trzy tysiące rubli.
– Akurat mu tyle potrzeba, żeby się ożenić, ha, ha, ha!
Zaczął się śmiać i spacerując po gabinecie, rzucał ciekawe spojrzenia do wnętrza otwartej
kasy.
Grosglik podchwycił te spojrzenia, kasę zamknął i zawołał ironicznie:
– Bronek, ty się patrzysz na kasę, jakby ona była twoja narzeczona! Ja ci daję słowo, że ty
się z nią nie ożenisz, ty ją nawet nie pocałujesz, ha, ha, ha!
Roześmiał się serdecznie z miny Kleina, który usiadł obok niego i zaczął mu po cichu coś
opowiadać.
Grosglik długo słuchał i w końcu rzekł:
– Wiedziałem już o tym. Muszę się z Weltem rozmówić. Panie Blumenfeld, proszę zatelefonować
do pana Moryca Welt, że ja go proszę do siebie, że jest bardzo ważny interes! –
zawołał przez drzwi do kantoru.
– Bronek, o tym sza! My zjemy Borowieckiego, nim się ugotuje!
– Ja ci mówię, że wy go nie zjecie, on ma za sobą...
Nie dokończył, bo wszedł do gabinetu jeden z urzędników. Był tak pomieszany i zestraszony,
że bankier zerwał się z krzesła.
– Panie prezesie, panie prezesie, ten łajdak, co on zrobił, ten gałgan Tuszyński, ten!
– Co zrobił? Mów pan ciszej, tutaj nie bóżnica!
– On wczoraj zainkasował czterysta rubli i uciekł. Byłem w jego mieszkaniu, nie ma nic,
zabrał rzeczy i w nocy pojechał! Pojechał do Ameryki.
– Aresztować go, okuć w kajdany, wsadzić do kryminału, wysłać na Sybir! – krzyczał bankier
grożąc pięściami.
– Ja to chciałem zrobić, chciałem już depeszować, chciałem dać znać policji, ale że to
wszystko będzie kosztować, to potrzebowałem upoważnienia od pana prezesa.
– Niech kosztuje, niech ja stracę cały majątek, a tego złodzieja złapać, niech on zgnije
w kryminale za moje czterysta rubli!
– To może zaraz pan prezes każe otworzyć conto na tę sprawę.
– Co to będzie kosztować? – zapytał już spokojnie.
– Ja nie wiem, ale zawsze kilkadziesiąt rubli kosztować musi!
– Co, co? Ja mam jeszcze dokładać do tego złodzieja. A niech on zdechnie! Kto go wysłał
za inkasem? – zapytał po chwili.
– Ja, ale pan prezes upoważnił mnie do tego – tłumaczył się nieśmiało.
– Pan go wysłałeś – to pan odpowiadasz. Ja nic słuchać nie chcę. Moje czterysta rubli nie
mogą przepaść, pan odpowiadasz.
– Panie prezesie, ja jestem biedny człowiek, ja nie jestem nic winien, ja pracuję uczciwie
u pana prezesa już dwadzieścia lat, ja mam ośmioro dzieci! Pan prezes mnie upoważnił do
wysyłania tego gałgana po pieniądze – jęczał i błagalnymi spojrzeniami włóczył się u nóg
bankiera.
– Pan odpowiadasz za kasę, pan powinieneś znać ludzi, ja raz jeszcze mówię: pieniądze
muszą być. Możesz pan sobie iść! – zawołał groźnie, odwrócił się do niego plecami i dopijał
herbatę.
Urzędnik postał chwilę, wpatrzony osłupiałymi oczyma w szerokie plecy bankiera i w smugę
dymu, jaki się wznosił z cygara, leżącego na kancie biurka, westchnął ciężko i wyszedł.
– On myśli, że ja taki głupi, podzielił się z Tuszyńskim, stare kawały.
– Pan Welt! – zameldował woźny.
– Proś, proś! Bronek, idź za tym bałwanem i powiedz, że jeżeli pieniądze nie znajdą się
zaraz, to ja go wsadzę do kryminału. Panie Welt, proszę do mnie! – zawołał ujrzawszy Moryca
rozmawiającego z Wilczkiem w kantorze.
Moryc przywitał się, przejrzał twarz bankiera i rzucił krótko:
– Pan prezes telefonował po mnie, a ja również się tutaj wybierałem.
– Interes, co? to załatwimy go prędko, bo ja mam z panem pogadać w pewnej bardzo delikatnej
sprawie.
– Interes taki: Adler et Comp. potrzebuje wielkiej partii wełny, zwrócili się do mnie o to.
Ja wełnę mam, ale potrzebuję na nią pieniędzy.
– Dam panu pieniędzy, zrobimy do spółki, dobrze?
– Ano jak zwykle, zarobimy na tym piętnaście procent.
– Ile panu potrzeba?
– Trzydzieści tysięcy marek, na Lipsk.
– Dobrze, wyślę panu telegraficznie. Kiedy pan pojedzie?
– Dzisiaj w nocy, za tydzień będę z powrotem.
– Interes załatwiony! – zawołał wesoło bankier, odsunął się nieco od biurka, zapalił cygaro i długo
przypatrywał się Weltowi, który gryzł gałkę laski, poprawiał binokle i również patrzył badawczo.
– Jakże bawełna poszła? – zapytał pierwszy Grosglik.
– Sprzedaliśmy połowę.
– Wiem, wiem, zarobiliście podobno siedmdziesiąt pięć procent, a cóż z resztą?
– Resztę sami przerobimy.
– Fabryka rośnie?
– Za miesiąc będzie pod dachem, za trzy umontują maszyny, a w październiku puszczamy
w ruch.
– Lubię taki pośpiech, to po łódzku, ślicznie! – dodał ciszej i uśmiechał się dyskretnie. –
Borowiecki to mądry człowiek, ale...
Zawahał się, uśmiechnął ironicznie i zakrył twarz kłębem dymu.
– Ale?... – podchwycił Moryc ciekawie.
– Ale on lubi za bardzo romanse z mężatkami, to nie wypada na fabrykanta.
– To mu nic nie przeszkadza, a przy tym ożeni się niedługo, bo ma już narzeczoną.
– Narzeczona to nie weksel, to zwyczajny rewers, który można nie zapłacić w terminie, za
to nie ogłoszą bankructwa. Ja bardzo lubię Borowieckiego, ja go tak lubię, że gdyby on był
nasz, to ja dałbym mu moją Mery, ale...
– Ale... – podchwycił znowu Moryc, bo bankier zrobił długą przerwę.
– Ale ja mu muszę zrobić przykrość, co mnie jest tak nieprzyjemne, tak bardzo nieprzyjemne,
że muszę pana prosić, abyś mnie przed nim wytłumaczył.
– Cóż takiego? – zapytał Welt niespokojnie.
– Ja mu musiałem cofnąć kredyt – szepnął bankier z bolesną miną i udawał szczerze zmartwionego,
mlaskał ustami, gryzł cygaro, wzdychał, a obserwował Moryca, który na próżno
usiłował wsadzić binokle i zapanować nad sobą.
Wiadomość ta zrobiła na nim piorunujące wrażenie, uspokoił się jednak szybko, pogładził
brodę i sucho zawołał:
– Znajdziemy kredyt gdzie indziej.
– Ja wiem, że znajdziecie, i dlatego mnie jest bardzo przykro, że z wami nie będę mógł
robić interesów.
– Dlaczego? – zapytał prosto Moryc, bo twarz bankiera i jego słowa nie domówione zaniepokoiły go silnie.
– Nie mogę, tak mam kapitały poangażowane, że nie mogę, a przy tym ja się muszę liczyć
ze wszystkim... ja nie mogę się narażać... na straty... na przykrości... – tłumaczył się niejasno,
urywał, kręcił, a chciał, aby Moryc pierwszy zapytał go otwarcie.
Ale Moryc milczał, przeczuwał, że w tym cofnięciu kredytu musi być jakiś nacisk uboczny
na Grosglika, pytać się nie chciał, aby mu nie dać poznać, jak bardzo go to obchodzi.
Grosglik zaczął spacerować po gabinecie i mówił nieco przyciszonym, przyjacielskim głosem:
– Bo tak mówiąc pomiędzy nami, po przyjacielsku, panie Maurycy, po co panu spółki
z Borowieckim? Czy pan nie możesz sam otworzyć fabryki?
– Nie mam pieniędzy! – rzucił krótko i słuchał uważnie.
– To nie przyczyna, bo pieniądze mają ludzie, a pan masz wielkie zaufanie i wielkie zdolności.
Dlaczego ja z panem robię interesy? Dlaczego na jedno słowo daję panu teraz trzydzieści
tysięcy marek? bo ja pana znam dobrze i wiem, że na tej ufności zarobię z dziesięć
procent.
– Siedem i pół! – poprawił Moryc skwapliwie.
– Mówię tylko dla przykładu. Każdy z panem zechce robić interes i pan możesz prędko
stanąć na mur, więc po co panu ryzykować z Borowieckim? On jest mądry, bardzo mądry
kolorysta, ale on nie jest macher. Po co on gada po Łodzi, że trzeba uszlachetnić i podnieść
produkcję łódzką! To jest bardzo niemądre gadanie! Co to jest uszlachetnić produkcję? Co to
jest „czas kończyć z tandetą łódzką!” – to jego własne słowa, bardzo głupie słowa! – zawołał
mocniej ze złością. – Żeby on myślał, jak taniej produkować, gdzie nowe rynki otworzyć dla
zbytu, jak podnieść stopę procentową, to byłoby mądre, ale jemu się chce reformować przemysł łódzki! On go nie zreformuje, a może łatwo kark skręcić. Żeby to nie szkodziło nikomu,
nikt by i słowa nie powiedział. Chcesz ryzykować – ryzykuj! Włazisz na dach – złam
sobie ząb. Po co jemu fabryka!
– Knoll chciał mu dać dwadzieścia tysięcy, a to śliczny grosz, ja tyle może nie zarabiam.
Nie chciał, jemu się chce fabryki, jemu się chce „uszlachetniać produkcję”, jemu się chce
psuć interesy Szai, Zukerowi, Knollowi, całej bawełnie łódzkiej. A wiesz pan dlaczego? Żeby
Polacy mogli powiedzieć: „Wy robicie tandetę, szachrujecie, wyzyskujecie robotników, a Borowiecki,
a my prowadzimy interes porządnie, uczciwie, solidnie!”
– Prezes daleko widzi! – szepnął Moryc ironicznie.
– Pan się nie śmiej, ale ja bardzo daleko widzę. Jak Kurowski zakładał fabrykę, przeczułem,
co z tego będzie, i mówiłem Glancmanowi: „Załóż taką samą, załóż zaraz, bo on cię zje” – nie
słuchał mnie i dzisiaj co? Stracił wszystko i jest w kantorze Szai, bo Kurowski bierze tylko
swoich i tak stanął, że z nim nie może być konkurencji, a za rok, ile zechce brać, tyle będzie
brał za swoje farby. Ale to nie o to idzie, idzie o to, że jak się jednemu Polakowi uda, to zaraz
całą kupą przychodzą inni. Pan myślisz, że Trawiński nie robi konkurencji Blachmanowi i Kesslerowi, co? On im psuje interesy. Sam nie zarabia nic, dokłada co rok, ale psuje wszystkim, bo
zniża cenę za towar i podnosi płace majstrów i robotników! On się bawi w filantropię, za którą
inni drogo płacą; wczoraj u Kesslerów cała przędzalnia stanęła. Dlaczego? Dlatego, że majstrowie
i robotnicy powiedzieli, że robić dotąd nie będą, dopóki im nie zapłacą tak, jak w fabryce
Trawińskiego płacą! Ładne położenie dla fabryki, która jest tak skrępowana terminowymi obstalunkami,
że na wszystko zgodzić się musiała! Jak Kessler będzie miał w tym roku o dziesięć
procent mniej, to musi podziękować za to Trawińskiemu! Tfy, to jest już nie tylko świństwo,
ale to jest sto razy głupie! A teraz powstaje Borowiecki i także obiecuje „uszlachetnić produkcję”,
ha, ha, ha! mnie się bardzo chce śmiać. Jak Borowieckiemu pójdzie, to za dwa lata założy
znowu jaki Sosnowski interes do „uszlachetnienia”, za cztery lata będzie ich ośmiu uszlachetniało i psuło ceny, a za dziesięć to cała Łódź będzie ich!
Moryc zaczął się śmiać z przerażenia bankiera.
– To nie jest śmiech, moje przypuszczenia to nie jest ten wiatr, ja ich znam dobrze, ja
wiem, że z nimi nie wytrzymamy konkurencji, bo oni będą mieli za sobą cały kraj. Dlatego
trzeba Borowieckiego zjeść, trzeba wszystkim zrozumieć to położenie i iść ręka w rękę, solidarnie!
– A Niemcy? – zapytał krótko Moryc poprawiając binokli.
– Z tym się nie ma co liczyć, ich i tak prędzej czy później diabli stąd wezmą, ale my zostajemy!
o nas tu idzie! Pan mnie rozumie, panie Moryc?
– Rozumiem, ale jeśli mój kapitał da mi więcej procentów u Borowieckiego, to ja idę
z nim – szepnął cicho, gryząc laskę.
– To jest po kupiecku powiedziane, ale ja panu z góry ręczę, że ten kapitał nie da nic i że
pan może stracić wszystko.
– Zobaczymy!
– Ja panu dobrze życzę, powiedziałem to, co myślę, co myśli cała nasza Łódź. Pan sam
powiedz, po co im fabryki! Nie mogą oni siedzieć na wsi, trzymać wyścigowe konie, jeździć
za granicę, polować, romansować z cudzymi żonami, robić politykę i wielki szyk po świecie!
Im się zachciało fabryk i „uszlachetniania produkcji”, im się zdaje, że to angielski koń, co
jemu można dać prostą chamską kobyłę za żonę, a ona zaraz urodzi samego lorda! – wołał
z politowaniem i zgrozą.
– Żeby oni mogli siedzieć na wsi i bawić się, to by z pewnością nie było w Łodzi ani jednego
Polaka.
– Niech przychodzą! jest tyle miejsc... stróżów, woźnych, stangretów, oni takie rzeczy dobrze
robią, oni są do tego specjaliści, ale po co im się brać do nie swoich rzeczy, dlaczego
oni nam mają psuć interesy?
– Do widzenia, dziękuję prezesowi za zwrócenie uwagi.
– Ja myślę panie Maurycy, bo te wszystkie nasze to bidło, parchy, oni tylko patrzą, żeby
dzisiaj zrobić geszeft, a w sobotę zjeść dobrą kolację i wyspać się pod pierzyną! Co pan zrobisz?
– Zobaczę. Więc Borowiecki nie ma ani grosza kredytu u pana?
– Ja nie mogłem stracić wszystkich naszych fabrykantów dla niego!
– Zmowa! – szepnął bezwiednie Moryc.
– Jaka zmowa? co pan gadasz, to tylko obrona! Żeby to był i kto inny, nie Borowiecki, to
by się jego przydeptało nieznacznie i zdechłby prędko, ale pan wiesz, jak on podparł Bucholca, pan wiesz, co to jest za kolorysta! no i to pan wiesz, że w niego wierzą, że on ma stosunki,
że on jest znany na rynkach.
– To wszystko prawda, ale jemu może pójść! – zakończył Moryc i wyszedł.
W kantorze poszedł za przepierzenie do Stacha.
– Panie Wilczek, stary Grünspan chce z panem pomówić choćby zaraz.
– Mógłbym panu powiedzieć, o czym chce mówić ze mną. Może mu pan powiedzieć, że
mnie się nie spieszy ze sprzedaniem placu, bo zakładam gospodarstwo.
– Jak pan chce! – rzucił mu Moryc wychodząc.
– Zmowa! – myślał idąc Piotrkowską.
Był tak zamyślony, że nie spostrzegł Zygmunta Grünspana, który kiwał na niego z powozu
i przyzywał do siebie.
– Moryc, czy ty już nie poznajesz znajomych! – zawołał Zygmunt przystępując do niego.
– Jak się masz i do widzenia, bo czasu nie mam.
– Chciałem ci tylko powiedzieć, żebyś przyszedł w niedzielę, bo Mela przyjeżdża.
– Czy ona jeszcze siedzi we Florencji?
– Z Różą, to dwie wariatki. Rózie się nie chciało pisać do Szai, to ona cały list telegrafowała, cały list, ze dwieście wierszy!
– Muszą się tam dobrze bawić?
– Róża się nudzi, a w Meli zakochał się jakiś włoski książę i ma za nią przyjechać do
Łodzi.
– Po co?
– Chce się z nią żenić. Tak pisała Róża.
– Głupstwo.
– Autentyczny książę! – wykrzyknął Zygmunt rozpinając mundur.
– Taką firmę możesz sobie kupić w każdym hotelu włoskim.
Rozstali się, Morycowi spieszyło się bardzo.
Szedł do fabryki, jak to robił codziennie, bo lubił patrzyć, jak mu w oczach wzrastały mury,
ale dzisiaj szedł wolno, słowa Grosglika obciążyły go, rozmyślał nad nimi, pomimo że horoskopy
bankiera wydały mu się przesadzonymi, niemożebnymi prawie do urzeczywistnienia.
Spoglądał na miasto, na długie sznury domów, na setki kominów, co niby pnie sosen czerwieniły się w rozsłonecznionym upalnym powietrzu i wielkimi słupami dymów biły w górę,
wsłuchiwał się w gwar miasta, w przygłuszony a nieustanny szum fabryk pracujących, w turkot
ciężkich platform pełnych towarów, krzyżujących się we wszystkich kierunkach.
Rzucał badawcze spojrzenia na szyldy sklepów niezliczonych, na tablice domów, na tysiące nazwisk powypisywanych na balkonach, ścianach i oknach domów.
„Motel Lipa, Chaskiel Cokolwiek, Ita Aronsohn, Józef Reinberg” itd., itd., same nazwiska
żydowskie, poprzetykane gdzieniegdzie nazwiskami niemieckimi.
– Sami nasi! – szepnął jakby z pewną ulgą i lekceważący uśmiech przewijał mu się po
ustach i bił z oczów, gdy spostrzegł polskie nazwisko na szyldziku jakiego szewca lub
ślusarza.
– Grosglik ma bzika! – myślał ogarniając spojrzeniem to morze domów, sklepów i fabryk
żydowskich. – On ma ładny kawałek choroby – dodał wesoło prawie i już nie myślał o jego
obawach spolszczenia Łodzi, bo czuł w tej chwili, patrząc na żydowską potęgę miasta, że jej
nic i nikt złamać nie potrafi. – A szczególniej Polacy! – myślał oddając ukłon Kozłowskiemu, który w jasnych jedwabiach, w żółtych lakierkach i z gałką laski przy lśniącym cylindrze,
który spychał na tył głowy, spacerował po drugiej stronie ulicy i zaglądał w oczy przechodzącym kobietom.
Nie, już nie myślał o obawach bankiera, ale ta zmowa na Borowieckiego skłopotała go
mocno.
Był zaangażowany w tym interesie, tylko z tej strony go obchodziła ich fabryka, bo czy
Karol straci, nic go to nie obchodziło, ale sam nie lubił nawet ryzykować, a teraz czuł, że
jeśli się zmówili na niego, to go ogryzą do ostatniej kosteczki.
– To jest kein geszeft! – myślał i teraz dopiero zobaczył jasno przyczyny najrozmaitszych
przeszkód, jakie ich spotykały.
Zrozumiał, dlaczego przedsiębiorca, który miał im prowadzić roboty mularskie – cofnął
się. Oni mu zabronili robić!
Kwestionowano im plany i zwlekano z ich zatwierdzeniem. Ich robota!
Komisja budowlana przerywała im robotę i zmusiła do zgrubienia ścian. Ich denuncjacje!
Niemieckie nadreńskie firmy odmówiły im kredytu na maszyny. To również oni zrobili!
A te wieści fałszywe, złe, głupie, jakie krążyły o Borowieckim po Łodzi, a które źle musiały oddziaływać na ich przyszły kredyt. Któż je rozpuszczał? Ludzie Grosglika, Szai i Zukera.
– To jest sto razy kein geszeft! Oni go zjedzą! – myślał coraz posępniej, ale wchodząc
w ulicę, na której była ich fabryka, zaczynał już pracować nad sposobami wycofania się z tego
interesu.
Szukał przyzwoitych pozorów, bo zrywać zupełnie z Borowieckim nie chciał.
XIX
Budynki po fabryce Meisnera, które Borowiecki kupił i przerabiał dla swojej fabryki, stały
z boku Konstantynowskiej, na jednej z małych uliczek; była to dzielnica małych fabryczek
i samodzielnych warsztatów, teraz już obumarła – zabita przez wielki przemysł.
Uliczki były krzywe, obstawione parterowymi domami o wielkich facjatach, nie brukowane,
nędzne i brudne.
Domy powykrzywiały się ze starości i powoli zapadały w grząską ziemię, jakby przygniatane
wielkością gmachów fabryki Müllera i olbrzymimi kominami innych fabryk, które gęstym,
kamiennym lasem chwiały się dookoła.
Resztki trotuarów ciągnęły się obok obszarpanych domów, zaglądały w niektórych głębiej
zapadniętych do okien i tworzyły szereg dołów i wybojów, zasypanych śmieciami.
Na środku ulicy leżały miejscami wielkie kałuże nigdy nie wysychającego błota, nad którymi
snuły się gromady dzieci, podobnych przez wynędznienie i brud do wielkich stonóg
wylęgłych w tych ruderach; gdzie zaś nie było błota, tam leżała gruba warstwa węglowego
miału, który rozbijany kołami wozów, podnosił się i czarnym tumanem wisiał nad uliczkami,
oblepiał domostwa i żarł nędzną zieloność drzew anemicznych, pokrzywionych, które poskręcane
i narosłe guzami gałęzie wychylały zza parkanów lub ciągnęły się przed domkami szeregiem
połamanych szkieletów.
Monotonny, suchy stukot warsztatów tkackich, trzęsących się szarymi szkieletami za przepalonymi
szybami okien, przepełniał powietrze i łączył się z potężnym szumem fabryki
Müllera.
Moryc Welt przeszedł szybko umierającą dzielnicę, bo go przejmowała wstrętem nędza
rozpadających się domów i denerwował go ten suchotniczy stukot warsztatów i to życie tętniące tak słabo, jakby ostatkami sił.
Lubił gwar potężnych maszyn; huk potwornych organizmów fabrycznych przenikał go
słodkim uczuciem siły i zdrowia, a sam widok wielkich fabryk usposabiał wesoło.
Uśmiechnął się bezwiednie do gmachów Müllera huczących robotą, spojrzał życzliwie na
przędzalnię Trawińskiego stojącą obok i długo ślizgał się oczami po czerwonych, cichych
pawilonach fabryki starego Bauma, stojącej naprzeciwko, której okna, zasnute kurzem i pajęczyną, patrzyły tak martwo jak umierające oczy.
Za Trawińskim, przedzielony tylko kilkoma pustymi placami, budował Borowiecki, a raczej
przebudowywał starą meisnerowską fabrykę, którą kupił za bezcen, bo kilkanaście lat
stała bezczynną.
Cały front obstawiony był rusztowaniami, bo nadbudowywano piętro, rusztowania zakreślały również wielki czworobok dziedzińca, a spoza nich czerwieniły się wznoszone pawilony
i migotały sylwetki robotników.
– Dzień dobry, panie Dawidzie – zawołał Moryc spostrzegłszy Halperna, który z parasolem
pod pachą, z zadartą do góry głową stał na środku podwórza i przypatrywał się robocie.
– Dzień dobry! Ładny kawałek fabryki nam przybędzie! A jak się to prędko robi, to aż
przyjemność patrzeć. Ja jestem chory, mnie doktór powiedział: „Panie Halpern, pan się lecz,
pan nic nie rób.” To ja się leczę, ja nic nie robię, tylko sobie chodzę po Łodzi i patrzę, jak
ona mi rośnie, to jest najlepsze lekarstwo na moją chorobę.
– Jest Borowiecki?
– W przędzalni widziałem go przed chwilą.
Moryc wszedł do niskiego budynku o powyginanych w długie pryzmy dachach oszklonych,
przeznaczonego na przędzalnię. Bardzo widne sale były literalnie zapchane częściami maszyn,
cegłą do podmurówki fundamentów, zwojami papy do krycia dachów, ludźmi i hałasem
montowanych maszyn, których długie szkielety, podobne do szkieletów
przedpotopowych jaszczurów, ciągnęły się w poprzek sal, pokryte kurzem; zapach świeżego
wapna i ostry, gryzący zapach asfaltu gotowanego i wylewanego w jednej z sal przesycał powietrze.
– Moryc, przyślij mi Jaskólskiego! – krzyknął Maks Baum.
W niebieskiej bluzie, z fajką w zębach, zasmolony, stał wpośród robotników ustawiających
maszyny i robił razem z nimi.
Jaskólski, którego od początku budowy przyjął Borowiecki do rozmaitych zajęć, nadbiegł
z pośpiechem.
– Hej, szlachcic, przysłać czterech tęgich ludzi do windy, a prędko! – krzyknął Baum i dalej
składał z monterami maszynę, która miała być podniesiona przez windę i ustawiona na
podmurowaniu, i gdy mu coś Moryc krzyczał ze środka sali, nie mogąc się bliżej dostać, odkrzyknął mu krótko:
– Nie zawracaj mi głowy, powiesz w niedzielę. Karol jest w podwórzu!
Karol był w podwórzu przy olbrzymich dołach, w które zsypywano wapno zwożone i lasowano
zaraz; tumany białego wapiennego kurzu przysłaniały białe sylwetki robotników
i kontury wozów i ludzi.
Borowiecki był prawie biały od pyłu, zjawił się na chwilę, przywitał z Morycem i szepnął
mu do ucha:
– Wiesz, nie przysłali farbiarek, wykręcają się brakiem gotowych.
– Nie chcą dać na kredyt, cóż teraz zrobimy?
– Pisałem już do Anglii, będzie trochę później, trochę drożej, ale będzie! Psiakrew, te
Szwaby! – zaklął ze złością.
Moryc Welt nic się nie odezwał, przyglądał mu się uważnie, patrzył również uważnie na
całą fabrykę, na robotników, na część maszyn stojących pod grubymi oponami130 na dziedzińcu,
pokręcił się po wszystkich kątach, zajrzał raz jeszcze do Maksa, do składu cementu, gdzie
Jaskólski rezydował, przypatrywał się wszystkiemu ze zdwojoną uwagą i coraz mniej mu się
podobało.
– To ciasto, a nie wapno! – powiedział przypatrując się murowaniu.
– Niech sobie inni murują na piasek, ja nie chcę, żeby mi się na łeb wszystko zwaliło –
odpowiedział Borowiecki.
– Wczoraj obliczałem, że te sklepienia Moniera będą nas kosztowały o dwa tysiące rubli
więcej niż zwyczajne.
– Ale warte są co do wytrzymałości o cztery tysiące więcej. W razie wypadku ogień ich
nie przepali:
– Dlatego tylko je zaprowadzasz? – zapytał Moryc cicho, wsadzając binokle.
– I dlatego, że jeśli się spali, to przynajmniej jedno piętro, a nie wszystko.
– Pi... czasem to nie jest takie... straszne.
Karol mu nic nie odpowiedział, bo odszedł spiesznie, a Moryc pochodził jeszcze po fabryce
i z irytacją spostrzegał wszędzie, że buduje się porządnie, że buduje się bardzo drogo.
Przeglądał w kantorze listę płac robotników i zwrócił uwagę prowadzącemu roboty na niesłychaną, według niego, wysokość płac, przyczepiał się do wielu rzeczy i wszystko znajdował za dobrym i za drogim.
– Wiem, co robię – odpowiedział mu Karol na uwagi.
– To będzie pałac, nie fabryka, dla nas zresztą taki komfort za drogi!
– To nie jest komfort, to jest trwałość, która taniej kosztuje niż tandeta. Zobacz u Blohmanów,
postawili tanio i corocznie muszą poprawiać, bo chce im się wszystko zwalić; nie cierpię
żydowszczyzny w niczym, wiesz o tym dobrze.
– Zobaczymy, co to da to polnische Wirtschaft131 – szepnął Moryc z ironią.
– Przekonasz się, a tymczasem bądź zdrów, Moryc, nie wyspałeś się i nudzisz.
– Trzeba się zabezpieczyć! – pomyślał Welt wychodząc z fabryki.
Karol poszedł na rusztowania oglądać robotę, biegał na boczny plac, gdzie składano cegłę, uwijał się wśród kup ziemi, pomiędzy dołami z wapnem, pomiędzy stertami cegły, drzewa
budulcowego, wśród dziesiątek wozów wjeżdżających i wyjeżdżających; wydawał
polecenia Jaskólskiemu, który zadyszany, z wiecznie przestraszoną twarzą, biegał je wypełniać, zajrzał kilka razy do Maksa i krążył ustawicznie po obrębie fabryki, która podbudzana
jego energią niestrudzoną, jego obecnością ciągłą, rosła nadzwyczaj szybko.
Nie zważał na kurz, na słońce, które zalewało wszystkich coraz mocniejszym żarem, na
zmęczenie nawet, tylko od świtu razem z robotnikami był już na robocie i razem z nimi schodził o zmroku.
Podbudzał go jeszcze do tej pracy Maks, który z wielką przyjemnością pracował przy ustawianiu
maszyn z robotnikami i razem z nimi szedł wieczorem do knajpy, wypijał niezliczone
ilości piwa, sypiał tylko parę godzin i rzucił w kąt wszystkie swoje leniwe przyzwyczajenia.
Od przyjazdu ze wsi stosunki pomiędzy nimi ochłodły nieco z powodu fabryki, która ich
absorbowała zupełnie, i z powodu tego odezwania się Borowieckiego, gdy wyjeżdżali z Kurowa.
Maks nie mógł tego zapomnieć, tym bardziej że o Ance myślał coraz częściej i że coraz
więcej irytował go Borowiecki ciągłymi wizytami u Müllerów.
Widział w tym podwójną grę, która jego prostą naturę oburzała do głębi.
Oddalali się od siebie coraz bardziej, mocą coraz silniej ujawniających się wewnętrznych
przeciwieństw, cech rasowych i intelektualnych; Karol myślał chwilami o tym i uśmiechał się
z rezygnacją trochę sztuczną; Maks zaś odczuwał głęboko, zwalał winę na niego i oburzał
się bardzo szczerze.
Dwunasta już dochodziła, gdy Borowiecki opuścił fabrykę i poszedł przez długi ogród,
ciągnący się z tyłu, do drugiej ulicy, gdzie stał wielki parterowy dom, również przebudowany
do gruntu z wielkim pośpiechem, bo za kilka tygodni miała się sprowadzić Anka z panem
Adamem.
Mieszkał tymczasowo na facjatce, w jednym pokoju, żeby być bliżej fabryki, przebrał się
już, gdy fabryki zaczęły gwizdać na południe.
Przeczytał raz jeszcze list Lucy, która naznaczała mu spotkanie w parku Helenowskim przy
grocie, na czwartą godzinę po południu.
– Mam już tego dosyć – myślał drąc list na strzępy.
I rzeczywiście miał już tego dosyć; już mu się sprzykrzyły i te schadzki tajemnicze, codziennie
gdzie indziej, i wybuchy zazdrości, i nawet jej wielka miłość nudziła go, bo była mu
zupełnie obojętną i zabierała wiele czasu tak potrzebnego dla fabryki.
Nieraz, wśród pozornego rozszalenia w jej ramionach, wśród pocałunków i uścisków namiętnych
w takich momentach, w których widział, że nie tylko go ubóstwia, nie tylko kocha,
ale że wprost przepadała w tej miłości, szukał sposobów zerwania i to go irytowało coraz silniej,
że ona nie nastręczała mu powodów.
Stołował się u Baumów, ponieważ było blisko od fabryki, ale nie poszedł teraz przez ogród
i swoje place, tylko wyszedł na ulicę, na której stał pałac Müllerów, a przechodząc obok domku,
w którym mieszkali, zwolnił kroku i wlókł oczami po oknach.
Nie zawiódł się, bo jasna twarz Mady błysnęła w jednym oknie, potem wychyliła się
w drugim i ona sama ukazała się w ganku, jaki tworzyło czworokątne wgłębienie w domu.
– Pan już na obiad? – zawołała wesoło, podnosząc na niego swoje porcelanowe niebieskie oczy.
– Już. A pani jeszcze nie po obiedzie?
Wyciągnął do niej rękę.
– Jeszcze. Zaraz panu podam rękę, muszę ją wytrzeć, bo gotowałam obiad sama – wołała
ze śmiechem, wycierając ręce o długi niebieski fartuch.
– W saloniku jest teraz kuchnia? – zauważył złośliwie.
– Bo, bo... ja sprzątałam! – powiedziała cicho, oblewając się krwawym rumieńcem obawy,
że mógł zauważyć jej oczekiwanie i na niego przy oknie.
– Gdzie się pan tak poczernił? – zawołała głośno, aby odzyskać równowagę.
– Ja poczerniony? gdzie?
– Pod oczami, o tu! Ja wytrę, dobrze – prosiła nieśmiało.
– Czekam.
Pośliniła róg chusteczki i bardzo starannie wytarła poczernienie.
– Jeszcze tutaj muszę być poczerniony! – wołał, nieco rozbawiony sceną, wskazując na
skroń.
– Nie, słowo daję, że nie!
Obejrzała mu starannie twarz.
Pocałował ją w rękę, chciał to samo zrobić z drugą, ale cofnęła się gwałtownie w tył, przysłoniła złotymi rzęsami pociemniałe ze wzruszenia oczy i stała chwilę, bezradnie szarpiąc
palcami fartuch.
Karol uśmiechnął się z jej pomieszania.
– Pan się ze mnie śmieje, to ja pójdę sobie – szepnęła z przykrością.
– Dobrze, to i ja pójdę.
– Niech pan wieczorem przyjdzie z panem Maksem, to panom upiekę ciastek z jabłkami.
– Maks sam przyjść nie może? – pytał podstępnie.
– Nie, nie, to wolę, żeby pan sam przyszedł – zawołała prędko i czując, że ją oblewa rumieniec,
uciekła w głąb domu.
Karol z uśmiechem popatrzył za nią i poszedł na obiad.
U Baumów od zimy zmieniło się wiele.
Było jeszcze smutniej i posępniej.
Wielkie pawilony fabryczne stały w dziwnej ciszy obumierania, bo zaledwie czwarta część
ludzi pracowała.
Po pustym dziedzińcu, zarastającym trawą, łaziły kury i stare psy, których nikt już na dzień
nie wiązał, i monotonny, słaby stukot warsztatów lał się sennym szmerem od zasnutych pajęczyną i kurzem okien, poza którymi nie trzęsły się warsztaty, nie migotały sylwetki robotników,
nie wrzał ruch, a leżała jakaś grobowa cisza i obumieranie.
Nawet ogród, otaczający dom, miał wygląd pustki; wiele drzew poschniętych wyciągało
nagie konary ku niebu, a reszta stała zaniedbana wśród bujnych chwastów, jakie pokryły nie
uprawione i nie obsiane zagoniki.
Dom mieszkalny również robił smutne wrażenie, bo z jednej strony poodpadały tynki,
schody prowadzące na werendę pokrzywiły się i weszły w ziemię, a wino pnące się po werendzie
uschło nie wiadomo dlaczego zaraz po ozielenieniu i wisiało niby żółte, zabrudzonełachmany.
Kwatery kwiatowe przed oknami zarastały bujną trawą i chwastami, z których tylko gdzieniegdzie
patrzyły białe oczy narcyzów i żółciły się ostromlecze.
Żwirowane uliczki zarastały trawą i pokrywały się kretowiskami i śmieciem, jakie wiatr
nanosił.
W domu było również niewesoło; pokoje stały w ciszy, pełne stęchlizny i opuszczenia.
Kantor był prawie pusty, bo Baum poodprawiał pracujących zostawiając tylko Józia Jaskólskiego
i kilka kobiet w podręcznym składzie towarów.
Fabryka pachniała bankructwem, a cały dom przesiąknięty był zapachem lekarstw, bo Baumowa
chorowała od kilku miesięcy.
Berta z dziećmi odjechała do męża, pozostała tylko frau Augusta ze swoimi kotami chodzącymi za nią i z wieczną fluksją132 w twarzy obwiązanej i stary Baum, który całe dnie przesiadywał samotnie w swoim kantorku na pierwszym piętrze fabryki, i Józio jeszcze bardziej
onieśmielony niż dawniej.
Borowiecki poszedł prosto do pokoju, w którym leżała Baumowa, aby z nią zamienić słów kilka.
Siedziała na łóżku otoczona stosem poduszek, bezmyślnie wpatrzona martwymi, wypłowiałymi oczami w okno, za którym chwiały się drzewa.
Pończochę trzymała w ręku, chociaż jej nie robiła i uśmiechała się jakimś smutnym, rozdzierającym uśmiechem.
– Dzień dobry – odpowiedziała cicho na przywitanie. – Maks przyszedł? – dodała.
– Jeszcze nie, ale przyjdzie zaraz.
Zaczął się wypytywać o zdrowie, jak spała tej nocy, jak się czuje itd., bo jej stan przejmował go jakąś dziwną czułością i rozrzewnieniem.
– Dobrze, dobrze! – odpowiadała po niemiecku i jakby się budząc z długiego uśpienia
wlokła oczami po pokoju, patrzyła długo na fotografie wnuków i dzieci wiszące na ścianach,
goniła wzrokiem wahadło zegara, potem próbowała robić pończochę, która się wysunęła zaraz
z jej rąk wychudłych i bezwładnych.
– Dobrze, dobrze! – powtórzyła bezmyślnie i znowu zapatrzyła się w długie liście akacji,
chwiejące się za oknem.
Nie zwróciła nawet uwagi na frau Augustę, która kilkakrotnie przechodziła przez pokój,
poprawiała poduszki i szła dalej, ani na męża, który stanął przy łóżku i długo patrzył przekrwionymi
oczami na jej twarz wychudłą, szarożółtą.
– Maks! – szepnęła i jej trupia twarz ożywiła się na chwilę na odgłos zbliżających się kroków
syna.
Maks wszedł i pocałował ją w rękę.
Przycisnęła mu głowę do piersi i pogłaskała, ale gdy poszedł na obiad, patrzyła znowu
w okno.
Obiady bywały krótkie i milczące, bo wszystkim ciężyła ta atmosfera smutku.
Stary Baum zmienił się do niepoznania, wychudł jeszcze bardziej i zgarbił się, twarz mu
szczerniała i pocięła się w długie fałdy koło nosa i ust, które wyglądały jakby wycięte
w drzewie.
Usiłował rozmawiać, zaczynał pytać, jak im idą roboty przy fabryce, ale zwykle nie kończył, urywał i wpadał w stan zamyślenia, przestawał jeść i patrzył przez okno na mury Müllera
albo się ślizgał oczami po szklanych, błyszczących w słońcu dachach przędzalni
Trawińskiego.
I zaraz po obiedzie wychodził do fabryki i obchodził puste sale, przypatrywał się nieczynnym
warsztatom, a potem zamknięty w kantorze patrzył na miasto, na tysiące domów, fabryk,
kominów i nasłuchiwał z goryczą nieopowiedzianą ech potężnie wrzącego życia.
Nie bywał już teraz nigdzie, zamknął się w obrębie fabryki i razem z nią umierał.
Bo fabryka była na skonaniu, jak określał Maks.
Pomimo największych wysiłków nic jej nie mogło uratować.
Musiała paść w walce z parowymi olbrzymami, ale Baum jeszcze tego nie widział, a raczej
widzieć nie chciał i walczył dalej, i postanowił walczyć do końca.
Nie pomogły perswazje Maksa ani zięciów, ani tej reszty znajomych starych, którzy mu
radzili przerobić fabrykę ręczną na parową, a nawet, jak niektórzy, chcieli mu pomóc kredytem
lub gotówką.
Nie chciał słuchać o tym.
Prawie nic nie sprzedawał, bo sezon wiosenny był straszny dla całej Łodzi, odprawiał robotników,
ograniczał produkcję, ograniczał własne potrzeby, a w uporze trwał nieugięcie.
Robiła się też dookoła niego pustka głucha, a po Łodzi mówiono głośno, że stary Baum
ma bzika, i drwiono z niego, i zapominano z wolna.
Borowiecki zaraz po obiedzie wyszedł i po wrażeniach tego grobowo nastrojonego domu
odetchnął dopiero na Piotrkowskiej.
Do spotkania z Lucy miał czas jeszcze, więc wstąpił do Wysockiego.
Wysocki był bardzo zajęty, bo w poczekalni siedziało kilku chorych; przywitał się z roztargnieniem.
– Przepraszam pana na chwilę, skończę z pacjentem i pójdziemy razem do mamy.
Borowiecki usiadł pod oknem i rozglądał się po małym gabinecie, zapchanym sprzętami
i przepełnionym zapachem karbolu i jodoformu.
– Pójdźmy! – zawołał wreszcie Wysocki, wyprawiwszy starego Żyda, któremu długo tłumaczył, co ma robić.
– Panie doktorze, panie doktorze! – zawołał błagalnie Żyd, wracając od drzwi.
– Słucham, czego pan jeszcze chcesz?
– Panie doktorze, czy ja się mam bać? – pytał cichym, roztrzęsionym głosem i głowa trzęsła mu się ze wzruszenia.
– Powiedziałem panu, że nie ma nic groźnego, potrzeba tylko wszystko robić, co poleciłem.
– Dziękuję bardzo, wszystko będę robić, ja chcę być zdrowy, bo ja mam interes i żonę
mam, i dzieci mam, i wnuki mam. Ale ja się boję i dlatego bardzo proszę pana doktora, czy
ja się mam bać?
– Powiedziałem już raz panu!
– Ja pamiętam, ale mnie się coś przypomniało. Ja mam córkę, ona też chorowała, ja nie
wiem, co jej było, nie wiedzieli tego i doktorzy w Łodzi. Ona była bardzo delikatna, bardzo
blada jak te ściane, co to ściane, jak czyste wapno; ją bolało w kościach i w skórze, i w ręcach
też. Zawiozłem ją do Warszawy. Doktor powiada: „Ciechocinek!” Dobrze, co będzie
kosztować ten Ciechocinek? „Dwieście rubli.” Skąd ja mogę wziąć tyli majątek! Poszedłem
do drugiego doktora. On powiedział, że jej trzeba robić takie wygniatanie. Kazał mi wyjść
z pokoju. Wyszedłem i trochę sobie słucham, a moje Rojze krzyczy. Nu, ja ojciec jestem, to
mnie to przestraszyło, to ja grzecznie mówię przez drzwi: „Panie konsyliarzu, tak nie można!” On mi powiedział, że jestem głupi! Sza, dobrze! Ale jak una znowu zaczęła wykrzykiwać
na cały głos, to ja się trochę rozgniewałem i powiadam głośno: „Panie doktorze, tak nie
można, ja zawołam policji, to jest porządna dziewczyna!” To on mnie kazał bardzo grzecznie
wyjść za drzwi, co ja przeszkadzam tej gniecionej medycynie. Zaczekałem na schodach, a jak
Rojze wyszła, to była czerwona jak barchan i mówiła, co ma wielką przyjemnoszcz w kościach.
Przez miesiąc to i una była zdrowa jak gęś, jej tak dobrze robiła ta gnieciona medycyna,
jak się to nazywa, ja nie wiem.
– Masaż, kończ pan prędzej, bo nie mam czasu.
– Panie doktorze, może i mnie potrzeba takiej gniecionej medycyny? Ja zapłacę, ja panu
doktorowi zaraz dam rubla, niech pan powie. Do widzenia, ja przepraszam, już idę, już mnie
nie ma – wołał spiesznie wychodząc, bo Wysocki szedł ku niemu tak groźnie, jakby go miał
zamiar wyrzucić za drzwi.
Ale zaraz wsunęła się otyła Żydówka i już od drzwi jęczała przeciągle:
– Panie konsyliarzu, ja mam zatkanie, ja mam wielkie zatkanie w piersiach.
– Zaraz! Może pan przejdzie do mamy, do salonu, jak tylko załatwię się z chorymi, przyjdę.
– Ależ to ciekawa kolekcja.
– Bardzo ciekawa, ten, co wyszedł, mordował mnie przez godzinę, a w końcu, korzystając
z pańskiego wejścia, zapomniał mi zapłacić.
– No, to niewesołe, ale przypuszczam, że takie wypadki zapomnień bywają nieczęste.
– Żydzi zawsze są gotowi zapomnieć, trzeba im przypominać, co nie jest przyjemnym –
mówił dosyć smutnie Wysocki, przeprowadzając go do matki.
Wysocką znał Borowiecki od czasu przyjazdu ze wsi, bo miał do niej list od Anki i przychodził kilka razy w interesach narzeczonej.
Zastał ją teraz siedzącą w fotelu pod oknem, w jaskrawej smudze światła, jakie wpływało
do zaciemnionego pokoju, bo pozostałe oka były przysłonięte roletami i portierami.
– Bardzo czekałam, bardzo – powiedziała wyciągając do niego długą, wykwintną rękę
o cienkich stożkowych palcach.
– Spóźniłem się i pani mi daruje to opóźnienie, bo istotnie wczoraj przyjść nie mogłem.
Przywieźli maszyny i musiałem być przy ich wypakowywaniu całe popołudnie.
– No, trudno, ale pan mi daruje prośbę o odwiedziny i zabieranie sobie czasu.
– Jestem na pani rozkazy.
Usiadł przy niej na niskim taborecie, ale cofnął się w cień, bo słońce zalewało żarem ten
pas świetlisty i jej wysmukłą postać i kładło rudawe tony na jej czarne włosy i twarz w oliwkowym
odcieniu, jeszcze bardzo piękną, iskrzyło się złotym pyłem w jej wielkich orzechowych
oczach.
– Pani się nie obawia słońca – zauważył mimo woli.
– Kocham słońce i lubię się w nim pławić. Czy u Miecia dużo chorych?
– Widziałem kilka osób oczekujących w przedpokoju.
– Żydzi i robotnicy?
– Zdaje mi się.
– Niestety, on innych pacjentów nie ma, i co gorsza, że mieć nie chce.
– Przedkłada widocznie ilość nad jakość. Pracy więcej, ale rezultat materialny podobny.
– Nie o to mi idzie, zupełnie mi nie chodzi, czy Miecio zarabia wiele, bo w rezultacie, czy
jest tak lub owak – żyjemy z resztek osobistego majątku. Idzie mi tylko o to, żeby się tak
wiele nie zajmował może nieszczęśliwym, ale straszliwie brudnym tłumem tych Żydów i rozmaitych
nędzarzy, jacy się cisną i do niego. Jużci, że powinno się coś robić dla ulżenia cierpień
i niedoli nieszczęśliwych, ale czemuż tego nie robią inni doktorzy, z odpowiedniej sfery,
z mniejszą wrażliwością, przyzwyczajeni od dzieciństwa do tych łachmanów i brudów.
Wstrząsnęła się nerwowo i po jej pięknej twarzy przeleciał błysk wstrętu i obrzydzenia;
podniosła koronkową chusteczkę do nosa, jakby w obronie przed jakim wstrętnym zapachem,
który się jej przypomniał.
– Na to nie ma rady, tym bardziej że pan Mieczysław kocha swoich pacjentów, to jego
utopia – odpowiedział z lekką ironią.
– Na utopię zgoda. Przypuszczam nawet, że każdy wyższy umysł powinien mieć jakąś
utopię, jakąś piękną chimerę, która by mu czyniła znośniejszym to dzisiejsze obrzydliwe życie
– rozumiem nawet, że dla takiej chimery można poświęcić życie, ale nie rozumiem, jak można kochać chimerę chodzącą w łachmanach i brudzie!
Zamilkła na chwilę, rozsunęła seledynowy ekran jedwabny, malowany w złote ptaki
i krzewy, bo słońce odbite od cynkowych dachów rzucać poczynało zbyt jaskrawe i ostre
promienie.
Siedziała jeszcze chwilę w milczeniu i pochylając głowę ku niemu, cała teraz w dziwnych
refleksach zielonawego złota, jakie się przesączało przez ekran, zapytała cicho:
– Zna pan Melanię Grünspan?
Nazwisko wymówiła z subtelnym obrzydzeniem.
– Znam, ale tylko z widzenia, z towarzystw, a osobiście bardzo niewiele.
– Szkoda! – szepnęła wstając.
Przeszła kilka razy z majestatyczną powagą pokój.
Posłuchała chwilę u drzwi gabinetu synowskiego, skąd dochodził przytłumiony gwar rozmowy.
Patrzyła chwilę na ulicę huczącą olbrzymim ruchem i zalaną upalną pożogą.
Karol z ciekawością śledził jej królewskie ruchy i choć w mroku, jaki zalegał pokój, nie
mógł dobrze dojrzeć wyrazu jej twarzy, czuł, że jest wzruszoną.
– Pan wie, że ta panna Mela kocha się w Mieciu? – zapytała prosto.
– Pogłoski podobne słyszałem na mieście, ale nie zwracałem na to uwagi.
– To już o tym mówią! Ależ to kompromitujące! – dodała silniej.
– Przepraszam, wyjaśnię. Mówią na mieście, że kochają się oboje. Przewidują małżeństwo.
– Nigdy! Daję panu słowo, że dopóki ja żyję, to się nie stanie! – zawołała przyciszonym,
namiętnym głosem. – Mój syn miałby się ożenić z Grünspanówną!
Orzechowe oczy nabrały połysku miedzi, a dumna, piękna twarz rozpaliła się oburzeniem.
– Panna Mela cieszy się w Łodzi opinią bardzo zacnej i rozumnej, a że przy tym jest bardzo
bogata i zupełnie przystojna, więc...
– Więc nic z tego, bo to tylko Żydówka! – szepnęła z mocną, prawie nienawistną pogardą.
– Prawda, to tylko Żydówka, ale jeśliby ta Żydówka kochała i była nawzajem kochaną
przez syna pani, to kwestia jasna i przeciwieństwa wyrównane – mówił dosyć twardo, bo go
irytował ten protest i wydawał mu się śmiesznym.
– Mój syn może się kochać nawet i w Żydówce, ale nie może myśleć o połączeniu naszej
krwi z krwią obcą, z rasą wstrętną i wrogą.
– Pozwolę sobie widzieć wielką przesadę w tym, co pani mówi.
– A dlaczegóż pan się żeni z Anką? Czemu pan sobie nie wybrał żony spośród łódzkich
Żydówek lub Niemek, co?
– Bo mi się żadna z Żydówek i Niemek nie podobała aż do stopnia małżeństwa, ale gdyby
się tak stało, nie wahałbym się ani chwili. Nie mam żadnych kastowych ani rasowych przesądów i uważam je za przeżytki – powiedział zupełnie serio.
– Jacy wy ślepi jesteście, jak wy tylko patrzycie oczami zmysłów, jak wy nie dbacie o jutro,
o własne przyszłe dzieci, o przyszłe całe pokolenia – zawołała załamując ręce w grozie,
oburzeniu i politowaniu.
– Dlaczego? – zapytał krótko, patrząc na zegarek.
– Dlatego, że możecie wybierać Żydówki na matki waszych dzieci, dlatego, że nie czujecie
wstrętu do nich, że nie widzicie, iż te kobiety są nam obce zupełnie, że nie mają religii,
nie mają etyki, nie mają tradycji obywatelskiego życia, nie mają zwykłej kobiecości, są puste,
pyszne, bezduszne handlarki własnych wdzięków, lalki poruszane sprężynami najpierwotniejszych
potrzeb, kobiety bez przeszłości i bez ideału.
Borowiecki podniósł się do wyjścia, bo go śmieszyła i oburzała zarazem ta rozmowa.
– Panie Karolu, chciałam się z panem widzieć, aby prosić go o pomoc, o wytłumaczenie
Mieciowi tego małżeństwa. Wiem, że pana poważa, a jako naszego kuzyna prędzej może
posłucha, pan mnie rozumie i odczuje, że ja nie mogę pomyśleć nawet o tym bez bólu, że
jakaś pachciarka, córka nędznego aferzysty mogłaby panować tutaj, wśród pamiątek i wspomnień
żywych czterowiekowej przeszłości rodu naszego. Cóż by oni na to powiedzieli! –
wykrzyknęła boleśnie, szerokim ruchem wskazując szereg portretów, szereg głów rycerskich
i senatorskich, majaczących żółtymi plamami w zmroku.
Borowiecki uśmiechnął się zjadliwie i trącając palcem w starą zbroję zardzewiałą, stojącą
pomiędzy oknami, rzekł prędko i dobitnie:
– Trupy. Archeologia ma swoje miejsce w muzeach; w życiu dzisiejszym nie ma czasu na
zajmowanie się upiorami.
– Pan się śmieje! Wy wszyscy się śmiejecie z przeszłości, zaprzedaliście duszę złotemu
cielcowi. Tradycje nazywacie trupami, szlachectwo przesądem, a cnotę zabobonem śmiesznym
i godnym politowania.
– Nie, tylko rzecz zbyteczna, jak na dzisiaj. Cóż mi pomoże cześć tradycji do zbytu perkalików!
Cóż mi pomogą moi kasztelańscy przodkowie, gdy stawiam fabrykę i muszę szukać
kredytu! Dają mi go Żydzi, a nie wojewodowie. A cały ten balast rupieci, jak tradycja, jest
jak cierń w nodze, przeszkadza do szybkiego chodzenia. Człowiek dnia dzisiejszego, który
nie chce zostać cudzym parobkiem, musi być wolnym od więzów, przeszłości, szlachectwa
i tym podobnych przesądów, to krępuje wolę i obezsila w walce z przeciwnikiem bez skrupu-łów – bo bez tradycji; z przeciwnikiem dlatego strasznym, że jest sam sobie przeszłością,
teraźniejszością i przyszłością, środkiem i celem.
– Nie, nie! ale dajmy temu spokój. Może pan ma rację, ale ja swojej nie ustąpię nigdy.
Pokażę panu list panny Grünspan do Miecia, pisany z Włoch. Nie jest to niedyskrecja, bo jest
tam kilka wierszy do mnie.
List był bardzo długi, pisany równym, kupieckim charakterem i pełen nieco przesadnych
zachwytów nad Włochami.
Ale miejscami, gdy mówiła o sobie, o domu i o przyszłym widzeniu się z Wysockim, pe-łen był tkliwości, tłumionego uczucia i tęsknoty.
– Bardzo ładny list.
– Śmieszny przez przesadę i banalny. Zachwyty brane są z Baedeckera, to jest tylko poza,
aby się wydać bardziej interesującą.
Wpadł Wysocki zmęczony, blady, z przekręconym krawatem i z włosami w nieładzie.
Usprawiedliwiał się, że przyjść nie mógł, ale zaraz pobiegł, bo go wzywano telefonem do
fabryki do robotnika, któremu maszyna zgniotła rękę.
Borowiecki, korzystając z tego, również chciał wyjść.
– Zrobi pan to, o co prosiłam – zaczęła, ściskając mu silnie rękę.
– Muszę się pierwej rozpatrzyć w sytuacji, bo może nie ma takiego niebezpieczeństwa,
jakie pani przewiduje.
– Dałby Bóg, żeby to były tylko przywidzenia. Kiedy pana zobaczę?
– Anka przyjeżdża za dwa tygodnie, to natychmiast ją przyprowadzę pani.
– A może w niedzielę będzie pan u Trawińskich? To jej imieniny.
– Będę z pewnością.
Szła przed nim, aby go wyprowadzić, ale otworzywszy drzwi do poczekalni syna, cofnęła
się spiesznie i zadzwoniła gwałtownie na służącą.
– Marysiu, pootwieraj okna, niech trochę wywietrzeje. Wyprowadzę pana innym wyjściem.
I przeprowadziła go przez kilka pokoi przyciemnionych opuszczonymi storami i zapełnionych
meblami o staroświeckich kształtach, obwieszonych portretami i obrazami historycznej
treści, pełnych wypłowiałych i podartych makat na ścianach, melancholii i klasztornego prawie
nastroju.
– Wariatka! – pomyślał znalazłszy się na Piotrkowskiej, ale pomimo to współczuł z nią
i zaczynał przyznawać rację w wielu punktach.
Upał jeszcze się potęgował, nad Łodzią wisiały dymy na kształt szarych baldachimów,
przez które słońce przesączało war i zalewało miasto ukropem nie do wytrzymania.
Ludzie wlekli się ociężale trotuarami, konie stały z pospuszczanymi łbami, wozy toczyły
się wolniej, w sklepach ruch był mniejszy, tylko fabryki huczały z nieustanną potęgą, dysząc
setkami kominów i rozlewając po rynsztokach strugi kolorowych odpływów niby strugi potu
ściekającego z przepracowanych organizmów.
Borowieckiemu tak dokuczyło gorąco, że wstąpił na mazagran, aby się nieco ochłodzić.
W cukierni było chłodno i pusto, tylko pod werendą płócienną siedział Myszkowski i zaspane,
ociężałe spojrzenie podniósł na Borowieckiego.
– Gorąco, co? – rzekł wysuwając do przywitania spoconą rękę.
– Ba! czekaliśmy, zdaje się, tego.
– Może byś pan pojechał ze mną na piwo gdzie za miasto. Samemu się nie chce, a tak we
dwóch byłoby raźniej.
– Nie mam czasu, chyba w niedzielę.
– Mam pech. Siedzę tutaj od sześciu godzin i nikogo namówić nie mogę. Był Moryc, wykręcił się interesami, był ten fioł Kozłowski, nie chciała kanalia. Co ja pocznę sam i w taki
upał? – jęczał tak komicznie, że Karol się roześmiał.
– Pan się śmiej, a ja się już roztapiam z gorąca i umieram z nudy.
– Czemuż nie pójdziesz pan spać?
– Ba! spałem całe trzydzieści godzin i w końcu znudziło mnie to. Nie mam się nawet z kim
kłócić! Idziesz pan już? Przyszlij mi pan kogo, dzisiaj nawet na Leona Cohna się zgodzę,
a nawet czym większy parch, tym lepiej, bo może mnie prędzej zirytować.
– Do fabryki pan nie idziesz?
– Po co? Pieniędzy mi jeszcze nie potrzeba ani kredyt jeszcze nie wyczerpany zupełnie,
mogę poczekać. Chłopiec, daj no te szóste lody! – zawołał i gdy Karol wyszedł, opadł w krzesło i sennym wzrokiem przyglądał się przez bluszczowe ścianki werendy koniom dorożkarskim,
oganiającym się energicznie przed muchami.
Borowiecki poszedł spiesznie do Helenowa.
W parku było bardzo cicho i chłodno.
Młode drzewka piły wszystkimi liściami słońce i okrywały ruchomymi cieniami białe sto-ły przy pawilonie restauracyjnym.
Trawniki lśniły się młodą zielenią jak dywanem poplamionym klombami czerwonych i żółtych tulipanów i obramowanym żółtym szlakiem ścieżek i uliczek wyżwirowanych, nad którymi
przelatywały jaskółki.
Wzdłuż klatek menażerii, w których drzemały zmęczone upałem zwierzęta, biegała gromada
dzieci i wybuchami wielkiego zadowolenia drażniła małpy w narożnej klatce, które
wrzeszczały i rzucały się po klatkach jak szalone.
Wąskie alejki, oplecione dzikim winem, tryskały młodą, jasną zielenią i odbijały się w długiej
sadzawce, której gładką, atłasową toń perłową darły w ciemne pręgi grzbiety ryb i kaleczyły ostre skrzydła jaskółek.
A w głębi wody pod perłową powierzchnią snuły się niby złote plamy karpie całymi gromadami.
Karol wszedł w alejkę, aby obejść wodę i cieniem przejść do górnego parku, i zobaczył
Horna z Kamą, siedzących nad brzegiem wody i osłoniętych winem.
Karmili karpie.
Kama była bez kapelusza, z rozsypanymi po twarzy włosami, zarumieniona i wesoła jak szczygieł, rzucała kawałki bułek i śmiała się głośno radosnym, dziecinnym śmiechem, krzyczała na ryby
wysuwające z żarłocznością na powierzchnię okrągławe pyszczki, straszyła je długą wierzbową
rózgą i co chwila zwracała rozradowaną twarzyczkę do Horna, który siedział trochę w głębi oparty
plecami o kraty podtrzymujące wino i również wesoło i serdecznie bawił się rybami.
– Cacy, dziateczki, cacy? – zawołał Karol, przystając za nimi.
– Ciociu, no! – zakrzyczała bezwiednie i zamilkła chowając w dłonie rozrumienioną twarz.
– Cóż, karpie jedzą?
– Bardzo! Za całe dziesięć kopiejek zjadły bułek! – zawołała żywo i jeszcze żywiej zaczę-ła opowiadać różne sceny z nimi. Opowiadała bezładnie, bo nie mogła ukryć i stłumić pomieszania,
jakim ją przejął.
– Opowie mi to wszystko Kama przy cioci, dobrze? Bawcie się dalej, bo ja muszę iść –
powiedział złośliwie, widząc, jak Kama na wspomnienie cioci pobladła i nagłym ruchem głowy
odrzuciła włosy z twarzy.
– Tak, pan myśli, że nie opowiem, otóż opowiem przy cioci, wszystko, wszystko...
– Panie Horn, idź pan chociażby jutro do Szai, bo przyjechał i miejsce pan dostanie u niego.
Mówił mi już o tym Müller.
– Dziękuję panu serdecznie, bardzo się cieszę...
Ale się nie ucieszył, bo był zakłopotany, że Borowiecki złapał go na takim dzieciństwie
jak karmienie ryb.
– Snujcie dalej tę sielankę, nie przeszkadzam.
Poszedł, ale dopędziła go Kama, zastąpiła mu drogę i zdyszanym, niespokojnym głosem
zaczęła prosić, poprawiając równocześnie pomiętą sukienkę.
– Panie Karolu... mój złoty panie Karolu... niech pan nic cioci nie mówi...
– A cóż miałbym powiedzieć, przecież ciocia pozwoliła iść Kamie na spacer.
– Tak, tak, bo, widzi pan, Horn taki nieszczęśliwy... taki biedny... pogniewał się z ojcem,
nie ma pieniędzy... więc ja chciałam, żeby się rozerwał trochę... Ciocia mi pozwoli-ła... ale...
– Nie wiem, czego Kama chce? – udawał złośliwie.
– Bo ja nie chcę, żeby się ze mnie później śmiali, a jak pan powie, to wszystkie będą mnie
prześladować i ja będę bardzo, ogromnie... strasznie... nieszczęśliwa, tak jak Horn... bo on
nie ma miejsca, nie ma pieniędzy i pogniewał się z ojcem.
Mówiła prędko, bezładnie i już łzy nabiegały jej do oczów, a usteczka coraz boleśniej się
krzywiły i drgały.
Karol czuł, że jeszcze chwilę, a Kama wybuchnie płaczem.
– A jak powiem, to co? – zapytał żartobliwie, odgarniając jej czarną czuprynę za uszy.
– To i ja powiem, że pan był w Helenowie na schadzce, aha! – zawołała radośnie i łzy
obeschły natychmiast, a czupryna spadła na czoło.
Zaczęła poruszać różowymi chrapkami jak źrebiec, gdy ma wierzgnąć, oczy rozbłysły,
a cała twarz zajaśniała figlarną przekornością.
– Z kimże to ja byłem na schadzce? – zapytał z uśmiechem.
– Nie wiem. Ale jeśli pan o takiej godzinie jest w Helenowie, to przecież nie dla świeżego
powietrza.
Zaśmiała się wesoło.
– Kama jest dzieciak wesoły, to już nic cioci nie powiem, że przychodzi do Helenowa
pocieszać bardzo nieszczęśliwego Horna.
– Dziękuję. Ja pana kocham, ja pana bardzo kocham! – wykrzyknęła rozradowana.
– Więcej niż Horna, co?
Ale już nic nie odpowiedziała i pobiegła do ryb.
Z drugiej strony stawu, z górnego parku widział jeszcze ich głowy pochylone nad wodą,
a czasami dźwięczny śmiech wydzierał się z zielonej ściany wina i drżał nad jasną powierzchnią wód.
Lucy jeszcze nie było.
Zaczął spacerować po wąskich alejach, osłoniętych gąszczem drzew i krzewów, cienistych
i pustych zupełnie.
Ptaki sennie ćwierkały w gęstwinach, sennie szemrały liście i senne głosy leciały od miasta.
Płaty czystego nieba widział nad sobą wiszące lub patrzył na wody błyskające pomiędzy
drzewami albo na czerwone sukienki dziewczynek migające wśród drzew, albo na chrabąszczełażące z opuszczonymi skrzydłami po liściach.
Usiadł w głównej alei przy zejściu do stawów i przypatrywał się dzieciom, które dziwnie
cicho bawiły się pod okiem bon drzemiących na ławkach.
Drzewa chwiały się nad nimi sennie i rozsypywały krople światła migotliwego i barwiły
w coraz inne desenie trawniki.
Głuche echa miasta dopływały czasami i nikły, rozlewając się w ciszy parku, czasem ryk
zwierząt z menażerii rozdarł powietrze na chwilę, czasem jakieś głosy rozbitą gamą wpadały
w zalane upałem aleje.
Ale rychło ucichało wszystko.
Tylko jaskółki niestrudzenie przelatywały nad parkiem, przecinały aleje wężowymi skrętami,
obiegały dzieci, wymijały ludzi i drzewa i wciąż przewijały się w kółko.
Karol ocknął się nagle z sennego rozmarzenia, bo suchy i ostry szelest sukni obudził jego
uwagę; podniósł oczy i bezwiednie postąpił naprzód kilka kroków.
Na prost niego szła Likiertowa.
Biało-fioletowa parasolka chwiała się nad nią i obrzucała ciepłym refleksem jej twarz
smutną i szeroko otworzone oczy. Spostrzegli się prawie równocześnie i bezwiednie wyciągnęli ku sobie ręce.
Jej blada twarz buchnęła radością, oczy strzeliły płomieniem szczęścia, usta zaszły krwią,
rzuciła się naprzód, jakby chcąc mu paść w ramiona, ale nagle jakaś chmura przysłoniła słońce
i jej cień rzucił na park szarość i pokrył ich dusze jakby brudnym łachmanem; drgnęła
nerwowo, wyciągnięta do uścisku ręka opadła martwo, twarz jej zagasła, usta pobladły i zacięły się w bólu, oczy cofnęły się w głąb i rzuciły ponury ton, spojrzała na niego zimno i przeszła szybko, schodząc powoli ze schodków ku stawom.
Postąpił za nią automatycznie kilka kroków z jakimś uczuciem, które go przeniknęło dziwnym
wzruszeniem.
Odwróciła się na mgnienie i obrzuciła go surowym jeszcze, a pełnym już łzawych blasków
spojrzeniem i poszła dalej.
Usiadł i bezmyślnie patrzył w to miejsce, skąd przed chwilą świeciły jej oczy, przesunął
palcami po powiekach ociężałych nagle i piekących, wstrząsnął się cały, bo te oczy przejęły
go strasznym zimnem, i nie wiedząc dlaczego, stanął znowu przy schodach i długo patrzył na
jej wysmukłą figurę opłyniętą powietrzem, od której długi cień wlókł się po szybie stawu.
Usiadł znowu i siedział bez ruchu i bez myśli, patrzył w głąb własnego serca i coraz boleśniejszy
blask wydobywał mu się spod przymkniętych powiek.
Cień zsunął się ze słońca niby płaszcz nie przytrzymywany i światło znowu zalało park,
w gęstwinach ptaki zawrzały kipiącym gwarem, dzieci zaczęły z krzykiem gonić się po alejach, a drzewa szemrały sennie i jakby dla igraszki rzucały liście, które falistą, miękką linią
leciały na trawniki i kładły się cicho na puszystych trawach, a czasem potężne echa miasta
wpadały niby kanonada daleka.
Karol patrzył w smugę słońca drżącą na żółtym żwirze, pełną drgań i skrzeń.
– To się nazywa – pogarda! – myślał, widząc jeszcze oczy Emmy i przypominając sobie
jej opadnięcie ręki i ten gwałtowny ruch oprzytomnienia.
Chciał się roześmiać, ale ten uśmiech nie wydobył się na zewnątrz i rozlał się w nim goryczą i jakimś nagłym, ciężkim znużeniem.
Podniósł się i ociężale poszedł do groty.
Lucy już tam czekała i zobaczywszy go przy sobie, rzuciła mu się na szyję, na nic nie
zważając.
– Ostrożnie! pełno ludzi! może kto zobaczyć! – syknął ze złością, oglądając się na wszystkie
strony.
– Przepraszam! bardzo przepraszam. Czy dawno czekasz? – zapytała bardzo pokornie.
– Od godziny i miałem już iść, bo nie mam czasu.
– Chodźmy za oranżerię, pod jabłonie, tam nigdy nie ma nikogo! – prosiła bardzo cicho.
Dał się prowadzić.
Ujęli się głęboko pod ramiona i szli tak przyciśnięci do siebie, że obcierali się biodrami.
Lucy co chwila zaglądała mu w oczy, przyciskała się jeszcze mocniej i uśmiechała się słodko
nasiąkłymi pragnieniem pocałunków ustami, dyszała żarem południowego słońca i namiętnością spragnionej rozkoszy.
Była dzisiaj kusząco piękną; jakiś lekki, denerwujący miękkością fałdów i chrzęstem jedwab
bordo obciągał figurę i uwydatniał wspaniałe ramiona, mocno rozwinięte piersi i biodra cudowne.
Z wielkiego kołnierza a la Medicis, obrzeżonego koronkami, wychylała się twarz o gorącym tonie oliwkowym, jaśniejąca pięknością, zdrowiem i młodością, a fiołkowe cudowne
oczy z tła czarnych rzęs i brwi paliły się takim blaskiem i siłą, że Karol czuł ślady tych spojrzeń
namiętnych na twarzy, przejmowały go żarem i zmiękczały te silne postanowienia zerwania;
żal mu było stracić nabrzmiałe rozkoszą usta, które tak paliły pocałunkami, żal mu
było spojrzeń i oddechów gorących, które mu paliły twarz, i tych szeptów namiętnych, i uścisków,
tej rozkoszy, nie wyczerpanej jeszcze do dna.
W nagłym porywie namiętności, pod wpływem jeszcze tej goryczy, jaką mu wlało w duszę
spotkanie z Likiertową, zaczął ją całować z uniesieniem.
Oddawała mu pocałunki tak długo, mocno i namiętnie, że zbladła śmiertelnie i na pół
omdlała obsunęła mu się w ramiona.
– Karl, umieram, umieram! – wyszeptała posiniałymi wargami, na których jeszcze jaśniał
cały ogrom uniesienia miłosnego.
Oplotła go sobą i po dłuższej chwili odpoczynku szepnęła, rozchylając oczy i oddychając
chciwie:
– Kocham cię! Nie całuj mnie, jest mi tak niedobrze, tak niedobrze! – skarżyła się cicho.
I gdy się znaleźli za oranżerią, osłonięci od oczów ciekawych nisko zwieszającymi się
gałęziami drzew, usiadła na taczkach stojących pod murem, oparła głowę o jego ramię, bo
siadł przy niej, i długo milczała.
Trzymał ją wpół i gładził jej twarz pobladłą i kładł lekkie pocałunki na ciężkie, przymknięte
powieki, spod których zaczęły się wydobywać łzy.
– Co ci jest? dlaczego płaczesz?
– Nie wiem, nie wiem – odpowiedziała i te łzy coraz obficiej sypały się po twarzy i coraz
głębsze łkanie wstrząsało jej piersiami.
Obcierał jej oczy, całował, uspokajał, ale nic nie pomagało, płakała jak dziecko rozżalone
i nie mogła się uspokoić.
Chwilami już się uśmiechała, ale nowa fala łez przyciemniała jej fiołkowe oczy i zalewała
uśmiech.
Karol zaczął się niepokoić, a później niecierpliwić.
Jego namiętne wzruszenie zginęło bez śladu pod tymi łzami, siedział już zimny i zakłopotany
do najwyższego stopnia tym atakiem histerii czy zdenerwowania zwykłego.
Na próżno się wypytywał, co jej jest.
Nic nie odpowiadała, tylko ukryła twarz na jego piersiach, objęła go ramionami i płakała
spazmatycznie.
Wiatr prześlizgiwał się pomiędzy jabłoniami i otrząsał z nich resztę powiędłych, sczerniałych kwiatów, które rdzawymi płatkami leciały na głowy siedzących i na trawniki, chwiał
gałęziami nad ich głową, szemrał coś tajemniczo w gęstwinie i poleciał dalej, zostawiając
za sobą wielką ciszę i pustkę, wśród drzew, których czuby kołysały się ostatnimi ruchami
w słońcu.
Wróble zaczęły krzyczeć na dachu oranżerii, a od miasta zerwał się chór ostrych i wrzaskliwych
świstów fabrycznych, głoszących podwieczorek, i zalał park dziką kanonadą.
Lucy przestała płakać, obtarła twarz z łez, przejrzała się w maleńkim kieszonkowym zwierciadełku, poprawiła kapelusz i ozwała się cicho, patrząc na jego twarz schmurzoną:
– Gniewasz się na mnie, Karl?
– Nie, cóż znowu, tylko mnie zaniepokoił twój płacz.
– Daruj mi, widzisz, nie mogłam wytrzymać, nie mogłam... Tyle dni czekałam na ciebie,
tyle dni myślałam o tej chwili spotkania się z tobą, tak się cieszyłam... bo mnie jest źle, Karl,
mnie jest bardzo źle w domu... Zabierz mnie stamtąd, zabij mnie, jeśli chcesz, a nie pozwól
mi wracać do nich! – wykrzyknęła silnie, chwytając go za ręce ruchem rozpaczy, i wpiła się
oczami w jego oczy, żebrząc zmiłowania i ratunku.
– Uspokój się, Lucy, jesteś rozdrażniona, zdenerwowana i nawet nie wiesz, czego żądasz.
– Wiem, Karl, wiem, ja chcę ciebie. Ja tam z nimi nie wytrzymam dłużej, nie wytrzymam!
– zawołała namiętnie.
– Cóż ja na to poradzę? – rzekł dosyć niecierpliwie i twardy cień gniewu zamigotał w jego
szarych oczach.
Porwała się na te słowa z miejsca i jakby przepaść ujrzała przed sobą, patrzyła długo na
niego jakimś wzrokiem osłupienia i trwogi.
– Karl, ty mnie nie kochasz! tyś mnie nigdy nie kochał – wykrztusiła cicho trzęsącymi się
ustami i czekała z zamarłym sercem jego słów.
Ale on, pomimo że już miał na ustach straszną dla niej odpowiedź, powstrzymał się jakby
pod wpływem litości i uśmiechając się, objął ją wpół i zaczął całować te przerażone, pełnełez oczy, które biły powiekami niby skrzydła motyla konającego, i usta drgające w strachu.
– Jesteś dzisiaj bardzo zdenerwowana, bardzo rozdrażniona. Trzeba się uspokoić, Lucy,
i nie trzeba takich rzeczy mówić ani myśleć o nich, bo mnie one bardzo bolą, dobrze, Lucy?
– szeptał siląc się na pieszczotliwość głosu.
– Dobrze, Karl, dobrze! Przebacz mi! Ja cię tak strasznie kocham i tak się boję o ciebie,
że nie mogłam wytrzymać, chciałam się przekonać.
– A teraz wierzysz mi już i jesteś spokojną, nieprawdaż?
– Wierzę ci, Karl, bo komuż ja będę wierzyć, jeśli nie tobie! – zawołała szczerze i głęboko.
– Czy w domu spotkała cię jaka przykrość?
– Czy jedna! Mam ich tysiąc codziennie, ale dzisiaj przyjechała ciotka z Częstochowy i ca-ły czas tylko wyrzekała, że nie mamy dzieci! Słyszysz, Karl? Cała rodzina się tym martwi
i ciągle mi wymawiają, ciągle... On powiedział, że się ze mną rozwiedzie, bo mu wstyd przed
swoimi za mnie. Dzisiaj uradzili, że ciotka ma mnie zawieźć do Brodów, do jakiegoś cadyka,
który ma na to poradzić...
– Zgodziłaś się?
– Oni mogą mnie zmusić!... Nie mogę się przecież opierać, bo się nikt za mną nie ujmie...
Muszę... – szeptała cicho, zaciskając zęby w odczuwanej silnie bezbronności, i patrzyła w niego
błagalnymi oczami, jakby żądając ratunku, ale Karol poruszył się niespokojnie i oglądał zegarek.
– Wiesz, zagrozili mi, że jeśli się nie zgodzę, to dadzą mi rozwód i wywiozą do małego
miasteczka! Słyszysz, wywiozą daleko od ciebie i już bym cię nigdy... nigdy nie zobaczyła.
I jakby w strachu nagłym, oślepiającym, że może go stracić na zawsze, rzuciła mu się w ramiona,
oplątywała go sobą, przyciskała się silnie i pełna jakiegoś lęku i miłości pochwyciła
jego ręce i okrywała pocałunkami.
– Musimy już iść, bo muzyka w parku grać zaczyna, ludzi będzie więcej i mogliby nas
zobaczyć.
– Niech zobaczą, ja cię kocham, Karl, i przed całym światem mogę śmiało wołać, że kocham.
Co mi tam ludzie, gdy ty jesteś przy mnie!
– Musimy jednak zachowywać pozory.
– A co byś zrobił, gdybym tak pewnego dnia przyszła do ciebie i została na zawsze? –
zapytała żywo, przyciskając się do niego miłośnie, i twarz jej rozjaśnił potężny płomień
szczęścia. – I bylibyśmy razem zawsze, zawsze... zawsze... – powtarzała pieszczotliwie, przeplatając słowa gorącymi pocałunkami.
– Dzieciak jesteś, nie zdajesz sobie sprawy z tego, co mówisz... a to są szalone myśli...
– A czy miłość nie jest także szaleństwem, Karl?
– Jest, jest, ale musimy się już rozejść – mówił prędko, nasłuchując dalekich odgłosów
muzyki, przesączającej się przez gęstwinę i mrok opadający.
– Ty mnie nie kochasz, Karl? – zagadnęła żartobliwie, a równocześnie wysunęła usta, aby
zaprzeczył pocałunkami.
Ale on spojrzał na nią zimno i ostro i takim ostrym głosem odpowiedział, że zadrżała,
puściła jego ramię i szła obok zmieszana, zaniepokojona i smutnym wzrokiem wodziła po
gąszczach, w których czaiły się smugi mroku, podarte przez ostre, miedziane połyski zachodzącego słońca.
I chociaż zapewniał ją o swojej miłości głosem, jak mógł, najłagodniejszym, chociaż całował na pożegnanie bardzo serdecznie, odeszła strwożona i smutne spojrzenia rzucała z oddali
na stojącego pod drzewami.
Muzyka grała jakiegoś melancholijnego walca, który po wielkim obszarze parku rozlewał
się słodkim szmerem i poruszał obwisłe w przedzachodniej chwili drzewa i zamykające się
kielichy kwiatów.
Alejami snuły się tłumy ludzi, gwar rozmów, śmiechy, chrzęst żwiru pod nogami, jasne
stroje kobiet. Sznury drzew, stojących w wielkiej ciszy, owiewały opalowe mroki pełne drgań
melodyjnych i smug krwawo zachodzącego słońca, które zsuwało się za lasy i pryskało strumieniami
miedzianego światła na Łódź pełną dymów i czarnych sylwetek kominów, na puste
pola roztaczające się za parkiem, pełne drzew samotnych, cegielń, domków niskich, dróżek
piaszczystych i zielonych zbóż, co jak fale kołysały się i biły w miasto z bezsilnym uporem.
Karol poszedł górną aleją poza menażerię, aby się nie spotkać ze znajomymi, ale zwolnił
kroku, bo zobaczył przed sobą Horna z Kamą; szli, trzymając się za ręce i cicho nucili jakąś
piosenkę kołysząc w takt głowami, Kama kapelusz trzymała w ręku, włosy wichrzyły się jej
na głowie i przeświecały promieniami słońca niby złotymi szpilkami, bo szli pod zachód i stanąwszy na szczycie wzgórza przypatrywali się miastu.
Karol wyminął ich boczną uliczką i spiesznie pojechał do miasta.
XX
– Niech pan wstąpi na herbatę, bo ciocia będzie się gniewać, że puściłam pana – prosiła
Kama, gdy ją odprowadził na Spacerową.
– Nie mam czasu, muszę teraz iść szukać Malinowskiego, trzy dni już nie był w domu,
jestem o niego bardzo niespokojny.
– No, dobrze, a jak go pan znajdzie, to przyjdźcie obaj na herbatę.
– Dobrze!
Uścisnęli sobie ręce po przyjacielsku i rozeszli się.
– Panie Horn! – zawołała za nim Kama z bramy.
Odwrócił się i czekał, co powie.
– Ale się pan teraz lepiej czuje, co? Nie jest pan już nieszczęśliwy, co?
– Lepiej, znacznie lepiej i dziękuję za ten spacer całym sercem.
– Trzeba być zdrowym, trzeba nie być nieszczęśliwym i trzeba iść jutro do Szai, dobrze? –
mówiła cicho i jakimś matczynym ruchem pogłaskała go po twarzy.
Pocałował ją w końce palców i poszedł do domu, ale szedł wolno i apatycznie, pomimo
że szczerze niepokoiła go długa nieobecność Malinowskiego, z którym mieszkał i z którym
zżył się mocno przez te kilka miesięcy oczekiwania na posadę.
Malinowskiego w domu nie było, mieszkanie wionęło pustką i znać było na każdym kroku,
że tędy przeszła bieda, a przeszła niemała, bo Horn pogniewał się z ojcem, który mu
wstrzymał pensję, chcąc tym sposobem zmusić upartego do powrotu.
Ale nie zmusił, bo Horn się zaciął i postanowił iść dalej o własnych siłach, a tymczasem
żył pożyczkami, kredytem i sprzedażą stopniową mebli i sprzętów oraz miłością, jaką czuł
do Kamy, miłością, która owiewała całą jego przyrodę słodkim tumanem jak ten wieczór
czerwcowy, zapadający na miasto, pełny ciszy głębokiej i gwiazd skrzących się w głębiach
strasznych, niby marzeń-błysków, drżących na fali powietrznej, jak ona wiecznej i jak ona
nigdy nieuchwytnej.
Przestał myśleć o sobie, bo postanowił iść na miasto i odszukać przyjaciela.
Malinowski urządzał nieraz takie tajemnicze zniknięcia, po których wracał blady i zdenerwowany,
nie mówiąc, gdzie był, ale nigdy nie bawił tak długo jak obecnie.
Horn obszedł znajomych, gdzie spodziewał się czegoś dowiedzieć, ale nikt Malinowskiego
nie widział od dni kilku; u jego rodziców się nie dowiadywał, bo nie chciał ich niepokoić,
a zresztą pozostawiał to na ostatek.
Przyszło mu na myśl dowiedzieć się u Jaskólskich, do których Malinowski bardzo często
zaglądał. Jaskólscy mieszkali teraz na jednej z nowo powstających uliczek, pomiędzy linią
drogi żelaznej, lasem i fabrykami Scheiblera.
Uliczka była jeszcze na wpół polem, pół śmietnikiem, a pół miastem, bo ciągnęła się porwaną linią wśród zbóż zielonych, wzgórz usypanych z wywożonych z miasta rumowisk i olbrzymich
dołów, z których czerpano piasek.
Czteropiętrowe domy, z nie tynkowanej cegły, ordynarne, ledwie sklejone, czerwieniły się
obok małych domków drewnianych i prostych bud skleconych z desek na składy.
U stóp lekkiego wzniesienia, na którym ciągnęła się uliczka, wlókł się kolorowy strumień,
zanieczyszczony odpływami z fabryk i zarażający dookoła powietrze strasznymi wyziewami.
Stanowił on granicę pomiędzy właściwym miastem a polami i obmywał krętymi liniami długie
parkany i kupy wywożonych z miasta śmieci.
Jaskólscy mieszkali pod samym lasem, w drewnianej ruderze o kilkunastu oknach frontu
i pełnej przystawek i facjat na skrzywionym piętrze. Teraz mieli się znacznie lepiej, bo on
zarabiał pięć rubli tygodniowo przy budowie fabryki Borowieckiego, ona zaś prowadziła sklepik
z wiktuałami na rachunek piekarza, za co miała mieszkanie i dziesięć rubli miesięcznie.
Przed sklepikiem Jaskólskich siedział poobwijany w kołdry Antoś i rozmarzonym, tęsknym
wzrokiem przypatrywał się sierpowi księżyca, który wyłaniał się zza chmur i osrebrzał blaszane,
wilgotne od rosy dachy i kominy miasta.
– Józio jest w domu? – zapytał Horn, ściskając mu wyschniętą, suchotniczą rękę.
– Jest... jest... – szeptał z trudem chory nie puszczając jego ręki.
– Lepiej ci teraz niż zimą?
– Czy tam się nikt nie dostanie? – zapytał, wskazując rozszerzonymi oczami księżyc.
– Chyba po śmierci... – rzucił Horn, prędko wchodząc do sklepiku.
– Ja czuję... jak tam jest strasznie cicho... – szeptał chory wzdrygając się całym ciałem
i uśmiech okrutnej, nieprzepartej, bolesnej tęsknoty rozjaśnił jego twarz wychudłą.
Zamilkł, opuścił ręce bezwładnie jak łachmany, oparł głowę o drzwi, przy których siedział,
i utonął całą duszą w tych przerażających głębiach, po których ślizgał się srebrny sierp księżyca.
Józio siedział za sklepem, w małej, ciasnej izdebce, pełnej łóżek i gratów i tak dusznej, że
otworzone drzwi i okna niewiele odświeżały rozpalone powietrze.
– Dawno widziałeś Malinowskiego?
– Ze dwa tygodnie nie był u nas, a nie widziałem go od niedzieli.
– A Zośka dawno była u was?
– Zośka już do nas nie przychodzi. Mama się na nią pogniewała... Maryśka, bo wybijesz
szyby! – krzyknął przez okno do małego ogródka, w którym majaczyła się jakaś postać kobieca.
– Co ona tam robi? – zapytał, patrząc na ciemną ścianę lasu stojącego o kilkadziesiąt kroków
od domu, tak że blask lampy, padający przez okno długim złotym pasem, połyskiwał na
pniach sosen.
– Kopie ziemię, to Maryśka, weberka, pochodzi z naszych stron. Mama odstąpiła jej nasz
ogródek i ona zawsze po fabryce przychodzi tutaj gospodarować. Taka głupia, zdaje się jej
przez to, że jest na wsi.
Horn nie słuchał, myślał, gdzie znaleźć Adama, obleciał bezwiednie oczami pokój i sklepik
pełen błyszczących blaszanek od mleka, odetchnął kilka razy dusznym, przesyconym kurzem,
dymem i zapachem chleba powietrzem i żegnając się zapytał żartobliwie:
– Cóż, nie dostałeś znowu jakiego miłosnego listu?
– Dostałem... tak...
Zaczerwienił się gwałtownie.
– Bądź zdrów...
– To i ja pójdę.
– Może na schadzkę, co? – zapytał żartobliwie.
– Tak, tak... Ale niech pan tak głośno nie mówi, jeszcze mama usłyszy.
Ubrał się spiesznie i wyszli na ciemną ulicę.
Ciepły wieczór czerwcowy wyciągnął ludzi z domów i z nor mieszkalnych, siedzieli
w czarnych sieniach, na progach, przed domami, w piasku drogi lub w otwartych oknach,
przez które widać było niskie, ciasne izby pełne tapczanów i łóżek, huczące rojem ludzkim
jak ule.
Uliczka nie miała latarń, oświetlał ją księżyc i smugi świateł bijących od okien i od pootwieranych
szynków i sklepików.
Na środku drogi tarzały się z krzykiem gromady dzieci, a od jednego z dalszych szynków
buchał chór pijackiej piosenki i łączył się z dźwiękami harmonijki, rozlewającej z jakiegoś
poddasza skoczne tony krakowiaka, i z hukiem pociągów, przelatujących niedaleko.
– Gdzież masz to rendez-vous133? – zapytał Horn, gdy wyszli na uliczkę i szli ścieżką biegnącą w poprzek szerokiego pola kartofli do miasta.
– Niedaleko, przy kościele.
– Życzę ci powodzenia!
Horn poszedł do rodziców Adama, żeby się dowiedzieć o niego, i trafił na wielką burzę.
Matka stała na środku pokoju i krzyczała na cały głos. Zośka płakała spazmatycznie pod
piecem, a Adam siedział przy stole z twarzą ukrytą w dłoniach; stojąca na komodzie lampa
oświetlała całą scenę.
Horn wszedł, ale natychmiast się cofnął zmieszany.
Adam wybiegł za nim.
– Mój drogi, poczekaj na mnie kilka minut w bramie, proszę cię o to bardzo! – szepnął
gorączkowo i wrócił do mieszkania.
Matka krzyczała ostrym, podniesionym głosem:
– Ja raz jeszcze pytam, gdzieś była przez te trzy dni?
– Mówiłam już mamie, byłam na wsi pod Piotrkowem u znajomej.
– Zośka, nie kłam! – rzucił krótko Adam i jego zielone, słodkie oczy zapaliły się gniewem.
– Ja wiem, gdzieś była! – dodał ciszej.
– No gdzie? – zawołała dziewczyna z niepokojem, podnosząc nań zapłakane oczy.
– U Kesslera! – szepnął cicho, ale z taką mocą bólu, że matka rozkrzyżowała ręce, a Zośka
zerwała się z krzesła, stała czas jakiś na środku pokoju, wodząc hardym, buntowniczym
wzrokiem dokoła.
– A więc tak, byłam u Kesslera! jestem jego kochanką, a więc tak! – zawołała ostro i z taką
determinacją w głosie, że matka cofnęła się pod okno, a Adam zerwał się z krzesła, a ona stała
chwilę w milczeniu, patrząc na nich hardym wzrokiem, ale po chwili fala zdenerwowania
zatrzęsła nią tak silnie, że nogi się pod nią ugięły, upadła na dawne miejsce i wybuchnęła
wstrząsającym płaczem.
Matka oprzytomniała, skoczyła do niej, pochwyciła za ręce i przyciągając do lampy zaczęła prędko, gorączkowo mówić:
– Ty jesteś kochanką Kesslera? Ty, moja córka?
Chwyciła się za głowę i zaczęła biegać po pokoju z rykiem strasznego bólu.
– Jezus, Maria! – wołała, załamując ręce w rozpaczy.
Przypadła znowu i trzęsąc nią z całych sił, szeptała ochrypłym, zduszonym przez wzruszenie
głosem:
– Więc te wyjazdy do ciotki, te spacery, te chodzenia z przyjaciółkami do teatru, te stroje
– to wszystko. A, rozumiem teraz, rozumiem! I ja na wszystko pozwalałam, byłam tak ślepa!
Jezus, Maria! A nie karz mnie, Boże przedwieczny, za ślepotę, a nie karz mnie, Panie miłosierny,
za dzieci moich winy, bom ich niewinna! – błagała nieprzytomnym głosem, padając
w wielkiej skrusze przed obrazem Matki Boskiej oświeconym oliwną lampką.
Cisza zapadła na chwilę.
Adam ponuro patrzył w lampę, a Zośka stała pod ścianą skulona, złamana, nieszczęśliwa,łzy wielkimi perłami sypały się z jej oczów i zalewały twarz całą, drgała ustawicznie, wstrząsana łkaniem, włosy się jej rozsypały na ramiona i na czoło, odgarniała je automatycznym
ruchem i nie widziała nic już, co się działo dokoła.
Matka podniosła się z kolan, twarz jej blada i obrzękła pełna była surowości nieubłaganej
i grozy.
– Zdejm zaraz te aksamity! – zawołała.
A gdy Zośka zawahała się nie rozumiejąc, matka zaczęła zrywać z niej aksamitny stanik
i darła go w kawały.
– To twoja hańba, ty ulicznico! – krzyczała i wpadła w szał niszczycielki, zerwała z niej
całą garderobę i porwała ją w strzępy, podeptała z nienawiścią i rzuciła się do komody, i wyrzucała z niej, i darła wszystko, co należało do Zośki, która ogłupiałym wzrokiem przypatrywała się zniszczeniu i szeptała urywanymi słowami:
– On mnie kocha... on obiecał się ze mną ożenić... ja nie mogłam już wytrzymać w fabryce
– ja nie chcę umierać w przędzalni... ja nie chcę być weberką całe życie... Mamusiu droga,
matuchno moja jedyna, przebacz mi, mamusiu, miej litość nade mną! – krzyknęła gwałtownie,
rzucając się do nóg matki. Zerwała się w niej resztka świadomości i mocy panowania nad sobą.
– Możesz iść sobie teraz do Kesslera, ja już córki nie mam – szepnęła matka sucho, otwierając drzwi szeroko i wyrywając się z jej objęć.
Zośka zalana nagłym, oślepiającym strachem, jaki wionął ze słów matczynych i tej czarnej
gardzieli korytarza, jaki ujrzała przed sobą, cofnęła się w tył i runęła do nóg matki z nieludzkim
okrzykiem trwogi strasznej; czepiała się jej rąk, jej sukni, jej kolan, czołgała się za
nią na kolanach i żebrała nieprzytomnym, przełzawionym głosem litości i przebaczenia.
– Zabij mnie, a nie wypędzaj! Zabijcie mnie, ludzie, bo już nie wytrzymam! Adam, bracie
mój. Ojcze mój, miejcie litość nade mną.
– Wynoś się natychmiast i nie pokazuj się nigdy tutaj, bo cię jak psa wypędzę i oddam
policji! – syczała matka nieubłaganie, skamieniała w gniewie, bo wszystko w niej nagle
z wielkiego bólu zamarło, nawet litość.
Adam również nieporuszony słuchał i patrzał, tylko jego zielone oczy straciły ostry połysk
gniewu i mroczyły się łzami.
– Precz mi! – krzyknęła ostro raz jeszcze matka.
Wtedy Zośka przystanęła na mgnienie na środku pokoju i rzuciła się z obłąkanym krzykiem
w korytarz, aż sąsiedzi zaczęli drzwi otwierać i wychylać głowy, przebiegła cały dom
familijny, zbiegła na dół, na podwórze, wcisnęła się w ciemny kąt pod akacje kwitnące, i zemdlała z dzikiego, zwierzęcego strachu.
Adam wybiegł za nią, a przywróciwszy do przytomności szepnął miękkim, braterskim
głosem:
– Zośka, chodź do mnie! Ja cię nie opuszczę.
Nic nie odpowiedziała, tylko chciała mu się wyrwać z rąk i uciekać w świat.
Z trudem ją uspokoił, okręcił w jakąś chustkę, którą przyniósł z domu, bo dziewczyna cała
była w strzępach, ujął mocno pod rękę i poprowadził do dorożki.
Horn, który czekał w bramie, przyłączył się do nich.
– Tak się stało, że Zośka chwilowo będzie mieszkać u mnie, nie moglibyście sobie poszukać
mieszkania na kilka dni?
– Dobrze. Pójdę do Wilczka, on ma duże mieszkanie.
Jechali w milczeniu, tylko przejeżdżając obok pałacu Kesslera Zośka przycisnęła się silniej
do brata i zaczęła cicho płakać.
– Nie płacz, to się wszystko da załagodzić! Nie płacz, matka da się przeprosić, z ojcem
sam się rozmówię! – pocieszał ją i całował po zapłakanych oczach, i gładził jej włosy roztargane.
Tak odczuła te pocieszenia i jego miłość, że objęła go ramionami, ukryła mu twarz na piersiach
i jak dziecko skarżyła się cichym, urywanym szeptem na swoją dolę nieszczęśliwą, nie
zważając na obecność Horna.
Urządzili jej zaraz mieszkanie z pokoju brata, który się przeniósł do pokoju Horna, zamknęła się w nim, nie chciała wyjść na herbatę, jaką zagotował Horn.
Adam sam jej zaniósł.
Wypiła trochę; rzuciła się na łóżko i zasnęła natychmiast.
Adam zaglądał do niej co chwila, pookrywał ją, czym mógł, wytarł chusteczką jej twarz,
bo łzy pomimo snu płynęły spod zamkniętych powiek, potem powrócił i szepnął cichym
głosem:
– Domyślacie się, co się stało?
– Nie, nie, i proszę was bardzo, nie mówcie mi, bo widzę, jak was to boli. Ja zaraz wychodzę.
– Zostańcie jeszcze chwilę. Słyszeliście, musieliście słyszeć, co mówili o Zośce?
– Na plotki nigdy nie zwracam uwagi, nigdy ich słuchać nie chcę – rzekł Horn wymijająco.
– To nie plotki, to prawda! – rzekł ostro, wstając z miejsca.
– Więc cóż poczniecie? – zapytał z wielkim współczuciem.
– Idę w tej chwili do Kesslerów! – szepnął twardo i zielone oczy błysnęły mu takim tonem
jak szmelcowana lufa rewolweru, który schował do kieszeni.
– To na nic się nie przyda, z bydlęciem nie można spraw ludzkich załatwiać.
– Spróbuję, a jak mi się nie uda, to...
– To co – podchwycił spiesznie Horn, przestraszony akcentem groźby, jaki brzmiał w jego
głosie.
– To pomówimy inaczej... to się pokaże...
Horn chciał mu tłumaczyć, ale Adam nie chciał słuchać, tylko gdy się rozstawali przed
bramą, uścisnął mu silnie rękę i pobiegł do pałacu Kesslera.
Nie zastał i nikt nie umiał go objaśnić, gdzie w tej chwili może być młody Kessler.
Popatrzył z całą nienawiścią na wspaniałe mury pałacu, na błyszczące przy księżycu jego
wieżyczki i złocone balkony, na zasłonięte białymi storami okna i poszedł do fabryki do ojca.
Stary Malinowski, jak zwykle, niby żuraw niestrudzony obchodził to olbrzymie koło rozpędowe,
które jak ptak potworny rzucało się w mrocznej, roztrzęsionej ruchem wieży, zapadało
się w ziemię, wybiegało z cieniów, połyskiwało roziskrzonym, zimnym tumanem stali i okręca-ło się dookoła z taką szaloną szybkością, że żadnego konturu nie można było pochwycić.
Taki szalony krzyk maszyny huczał w wieży, że stary szeptem zapytał syna:
– Znalazłeś Zośkę?
– Przywiozłem ją dzisiaj wieczorem.
Stary popatrzył nań długo i poszedł znowu obejść maszynę, naoliwił niektóre części, przyglądał się manometrowi, wytarł tłoki, które z sykiem pracowały ociekając oliwą, krzyknął
przez tubę do maszynistów pracujących niżej i powróciwszy do syna powiedział zaciśniętym
gardłem.
– Kessler!
Zęby mu się wyszczerzyły jakby do kąsania.
– Tak, ale on mój! Niech mu ojciec da spokój – zaczął gorąco Adam.
– Głupiś! Mam z nim ważne sprawy, ani mi się waż go tknąć, słyszysz?
– Słyszę, ale swojego nie odstąpię.
– Ani mi się waż! – zawarczał stary, podnosząc czarne, olbrzymie pięście jakby do uderzenia.
– Gdzie ona teraz?
– Matka ją wypędziła z domu.
Syknął przez zaciśnięte zęby i bure oczy zapadły mu głęboko pod brwi krzaczaste i rzuca-ły tylko cień groźny na twarz szarą i suchą.
Zgarbił się i obchodził powoli to koło, które śpiewało rykiem szalony hymn siły uwięzionej,
targającej się z wściekłością pomiędzy trzęsącymi się murami.
Przez małe zakurzone okienka budynku lał się srebrny, księżycowy kurz, w którym niby
sine widmo tańczyło z krzykiem bydlę olbrzymie.
Adam, nie mogąc się doczekać więcej słów od ojca, powstał i zmierzał do wyjścia.
Stary wysunął się za nim i już za progiem szepnął:
– Zajmij się tą... przecież to nasza krew...
– Wziąłem ją do siebie.
Pochwycił go i żelaznymi ramionami przycisnął do serca.
Zielone, słodkie oczy syna wpiły się z wielką miłością w bure, rozłzawione oczy ojca, patrzyli
w siebie do głębi, na wskroś i rozeszli się bez słowa.
Stary spiesznie obchodził maszynę i zaoliwionymi palcami wycierał oczy.
XXI
– Interes prosty, czyste złoto, powiadam wam. Kupiłem plac, który musi, uważacie, musi
odkupić ode mnie Grünspan za taką cenę, jaką wziąć zechcę – tłumaczył nazajutrz rano Stach
Wilczek Hornowi, który spał u niego.
– Dlaczego musi? – zapytał zaspanym głosem Horn.
– Bo mój plac otacza fabrykę jego z dwóch stron; z boku i z tyłu, z drugiego boku leżą
place Szai Mendelsohna, a od frontu ulica. Grünspan chce powiększyć fabrykę, a nie ma u siebie
miejsca. Ma być dzisiaj u mnie, zobaczycie, jaką ma minę. On ten plac targował przez
trzy lata i przez trzy lata postępował dotychczasowemu właścicielowi po sto rubli na rok,
chciał kupić tanio, czekał, nie spieszyło mu się. Cudem się dowiedziałem, postąpiłem chłopu
grubo i po cichutku kupiłem, teraz ja będę czekał, teraz mnie się nie spieszy... ha, ha, ha! –
śmiał się wesoło, zacierając ręce, oblizywał wywinięte wargi i mrugał oczami.
– Ileż macie tego placu?
– Całe cztery morgi! Pięćdziesiąt tysięcy rubli jakbym już miał w kieszeni.
– Jeśli się łudzić, to już mocno! – zaśmiał się Horn, nieco dotknięty tą cyfrą.
– Ja się nigdy w interesach nie mylę. Grünspan ma stawiać dwa pawilony, razem około
dwóch tysięcy ludzi i pomyśleć, że gdyby je musiał stawiać w innym miejscu, choćby o kilkaset
kroków dalej, to koszty budowy, urządzeń i administracji podniosą mu się w dwójnasób.
Pijecie jeszcze herbatę?
– A proszę, jeśli jest gorąca, ale jak na przyszłego milionera macie diablo wygryzione filiżanki! – zwrócił uwagę, dzwoniąc łyżeczką w wyszczerbione fajansowe filiżanki.
– To głupstwo, będzie się jeszcze pijało na sewrskich – odpowiedział lekceważąco. – Zastawię
was samych na parę minut – rzekł, patrząc przez okno i wyszedł do sieni, bo kilka
kobiet starych, wynędzniałych, z koszykami na ręku, ukazało się pomiędzy wiśniami na pół
uschłymi, jakie stały przed domem.
Horn tymczasem obejrzał się po pokoju, stanowiącym mieszkanie przyszłego milionera.
Była to prosta chłopska izba o wykrzywionych ścianach, wybielonych wapnem; gliniany
ubity tok134, stanowiący podłogę, pokrywały kawały dywanu barchanowego w jaskrawe czerwone
kwiaty; krzywe, małe okienko, przysłonięte brudną firanką, wpuszczało tak mało światła, że cała izba i nędzne, zbierane jakby ze śmietników graty tonęły w mroku, w którym tylko
błyszczał jaskrawo wielki samowar, stojący na zwykłym chłopskim kominie, pod wielkim
okapem.
Kilkanaście książek leżało na stole wśród kawałków starego żelastwa, rzemieni i cewek
z próbkami różnokolorowej przędzy bawełnianej.
Horn zaczął przeglądać książki, ale że doszedł go przez szyby rozpłakany głos kobiecy,
odłożył i słuchał.
– Pan mi pożyczy dziesięć rubli! Pan wie, że Ruchla Wassermanowa jest uczciwa, jest
biedna kobieta. Jak ja dzisiaj nie będę miała pieniędzy, to nie zrobię interesu i nie będę miała
z czego żyć cały tydzień.
– Pieniędzy bez fantu nie dam.
– Panie Wilczek! ja oddam, ja panu przysięgnę na wszystkie świętości, że oddam... My
jeść nie mamy; moje małe dzieci, mój mąż, moja matka... uny czekają, żeby ja im przyniosła
kawałek chleba! A jak pan mi nie pożyczy, to skąd ja im wezmę...
– Niech zdechną, co mi to szkodzi!
– Takie słowo, takie niedobre słowo pan powiedział – jęczała Żydówka.
Wilczek usiadł na ławce pod oknem i zaczął przeliczać pieniądze, jakie mu drugie kobiety
oddawały.
Po rublu, po dwa, najwyżej po pięć, kładły przed nim miedziakami, po dziesiątce, wyciąganej z węzłów i skrytek.
Liczył uważnie i co chwila wyrzucał jakąś sztukę.
– Gitla, ta dziesiątka na nic, dawać inną!
– Na moje sumienie, to dobry pieniądz. Ja ją mam od jednej obywatelki, co una zawsze
kupuje ode mnie pomarańcz! Nu, dlaczego ma być niedobry! un sie świeci – wołała, śliniąc
dziesiątkę i wycierając ją fartuchem.
– Dawać prędko inną, bo nie mam czasu!
– Panie Wilczek, pan jest szlachetna osoba, pan mi pożyczy... – prosiła Wassermanowa.
– Pani Sztein, brakuje 15 kop.! – zawołał zwracając się do małej, starej Żydówki z trzęsącą się głową, ubraną w zatłuszczony czepek.
– Brakuje! to nie może być! tam jest całe pięć rubli, ja dobrze liczyłam.
– Dołożyć, i basta! Szteinowa zawsze tak mówi i zawsze brakuje, znamy się dobrze.
Szteinowa zaczęła dowodzić, że nie brakuje, co tak zirytowało Wilczka, że zgarnął pieniądze i rzucił je w piasek pod jej nogi.
Szteinowa z wielkim lamentem zbierała je z piasku i układała z powrotem na ławce.
Wassermanowa przysunęła się znowu do Wilczka i dotykając jego łokcia końcami palców
prosiła cichym, rozpłakanym głosem:
– Ja czekam!... ja wiem, co pańska osoba będzie litościwa...
– Bez zastawu nie dam ani rubla – rzekł. – Niech Wassermanowa pożyczy sobie od
zięcia!...
– Co pan wspomina tego łajdaka! Pan wie, ja jemu dałam za córką na stół, żywych pieniędzy
całe czterdzieści rubli, to ten gałgan w niecałe pół roku wszystko wydał! Pan słyszy,
wszystko wydał! Na co un wydał taki kapitał!
Wilczek nie słuchał narzekań, odbierał należności z procentami za tydzień ubiegły i pożyczał na następny, wpisując nazwiska i cyfry z wielką dokładnością w notes.
Obojętnie słuchał narzekań i z nieukrywaną wcale pogardą traktował ten tłum kobiet wynędzniałych.
Nie wzruszały go ich oczy zaczerwienione, wypalone przez słońce i mrozy; te postacie
w łachmanach; te twarze o wyrazie wiecznej troski i głodu, wychylające się spod peruk i brudnych
chustek, ani ten cały chór nędzy, który lamentował w ostrym słońcu, wpośród drzew
schnących, zmurszałych, gdzieniegdzie tylko zieleniejących, na trawnikach porosłych chwastem,
z którego dziewanny wysmukłe i wielkie łopiany wysuwały bladozielone liście.
Zaraz za drogą miasto rozlewało się morzem czerwonych domów, kominów i dachów, po
których grało słońce blaskami; huki, turkoty, świsty napełniały ogródek ciągłą wrzawą i trzęsły drewnianymi, pokrzywionymi ścianami domu Wilczkowego.
Horn ze zdumieniem żywego współczucia przypatrywał się szeregom tej nędzy, stojącej
przed domem i ze wzrastającym oburzeniem słuchał i wtajemniczał się w interesy Wilczka.
Nie mógł już dalej wytrzymać i gdy Wilczek załatwiwszy ostatnią sprawę powrócił do izby,
Horn w milczeniu wziął kapelusz i skierował się do wyjścia.
– Nie chodźcie jeszcze.
– Muszę iść do Szai, a przy tym powiem prawdę, że to, co słyszałem i widziałem tutaj
przed chwilą, przejęło mnie głęboką odrazą do pana, panie Wilczek... Zechce mnie pan uważać, a ze mną i całe nasze towarzystwo, za zupełnie sobie obce i nieznajome – powiedział
ostrym głosem i obrzucając go pogardliwym spojrzeniem chciał wyjść.
– Nie wypuszczę pana, musi pan wysłuchać tego, co powiem! – zawołał Wilczek spiesznie
zagradzając mu sobą drzwi, spąsowiał od gniewu, ale mówił spokojnie.
Horn popatrzył mu prosto w oczy i nie zdejmując kapelusza usiadł i rzekł sucho:
– Słucham pana!
– Chcę pana tylko objaśnić. Nie jestem lichwiarzem, o co mnie pan prawdopodobnie posądził, a nie jestem dlatego, że ja pracuję u Grosglika i operuję na jego korzyść i na jego odpowiedzialność.
Mówię to panu pierwszemu, bo nigdy przedtem nie potrzebowałem się
usprawiedliwiać ani tłumaczyć z moich czynności.
– Czemuż to pan robi teraz? nic pana przecież nie zmusza! nie jestem sędzią śledczym!
– Dlatego to robię, aby nie być sądzonym fałszywie. Możecie mnie liczyć do swoich znajomych
lub nie liczyć – to kwestia uboczna, ale nie chciałbym, aby mnie miano za lichwiarza.
– Możesz pan być pewnym, że się nim zajmować nie będziemy.
– Jak ja w tej chwili pogardą pana, którą słyszę w głosie.
– Więc po cóż mnie pan zatrzymuje?
– Zatrzymywałem! – rzekł z naciskiem. – Powiedziałem na usprawiedliwienie, że jestem
tylko człowiekiem Grosglika i operuję jego pieniędzmi i na jego korzyść! Jużci, że nie robię
tego za darmo.
– Żaden za największą pensję nie przyjąłby funkcji obdzierania nędzarzy.
– To się tak powiada w salonikach i przy pannach, bo taki frazes brzmi ładnie i do niczego
nie obowiązuje.
– To jest zwykła ludzka uczciwość, a nie frazes, panie Wilczek.
– Można to i tak nazwać, nie będę się sprzeczał o dźwięki. Pan uważa mnie za łajdaka, że
pomagam Grosglikowi do obdzierania nędzarzów, tak? Otóż ja pana przekonam, że ten łajdak
robi więcej dla tej nędzy sam niż wy wszyscy razem, inteligenci i różne resztki szlacheckie.
Proszę, spojrzyj pan w tę książkę, jest to całoroczny rachunek sum wypożyczanych
i procentów, jakie przyniosły za rok ubiegły. Książkę prowadził mój poprzednik, a tutaj jest
moja książka, prowadzona od Nowego Roku. Porównaj pan cyfry pożyczek i dochodów.
Horn bezwiednie prawie rzucił okiem i zobaczył, że suma dochodów w drugiej książce
była o połowę mniejszą niż w pierwszej.
– Cóż to znaczy, dlaczego?
– Znaczy to, że o sto pięćdziesiąt procent biorę mniej niż mój poprzednik. Znaczy to, że
jak rachunki mówią, daję z własnej kieszeni nędzarzom od stu do dwustu rubli miesięcznie,
bo właśnie te sto pięćdziesiąt procent stanowiły moje wynagrodzenie dodatkowe. Zrzekłem
się go i nie szukam w tym chluby.
– Darowuje pan im ich pieniądze, wielka łaska, istotnie.
– Mówisz pan jak człowiek nie mający pojęcia o interesach.
– Nie, tylko jak człowiek, który nie uważa za bohaterstwo branie zamiast trzystu procent
– sto pięćdziesiąt.
– Dobrze, nie mówmy o tym! – zawołał Wilczek i zniechęconym ruchem rzucił książki
w głąb kasy ogniotrwałej stojącej w kącie i zaczął bębnić w stół, i patrzył na wiśnie kołyszące się za oknem.
Był bardzo ponury, bo się obawiał, że przez niego ta wieść o operacjach lichwiarskich rozleje
się po Łodzi i zamknie mu drzwi w „kolonii” i w kilku innych znajomych domach.
Horn przypatrywał się uważnie i zapomniał o odejściu, oburzenie ustąpiło miejsca ciekawości,
z jaką słuchał Wilczka, przedstawiał mu się teraz zupełnie inaczej, biła od niego jakaś
siła potężna, której dotychczas nie zauważył, gdyż co prawda nigdy na niego nie zwracał
szczególniejszej uwagi.
– Ach, ogląda mnie pan jak człowieka pierwszy raz widzianego.
– Przyznaję się, że pierwszy raz przyglądam się panu uważnie.
– Zadziwiający okaz, co? Cham o brudnych instynktach, zwykły parobek żydowski do
wszystkiego; brzydki, marny i niegodziwy! Cóż robić, panie, nie urodziłem się w pałacu,
a tylko w zwykłej chałupie; nie jestem piękny, nie jestem przyjemny, nie jestem wasz i dlatego
nawet moje cnoty, jeśli je mam, są występkami, no, ale i dlatego pożyczacie pieniędzy ode
mnie – dodał ze śmiechem i jego małe oczki zamigotały ironią.
– Panie, a to Wassermanowa przyszła! – zawołał chłopak przez drzwi.
– Wojtek, niech już wyjeżdżają na kolej, daj ten fracht Antkowi, za pół godziny będę na
stacji. Każ Wassermanowej przyjść.
Wassermanowa przyniosła świeczniki szabasowe i wielki bursztynowy garnitur na zastaw
dziesięciu rubli, jakie jej natychmiast wypłacił Wilczek, odliczając z góry rubla procentu za
tydzień.
– Pan powie, że to lichwa, co? A gdybym nie dał jej tych pieniędzy, umarłaby z głodu.
A takich kobiet, żyjących z wypożyczonych od nas pieniędzy, jest kilkadziesiąt w Łodzi, każda z nich ma dzieci, matki, mężów, którzy się modlą lub są niedołęgami.
– Czyli że społeczeństwo powinno wam być wdzięczne za tak niestrudzoną dobroczynność.
– Mogłoby dać nam spokój, kiedy je uszczęśliwiamy bezinteresownie.
Roześmiał się serdecznie i bardzo cynicznie.
– Panie, ten Żyd Grünspan idą! – zawołał chłopak przez drzwi.
– Może pan zostanie jeszcze na chwilę, aby być świadkiem bardzo wesołej sceny.
Horn nie miał czasu protestować, bo w tej chwili wszedł Grünspan.
– Dzień dobry, panie Wilczek, pan ma gości, ja może przeszkadzam! – wołał już od progu,
nie wyjmując cygara z ust i wyciągając rękę do powitania.
– Bardzo proszę, mój przyjaciel, pan Horn – przedstawiał.
Grünspan szybko wyjął cygaro z ust i przenikliwym spojrzeniem obrzucił Horna.
– Pan pracował u Bucholca? – zapytał dosyć wyniośle. – Pan syn Horn et Weber w Warszawie?
– zapytał po raz drugi, nie otrzymawszy odpowiedzi na pierwsze.
– Tak.
– Bardzo mi przyjemnie. My z ojcem pańskim robimy interesy.
Wyciągnął rękę i bardzo łaskawie dotknął się końcami palców ręki Horna.
– A ja do pana, panie Wilczek, przyszedłem na spacer, po sąsiedzku.
– Bardzo przyjemne powietrze dzisiaj. Niechże pan siada – zapraszał gorąco Wilczek, nie
mogąc ukryć radości, jaką mu sprawiła wizyta Grünspana.
Grünspan odgarnął delikatnie poły długiego chałata i usiadł, wyciągnął na izbę nogi obute
w długie do kolan buty i podniósł chytrą, wypasioną twarz, świecącą tłuszczem.
Maleńkie czarne oczki biegały mu ustawicznie po izbie i wybiegały za okno w ogródek,
czepiały się czerwonych murów fabryki stojących tuż z boku i powracały, badając twarze
Horna pobieżnie i Wilczka bardzo niespokojnie.
Okrywał się gęstymi kłębami dymu, chrząkał, poprawiał się na krześle i nie wiedział, od
czego zacząć.
Wilczek również milczał, spacerował po izbie, uśmiechał się, oblizywał łakomie wywinięte
wargi i rzucał porozumiewające spojrzenia na Horna, który siedział nachmurzony i rozważał słowa i postępowanie Wilczka.
– Przyjemny chłód jest w pańskim domu – zaczął fabrykant wycierając kraciastą chustką
spoconą twarz.
– Okna przysłonięte przez ogród nie puszczają słońca. Pan widział mój ogród, panie
Grünspan?
– Nie miałem czasu. Kiedy ja miałem oglądać? Człowiek przy tylu interesach jest uwiązany
jak ten kuń do woza.
– A jeśli panowie zechcą, to może byśmy wyszli na powietrze. Pokazałbym panom swoje
pole i ogród, dobrze?
– Dobrze, bardzo dobrze! – zawołał żywo Grünspan i poszedł przodem.
Obeszli ciasne podwórze, pełne dołów zapełnionych gnojówką, kup nawozu, starych bali
i desek, i stosów starego żelastwa, blach i starych garnków, które dwóch ludzi ładowało na
wielkie wozy.
Z jednej strony podwórza były nędzne szopy kryte słomą i zbite ze zmurszałych desek,
w których stały beczki z cementem, a z drugiej również nędzne stajnie ciągnęły się pod murem
fabryki Grünspana.
– Nie wyścigowe! – zawołał ze śmiechem Wilczek, widząc, że Horn z przykrością patrzy
do stajni na nędzne okaleczałe wywłoki końskie, stojące ze zwieszonymi łbami przy żłobach.
– Tu nie jest przyjemny zapach – zauważył fabrykant, pociągając delikatnym nosem powietrze.
Oglądali następnie kawał pustego pola, szczerego piasku, z którego wiatry wywiały
wszystką roślinną ziemię, że żółcił się jak posypany ochrą.
Wielkie sterty śmieci wywożonych z miasta, po których grzebały wynędzniałe psy, rozwalały się wzdłuż fabrycznego muru, jaki się ciągnął do połowy długości pola.
– Złoto, nie ziemia! Cebula rośnie tutaj jak łby kocie! – zauważył Wilczek, ironicznie się
uśmiechając.
– No, i bardzo ładny krajobraz stąd widać – powiedział Horn, wskazując na linię lasów
miejskich, całą w niebieskawo-opalowych mgłach słońca, i na płowe fale przeganiające się
po żytach, spośród których wychylały się czerwone szyje kominów fabrycznych.
– Co pan mówi, jaki krajobraz! To są place do sprzedania! – zawołał Grünspan żywo, zirytowany
ironią Wilczka.
– Ma pan rację, ale mój plac jest jeszcze fajniejszy, bo leży tuż przy pańskiej fabryce i prawie
w mieście, można by założyć na nim śliczny park...
– Załóż pan, to moi robotnicy będą mieli gdzie odpoczywać w święto...
Powrócili przed dom i usiedli na ławce.
Horn pożegnał ich i poszedł, a oni siedzieli jakiś czas w milczeniu i udawali przed sobą,
że się rozkoszują powietrzem przesyconym zapachem dymów i wyziewami głębokich rowów,
pełnych gryzących odpływów fabrycznych.
Drogą ciągnęły nieprzerwanym łańcuchem wozy z cegłą i podnosiły duszący czerwonawy
kurz, który osiadał na liściach wiśni i na trawach, a od fabryki Grünspana biły ustawicznie
kłęby czarnych dymów i tłukły się pomiędzy drzewami ogródka, i rozpościerały nad nim
brudny, szary baldachim, przez który z trudem przesączało się słońce.
– Miałem do pana interes – zaczął pierwszy Grünspan.
– Wiem nawet jaki, wspominał mi o tym mój przyjaciel, Moryc Welt.
– Kiedy pan wiesz, to mówmy krótko i prędko – zawołał fabrykant z lekceważeniem.
– Dobrze. Ile pan dajesz za ten plac, który jest panu tak bardzo potrzebny.
– On mi nie jest potrzebny! Ja bym go kupił tylko dlatego, żeby tę brzydką chałupę zwalić
i te drzewa wyciąć, mnie to przeszkadza, bo ja przez nie z mojego mieszkania nie widzę lasu.
Ja bardzo lubię las.
– Ha, ha, ha!
– Pan się bardzo przyjemnie śmieje, dobry śmiech to ładny kawałek zdrowia – zauważył
Grünspan, hamując niecierpliwość. – Ale ja nie mam czasu, panie Wilczek – dodał powstając
z ławki.
– I ja również czasu nie mam, bo muszę iść na kolej.
– Więc nasz interes?
– No – ileż pan dajesz?
– Ja lubię prędko załatwiać sprawy, dam panu dwa razy tyle za ten śmietnik, coś pan chłopu
zapłacił – zawołał prędko, wyciągając rękę do zgody.
– Ja nie mam czasu, panie Grünspan, a pan żartuje sobie ze mnie.
– Dam panu pięć tysięcy rubli, no, gotowe?
– Bardzo panu dziękuję za sąsiedzkie odwiedziny, ale naprawdę jest mi pilno, bo moje
wozy pojechały już dosyć dawno na stację i czekają na mnie.
– Ja panu powiem ostatnie słowo: dziesięć tysięcy rubli, zaraz, na stół, no, jakże, będzie
zgoda?
Pochwycił jego rękę i uderzył w nią na zgodę.
– Nie będzie zgody, bo nie mam czasu na zabawę.
– Panie Wilczek, to jest złodziejstwo! – wykrzyknął namiętnie, odskakując parę kroków.
– Panie Grünspan, pan nie jesteś zupełnie zdrowy!
– Bądź pan zdrów.
– Do widzenia! – rzucił Wilczek i z uśmiechem zadowolenia patrzył na fabrykanta, który
rozwścieklony rzucił cygaro o ziemię i spiesznie szedł przez ogród, aż mu poły chałata fruwały jak skrzydła i biły o drzewa, i zaczepiały się o krzewy agrestu, rosnące przy ścieżce.
– Wrócisz ty jeszcze! – szepnął za nim ironicznie i zatarł z radości ręce.
Wypił herbatę, pochował stosy drobnej monety do kasy, przebrał się w elegancki garnitur,
uperfumował, wycisnął sobie przed odrapanym lusterkiem kilka węgrów z twarzy i elegancki,
jaśniejący radością poszedł na kolej.
XXII
Wysoki, ujęty w kamienne słupy parkan żelazny, naśladujący gęstwę roślinną, pełną poplątanych łodyg, liści i kwiatów o złoconych płatkach, oddzielał fabrykę Szai Mendelsohna
od ulicy. Poza tą doskonale stylizowaną roślinnością ciągnął się pas trawników o czarniawej
zieleni, na której pstrzyło się jaskrawo kilka klombów rozkwitłych, amarantowych peonii.
Główny korpus fabryki wznosił się w głębi nieco olbrzymią masą czteropiętrowego budynku
z nie tynkowanej cegły, zakończonego w rogach rodzajem średniowiecznych bastionów,
gęsto ublankowanych.
Wielka brama wjazdowa, prawie arcydzieło ślusarszczyzny, umieszczona w parkanie z boku
głównego korpusu, prowadziła na wielkie wewnętrzne dziedzińce, pocięte czteropiętrowymi
pawilonami w olbrzymią kratę czworokątów, z których środka niby smukłe topole
wznosiły się czerwone gardziele kominów, rozwłóczących nad tą potężną twierdzą fabryczną
szarą oponę dymów.
Przy bramie, z frontem od ulicy, stał główny kantor fabryki.
Horn z pewną nieśmiałością wszedł do poczekalni i zapisawszy nazwisko i rodzaj interesu,
jaki miał do Szai, na specjalnym szemacie podanym przez woźnego, usiadł oczekując
kolei, bo poczekalnia zapchana była interesantami.
Półmrok panował w pokoju pomimo bardzo słonecznego dnia, bo jedyne okno wychodzi-ło na park i było przysłonięte krzewami akacji, zaglądającej w szyby różowymi oczami kwiatów
za każdym poruszeniem wiatru.
Przez otwarte drzwi, prowadzące do kantoru, w mętnym żółtawym świetle gazu, widać
było kilkadziesiąt głów pochylonych, a za nimi szereg wąskich okien, wychodzących na posępne
czerwone mury fabryki.
Na tle ścian ciemnych, obciągniętych drzewem, stały szeregi czarnych szaf, podobnych do
sarkofagów.
Ostry zapach surowej przędzy i chloru przesycał duszne, rozpalone powietrze.
Cisza panowała głucha.
Wszyscy poruszali się automatycznie, chodzili na palcach, szeptali półgłosem, tylko potę
żny, oddalony szum fabryk pracujących wstrząsał murami i chwiał światłami gazu.
Grupa obywateli stała na środku poczekalni, szwargocąc po cichu i nie zwracając uwagi
na tłum szary, siedzący na ławach, kryjący się w cieniu szaf, w głębokiej framudze okna, na
cały tłum ludzi ze sfer najrozmaitszych, szukający roboty, którzy, ilekroć razy otworzyły się
drzwi prowadzące do gabinetu Szai, zrywali się z siedzeń bezwiednie i rozpalonymi gorączką
oczekiwania oczami rzucali w głąb gabinetu, gdzie królowały miliony.
Drzwi zamykały się szybko i bez szelestu, a oni znowu opadali na dawne miejsca, bezmyślnie
patrząc w okno, na różowe kwiaty akacji, przez które widać było kontury pałacu
Mendelsohna, błyszczące w czerwcowym słońcu złoceniami balustrad, balkonów i weneckimi
oknami.
Co chwila woźny otwierał z gabinetu drzwi i wywoływał jakieś nazwisko, które zrywało
się i biegło na wezwanie z gorączką nadziei lub odrywało się z grupy stojących i szło wolno,
nie spiesząc się.
I co chwila z gabinetu wychodził jakiś interesant poważny, jakiś kupiec wielki, których
odprowadzano do drzwi z całym uszanowaniem, należnym pieniądzom – i co chwila także
wysuwali się z gabinetu nędzarze, którzy nie patrząc na nikogo, bladzi, chwiejnym krokiem
uciekali pośpiesznie.
Co chwila również przesuwali się przez poczekalnię różni urzędnicy i oficjaliści fabryczni
i niknęli w kantorze.
Przez drzwi gabinetu słychać było niewyraźne szmery rozmów, czasem dzwonki telefonu,
a czasem tuż za drzwiami rozległ się chrapliwy głos samego Szai – i wszystko wtedy w kantorze
i w poczekalni tak milkło i kamieniało, że słychać było syczenie gazowych świateł i turkot
wozów, wjeżdżających w obręb fabryki.
Drzwi gabinetu otworzyły się nagle i wybiegł stamtąd wysoki, o wielkim brzuchu, małej
głowie i cienkich, pałąkowatych nogach Stanisław Mendelsohn, najstarszy syn Szai i główny
dyrektor fabryki; pobiegł do kantoru i napadł jakiegoś chudego oficjalistę.
– Ja pana się pytam, co to ma znaczyć! – krzyczał na cały głos, podsuwając pod zalęknioną, jakby zamszem obciągniętą twarz urzędnika książeczkę paszportową.
– Taki paszport wydał mi urząd dla pana dyrektora i taki przywiozłem.
– Pan nie masz rozumu! Pan nie masz delikatności! Pan mi umyślnie robisz szykany przywożąc podobne niedorzeczności! Co! nie czytałeś pan?
– Czytałem; ale jeżeli napisali: Szmul Szajewicz Mendelsohn, z żoną Ruchlą, ona że Regina,
to przecież nie w mojej mocy zabronić im tego...
– Pan jesteś skończone bydlę, ja panu to mówię! Jedź pan natychmiast do Piotrkowa
i przywieź mi pan paszport napisany po ludzku. Ja się nie pytam, co to będzie kosztować,
mówię tylko, żebym go miał jutro w południe, bo jutro kurierem wyjeżdżam. Ruszaj pan natychmiast!
No, moi panowie, czy nie uważacie tego faktu za oburzający, za śmieszny, wprost
za nikczemny: abym ja, doktór filozofii i chemii, ja, Stanisław Mendelsohn – był przemianowany
na Szmula, a moja żona Regina na Ruchlę! – wołał wzburzony do urzędników. – Szmul
Szajewicz Mendelsohn z żoną Ruchlą, ona że Regina! – powtórzył bezwiednie i wielkimi
krokami, kołysząc się jak słoń na cienkich nogach, przebiegał kantor i skarżył się namiętnie
przed wszystkimi i każdym z osobna.
Najstarsi potakiwali mu półsłówkami, młodsi – tępym, bezmyślnym wzrokiem wpatrywali
się w niego.
Byłby dłużej rozwodził żale na niesprawiedliwość i krzywdę sobie wyrządzoną, ale zadźwięczał
ostro dzwonek elektryczny i z gabinetu rozległ się głos Szai, przygłuszony nieco krzykiem czyimś:
– Woźni!
– Niech mnie ruszą tylko palcem, to im tak łby porozbijam jak i tobie, stary złodzieju! Nie
ruszę się stąd, dopóki mi nie zapłacicie wszystkiego! – krzyczał pełnym głosem jakiś niski,
kwadratowy człowiek, wywijając metalową linią, schwyconą z biurka.
Drzwi sobą zasłonił i nie dał ani ich zamknąć, ani się wyrzucić woźnym, którzy w pewnym
oddaleniu stanęli, nie wiedząc, co począć.
– Zawołać policji! – rozkazał chłodno Szaja cofając się, bo przez otwarte drzwi kilkanaście
par oczów przyglądało się tej scenie.
– Panie Piotrowski – mówił prędko Stanisław, wpadając do gabinetu. – Pan nie krzycz, bo
my się tego nie zlękniemy. Dostałeś pan, co się należy, za fuszerki więcej nie płacimy, a jak
pan będziesz krzyczał, to mamy środki uspokajające.
– Oddaj mi pan moje piętnaście rubli.
– Jak ci się nie podoba, to zabierz z powrotem rynny i ruszaj, pókiś cały.
– Cóż ty mnie będziesz tykał, parchu jeden, ja z tobą ludzi nie okradam, ja jestem uczciwy
rzemieślnik. Zgodziliście się czterdzieści rubli, a płacicie dwadzieścia pięć, a jak nie, to mi
każecie zabrać robotę. Złodzieje, pijawki.
– Za drzwi z nim i do cyrkułu! – krzyknął Stanisław.
Woźni rzucili się nagle na niego i obezwładnili.
Rzucał się i szamotał jak zwierzę oplątane, ale uległ przeważającej sile i już przez poczekalnię
szedł spokojnie, tylko na cały głos wymyślał bardzo dobitnie i barwnie.
W gabinecie zapanowało milczenie.
Szaja patrzył przez okno na park zalany słońcem i na trawniki skrzące się, jak krwawnikami,
kwiatami tulipanów.
Stanisław z rękami w kieszeni chodził i pogwizdywał.
– To było wszystko do ciebie, Stanisław – rzekł stary, siadając przy biurku, stojącym na
środku pokoju.
– Być może; ale to go kosztuje piętnaście rubli i ze dwa miesiące kozy.
Uśmiechnął się ironicznie i włożył binokle, bo woźny meldował Horna, na którego nareszcie
przyszła kolej.
Horn ukłonił się i w milczeniu wytrzymał przenikliwe spojrzenie Szai.
– Od dzisiaj będziesz pan u nas. Müller dawał mi dobre referencje, dajemy panu miejsce.
Pan umie po angielsku?
– Prowadziłem w tym języku korespondencję w firmie Bucholc.
– Będziesz pan to samo robił z początku u nas, później użyjemy pana do czego innego.
Pierwszy miesiąc na próbę... co?
– Ale i owszem, zgadzam się – powiedział szybko, dotknięty tą zapowiedzią całomiesięcznej
pracy za darmo.
– Pozostań pan, porozmawiamy trochę, ja znam firmę pańskiego ojca.
Ale rozmowę przerwał im Wysocki, który od kilku miesięcy był u Szai fabrycznym doktorem,
wpadł jak zwykle pospiesznie i od razu przystąpił do interesu.
– Niech doktór siada, bardzo proszę – zaczął stary.
Ale Stanisław uprzedził go i usiadł sam, a więcej krzeseł nie było w gabinecie.
– Ja wezwałem doktora w małej sprawie, ale co prawda bardzo poważnej – mówił Stanisław, kładąc głęboko ręce w kieszenie spodni i wyciągając z nich pęk pomiętych recept i długi
rachunek. – Przysłali mi dzisiaj rachunek i recepty za ostatni kwartał. A że ja lubię
przeglądać wszystko, więc po przejrzeniu rachunków doszedłem do pewnych wniosków, stanowiących właśnie sprawę, dla której pana wezwałem.
– Bardzo jestem ciekawy.
– Rachunek jest pokaźny. Cały tysiąc rubli za kwartał! to mi się wydaje mocno za wiele.
– Jak to mam rozumieć? – zawołał żywo Wysocki, pokręcając wąsów.
– Niech się pan uspokoi, niech pan moje słowa bierze tak, jak powiedziane były, to jest,
że rachunek jest za wielki, że wydano za wiele...
– Cóż ja na to poradzę! Robotnicy chorują, wypadki są częste, więc trzeba ich leczyć.
– Na to zgoda; ale kwestia w tym, jak leczyć?
– No, jak, to kwestia moja.
– Bezsprzecznie, że to pańska rzecz, dlatego pana trzymamy, ale mnie idzie o sposoby leczenia,
o metodę, jakiej się pan trzyma – mówił podniesionym nieco głosem Stanisław nie
patrząc na Wysockiego, tylko obwijał na palcu sznurek od binokli. – Wreszcie idzie o to, jakimi
środkami pan ich leczy.
– Takimi, jakie są w rozporządzeniu medycyny – odpowiedział dosyć ostro Wysocki.
– Na przykład, recepta pierwsza z brzegu, zobaczmy, kosztuje rubel dwadzieścia kopiejek,
to bardzo drogo, to stanowczo za drogo na robotnika, który zarabia pięć rubli tygodniowo,
my tyle za niego płacić nie możemy.
– Gdybym miał środki również skuteczne a tańsze, to bym użył.
– Więc skoro za drogie, nie trzeba ich używać wcale.
– To lepiej zupełnie nie leczyć!
– Spokojnie, panie Wysocki, proszę, może pan usiądzie. Porozmawiajmy, jako ludzie dobrze
wychowani, po dżentelmeńsku. Tu znowu zapisał pan oryginalną wodę emską. Robotnik
wypił jej dwadzieścia butelek, to znaczy dziesięć rubli. Czy uważa pan, że mu pomogła
ta woda? – zapytał ironicznie nieco, spacerując po pokoju i bawiąc się binoklami.
– Wyzdrowiał i od miesiąca już chodzi do fabryki.
– Bardzo pocieszające, bardzo, ale czy pan nie przypuszcza, że wyzdrowiałby tak samo
bez opijania się wodą emską, co?
– Wyzdrowiałby, ale na to potrzebowałby dwa razy tyle czasu i wyjazdu na wieś.
– Trzeba mu było gorąco polecić wyjazd na wieś, nie kosztowałby nas dziesięć rubli więcej
i również byłby zdrowym.
– Więc o co panu chodzi? – zapytał żywo Wysocki otrzepując klapy i pokręcając wąsików.
– Przede wszystkim o to, że sam osobiście nie wierzę w te rozmaite środki apteczne, nie
wierzę w medykamenty, nie wierzę w to pchanie w organizmy ludzkie obcych ciał, bo to nas
kosztuje za drogo, to ważna rzecz, ale że nikomu nie pomaga, to ważniejsza! Chorego zostawiać
naturze, bo natura to mistrzyni, taką zasadą radziłbym się panu kierować w przyszłości
przy leczeniu naszych ludzi. Mam na myśli więcej ich dobro niż nasze.
– To wszystko mógł pan powiedzieć bez omówień aż tak dalekich! – szepnął zirytowany doktór.
– A więc panu powtórzę, że my nie możemy się bawić w filantropię.
– Ja zaś, że nie mogę chorych pozostawić tylko zbawczej naturze, że uważam za konieczne
pomagać tej naturze, chociażby środkami kosztownymi, że sumienie nie pozwala mi pędzić do
roboty nie wyleczonych jeszcze zupełnie, to mogę od tej chwili opuścić miejsce u panów.
– Ależ, doktorze! No, jaki z pana jest człowiek niewyrozumiały. Przecież można o wszystkim
pomówić otwarcie i po przyjacielsku. Pan masz takie zdanie, ja mam drugie. Niechże
pan siada, proszę, zapal pan papierosa – mówił Stanisław i odebrał mu kapelusz, posadził
prawie na krześle, wetknął w rękę papierosa i podawał zapałki.
– Panie Wysocki, moja córka z panną Grünspan wracają dzisiaj. Przed chwilą otrzymałem
depeszę z Aleksandrowa, chcą, żebyś pan na nich czekał na stacji – mówił radosnym głosem
Szaja czytając depeszę.
– Pośpieszyły się panie, bo, o ile wiem, miały powrócić w niedzielę dopiero.
– Wariatki – szepnął Stanisław.
– To jest niespodzianka, bo Mela chce być na imieninach u pani Trawińskiej.
– No, będziesz pan na stacji?
– Z całą przyjemnością.
– To może pan razem ze mną pojedzie na pociąg o piątej.
– Dobrze. Teraz pójdę do ambulatorium i powrócę zaraz.
Stanisław odprowadził go do drzwi i ścisnął mu bardzo mocno rękę na pożegnanie.
– Ty mu daj spokój, Stanisław, to jest protegowany Róży, ona ma do niego słabość.
– Niech ona ma do niego słabość, niech go przyjmuje, niech z nim jeździ na spacer, jeśli
to ją bawi, ale po co my mamy jeszcze dokładać gotówkę do tego.
– No, sza! sza! Zatelefonuj do domu, niech mi przywiozą dzieci, wezmę je na kolej, przejadą się trochę i dam im zabawki.
Woźny zameldował uroczyście jakiegoś pana Starżę Starzewskiego, który wszedł bardzo
cicho i przyciskając kapelusz do piersi, kłaniał się bardzo wykwintnie.
Przyjemny uśmiech wił się po jego długiej i suchej twarzy pozbawionej wąsów, a ozdobionej
płowymi faworytami a la książę Józef, płowe, jakby wygotowane oczy podnosił z wyrazem
głębokiego zdumienia, płowe i przerzedzone mocno włosy oblepiały mu suchą,
spiczastą głowę mchem ledwie widocznym; nawet głos miał płowy, bo tak rozlazły i bezdźwięczny,
że z trudem można go było słyszeć.
– Jestem Starża Starzewski! Hrabia Henryk pisał już panu prezesowi o mnie...
– Niechże pan siada. A prawda! nie ma na czym, no to i stojąco załatwimy interes. Mój
sąsiad, hrabia Henryk, pisał i mówił o panu... Co pan rozkaże?
– Pan prezes wie, że Henryk jest moim bliskim kuzynem, jest bowiem ciotecznym bratem
mojej matki... – Zawiesił głos, przycisnął odruchowo kapelusz do piersi obu rękami i spojrzał płowymi oczami na Szaję.
– Bardzo mnie cieszy...
– Mój Starżów leży obok majątków kuzyna; jest to złote jabłko, ale... że przyszedł cały
szereg lat ciężkich bardzo dla rolnictwa... Pan wie, jaką konkurencję robi nam Ameryka?...
Muszę wtrącić, że Starżów był w posiadaniu naszym lat czterysta.
– Długi zastaw! – mruknął Szaja, ogryzając paznokcie, bo go niecierpliwiło to powolne
gadanie, klejone z trudem.
Starża opowiadał dalej o nieszczęściach, o konieczności przebywania na południu przez
lat kilka, wtrącał mimo woli szczegóły o domowym życiu i o zdrowiu swoim, przestępował
z nogi na nogę, przyciskał kapelusz, mrugał powiekami pozbawionymi rzęs, przytakując sam
sobie.
– Więc... jaką pan ma specjalność i jakiego miejsca pan szuka? – przerwał mu Stanisław.
– Nie przeszkadzaj panu! Mój syn – przedstawił Szaja Starży, który na ten ostry sposób
mówienia podniósł zdumione oczy i wodził nimi po twarzach Stanisława i Horna, stojących
pod oknem, ale po przedstawieniu uśmiechnął się anemicznie i z uznaniem skłonił głowę.
– Kształciłem się w Chyrowie w Galicji...
– U jezuitów! – szepnął Stanisław ojcu pochylając się nad biurkiem, aby wziąć papierosa.
– I aczkolwiek program tych szkół jest obszerny, ale tylko ogólny... Potem uczęszczałem
na kilka fakultetów, ale że jakoś nie mogłem dobrać sobie specjalności, która by mnie mogła
porwać, więc tak jakoś mi zeszło... – tłumaczył uśmiechając się dobrodusznie i znowu przeszedł do opowiadań o gospodarstwie, o konieczności, dla której majątek sprzedał, o poszukiwaniu
odpowiedniego zajęcia, o hodowli królików itd.
– Bardzo żałuję, że nie mogę nic zrobić mojemu kochanemu sąsiadowi, hrabiemu Henrykowi,
bo nie mamy żadnych odpowiednich dla pańskich zdolności, urodzenia miejsc w naszej
firmie. Wakuje wprawdzie posada buchaltera, jest miejsce technika, ale to wszystko nie
dla pana: pensje małe i specjalności, które trzeba znać. A może by się pan zgłosił za rok, bo
będziemy na przyszłą wiosnę powiększali fabrykę, to może by się jakie miejsce znalazło...
– Doprawdy, żal mi... że... że... A może by to miejsce buchaltera... Widzi szanowny prezes,
ja bardzo potrzebuję... obznajmienia się z buchalterią...
Rozczerwienił się i umilkł.
– Sześćset rubli rocznie i dwanaście godzin dziennie zajęcia. Nie, nigdy bym nie pozwolił
na takie zapracowywanie się kuzyna mojego kochanego sąsiada, hrabiego Henryka! – mówił
prędko Szaja i aby się pozbyć prędzej szlachcica, który przyciskał kurczowo kapelusz do piersi,
bełkotał bez związku i ugotowanymi, przerażonymi oczami wodził po twarzach obecnych,
wstał i odprowadził go bardzo uprzejmie do drzwi.
– A może by pan spróbował szczęścia u pana Borowieckiego; on buduje fabrykę i musi
potrzebować ludzi... – radził mu życzliwie na pożegnanie, kłaniał się za nim ironicznie i wybuchnął drwiącym śmiechem siadając na dawnym miejscu.
– Czemu on nie pójdzie do swoich wychowawców?... Mogliby mu dać jakie miejsce w dyplomacji
– drwił Stanisław.
– Pan wiesz, panie Horn, dlaczego my nie dajemy miejsc panom Starżom Starzewskim,
a dajemy je panu, bo my jesteśmy demokraci. Taki hrabski kuzyn to jest wielki arystokratyczny
kapcan, to jest ładny kawałek człowieka do obwożenia w powozie, do parady. A w
fabryce trzeba robić i jest różnie, a jakby takiemu panu się co stało, niechby on sobie złamał
paznogieć, z własnej winy, ale przy naszej robocie, to zaraz za nim gotowe reklamować
wszystkie dwory europejskie. Po co nam taka dyplomatyczna afera! My lubimy ludzi skromnych,
ludzi, którzy nie mają hrabiów kuzynów...
Weszły znowu damy, naprzeciw którym postąpił kilka kroków Stanisław, a Szaja podniósł
się z krzesła.
Była to Endelmanowa z Trawińską, przychodziły z prośbą o wsparcie na kolonie letnie dla
dzieci robotników.
Endelmanowa była szczytna w obrazowaniu nędzy tych tysięcy dzieci gnijących w suterynach
bez słońca i bez powietrza.
Wachlowała mocno upudrowaną twarz, poprawiała złote bransoletki i włosy misternie nastroszone,
a jej usta sine, podobne do stopni wydeptanych, nie zamykały się ani na chwilę nawet.
Trawińska, nadzwyczajnie dzisiaj piękna, wysmukła, jasna, w milczeniu przypatrywała się
czerwonym, jastrzębim oczom Szai i jego pałkowatym palcom przebierającym z niecierpliwością po biurku, albo rzucała spojrzenia na Horna.
– Rojza, a twój Berek dużo daje na biednych? – przerwał Szaja nie mogąc się doczekać
końca.
Imiona wymówił ze złośliwym naciskiem.
– Daje dużo, daje ciągle, tylko on się nie lubi chwalić! – wykrzyknęła zirytowana jego
brutalnością.
– Ja znowu lubię, żeby ludzie wiedzieli, co ja daję. Dobrze, ja dam na te kolonie sto rubli.
Za sto rubli to dużo świeżego powietrza mogą mieć te dzieci! Panie Horn, może pan przyniesie
z kasy, ma pan notę.
– A gdyby pan zechciał dać jakie niepotrzebne resztki bawełniane na bieliznę dla dzieci,
byłybyśmy bardzo wdzięczne – zaczęła Trawińska niskim, niesłychanie melodyjnym głosem.
– Po co im na wieś bielizna? Ja widziałem w moich dobrach chłopskie dzieci, to one chodziły prawie bez ubrania i było im bardzo zdrowo.
– Pan Knoll dał nam pięć sztuk kolorowego towaru.
– Knoll może dać pięćdziesiąt, jak mu się tak spodoba! a ja nie mogę dać więcej nad...
sześć... no, nad pięć sztuk białego! Stanisław, napisz notę do magazyniera, żeby wydał cztery
sztuki... – zawołał prędko i ze złością.
– Dziękujemy panu serdecznie w imię tych biednych dzieci.
– Nie ma co gadać! Daję sto rubli i cztery sztuki białego towaru, ale proszę pań, niech
wyraźnie stoi w pismach, że Szaja Mendelsohn dał na kolonie letnie sto rubli i cztery sztuki
towaru. Ja się nie chwalę, ale niech ludzie wiedzą, że ja mam dobre serce...
Endelmanowa znowu zaczęła deklamować patetyczne podziękowanie, a Nina zwróciła się
do Horna, który zjawił się z pieniędzmi.
– Posłałam dzisiaj do pana zaproszenie, ale raz jeszcze proszę na jutrzejsze popołudnie do
nas. Nie zapomni pan?
– Nie, i stawię się z całą przyjemnością.
Damy wyszły, a po chwili Stanisław powiedział do Horna:
– Pan ma śliczne znajomości! Ta pani Trawińska to całe pudełko cukierków.
– A ta Rojza to wygląda jak krowa upudrowana; żeby on miał tyle rozumu co ona gadania,
to by mieli dwa razy tyle w majątku – zadecydował Szaja, zwracając się do jakiegoś grubego
kupca w marszczonej dokoła stanu kapocie i o przebiegłych, skośnych oczkach Tatara.
Szaja tak był uprzedzająco grzecznym dla niego, że odstąpił mu swój fotel, a Stanisław
podsunął mu cygaro i sam podawał ogień.
Po kupcu przesunęła się cała galeria figur.
Horn ledwie doczekał się końca i zaraz po wyjściu ostatniego interesanta, otrzymawszy
pozwolenie od Szai na wejście w obręb fabryki, poszedł zobaczyć się z Malinowskim, aby
dowiedzieć się o Zośce.
Znalazł go w olbrzymiej przędzalni, przy maszynie naprawianej pośpiesznie, podczas gdy
cała sala trzęsła się od pracy.
Delikatny kurz przysłaniał kontury maszyn i zapełniał sale szarawym obłokiem, w którym
widmowo majaczyły ludzie i rzeczy.
Słońce zalewało salę przez szklane dachy takim ukropem, że pot strugami spływał z twarzy
robotników, gorąco było duszące i przesycone zapachem rozgrzanych smarów i oliwy.
– Od dzisiaj jestem w waszej fabryce – powiedział Horn.
– Tak, a to dobrze! – odpowiedział cicho Adam pochylając się nad jakąś częścią maszyny, którą
przykręcał śrubami ślusarz, i już się nie odezwał, bo maszynę szybko zaczęli zestawiać, naoliwiać
i próbować, a po chwili, złączona z główną transmisją, zaczęła pracować razem z innymi.
Malinowski jakiś czas przypatrywał się jej ruchom, wstrzymywał na chwilę, oglądał przędzę,
jaka się na niej wyciągała, i dopiero po takim sprawdzeniu odszedł długą ulicą pomiędzy
maszynami, pociągając za sobą Horna.
– Cóż siostra? widzieliście ją w południe? – zapytał po chwili Horn do ucha, bo syk przędzalni,
drgania, świsty transmisyj i ciężki łomot kół zalewał sale strasznym wrzaskiem, w którym
nie słychać było oddzielnych głosów.
– Nie, nie... nie... – szeptał boleśnie.
Weszli do małego pokoiku oszklonego, z którego widać było całą salę poprzecinaną u góry
zwojami transmisyj, a u dołu ruchomymi konturami maszyn, przysłoniętych kurzem bawełnianym.
– Co wam jest? – zapytał zobaczywszy, że Adam zaciął usta i ponuro patrzy na salę.
– Nic... cóż mi ma być?
Pochylił głowę, oparł twarz na szybie i bezmyślnie patrzył na jakieś koło, rozszalałe w ruchu
i migocące w słońcu niby tarczą rozpylonego srebra.
– Do widzenia. Czy prosto idziecie do domu z fabryki?
– Wiecie, jej już nie ma! – szepnął podnosząc twarz na niego.
Był spokojny, ale usta mu drgały w powstrzymywanym łkaniu i zielone słodkie oczy pociemniały.
– Nie ma? – zawołał odruchowo.
– Tak. Przychodzę z obiadu, stróżka oddaje mi klucz i mówi, że ta panienka, co była u mnie,
kazała mi powiedzieć, żeby mnie nie szukał, bo nie znajdzie, słyszycie! Uciekła do Kesslera,
uciekła do kochanka! Niech idzie, niech sobie robi, co się jej podoba, nic mnie już nie obchodzi,
tylko mi trochę żal... – przerwał nagle i wyszedł, bo znowu jakaś maszyna stanęła.
Pobiegł spiesznie do niej, aby ukryć nią tę trochę żalu, ale niepokonany ból, co mu gryzł
duszę i wił się po niej jak ostrze.
Horn wyszedł za nim, ale musiał się cofnąć pod ścianę, bo wolną drogą pchano szereg
wózków, napchanych rozpakowanymi z żelaznych obręczy belami bawełny, które jak góry
śniegu brudnego zwalali przed drapaczami.
Malinowski nie przychodził, a że upał był straszny i ten denerwujący świst transmisji rozlegał mu się ze wszystkich stron nad uszami, więc już nie czekał, tylko wyszedł.
Dogonił go przy wyjściu Adam i szepnął prosząco, ze łzami w głosie:
– Nie mówcie o tym nikomu.
Uścisnął mu dłoń rozpalonymi rękami i odszedł w gąszcz maszyn, transmisji i pasów, aby
pomiędzy nimi ukryć ból wstydu i żałości.
Horn chciał mu powiedzieć jakie słowo pociechy, ale nie znalazł nic w mózgu, poczuł, że
na takie rany czas i milczenie jest najlepszym lekarstwem, że podobne bóle własną boleścią
i łzami się żywią i przez nie umierają jedynie.
Na dziedzińcu spotkał Wysockiego, wychodzącego z ambulatorium fabrycznego.
– Będzie doktór w niedzielę u Trawińskich?
– Obowiązkowo będę. Jedyne miejsce w Łodzi, gdzie nie tylko plotki się uprawiają.
– No i jedyny salon, gdzie prócz fabrykantów przychodzą i ludzie.
Rozstali się pośpiesznie, bo już powóz Szai stał na ulicy przed kantorem.
Szaja siedział jeszcze w kantorze i bawił się z wnuczkami, córkami Stanisława, który coś
pisał pilnie i tylko od czasu do czasu podnosił głowę i uśmiechał się do dziewczynek, których
rudawe główki i różowe twarzyczki tuliły się do szerokiej piersi dziadka.
Szaja bawił się znakomicie, podnosił dzieci do góry, całował je i wybuchał co chwila wesołym śmiechem. Jego czerwone, jastrzębie oczy pełne były czułości i wesela.
– No, widzi doktór, co to za umęczenie być dziadkiem! – zawołał wesoło do Wysockiego.
– Śliczne dzieci!
– Prawda? Ja to zawsze mówię.
– Podobne są nieco do panny Róży!
– Z włosów tylko, bo zresztą są znacznie piękniejsze.
– Jedźmy zaraz, pociąg przychodzi za osiem minut.
Bona, dyskretnie stojąca pod oknem, zabrała dziewczynki i zaraz pojechali.
Przyjechali jeszcze na czas, bo amerykańskie kłusaki Szai rwały jak wiatr, ale pociąg równocześnie
wchodził na stację zapchaną ludźmi.
Przed Szają jednak rozstępowali się wszyscy, czapki i kapelusze zrywały się z głów, głosy
milkły, a wszystkich spojrzenia obejmowały z ciekawością wyniosłą postać, opiętą w długi,
szary surdut. Gładził brodę, kiwał głową znajomym i szedł pomiędzy szpalerem, jaki się
utworzył, z miną króla, który raczył łaskawie patrzeć na gęstwę biedną, rozstępującą się przed
nim z pośpiechem.
Dziewczynki szły przed nim, podobne ze strojów do różowych motylów.
Z okien wagonów pierwszej klasy Wysocki już z daleka zobaczył wychylające się głowy
Róży i Meli i natychmiast rzucił się do drzwiczek wagonu.
Pierwsza wysiadła Róża ciągnąc na łańcuszku popielatą, maleńką małpkę, która niezgrabnie
podrygiwała i siadała co chwila na peronie.
– Jak się masz, Róża! jak się masz! – wołał Szaja i gdy go Róża ucałowała, ujął ją pod
brodę dwoma palcami, pogładził drugą ręką po twarzy i szepnął wzruszonym głosem:
– Dobrze wyglądasz!... Dobrze, żeś już przyjechała.
– Koko do pani! Koko! – wołała Róża na małpkę, która przestraszona tłumem i hałasem
zaczęła się gwałtownie rzucać i wyrywać, aż ją musiała wziąć na ręce.
– Czekał pan na nas?... – pytała cicho Mela, gdy już szli wolno przez zatłoczone wyjście
do powozu.
– Czekałem na panią... – nie śmiał jej mówić po imieniu. – Czekałem na panią całe długie
dwa miesiące... – szeptał niezmiernie poruszony jej przyjazdem.
– I ja czekałam dwa miesiące, długie... długie...
Szli obok siebie, więc ręce ich łatwo się spotkały w tłoku, nie mówili już więcej, bo trzeba
było wsiadać do powozu.
Wysocki chciał ich pożegnać i uciec, bo widok Meli przyprowadzał go o dziwne zawrotne
drżenie.
Poczuł się bardzo szczęśliwym, patrzył na nią przymglonymi radością oczami, serce mu
drżało ze wzruszenia, chciał uciec, aby się nie zdradzić, ale panny go nie puściły.
Usiadł na przednim siedzeniu, wprost Meli, i patrzył na jej popielate włosy wymykające
się skrętami spod wielkiego jasnego kapelusza i na twarz nieco opaloną na kolor złotawego
wina, patrzył tak uporczywie i płomiennie, że Mela się mieszała, odwracała głowę, poprawiała kapelusz i tak bardzo czuła się szczęśliwa przez to pomieszanie radosne, że wybuchła
wesołym śmiechem z grymasów małpy, przyczepionej do ramion Róży i nie pozwalającej się
stamtąd sprowadzić; czasami tylko jej szare, wielkie oczy prześlizgiwały się bardzo szybko
po twarzy Wysockiego i uciekały zalęknione a rozradowane.
Róża na przemian całowała dziewczynki, pieściła się z małpką i opowiadała różne przygody
z podróży, nie spostrzegając Meli i jej promieniejącej twarzy.
– Nie ma ciotki! Zgubiłyśmy ciotkę! – wykrzyknęła Róża, zatrzymując powóz, bo w tej
chwili dopiero spostrzegła brak ciotki Meli, która im towarzyszyła w podróży.
– Trzeba wrócić na stację. Zawracaj! – zawołał Szaja.
– To ja wysiądę i pójdę poszukać ciotkę pani – podchwycił żywo Wysocki i rad z tej okazji
pozostania, wyskoczył natychmiast z powozu.
– Dobrze, ale musi nam pan ciocię przywieźć do domu.
– Przyjdę w niedzielę, panie potrzebują odpoczynku... mógłbym przeszkadzać... – tłumaczył się spoglądając na Melę prosząco.
– A więc dobrze, kiedy się pan tak gorąco broni, ale w niedzielę o zwykłej godzinie czekamy
pana w czarnym gabinecie. Zawiadom pan Bernarda i przyjdźcie razem.
– Bernard wyjechał do Paryża.
– No, mniejsza z nim; w ostatnich czasach był już mniej zabawnym.
– Kiedy pani podobny wyrok wyda na mnie?
– Co do pana, to Mela decyduje...
– Tym gorzej dla mnie...
Nie usłyszał już odpowiedzi, bo konie poderwały z miejsca, ale schwycił takie spojrzenie
Meli, które mówiło co innego i przepełniło mu duszę dziwnie przejmującym niepokojem.
Odnalazł ciotkę oczekującą wpośród stosów waliz i pudełek na służbę, odbierającą
grubsze bagaże; pomógł jej, w czym mógł, a nawet, wsadzając do dorożki, pocałował ją
w rękę przez roztargnienie, potem długo stał na schodach przed stacją, zatrzymany głębokim
wrzeniem duszy olśnionej widzeniem Meli, uściskiem jej rąk ciepłych i przenikliwym
spojrzeniem.
A potem, nie zdoławszy jeszcze przerobić w sobie żadnego z uczuć na myśl jasną, pchany
bezwiednym pragnieniem samotności poszedł za miasto jakąś ulicą świeżo wytkniętą w poprzek
nie zniwelowanych jeszcze zagonów zbóż, wpośród których budowano domy i fabryki.
– Kocham ją! Tak, kocham ją! – myślał, stając i wpatrując się w szeregi wiatraków stojących na wzgórkach i w to powolne okręcanie się śmig, które jak spracowane ramiona wznosiły się i opadały ciężko na tle nieba jasnego.
Skręcił w pole zasiane owsem, po którym przeganiały się czarniawopołyskliwe fale i biły
w płową ścianę żyta, które z chrzęstem kłaniało mu się do nóg i sypało rdzawe igiełki kwiatów
pachnących chlebem, a za żytem leżały wielkie tafle zieleni, na których wznosiły się szare
domki o błyszczących w słońcu oknach; skowronki zrywały się spod nóg i dzwoniły ku
bezchmurnemu niebu.
Patrzył na ich trzepoczące skrzydła, aż zginęły mu w przestrzeni, i szedł pełen ogromnej
radości życia, oddychania, ruchu; z piersią pełną tej samej nieśmiertelnej potęgi, jaka biła
z młodych traw, jaka promieniowała w modrych oczach chabrów patrzących z puszcz żytnich,
w szeleście zbóż, w sykaniu koników, w pieszczącym powiewie wiatru.
Rozrzewnienie nim owładnęło tak silne, że czuł w oczach łzy czułości nieokreślonej, rwał
pełne garście kłosów, chłodził nimi usta spieczone i szedł nie wiedząc, gdzie idzie, aż mu
zastąpiła drogę niska, na pół rozwalona chałupa, przed którą w cieniu wielkiej brzozy leżał
jakiś człowiek na garści słomy; głowę miał nisko na kraciastej poduszce, oczy utkwił w delikatne
obwisłe gałązki, podobne do strug lejącej się zieleni, i śpiewał słabym głosem podobnym
do brzęczenia komarów:
Zacznijcie, wargi nasze, chwalić Pannę Świętą,
Zacznijcie opowiadać cześć Jej niepojętą.
Wysocki stanął.
Głos śpiewaka rozchodził się jak szmer wody po kamieniach, rwał się co chwila, wznosił
silniej przez mgnienie i znowu zniżał się do szeptu i ginął w ciężkim rzężącym westchnieniu,
po którym człowiek przesuwał w palcach ziarna ogromnego różańca, całował metalowy
krzyżyk i patrzył w ścianę żyta, co z szmerem pochylała się ku niemu kłosami, trzęsła się
przez chwilę i uciekała w tył, a za nią pochylały się wysokie dziewanny rosnące przed domem
i patrzyły bladożółtymi oczami za płową falą, owianą mgłą pyłów kwiatowych.
– Co wam jest? – zapytał Wysocki siadając obok leżącego.
– Nic mi nie jest, panie... nic... ino sobie umieram po ździebku – odpowiadał chory wolno
nie zdziwiony jego obecnością, i podniósł na niego szare smutne oczy, podobne do nieba
wiszącego nad nim.
– Na co chorujecie? – zagadnął poruszony abnegacją odpowiedzi.
– A na śmierć, panie, i na to – odgarnął przykrywający go łachman i ukazał obie nogi obcięte
poza kolanami, okręcone w brudne szmaty. – Ugryzła mi nogi fabryka do kostek, potem
doktorzy ucięli do kolan, ale śmierć i tak szła, to mi ucięli do pasa, ale śmierć i tak idzie,
panie... i przyńdzie, o co miłosiernego Pana Jezusa proszę i tej Matki Najświętszej...
Podniósł do ust krzyżyk od różańca.
– I nic was już nie boli?
– A nic, panie, a co ma me boleć? Nogów ni mam, mięsa ni mam, ręców tyż zabraknie, o!
– i pokazał dwie kości obleczone popielatą skórą i zakończone tak wychudzonymi dłońmi,
że były podobne do pokrzywionych, suchych gałęzi śliw, stojących pod domem – trochę dechu
się tu tłucze po mnie, ale jak tego, da Pan Jezus, zabraknie, to se człowiek odpocznie po
chrześcijańsku...
Szeptał ciężko, z odpoczynkami, a uśmiech, podobny do błysków dnia konającego, przewijał się po jego chudej twarzy, tak szarej jak ziemia, na której spoczywał.
– Któż was tu pilnuje, kto dogląda? – pytał, coraz bardziej zdumiony.
– Pan Jezus me pilnuje, a żona dogląda... Nie ma jej bez cały dzień, bo chodzi na fabrykę,
do mularzów... Przyńdzie wieczorem, to me zwlecze do chałupy, ugotuje jeść.
– Dzieci nie macie?
– Były... – szepnął ciszej i oczy mu pokryła mgła wilgotna. – Czworo... juści, że czworo.
Antkowi maszyna urwała głowę... Marysia, Jagna i Wojtek pomarły na zimnice...
Milczał długo, szklanymi oczami patrzał na rozkołysane zboże, co zewsząd otaczało jego
chałupę, a w twarzy szarej, kamiennej chłopską obojętnością zadrgał ból, co jak gwoździem
żgnął go w serce.
– Ścierwa... – szepnął mocno i podniósł pięść ku miastu majaczącemu szczytami kominów
i dachów nad zbożami.
– Zobaczę te wasze nogi – powiedział prędko Wysocki i zaczął mu odwijać z nóg łachmany,
pomimo protestacji energicznej, bo chłop się przestraszył, ale widząc, że to nic nie pomoże, zamilkł i patrzył dziwnym wzrokiem na niego.
Gangrena była w rozkwicie, ale z powodu strasznego wycieńczenia organizmu szła bardzo
wolno.
Wysocki, porwany litością, przyniósł wody z małej studzienki, obmył rany, przepłukał roztworem
karbolu, jaki nosił zawsze przy sobie, i chciał je okręcać z powrotem, ale szmaty były
brudne, przejęte zapiekłą krwią i ropą.
– Nie macie jakich czystych szmat?
Chłop poruszył głową przecząco, nie mógł mówić ze wzruszenia.
Wtedy Wysocki, nie namyślając się, zdjął z siebie wszystką bieliznę, podarł ją na pasy
i obandażował nimi nogi chorego.
Chłop milczał wciąż, tylko piersi podnosiły mu się coraz wyżej, tylko wielkie łkanie zapychało mu gardło i trzęsło całym kadłubem.
Wysocki skończył opatrunek, ubrał się śpiesznie, postawił kołnierz od palta i wsuwając
pieniądze, jakie miał przy sobie, w rękę chorego, pochylił się nad nim i szepnął:
– Bądźcie zdrowi, przyjdę do was jutro.
– Jezus mój kochany, Jezus, Jezus! – wybuchnął chłop i rzucił się całym kadłubem z posłania do nóg jego, objął je sobą i przywarł do nich całą wdzięczną, chłopską duszą.
– O, mój panie dobry, o, mój janiele przenajświętszy... – szeptał przez łzy, przez całą
wdzięczność niedoli.
Wysocki ułożył go na posłaniu, zabronił się poruszać, obtarł mu twarz z łez, przygładził
ręką jego spocone, rozwichrzone włosy i odszedł spiesznie, jakby zawstydzony.
Chłop patrzył za nim dotąd, aż mu zniknął wśród zbóż, obejrzał się potem na wszystkie
strony, przeżegnał się, nie mogąc zdać sobie sprawy z tego, co się stało, i długo ogłupiałym
wzrokiem patrzył na rozkołysane żyta, na trzęsące się nad nim gałązki brzeziny, na wróble
lecące w całej bandzie, na słońce, które już nisko wisiało nad polami; uniósł nieco głowę
i rozpłakanym głosem zaśpiewał:
Zacznijcie, wargi nasze, chwalić Pannę Świętą...
– Już ja teraz jęczał nie będę... jużeś się zmiłował nade mną, Jezu... już ja teraz zamrę...
zamrę... – powtarzał cicho, ciszej i jak przez mgłę widział fale zbóż, co się nad nim pochyla-ły z chrzęstem, szarobłękitne niebo, co się zdawało obtulać go, i to złote, dobre, kochane słońce,
co go całowało ostatnimi promieniami.
XXIII
Borowiecki, Horn i Maks Baum wchodzili do Trawińskich, którzy po raz pierwszy urządzali uroczyste imieninowe przyjęcie.
Nina wyszła naprzeciw, cała w bieli lekkich jedwabiów, przy których jej przeźroczysta,
delikatna cera wydawała się jakby uformowaną z bladoróżowych płatków kamelii; zielonawe,
pocętkowane złotymi punktami oczy skrzyły się jak brylanty wiszące w jej maleńkich
różowych uszach, a wielkie kasztanowate włosy, zaczesane w grecki węzeł, tworzyły niby
kask złotawy na tej cudnej głowie, która z profilu przypominała subtelną kameę, rżniętą na
bladym sycylijskim koralu.
– Mam dla pana bardzo przyjemną niespodziankę – ozwała się do Karola.
– Tym dla mnie ciekawsza, że pani mówi: „przyjemna” – odpowiedział z ironią, starając
się zajrzeć przez jej ramię za portierę, oddzielającą salon.
– Proszę odgadnąć, a nie patrzeć.
Zasłoniła mu sobą drzwi.
Ale w tej chwili znad jej ramienia, z wiśniowej kotary wychyliła się uśmiechnięta twarz
Anki, a potem i ona cała.
– A teraz, skoro mi się nie udało, pozostawiam państwa samych. Zabieram tylko panów –
zwróciła się do Horna i Maksa i odeszła z nimi.
– Kiedyż pani przyjechała?
– Dzisiaj rano, przyszłam do Niny z panią Wysocką.
– Cóż tam słychać w domu, u ojca? – pytał dosyć obojętnie.
– Ojciec nie bardzo zdrów, stracił humor. A wie pan, ksiądz Liberat umarł.
– Czas mu było już od dawna. Stary wariat! – powiedział z niechęcią.
– Co pan mówi, jak można! – zawołała porywczo.
Ale on, żeby załagodzić ostrość słów poprzednich, ujął ją za rękę i podprowadził do okna.
– Widzi pani tamte mury, to moja... to nasza fabryka! – rzekł wskazując na szklane
dachy przędzalni Trawińskiego, zza których wznosiły się mury obstawione wysokimi
rusztowaniami.
– Widziałam już, bo jak tylko przyszłam, Nina zaprowadziła mnie w koniec podwórza
i pokazała przez parkan fabrykę pańską i mówiła, że pan tak strasznie pracuje dnie całe... Nie
trzeba się przecież zapracowywać... nie trzeba...
– Niestety, ale trzeba, bo choćby dzisiaj we trzech mieliśmy robotę od świtu z wypłatą
robotników.
– Ojciec przysyła panu dwa tysiące rubli, zaraz je panu dam.
Odwróciła się nieco, aby wyciągnąć zza gorsu paczkę banknotów, i oddała je Karolowi.
– Skądże ojciec wziął pieniądze? – pytał chowając banknoty.
– Miał, tylko nic nie mówił, ale skoro pan napisał o swoich kłopotach i o tym, że już musicie
używać kredytu, dał mi pieniądze i kazał je panu przywieźć. Daję panu słowo, że tylko
dla tego przyjechałam – mówiła cicho, pomieszana bardzo i zarumieniona, bo pieniądze wydobyła na zastaw wszystkich swoich kosztowności i z różnych sprzedaży, o czym wiedział
tylko ojciec Karola, ale jego była pewna, że nie zdradzi.
– Nie wiem, jak mam ci, Anka, dziękować, bo nigdy bardziej w porze nie przyszły.
– Ach, jak to dobrze, jak to dobrze... – szeptała radośnie.
– Ale jakaś ty dobra, że chciałaś sama przyjechać.
– Bo pocztą szłyby dłużej... – powiedziała otwarcie. – A ja nie mogłam znieść tej myśli,
że pan się tutaj męczy i kłopocze, przecież to takie proste.
– Proste! być może dla ciebie, bo nikt inny by tego nie zrobił.
– Bo nikt inny pana tak bardzo nie kocha, jak ojciec... i ja... – dokończyła śmiało, patrząc
na niego spod swoich czarnych sobolowych brwi takim jasnym, prostym i pełnym miłości
wzrokiem, że porwał jej ręce i bardzo gorąco i szczerze całował, usiłując ją przyciągnąć do
siebie.
– Karol... nie można... wejdzie kto... – broniła się, odchylając twarz zarumienioną i stulając usta drżące ze wzruszenia.
I gdy wchodzili do salonu, pełnego gwaru i ludzi, Nina uśmiechnęła się do nich życzliwie,
widząc szarobłękitne oczy Anki rozpromienione szczęściem i jej twarz pełną radości.
Anka dzisiaj była porywającą; ten fakt, że mogła pomóc ukochanemu i że ten jej „chłopak
kochany” był dzisiaj dla niej taki dobry i serdeczny, czynił ją szczęśliwą, pełną radości i tak
piękną, że zwracała na siebie ogólną uwagę.
A ona nie mogła wytrzymać na jednym miejscu, chciało się jej iść do ogrodu lub w pole,
aby tam śpiewać pełnym głosem pieśń szczęścia, i pod wpływem tego pragnienia i przyzwyczajeń
wyszła przed dom i dopiero ujrzawszy brukowany dziedziniec, obstawiony czerwonymi
gmachami, i morze domów, stojące ze wszystkich stron, powróciła do salonu, odszukała
Ninę i przyciśnięta do niej ramieniem, spacerowała po salonie.
– Dzieciak z ciebie, Anka, ogromny dzieciak!...
– Bom szczęśliwa dzisiaj... kocham – odpowiedziała porywczo, szukając oczami Karola,
rozmawiającego z Madą Müllerówną i z Melą Grünspan, przy których stał Wysocki.
– Ciszej, dzieciaku... usłyszeć mogą... Któż się tak przyznaje głośno do miłości...
– Nie lubię i nie umiem nic ukrywać. Miłości nie potrzeba się wstydzić.
– Wstydzić – nie, ale należy ją przed ludzkimi oczami chować na samo dno duszy.
– Dlaczego?
– Dlatego, żeby jej nie dotknęły spojrzenia obojętne, złe lub zazdrosne. Ja nie pokazuję
ludziom obcym nawet swoich brązów i obrazów najlepszych, bo się obawiam, że nie odczują
całego ich piękna i że mi coś z tego piękna mogą zbrudzić i zabrać ich spojrzenia. A tym bardziej
nie pozwoliłabym im zajrzeć do duszy własnej.
– Dlaczego? – zapytała Anka nie rozumiejąc tej mimozowej iście wrażliwości.
– Bo przecież to nie są ludzie, choćby ta znaczna część moich gości dzisiejszych; to są
fabrykanci, kapitaliści, specjaliści różnych działów fabrycznych; ludzie od robienia interesów
i pieniędzy – tylko interesów... tylko pieniędzy. Dla nich pojęcia: miłość, dusza... piękno...
dobro... i tam dalej to żaden „papier”, to weksel bez żyranta, wystawiony przez mieszkańca
Marsa, jak powiedział dzisiaj pan Kurowski.
– A Karol?
– O nim nic ci nie powiem, bo znasz go lepiej. A, mecenasowa sztuk pięknych a tanich ze
swoim dworem, muszę iść do niej...
Nina podeszła do Endelmanowej, wkraczającej do salonu z takim uroczystym majestatem,
że wszystkich oczy zwróciła na siebie.
Za nią w pewnym oddaleniu szły dwie młode, przystojne panienki, ubrane jednakowo, stanowiące jej dwór przyboczny.
Jedna z nich trzymała chustkę, a druga wachlarz, obie zaś kłaniały się zebranym sztywnoautomatycznym
ruchem, bacząc pilnie na każdy gest pani, która nawet nie raczyła ich przedstawić
gospodyni domu, tylko upadła na fotelik i głośno, wrzaskliwie, przykładając do oczów
pince-nez135 na długiej szylkretowej136 rączce, zachwycała się pięknością Niny, tłumem osób
i salonem, od czasu do czasu zwracając się ruchem monarchini do siedzącego nieco w głębi
dworu po wachlarz lub chusteczkę.
– Ona wygląda jak królowa, jak sama Maria... Maria Magdalena.
– Maria Teresa, chciał pan powiedzieć – szepnął Kurowski cicho Grasglikowi.
– To wszystko jedno. Jak się masz, Endelman, co cię kosztuje taka parada? – pytał bankier
Endelmana, który cicho wsunął się za żoną do salonu i również cicho i skromnie witał
się ze znajomymi.
– Zdrów jestem, dziękuję ci, Grosglik, co? – odpowiedział przykładając do ucha zwiniętą
w trąbkę dłoń.
– Panie Borowiecki, pan nie wie, kiedy przyjedzie Moryc Welt?
– Ani mówił mi o tym, ani pisał.
– Ja jestem trochę niespokojny, czy się jemu co złego nie stało?
– Nie zginie... – mówił obojętnie Karol.
– Ja wiem, ale ja jemu posłałem przekaz na trzydzieści tysięcy marek, już tydzień minął
a jego nie ma. Co pan chce, teraz tyle łajdactwa na świecie...
– Do czego to pan zmierza? – zapytał Karol, dotknięty jego tonem.
– Do czego? Że mogli go gdzie okraść, zabić. Trudniej jest o rubla niż o nieszczęście –
zakończył sentencjonalnie, westchnąwszy boleśnie, bo go niepokój o te trzydzieści tysięcy
pozbawiał równowagi, a znał za dobrze Moryca, aby się miał niepokoić bez przyczyny.
– Mery, ty się nie daj prosić pani Trawińskiej; ty zagraj ładnie, przecież możesz zagraćładnie – tłumaczył bankier córce, którą Nina prosiła o zagranie.
Mery, chuda dziewczyna, o kościstych biodrach, garbatym nosie i niewidocznych prawie
ustach, siadła do fortepianu i apatycznie uderzyła w klawisze; z tą sinawą cerą, popstrzoną
krostami, z zaczerwienionym nosem i chudymi, długimi rękami, robiła wrażenie oskubanej,
zamrożonej gęsi, okręconej w jasne jedwabie.
– Gdzież tu są te słynne złote jałówki łódzkie? – pytał cicho Horn Karola.
– Masz je pan, tam siedzi Mada Müller, Mela Grünspan i Mery Grosglik.
– A z Polek nie ma ani jednej? – zapytał ciszej, aby nie mącić brzdąkania Mery.
– Niestety, panie Horn, my zaczynamy już produkować sukna i perkaliki, ale na milionowe
córki musimy poczekać z lat dwadzieścia. Zachwycaj się pan tymczasem pięknością Polek –
odpowiedział Karol drwiąco i odszedł, przywoływany przez Ankę, siedzącą obok Wysockiej.
Mery grała jakąś sonatę, nieskończenie nudną i długą, która tak podziałała, że po chwilowej
ciszy wszyscy w salonie naraz mówić zaczęli, a najgłośniej sam Grosglik, który dowiedziawszy się od starego Endelmana o przejściu Bernarda na protestantyzm, wybuchnął oburzeniem.
– Ja mówiłem, że on źle skończy. On symulował filozofa i człowieka z fin de sieclu137,
a skończył jak prosty szajgec138. Czemu na protestantyzm? Ja myślałem, że on jest subtelniejszy.
Mnie nie o to idzie, że przeszedł na inną wiarę, bo czy on będzie katolik, protestant czy
mahometanin, to i tak Żydem nie przestanie być i dla nas nie jest stracony.
– Pan nie lubi protestantyzmu? – zapytał Kurowski goniąc orzechowymi oczami za Anką,
chodzącą po salonie z Niną.
– Nie lubię i nigdy bym na to wyznanie nie przeszedł. Ja jestem człowiek, który kocha i potrzebuje
pięknych rzeczy. Jak ja się narobię cały tydzień, to potem w szabas czy w niedzielę potrzebuję
odpocząć, potrzebuję iść do ładnej sali, gdzie bym miał ładne obrazy, ładne rzeźby, ładną architekturę,ładne ceremonie i ładny kawałek koncertu. Ja bardzo lubię te ceremonie wasze, w nich jest i piękny
kolor, i ładny zapach, i dzwonienie, i światła, i śpiewy. A przy tym jak ja już muszę słuchać
kazania, to niech ono będzie nienudne, niech ja słucham delikatnego mówienia o wyższych rzeczach,
to jest bardzo nobl139 i to dodaje człowiekowi humoru i ochoty do życia! A w kirche140 co ja mam?...
Cztery gołe ściany i tak pusto, jakby cały interes miał się trochę zlikwidować. A do tego przychodzi
pastor i mówi. Co pan myślisz, o czym on gada?... Gada o piekle i innych nieprzyjemnych rzeczach.
Bądź pan zdrów. Czy ja po to idę do kościoła, żeby się zdenerwować? Ja mam nerwy, ja nie jestem
cham, ja nie lubię się gnębić nudnym gadaniem. A przy tym ja lubię wiedzieć, z kim mam do czynienia
– cóż to za firma protestantyzm?! Papież to firma.
Kurowski nic mu nie odpowiedział, bo odszedł i przysiadłszy przy grupie pań, patrzył jakimś
dziwnym wzrokiem na Ninę i Ankę, które wziąwszy się pod ręce szły wolno przez szereg
salonów, zatrzymując się przed każdym bukietem konwalii i fiołków, jakie stały wzdłuż
sal przed oknami, pochylały się nad kwiatami wdychając ich cudną woń i szły dalej, same
podobne do jasnych, wiośnianych kwiatów.
Czasem tylko Nina dotykała ustami chłodnych liści konwalii i ocierała przymkniętymi
powiekami o śnieżne dzwonki lub przesuwała palcami po wygiętych ciałach nimf brązowych,
zaglądających do wnętrza amfor, w których stały kwiaty, i znowu szły zatopione w cichej rozmowie,
nie zważając, że Endelananowa z dworem swoim szła za nimi i z pewną zawiścią
przyglądała się tym prostym, a bardzo wykwintnym salonom i zobaczywszy na ścianie
w wielkich ramach mozaikę, którą Nina sprowadziła jeszcze zimą, stanęła olśniona.
– To jest śliczne! Jaki to ma kolor! jaki to ma glanc! – wykrzykiwała zachwycona mrużąc
oczy, bo słońce oświecało mozaikę i odbijało jaskrawe promienie.
I nagadawszy jeszcze wiele podobnych rzeczy, wyszła krokiem bohaterki prowincjonalnej,
w otoczeniu swojego dworu.
– Śmieszna bo śmieszna, ale w gruncie to dobra kobieta. Jest prezeską kilku zakładów
dobroczynnych i robi wiele dobrego biednym.
– Bo lubi, żeby ją podziwiali – powiedział Maks Baum, usłyszawszy ostatnie słowa, podchodząc z Kurowskim.
– Bardzo się, panowie, nudzicie? – zapytała Nina.
– My nie, bo mamy na co patrzeć – szepnął Kurowski ogarniając obie wzrokiem.
– To znaczy, że są inni, którzy się nudzą, bo nie mają na co patrzeć...
– Są tacy! Niech pani spojrzy prosto przed siebie: tam siedzi panna Müller i panna
Grünspan, dwie złote jałówki łódzkie. Mada Müller dusi się w swoich zbyt sztywnych jedwabiach, a że przy tym z trwogą myśli, że służąca może przegotować knedle, więc ciągle się
poci ze strachu; przez pięć minut, liczyłem uważnie, wypiła cztery szklanki lemoniady! Panna
Mela Grünspan wygląda na nadzianą entuzjazmem; umyślnie, trzy razy, pytałem ją o Neapol
– i trzy razy, z jednakim westchnieniem, z jednakim wywróceniem oczów i jednakowymi
superlatywami, wybuchała zachwytem... Jest jak fonograf, w który wstawiono nowy walec,
więc za każdym dotknięciem opowiada to samo.
– Ale przy tym jest jakaś smutna dzisiaj, chodźmy do nich – powiedziała Nina.
– Bo pani Wysocka uwzięła się dzisiaj na Żydówki i co którego z młodzieży złapie, natychmiast
zaczyna przestrzegać przed nimi, a mówi tak głośno, żeby panna Mela usłyszeć...
musiała... – tłumaczył Maks, który szedł przy Ance i niespokojnie wybiegał naprzód oczami,
szukając Karola.
– Dużo osób już wyszło! – zauważyła Nina, nie spostrzegając w głównym salonie Grosglika
z córką i kilku innych rodzin żydowskich.
– Mężczyźni nudzili się, a kobietom było pilno iść zdawać relacje z przyjęcia państwa.
– Czyżby się naprawdę nudzili? – zapytała z przykrością Nina.
– Ma się rozumieć, cóż to dla nich za zabawa! Surdutów zdjąć nie można, szampańskiego
nie podali, a przy tym naspraszała pani tej polskiej roboczej hołoty, tych różnych inżynierów,
doktorów, adwokatów i innych specjalistów – i chce pani, aby miliony czuły się dobrze tutaj.
Ubliżało im takie towarzystwo, więc się wynieśli, i stawiam głowę, że więcej już nie pokażą
się u pani.
– Nie miałam zamiaru prosić ich więcej, bo dziś dopiero spostrzegłam, że nawet taka salonowa
asymilacja jest niemożliwą, przynajmniej w Łodzi.
– Na całym świecie, na całym świecie. Pan Robert Kessler! który chciał być pani, panno
Anko, przedstawionym od godziny... – powiedział ironicznie Kurowski, przedstawiając niskiego,
krępego człowieka, z głową wciśniętą w ramiona i ozdobioną wielkimi uszami, co
przy spiczastej, omszonej żółtym włosem czaszce robiło ją podobną do głowy wielkiego nietoperza;
twarz miał jakby ze skóry końskiej, źle wyprawionej i źle naciągniętej; usta podobne
do szpary podłużnej i mocno wystające szczęki obrośnięte były czerwonym, krótko przyciętym
włosem.
Przywitał się z wielką swobodą i gdy usiedli w salonie, usiadł przy Ance, położył na kolanach
swoje ręce węzłowate, obrośnięte czerwonym włosem, i wpił się żółtymi, bystrymi oczami
w twarz Anki z taką natarczywością, że ta, nie mogąc znieść tego spojrzenia, które ją
denerwowało i przenikało dziwnym strachem, odeszła śpiesznie nie zamieniwszy z nim ani
jednego słowa.
– Ona jest piękna, ona jest zadziwiająco piękna! – szepnął po dłuższym milczeniu do
Horna, który siedział obok niego.
– Pan się znasz przecież na pięknościach. W Łodzi coś wiedzą o tym! – odpowiedział z naciskiem
Horn, przyszła mu bowiem na myśl Zośka Malinowska i te całe szeregi ofiar spośród
robotnic, które zmuszał do powolności tyranią i groźbą wydalenia z fabryki.
Kessler nie odpowiedział, spojrzał zimno i odwrócił się pogardliwie od niego do Maksa
Bauma, który zdenerwowany, niespokojny, już od godziny chciał uciec z tego salonu – i nie
mógł, trzymany na uwięzi obecnością Anki.
W salonie tymczasem zrobiło się bardzo luźno; całe fale przepłynęły, złożyły powinszowania,
obejrzały salony i odpłynęły. Zostało tylko kilkanaście osób, samo polskie towarzystwo, czoło miejscowej inteligencji, które w miarę odpływu milionów – wysuwało się na środek
salonu i zajmowało opustoszone miejsca.
Müllerowie tylko pozostali z obcych, bo żyli dość blisko z Trawińskimi, Mela Grünspan
i ciotka, która na próżno kilkakrotnie głośno pytała:
– Mela! czy ty nie potrzebujesz już wyjść?
Ale Mela wyjść nie mogła, chociaż podobnie jak Maks dawno stąd uciec pragnęła, smagana
nielitościwymi docinkami Wysockiej. Siedziała cały czas na jednym miejscu tak zdenerwowana,
że rozmawiała z Madą, czasem się śmiała, opowiadała o swojej podróży, ale
zupełnie nie wiedziała, co się z nią dzieje.
Trawiła ją gorączka dziwnie bolesna jakiegoś rezygnowania z dotychczasowych marzeń
i nadziei.
Wysocki rozmawiał z nią kilkakrotnie, widziała ciągle jego oczy pełne miłości, słyszała
jego głos, który jej cicho opowiadał takie rzeczy, które wczoraj jeszcze przepełniłyby jej duszę
szczęściem, ale słyszane dzisiaj, teraz, budziły w niej tym głębszy smutek i ból; bo dzisiaj
dopiero, w tym jasnym salonie, przeczuła głębokim instynktem kochania, że ona nigdy
nie wyjdzie za mąż za Wysockiego, że wyjść nie powinna...
I w chwilach uświadamiań, w chwilach tego bolesnego jasnowidzenia różnic, jakie ich
dzieliły, martwiała z przerażenia i szklanym wzrokiem wodziła bezprzytomnie po twarzach
ludzkich, szukała uśmiechniętych, rozpromienionych spojrzeń Wysockiego, jakby chcąc
w nich dopatrzeć zaprzeczenia tych wszystkich myśli, jakie ją przenikały rojem palących włókien,
ale Wysocki za bardzo był w niej rozkochany, za bardzo w dobrym humorze i w dobrym,
swoim towarzystwie, aby mógł dzisiaj odczuć jej stan wewnętrzny.
Rozprawiał właśnie z Trawińskim i Kurowskim, i kilku młodymi ludźmi rozsnuwając
przed nimi gorące szerokie altruistyczne poglądy na społeczeństwo i jego potrzeby; otrzepywał odruchowo klapy, pokręcał wąsiki, wyciągał czasami mankiety i rad, że ma inteligentnych
słuchaczów, że mógł się na chwilę oderwać od spraw fabrycznych i codziennych, bujał
z rozkoszą po niebie hipotez i wniosków.
– Dlaczego? – myślała ciężko Mela i nie wiedziała jeszcze wyraźnie, dlaczego te straszne myśli
ją obsiadły i zalewają jej serce goryczą nieopowiedzianą. Czuła tylko jedno wyraźnie, że ten świat
jej ukochanego, ci wszyscy Kurowscy, Trawińscy, Borowieccy, te wszystkie nawet sprawy, o których
mówili, idee jakie ich porywały, ten cały polski świat tak ukochany – jest zupełnie inny, obcy
zupełnie jej światu; obcy przez jakąś szerokość uczuciową, nie zamkniętą tylko w kole egoistycznych
spraw, w ciasnym obrębie robienia pieniędzy i używania ordynarnego.
– Nie takimi są nasi, moi! – myślała, patrząc na delikatną, uduchowioną twarz Trawińskiego,
który taki energiczny protest zakładał przeciw wywodom Wysockiego, że twarz mu
pobladła i sieć delikatnych, niebieskich żyłek wystąpiła na skronie, a potem patrzyła na Wysocką, na Ninę i Ankę siedzące w kole kobiet bardzo wykwintnych, pełnych dziwnego wdzięku,
rozmawiających półgłosem, i równocześnie widziała oczami duszy swój własny dom,
ojca, siostry, szwagra i odczuwała teraz dopiero, przez mimowolne zestawienie, cały obmierzły ton, całą płaskość życia własnej sfery.
I teraz dopiero poczuła, że pomiędzy nimi czułaby się obcą zawsze, intruzem z innego
świata, zaledwie znoszonym i może tylko dla posagu, jaki by wniosła mężowi.
– Nigdy, nigdy! – powtarzała sobie dumnie i chciała się podnieść, aby wyjść, bo ciotka
znowu przysunęła się do niej i swoim przeciągłym, chrapliwym akcentem pytała:
– Mela, ty nie potrzebujesz już iść do domu?
Podniosła się nawet z krzesła, zbierając w sobie całą moc duszy, aby wyjść stąd, z tego
świata i nie powrócić do niego nigdy już więcej.
Czuła to dobrze, że to wyjście będzie równocześnie pożegnaniem marzeń snutych przez
lata całe, będzie pożegnaniem rojeń wiosennych i miłości, ale wyjść postanowiła.
Kochała całą duszą Wysockiego, ale przeczuwała już, że musi wyrzec się go i nie widzieć
więcej.
– Nigdy, nigdy! – powtarzała zaciśniętymi ustami. Za dobrze pamiętała dolę tych ze swoich
znajomych, które wyszły za Polaków, ich upokorzenia nawet wobec własnych dzieci,
wyrzucających matkom ich pochodzenie, to koło pogardy wykwintnej lub lekceważenia, jakie
ich zawsze otaczało, tę ich obcość we własnych domach, wobec najbliższej rodziny.
– Pani już wychodzi, czemu tak prędko? – pytał Wysocki zastępując jej drogę.
– Czuję się niedobrze, jestem zmęczona jeszcze po podróży – tłumaczyła się nie patrząc
na niego i całą siłą tłumiąc łkanie, jakie wzbierało w jej sercu, i chęć pozostania, jaka ją
owładnęła po jego słowach.
– Myślałem, że pani pozostanie do wieczora i potem razem pójdziemy do Róży, że pani
mi poświęci cały dzisiejszy wieczór. Ja pani nie widziałem przecież całe dwa miesiące – szeptał cicho, zduszonym przez uczucie głosem.
– Pamiętam... pamiętam... dwa miesiące... – odpowiadała i nagle taki żar rozlał się po jej
sercu, żar miłości i cierpienia, że łzy błysnęły w jej szarych oczach i serce zaczęło bić mocno,
mocno...
– Będzie teraz nam lepiej, bo pozostali sami swoi...
– Tym bardziej iść muszę, abym nie tworzyła sobą dysonansu –– szepnęła z goryczą.
– Mela! – powiedział z wyrzutem i tak miękko, tak serdecznie, że opadły ją siły, że wszystkie
postanowienia poprzednie rozwiały się bez śladu, a natomiast serce napełniło się uczuciem
szczęścia wielkiego, wielką ciszą miłości.
– Zostaniesz, prawda? – prosił ją gorąco, błagalnie, a gdy mu nie odpowiadała oglądając
się bezradnie w stronę Wysockiej, której ostry wzrok poczuła na sobie, odezwał się do Niny
z prośbą:
– Może pani zdoła namówić do pozostania pannę Melanię.
Nina wiedziała wszystko od starej i dosyć wrogo była usposobiona dla Meli, ale teraz,
spojrzawszy na jej twarz smutną, odczuła jej cierpienia i wielkie współczucie zadrgało w jej
sercu, zaczęła ją gorąco prosić.
Opierała się chwilę, walcząc z własnym sercem i wolą, ale pozostała.
– Po raz ostatni! – przypominała sobie w duszy, ale ogarnięta miłością, rozkołysana sławami
Wysockiego, który na złość matce nie odstępował jej ani na chwilę, oczarowana dobrocią Anki i Niny, które wzięły ją pomiędzy siebie i z wielką serdecznością traktowały,
zapominała, że to raz ostatni, przeciwnie, zaczynała myśleć, że to raz pierwszy i że tak będzie
zawsze... zawsze...
Przyjęcie dla tego kółka wybranych przeciągnęło się dosyć długo, bo o zmroku podano
obiad w wielkiej jadalni, wyłożonej jasnym dębem, która za jedyną ozdobę miała szeroki pas
inkrustacyj biegnący dookoła, w połowie wysokości ścian, po którym rozpinały się pędy wina,
obciążone purpurowymi gronami, uwieszone u uszów larw komicznych, wyciętych ze złoconego
bukszpanu.
Wielki stół lśnił kryształami zastawy, srebrami, żywymi kwiatami, które tworzyły przez
całą długość jeden wielki kwietnik pełen woni i barw; wielkie świeczniki w formie wieloramiennych
kaktusów rozlewały łagodne światło świec na twarze siedzących.
Nastrój panował serdeczny, wznoszono liczne toasty, przyjmowane oklaskami, bawiono się
tak wyśmienicie, że nawet Müller wzniósł zdrowie Trawińskich i chciał coś mówić, ale że
był nieco pijanym, a Mada, siedząca obok Maksa Bauma, nie mogła mu podpowiadać, więc
wybełkotał słów kilka i usiadł obcierając rękawem czerwoną, zatłuszczoną twarz.
– Ja bym go wziął do swojej menażerii, to ciekawy okaz – mruknął Kessler, pochylając
się do Meli, przy której siedział.
Ale Mela nie słyszała, zajęta rozmową z Wysockim, a zresztą czuła nieprzezwyciężony
wstręt do tej nietoperzej głowy i tych żółtych oczów, które ustawicznie wierciły Ankę, siedzącą pomiędzy nim a Borowieckim.
Mada Müller, może jedyna w całym towarzystwie, nie miała dzisiaj humoru.
Nie zwracała uwagi na Maksa, usiłującego ją bawić, tylko śledziła Karola i Ankę i widząc,
jak im jest dobrze ze sobą, zapytała cicho Maksa:
– Czy ta panna, co siedzi przy panu Borowieckim, to jego siostra? bo tak są bardzo podobni
do siebie.
– Kuzynka dosyć daleka, ale i narzeczona zarazem – odparł z naciskiem.
– Narzeczona! Nie wiedziałam, że pan Karol ma narzeczoną... nie wiedziałam...
– Już od roku i bardzo się kochają – mówił umyślnie, bo go zirytowała jej niedomyślność
i ten zachwyt nie ukrywany, z jakim patrzyła i mówiła o Karolu.
Złote rzęsy dziewczyny zatrzepały nagle jak skrzydła i opadły ciężko na błękitne oczy,
a bardzo rozrumieniona twarz pokryła się bladością i blade usta zaczęły dziwnie drgać.
Maks ze zdumieniem przypatrywał się tej nagłej zmianie, ale nie miał już czasu obserwować,
bo lokaj szepnął mu do ucha po cichu, że ktoś czeka na niego.
– Matka umiera! – powiedział mu prosto Józio Jaskólski, gdy się znalazł w przedpokoju.
– Co? co? co? – powtórzył Maks, nie wierząc sobie, okręcił się dookoła kilka razy bezprzytomnie,
zrobił kilkanaście ruchów bezcelowych i znowu spojrzał na Józia, który zapłakany,
onieśmielony, drżący, powtórzył mu raz jeszcze wiadomość i pobiegł spiesznie
z powrotem.
XXIV
W jadalni nikt prócz Niny nie zauważył wyjścia Maksa.
– Co się stało z panem Baumannem? – zapytała Mada Müller.
– Azaliż jestem stróżem swego spólnika, jeśli ten kasjerem nie jest! – odpowiedział żartobliwie
Borowiecki, ale był rad, że oczy tego spólnika nie śledziły za Anką i nie kontrolowały
jego rozmowy z Madą, która straciła humor dowiedziawszy się o narzeczeństwie i bardzo
namawiała ojca do wyjścia, ale Müller był dzisiaj w doskonałym humorze, ujął wpół Borowieckiego,
posadził przy córce i zawołał rubasznie:
– Głupia Mada, masz kawalera i niech ci się nie śpieszy do domu.
I pozostawił ich przy sobie; siedzieli zakłopotani.
Mada spuściła głowę na piersi i z wielkim zajęciem wciągała rękawiczki, słuchając brzmienia
jego niskiego głosu, który zawsze przejmował ją rozkosznym drżeniem, a dzisiaj rozbrzmiewał w jej duszy tak smutnie, tak smutnie, że bała się, iż nie wytrzyma i wybuchnie płaczem.
Müller przysiadł się do Niny i co chwila klepał ją po plecach z ukontentowania; nie widząc dookoła rozśmieszonych twarzy ani zakłopotania Trawińskiej, gadał głośno.
– Bardzo mi dobrze u państwa! Ja mam ładny pałac, ale mnie tam siedzieć niedobrze.
Chciałbym mieć taką córkę jak pani.
– A cóż pan ma do zarzucenia pannie Madzie? Ślicznie dzisiaj wygląda.
– Ja, Mada śliczna, ale Mada jest głupia. Ja ją chcę wydać za Polaka, żeby oni mieli takie
salony jak państwo i tak samo przyjmowali gości, to bym u nich zawsze siedział. Mnie się to
bardzo podoba.
– Będzie to panu trudno w Łodzi, bo tutaj nie ma takich bogatych, za których zgodziłbyś
się pan wydać córkę – szepnął Kurowski siedzący obok Niny.
– Aha, pan Kurowski! Ja bym za pana dał Madę albo i za Borowieckiego, wy jesteście
porządne fabrykanty.
– Dziękuję, dziękuję! – szepnął drwiąco Kurowski ściskając mu rękę. – Ale są lepsi od
nas, a nawet już coś słyszałem o zamiarach Kesslera.
– Kessler! Niech on się żeni ze swoją małpą w menażerii, a nie z moją córką. Pan wie, on
jest cham i łajdak! – wybuchnął, ale potem zaczął się śmiać bardzo serdecznie, chciał poca-łować w szyję Ninę... Był zupełnie pijanym.
– Co pani tak humor popsuło? – zapytał Karol cicho.
Mada nic nie odpowiedziała, tylko przysłaniając chustką drgające od wstrzymywanego
płaczu usta i twarz zgorączkowaną, podniosła na niego oczy i długo patrzyła, aż się poruszył
niecierpliwie i ponowił zapytanie.
– O, pańska narzeczona szuka pana – szepnęła, wskazując oczami Ankę, rozglądającą się
po pokoju.
Podszedł do niej niechętnie.
– Panie Karolu, pani Wysocka już chce iść, może nas pan odprowadzi.
Żegnała się z Madą bardzo ceremonialnie, która ich przeprowadziła oczami przez szereg
pokoi.
– Panno Melo, to i my pójdziemy – ozwał się Wysocki i poszedł szukać ciotki, drzemiącej
w ciszy salonu, a powracając spotkał się z matką.
– Wychodzimy, idziesz z nami?
– Nie, muszę odprowadzić pannę Grünspan.
– Czy panny Grünspan nie może kto inny odprowadzić?
– Nie, panny Grünspan nie może kto inny odprowadzić – odpowiedział z naciskiem.
Spojrzeli na siebie dosyć niechętnie.
Matki oczy zaświeciły ostro, a w oczach doktora jaśniał wielki spokój i stanowczość.
– Prędko wrócisz? Anka jest u nas, będzie i Borowiecki, może zaczekać z herbatą?
– Nie zdążę, bo muszę jeszcze być u Mendelsohnów.
– Jak chcesz... jak chcesz... – odpowiedziała z trudem, panując nad sobą, ale nie podała
mu ręki do pocałowania i wyszła.
Nie zwrócił na to uwagi, tylko pomagał się Meli ubierać.
Zaraz pojechali, bo powóz Meli czekał przed domem.
– Jedziemy do Róży?
– Jedziemy do Róży, jedziemy, gdzie tylko pani zechce, jedziemy choćby na koniec świata
– zawołał gorąco.
– Słowa lecą dalej niż chęci, a chęci niż możliwość – szepnęła cicho, bo ją ogarnął spokój
niedzielnego wieczoru, powrócił do rzeczywistości i przypomniał niedawne postanowienia.
– O nie, nie cofam swoich słów, niech mnie pani weźmie i poprowadzi aż do krańców
możliwości.
Ujął jej rękę ze drżeniem.
– Więc tymczasem zawiozę pana tylko do Róży – odpowiedziała i oddała uścisk ręki, nie
puszczając jej.
– A później? – zapytał cicho, zaglądając jej w oczy.
– Jutro dam odpowiedź – szepnęła, patrząc na konie biegnące kłusem.
Ciotka drzemała na przednim siedzeniu, kiwając się zawzięcie.
Siedzieli w milczeniu, z przyjemnością nadstawiając rozgrzane twarze na mocny powiew
powietrza, bo powóz toczył się szybko i skakał po wybojach bruków gumowymi kołami jak
piłka.
Czuli oboje, że jakaś stanowcza, przełomowa chwila już idzie ku nim, że za mgnienie zaraz
padnie im na duszę jedno słowo, tak dawno w sercach dźwięczące, tak dawno tłumione
i oczekiwane.
Spoglądali na siebie jasnym wzrokiem, przenikali się do głębi uczuć i po każdym spojrzeniu
byli sobie bliżsi, byli sobie bardziej oddani.
Mela nie zapomniała postanowień, czuła je w całej grozie konieczności i w całej grozie
goryczy i żalu, ale równocześnie oddawała się z rozkoszą temu czarownemu prądowi, jaki
przepływał przez serca ich i rozlewał w mózgach, w krwi obezwładniające, rozkoszne ciepło.
Ze drżeniem szczęścia czekała jego wyznania i wiedziała również, że wypowie mu wszystko,
całą miłość swoją.
Czuła niezmożoną niczym potrzebę wypicia tej szczęśliwości do dna, do samego dna.
Chciała być porwana szaleństwem, bez względu, co jutro będzie, a może dlatego właśnie,
że wiedziała, jakim będzie to jutro.
I chociaż to widmo krążyło dookoła niej, majaczyło w pamięci i ostrym konturem rzeczywistości
jutrzejszej przysłaniało obecne szczęście, uciekała od niego, chciała zapomnieć na
jeden wieczór, na chwilę.
Trzymała jego dłoń i co chwila przyciskała ją do mocno bijącego serca, to gładziła nią
swoją rozpaloną twarz, przyciskała się do niego ramieniem i patrzyła w dal rozpromienionymi
oczami.
Nachylił się i szepnął cicho i tak blisko, że poczuła jego usta na twarzy.
– Mela...
Ten cichy, przejmujący dźwięk przeleciał po niej jak ostrze rozpalone.
Przymknęła oczy, serce zerwało się w niej jak ptak oszalały i zaczęło tłuc się w piersiach
mocno i gwałtownie, taka ogromna fala rozkoszy zalała jej duszę, że słowa przemówić nie
mogła, uśmiechnęła się tylko kątami ust.
– Mela!... Mela!... – powtórzył ciszej, bardzo zmienionym głosem; wsunął rękę pod pelerynę
i objął ją wpół, i przygarnął do siebie bardzo silnie.
Poddała się temu uściskowi tak biernie, że uderzyła piersiami o jego piersi, ale cofnęła się
zaraz całym korpusem, oparła się o poduszki powozu i głosem bez sił, bez dźwięku prawie
szepnęła:
– Cicho!... cicho!...
Twarz jej pobladła śmiertelnie, z trudem oddychała.
– Mela, ty prosto do domu potrzebujesz jechać? – zapytała nagle rozbudzona ciotka i po
kilka razy powtarzała to zapytanie, nim Mela zrozumiała.
– Nie, niech ciocia jedzie. Wstąpię do Róży.
– A Walenty po ciebie potrzebuje przyjechać?
– Jeśli nie będę spała u Róży, to każe mnie odesłać swoimi końmi.
Wysiedli przed pałacem Mendelsohna.
Róża wyszła naprzeciwko nim do przedpokoju, bardzo ciekawie patrzyła i bardzo ironicznie
przyjmowała grad pocałunków, jakimi ją zasypywała przyjaciółka.
– Jesteś sama? – zapytał Wysocki, na próżno usiłując drżącymi rękami zapiąć surdut i powiesić
kapelusz na gładkiej ścianie.
– Nie sama, jest Koko, herbata i nuda! – odpowiedziała i utykając nieco, i kołysząc szerokimi
biodrami, prowadziła ich do czarnego gabinetu.
– Skąd ten śpiew się rozchodzi? – zapytał nasłuchując, bo z góry od mieszkania Szai płynął
szmer dźwięków monotonnych i rozpryskiwał się po dolnym mieszkaniu.
– Od ojca. Tak codziennie już teraz bywa. Boję się o to, bo już od paru miesięcy, zaraz po
śmierci Bucholca, papa ciągle się modli, codziennie przychodzą śpiewacy z synagogi i śpiewają pobożne pieśni. To coś nienaturalnego, a przy tym powiedział któregoś dnia do Stanisława, że chciałby przed śmiercią założyć wielki przytułek dla starych kalek i robotników
z naszych fabryk. To jest tak zły symptomat, że Stanisław zatelegrafował do Wiednia po specjalistę
doktora.
– Tak, to ciekawe – szepnął, ale nic nie słyszał, o czym mówiła, drżał ze wzruszenia i leciał oczami za Melą, wychodzącą do przyległego buduaru.
– Cóż tak pomieszani oboje jesteście. Czyście sobie wyznali miłość?
– Prawie że tak, prawie. Ale pani mi pomoże, nieprawdaż?
Zaczął całować jej ręce.
– Pani nie pomoże.
– Ale Róża, nasza droga, dobra, kochana Róża pomoże, nieprawdaż?
– A bardzo ją kochasz, powiedz? – pytała, obcierając mu spocone czoło chustką.
Zaczął wybuchać przed nią tak gwałtownie, tak namiętnie obrazował swoją miłość, że ze
zdumieniem patrzyła. Nie podejrzewała go o takie płomienne uczucia, ale słuchała z ciekawością, ze współczuciem, a w końcu żal jakiś nieokreślony zaczął budzić się w jej sercu i gdy
Mela przyszła i siadła obok niego, Róża podniosła się, zabrała małpkę i wyszła.
– Słyszałam, coś opowiadał Róży – szepnęła, patrząc na niego słodko i nie pozwalając mu
przemówić objęła go ramionami i rozpalonymi, spragnionymi ustami wpiła się w jego usta
w długim, mocnym, namiętnym pocałunku.
– Kocham cię! – szeptała odrywając się na chwilę.
– Kocham cię! kocham! – odpowiadał cicho. Głosy im się zerwały i zmilkły, a ramiona się
zwarły, splątały, objęły w szalonym, namiętnym uścisku, usta utonęły w ustach, serca przestały bić, a oczy widzieć.
A potem, całując jej oczy, włosy, szyję, usta, opowiadał niskim, urywanym, nabrzmiałym
wzruszeniem głosem dzieje swego uczucia.
Oparła się plecami o kanapkę, położyła nogi na taburecie, na wpół leżąc słuchała jego głosu,
z rozkoszą przymykała oczy pod jego pocałunkami, wysuwała do nich chciwie usta, prężyła się cała, gdy palił ustami jej szyję, pozwalała się kołysać fali szczęścia, jaka płynęła
z jego słów, z jego wyznań miłości, z jego pieszczot.
A gdy powiedział, że zaraz jutro pójdzie do ojca prosić o jej rękę, gdy wreszcie wyczerpany
nieco z sił usiadł na poduszkach u nóg jej i położywszy głowę na jej kolanach wpatrzył się w jej
przysłonięte mgłą oczy i zaczął snuć długą, cudną przędzę przyszłości, nie przerywała mu, piła
pełną piersią upojenie, patrzyła w niego oczami pełnymi łez szczęścia bezmiernego, pierś się
jej podnosiła nadmiarem uczucia, a usta kwitły jakimś dziwnym, smętnym uśmiechem, ale mu
nie przeczyła, tylko chwilami brała jego głowę w ręce, całowała jego oczy i cicho szeptała:
– Kocham cię! Mów, najdroższy, niech się upiję dzisiaj, niech oszaleję!
Więc on mówił znowu i wyśpiewywał całą symfonię miłości, nie spostrzegłszy przyjścia
Róży, która cichutko usiadła na kanapce, objęła Melę ramieniem, położyła swoją czerwoną
głowę na jej piersiach i pełnymi zielonawych skrzeń oczami wpatrzyła się w niego i słuchała.
A oni snuli dalej przędzę szczęścia i miłości.
Nie istniał już dla nich świat, ludzie, rzeczywistość, wszystko zapadło w głąb niepamięci,
przysłonięte tumanem czaru, jaki ich otoczył i przenikał.
Słowa, spojrzenia, myśli krzyżowały się pomiędzy nimi jak błyskawice, drżały rozsadzane
nadmiarem uczucia i padały na duszę słodyczą niewypowiedzianą.
Mówili coraz mniej i coraz ciszej, jakby bojąc się głośniejszym dźwiękiem spłoszyć czar
tej chwili cudownej.
Cisza dookoła panowała, z ulicy nie dochodził szmer najmniejszy, pokój, słabo rozświetlony
elektrycznością, tonął w mrokach czarnych ścian, senność rozwłóczyła się słodka, pełna denerwujących zapachów róż pąsowych, których cały snop palił się barwami pod jedną ze
ścian, w brązowym wazonie.
Oni już prawie nie mówili, tylko Róża, siedząca bez ruchu, zaczęła drżeć gwałtownie,
powstrzymywać łkanie, dusić w sobie łzy, ale nie mogła wytrzymać, rzuciła się na dywan
i wybuchnęła ostrym płaczem.
– Dlaczego mnie nikt nie kocha? Dlaczego mnie nikt nie kocha? Przecież i mnie należy
się szczęście, i ja potrafię kochać, i ja pragnę miłości! – wołała żałosnym głosem i taki mocny
spazm żalu skręcał jej serce, że Mela nie mogła jej uspokoić niczym, a przy tym i nie
umiała, bo ten płacz zadrgał w niej ostrym, przykrym dysonansem, przypomniał okropną rzeczywistość.
Wysocki już się podniósł, chciał wyjść i raz jeszcze przypomniał, że jutro będzie u ojca.
– Muszę ci jedno przypomnieć, ja jestem Żydówka! – powiedziała cicho.
– Pamiętałem o tym, ale to dla mnie nie stanowi żadnej przeszkody, jeśli mnie kochasz
i zechcesz przyjąć chrześcijaństwo.
– Gotowam nawet męczeństwo przyjąć dla ciebie! – zawołała mocno. – Nie, nie mówmy
o tym. Jutro rano powiem ojcu i zaraz ci napiszę. Czekaj na mój list, nie przychodź przedtem!
Szeptała prędko, chwyciła się tego środka, bo nie miała sił i odwagi powiedzieć mu teraz,
że jego żoną być nie może. Nie, za nic w świecie nie powiedziałaby teraz...
To jutro... jutro, a teraz jeszcze pocałunków, jeszcze pieszczot... jeszcze zaklęć... jeszcze
tej miłości tak silnej, tak słodkiej, tak upajającej, jeszcze... jeszcze...
– Jeszcze chwilę, mój najdroższy, jeszcze chwilę! – błagała, idąc z nim przez szereg
mrocznych pokojów ku wyjściu. – Czy nie czujesz, jak mi ciężko oderwać się od ciebie?
Strach ją ogarniał, strach tak silny, że on wyjdzie i już go nigdy może nie zobaczy, iż przyciskała się do niego z rozpaczą, rzucała mu się w ramiona i zwarci uściskiem, z ustami zawieszonymi
na ustach, przystawali na chwilę, nie mogąc się oderwać od siebie.
Ale pomimo tego przedłużania byli coraz bliżej wyjścia, Mela zaczęła się trząść w strasznym
zdenerwowaniu, przyciskała się do jego ramienia coraz silniej i coraz boleśniej i ciszej
szeptała:
– Jeszcze chwilę, jeszcze chwilę.
– Jutro się zobaczymy, Mela, i będziemy się widywać codziennie.
– Tak... codziennie... codziennie – powtarzała jak echo, gryzła wargi do krwi, żeby nie
krzyknąć, nie wybuchnąć rozpaczą, nie rzucić mu się do nóg i żebrać, aby nie odchodził, aby
pozostał lub zabrał ją natychmiast, i wywiózł daleko, daleko.
– Kocham cię! – powiedział jej na dobranoc i ucałował jej ręce i usta.
Nie oddała pocałunku, nie poruszyła się, oparta o ścianę, patrzyła tępym wzrokiem, jak
się ubierał, jak otwierał drzwi, jak znikał za szybami, nie miała sił, łkanie zapchało jej gardło, serce jej pękało.
– Mieciu! – szepnęła za nim.
Nie usłyszał i nie powrócił.
Wolno powracała przez puste, mroczne pokoje, podobne do wielkich wspaniałych grobów,
zamieszkałych przez nudę, przepych i pustkę, szła coraz ciężej, przystawała na tych samych
miejscach, gdzie przed chwilą jeszcze czuła jego pocałunki, oglądała się nieprzytomnie, czasem
jakiś dźwięk wydarł się z ust sinych, i szła dalej, do Róży, płaczącej z żalu, że ją nikt nie
kochał.
– Wszystko skończone – myślała Mela, łzy zerwały tamy woli i panowania nad sobą i jak
potok rzuciły się z jej oczów.
XXV
Wysocki leciał na skrzydłach szczęścia do domu. Zastał jeszcze wszystkich przy herbacie,
była i Trawińska, która przyszła na minutkę, bo się jej w domu nudziło samej, gdyż mąż pojechał z Kurowskim.
Siedzieli dookoła okrągłego stołu oświetlonego wiszącą lampą, zajęci robieniem uwag
o dzisiejszych gościach Niny.
Wysocki trafił na gorącą mowę Anki, broniącej Meli przed zjadliwymi uwagami matki,
która podrażniona obecnością syna, podniosła jeszcze ton głosu i zionęła całą rasową pogardą
dla Żydów.
Wysocki słuchał w milczeniu, pił herbatę i rozmyślał o Meli. Był jeszcze pod wpływem
pocałunków, czuł je jeszcze na twarzy palącymi piętnami, usta go piekły, wstrząsał się
w dreszczu przypomnień jej uścisków, czuł ją przy sobie, oddychał z rozkoszą wonią jej perfum,
jaka pozostała w jego ubraniu, na dłoniach, we włosach.
Był tak szczęśliwy, że na niesprawiedliwe, fanatyczne słowa matki uśmiechnął się pobłażliwie i spoglądał porozumiewająco na Borowieckiego, który, oparty łokciami o stół, okrywał
się dymem papierosa i spoza niego patrzył na Ninę i Ankę siedzące przy sobie, z głową opartą
o głowę.
Włosy Niny w świetle lampy skrzyły się złotem, a jasna, przeźroczysta cera podobna była
do zróżowionej porcelany, oświetlonej z wewnątrz; zielonawymi oczami, poplamionymi rdzawymi
piętnami, patrzyła na Wysocką, a Anka, w koronie ciemnych włosów zwichrzonych,
puszystych, mieniła się coraz innym wyrazem, nie mogąc powstrzymać niecierpliwości; zbijała zdania Wysockiej z namiętnością, czasem rzucała się głową naprzód, ściągała wielkie
czarne brwi, że tworzyły jakby łuk napięty. Jej ruchliwa twarz odbijała jak zwierciadło
wszystkie wrażenia przesuwające się przez duszę, ale broniła Żydów sercem, dobrocią i tym
zbijała logiczne wywody Wysockiej, która, zagłębiona w fotelu po drugiej stronie stołu, mówiła dobitnym głosem, a w chwilach mocniejszych pochylała się nad stół, ukazując piękną
jeszcze twarz w kole światła, jakie lampa rozkrążała.
– Panie Mieczysławie, niechże mi pan pomoże bronić Żydów, a panny Grünspan w szczególności,
bo pan Karol nie chce, powiedział, że ona nie potrzebuje tego.
– Nic więcej nad to samo nie powiem. Mela... panna Grünspan nie potrzebuje obrony.
Byłoby to samo, gdybym chciał bronić słońca od zarzutów, że zbytnio świeci i grzeje.
Zaczęli potem wszyscy żywiej rozmawiać, ale im przerwał Józio Jaskólski.
Chłopak, zapłakany, zaczął jąkać, że Baumowa bardzo chora, że Maks go wysłał do Wysockiego
i że on go szukał po całym mieście.
– Idę w tej chwili! Dobranoc państwu.
– I na mnie czas – powiedziała Nina.
– Jest tak pięknie na świecie, że panią odprowadzę. Pan Karol z nami pójdzie?
Karol skłonił się na zgodę, ale nie był zadowolony z projektu Anki, bo mu się spać chciało.
– A propos panny Grünspan – zawołał doktor ze swego gabinetu, bo już był w palcie. –
Miejcie państwo dla niej nieco wyrozumienia, choćby dlatego, że to moja przyszła żona.
Matka zerwała się gwałtownie, ale doktor nie czekał, wybiegł śpiesznie do Baumów.
* * *
Kiedy Maks na wezwanie Józia wybiegł od Trawińskich i przyleciał do domu, matka już
co chwila traciła przytomność.
Wielki pokój napełniał brzask zórz zachodnich i obtulał wszystko w mrok czerwonawy,
w którym twarz konającej, wpatrzonej w dalekie pustynie nieba, stygła i pokrywała się sinością.
Jedna tylko gromnica, ściskana kurczowo, chwiała mętne, złotawe błyski po jej spokojnej,
operlonej rosą konania twarzy.
Frau Augusta klęczała u wezgłowia i rozpłakana modliła się półgłosem.
Stary Baum siedział w nogach łóżka z kamienną, zimną twarzą i rozpalonymi od łez wewnętrznych
oczami patrzył w żonę; ani jeden muskuł mu nie drgał, ani jedna łza nie stoczyła
się spod czerwonych powiek. Siedział na pozór spokojny, opierał się o poręcz krzesła i tak
silnie ściskał je, że w twardym drzewie pozostawił głębokie ślady paznogci, a gdy spostrzegł
wchodzącego Maksa, podniósł oczy i szedł nimi za jego ruchem, jakim tamten rzucił się do
matki, klękając przy łóżku.
– Mamo! mamo! – zawołał trwożnie Maks, dotykając się jej ręki zaciśniętej przy gromnicy.
Baumowa oddychała wolno, długo, bardzo długo. Szklane, wypukłe oczy barwiły się refleksami
zórz jak toń wodna, prawą ręką odruchowo suwała po kołdrze, jakby za pończochą,
która stoczyła się do ściany i nadzianymi drutami niby jeż stalowy połyskiwała.
Kucharki i służba klęcząca w mroku pokoju wybuchnęli głośnym płaczem.
– Mamo! – jęknął raz jeszcze Maks i duszę tak mu skręciła żałość, że wybuchnął płaczem.
Chora jakby oprzytomniała, odwróciła głowę i utkwiła szklany wzrok w jego twarzy, gromnica
wypadła jej z ręki, a ona stygnącą dłonią ujęła rękę syna i trzymała, uśmiech jakby radości
ostatniej przewinął się po sinych wargach, poruszyła nimi, ale żaden dźwięk się nie
wydobył prócz chrapliwego, rzężącego oddechu.
Uśmiech stygnął jej na ustach, odwróciła twarz do okna i została tak zapatrzoną martwiejącymi oczami w mroki wieczoru, w ostatnie odpryski zórz, co jak kawały miedzi pływały po
szarości nieba i gasły z wolna.
Wiatr powiał po ogrodzie i naginał niskie krzewy bzów do okien; uderzały kiściami kwiatów
i niby fioletowymi oczami patrzyły na stężałą, nieruchomą twarz konającej, której dolna
szczęka opadała coraz niżej.
Maks, chociaż wiedział, że to już koniec, posłał zaraz z początku po Wysockiego i czekał
go z najwyższą niecierpliwością, i co chwila wsłuchiwał z trwogą, czy żyje jeszcze; żyła, ale
już życiem odruchów tylko, czasem cichy jęk wydarł się z jej piersi, poruszyła ustami, zrobi-ła jakiś bezcelowy ruch sztywnymi palcami i leżała znowu godziny całe nieruchoma, martwa,
z szeroko otwartymi oczami, zatopionymi w nocy śmierci i w nocy panującej nad ziemią.
Wreszcie przyszedł Wysocki, a za nim wkrótce i Borowiecki, ale po to, aby stwierdzić, że
Baumowa skonała przed chwilą. Maks ukrył twarz w kołdrze i płakał jak dziecko, a stary
Baum wstał sztywno, pochylił się nad umarłą, dotknął skroni i rąk zimnych, zajrzał głęboko
po raz ostatni w jej oczy otwarte, jakby ze zdumieniem zapatrzone w głąb wieczności, przymknął drżącymi palcami powieki i wyszedł bardzo wolno, oglądając się co krok i przystając.
Dopiero w kantorze pustym i ciemnym usiadł na stosie chustek i długo siedział bez ruchu
i bez myśli.
Noc już była głęboka, gdy się ocknął, gwiazdy drgały w przestrzeniach rosą świetlistą,
miasto spało w wielkiej ciszy, tylko gdzieś od domów stojących za miastem brzmiał głos
harmonijki.
Podniósł się i wolno przeszedł całe mieszkanie, pogrążone w ciszy i ciemności.
W składzie, rozświeconymi płomieniem gazu zobaczył Józia śpiącego na towarze. Nie
budził go i poszedł przez szereg pokojów pustych, cichych tą cichością śmierci, jaka się rozpostarła nad domem; w stołowym zobaczył znowu Maksa śpiącego na sofie, tak jak przyszedł
od Trawińskich, we fraku i w białym krawacie.
Zawahał się chwilę przed pokojem żony, ale wszedł.
Łóżko było wysunięte na środek pokoju, zmarła leżała przykryta prześcieradłem, przez
które słabo rysowały się linie twarzy.
Kilka świec woskowych paliło się na stole i kilka robotnic modliło się i śpiewało pieśni za
umarłych.
Frau Augusta, z kotami na kolanach, opuchnięta od płaczu, drzemała na kanapce.
W otwartych oknach opuszczone rolety wypinał wiatr i kołysał firankami.
Baum patrzył długo na ten obraz, jakby go chciał zapamiętać na zawsze albo jakby go nie
mógł zrozumieć, bo cofnął się do swojego pokoju, wziął zapaloną benzynową lampkę i jak
to robił często w ostatnich czasach, gdy spać nie mógł, poszedł do fabryki.
Pawilony stały olbrzymimi czworobokami kamieni ciche i czarne, księżyc już zaszedł, tylko
gwiazdy świeciły blado przysłaniane mgławicami przedświtu jakby zmącone walką nocy
z dniem, który się już zaczął w głębokich przestrzeniach wschodu.
Dziedziniec, podobny do studni czarnej, rozlegał się echem wycia i skowytu psów, których
zapomniano spuścić z łańcuchów.
Nic nie słyszał i wszedł w czarne, długie korytarze, podobne do tunelów, zionące ostrym,
przegniłym powietrzem; echa jego kroków rozbrzmiewały głucho w pustce i ciszy.
Przechodził wolno salę po sali krokiem automatu.
Sale zalegała ciężka, grabowa cisza, rzędy warsztatów z obu stron przejścia stały niby szkielety
pogięte w bezsilności; niby wyprute włókna i żyły wisiały pasy poopadane z kół, pokryte
długimi włosami pajęczyn, a wstęgi deseni zwieszały się luźno jak martwa, obwiśnięta skóra.
– Umarła! – szepnął, patrząc na długi szereg sal, nasłuchując w tej śmiertelnej ciszy. –
Umarła! – powtarzał od czasu do czasu, ale nie wiadomo, co miał na myśli, żonę czy fabrykę,
i wlókł się coraz wolniej z sali do sali, z piętra na piętro, z pawilonu do pawilonu.
* * *
Wysocki z Borowieckim wyszli od Baumów w bardzo smutnym nastroju.
– Szkoda mi Maksa, ta śmierć matki, którą kochał szalenie, wytrąci go z równowagi na
dłuższy czas. I to w takim czasie, kiedy jest przy montowaniu maszyn prawie niezbędnym.
Mam pech! Wszystko mi tak idzie! – szepnął Karol ze złością.
– Prędko panna Anna sprowadza się do Łodzi?
– Za tydzień.
– A ślub?
– Akurat to mi w głowie! Muszę wpierw to swoje bydlę ożywić i puścić w ruch. Jak fabryka
zacznie iść, co nie może się stać przed październikiem, dopiero pomyślę.
Szli dalej w milczeniu, ale na Piotrkowskiej najniespodziewaniej spotkali Welta.
– Kiedyś przyjechał, Moryc? Pójdziemy gdzie na kawę.
– Przyjechałem w tej chwili i szedłem do domu, ale jeśli idziecie na kawę, pójdę z wami.
– Maksowi umarła matka przed chwilą, idziemy stamtąd.
– Umarła! Nie lubię takich rzeczy.
Wstrząsnął się.
– Co nowego w mieście?
– Prawie nic, a zresztą nie wiem, siedzę całe dnie przy fabryce. Grosglik się ucieszy, jak
cię zobaczy. Pytał mnie dzisiaj o ciebie.
– Nie bardzo się ucieszy! – szepnął Moryc, wciskając binokle na nos nieco drżącymi rękami
i bystro obejrzał twarz Karola.
W hotelu, dokąd poszli na kawę, z powodu późnej godziny były zupełne pustki, w ogrodzie
tylko, urządzonym w środku podwórza, siedział Myszkowski z Murrayem.
Przysiedli się do nich.
– Od godziny czekam na jaką żywą duszę, bo mi się już sprzykrzyło pić samemu.
– Nie masz pan Anglika?
– On tylko po czwartej narzeczonej czuje się dobrze, ale po czwartym kuflu jest do niczego.
– Dawno, panowie, tutaj jesteście?
– Murray przed pół godziną przyszedł z tokowania, a ja trochę dawniej siedzę. Przyszedłem na śniadanie, ale tak jakoś zeszło do obiadu, a po obiedzie przyszło trochę znajomych
i nie warto było wychodzić, poczekałem na kolację, a po kolacji cóż bym robił na mieście?
Teatru nie lubię, znajomych nie mam, gdzież się, biedna sierota, podzieję, jeśli nie w knajpie.
A potem Murray bardzo ciekawe rzeczy opowiadał o swoich narzeczonych. Jakże fabryka?
– Rośnie.
– Daj jej Boże, zdrowie, dobry żołądek i trawienie. Zmizerniałeś pan.
– Ba, robię za dziesięciu i jeszcze nie wystarcza.
– Bądźcie zdrowi! Co który przyjdzie, opowiada zaraz, co robił wczoraj, co dzisiaj i co
robić będzie jutro, że się spracował i tam dalej. Cóż, u diabła? gdzie ja jestem? Pomiędzy
ludźmi czy wśród maszyn? Tfu, psiakrew, takie ogłupienie, takie sprowadzenie się do mechanicznych
funkcyj! Ja chciałbym wiedzieć, co myślą, co czują, jak widzą, a oni mi gadają,
że pracują. Daj no piwa dla wszystkich! – zawołał na garsona.
– My kawę będziemy pili.
– Pijcie.
– Kto ma czas myśleć o niebieskich migdałach, kogo stać na to? – szepnął drwiąco Moryc.
– Wołu tylko nie stać na to, bo go pędzą do roboty.
– Bo to grunt, panie Myszkowski, a reszta dodatek.
– Nie powiadaj pan tego, bo że pan jesteś dodatkiem do własnego pugilaresu, to mnie nie
dziwi, tłumaczy pana wasza łajdacka i głupia rasa, ale że tak samo twierdzi Borowiecki i doktor,
to mnie irytuje.
– Ja niczemu nie przeczę i nic nie potwierdzam, stawiam teraz fabrykę, a jak ją skończę,
zacznę dopiero bawić się w filozofowanie.
– A ja idę do domu, jestem szalenie zmordowany – powiedział Wysocki i zaraz wyszedł.
Karol spiesznie wypił herbatę i wyszedł z Morycem.
– Zostańcie ze mną – prosił Myszkowski Murraya. – Pomówimy o miłości.
– Nie mogę, jutro poniedziałek, muszę wstać o piątej do fabryki.
– Czy macie już miejsce po Borowieckim?
– Robotę po nim wziąłem całą, ale pensji tylko połowę – rzekł wychodząc.
Myszkowski pozostał sam i zadumał się smutnie, że trzeba będzie wracać do domu, i tak
go ta myśl zgnębiła, że zaczął się kiwać nad stołem.
– Jaśnie panie, zamykamy! – meldował uprzejmie kelner.
Spojrzał sennie dookoła, było pusto, mroczno, ciemno, służba sprzątała nakrycia i zestawiała na kupę stoły.
Myszkowski włożył kapelusz, zapłacił i doszedł tylko do drzwi, bo taka niechęć go przejęła do wracania do domu, tak się bał samotności, że powrócił do stolika i zawołał:
– Kelner, butelkę piwa i dwie szklanki, musisz się ze mną napić. Powiedz numerowemu,
żeby mi naszykował jakie spanie. Psiakrew, z takim życiem.
Splunął ze złości.
XXVI
– Dwa dni jesteśmy, a jeszcze nie mogę uwierzyć, że naprawdę mieszkamy w Łodzi –
ozwała się Anka z werendy.
– A jednak to już Łódź naprawdę! – odpowiedział pan Adam siedzący na swoim wózku
w ogrodzie pod werendą i przysłonił dłonią oczy od blasków słońca, i rozglądał się dookoła
po czerwonych murach fabryk i kominów stojących gęstą ciżbą, zatrzymał wzrok dłużej na
rusztowaniach fabryki Karola wznoszącej się w końcu ogrodu, i westchnął cicho.
– Tak, to Łódź! – szepnęła Anka ciszej i wróciła do mieszkania pomiędzy paki pootwierane,
meble w nieładzie, sprzęty okręcone w słomę, pomiędzy chaos rzeczy pospiesznie rozpakowywanych
i ustawianych przez kilku robotników z Mateuszem na czele.
Pomagała porządkować, sama zawieszała firanki, czasem żywo rozmawiała z Mateuszem,
ale najczęściej siadała na jakiej pace lub na parapecie okna i smutnym wzrokiem wodziła po
mieszkaniu.
Było jej smutno i takim dziwnym smutkiem ogarniał ją ten dom obcy, te szeregi pokojów
świeżo odnowionych, pachnących jeszcze farbami zaciąganych podłóg, że uciekała na wielką
werendę, ciągnącą się przez pół domu i osłoniętą zielonymi festonami wina dzikiego, ale
i tam się nie uspakajała, bo oczy, przywykłe do bezmiaru pól zielonych, do lasów siniejących
na krańcach, do rozkoszy olbrzymiej nieba nie zasłanianego niczym, uderzały się o domy,
o fabryki, o lśniące w słońcu dachy, o tę Łódź właśnie, która ją niby kamiennym pierścieniem
ściskała ze stron wszystkich, o tę Łódź, o której marzyła, która miała dać jej ziszczenie
wszystkich pragnień, a która ją teraz przejmowała głębokim, nieuzasadnionym smutkiem
przeczuć lękliwych i ciemnych.
Wracała do mieszkania jakby wstydząc się własnej słabości i z trudem tłumiąc te dziwnełzy nieokreślonej tęsknoty, napełniające jej oczy.
– Może ojcu czego potrzeba? – pytała od czasu do czasu, wychylając się przez okno.
– Niczego, Anka, niczego, przecież już jesteśmy w Łodzi i za godzinę Karol przyjdzie na
obiad – odpowiadał głośno, krzykliwie nawet, bo nie chciał, aby dziewczyna widziała, że i on
się mazgaił wewnętrznie, więc dla pokrycia smutku zaczął podśpiewywać:
Miała babuleńka kozła rogatego,
Tych bych, tych bych.
– A pchnij no, Waluś!
Ale Walusia nie było, pozostał w Kurowie, a zastępował go Mateusz tymczasowo.
Westchnął pan Adam i zamilkł; zapatrzył się w brudne kłęby dymów, bijące z kominów
fabryk Müllerowskich.
Odetchnął głęboko i zakaszlał się gwałtownie, bo powietrze było przesycone zapachem
wapna rozrabianego i gotującego się asfaltu, którym wylewano sale w fabryce Karola.
Przysłonił usta chusteczką i zapatrzył się w długą uliczkę ogródka, biegnącą do fabryki,
osadzoną przepyszną ramą krzewów centyfolii, obsypanych kwiatami białych i różowych róż.
Czas był bardzo piękny, cichy i ciepły; ogród chwiał się lekko i połyskiwał czerniawymi
liściami czereśni, przysypanymi pyłem węglowym i sadzami.
Kilkadziesiąt drzew owocowych wznosiło korony o przyżółkłej już nieco zieleni i patrzy-ło łakomie w słońce i ku czystym przestrzeniom pól, zaczynających się niedaleko.
Ocknął się wreszcie i zagwizdał na kosa, wiszącego na werendzie, ale kos nie odezwał się
na znane hasło, siedział na spodzie klatki osowiały, z opuszczonymi skrzydłami, senny, podniósł głowę, popatrzył tępo na swego pana i znowu drzemał.
– Nie idzie Karol? – zapytała Anka z mieszkania.
– Nie, dopiero za pół godziny będą gwizdać na obiad. Anka! chodź no, dziewczyno!
Przyszła i usiadła na poręczy wózka i patrzyła w starego.
– Co ci to, Anka, co? Odważnie, dziewczyno, tylko się nie daj, tylko się nie mazgaj. Widzisz
ją, to mi zuch dopiero!... Ho, ho! jeszcze zapomnisz, że jakiś Kurów istnieje na świecie.
Co tam, głowa do góry i marsz! – mówił prędko, pocałował ją, pogłaskał po głowie
i zaczął gwizdać zapamiętale i wybijać takt nogą.
Potem kazał się Mateuszowi zawieźć do mieszkania i tam krzyczał, dyrygował robotnikami
i podśpiewywał, zważając pilnie, by ten śpiew słyszała Anka.
Później zaś przekomarzał się z Kamą, która przyszła z Wysocką w odwiedziny i trochę do
pomocy przy urządzaniu mieszkania, ale tymczasem robiła więcej zamieszania niż wszyscy
razem, bo stare podwórzowe i myśliwskie psy, przywiezione z Kurowa i włóczące się po
mieszkaniu i ogrodzie z pospuszczanymi łbami, związała w sforę i harcowała z nimi po werendzie.
– Kama, co ty wyrabiasz? Cioci powiem, no i pan Horn będzie wiedział, że bawisz się
w psiarczyka! – strofowała ją Wysocka, zatykając uszy od wycia i szczucia psów.
– Co mi tam! Ja się nikogo nie boję. Panna Anna mnie obroni – wołała rozgrzana ruchem
i zabawą, rzucała się na Ankę, wycałowała ją ogniście i uciekała, bo psy ją ciągnęły
do ogrodu.
– Zagraj! Łapa! Kruczek! kot!... kot!... kot!... – wołała z całych sił, puszczając psy na bia-łego kota i razem z nimi goniła go zajadle po ogrodzie.
Przewróciła się parę razy, ale nie zważała na to, podnosiła się i goniła z krzykiem, psy
odpowiadały jej krótkim szczekaniem wśród daremnej pogoni, bo kot skoczył na drzewo
i parskał groźnie.
Kama wlazła za nim i już, już go miała uchwycić za grzbiet, ale kot się naprężył i skoczył
na sąsiednie drzewo, a stamtąd na parkan, gdzie się przyczaił i najspokojniej patrzył zielonymi
oczami na psy, drapiące się po murze i skomlące z wściekłości, i na Kamę, tak zmęczoną,
że ledwie oddychała.
– Zuch dziewczyna, zuch Kama. A chodź no ty, smyku, niech cię ucałuję – wołał pan
Adam śmiejąc się z radości.
– Zmachałam się na nic. Jezus! ledwie mogę zipać. Psy do niczego... już w kącie ogrodu
pod agrestem miały go w zębach, tylko futro mu się zasypało, ale się wyrwał i chlusnął na
drzewo, my za nim, strzęsłam go, zleciał, psy do niego, a on mi parsknął w oczy i znowu
chlust na tę dużą wiśnię. Wlazłam za nim... a on prawie przeze mnie skoczył dalej. U... zmachałam się... – wołała rozpromieniona, trąc kolano o kolano, bo przy włażeniu na drzewo
poobcierała sobie nogi i paliły ją teraz nieco.
Pan Adam ucałował ją w głowę i odgarnął z twarzy rozsypaną, spoconą czuprynę.
– Chciałabym, żeby pan był moim wujaszkiem! – zawołała obejmując go za szyję.
– Oho! pan Karol idzie z Morycem. Wie pan, ja panu będę mówiła wuju, dobrze?
– Dobrze, dobrze, bo ja nawet przez twoją ciotkę jestem jakimś twoim krewnym.
– Panno Anno! pan Karol z czarnym Morycem idą na obiad! – krzyknęła z werandy i poszła naprzeciw idących, bo bardzo lubiła Karola; psy poszły zgodnie za nią i zaczęły wedle
starego kurowskiego obyczaju naszczekiwać na gości.
– Cicho, Kurta, cicho, pieski, to wasz pan, a tamtego Żyda nie można gryźć, bo nie pachciarz!
– uspakajała, głaszcząc po łbach.
– Ja się z panami nie witam, pan Karol nie był u nas dwa tygodnie, a pan Moryc z tysiąc lat.
– Za to ja pannie Kamie przywiozłem coś z Berlina, tylko nie mam przy sobie, ale przyniosę
do domu.
– My takie obietnice dobrze znamy na Spacerowej, tak samo i pani Stefania nie wierzy
panu Karolowi, bo obiecuje przychodzić, a nie był dwa tygodnie – wołała Kama wprowadzając ich na werendę, gdzie podano obiad.
Moryc był bardzo blady dzisiaj, dziwnie nerwowy i dziwnie niespokojny.
Usiłował być rozmownym i zabawnym, bo ustawicznie żartował z Kamy, która się zniecierpliwiła w końcu i ze zwykłą porywczością chlusnęła mu szklankę wody w oczy, za co
usłyszała taką burę od Wysockiej, że ze łzami przepraszała.
– Moryc! niech się pan nie gniewa, bo jak się pan będzie gniewać i powie pan cioci, to ja
tyle nagadam w domu na pana, tyle nagadam, że i ciocia, i panna Stefa, i Wanda, i pan Sierpiński,
i wszyscy, wszyscy pogniewają się na pana.
– A Horn cię wyzwie i zastrzeli z nowej armaty! – dodał w jej tonie Karol.
– A zastrzeli! Co? nie? Pan myśli, że Horn nie umie strzelać? W niedzielę w strzelnicy trafiał z pistoletu w asa piętnaście razy na dwadzieścia, sama widziałam.
– A to Kama chodzi do strzelnicy! dobrze wiedzieć.
– Ja nie mówiłam... ja...
Rozczerwieniła się gwałtownie, zagwizdała na psy i uciekła do ogrodu.
– Cudna dziewczyna! Szkoda, że się tak marnuje w Łodzi – szepnął pan Adam.
– Pewnie, że byłoby jej lepiej na pastwisku z pastuchami, ale cóż, jej mama tak wiele tego
używała dla siebie, że już dla córki nie starczyło – ironizował Karol.
– Najlepsze dziecko pod słońcem – powiedziała Wysocka, patrząc za nią w ogród.
– Mogłaby być trochę mądrzejszą.
– Zmądrzeje jeszcze, ma czas.
– Nie tak wiele, ma przecież z piętnaście lat, a zupełnie surowa dziczka.
Obiad skończył się szybko, szybko również wypili kawę i powrócili do fabryki, bo gardziele
gwizdawek ryczały ze wszystkich stron swoją zwykłą pobudkę poobiednią.
Gdy wyszli, a pan Adam kazał się zawieźć w cień ogrodu na drzemkę, Wysocka przysunę-ła się do Anki i bardzo radosnym głosem mówiła:
– Muszę ci powiedzieć, że już jestem spokojna o Miecia. Nie było go dwa dni w domu,
wyjeżdżał do Warszawy, przyjechał wczoraj i przy obiedzie powiada mi, żebym była spokojną, bo się z tą... Grünspanówną nie ożeni, że ona nie chciała wyjść za niego... Słyszysz,
Anka, Grünspanówna nie chciała wyjść za mąż za Wysockiego, za mojego syna! To przechodzi
pojęcie, taka bezczelność żydowska!
– Pachciarka jakaś... nie chciała wyjść za mojego syna!... Dobrze się stało, dałam na mszę
świętą z radości, ale swoją drogą nie mogę jej darować... Jak ona śmiała odmówić mojemu
synowi... i to kto, prosta Żydówka!... Pokazał mi list jej, w którym ona najbezwstydniej powiada,
że go kocha, ale za niego wyjść nie może, bo na zmianę religii jej rodzina się nigdy
nie zgodzi. Pożegnała go tak czule, że doprawdy, gdybym nie była wiedziała, że to pisała
Żydówka, i gdyby to nie chodziło o mojego syna, to płakałabym z żalu nad nią. Chcesz, to
przeczytaj ten list, tylko nikomu, Anka, ani słowa.
Anka czytała długo, bo list był na czterech stronach, drobnym pismem i taki przepełnionyłzami, miłością, żalem, zaparciem się siebie, że nie mogła doczytać do końca i rozpłakała się
nad jej cierpieniem.
– Ależ ona umiera z bólu... Pan Mieczysław, jeśli ją kocha, nie powinien na nic zważać...
– Pan Bóg jej wynagrodzi te cierpienia. Nie bój się, nie umrze z miłości, wyjdzie za mąż
za jakiego milionera i pocieszy się prędko. Nie znasz Żydówek.
– Cierpienie w każdym sercu jest cierpieniem – odpowiedziała Anka smutnie.
– To się tak mówi, a w rzeczywistości jest zupełnie inaczej.
– Nie... nie...
Zerwała się gwałtownie, bo od fabryki rozległ się trzask, potem huk i jakiś nieludzki ryk
z kilkunastu piersi rozległ się po ogrodzie.
Po chwili na ścieżce od fabryki ukazała się Kama, biegnąc co tchu.
– Rusztowanie!... Jezus... wszyscy zabici... O Jezus, o Jezus!... – wołała nieprzytomnie,
trzęsąc się ze strachu i przerażenia.
Anka w najwyższej trwodze pobiegła, ale przy furtce wiodącej z ogrodu na dziedziniec
fabryczny stał człowiek i nie chciał puścić tłumacząc, że nic strasznego się nie stało, że to
tylko rusztowanie szczytowe się zwaliło i przygniotło kilku ludzi, że właśnie pobiegł tam pan
Borowiecki, a jemu kazali nikogo nie wpuszczać.
Anka wróciła do mieszkania, ale gdy Wysocka z Kamą odeszły, nie mogła wytrzymać dłużej, zdawało się jej, że słyszy jęki rannych...
Posłała Mateusza, żeby się dowiedział szczegółów, a nie mogąc się go doczekać, zabrała
swoją podręczną apteczkę, wypróbowaną tylokrotnie w Kurowie, i poszła.
Ze zdumieniem zobaczyła, że w fabryce idzie robota w dalszym ciągu.
Murarze, pogwizdując, stali na rusztowaniach przy głównym korpusie, blacharze rozwijali
na dachach wielkie arkusze blachy cynkowej, podwórze było zapchane wozami, cegłą i wapnem,
a w przyszłej przędzalni najspokojniej ustawiano maszyny.
Karola nigdzie nie zobaczyła, wyszedł na miasto, jak ją objaśniono, wskazując jednocześnie
salę, w której pracował Maks Baum.
Wyszedł do niej spiesznie, był w niebieskiej bluzie, z twarzą poczernioną, z pozlepianymi
od potu włosami, z fajką w zębach i z rękami w kieszeniach.
– Co się stało? – zapytała.
– I... nic. Zwaliło się rusztowanie, które i tak rozbierać miano.
– Nie było żadnego wypadku z ludźmi?
– Karol nie zginął, wyszedł z Morycem przed chwilą – odpowiedział sucho.
– Wiem o tym, ale czy robotnicy nie ucierpieli, bo słyszałam krzyk...
– Podobno jest ktoś potłuczony, bo również słyszałem ryczenie.
– Gdzie oni są? – zapytała trochę rozkazująco, bo już ją niecierpliwiła niedbałość jego
odpowiedzi i jakby wyzywający nieco wyraz twarzy.
– Za trzecią salą w korytarzu. Po co pani ten widok?
– Doktór jest?
– Posyłano, ale nie było go w domu. Jaskólski opatruje ich tymczasem, on się zna na medycynie,
bo przecież kiedyś na swoim w folwarku puszczał krew bydłu. Nie, ja pani tam nie
puszczę, po co się denerwować, to widok nie dla pani, nic im wreszcie pani nie pomoże –
powiedział stanowczo, zastępując jej drogę.
Obraziła się i spojrzała na niego tak z góry i dumnie, że cofnął się bezwiednie, odsłaniając
drzwi i wskazując ruchem drogę.
Powrócił do przerwanej roboty, ale od czasu do czasu zaglądał ukradkiem na korytarz,
gdzie leżeli ranni.
Szeroki, oświetlony od podwórza szklaną ścianą korytarz służył za tymczasowe
schronienie.
Leżało ich pięciu w jednym rzędzie pod ścianą, na świeżych heblowinach i słomie.
Jaskólski przy pomocy robotnika opatrywał im rany.
Jęki przepełniały korytarz, a od porozbijanych i leżących niby kłody ludzi sączyły się po
białej podłodze strugi krwi i krzepły w duszącym cieple, jakie biło od sal sąsiednich i przez
ścianę wystawioną na rażące upałem słońce.
Anka aż krzyknęła, zobaczywszy te okrwawione postacie i bez namysłu zaczęła pomagać
Jaskólskiemu w opatrunkach.
Trzęsła się na widok połamanych, obrzmiałych już nóg, strachem ją przejmowały te sine,
uwalane w ziemi i krwi twarze, a ich jęki przejmowały ją takim bólem, że miała pełne łez
oczy i po kilka razy robiło jej się tak niedobrze, że musiała wychodzić na powietrze, ale powracała, przemogła zgrozę, przemogła obrzydzenie i pełna współczucia i litości obmywała im
rany i, jak mogła, tamowała szarpiami krew płynącą.
Ujęła wszystko w swoje ręce, bo Jaskólski więcej wzdychał, niż robił, posłała Mateusza,
aby natychmiast sprowadził pierwszego lepszego doktora i felczera.
Po fabryce pomiędzy robotnikami rozniosła się zaraz wieść, że sama panienka opatruje
chorych, bo coraz ktoś zaglądał przez szyby i znikał z potwierdzeniem jej dobroci.
Przyjechał w jakie pół godziny Wysocki, który był urzędowym doktorem przy budowie
fabryki, i ze zdumieniem przypatrywał się jej promieniejącej i przełzawionej twarzy, jej sukni
i rękom pokrwawionym i tym na pół trupom, którzy stygnącymi rękami chwytali kraj jej
szaty do ucałowania.
Zabrał się żywo do roboty i zaraz stwierdził, że dwóch ma połamane nogi, jeden zgruchotane
ramię i obojczyk, czwarty rozbitą głowę, a piąty, kilkunastoletni chłopak, który mdlał
ciągle, jakieś wewnętrzne obrażenie.
Trzech ciężej rannych odstawiono na noszach do szpitala, po czwartego zgłosiła się żona
i wśród krzyków i płaczów zabrała go do domu, pozostał tylko chłopak, którego wreszcie
otrzeźwił doktór i kazał kłaść na nosze, ale chłopak ryknął płaczem i uchwycił się sukni Anki.
– Nie dajta mnie, pani, do szpitala, nie dajta me, pani... loboga, nie dajta! – krzyczał.
Zaczęła mu tłumaczyć i uspakajać, ale nic nie pomogło.
Chłopak drżał ze strachu i obłąkanym wzrokiem śledził ruchy ludzi stojących przy noszach.
– No, dobrze, ale powiedz, gdzie masz matkę, to cię tam odniosą, a ja będę pamiętać o tobie.
– Nie mam matki.
– A gdzie, u kogo mieszkasz?
– Ja ta nikaj nie mieszkam.
– Musisz przecież gdzie sypiać?
– A sypiam... w cegielni Karczmarkowej i zawżdy rano przyjeżdżam z ceglarzami.
– Cóż z nim zrobić?
– Do szpitala pójdzie – zawyrokował doktór, co chłopaka tak przestraszyło, że uczepił się
znowu Anki i zemdlał.
– Panie Jaskólski, niech go zaniosą do nas, do tego pustego pokoju na górze – zawołała
żywo Anka. – Nie bój się, będziesz się leczył w domu, u nas! – powiedziała do niego, gdy
oprzytomniał.
Chłopak nic nie odpowiedział, tylko gdy go położyli na nosze i nieśli, patrzał w nią
z uwielbieniem pełnym zdumienia. Umieścili go na górze, Wysocki go opatrzył odkrywając,
że chłopak ma trzy żebra złamane.
Dzień potoczył się dalej zwykłą koleją.
Wieczorem przy kolacji, na której był i Moryc, Anka wyszła odwiedzić chorego, bo dostał
gorączki i majaczył nieco, dosyć długo tam siedziała i powróciła bardzo wzruszona, tak że
ręce się jej trzęsły przy nalewaniu herbaty. Miała właśnie powiedzieć o chłopaku Karolowi,
gdy on odbierając herbatę powiedział cicho z naciskiem:
– Masz szczególne zachcianki, żeby chorych sprowadzać do domu.
– Szpitala bał się, rodziny żadnej nie ma, sypiał po cegielniach, cóż miałam zrobić?
– W każdym razie nie zamieniać naszego domu na szpital dla włóczęgów.
– Przecież... przecież spotkało go nieszczęście przy twojej fabryce... więc...
– Nie robił za darmo – powiedział Karol gniewnie.
Anka spojrzała na niego ze zdumieniem.
– Pan to serio mówi! Więc miałam go zostawić na ulicy lub oddać do szpitala, żeby umarł
ze strachu, bo już mdlał dowiedziawszy się, że go tam odwiozą.
– Lubi pani sentymentalizować, bardzo zwykłe rzeczy. Ładne to, ale zupełnie niepotrzebne.
– To zależy, jak kto odczuwa ludzkie cierpienia.
– Niech mi pani wierzy, że i ja odczuwam, ale nie może pani ode mnie wymagać, abym
się roztkliwiał nad każdym niedołęgą, nad każdym psem kulawym, kwiatkiem zwiędniętym
lub motylkiem zdeptanym.
Ostra, złośliwa ironia zamigotała mu w oczach.
– On ma trzy żebra złamane, rozbitą głowę i krwotok płucny, więc nie jest z kategorii
kwiatków zwiędniętych ani motylków zdeptanych. Cierpi...
– A niech sobie zdycha z Bogiem – rzucił ostro, dotknięty jej wyniosłością tonu.
– Pan nie ma litości... – szepnęła ciszej z wyrzutem.
– Mam litość, tylko mnie nie stać na filantropię. Szkoda, że pani wszystkich nie kazała
znieść do mieszkania naszego.
– Nie było potrzeby, ale gdyby było, pewnie, że nie namyślałabym się...
– Szkoda, że się tak nie stało, byłby ładny widok. Mieszkanie zamienione w szpital, a pani
w siostrę miłosierdzia.
– Byłby widok piękniejszy, bo pan z pewnością kazałbyś ich wyrzucić na ulicę – powiedziała z gniewem i już się nie odzywała, nozdrza się jej poruszały, a oczy rzucały ostre, mocne
błyskawice; zagryzała usta, aby pokryć drżenie zdenerwowania.
Nie tyle była gniewna na niego, ile rozżalona na jego niespodziewane okrucieństwo, nie
mogła uwierzyć, żeby to on miał duszę tak twardą i zamkniętą na niedolę ludzką.
To ją głęboko zabolało, spoglądała na niego z niedowierzaniem i obawą, ale Karol unikał
jej spojrzeń, rozmawiał z Morycem i z ojcem i wreszcie podniósł się do wyjścia.
Gdy ją całował w rękę na pożegnanie, szepnęła cicho:
– Pan się gniewa na mnie? – i patrzyła mu prosząco w oczy.
– Dobranoc pani. Chodźże, Moryc. Czy Mateusz poszedł?
– Zaraz z wieczora wysłałem go do twojego mieszkania – powiedział pan Adam, bo Anka
rozgniewana wyszła z jadalni na werendę.
– Walcz i zwyciężaj w Łodzi, jeśli ci w domu podstawia nogę mazgajowaty sentymentalizm
– odezwał się na ulicy Karol.
Moryc szedł w milczeniu i bez humoru.
– To jest logika kobiet, że dzisiaj porwie ją dola wrony zdychającej, a jutro bez wahania
poświęci rodzinę dla kaprysu chwilowego – mówił po chwili, mocno rozdrażniony.
Moryc znowu się nie odezwał.
– Kobiety lubią uszczęśliwiać ludzkość kosztem swoich obowiązków najbliższych.
– Nic mnie to nie obchodzi, czy one są takie, czy inne, niech tylko będą ładne, jeśli są
kochankami, a bogate – jeśli mają być żonami.
– Gadasz głupstwa.
– A ty... ty nie masz pieniędzy, czuję to po twoim humorze.
Karol uśmiechnął się melancholijnie i nie zaprzeczył.
Mieszkanie było oświetlone i Mateusz czekał z szumiącym samowarem.
Karol po przyjeździe Anki sprowadził się z powrotem do dawnego mieszkania, chociaż
mu było bardzo niewygodnie z powodu oddalenia.
– Był z wieczora zaraz pan Horn i zostawił na biurku kartkę do pana dyrektora – meldował Mateusz.
Horn donosił, że po południu aresztowano Grosmana, zięcia Grünspana, silnie podejrzanego
o podpalenie.
Horn dlatego donosił o tym, bo wiedział, że Grosman jest w interesach z Morycem.
– Moryc, masz tutaj wiadomość dla siebie – zawołał Karol idąc do jego pokoju.
– Nic wielkiego, można spać przy takim kłopocie, kto mu dowiedzie? – szepnął Moryc
przeczytawszy.
– A ty jak myślisz?
– Ja wiem, że on jest czysty jak sztuka perkalu prosto z blichu.
– Z apretury – poprawił go Karol i wrócił do swego pokoju.
Cisza zapanowała w mieszkaniu.
Karol pisał i obliczał u siebie. Moryc również pisał i obliczał w swoim pokoju, a Maks,
który od śmierci matki nie wychodził na miasto wieczorami, tylko prosto z kolacji od ojca
powracał do domu, kładł się do łóżka i czytywał Biblię albo sprowadzał swego kuzyna, słuchacza teologii, i wiódł z nim zacięte rozprawy teologiczne, kłócił się godzinami z najbłahszego
powodu.
Mateusz co czas jakiś roznosił herbatę po pokojach i wracał pod piec w jadalnym, drzemiąc i czekając rozkazów.
– Psiakrew! – zaklął Karol, rzucił pióro i zaczął chodzić po pokoju.
Jadły go już od kilku dni nieustanne kłopoty pieniężne, zawody dostawców, opóźniających
jakby umyślnie terminy różnych dostaw. Maszynę popsuli mu robotnicy, narażając na wielkie
straty.
Na domiar złego w fundamentach zakładanych pod skład pokazała się woda tak obficie,
że musiano zaprzestać robót, a tu znowu ten wypadek dzisiejszy i kłótnia z Anką rozstroiły
go zupełnie; rozstrajało go to ostatnie tym silniej, że czuł się wobec i niej winnym i że miał
coraz większy żal do niej.
Przeszkadzała mu.
– Moryc! – zawołał przez pokój. – Sprzedaj resztę bawełny, bo już nie wytrzymam, a od
lichwiarzy nie chcę pożyczać.
– Masz wielkie wypłaty?
– Cóż, u diabła, pokazywałem ci dzisiaj rachunki.
– Rachunki widziałem, sądząc, że masz na ich pokrycie.
– Nic prawie nie mam i w dodatku zawodzi mnie wszystko... Sprzysięgli się na nas czy
co? Gdzie utknę o kredyt – odmowa. Nawet Karczmarek chciał weksli z trzymiesięcznym
terminem. Coś w tym jest. Kto nam może szkodzić? Bo że to jakaś konkurencyjna sprawa, to
zaczynam widzieć... Jak to! czterdzieści tysięcy rubli gotówki włożyć i nie móc dokończyć
fabryki? nie znaleźć na drugie tyle kredytu, i to w Łodzi, gdzie taki łajdak, plajciarz jak
Szmerling buduje ogromną fabrykę nie mając ani grosza, gdzie byle parch robi wielkie interesy
kredytem, ja muszę się udawać do prywatnych pożyczek?
– Weź spólnika z gotówką albo z kredytem dużym, znajdziesz łatwo.
– Dziękuję ci za radę, sam zacząłem, to i sam skończę albo padnę. Wziąć spólnika z pieniędzmi,
to znaczy iść do służby, iść znowu w zależność dlatego, żeby się męczyć dalej
i stworzyć jeszcze jedną tandeciarnię. Chcę fabryki i chcę pieniędzy, ale tandety wyrabiać nie
będę.
– •le obliczasz, tandeta daje największe zyski.
– A ty liczysz jak kramarz, jak Zuker, Grünspan i wszyscy wasi fabrykanci. Chcesz zarobić
rubla na rublu, i to zarobić zaraz, dzisiaj, nie licząc się z tym, że odbiorca może się tylko
raz złapać, a na drugi raz pójdzie kupić do kogo innego, a ty będziesz czekał na sucho nowego
głupca.
– Nigdy ich nie braknie.
– W handlu braknie ich prędzej, niż przypuszczasz, bo z podniesieniem ogólnego dobrobytu
wzmagają się wymagania. Chłop na wsi kupi chustkę Zukera dla kobiety, ale ten sam
chłop przeniesiony do miasta weźmie na drugi raz już Grünspanowską, a jego dzieci, chociażby były wyrobnikami, sięgną po Meyerowskie. Już ogół kupujących zaczyna rozumieć,
że taniość towaru leży w jego dobroci, a nie w niskiej cenie. Bucholc, Meyer, Kessler dobrze
to rozumieją i robią interesy na towarach solidnych.
– Robią, prawda, ale znacznie prędzej robi miliony Szaja, Grünspan i stu innych, i dla
dwustu nowych jest jeszcze wielkie miejsce i czas do zrobienia majątku.
– Otóż wątpię, czy starczy czasu tym stu nowym tandeciarzom do zrobienia pieniędzy.
– Aha, więc tylko dlatego chcesz uszlachetniać łódzką produkcję?
– Muszę się przecież liczyć z zapotrzebowaniami rynków, z przyszłością... Dobry, wysoki
gatunek może iść lepiej, więc go robić będę.
– Rozumiem cię dobrze, ale wielkiego zaufania nie mam do tego jutra, wolałbym dzisiaj
robić interesy. To, coś powiedział o wyrabianiu się wyższych zapotrzebowań u kupujących,
o ich zwiększaniu, to może być prawdą, o tym można by nawet obszerniej pomówić i napisać
piękny ekonomiczny artykuł, ale na tym trudno opierać fabrykę, z tego nie wyciągniesz
milionów.
Zamilkli obaj na długo i rozmyślali.
– Ile ci potrzeba?
– Muszę w sobotę mieć dziesięć tysięcy rubli.
– Hm... zapomniałeś o Müllerze! Przecież sam ci się ofiarował z pożyczką...
– Pamiętam, wiem, że na jedno słowo otworzyłby mi kasę na rozcież... ale... tego słowa
powiedzieć nie mogę... niestety, nie mogę...
– Jeśli idzie o fabrykę, o całą przyszłość, to ja bym się długo nie namyślał... ja bym wszystko
puścił... a powiedział to słowo... – szepnął znacząco Moryc.
– Nie mogę... choćbym chciał... nie mogę.
– A jeśli będziesz musiał?...
– Tymczasem tego musu jeszcze nie ma. Nie mówmy o tym!
Wstrząsnął się.
– Ty, Karol, jesteś przesądny, a to nie pomaga w interesach. Ty o wielu rzeczach już myśleć
umiesz, ale boisz się jeszcze je wprowadzać w życie. To cię może drogo kosztować, bo
na przesądy trzeba mieć duży grosz...
– Myślisz, że to, co nazywasz przesądami, to garderoba, którą w każdej chwili zmienić
można? To wgryzło się w krew i dlatego taka ciężka z nim walka, a ciężka i dlatego, że jeszcze
niezupełnie jestem przekonany o bezużyteczności tych przesądów, a czasami myślę... ale
mniejsza z tym.
– To źle. Z takimi głupstwami można być najlepszym kolorystą w świecie, ale trudno być
średnim nawet fabrykantem w Łodzi. Może się wahasz? Może masz ochotę powrócić do
Knolla, przyjmie cię... – drwił Moryc, skubiąc brodę nerwowo.
– Daj pokój. Nie powraca się do dzieciństwa.
– Nie, ale można z niego nigdy nie wyrastać.
Karol się nie odezwał, tylko uważniej spojrzał w jego oczy.
– Mogę ci dostarczyć pieniędzy.
– Pożyczysz?
– Nie, powiększę swój wkład spółkowy. Nie opłaci mi się pożyczać, a i tobie będzie wygodniej,
nie będzie ci ciężył termin spłaty, a przy tym w stosunku do wysokości wkładu mogę
się zająć częścią interesów fabryki, po cóż się masz zapracowywać! – mówił wolno, niedbale
prawie, z uwagą oglądając sobie paznogcie.
– Mógłbym ci wystawić weksle z sześciomiesięcznym terminem.
– Stanowczo pożyczka mi się nie opłaci, bo wolałbym te pieniądze puścić w ruch, obróciłbym w tym samym czasie kilka razy. Przyjmujesz?
– Dobrze, jutro pomówimy obszerniej. Dobranoc.
– Dobranoc! – szepnął Moryc nie odrywając oczów od paznogci, aby się nie zdradzić z radością, jaką mu sprawił ten interes, a gdy Karol wyszedł, zamknął za nim drzwi na klucz,
zasłonił okno, otworzył małą, wmurowaną w ścianę kasę ogniotrwałą, z której wyjął ceratową
kopertę, pełną notat i rachunków, i owiniętą w papier dużą paczkę banknotów.
Pieniądze przeliczył i schował je zaraz z powrotem.
– Gruba operacja! a jeśli się nie uda? – skrzywił się nerwowo z obrzydzeniem i spojrzał
na drzwi. Wydało mu się, że usłyszał kroki wielu osób i szczęk broni.
Uśmiechnął się z przywidzenia i z zapałem zabrał się do studiowania bilansu fabryki Borowieckiego.
Cały stan czynny i bierny jego interesów miał w notach i rachunkach, które mu skopiował
jego człowiek, pracujący w kantorze budowy.
Karol zaś, chociaż przystał pozornie na powiększenie jego udziału w spółce, obiecywał
sobie solennie, że musi się z tego wykręcić, że znajdzie jaki sposób wyeliminowania go zupełnie ze spółki.
Zbyt dobrze znał Moryca, aby mógł mu ufać.
A zresztą ta bezinteresowność dziwna u człowieka, dla którego rubel był bogiem jedynym,
a z jaką Moryc narzucał mu się od pewnego czasu, zastanawiała i czyniła go jeszcze ostrożniejszym.
Maksa się nie obawiał, bo znał jego uczciwość i wiedział, że Maksowi potrzeba tylko do
szczęścia wielkiej pracy i pozorów pewnej samodzielności.
Maks pragnął robić u siebie, ale było mu to dotychczas obojętnym, czy jego dziesięć tysięcy
rubli wkładu da mu dziesięć tysięcy procentu, czy też będzie żył tylko z pensji, jaką
miał pobierać za prowadzenie przędzalni i tkalni.
Moryca zaś się obawiał.
W tej walce podjętej w imię: „Kto kogo prędzej okpi”, musiał być nadzwyczaj ostrożnym.
Wzmianka o Müllerze wzburzyła nieco Borowieckiego.
Anka mieszkała już w Łodzi, w mieście wiedziano o jego narzeczeństwie, ożenić się z nią
musiał...
Przypominał to sobie dobrze i dosyć często, bo przecież jej pieniędzmi w połowie prowadził budowę.
Ale w głębi nie wierzył, że się z nią ożeni, i dlatego nie zrywał zupełnie z Madą, nie zaniedbywał krótkich, przypadkowych niby odwiedzin sąsiadów i mówienia dziewczynie wiele
znaczących grzeczności.
Prowadził podwójną grę zupełnie świadomie, ale jeszcze nie wiedział, na czym się ona
skończy, dokąd ją doprowadzić, bo chciał przede wszystkim skończyć fabrykę.
Przesądy, o których Morycowi wspominał, walki, jakie z nimi niby staczał, były to tylko
pewne myślowe pozostałości, przeżytki, rozpryski dawno leżącej w gruzach etyki, sumaryczne
zestawienia z automatycznych wyrazów, nic więcej, bo te przesądy, ich treść, zupełnie nie
kierowały jego wolą, jego postępowaniem i nie wpływały na postanowienia.
Nie przesądy mu przeszkadzały do ujawnienia swoich dążeń, do otwartego robienia tego, co
po cichu uważał za konieczne, a tylko pewna wstydliwość, wzgląd na ojca i gruba warstwa towarzyskiego
savoir-vivre’u141, zabraniająca czynienia źle w formach jaskrawych i brutalnych.
Był za dobrze wychowanym na to, aby robić łajdactwa, no i nie był organicznie zdolnym
do czynów, jakie by z zimną krwią i spokojnie popełnił Moryc.
Nie umiałby przecież podpalić własnej fabryki wysoko zaasekurowanej ani zarwać czyjego
zaufania, ani wyzyskiwać robotników. To byłoby dla niego zbyt ordynarnym, takimi środkami
brzydził się i czuł do nich pogardę człowieka kultury.
Tyle innych sposobów jest do zrobienia pieniędzy...
Zło miało dla niego wartość wtedy, jeśli było koniecznym i opłaciło się, cnotę kochał, bo
była piękniejszą, a uwielbiał, jeśli dawała zyski większe.
Myślał właśnie o tych i tym podobnych rzeczach, uśmiechał się nieco cynicznie i czuł dużo
goryczy i smutku rozmyślając nad sobą.
– A w końcu wszystkiego – śmierć! – szepnął i zabrał się do czytania listów.
Przeczytał tylko list od Lucy, w którym go błagała, aby jutro się z nią zobaczył koniecznie,
resztę zostawił na później i poszedł do pokoju Maksa, bo nie mówił z nim prawie od
pogrzebu matki.
– Cóż u ojca słychać? Nie miałem jeszcze czasu go odwiedzić. Trawiński weksle wykupił?
– Wykupił; ale to wszystko nie pomoże.
– Dlaczego?
– Stary już na nic. Dwadzieścia warsztatów jest czynnych z pięciuset! Trzy miesiące, pół
roku najwyżej, a fabryka zdechnie z nim razem.
– Czy się co nowego stało?
– Nie, tylko z większym rozpędem idzie do końca. Szwagierkowie go dogryzą, bo wystąpili urzędownie o uregulowanie działów po matce.
– Bardzo naturalne żądanie.
– I jemu też wszystko jedno, kazał im robić, co chcą tylko, kazał im sprzedać place, byle
mu pozostawili fabrykę samą. Całe dnie siedzi w kantorze z Józiem, chodzi na cmentarz, a w
nocy łazi po fabryce. Początki melancholii. No, ale mniejsza, chciałem ci powiedzieć, żebyś
zwrócił uwagę na Moryca.
– Dlaczego? Wiesz co? – zapytał żywo Karol.
– Jeszcze nic nie wiem, ale już z jego pyska widzę, że przeżuwa jakieś łajdactwo. Za dużo
plajciarzy przychodzi do niego.
XXVII
– Cóż tak żujesz? – zagadnął Karol rano przy herbacie.
– Interesy, grube interesy – odparł Moryc, odrywając oczy od szklanki z herbatą, którą trzymał w obu rękach, ale nie pił, głęboko zamyślony.
– To znaczy pieniądze?
– Duże pieniądze. Idę właśnie zrobić dwie operacje, które jeśli się udadzą, postawią mnie
na nogi. Ale pieniądze możesz mieć przed wieczorem. A co z bawełną zrobić?
– Nie sprzedawaj jeszcze, mam pewną ideę.
– Dlaczego Maks spojrzał na mnie jak zbój, nie przywitał się i poszedł?
– Nie wiem, wczoraj mi tylko wspominał, że nosisz w twarzy jakieś nowe łajdactwo, że
coś zamierzasz...
– On jest głupi, co ja za łajdactwo mogę nosić w twarzy, przecież ja mam twarz zwykłą,
porządnego człowieka twarz, nieprawdaż, Karol?
Oglądał się w lustrze starannie i swoim ostrym, jakby przyczajonym do skoku rysom nadawał dobroduszny wyraz.
– Nie dziw mu się, jest zgnębiony sprawami ojca.
– Radziłem mu dobrze; wziąć starego pod kuratelę, obezwłasnowolnić; w fabryce zaprowadzić
swoją administrację. Nie zgodził się, chociaż córki i szwagrowie chcieli. W ten tylko
sposób mogli coś uratować.
– Maks powiada, że majątek ojca, więc stary może go nawet zmarnować, jeśli mu się tak
podoba.
– On jest za mądry, żeby tak myślał szczerze, tam coś innego być musi.
– Może i nie być, bo bądź co bądź, to dosyć nieprzyjemne ogłaszać wariatem własnego
ojca.
– Ja też nie mówię, że przyjemna taka afera. Ojciec... duża rzecz, ale fabryka, interesy także są warte, aby dla nich coś poświęcić... Ty jak byś zrobił?
– Nie potrzebuję o tym myśleć, bo mój ojciec nie ma prawie nic...
Moryc się roześmiał wesoło i zamilkł, ubierał się do wyjścia, ale zwlekał, wymyślał Mateuszowi,
przebierał się kilka razy, przymierzał całe stosy krawatów.
– Ubierasz się jakby do oświadczyn...
– Może będą i oświadczyny... może... – odpowiedział, uśmiechając się blado.
Ubrał się wreszcie i wyszedł razem z Karolem, ale był tak roztargnionym, że dwa razy
powracał do domu po zapomniane przedmioty, a gdy wciskał binokle na nos, ręce mu drżały,
a upał, jaki się już podnosił, zdenerwował go jeszcze bardziej.
Drżał cały w sobie i nie mógł utrzymać laski, wylatywała mu kilka razy z rąk.
– Wyglądasz, jakbyś się czego bał.
– Zdenerwowany jestem, musiałem się przepracować – szepnął cicho.
Wstąpili razem do kwiaciarni, gdzie Karol kupił ogromny pęk róż i goździków i kazał go
natychmiast zanieść Ance. Chciał kwiatami załagodzić wczorajszą swoją brutalność.
Moryc poszedł do swojego kantoru na Piotrkowską, ale nic robić nie mógł; zajrzał do składów
bawełny, wydał polecenia Rubinrothowi, wypalił kilka papierosów, nie przestając ani na
chwilę myśleć o Grosgliku i o interesie, z jakim miał iść do niego.
Wstrząsał się od czasu do czasu febrycznie i wtedy bezwiednie dotykał ceratowej koperty
z pieniędzmi, jaką miał w kieszeni, i uspakajał się, na chwilę wracał mu swobodny wyraz
twarzy i odwaga, przenikała go energia i chęć natychmiastowego działania.
W jednej z takich chwil odważnie poszedł do Grosglika, ale cofnął się już sprzed kantoru,
spacerował czas jakiś po Piotrkowskiej i słuchając myśli, jaka mu przyszła w tej chwili, kupił
bukiet najpiękniejszych i najdroższych, jakie były, kwiatów, kazał je związać bardzo kosztowną wstążką i wypisawszy na swoim bilecie adres Meli Grünspan, wysłał, polecając zostawić
bilet razem z kwiatami.
Wpisał wydatek w notes pod tytuł: „nieprzewidzianych – osobistych”, ale „osobistych” wykreślił i napisał „firmowych”, i chociaż było dosyć wcześnie, poszedł do „kolonii” na obiad.
– Trzeba jeszcze obmyśleć – usprawiedliwiał się przed sobą.
W jadalnym sprzątano porozkładane roboty i nakrywano do obiadu, w drugim pokoju turkotały maszyny i słychać było głosy rozmów.
Stołownicy schodzili się z wolna.
Najpierw przyszedł Malinowski i cicho usiadł pod ścianą, był taki zbiedzony i smutny, że
pani Stefania przysiadła się do niego.
– Co panu jest?
– Chory jestem... chory!
Przesuwał palcami po czole, westchnął i wpatrzył się w nią zielonymi oczami tak boleśnie,
że nie wiedząc, co mówić – odeszła.
Nic się nie odzywał, gdy już zebrali się wszyscy i jeść zaczęli, dopiero gdy przyszedł Horn
i usiadł przy nim, powiedział mu cicho:
– Wiem, gdzie ona mieszka.
– Kto?
– Zośka, w Stokach, w pałacu Kesslera...
– Zajmujesz się nią jeszcze?
– Nie, nie... ale byłem ciekawy, gdzie mieszka.
Zamilkł.
– Wiecie, państwo, że Grosman, zięć Grünspana, aresztowany? – zapytał Horn.
– Wiemy, wiemy. Odpocznie sobie ptaszek, ochłodzi się od fajerów142...
– Grosman to szwagier pięknej panny Meli? – zagadnęła pani Stefania.
– Tak. Niedawno stało mu się nieszczęście, spaliła mu się fabryka, biedny człowiek, byłby
się pocieszył asekuracją, a tu go cap za kołnierz i do kozy.
– Pomyłka. Grosman jeszcze dzisiaj będzie wolny! – odezwał się Moryc.
– Oni są zawsze niewinni, oni się zawsze mylą, biedny naród ci Żydzi... – drwił Sierpiński
i zaczął wymyślać i dowodzić Morycowi, że jego rasa jest najpodlejszą na świecie.
– Gadaj pan zdrów, to panu dobrze zrobi na trawienie, ale czemu to pan tego nie powie
swojemu pryncypałowi Baruchowi, pan myślisz może, że on szlachcic? – odpowiadał pobłażliwie Moryc, bawiąc się zacietrzewieniem Sierpińskiego, którego zaczęli popierać inni tak
gorąco, że aż się zawiązała kłótnia.
– Panie Horn, niech pan tutaj siądzie przy nas – wołała Kama, robiąc mu miejsce.
– Ja chcę się pana o coś spytać – dopowiedziała, gdy usiadł przy niej.
– Słucham z uwagą.
– Czy pan ma metresę? – zawołała głośno.
Umilkli wszyscy ze zdumienia, a potem wielki wybuch śmiechu rozległ się w całym pokoju.
– Co ty wygadujesz, dziewczyno! – krzyknęła rozczerwieniona ciotka.
– No, cóż w tym złego! Przecież w każdym francuskim romansie młodzi ludzie mają swoje
przyjaciółki – tłumaczyła się nie zmieszana.
– Papuga jesteś, powtarzasz słowa, których znaczenia nie rozumiesz po polsku.
– Jezus! nic nie rozumiem, za co ciocia krzyczy na mnie!
Wzruszyła ramionami i poszła do saloniku, ale gdy przyszedł za nią Horn, zawołała porywczo:
– Ja jestem papuga i z panem wcale nie mówię.
– Ciocia tak Kamę nazwała, a nie ja. Chciałem się dowiedzieć, dlaczego się Kama ze mną
nie przywitała? Dlaczego Kama mnie tyranizuje? Dlaczego Kama robi miny? Co?
– Kama min nie robi, Kama nie tyranizuje, ale niech Horn idzie sobie do szansonistek, nałobuzerkę... Ja wiem wszystko, wszystko...
– Cóż to Kama wie? – zapytał poważnie, tłumiąc wesołość.
– Wszystko, wszystko, że pan niegodziwy, niedobry, obrzydliwy, łobuz... Pan Fiszbin powiedział mi, dlaczego to pan w niedzielę u nas nie był... Był pan w „Arkadii”!... Upił się pan,
śpiewał pan... i... i... całował pan te... Ja pana nienawidzę, ja się panem brzydzę...
– A ja Kamę kocham jeszcze więcej.
Chciał ją ująć za ręce, ale się wyrwała i uciekła za stół.
– To tak, jak pan był nieszczęśliwy, to pan do nas przychodził, żebyśmy pana pocieszały,
żebyśmy kompresy przykładały panu na głowę, żebyśmy płakały nad panem.
– Kiedyż ja to byłem taki nieszczęśliwy? – zapytał Horn.
– Kiedy? a zanim pan dostał miejsce u Szai.
– Nigdy nie czułem się nieszczęśliwym, a wtedy właśnie bawiłem się najlepiej, bo mia-łem czas.
– Jak to! nie był pan nieszczęśliwym? – zawołała, przyskakując do niego.
– Nigdy.
– I nie jest pan nieszczęśliwym? – pytała gorączkowo, głosem pełnym łez, żalu i oburzenia.
– Ani mi się śniło. Kama, co tobie?
– Pan nie był nieszczęśliwym!... A ja się modliłam za pana, a ja dałam na mszę na pańską
intencję, nie kupiłam kapelusza, bo nie śmiałam stroić się; płakałam, myślałam ciągle o panu,
nie sypiałam, byłam taka nieszczęśliwa, a pan nie był nieszczęśliwy! O mój Boże... mój
Boże, jaka ja jestem nieszczęśliwa! – szeptała urywanym, gorączkowym, pełnym głębokiego
żalu głosem i łzy jak groch zaczęły się toczyć coraz gęściej po jej twarzy.
– Kama moja! Dziecko drogie, Kama! dzieciaku cudny! – szeptał porwany i rozrzewniony,
całując ją po rękach.
Kama wyrwała je, zasłoniła sobie twarz i przez łkanie wołała:
– Ja pana już nie kocham! Żeby pan był nieszczęśliwym... to bym... to bym... za panem
poszła w ogień... na śmierć... ale... pan jest obrzydliwy... zły człowiek. Pan nie jest nieszczęśliwy...
pan mnie oszukiwał...
Płakała spazmatycznie, Horn już nie wiedział, co robić, próbował się tłumaczyć, ale Kama
nie chciała słuchać, a jemu pomimo rozrzewnienia śmiać się chciało z jej dzieciństwa, więc
usiadł przy niej. Odsunęła się gwałtownie, pochwyciła pieska z kanapy i zastawiając się nim
wołała:
– Gryź go, Picolo, gryź, bo to niedobry człowiek, oszukał Kamę, bo go już nie kocham.
Uśmiechnął się i zwrócił się ku wyjściu, bo i fabryki zaczęły już ryczeć swoją pieśń poobiednią.
– Pan się nawet ze mną nie żegna? To pan mnie nawet nie przeprasza? – zawołała prędko,
ocierając łzy. – Dobrze. Od dzisiaj się nie znamy. Dobrze. Od dzisiaj będę chodziła na spacer
z Malinowskim albo z Krzeczkowskim, albo z Blumenfeldem, albo z tymi, z którymi będzie
mi się podobało. Tak, tak, zrobię to, jak ciocię kocham, żeby pan nie myślał, że idzie mi
o pańskie towarzystwo...
– I mnie wszystko jedno, bo się będę lepiej i weselej bawił w „Arkadii” niż z Kamą.
– Wszystko mi jedno, niech je pan całuje, niech się pan upija jak Bum-Bum.
– A więc żegnam Kamę na zawsze – zawołał patetycznie i wyszedł.
Patrzyła srogo za nim, z kamienną obojętnością słuchała zamykania drzwi, ale gdy usłyszała, że już schodzi po schodach, zrobiło się jej strasznie żal, że może już naprawdę nie
przyjdzie.
Wyjrzała oknem, widziała, jak przechodził na drugą stronę Spacerowej i znikał w bocznej
uliczce, wtedy ciężko upadła na kanapkę, przycisnęła Picola do piersi i wybuchnęła:
– Picolo mój jedyny, jaka ja jestem nieszczęśliwa!
Ale nie mogła płakać, przejrzała się w lustrze, poprawiła rozwichrzoną czuprynę, krokiem
poważnym poszła do ciotki, wzięła ją za rękę i z tajemniczą twarzą przyprowadziła do saloniku,
a rzucając się jej na szyję, zawołała tragicznie:
– Już się stało! Już się nigdy nie zobaczymy z Hornem! Ciociu, jaka ja strasznie jestem
nieszczęśliwa!
Ale zobaczywszy, że ciotka nie okazuje zbytniego zainteresowania, odsunęła się i zapytała
boleśnie, z wyrzutem:
– I ciocia nawet nie płacze?
– Cóż to znowu za bziki?
– Panno Kamo, czy dzisiaj dostanę buzi na do widzenia – wołał Moryc, uchylając drzwi
z przedpokoju.
– Picolo pana pocałuje! – zawołała rzucając się z psem do niego, ale Moryc nie czekał
i wyszedł.
Na ulicy znowu zaczął się ociągać i zwlekać z pójściem do Grosglika; zaczął przypominać
sobie, czy nie ma gdzie indziej pilniejszego interesu do załatwienia, potem, że musi się
w pewnej sprawie widzieć z Kesslerem, że powinien zajrzeć do domu.
Przemógł się wreszcie i wszedł do kantoru bankiera.
– Szef u siebie? – zapytał witając się ze Stachem Wilczkiem.
– Jest. Od paru dni ciągle posyła po pana.
– Skończyłeś pan z Grünspanem?
– Dopierośmy zaczęli, jesteśmy w piętnastym tysiącu...
– I jeszcze nie koniec? – zapytał ze zdumieniem.
– Nie jesteśmy nawet w połowie.
– Nie przerachuj się, Wilczek! Ja panu dobrze życzę.
– Radziłeś mi pan sam przecież trzymać się mocno.
– Radziłem? ja radziłem? Być może, ale wszystko ma swoje maximum – mówił niezadowolony,
bo radził mu przyciskać Grünspana wtedy, gdy nie miał zdecydowanych zamiarów
na Melę, ale teraz gniewało go to serdecznie.
– Ale, przyjdź pan do kantoru Borowieckiego podpisać kontrakt na dostawę węgla.
– Dziękuję panu bardzo... bardzo – szeptał uradowany Wilczek, ściskając mu ręce.
– Tylko mam z panem coś do pogadania.
– Powiedz pan otwarcie, co mam dać za to?
– Określimy później. Mam na pana większe zamiary. Za pół godziny wyjdę, odprowadź
mnie pan, wtedy to pomówimy.
Moryc wolno ściągnął palto, zatarł ręce i raz jeszcze spojrzał na zaciemnioną gwałtownie
ulicę, bo deszcz zaczął padać i brzęczeć po szybach.
– Co będzie, to będzie, dobrze będzie – myślał i wszedł do gabinetu bankiera, który na
jego widok zerwał się z krzesła.
– Jak się pan ma, jak się kochany pan ma! – wołał całując go. – Ja byłem tak niespokojny
o pańskie zdrowie! To bardzo niepoczciwie zostawiać swoich przyjaciół w takiej
długiej niepewności. Myśmy się wszyscy kłopotali o pana! Nawet Borowiecki bardzo się
pytał o pana.
Moryc się uśmiechnął nieznacznie z tej troskliwości.
– Cóż wełna? A jednak ja się grubo stęskniłem za panem.
– Dziękuję. Pan jesteś bardzo dobry człowiek.
– Kto może mówić inaczej o mnie! Ja wczoraj dałem dwadzieścia pięć rubli na kolonie
letnie. Patrz pan, tu stoi to wydrukowane!
Podsunął mu gazetę.
– Cóż nasza wełna? – zapytał dość niecierpliwie.
– Pan wiesz, jak place idą w górę, jak cegła podskoczyła, co?
– Wiem, bo my trochę robimy w placach. Zacznie się w Łodzi duży ruch. Słyszałeś pan co
na mieście o Grosmanie? – zapytał nieco ciszej.
– Policja... tak...
Uśmiechnął się.
– Sza... sza... – syknął, obejrzał się na wszystkie strony, zajrzał do kantoru, czy kto nie
podsłuchuje, i mówił mu do ucha: – Jego wczoraj prawie aresztowali.
– Już wczoraj wieczorem o tym słyszałem, zaraz po przyjeździe, że go zupełnie
aresztowali.
– Łódź to jest bardzo plotkarskie miasto. Oni się zaraz potrzebują interesować wszystkim.
Co to komu do tego, co drugi robi! Grosmana denuncjowali, ale jemu nic nie zrobią, bo on
jest czysty jak ja.
Moryc znowu się uśmiechnął dwuznacznie.
– Ale czy to potrzebne, żeby policja się mieszała do prywatnych interesów?
– Pan wysoko angażowany w tym interesie?
– Na całe trzydzieści tysięcy! On byłby się wylizał trochę! No, cóż, nieszczęścia chodzą
i po fabrykach, i po ludziach, i po towarach, a asekuracja droga i płacić potrzeba za darmo!
Jak kto ma pech, to mu i ogień zdechł...
– Nic mu się nie stanie, Grosman uczciwy człowiek.
– Mówię to samo, ja bym nawet za niego zaręczył, ale cóż pan poradzisz, jest tyle łajdaków
w Łodzi, co gotowi przysięgać, że widzieli, jak on... bo ja już wiem, czego oni nie powiedzą. Cóż z naszą wełną?
– Kupiłem i zaraz sprzedałem za gotówkę.
– To dobrze, bo mnie dzisiaj dużo potrzeba gotówki.
– Komu nie potrzeba dużo gotówki! – powiedział melancholijnie Moryc.
– Pan ją będziesz miał, bo pan masz głowę. Masz pan przy sobie pieniądze?
– Nie mam – odparł wolno i spokojnie, chociaż serce uderzyło mu mocniej.
– Przyślij mi pan przed czwartą koniecznie, mam wekslowe wypłaty. Dużo zarabiamy? –
zapytał częstując go cygarem.
– Ja zarabiam dosyć, ale pan...
– No, przecież do spółki, mój kapitał... – zaczął prędko.
– Kapitał mój, bo jest u mnie – rzucił Moryc zapalając cygaro.
Bankier nie usłyszał dobrze czy nie mógł uwierzyć lub zrozumieć, bo odbierając od niego
zapałkę, zapalał swoje cygaro i mówił:
– Umówiliśmy się na dziesięć procent po odtrąceniu kosztów.
– Zapłacę panu dziesięć procent rocznie, ale kapitału nie zwrócę – ciągnął spokojnie Moryc.
– Co? Co pan gadasz? Pan masz małe rybki w głowie! – krzyknął.
– Mówię panu otwarcie, że pieniądze ulokowałem w swój interes.
– Moje pieniądze!
– Pańskie pieniądze. Pożyczyłem od pana na długi termin.
Bankier odskoczył, stał chwilę zdumiony, nie wierząc uszom własnym.
– Panie Moryc Welt, wypłać mi pan natychmiast moje trzydzieści tysięcy marek!
– Panie Grosglik, pieniędzy panu nie oddam, wziąłem je dla siebie, potrzebne mi są do
poprowadzenia większego interesu, zapłacę od nich dziesięć procent rocznie, a oddam, jak
się dorobię – mówił zimno Moryc i już odzyskał zupełny spokój i równowagę.
– Pan zwariowałeś! Pan jesteś chory, zmęczony drogą i interesami, odpocznij pan trochę.
– Antoni! przynieś wody szklankę! Antoni! przynieś wody sodowej! Antoni! przynieś butelkę
szampańskiego – zmieniał gorączkowo rozkazy, podbiegając za każdym razem do służącego stojącego w progu. – To te upały uderzają do głowy, ja wiem, mnie samego o mało
już którego dnia szlak nie trafił... Kochany pan Moryc, prawda, pan jesteś bardzo blady, pana
pewnie serce boli, może zawołać doktora?
Moryc uśmiechnął się drwiąco z jego wystraszonej miny.
– Uspokój się pan trochę. Zaraz, ja tu mam kolońską wadę, wytrę panu głowę.
Zmaczał chustkę i chciał ją położyć na skroniach Moryca.
– Daj pan pokój, jestem zupełnie zdrów i przytomny.
– To mnie bardzo cieszy. Aj, aj! jak mnie pan przestraszył, to się na moim zdrowiu odbije.
Ale pan jesteś dowcipny, ha, ha, ha! żeby mi takiego figla urządzić, a ja się szczerze przyznam,
że uwierzyłem, ha, ha, ha! to mi się podoba. No, daj no pan pieniądze, bo w kasie czekają na nie. Bardzo dowcipne, bardzo...
– Nie mam. Powiedziałem już panu, że pożyczyłem je sobie.
– Co to jest? To gwałt, to złodziejstwo! to rozbój w biały dzień! – krzyczał rzucając się ku
niemu.
Ale Moryc ściskał silniej kij w ręku i spojrzał zimno.
– Panie Blumenfeld, kaź pan telefon połączyć z policją! – krzyknął do kantoru. – Ja z panem
pogadam inaczej! Ty złodzieju! Ja cię każę zgnoić w kryminale, wyszlę na Sybir, okuję
w kajdany!
– Cicho pan bądź, bo pana wsadzę do kozy za obelgi, a policją pan nie strasz... Gdzież są
dowody, że te pieniądze, któreś mi pan dał w czeku na Lipsk, są pańskie, a nie moje, co? –
zapytał zimno.
Bankier oprzytomniał, usiadł i długo patrzył na niego, patrzył z nieopowiedzianym uczuciem
bezsilnej wściekłości i żalu, aż mu łzy zaszkliły się w oczach.
– Idź, Antoni, już niczego nie potrzeba. On się ocuci w więzieniu! – dodał ciszej, złamanym
głosem.
– Nie gadaj pan głupich słów na próżno, bo mi się to przestaje podobać. Mówmy ze sobą
jak ludzie.
– A ja panu tak wierzyłem, ja pana tak uważałem jak syna, co to jak syna, jak syna i córkę
razem, a pan zrobił takie łajdactwo, takie łajdactwo, co pana Pan Bóg może skarać za to, bo
tego się nie robi przyjacielowi, który zaufał na całe trzydzieści tysięcy...
– Nie zawracaj pan głowy. Pożyczyłem od pana trzydzieści tysięcy marek na termin nieograniczony,
bo muszę zacząć duży interes. Wystawię panu zobowiązanie, nawet kiedyś je
spłacę, a tymczasem pieniądze już poszły w ruch.
– W Berlinie, ja wiem gdzie... w Amor Saale... ja wiem... – szeptał zgnębiony.
– Pomówmy nareszcie po przyjacielsku – zawołał zniecierpliwiony Moryc.
– Pan jesteś złodziej, nie przyjaciel! Oddaj pan pieniądze! – krzyknął porwany znowu
żalem i rzucił się do rewolweru, leżącego w półotwartej szufladzie biurka, ale szufladę zatrzasnął, zamknął, klucz schował do kieszeni i zaczął się rzucać po pokoju, klął, wymyślał,
przyskakiwał z pięściami do Moryca, ale ten siedział z kijem w ręku, uśmiechał się drwiąco,
a gdy bankier uspokoił się nieco, zaczął opowiadać mu swoje plany:
– Ja mam trzydzieści lat... czas mi zacząć... Mam dobry plan, a nie miałem pieniędzy. Cóż
pan chcesz, z agentury można żyć, ale kapitałów nie będzie, a i tak żyło się kredytem; gdyby
zlikwidować przyszło, miałbym parę tysięcy długów na czysto... Teraz dam sobie radę. Pan
mi pożyczyłeś pieniędzy, to muszę panu opowiedzieć, na co były mi potrzebne. Borowiecki
jest osaczony, gotówki już nie ma, ciągnie lichwiarskim kredytem, ja mu dam pieniądze...
a przy sposobności wejdę do zupełnej spółki i już tak dalej pokieruję, że on będzie tylko dyrektorem
w swojej fabryce... Mam dobry plan. On ma w fabryce swojej gotówki czterdzieści
tysięcy, to można od niego zainkasować w rok... dwa, wyjdzie na czysto. Wszystko obmyśla-łem i ręczę panu, że się powiedzie! – mówił spokojnie Moryc, popierając swoje wywody szeregiem
cyfr i rozmaitych podstępów, łajdactw, oszustw, którymi chciał zabić Borowieckiego.
Mówił długo, wyczerpująco, otwarcie.
Bankier się uspakajał, gładził już palcem bokobrody, pociągał nosem, jakby wyczuwając
padlinę, przy której i on mógłby się pożywić, błyskał oczami, uśmiechał się, bo zaczynał go
porywać ten projekt łajdacki, zapomniał nawet, że to jego pieniędzmi będzie prowadzona ta
kampania, przytakiwał całym sercem, czasem rzucił jakie słowo, jakiś plan uboczny, który
zaraz Moryc chwytał w lot i uzupełniał, wcielał do swojego projektu i budował dalej, mówiąc
coraz ciszej i poufniej.
Grosglik napił się wody, otworzył lufcik i krzyknął do ludzi, wywożących ze składów platformy
naładowane wańtuchami wełny:
– Zaczekać na podwórzu!
– Deszcz, wełna zamoknie.
– Zaczekać, mówię ci, chamie!
Zatrzasnął lufcik, spoglądał czasami w zadeszczone niebo i szybko coś pisać zaczął.
Moryc umilkł i zapatrzył się na szereg wozów moknących na coraz gęstszym deszczu, a w
końcu rzekł spokojnie:
– Wełnie niewiele przybędzie wagi, bo widzę, że wańtuchy nowe.
– Pan jesteś za... sprytny! – odezwał się bankier i kazał pokryć wełnę oponami.
– Ja znałem dobrze pańskiego ojca – zaczął znowu, uprzejmie podając mu cygaro.
– Mądry człowiek, tylko głupią plajtę zrobił.
– Jak się komu nieszczęści, to i z pięści zachrzęści! – rzekł sentencjonalnie.
– Cóż pan powiesz na mój plan?
– A pańska matka była moją kuzynką, pan wiesz?
– Sprzedawała resztki na Piotrkowskiej i trochę na fanty dawała...
– Pan jesteś do niej podobny, ona była śliczna kobieta, obszerna, duża kobieta. Ja panu
coś powiem. Pan masz głowę, pan mi się podobasz... A że ja lubię, jak młodzi mają rozum,
że ja lubię mądrym pomagać, to ja panu pomogę. Mnie się podoba pański projekt.
– A ja wiedziałem, że pan jesteś mądry człowiek.
– Zrobimy spółkę.
– Dasz pan pieniędzy?
– Dam panu.
– Dużego kredytu?
– Wyrobię panu.
– Dobrze, to możemy się pocałować na początek spółki.
– Ślicznie! Lepiej się sto razy pocałować, jak raz stracić trzydzieści tysięcy.
Obszernie przedyskutowali punkty przyszłej spółki i ułożyli program działania.
– To jeden interes, idę zrobić drugi, oświadczyć się.
– Jaki posag?
– Mela Grünspan.
– Poczekaj pan, niech oni tę sprawę z Grosmanem wpierw skończą.
– Właśnie teraz zgodzą się prędzej, bo może im co pomogę.
– Bardzo mi się podobasz, Moryc, tak mi się podobasz, że gdyby moja Mery była dorosła,
dałbym ją panu, a ona ma sto tysięcy.
– Za mało.
– Dałbym sto dwadzieścia, poczekaj pan rok.
– Nie mogę. Za rok dwieście, nie opłaci mi się taniej czekać.
– Mniejsza z tym, a przyjdź pan do mnie w niedzielę na obiad, będzie trochę gości z Warszawy,
a potem ja panu powiem jeden mały plan, od którego pachnie milionem.
Ucałowali się raz jeszcze najbardziej po przyjacielsku, co nie przeszkadzało, że bankier
mu przypomniał, aby napisał rewers na te trzydzieści tysięcy.
– Pan mi się tak podobasz, że ja się już w panu zakochałem – wołał bankier rozpromieniony,
chowając rewers do kasy.
Moryc zabrał z kantoru Wilczka i wyszedł, ale w bramie domu stał jakiś człowiek z miną
złodzieja i zastąpił Stachowi drogę.
– Przepraszam, przyjdę do pana jutro, bo muszę z tym obywatelem się rozmówić – tłumaczył się Stach, skinął mu głową, rzucił jakiś znak człowiekowi i poszedł przez Dzielną ku
kolei.
XXVIII
– Chcieć, a wszystko się stanie! – myślał Moryc, idąc ulicą.
Chciał, i ma teraz w kieszeni trzydzieści tysięcy marek.
Dotykał ręką ceratowej koperty z przyjemnością.
Chce zjeść Borowieckiego, ma apetyt na jego pieniądze i na pracę jego – i zje.
Chce się ożenić z Melą: ożeni się, z pewnością się ożeni.
Nie rozumiał w tej chwili niepodobieństw.
Pierwsza wielka wygrana rozpierała go dumą i szaloną pewnością sił własnych.
– Trzeba mieć tylko odwagę chcieć – myślał i uśmiechał się do słońca, które wychyliło się
nad miasto i wesoło rozbłyskiwało w lśniących od deszczu trotuarach i dachach.
– Muszę sobie co zafundować za to – szepnął, przyglądając się wystawie jubilerskiej.
Wszedł do sklepu; podobał mu się bardzo pierścionek z wielkim brylantem, ale usłyszawszy
cenę ochłonął i wyszedł nie kupiwszy.
Poszedł natomiast do sklepu galanteryjnego i kupił rękawiczki i krawat.
– Pierścionek i tak muszą mi kupić na zaręczyny – myślał i szedł już, aby zaraz z miejsca
załatwić ten drugi interes, z Melą.
Od swatki, która po cichu obrabiała jego sprawę w rodzinie Grünspanów, wiedział o zerwaniu
z Wysockim i o tym, że Bernard Endelman oświadczył się listownie i dostał odkosza,
i dlatego podobno przeszedł na protestantyzm i miał się żenić z jakąś „małpą francuską”.
Wiedział również, że kilku synów dobrych firm reflektowało na Melę, ale na próżno.
– Dlaczego ona może mnie nie zechcieć?
Bezwiednie przejrzał się w jakiejś wystawowej szybie i uśmiechnął się do własnego odbicia.
Był bardzo przystojnym. Pogładził kruczą brodę, nasadził głębiej binokle i szedł dalej
rozważając swoje szanse.
Pieniędzy miał trochę, kredyt przez Grosglika wielki, skrupułów żadnych, więc najświetniejszą przyszłość widział przed sobą.
Mela była bardzo piękną partią i od dawna czuł do niej wielką sympatię. Ma ona wprawdzie
swoje polskie fanaberie, lubi szlachetność, wspomaganie i rozmowy o wzniosłych rzeczach,
ale to kosztuje niewiele i dobrze robi w salonie. On sam kiedyś za studenckich czasów
w Rydze ileż razy podnosił podobne tematy, ileż pięknych rzeczy mówił, jak piorunował na
współczesny ustrój, był nawet socjalistą przez dwa semestry, a przecież dzisiaj to mu nic nie
przeszkadza w robieniu interesów, dobrych interesów.
Rozmyślał, uśmiechając się, bo mu się przypomniała przestraszona twarz Grosglika.
– Moryc, zaczekaj.
Odwrócił się szybko.
– Szukam cię po całym mieście – mówił Kessler, ściskając mu rękę.
– Interes?
– Chciałem cię prosić do siebie na dzisiejszy wieczór, będzie parę osób.
– Mała domowa knajpa? jak w przeszłym roku, co?
– Nie, przyjacielska herbata, pogawędka i kilka niespodzianek...
– Niespodzianki tutejsze?
– Import, ale będą i miejscowe dla amatorów. Przyjdziesz?
– Dobrze. Kurowskiego prosiłeś?
– Mam już dosyć polskiego bydła w fabryce, niechże będę wolny od niego chociaż w domu.
On mnie drażni miną wielkiego pana, któremu się zdaje, że łaskę robi podając komu rękę.
Verfluchter! – zaklął cicho.
– Gdzie idziesz? Mogę cię podwieźć, bo powóz na mnie czeka.
– Aż na Drewnowską.
– Widziałem w tej chwili Grosmana, puścili go za kaucją.
– O, to nowina, bo ja właśnie idę do Grünspana.
– Podwiozę cię, muszę tylko wstąpić do fabryki na chwilę...
– Czy te niespodzianki... będą i z twojej fabryki?
– Właśnie chcę wybrać co z przędzalni.
– I tak od razu na apel będą gotowe?
– Wytresowane są, a zresztą jest sposób: Nie – to precz z fabryki.
Moryc się zaśmiał, wsiedli do powozu i w kilka minut stanęli przed gmachami fabryki
Endelman et Kessler.
– Zaczekaj chwilę.
– Wiesz, pójdę z tobą, mogę ci być pomocnym w ocenie...
Przeszli wielkie podwórze i weszli do niskich budynków, oświetlonych z góry, mieszczących w sobie pralnię wełny, sortownię, gręplarnię i przędzalnię.
Przy długich pralnicach, chlapiących dookoła wodą, pracowali tylko mężczyźni, ale przy
gręplach rozlegały się kobiece głosy, które umilkły natychmiast po wejściu Kesslera.
Robotnice oniemiały, z wlepionymi oczami w maszyny stały jak szeregi automatów, otoczone
wałami wełny niby brudną pianą tego szumiącego morza maszyn, zwojami pasów i kół
warczących dziko, bezustannie.
Kessler szedł naprzód, głowę wcisnął w ramiona, przygarbił się i szedł wolno, ruszając
szczękami obrośniętymi czerwonym włosem: ze spiczastej głowy i z długich, ostro zakończonych
uszów podobny był do nietoperza czatującego na zdobycz.
Małymi oczkami uważnie oglądał najmłodsze i najprzystojniejsze robotnice, które z wolna
pod tym taksującym spojrzeniem czerwieniły się, ale nie podnosiły oczów.
Przy niektórych przystawał, pytał się o robotę, oglądał wełnę i zapytywał Moryca po niemiecku:
– Cóż na to powiesz?
– Resztka dla parobków – odpowiadał z pogardą, ale przy jednej rzekł:
– Ta ma pyszny fason, szkoda, że piegowata...
– Ładna, musi mieć białą skórę! Milner! – krzyknął na majstra, prowadzącego salę.
Gdy tamten stanął przed nim, cicho pytał się o nazwisko dziewczyny i zapisał je w notesie.
Poszli dalej, przechodząc dwa razy salę w różnych kierunkach, nie mogąc nic więcej wybrać
odpowiedniego, bo robotnice były przeważnie brzydkie, wynędzniałe i zniszczone przez
pracę.
– Chodźmy do przędzalni, tutaj już nic się nie wyłowi, same resztki.
W przędzalni białej, jakby zasypanej śniegiem wełny, zalanej światłem padającym z góry
przez szklane dachy, panowała dziwna, ogłuszająca cisza.
Wszystkie maszyny były w szalonym ruchu, pracowały jakby w skupieniu wielkim, z zapartym
oddechem, bez hałasu, czasami tylko rozległ się ostry, krótki skowyt kół rozpędowych
i milknął zalany oliwą, porwany przez miliardy drgań, co jak ledwie wyczute pomruki burzy
szalały nad maszynami.
Czarne, rozstrzęsione pasy i transmisje podobne do zwojów wężów z sykiem goniły się
wciąż, rzucały się do sufitu, opadały na błyszczące koła, które obracały, przewijały się wzdłuż
ścian, leciały wskroś sufitów, powracały i otaczały z obu stron długie przejścia przez sale jakby
pasami czarnej, szalejącej w ruchu przędzy, przez którą niewyraźnie się rysowały ruchy
salfaktorów, podobnych do szkieletów potwornych ryb przedhistorycznych, które skośnym
ruchem biegły naprzód, chwytały białymi zębami szpulkę wełny i cofały się ze zdobyczą,
snując za sobą setki białych nici.
Robotnicy, jakby przykuci do maszyny, zapatrzeni w przędzę, poruszali się automatycznie,
biegli za salfaktorami, cofali się przed nimi, błyskawicznie sczepiali pęknięte nici i głusi,
i ślepi na wszystko, co było za nimi, pilnowali ruchów bestyj.
– Tamta czarna, przy przędzy zwijanej, co? – szepnął Kussler wskazując w drugą połowę
sali, gdzie zwijano i motano przędzę, na silną brunetkę o pysznie rozwiniętych kształtach,
dobrze się rysujących przez lekką sukienkę i koszulę z rękawami, zapiętą pod szyję, bo z powodu
strasznego gorąca wszystkie pracowały rozebrane do możliwości.
– Wspaniała, wspaniała. Nie znacie się jeszcze?
– Dopiero miesiąc robi u nas. Chodził już koło niej Hausner, wiesz, nasz chemik, ale mu
szczerze odradziłem.
– Wejdźmy tam – szepnął Moryc z iskrzącymi oczami.
– Pilnuj się, żeby cię jaka maszyna na przywitanie nie wzięła w tryby.
Przechodzili ostrożnie wąskimi przejściami, z obu stron których pracowały maszyny, zwijające przędzę na wielkie wrzeciona i kręcące ją w podwójne nici.
Rozpylacze wody działały nieustannie; drżący pył wodny, podobny do rozprysków tęczy,
siał się i opadał na maszyny, ludzi, stosy przędzy śnieżnej, na te dziesiątki tysięcy wrzecion
okręcających się dookoła siebie z przejmującym szmerem, podobnych w jaskrawym świetle
słońca, padających z góry, do tysiąców białych wirów, szalejących w różowawych świetlistych
nimbach.
Kessler wynotował jeszcze dwie dziewczyny i wyszli przeprowadzani nienawistnymi spojrzeniami.
Przechodzili obok maszyn głównych; na progu wieży, w której szalało bezustannie to potworne
rozpędowe koło, stał stary Malinowski, z fajką w zębach i z rękami w kieszeniach, nie
zdjął czapki przed Kesslerem ani mu nawet głową nie kiwnął, stał w wyzywającej postawie
i patrzył ponurym, żarłocznym wzrokiem.
Kessler drgnął nieco spotkawszy się z jego oczami, zrobił ruch jakby chcąc się cofnąć, ale zmiął
w sobie obawę i umyślnie wszedł do wieży, obejrzał łoża, w których jak dwie ręce poruszały się
tłoki i obracały to koło-potwór, świszczące dziko w swoim szalonym bezustannym locie.
– Nic nowego? – zapytał półgłosem Malinowskiego, przyglądając się skrzeniom i błyskom
powietrza, otaczającego rozbiegane koło świetlistym nimbem.
– Miałem mały interes do pana... – powiedział jakoś cicho stary posuwając się ku niemu.
– W kantorze prośby, nie mam czasu – rzucił nerwowo i śpiesznie wyszedł, bo bardzo mu
się nie podobał głos Malinowskiego i jego ruch.
– Ten smolipysk nie jest przyjemnym – zauważył Moryc.
– Tak... tak... trochę kły szczerzy, muszę mu dać nogą w zęby – szepnął Kessler.
W kantorze dał zaufanemu notatkę tyczącą się wybranych dziewczyn, który wiedział, jak
dalej postąpić, i natychmiast odwiózł Moryca na Drewnowską.
– Po szóstej konie będą czekały przed twoim kantorem – powiedział Kessler na rozstanie
i odjechał znikając zaraz w kurzawie drogi, jaka się podniosła za powozem.
– Gruby łajdak! – pomyślał o nim Moryc wchodząc do Grünspanów.
XXIX
U Grünspanów trafił na familijną naradę.
Grünspan biegał po pokoju, krzyczał i bił pięścią w stół, Regina siedziała pod oknem
i również krzyczała, płacząc ze złości na przemian, stary Landau siedział przy stole w wielkiej
jedwabnej czapce zsuniętej na tył głowy i odwinąwszy ceratę, pisał kredą długie kolumny
cyfr, Grosman jakiś blady i zmęczony leżał na kanapce i puszczał melancholijnie kłęby
dymu, a czasami z ironią spoglądał na żonę.
– To jest złodziej, to jest największy łódzki złodziej! Mnie przez niego szlag trafi... on
mnie zabija! – krzyczał stary.
– Kiedyś wyszedł stamtąd? – zapytał Moryc Grosmana.
– Przed godziną.
– Cóż, bardzo tam przyjemnie? – szeptał drwiąco.
– Przekonasz się sam, nie minie cię to przecież, z tą tylko odmianą, że będziesz siedział
za własne grzechy, a nie za grzechy teścia i żony, jak ja.
– Ty, Albert, nie bądź głupi i nie gadaj takich rzeczy. Moryc jest nasz, Moryc wie, jak sprawy
stoją, ale jak mówisz, to on może uwierzyć, że co w Łodzi mówią o nas, jest prawdą –
zawołał z gniewem stary, przystając przed nim.
– Co ja wiem o tej sprawie, to druga rzecz, w każdym razie przyszedłem do was jak do
swoich, jak do porządnych ludzi – powiedział z naciskiem.
Grünspan spojrzał na niego niespokojnie, popatrzyli sobie w oczy długą chwilę, mierząc
się i sondując, pierwszy stary odwrócił głowę i zaczął znowu kląć.
– Ja do niego przychodzę jak do człowieka, jak do kupca mówię: „Sprzedaj mi swój plac.”
A ten pastuch... ten... tfu! żeby jemu się tak wiodło, jak ja mu życzę z całego serca, śmieje
się i każe mi oglądać swój śmietnik i powiada, że to jest złota ziemia, że to jest rajska ziemia,
której nie sprzeda taniej niż za czterdzieści tysięcy rubli... Żeby ciebie... żeby ciebie
prędka choroba wzięła za taki paskudny pysk! Mela, daj, dziecko, jakich kropli, bo mnie jest
bardzo niedobrze, bo ja się boję, żeby mnie nie było jeszcze gorzej! – mówił do drugiego
pokoju.
– Z kim i o co sprawa? – pytał Moryc cicho, nie rozumiejąc dobrze, o co idzie.
– Z Wilczkiem. Mądry chłopak. Chce za cztery morgi czterdzieści tysięcy.
– A warte?
– Warte są dzisiaj pięćdziesiąt.
– Place podskoczyły o trzydzieści procent.
– Właśnie, i nie wiadomo, na czym się to skończy, a stary musi kupić, bo musi fabrykę
rozszerzyć.
– No więc czemu zwleka i robi piekło? Za parę miesięcy może zapłacić podwójnie.
– Bo ojciec jest kramarz, on nie może zapomnieć swojego sklepiku na Starym Mieście
i targowania się o kopiejki – szeptał pogardliwie Grosman.
– Dzień dobry, Mela! – zerwał się do niej i podszedł.
– Dzień dobry, Moryc. Dziękuję ci bardzo za kwiaty, sprawiły mi wielką przyjemność.
– Nie było już piękniejszych u ogrodnika, bo byłbym ci je przysłał.
Mela uśmiechnęła się nieco. Była dzisiaj bardzo blada; smutek wiał od jej uśmiechu i od
jej oczów pociemniałych, rozszerzonych nieco przez lekkie wpadnięcie, podkrążonych sinawymi
piętnami. Poruszała się dziwnie miękko a ociężale, jak ludzie wyczerpani cierpieniem.
Podała ojcu cukier nasycony kroplami, spojrzała zimno na siostrę i nie zauważywszy umyślnie
wyciągniętej do siebie ręki Grosmana, wyszła do drugiego pokoju.
Przez otwarte drzwi Moryc widział jej twarz pochyloną nad babką, wiecznie siedzącą w fotelu
pod oknem. Gonił oczami jej powolne ruchy i szlachetną linię głowy i czuł, że mu serce
bije szybciej, że jakieś dobre wzruszenie ogarniać go poczyna. Więc już niewiele słyszał skarg
starego ani płaczliwych żalów Reginy, narzekającej, iż Grosman źle się tłumaczył przed sędzią śledczym, że przez swoją głupotę gotów ich zgubić.
– Sza... sza... dzieci, dosyć! Wszystko będzie dobrze... Trochę się straci, ale zawsze cały
geszeft da siedemdziesiąt pięć procent. Ja zaraz pojadę do Grosglika, niech załatwi się z denuncjantami
przez swojego człowieka, my nie możemy się w to mieszać.
– On musi się tym zająć szczerze, jeśli za swoje trzydzieści tysięcy nie chce wziąć –
pięciu!
– Tak, bo jak dobrze pójdzie, dostanie piętnaście, dwadzieścia najwyżej! – szepnął cynicznie
Grosman, patrząc na teścia.
– Mądre słowo powiedziałeś, Albert! Damy mu całe dwadzieścia! No, dosyć z tą sprawą.
Musimy mówić o odbudowaniu. Ty już, Albert, nie wrócisz do tej budy. Ja zrobiłem wielki
plan. Kupi się plac od Wilczka i w połączeniu z moją fabryką wybudujemy sobie wielki akcyjny
interes pod firmą Grünspan, Grosman i -ka. Mój adwokat już się zajmuje stroną
prawną, a mój budowniczy ma za tydzień złożyć szczegółowe plany. Ja długo myślałem o tym
interesie, teraz jest dobra pora. Kilkunastu kapcanów diabli wzięli, to jest miejsce po nich.
Po co mamy posyłać do apretury? żeby inni zarabiali na nas! My będziemy mieli swoją apreturę.
Po co mamy kupować przędzy? Wybudujemy przędzalnie, będzie na tym dwadzieścia
pięć procent. Zrobimy sobie fabrykę kompletną, ze wszystkimi wykończalniami. Spróbujemy
się trochę z Meyerem. Ja myślałem o tym jeszcze przed twoim nieszczęściem, Albert, ale kiedy
się ono stało, to nam pomoże trochę.
Opowiadał szczegółowo plany przyszłego akcyjnego towarzystwa.
Regina wzruszona i porwana rzuciła się ojcu na szyję.
Moryc również był olśniony projektem i w myśli prawie już dodawał do dwóch nazwisk
firmy swoje trzecie.
– Ale o tym jeszcze ani słowa. Niech się sprawa Alberta wpierw skończy. Moryc, ty nie
powiesz przecież, boś ty nasz.
– Chciałbym być bliższym jeszcze – odpowiedział poważnie.
Grünspan patrzył na niego długo, obliczająco, Regina również, tylko Grosman uśmiechnął
się z powątpiewaniem.
– Dlaczego nie, interes jest do zrobienia – powiedział stary zimno.
– Przyszedłem właśnie w tym celu.
– Możesz iść do Meli i rozmówić się.
– Potrzebuję wpierw z panem pomówić.
– Mnie już coś Bernsztajnowa o tym mówiła. Wiesz, co ci Mela powie?
– Jeszcze nie wiem, ale chcę wpierw słyszeć, co pan mi powie...
– Zaraz... zaraz...
Pożegnał Reginę, uścisnął rękę Grosmanowi, odprowadził ich do sieni i powrócił.
– Landau może słyszeć...
Usiadł na krześle, założył nogę na nogę i bawił się długim złotym łańcuszkiem od zegarka.
Moryc skupiał myśli, gryzł gałkę laski, gładził brodę, wciskał binokle i namyślał się, w jaki
sposób kwestię posagu postawić, ale w końcu rzekł otwarcie i prosto:
– Co pan dajesz Meli?
– Co pan masz?
– Mogę panu jutro przedstawić pasywa i aktywa swojego interesu i akt spółki, jaką zawarliśmy
dzisiaj z Grosglikiem. Ja nie potrzebuję pana oszukiwać. Moje interesy są murowane,
moja gotówka nie jest z asekuracji trochę zakwestionowanej przez sędziego śledczego – powiedział umyślnie z silnym naciskiem. – Niech pan powie swoje słowo...
– Co pan masz? Powiedz pan cyfrę, jutro możemy sprawdzić...
– Trzydzieści tysięcy rubli gotówki! Do tego mój kredyt dwa razy tyle, ja jestem skromny.
Moje wykształcenie, moje· przyjazne stosunki ze wszystkimi milionerami łódzkimi, moja
uczciwość, ani razu nie zbankrutowałem, to ważne...
– Bo się to panu nie opłaciło pewnie... – wtrącił spokojnie Landau.
– Więc tak licząc sumarycznie, plus minus, jestem wart najmniej dwieście tysięcy rubli, ja
jestem skromny człowiek, ja się nie chwalę. A co pan dajesz Meli?
– Ona całe dziesięć lat uczyła się na bardzo drogiej pensji. Jeździła za granicę; miała specjalnych
metrów od różnych języków. Ona mnie dużo gotówki kosztuje.
– To jej osobisty, nieruchomy majątek, z którego ja nie będę miał ani jednego procentu.
– Pan z niej nie będziesz miał ani jednego procentu! A jej wykształcenie? Ona w salonie
wygląda jak królowa! a jak ona gra na fortepianie, a jakie ona ma maniery! To jest śliczna
dziewczyna, to jest moje najdroższe dziecko, to jest czysty brylant – wykrzykiwał z zapałem.
– Więc w jaką sumę pan go oprawisz?... – zapytał Moryc.
– Landau et Companie decydowali się na pięćdziesiąt tysięcy – rzekł wymijająco.
– Mało! Panna Mela jest brylant, jest śliczna kobieta, jest mądra, jest anioł, cały anioł, ale
pięćdziesiąt tysięcy za mało.
– Mało! Pięćdziesiąt tysięcy to gruby grosz. Pan mnie w rękę za nią pocałować powinieneś.
Albo ona brzydka, kulawa, ślepa, żebym ja miał dawać więcej.
– Zupełnie zdrowa nie jest, często choruje, ale ja z tego kwestii nie robię.
– Co pan gadasz, Mela nie jest zdrowa? Pan zwariował. Mela jest samo zdrowie, pan zobaczysz,
jaka ona zdrowa, ona będzie miała co rok dziecko. Pan mi pokaż w Łodzi drugą taką
pannę. Z nią się chciał żenić włoski książę, pan wiesz.
– Szkoda, że za niego nie wyszła, byłbyś pan temu księciu sprawiał spodnie i buty.
– A pan co za firma? Co to za firma interes komisowy Moryc Welt? Co to za papier?...
– Pan zapominasz o mojej spółce z Borowieckim.
– Jesteś tam pan na dziesięć tysięcy rubli; oj, oj, gruby kapitalista!
Zaśmiał się.
– Dzisiaj jestem na dwadzieścia tysięcy, a za rok fabryka będzie moją, ja panu ręczę...
– To może wtedy pogadamy – rzekł obojętnie Grünspan, ale w rzeczywistości kontent był
z oferty Moryca, bo go uważał za dobrego gründera.
– Wtedy pogadasz pan z kim innym. Mnie dzisiaj Grosglik dawał sto tysięcy i Mery swoją.
– Ona jest taka, że Grosglik jak da dwieście, to jeszcze będzie zięcia szukał.
– Ale ona nie ma ojca i szwagra zaplątanych w ogniowe sprawy.
– Ciszej pan mów! – zawołał stary zaglądając do sąsiedniego pokoju.
– Pan myślisz, że to przyjemnie, że to dodaje kredytu być zięciem firmy Grünspan et
Landsberger, to się pan grubo mylisz.
– W Łodzi wiedzą, co jestem wart – odparł spokojnie.
– Gdzie wiedzą? kto wie? policja? – szepnął zjadliwie.
– Nie powtarzaj pan plotek – rzucił ze złością.
Zamilkli na długo.
Stary chodził po pokoju, wyglądał przez okno na ogród, Landau skulony siedział przy stole,
a Moryc, zdenerwowany już nieco, z niecierpliwością czekał końca targu. W duszy już się
godził na pięćdziesiąt tysięcy, ale chciał jeszcze próbować, czy mu się nie uda co więcej
wycisnąć.
– Czy Mela chce wyjść za pana?
– Zaraz będę wiedział, ale ja chcę naprzód wiedzieć, co pan jej dajesz?
– Powiedziałem, moje słowo nie wiatr.
– Nie mogę. Potrzebuję do interesu więcej. Mnie się nie opłaci sprzedawać za pięćdziesiąt
tysięcy. Moje wykształcenie, moje stosunki, moja uczciwość, moja firma jest znacznie więcej
warta. Pan się namyśl, panie Grünspan. Ja nie jestem Landau ani Fiszbin, ani żaden kantorowicz.
Ja jestem Moryc Welt-firma! Pan ulokujesz swoją córkę na sto procent. Mnie
potrzeba pieniędzy nie na hulanki. Dasz pan pięćdziesiąt tysięcy gotówką, a drugie tyle w terminie
dwuletnim? – zapytał stanowczo.
– W zasadzie zgoda, ale po odtrąceniu kosztów wesela, wyprawy i co wydałem na jej wykształcenie.
– To jest świństwo, panie Grünspan, tak krzywdzić własną córkę! – wykrzyknął.
– No, pomówimy jeszcze o tym, niech się sprawa Alberta wpierw skończy.
– Pan dla tej sprawy powinieneś dołożyć z dziesięć procent córce, bo ona jest zniesławiona.
My musimy bronić was przed ludźmi. No, ostatnie słowo?
– Powiedziałem, masz pan moje słowo.
– Słowo można zlikwidować bez zysku. Ja potrzebuję gwarancji.
– Jak mi Mela powie, że wyjdzie za pana, to wszystko się zrobi porządnie.
– Zgoda. Idę zaraz do niej.
– Ja panu życzę, żeby się ona zgodziła, bo pan mi się podobasz, Moryc.
– Grünspan, ty jesteś stary macher, ale ja ciebie szanuję.
– Będziemy żyli w zgodzie.
Podali sobie ręce.
Moryc znalazł Melę w małym buduarku, leżała na otomance z książką w ręku, której nie
czytała trzymając oczy utkwione w oknie.
– Przepraszam cię, że się nie podniosę, trochę niezdrowa jestem. Siadaj! masz taką uroczystą minę?...
– Rozmawiałem właśnie z ojcem o tobie.
– A! – szepnęła przeciągle, przypatrując mu się uważnie.
– Właściwie ja rozmawiałem, ja zacząłem...
– Aha! kwiaty... rozmowa z ojcem... rozumiem... Więc?...
– Stary mi powiedział, że to od ciebie zależy, tylko od ciebie, Mela – powtórzył ciszej
i tak miękko, i tak serdecznie, że spojrzała znowu na niego.
Zaczął opowiadać jej o sobie i o tym, jak ona mu się bardzo i dawno podoba.
Podparła głowę na ręku i znękaną, smutną twarz zwróciła na niego. Smutek dziwnie bolesny,
smutek łez niewypłakanych, smutek niepocieszonych nigdy, jaki ogarnia ludzi po stracie
najdroższych, ścisnął jej sercem. Zrozumiała od pierwszego słowa, że przyszedł się oświadczyć.
Patrzyła na niego bez gniewu i oburzenia, patrzyła i słuchała z początku obojętnie, ale
w miarę jak on mówił coraz dłużej i coraz obszerniej, niepokój nią owładnął i żal zaczął
przejmować jej sercem.
– Czemu to on przyszedł i mówił jej o małżeństwie?... Czemu to on, Moryc, a nie tamten,
ukochany nad wszystko, nie Wysocki?...
Ukryła twarz w poduszce, aby ukryć łzy, aby nie widzieć mówiącego, i słuchała jego wywodów
z zapartym oddechem, ze zmąconą świadomością, kto mówi do niej! Nie chciała wiedzieć
o tym, całą mocą nie chciała. Łzy zalewały jej duszę. Całą mocą serca kochającego,
wszystkimi siłami wyobraźni, tęsknot, pożądań i miłości wołała do tamtego, aby przyszedł
i wyrwał ją z męki, i siadł tam, w miejsce Moryca, i przemienił się w niego, i mówił do niej...
Tak silnie tego pragnęła, że chwilami miała złudzenie, iż się to już stało! Że to Wysocki siedzi
teraz przy niej i mówi o swojej miłości.
Wstrząsała się, przenikana jego słodkim głosem, nie słyszała Moryca, a słuchała tych
dźwięków, które w tamten wieczór u Róży zapadły jej na dno mózgu i teraz niby z kliszy fonografu
dźwięczały i owiewały ją czarem, rozkoszą, szczęściem...
Słuchała długo, niektóre słowa powtarzała bezwiednie z lubością i już miała ochotę powiedzieć:
„kocham” – i przeniknęło ją szalone pragnienie rzucenia mu się na szyję, całowania.
Otworzyła oczy i długo patrzyła z przerażeniem.
To Moryc siedział z kapeluszem w ręku... piękny Moryc... Moryc...
I nie o miłości mówi, nie o szczęściu życia we dwoje, nie o uniesieniach serca spragnionego
kochania, nie o wzruszeniach miłości.
Moryc mówi spokojnie, że będzie im razem dobrze, że założy fabrykę; mówi o kapitałach,
o posagu, o interesach, jakie robić zamierza; mówi, że jej nigdy niczego nie będzie brakowa-ło, że może będą mogli trzymać konie i powóz.
To Moryc, Moryc, przypomina sobie usilnie i na pół przytomnie pyta:
– Kochasz mnie, Miec... Moryc?
Poprawia się szybko i chciałaby cofnąć to zapytanie, ale Moryc odpowiada ze wzruszeniem:
– Nie umiem ci tego powiedzieć, Mela! Ty wiesz, że ja jestem kupiec, ja nie potrafię określićładnie tego, co czuję, ale jak cię widzę, Mela, to mi tak dobrze, że już niczego nie pragnę,
że nawet zapominam o interesach. A przy tym ty jesteś taka piękna i taka niepodobna do
naszych kobiet, że ja ciągle myślałem o tobie. Więc powiedz, chcesz wyjść za mnie?
Patrzyła znowu na niego, ale znowu widziała inną twarz, inne oczy; słyszała gorący, namiętny,
przyciszony szept wyznania miłosnego. Przymknęła powieki, bo ją zapiekły tamtego pocałunki. Wstrząsnęła się w rozkosznym dreszczu przypomnień, wyprężyła się, przyciskając plecami
do otomany, bo się jej zdawało, że ją tamten obejmuje ramionami i przytula do siebie.
– Mela, czy chcesz zostać moją żoną? – powtórzył znowu, zmieszany jej milczeniem.
Oprzytomniała zupełnie, stanęła i powiedziała szybko, bez namysłu:
– Dobrze. Pójdę za ciebie. Umów się z ojcem o wszystko. Dobrze, Moryc, zostanę twoją
żoną...
Chciał pocałować ją w rękę, ale cofnęła się łagodnie.
– Idź już, jestem taka niezdrowa, idź... przyjdź jutro, po południu...
Nie chciała więcej mówić, a on tak był uradowany zrobieniem interesu, że nie zauważył
nawet jej dziwnego zachowania się i pobiegł do papy Grünspana, aby jak najprędzej ustalić
cyfrę posagową.
Grünspana nie było, bo go wezwano do kantoru.
Moryc powrócił, aby prosić Meli o powiedzenie ojcu wszystkiego.
Zastał ją stojącą na tym samym miejscu. gdzie pozostawił, patrzyła w okno wzrokiem, który
nigdzie nie patrzył i nic nie widział, była blada jak płótno, poruszała ustami, jakby coś
mówiła z duszą własną lub ze wspomnieniami.
– Dobrze, Moryc, powiem ojcu, będę twoją żoną, dobrze! – powtarzała monotonnie.
Nie wyrwała mu ręki, gdy ją całował, nie słyszała nawet, że już wyszedł; położyła się na
otomanie, wzięła książkę do ręki i leżała bezmyślnie, zapatrzona w róże kołyszące się za
oknem i w złotą szklaną kulę, błyszczącą nad klombami.
Moryc był tak uradowany, że Franciszkowi, który palto podawał, dał całe dziesięć kopiejek
i dorożką pojechał do Borowieckiego fabryki.
– Powinszuj mi, żenię się z Melą Grünspan – zawołał wpadając do kantoru.
– I to pieniądz niezły – rzekł Karol, podnosząc głowę znad papierów.
– To pieniądz gruby – poprawił Moryc.
– Tak, jeśli towarzystwo asekuracyjne wszystko wypłacić zechce – powiedział Karol z naciskiem,
bo go zirytowała ta wiadomość, że Moryc za jednym zamachem zdobywał piękną
pannę i duży posag, a on, on musi się wiecznie męczyć...
– Przyniosłem ci pieniądze.
– Właśnie się obliczałem, że może nie będę potrzebował brać od ciebie. Znalazłem kogoś,
który chce mi dać na weksel z terminem półrocznym i na osiem procent tylko – powiedział
umyślnie, bo pieniędzy nie miał, ale chciał mu zrobić przykrość.
– Bierz! Ja umyślnie dla ciebie pieniądze wydobyłem i zapłaciłem procent z góry.
– Zatrzymaj pieniądze dni kilka, gdybym nie wziął, zwrócę ci koszty.
– Nie lubię takich warunkowych interesów – mówił niezadowolony.
– Więc panna Mela cię przyjęła? Dziwi mnie to trochę...
– Dlaczego? Cóż mi masz do zarzucenia? – pytał prędko, gniewnie.
– Wyglądasz na kantorowicza, ale to nie przeszkadza, tylko , że...
– Powiedz, proszę cię...
– Tak się podobno kochała w Wysockim – powiedział tonem zdziwienia, pełnego złośliwości.
– To jest taka prawda, jakby kto mówił o bankructwie Szai.
– Dlaczegóż nie miałaby się w nim kochać? Ona piękna, on przystojny. Oboje mają pewne
wspólne społeczne bziki, oboje namiętni, widziałem u Trawińskich, jak się zjadali oczami. Mówili tam o ich małżeństwie... – ciągnął nieubłaganie, bawiąc się cierpieniem, jakie
znać było na twarzy przyjaciela.
– Może i tak było, nic mnie to nie obchodzi.
– Mnie by obchodziła przeszłość narzeczonej. Nie ożeniłbym się z kobietą ze wspomnieniami.
Uśmiechnął się tak złośliwie, że Moryc zerwał się gwałtownie.
– Po co mi to mówisz?
– Nie ubliża to ani tobie, ani pannie Meli, mówię, co mi na myśl przyszło. Bardzo się cieszę
nawet, że się żenisz tak świetnie.
Uśmiechnął się znowu zjadliwie.
Moryc trzasnął drzwiami i wybiegł wzburzony i wściekły na Karola.
Taki był zaperzony, że zaczął krzyczeć na robotników, którzy pompowali wodę z fundamentów.
– Ruszać się, chamy! Robicie jak z łaski, od wczoraj nic wody nie ubyło.
– A to czego? – zapytał jeden z robotników dosyć głośno.
– Co ty pyskujesz, do kogo ty tak pyskujesz? Ja cię zaraz, łajdaku, wyrzucę z roboty.
– Wynoś się, parchu, pókiś cały, bo ci mordę przekręcę, żebyś widział, gdzie uciekać –
szepnął jakiś mularz, przykładając mu pięść do nosa.
Moryc cofnął się śpiesznie i podniósł taki wrzask, że Karol ukazał się przy robotnikach
i Maks wybiegł z przędzalni.
Moryc wrzeszczał, żeby robotnika oddalić natychmiast, bo mu ubliżył.
– Daj pokój, Moryc, nie wtrącaj się do nie swoich rzeczy.
– Jak to nie do swoich rzeczy! mam takie same prawo jak i ty – krzyczał.
– Na chwilę przypuśćmy, że takie samo prawo, ale ci to jeszcze nie daje prawa wymyślania
robotnikom, wymyślania wcale niesłusznie.
– Co to jest: przypuśćmy! Moje dziesięć tysięcy rubli tyleż warte co i twoje.
– Nie krzycz tak, chcesz się przed robotnikami pochwalić, że masz dziesięć tysięcy rubli?
– Ty nie potrzebujesz mnie uczyć, co ja mam mówić.
– A ty nie potrzebujesz tego krzyczeć, mogąc po ludzku powiedzieć.
– Ja to robię, co mnie się podoba.
– Krzyczże sobie, kiedy ci się to podoba – zawołał Karol pogardliwie i wrócił do kantoru.
Moryc wykrzyczał się jeszcze przed Maksem i wybiegł, odgrażając się głośno, że musi zaprowadzić
tutaj inne porządki, że tak dalej iść nie może, że Karol buduje pałac, nie fabrykę.
– Pewny posagu Grünspanówny i dlatego taki głośny – powiedział Karol Maksowi, ale
żałował swego uniesienia, bo liczył na jego pieniądze, potrzebne mu były koniecznie.
– Ile razy dam się porwać pierwszemu popędowi – robię głupstwa.
Moryc pomimo przykrości, jaką mu Karol zrobił wspominając o miłości Meli, myślał
i czuł tak samo, a nawet więcej jeszcze żałował swego uniesienia, bo czuł swoją śmieszność.
Byłby wrócił do Borowieckiego, ale nie śmiał na razie, zostawił to do wieczora, bo tymczasem
było już po szóstej.
Konie Kesslera już czekały przed kantorem, pojechał do siebie, przebrał się i natychmiast
kazał ruszać wyciągniętym kłusem przez miasto.
Z przyjemnością wyciągał się na miękkich siedzeniach powozu i niedbale kiwał głową
spotykanym znajomym.
XXX
Kessler mieszkał o kilka wiorst za miastem przy wielkiej farbiarni, której był właścicielem,
będąc zarazem głównym akcjonariuszem i dyrektorem firmy: Kessler et Endelman.
Pałac, a raczej zameczek w stylu gotycko-łódzkim, wznosił się na szczycie wzgórza na tle
wysokiego sosnowego lasu, a przed nim, na stokach dosyć stromych, zielenił się wielki angielski
park, zbiegający do bystrej, ujętej w drewniane cembrowiny rzeczki, płynącej w głębokim
jarze, obrośniętym wierzbiną i olszynami.
Z prawej strony parku spoza drzew wychylały się czerwone kominy i mury farbiarni, a z
lewej, daleko, szarzały słomiane dachy wsi rozrzuconej po obu stronach rzeczki, na dnie jaru,
wśród kęp sadów i zarośli.
– Mieszkasz jak prawdziwy książę łódzki – zawołał Moryc na przywitanie, wyskakując
z powozu przed pałacem.
– Robiłem, co mogłem, żeby się jako tako urządzić w tym barbarzyńskim kraju – mówił
Kessler, prowadząc go w głąb domu.
– Trafiłem na uroczystość? – zawołał, bo Kessler był we fraku i w białym krawacie.
– Gdzież tam, nie zdążyłem się jeszcze przebrać, jeździłem z urzędową wizytą...
– Jest już kto?
– Jest Wilhelm Müller, przyjechał umyślnie z Berlina, po cichu przed ojcem. Jest Oskar
baron Meyer, jest Martin, znasz go? wesołe francuskie bydlę. Jest kilku jeszcze naszych z Łodzi
i Berlina. No, i jest część niespodzianek...
– Ciekawym. Masz kogo, co by robił honory domu?
– Zobaczysz...
Na wielkiej tarasie, od strony rzeki, zamienionej w letni salon, siedziało całe towarzystwo.
Indyjskie przepyszne maty z traw kolorowych zaściełały podłogę; meble były ze złoconego
bambusu, pokryte jedwabnymi poduszkami.
Ściany werendy tworzyły chińskie maty ze słomy, nanizanej różnokolorowymi paciorkami,
nie wiązanej, a tylko jednym końcem, u góry, ujętej w szeroki złoty fryz, spod którego
spływała ku podłodze niby falami włosów skrzących się różnokolorowym szkłem i cicho
dźwięczących za najlżejszym dotknięciem powietrza.
Moryc przywitał się z wszystkimi i usiadł w milczeniu.
– Co pijesz? My chłodzimy się szampańskim.
– Dobrze, zgoda na szampańskie.
Za chwilę wniósł służący wino, a za nim weszła Zośka Malinowska, która robiła honory
domu, własnoręcznie nalała i usiadła przy nim na biegunowym krześle.
Milczenie zalegało werendę, bo wszystkich oczy wpiły się z chciwością w jej twarz piękną,
w odsłonięte ramiona i w całą postać doskonale rozwiniętą.
Zmieszały ją nieco te spojrzenia ciekawe, ale to dodało jeszcze żywości jej bardzo ruchliwej
twarzy i powlekło ją lekkim, delikatnym karminem.
– Kołysz mnie pan – powiedziała nakazująco do Moryca.
– Czy pani myśli, że to będzie dla mnie kara? – szepnął, wciskając binokle, bo mu się
bardzo podobała.
– Nic nie myślę, czym to dla pana będzie, bo chcę się tylko bujać – odpowiedziała dosyć
twardo i zapatrzyła się przez nieosłonięty kawałek werendy w park staczający się po równi
pochyłej aż do błyszczącego srebrem i błękitem strumienia, za którym leżały płaty łąk ciemnozielonych,
a potem pola podnosiły się w górę; pola pocięte w pasy długie rozmaitymi odcieniami
zieleni zbóż.
– Może się przejdziemy, pokażę wam park i menażerię – powiedział Kessler.
Poszli wszyscy prócz Müllera.
– Nie chce mi się chodzić... zmęczony jestem drogą... – powiedział na usprawiedliwienie.
– Wierz mi pan, że to na próżno – szepnął Kessler, rzucając okiem na Zośkę.
– Co takiego? ani myślałem... – rzucił prędko, zły, że odgadnięto jego intencję, ale nie
zmienił zamiaru, a gdy Kessler wyszedł, przysunął się do Zośki.
– Ten Müller jest jeszcze zupełnie jugend143 – odezwał się Kessler do Moryca, idąc za ca-łym towarzystwem, na przełaj wspaniałych trawników.
– Warum?
– Umyślnie został dla mojej dziewczyny, myśli, że ona pomienia mnie na niego.
– Kobiety mają nieraz niespodziewane gusta.
– Ale stale lubią tych, co mają dużo pieniędzy.
– Nie zawsze, nie zawsze – rzucił ciszej, bo mu przyszła na myśl Mela i Wysocki. – Skąd
wydobyłeś taką dziewczynę? Wspaniała samica.
– Co? podoba ci się?
– Przystojna i czuć, że ma temperament, że...
– Za dużo go ma i strasznie przy tym głupia, mam już jej dosyć.
Skrzywił się i zaczął laską ścinać czubki krzewów, a po chwili odezwał się ciszej:
– Mogę ci ją odstąpić, chcesz?
– Oferta wspaniała, ale do tej licytacji nie stanę, za mało mam pieniędzy...
– Ty się mylisz zupełnie. To jest Polka, ona chce, żeby ją kochać rano, w południe i wieczorem,
żeby być jej wiernym i w końcu, żeby się z nią ożenić. Mówię ci, że to głupia dziewczyna.
Płacze mi po całych dniach i ciągle wyrzeka, a na odmianę robi mi awantury, że muszę
ją nieraz uspokajać po swojemu.
Błysnął oczami i silniej świsnął laską po krzewach.
– Chcesz ją, to ci ułatwię... Muszę się jej i tak pozbyć w jaki sposób, bo się pewnie ożenię.
– Słyszałem coś o tym na mieście... z Müllerówną?
– Interes dopiero w robocie, nic jeszcze pewnego. W każdym razie byłbym bardzo
wdzięczny temu, kto by mnie oswobodził od tej dziewczyny. Może chcesz?...
– O, dziękuję ci, ma brata i ojca, którzy podobno nie są zbyt dobrze wychowani... mogliby
nie uszanować mojej skóry... A przy tym i ja się żenię.
Przyłączyli się do towarzystwa.
Kessler zaprowadził wszystkich do wielkich żelaznych klatek, w których żyła gromada
małp. Długim kijem, przez kraty, zaczął je drażnić; małpy na sam jego widok zaczęły się
cofać w głąb, a przestraszone kijem rzucały się na sufit, czepiały się bocznych krat i przeraźliwymi
głosami wściekłości i rozpaczy pobudziły Kesslera do wesołego śmiechu i do zaciętszego
ich podrażnienia.
Zwierząt było dosyć w innych klatkach, ale prawie wszystkie na widok swego pana głupiały ze strachu lub szczerzyły kły.
Para tonkińskich niedźwiedzi, zupełnie czarnych, ze wspaniałymi żółtymi napierśnikami,
rozwścieklona biciem, rzuciła się na kraty z takim rykiem, że wszyscy odskoczyli z przerażenia,
tylko Kessler się nie poruszył, przysunął bliżej twarz do wyszczerzonych kłów, bił prętem
po rozwartych potężnych szczękach i rozkoszował się ich bezsilną wściekłością.
– To pod moim adresem tak mruczą słodko – zauważył z uśmiechem.
Prowadził dalej, do jeleni spacerujących w ogrodzeniu, z którymi żył przyjaźnie, do klatek
psów, tak zdziczałych, że rzucały się drapieżnie ku patrzącym; z psami był w dobrych stosunkach,
bo wszedł do środka i pozwalał się im lizać po rękach i twarzy.
Na zakończenie pokazał gościom swoim stado białych pawi o cudownych tęczowych ogonach.
Kessler zakrzyczał i pawie, roztoczywszy wachlarze ogonów, biegły całą gromadą po zielonych
trawnikach, ale zatrzymały się z dala patrzących i zaczęły krzyczeć blaszanymi, rozdzierającymi głosami.
Wracali wolno do pałacu.
Wieczór się już rozlewał nad ziemią, wzgórza jeszcze świeciły złotawymi blaskami zachodu,
ale nad całą doliną wznosiły się lekkie mgły, które się poruszały i rozsnuwały jak
zwoje przędzy sinej, rozdzieranej co chwila przez czuby drzew i grzbiety ostre dachów.
Od rzeki, od drzew i traw podnosił się cichy monotonny szmer, pokrywany co chwila rojnym
huczeniem chrabąszczów, które z brzękiem przelatywały nad głowami.
Żaby od chłopskich rowów i sadzawek rechotały chóralnie.
Wilgotny a ciepły wiatr powiewał z zamglonej dali i niósł głos dzwonów bijących długo
a żałośnie, jakby na śmierć czyjąś: przyduszone ciężkie echa drgały w powietrzu jak płaty stygnącego metalu i konały pod konarami lasu, w gąszczu czerwonych pni, stojących gęstą
ścianą tuż za pałacem.
Na werandzie Zośki już nie było, tylko Wilhelm Müller kołysał się na fotelu.
– Cóż, ładna, prawda? – zapytał go Kessler drwiąco.
– Nie tyle ładna, ile... ordynarna.
– Nie mogłeś się pan porozumieć z nią?... – zapytał Kessler.
– Nie próbowałem nawet – odpowiedział ze złością i wykręcał wąsiki, aby ukryć pomieszanie
i twarz z prawej strony zarumienioną nieco.
Kessler uśmiechnął się i zapraszał na kolację, bo właśnie lokaje otwierali drzwi na oścież,
ukazując w amfiladzie szereg salonów umeblowanych z przepychem nadzwyczajnym.
Kolację podali w wielkiej okrągłej jadalni, zamienionej na ogród podzwrotnikowy, pełen
palm i kwiatów; w środku ustawiono okrągły stół, tak zapełniony srebrami i kryształami, że
robił wrażenie wystawy jubilerskiej, wśród której niby drogie kamienie barwiły się kwiaty
róż i storczyków ubierających obrus i zastawę.
Przy jednym z okien siedziały dwie z wynotowanych w fabryce robotnic, bo drugie dwie
nie przyszły; siedziały bogato wystrojone, sztywne, onieśmielone i z trwogą patrzyły na wchodzących mężczyzn.
Po jadalni chodziły wolno i swobodnie się śmiały tancerki.
Była to właśnie ta niespodzianka importowana, jaką Kessler zapowiadał Morycowi, a którą
Müller przywiózł z Berlina na dzisiejszy wieczór. Było ich trzy tylko, ale hałasowały za dziesięć
i ordynarną, tingeltanglową144 wrzawą zapełniały pokój.
Postrojone były krzykliwie, obwieszone sztucznymi kamieniami, wydekoltowane do pół
piersi, wymalowane, ale pomimo to zupełnie przystojne, o wysmukłych i doskonałych w rysunku
figurach.
Kolacja wlekła się dosyć długo i nudnie.
Nikt nie miał humoru, byli zbyt przytomni, tylko tancerki rzucały cyniczne uwagi i okrzyki
i kpiły z robotnic, które pomieszane, zdenerwowane, nieprzytomne prawie, nie wiedziały,
jak jeść, co robić ze sobą, gdzie patrzeć.
Zajęła się nimi Zośka a za nią i Moryc, obok niej siedzący, zaczął się do nich odzywać po
polsku, aby je ośmielić.
Kessler nic prawie nie mówił, z namarszczoną brwią, z głową w ramiona wciśniętą, siedział chmurny i nienawistnie spoglądał na Zośkę, żywo rozmawiającą z Morycem, to na lokajów,
którzy czując jego wzrok na sobie, uwijali się z pośpiechem pełnym trwogi.
Zazdrość nim szarpała. Chciał ją odstąpić, a teraz widząc jej twarz wesołą, uśmiechniętą,
dziwnie jasną a piękną, pochyloną do tamtego, widząc, jak chciwie słuchała jego słów, jak się
często rumieniła i z kokieterią bardzo wdzięczną nalewała mu wino – zazdrość nim owładnęła.
Byłby kazał jej przyjść i siedzieć przy sobie, ale wstydził się okazywać zazdrość przy
wszystkich, więc siedział ponury, zdenerwowany tym gwałtownym uczuciem i koniecznością
panowania nad sobą.
Po kolacji przeszli do salonu, umeblowanego na sposób wschodni: wielkie sofy jedwabne
zarzucone poduszkami stały pod ścianami, ściany były obciągnięte zieloną jedwabną materią
w żółte płomienie, jakiś również zielono-żółty dywan zaścielał całą podłogę.
Lokaje poustawiali przed sofami niskie kwadratowe stoliki, zapełnili je całą baterią butelek
i odsłonili coś w rodzaju estrady, na której znalazł się zaraz skrzypcowy kwartet i grać
zaczął.
Porozwalali się na sofach, gdzie komu było wygodniej, i zaczęli pić; zaraz z miejsca poszły dosyć gęsto likiery i koniaki do kawy, którą lokaje obnosili co chwila, a po kawie poszły
wina w takiej ilości, w tylu gatunkach, że wkrótce się popili.
Muzyka wciąż grała, tancerki zniknęły, aby się przebrać odpowiednio, a tymczasem na
środku salonu rozciągnięto gruby dywan z linoleum, odpowiednio wykredowany.
Gwar się zaczął zrywać, śmiechy, dowcipy, żarty obiegały salę razem z robotnicami, które
popychane od jednego do drugiego, podawane z rąk do rąk, całowane, szczypane, obejmowane,
pojone winem, traciły przytomność do reszty i zaczynały szaleć, pobudzone jeszcze
dźwiękami muzyki, która żar wlewała do żył i szaleństwo.
– Tańczyć – krzyknął Kessler, trzymający wpół Zośkę pijaną zupełnie i tak rozbawioną, że
co chwila tarzała się po sofie i krzyczała.
Tancerki ukazały się z małymi tamburynami w rękach, wzniesionymi do góry, prawie nagie,
bo prócz zwojów gazy, nic nie osłaniających, więcej nie miały na sobie.
Stanęły na środku i zgodnie uderzyły w tamburyny, wtedy muzyka przeszła w najdelikatniejsze
pianissima, ledwie dosłyszalne, a melodię tańca poprowadził flet namiętnym głosem,
podobnym do miłosnego śpiewu ptaków.
Tancerki zaczęły danse du ventre145 dosyć wolno i ospale, ale pod wpływem win, jakie
w przerwach tańca literalnie w nie lano, i pod wpływem fletu rozogniły się i tańczyły namiętnie
ten dziwny, ohydny taniec Wschodu, pełen epileptycznych drgawek, kurczów, wyrzucań
całym ciałem, lubieżnych pragnień, taniec rozszalałych rozpustą.
Flet lał niestrudzenie swój słodki, namiętny śpiew i przenikał coraz bardziej wszystkich
niepowstrzymaną żądzą zatopienia się w szaleństwie.
Oczy płonęły, piersi podnosiły się szybko, krótkie okrzyki zrywały się z piersi, ramiona
wyciągały się do tańczących, odgłosy mocnych pocałunków tonęły w tej dzikiej wrzawie rozpasania,
jaka zapanowała w salonie.
Śmiechy, słowa, szczęk kieliszków, okrzyki zlewały się w wielki, odurzający gwar, nad
którym tylko głos fletu panował, a one tańczyły coraz lubieżniej, coraz jaskrawiej, coraz namiętniej;
na zielonym tle ścian, w obłoku gaz przejrzystych szalone ruchy ich ciał nagich
tworzyły obraz bachanckiej wizji.
Ryk śmiechu i zadowolenia rozlegał się wciąż po sali, tylko Zośka podniosła głowę i pijanymi
oczami patrzyła długo na tanecznice.
– To świństwo, to ostatnie świństwo! – zawołała z jakąś bezwiedną grozą oburzenia i wybuchnęła strasznym, pijackim płaczem, aż ją Kessler kazał lokajowi zanieść do jej pokoju.
Ale wesoła zabawa łódzkich królewiąt trwała dalej, do końca...
XXXI
– Może jeszcze herbaty pan pozwoli, panie Józefie?
– Dziękuję pani – odparł Józio, wstał, ukłonił się i rozczerwieniony czytał dalej gazetę
panu Adamowi...
Anka siadła w głębokim fotelu na biegunach, kołysała się, słuchała czytania, ale częściej
spoglądała na drzwi od werandy i nasłuchiwała, czy nie usłyszy kroków Karola.
– Mateusz, niech samowar nie zgaśnie, bo pan pewnie zaraz przyjdzie! – zawołała do
kuchni, obeszła pokój, wyjrzała na świat ciemny przez wszystkie okna, chwilę stała
z czołem opartym o szybę i znowu powróciła na fotel i z wzrastającą niecierpliwością
oczekiwała.
Nie było to po raz pierwszy od czasu, jak w Łodzi mieszkała, to jest od dwóch miesięcy.
Dla Borowieckiego czas ten płynął bardzo szybko, ale dla niej i dla ojca wlókł się ze
straszną powolnością.
Zamknięci w domu i w tym chorym kawałku ogródka, który im musiał zastępować Kurów,
cierpieli straszną nostalgię za wsią, za wielkimi przestrzeniami i z trudem zmuszali się
do nowego życia i otoczenia.
Anka zmizerniała nie tyle z nudów, ile ze zmartwień różnych, jakie wciąż na nią spadały,
i ze zgryzot tajonych, a których źródłem był Karol.
Urządziła sobie życie, jak tylko mogła, najczynniejsze, najbardziej wyczerpujące, ale pomimo
to jakiś nieokreślony smutek przegryzał z wolna duszę.
Nie wiedziała, co myśleć o Karolu.
Wierzyła, była przekonana, że ją kochał, ale od czasu przyjazdu do Łodzi zaczynała wątpić
w to chwilami.
Jeszcze nie miała żadnej pewności, jeszcze nawet podejrzeń swoich się wstydziła, a pomimo
to sercem odgadywała tę bolesną dla siebie prawdę.
A przy tym codziennie ze zdumieniem pełnym boleści przekonywała się, że on, ten, który
był dla niej ideałem człowieka, którego sobie ubrała we wszystkie blaski własnej szlachetnej
duszy, o którym myślała z dumą i radością, którego kochała pierwszym czuciem, który miał
być jej mężem – ten jej chłopak kochany, jak go nazywała w duszy, jest taki inny i niepodobny
w rzeczywistości do tamtego, którego ubóstwiała.
Przekonywała się o tym codziennie i cierpiała coraz boleśniej.
Bywał czasami dla niej dobry, kochający, serdeczny, uprzedzający jej życzenia wszystkie,
ale bywał i zimny, szorstki, nieubłagany w ironizowaniu jej wiejskich zwyczajów, a wtedy
wyśmiewał z ostrością bolesną jej dobre serce, jej opiekowanie się biednymi, jej pojęcia nawet,
jak nazywał, parafiańskie, wtedy jego stalowe oczy paliły ją niesłychanym bólem, a surowa
twarz pełna była wyrazu zimnej obojętności.
Tłumaczyła jego postępowanie, jak i on to robił w chwilach lepszych, zdenerwowaniem
i kłopotami, jakich miał wiele przy budowie fabryki.
Wierzyła temu z początku i znosiła cierpliwie zmienność jego humoru, a nawet robiła sobie
wyrzuty, że nie umiała mu być uspokojeniem, że nie umiała tak go przywiązać do siebie,
aby przy niej zapomniał o wszystkich kłopotach i zmartwieniach.
Próbowała to robić nawet, ale przestawała, spostrzegłszy raz jego drwiąco-dziękczynne
spojrzenie, jakie jej rzucił.
A potem ona tego nie umiała, ona go kochała prosto i szczerze, umiałaby dla niego poświęcić
wszystko, ale nie umiała pokazywać swojej miłości, nie umiała zadzierzgać tych tysięcznych
nici spojrzeń, frazesów, dotknięć, niedomówień; tego sztucznego czaru, który tak
lubią mężczyźni i biorą zwykle za miłość najgłębszą, a który jest tylko flirtem i wstrętną minoderią panien chcących się dobrze sprzedać.
Brzydziła się tym, jej prosta i szlachetna dusza oburzała się do głębi na myśl takiego podniecania
mężczyzn i tym trzymania ich przy sobie.
Miała silnie rozwinięte poczucie własnej godności, była dumną, czuła się człowiekiem.
– Dlaczego nie przychodzi? – myślała z głęboką przykrością.
Józio czytał cichym, monotonnym głosem i od czasu do czasu podnosił spoconą twarz,
spoglądał lękliwie na Ankę, wtedy pan Adam stukał kijem i wołał:
– Czytaj, czytaj! a to, dobrodzieju mój kochany, ciekawe, ciekawe! Ten Bismarck to sztuka,
oho! Szkoda, że nie ma księdza tutaj, szkoda... Słuchasz, Anka?
– Słucham – szepnęła, nasłuchując szumu drzew w ogrodzie i głuchego łoskotu Müllerowskich
fabryk, czynnych i w nocy.
Czas się wlókł strasznie wolno.
Zegar bił godziny za godzinami, cisza potem rozlewała się tym głuchsza, w której tylko głos
Józia coraz senniejszy rozlegał się słabo, aż i on skończył gazety i zabierał się do wyjścia.
– A ty, Józiu, gdzie sypiasz? – zagadnął pan Adam.
– W kantorze starego pana Bauma.
– Cóż, nie lepiej mu?
– Pan Baum powiada, że nic mu nie jest, że jest zupełnie zdrowy. Pan Wysocki był dzisiaj,
chciał go obejrzeć, to się tak rozgniewał, że go prawie za drzwi wyrzucił.
– Fabryka idzie jeszcze?
– Dziesięć tylko warsztatów czynnych. Dobranoc państwu.
Ukłonił się i wyszedł.
– Pan Maks opowiadał wczoraj, że od października zamykają zupełnie fabrykę. Stary
Baum podobno zupełnie obłąkany, całe noce przesiaduje w fabryce i porusza warsztaty. Onegdaj
znalazł go Maks w głównej sali, jak chodził od warsztatu do warsztatu i robił na nich. O,
Karol idzie! – zawołała radośnie, podnosząc się z fotelu.
Karol wszedł, przywitał się w milczeniu i rzucił się na krzesło.
– Z miasta idziesz? – zapytał stary.
– Jak zwykle – odpowiedział opryskliwie, zirytowany, że musi się tłumaczyć, ale spostrzegłszy niespokojny wzrok Anki, rozjaśnił twarz i miękkim głosem zapytał:
– Cóż tu nowego słychać? Nie mogłem być na obiedzie, bo jeździłem do Piotrkowa, przepraszam,
że nie zawiadomiłem, nie było już czasu, bo wyjechałem niespodziewanie. Była tu
pani Trawińska?
– Była, ale po południu odwiedziła nas pani Müllerowa z Madą.
– Müllerowa z Madą? – zapytał ze zdumieniem.
– Przyszły po sąsiedzku. Bardzo przyjemne kobiety i tak obie zgodnie wychwalały pana.
Narzekały, że pan o nich zapomina.
– Także pretensje, byłem u nich parę razy zaledwie. – Wzruszył ramionami.
Anka spojrzała zdziwiona, bo Mada mówiła wyraźnie, że Karol na wiosnę bywał u nich
prawie codziennie na herbacie.
– Prawda, jaka z tej panny Mady typowa gęś?
– Mnie wydała się bardzo rozsądną i bardzo prostą i szczerą, nawet za szczerą... Dziwię
się, czemu pan Maks odzywa się o niej zawsze z taką niechęcią.
– Maks łatwo się uprzedza.
Wiedział, dlaczego Maks jej nie lubi.
Pił herbatę spiesznie, zmuszając się do tego, aby Ance odmową nie robić przykrości, i rozmyślał nad tą dziwną wizytą.
Po co one przyszły?
A może Anka umyślnie szukała zbliżenia.
Wypytywał się o szczegóły wizyty, Anka opisywała mu wszystko z drobiazgowością
i szczerze wyrażała swoje zdumienie z ich przyjścia.
– To Mady robota, sprytna dziewczyna! – myślał, ale nie był zadowolony.
Jeszcze się przecież nie wyrzekł zupełnie myśli zostania zięciem Müllera, więc wolałby,
żeby żyły z daleka od siebie, mniej trudną miałby pozycję wobec obu panien.
– Trzeba będzie ich rewizytować – zauważył niedbale.
– Nie bardzo chciałabym zabierać146 nowe znajomości.
– Wierzę, a tym bardziej znajomości mocno nieodpowiednie.
– Pójdę do nich którego dnia z ojcem i na tym się skończy.
Zaczął z pewnym politowaniem opowiadać o ich grubych obyczajach i dorobkiewiczowskich fantazjach
Mady i starego Müllera, ośmieszał ich z przesadą umyślną, żeby Ance odebrać chęć zabierania
z nimi bliższej znajomości, jeśli ją miała, a w końcu zeszedł na własne sprawy i kłopoty.
Anka słuchała z uwagą i ze współczuciem przypatrywała się jego podkrążonym oczom
i zmęczonej twarzy, a gdy Karol skończył, zapytała:
– Daleko jeszcze do końca?
– Za dwa miesiące muszę w ruch puścić fabrykę, a choćby tylko jeden oddział, ale tyle
jest jeszcze roboty, że boję się myśleć o tym.
– Powinien pan później odpocząć czas dłuższy.
– Odpocząć! Ależ później będzie jeszcze więcej roboty, całych lat potrzeba pracy wytężonej,
zabiegów, szczęśliwych warunków, dobrych odbiorców, kapitałów, żeby stanąć jako tako,
wtedy dopiero będzie można myśleć o odpoczynku.
– I to gorączkowe, wyczerpujące życie ciągle, ciągle?...
– Ciągle, i w dodatku z troską, żeby się to wszystko zdało na co.
– W Kurowie nie potrzebowałby się pan tak męczyć.
– Serio pani to mówi?
– I ja to samo powtarzam – odezwał się pan Adam, układający sobie pasjansa.
– Myślałam o tym długo – szepnęła, przysunęła się do niego bliżej i oparta o jego ramię
zaczęła z zapałem i tęsknotą malować spokojne, dobre życie na wsi.
Uśmiechał się pobłażliwie... Niech fantazjuje, kiedy jej to sprawia przyjemność.
Wziął w rękę koniec jej ogromnego warkocza i oddychał przedziwnym zapachem jej
włosów.
– Byłoby tam zupełnie dobrze, nie psuliby nam ludzie spokojnego i trwałego szczęścia –
ciągnęła Anka zapalając się.
Karol porównywał jej słowa z zupełnie podobnymi słowami tylu kobiet, które tak samo,
poruszone miłością, marzyły o szczęściu z nim; to samo mówiła mu Lucy przed godziną, bo
od niej wracał.
Uśmiechnął się i dotykał końcami palców chłodnych rąk narzeczonej i stwierdził, że nie
elektryzują tak silnie jak tamtej, że nawet są znacznie brzydsze.
Anka mówiła dalej, snując barwną nić swoich marzeń i tęsknot z wielką szczerością.
– Gdzie ja to samo słyszałem, kto mi to przedtem mówił? Aha! – myślał i przypominał
sobie długie wieczory spędzane z Likiertową, przypominał sobie tyle innych kobiet jeszcze,
tyle twarzy, ramion, uścisków, pocałunków, przysiąg miłości.
Był bardzo znużony po dzisiejszej schadzce i tak jeszcze pełnym tamtej, że wstrząsał się
nerwowo i zapadał w jakąś głęboką ciszę z wyczerpania nerwowego, słuchał głosu Anki,
a zdawało mu się, że to mówi kto inny, że to te wszystkie dawne jego miłości, zmartwychwstałe we wspomnieniu tylko, są obok, mówią, snują się, dotykają go, słyszał prawie szelesty
ich sukien, zdawało mu się, że widzi blade profile, że uśmiechy i słowa pełne dziwnego
czaru otaczają go dookoła, że je spostrzega...
Wzdrygnął się i ogarnął Ankę ramieniem, i przycisnął rozpalone jeszcze tamtej pocałunkami
usta do jej skroni... Podniosła twarz ku niemu, zdziwiona tym nieoczekiwanym poca-łunkiem, a on zobaczył wtedy po raz pierwszy, przez bezwiedne prawie skojarzenie, że ona
nie jest piękną, jest niesłychanie miłą, wdzięczną, szlachetną, dobrą, ale piękną nie jest...
Ankę ten wzrok badawczy i zimny dziwnie dotknął i zarumienił, wyciągnęła mu z kieszeni
na piersiach jedwabną chusteczkę i zaczęła się nią chłodzić.
– Co to za perfumy? – zapytała, aby coś powiedzieć, bo to spojrzenie zmroziło jej zapał
dawny.
– Fiołki, o ile pamiętam.
– Te fiołki są heliotropem, pomieszanym z różami! – odezwała się z uśmiechem i bezwiednie
obejrzała chusteczkę. Była to wykwintna chusteczka jedwabna, obszyta koronkami, z monogramem
na środku, zabrał ją Lucy i zapomniał schować głębiej.
– Prawda, to heliotrop! – zawołał, żywo odbierając chusteczkę i chowając ją zbyt spiesznie
– Mateusz pomimo zakazu perfumuje mnie ciągle zamiast pilnować, aby w pralni nie
zamieniali drobiazgów – mówił niedbale, ale czuł, że Anka nie uwierzyła w to niezręczne tłumaczenie.
Posiedział jeszcze chwilę, próbował nawet szerokiej, serdecznej rozmowy, ale spotykał się
ciągle z niedowierzającym wzrokiem dziewczyny, więc wstał do wyjścia.
Anka wyprowadziła go jak zwykle na werandę, gdzie już Mateusz czekał z latarnią.
– Mateusz, nie perfumujcie panu chusteczek tak silnie – powiedziała cicho.
– Ja ta nie perfumuje, u nas ta nijakich perfumów nie ma – odparł zaspanym głosem.
Anka drgnęła nieco, patrząc na zakłopotaną twarz Karola.
– Może pan z nami jutro pojedzie do kościoła?
– Jeśli będę mógł, to dam znać rano.
Z tym się rozstali.
Anka wolno powróciła do mieszkania, kazała pogasić światła, wydała polecenia na jutro,
powiedziała ojcu dobranoc i znalazłszy się w swoim pokoju, stanęła przy oknie i długo patrzyła w ciemne przepaście nieba, długo rozczuwała wszystko.
– A wreszcie, to mnie już nic nie obchodzi – szepnęła do siebie.
Ale to była nieprawda, obchodziło ją to więcej nawet, niż pragnęła, tylko nie chciała poddać
się tym bolesnym, upokarzającym jej dumę spostrzeżeniom, tym brutalnym faktom, jakie
przed nią stawały.
– Nie stanę mu pewnie na drodze do szczęścia – powiedziała sobie rano po nie przespanej
nocy, zacięła się w sobie i w takiej dumie, która nie pozwalała się skarżyć i płakać.
Zamknęła wszystko w sobie.
Przy śniadaniu była jak zwykle spokojna. Służąca dała znać, że gromada robotników przyszła i koniecznie ją chce widzieć.
Anka wyszła na werandę nie wiedząc, o co im chodzi.
Pana Adama też za nią wtoczyli.
Na werandzie było kilku mężczyzn i kobiet, ubranych świątecznie, z bardzo uroczystymi
twarzami.
Na jej wejście wysunął się zaraz Socha, który teraz był furmanem u Borowieckiego, poca-łował ją w rękę, schylił się do nóg wedle odwiecznego zwyczaju, cofnął się nieco, chrząknął,
obtarł nos rękawem surduta, obejrzał się na żonę stojącą z boku i rzekł mocno:
– A to myśwa się zmówili i przyszli podziękować naszej dziedziczce kochanej za tego chłopaka,
co go to połamało, a u panienki się likował, za te kobite, co to una wdową ostała, po tym
Michale, co go te rusztowanie zabiło, i za te dziecioki, co ostały, niby po tym Michale, co go rusztowanie
zabiło, i za te dobrość, jaką im panienka robi – wypowiedział jednym tchem i obejrzał się
na żonę i na kolegów, którzy potakiwali głowami i poruszali ustami, jakby mówiąc z nim razem.
Odetchnął i mówił dalej.
– My jesteśwa biedne sieroty, a panienka chociaż ani nam warzona, ani pieczona, a dobra
kiej matka rodzona. Naród się zmówił, coby za to wszystko podziękować z serca. Przez podaronków
myśwa przyszli, ale podaronki... ale... podaronki... całujta, ścierwy, panienke po
rączkach, obłapta za nóżki! – zawołał, nie mogąc dokończyć mowy.
Jakoż po tym energicznym przemówieniu otoczyli Ankę kołem i całowali ją po rękach,
a mniej śmieli po łokciach.
Ankę zalała ogromna radość i rozrzewnienie, mówić nie mogła ze wzruszenia, więc pan
Adam przemówił słów kilka od siebie i kazał im dać wódki.
Na sam koniec sceny nadszedł Karol i dowiedziawszy się, o co im chodzi, kazał dać po
raz drugi wódki i coś w rodzaju śniadania i uścisnął bardzo serdecznie ręce robotników, ale
uśmiechał się ironicznie i gdy ludzie odeszli, powiedział drwiąco:
– Wzruszająca scena. Myślałem, że to dożynki, brakowało tylko pieśni i wieńca ze zbóż,
był natomiast spleciony z wdzięczności i z dobrych uczynków.
– Widzę, że to jest łatwa zabawa, ironizowanie wszystkiego, bo zbyt często pan się w to
bawi – powiedziała spokojnie na pozór, ale w głębi drżała gniewem.
– Nie moja zasługa, a... sposobności tak częstych.
– Dziękuję panu za szczerość. Wiem teraz już dobrze, że wszystko, co robię, jest śmiesznym,
małostkowym, parafialnym i niemądrym, że to wszystko godne jest ironii, tylko ironii,
a pan ją swobodnie wypowiada, bo to mnie tylko boleć może, a pana cieszy, nieprawdaż? –
mówiła rozdrażniona.
– Co słowo to oskarżenie, i to bardzo ciężkie – rzekł Karol.
– I prawda.
– Nie, zupełna nieprawda, przywidzenie dla mnie bardzo bolesne.
– Bolesne! – zawołała ironicznie.
– Panno Anno, Anka! dlaczego się pani gniewa na mnie? Po co mamy sobie zatruwać życie
takimi drobiazgami, czyż pani na serio znajduje w moim ironizowaniu niewinnym obrazę
i krytykę siebie? Ależ daję pani słowo, że nigdy, nigdy tego nie pragnąłem i pragnąć nie mogłem – tłumaczył się gorąco, szczerze zmartwiony i dotknięty jej słowami.
Anka nie słuchała, wyszła z pokoju nie spojrzawszy na niego.
Karol poszedł do ojca na werandę i skarżył się przed nim.
– Ja jestem trup, ja już nie żyję, ale ci powiem szczerze, krzywdzisz Ankę i zniechęcasz,
abyś tego nie żałował później – powiedział stary ze smutkiem i zaczął mu robić delikatne
wymówki za zaniedbywanie narzeczonej i za te tysiące drobiazgów w codziennym życiu, którymi
Ankę ranił i obrażał jej miłość własną.
– Antonina niech się spyta panienki, czy prędko pojedziemy do kościoła, bo konie już czekają – powiedział Karol do służącej i wzburzony wymówkami ojca chodził po werandzie
oczekując odpowiedzi.
Służąca przyszła zaraz.
– Panienka poszła do pani Trawińskiej i powiedziała, że dzisiaj nie pojedzie do kościoła.
Borowiecki rozczerwienił się ze złości i wybiegł.
– Pijże sobie piwo, jakieś nawarzył... – mruczał za nim pan Adam.
Anka rozgniewana poszła do Niny.
Nina była sama, siedziała w narożnym pokoju przed małymi stalugami i malowała pastelami
bukiet złotawych róż, rozsypanych przed nią na pysznej zielonawej materii.
– Dobrze, żeś przyszła, miałam pisać po ciebie.
– Sama jesteś?
– Kazio pojechał do Warszawy, wróci dopiero wieczorem, malowanie mi się już sprzykrzyło, czytać mi się nie chce, więc chciałam ci zaproponować wycieczkę za miasto, na świeże powietrze. Będziesz miała czas?
– Ile tylko zechcesz.
– A Karol?
– Przecież jestem dorosła i wolno mi już rozporządzać sobą i czasem swoim.
– A! – wyrwało się Ninie mimo woli, ale nie pytała więcej, bo służący zameldował Kurowskiego,
który dowiedziawszy się, że nie ma Trawińskiego, chciał wyjść.
– Zostań pan, zjemy razem obiad, a potem we trójkę urządzimy wycieczkę za miasto, będziesz
pan naszym opiekunem i pocieszycielem, dobrze?
– Na opiekuna zgoda.
– Ba, kiedy nam koniecznie potrzebny jest pocieszyciel.
– Dobrze, niechaj panie cierpią, a zacznę pocieszać, tylko uprzedzam, że łzom nie uwierzę
i pozwolę im płynąć swobodnie, choćby strumieniami.
– Łzom pan nie wierzy?
– Przepraszam, kobiecym łzom.
– Zawiodły pana jedne, a teraz zemsta na wszystkie.
– Tak, zawiodły, a teraz zemsta! – powiedział wesoło.
– Nie będzie pan miał do niej sposobności, bo my należymy do kobiet, które nie płaczą,
nieprawdaż, Anka?
– A przynajmniej nikt łez ani cierpień naszych nigdy nie zobaczy – odpowiedziała cicho
Anka.
– Uwielbiam taką dumę, a gdybym był prawodawcą, nakazywałbym ją wszystkim.
– Nikt by nie słuchał, bo ludzie są szczęśliwsi przez to samo, że mogą uchodzić przed
drugimi za nieszczęśliwych.
– Duży paradoks, ale i duża prawda; człowiek to przede wszystkim zwierzę liryczne, jeśli
nie sentymentalne. Nowy Linneusz powinien je zaklasyfikować pod rubrykę: „Gatunek mazgajowatych”.
Pomijając to, czy Karol tutaj będzie dzisiaj?
– Nie wiem, nie wiem, czy pana Borowieckiego dzisiaj widzieć będę.
Kurowski bystro popatrzył na Ankę, ale twarz jej nic nie zdradzała, prócz spokojnej obojętności.
Przy skończeniu obiadu, który przeszedł nadzwyczaj wesoło, bo i Anka rozchmurzyła się
nieco po usilnych staraniach Kurowskiego, przyszła na stół kwestia, gdzie jechać?
– Byle nie do Helenowa, tam za wiele ludzi dzisiaj.
– Pojedziemy za miasto. Szkoda, że nie ma Trawińskiego, bo zaproponowałbym państwu
podwieczorek u siebie. Mam przy chałupie trochę wody i ogrodu, byłoby nam chłodno.
– Daleko od Łodzi? – spytała Anka.
– Boczną drogą będzie z pięć wiorst.
– Prowadzi pan podobno gospodarstwo?
– Jestem wielki pan, bo mam czterdzieści morgów ornego gruntu, ale... ale gospodarstwo
prowadzę tylko w fabryce, bo rolnego nie znam i nie cierpię.
– Pan Karol opowiadał mi na wiosnę, że pana zastał przy własnoręcznej siejbie jęczmienia,
a nie w laboratorium, więc?
– Więc... Karol żartował tylko, upewniam panią, że żartował – powiedział prędko, bo się
ukrywał ze swoimi zamiłowaniami gospodarczymi, które pogardliwie wobec ludzi nazywał
parobczymi.
– Pokażę paniom, jak się w Łodzi bawią w niedzielę szerokie masy – mówił wsadzając je
do powozu i kazał jechać da lasku Milscha.
Miasto było jak wymarłe, sklepy pozamykane, okna poprzysłaniane, szynki ciche, ulice
puste, zalane rozdrganym powietrzem i oślepiającymi blaskami słońca, które prażyło niemi-łosiernie.
Drzewa na trotuarach stały bez ruchu, z omdlałymi liściami, bezsilne wobec potęgi ognia
lejącego się z białawego nieba, które niby ciężka wełniana opona obtulało miasto tak szczelnie,
że ani jeden przewiew wiatru nie przedarł się z pól i nie ochładzał rozprażonych bruków,
trotuarów i murów.
– Lubi pani ciepło – zauważył, bo Anka przysłaniała parasolką twarz tylko, odsłaniając
ramiona i plecy na słońce.
– Ale tylko słoneczne.
– Tamci się smażą jak na patelni – wskazał ruchem brody na niskie domy, przed którymi
w wąskim jeszcze pasku cieniów rozkładały się całe rodziny, zupełnie roznegliżowane.
– Dziwne, ale ja zupełnie nie czuję tego upału, jaki widzę – odezwała się Nina.
Nikt jej nie odpowiedział, bo Kurowski bardzo pilnie obserwował Ankę. Jego orzechowe
wielkie oczy, podobne do oczów tygrysa, ślizgały się po jej twarzy badawczo.
Anka nie zauważyła tego, rozmyślała o Karolu i tłumiła w sobie cichy żal, który ją poczuł
nurtować; żal, że może źle zrobiła sprawiając mu przykrość.
– Czy tutaj zostaniemy? – zapytała Nina, gdy powóz zatrzymał się przed restauracyjnym
ogródkiem, z którego płynęła ogromna wrzawa głosów i muzyki wojskowej.
– Przejdziemy tylko do lasu.
Przepychali się przez zatłoczony ogródek, pełen wrzawy i hałasów.
Kilkaset drzew i drzewek o liściach pożółkłych i spieczonych rzucało mizerny cień na
wydeptane trawniki i na piaszczyste dróżki i alejki, dymiące tumanami kurzu, który rozwłóczył się po ogródku i opadał na drzewa i na setki białych stołów, i na tłumy przy nich rozsiadłe, rozkoszujące się piwem, jakie zabrudzeni garsoni roznosili ustawicznie.
Wojskowa orkiestra na estradzie grała sentymentalnego walca, a w głównym budynku restauracyjnym,
otoczonym werandami, tańczono z zapałem pomimo tropikalnego gorąca; tancerze
byli bez surdutów, a niektórzy i bez kamizelek, ale tym siarczyściej bili obcasami
w podłogę i mocno pokrzykiwali.
Pomagali im z zapałem liczni widzowie, cisnący się do drzwi i okien pootwieranych, przez
które podawano zmęczonym piwo, a wielu niecierpliwszych tańczyło na werandzie i na trawnikach,
w obłokach kurzawy i przy akompaniamencie strzałów w strzelnicy i głuchym, warczącym turkocie wyrzucanych w kręgielni kul i głosów trąbek dziecinnych, brzęczących po
całym ogrodzie.
Na małej sadzawce, o martwej, zaropiałej wodzie kołysało się kilka łódek; kilka tkliwych
par smażyło się na słońcu i pracując wiosłami, śpiewało bardzo czułymi głosami niemiecką
piosenkę o gaju, piwie i miłości.
– Wyjdźmy, już nie mogę wytrzymać – szepnęła Nina wstając od stolika, przy którym siedli.
– Ma pani już dosyć ludowej zabawy i demokratycznego otoczenia? – pytał ironicznie
Kurowski płacąc za piwo, którego nie dotknęli.
– Mam tylko dosyć kurzu i brzydoty. Chodźmy do lasu, może tam będzie świeższe powietrze
– szeptała przysłaniając usta, bo kurz podnosił się coraz gęstszy.
Ale i w lesie nie było świeżego powietrza.
– Więc to jest las? – zawołała Anka przystając ze zdumienia pod drzewami.
– Tak się to w Łodzi nazywa.
Zapuścili się w głąb.
Las stał cichy i jakby obumarły, tysiące czarnych smutnych pni rozbiegało się we wszystkie
strony, pożółkłe, suchotnicze gałęzie obwisały z bezwładnością konania i tak przysłaniały
światło, że było mroczno i smutnie: drzewa stały bez ruchu, a jeśli chwilami powiał po nich
wiatr, to trzęsły się jak w febrze i głucho, żałośnie szumiały, a potem znowu stały martwe,
czarne, smutne, jakby głęboko zamyślone i pochylały się nad strugą odpływów fabrycznych,
która kolorową wstążką wiła się wskroś czarnych pni i mroków, rozsiewała duszące straszne
wyziewy i tworzyła w wielu miejscach grząskie, zaropiałe bagienka, rozsączała się w organizmy
potężne drzew, które niby palcami olbrzymów chwyciły się korzeniami ziemi i ssały
z niej z wolna śmierć i zatratę.
Ale wśród tych drzew konających rozkładały się gwarne obozowiska ludzkie.
Katarynki i setki harmonijek grały w różnych miejscach lasu, samowary dymiły, dzieci jak
kolorowe motyle biegały w mroku posępnym, tańczono w wielu miejscach, wrzawa skłębionych
głosów ludzkich i muzyki huczała głucho.
– Smutna zabawa – zauważyła Anka. – Czemu z nich tak mało się bawi istotnie, czemu
wszyscy nie krzyczą, nie śpiewają, nie piją pełną piersią swobody, wypoczynku, życia?
– Czemu? bo nie umieją i nie mają sił. Odpoczywają po wczoraj; nie zapomnieli go jeszcze,
a już smutek jutra mroczy im dusze – mówiła Nina wskazując całe rodziny rozłożone
pod drzewami, które siedziały apatyczne, zmęczone i jakby ze zdumieniem rozglądając się
po lesie i po tych, którzy tańczyli i śmiali się.
– Chodźmy za las, chcę chociaż kawałek poła – zawołała Anka.
Poszli, ale i tam długo nie byli, bo Anka nie znalazła pola, jakiego szukała, zobaczyła natomiast
wielkie, puste już ziemie, na których wznosiły się cegielnie i czerwone kominy jakichś
fabryk, piętrowe domy i kilku cyklistów, ciągnących swoje maszyny po wysypanej
miałem węglowym drodze.
Wrócili rychło do miasta, Anka spiesznie poszła do domu sądząc, że zastanie Karola; nie
był nawet na obiedzie.
Pan Adam spał w swoim wózku w ogrodzie pod drzewami, cisza pełna dziwnej nudy owiewała dom cały, na pustej werandzie ćwierkały i goniły się wróble, wcale nie zestraszone wejściem
Anki, która, obszedłszy ogród, zajrzawszy do wszystkich pokoi, nie wiedziała, co robić
ze sobą.
Wzięła jakąś książkę i siadła na werandzie, ale czytać nie mogła; patrzyła bezmyślnie
w białe chmury, jakie od wschodu zaczęły nadciągać, i słuchała godzinek, które w kuchni pełnym głosem śpiewała służąca. To jej tak żywo przypomniało wieś i takim roztęsknieniem głuchym
i bolesnym przepełniło serce, że rozpłakała się, sama nie wiedząc dlaczego.
Czuła się dziwnie samotną, opuszczoną i jakby gdzieś z dala poza całym światem...
Pan Adam zaczął nawoływać, więc poszła i przywiozła go na werandę.
– Karola nie było?
– Nie wiem, przyszłam niedawno.
Milczeli długo, unikając spotkania się oczami, aż w końcu pan Adam rzekł nieśmiało:
– A może byśmy razem odmówili nieszpory, co?
– Dobrze, o dobrze! – zawołała radośnie i zaraz przyniosła książkę do nabożeństwa.
– Bo... widzisz... przypomni to nam Kurów... – szepnął, zdjął kapelusz, przeżegnał się
i zaczął powtarzać za nią, głosem pełnym wiary i uczucia, łacińskie słowa hymnów.
Cisza przedwieczorna zrobiła się jakaś głębsza i rozpościerała się razem ze zmrokiem, który
już rozsnuwał swoje pajęcze posnowy na niskie domy i ogrody, tylko cynkowe dachy i szyby
paliły się jaskrawymi blaskami zachodu, a dymy idących i w niedzielę fabryk podobne były
do różowych pierścieni, które nieskończonym, spiralnym łańcuchem biły prosto w niebo.
Anka czytała do samego zmroku, jej czysty głos o głębokich akcentach lirycznych rozlewał się koliskami po werandzie, poruszał lekko obwisłe liście wina i chwiał delikatnymi
kwiatami powojów i groszków pnących się po balustradzie, a potem, gdy skończyła, uklękła
przy starym i dawnym kurowskim obyczajem zaśpiewała stłumionym nieco głosem:
Wszystkie nasze dzienne sprawy...
Pan Adam wtórował swoim basem, a służąca z kuchni dyszkantem.
Daleko, jakby o tysiące mil, miasto zaczęło huczeć powracającą falą spacerowiczów, turkotami
dorożek, głuchym łoskotem fabryk i płaczliwymi głosami katarynek po szynkach.
Podano wkrótce herbatę, ale Karol nie przyszedł.
Anka czekała na niego coraz niecierpliwiej, ba po tej modlitwie uspokoiła się bardzo i postanowiła opowiedzieć mu wszystkie swoje udręczenia i wątpliwości.
Miała nawet postanowienie przeprosić go za swoje wyjście dzisiejsze, byle się już raz
skończyły te ciągłe nieporozumienia.
Karol jednak nie nadchodził, przyszła natomiast Wysocka, jakaś bardzo tajemnicza i surowa,
długo opowiadała o synu i o mężczyznach w ogólności, długo dzierzgała jakieś tło, na
którym chciała uwypuklić tym lepiej sprawę, z jaką przyszła.
Anka słuchała jej ze wzrastającym niepokojem, aż w końcu powiedziała:
– Dlaczego ciocia nie powie otwarcie, po co te półsłówka i kołowania.
– Dobrze, wolę nawet otwarcie, bo mi niezręcznie i nie umiem inaczej. Chodźmy do twojego
pokoju. Zamknij dobrze drzwi! – zawołała, gdy się już tam znalazły.
– Słucham cioci – szepnęła siadając w niskim foteliku przy stole, na którym paliła się lampa
w złotawej osłonie.
– Ot, moje dziecko, przyszłam cię zapytać, jako twoja krewna, czy wiesz, co mówią w Łodzi
o tobie i o Karolu?
– Nie myślałam nawet, że mówić mogą – odpowiedziała cicho, podnosząc oczy.
– I nie domyślasz się?
– Zupełnie, nie mam pojęcia nawet, co by mogli mówić – odpowiedziała tak spokojnie, że
Wysocka zatrzymała w sobie jakieś słowa, przeszła się kilka razy po pokoju, popatrzyła na
nią i zawołała przyciszonym głosem:
– Mówią, że... że Karol chętnie ożeniłby się z Madą Müllerówną, gdyby... gdyby...
– Gdybym ja mu nie stała na przeszkodzie – podchwyciła mocno.
– Więc wiesz?
– Nie, ciocia mi to powiedziała przecież w tej chwili – szepnęła ciszej i zamilkła.
Przechyliła głowę w tył, na wysoką poręcz fotelu, i patrzyła przed siebie tępym, przygaszonym
wzrokiem; wiadomość nie wstrząsnęła nią do głębi i od razu, a rozlewała się po jej
sercu gorącymi koliskami; przeżuwała ją jeszcze spokojnie, tylko jakieś bolesne drżenie przebiegało po niej, ale go tłumiła całą siłą woli.
– Moja Anko, nie gniewaj się na mnie za złą wieść, która najprawdopodobniej jest tylko
złośliwą plotką. Musiałam ci ją powiedzieć... Rozmów się z Karolem otwarcie, bo takie plotki
potrafią najmocniejszą miłość zabić i... i... Pobierzcie się jak najprędzej, to tym najlepiej
zamknie się usta niechętnym, przestaną się wami zajmować. I nie gniewaj się na mnie, moim
obowiązkiem było cię uprzedzić.
– Jestem cioci bardzo wdzięczna, bardzo...
Ujęła jej rękę i przycisnęła do ust.
– I nie martw się, to nic, tylko plotki. Karol ma wielu nieprzyjaciół, dużo kobiet liczyło na
niego, dużo się w nim kochało, więc nic dziwnego, że się mszczą teraz, a zresztą ludzie nigdy
znosić nie mogą spokojnie cudzego szczęścia. Dobranoc.
– Dobranoc cioci.
Anka odprowadziła Wysocką do drzwi.
– A jeśli chcesz, to ja sama powiem o tym Karolowi.
– Nie, dziękuję, ja muszę mu powiedzieć o tym. Może ciocia się zatrzyma, wezmę tylko
okrycie i pójdę z ciocią do Trawińskiej.
Wyszły w milczeniu, bo chociaż Wysocka usiłowała zawiązać rozmowę, Anka prawie nie
słyszała jej słów i nie odpowiadała, zatopiona w coraz żywszym odczuwaniu tej wieści niespodziewanej.
Żeby dostać się do domu Trawińskich, było najkrócej przejść przez ogród i fabrykę Borowieckiego,
ale że fabryka z powodu niedzieli była zamknięta, więc trzeba było iść ulicą, obok
pałacu i domu Müllerów.
Okna domu Müllerów były otwarte i oświetlone, a że były słabo przysłonięte i tuż nad trotuarem,
więc z ulicy doskonale było widać wnętrze.
Anka przechodziła koło nich nie patrząc, ale Wysocka spojrzała i zatrzymała się chwilę,
pociągając za rękę dziewczynę.
W saloniku siedziała cała rodzina Müllerów z Karolem w pośrodku.
Mada, przechylona do niego opowiadała coś ze śmiechem i radością, a czego Karol słuchał z wielkim skupieniem.
Anka, spostrzegłszy tę scenę, cofnęła się i nie powiedziawszy ani słowa Wysockiej, powróciła do domu.
Nie rozpaczała ani płakała, bo czuła się tylko obrażoną śmiertelnie, dotkniętą w swej mi-łości własnej.
Na drugi dzień po obiedzie Karol zaczął się usprawiedliwiać przed nią, dlaczego nie był
wieczorem, ale mu przerwała zimno i dosyć wyniośle:
– Dlaczego pan się usiłuje usprawiedliwiać, robi pan to, co jest przyjemniejszym, było
panu milej u Müllerów, więc tam pan przepędził wieczór.
– Zaczynam pani nie rozumieć – zawołał dotknięty.
– Nie wiem, czy się pan starał o to kiedykolwiek.
– Dlaczego pani mówi w taki sposób do mnie?
– Czy pragnie pan, abym nie mówiła zupełnie?
– To raczej pani zmusza mnie do tego.
– O tak, zmuszam pana, oczekując całe dnie nieraz na jedno słowo, oczekując na próżno...
– powiedziała Anka z goryczą, ale pożałowała zaraz tych słów, które się jej bezwiednie wydarły, bo Karol siedział nieporuszony i zły.
Zniechęcenie i nuda wyzierały z jego oczów i słów, nie potrafił się już maskować nawet,
podniósł się i biorąc kapelusz powiedział zimno:
– Jadę do Kurowa, może pani ma jaki interes?
– Mam kilka nawet.
– Mogę je załatwić.
– Dziękuję, załatwię sama, bo i tak z ojcem za dni kilka tam pojedziemy.
Ukłonił się i wyszedł, ale powrócił już z ogrodu, tknięty mocno potrzebą zgody i jakby
w poczuciu win swoich względem niej popełnionych; zastał ją tak, jak opuścił.
Anka siedziała wpatrzona w okno, podniosła na niego pytające spojrzenie.
– Panno Anko, dlaczego się pani gniewa na mnie? Czemu nie jesteś pani szczerą ze mną
jak dawniej, jak w Kurowie? Co się z panią dzieje? Jeśli panią zmartwiłem, jeśli zrobiłem
jakąkolwiek przykrość, to przepraszam całym sercem...
Mówił cichym, pełnym uczucia głosem, a porwany własnymi akcentami szczerości, szeptał dalej z serdecznością:
– Ja mam tyle kłopotów, tyle zmartwień ciągłych, że być może nieraz uraziłem panią swoją
szorstkością, ale powinna pani wiedzieć przecież, że to mogło się stać tylko mimo woli, nie
posądzisz mnie przecież, że mógłbym świadomie cię udręczać, Anka, proszę cię, przemów
i przebacz mi. Czy już tak mało cię obchodzę, co?
Pochylił się nad nią i zajrzał w jej oczy, które śpiesznie przymknęła, bo były pełne łez. Ten
głos serdeczny, cichy przenikał ją ciepłem, otwierał wszystkie rany, budził wszystkie przemilkłe skargi i wszystkie pragnienia kochania, przepełniał jej oczy łzami, a duszę taką
dziwną, taką wielką żałością – a nie mogła się odezwać, nie mogła, bo czuła, że razem z tym
słowem rzuci mu się w ramiona, że wybuchnie płaczem, więc nic nie powiedziała, siedziała
sztywno, mocując się z dumą własną, zabraniającą pokazywania, co czuła w tej chwili, i z
szalonym pragnieniem miłości i wiary w niego.
Borowiecki, nie doczekawszy się odpowiedzi i głęboko tym zmartwiony, wyszedł.
Anka długo żałowała tej chwili straconej dla odzyskania szczęścia i długo płakała po niej.
Płynęły potem dnie i tygodnie w zgodzie i pozornym spokoju.
Witali się, żegnali z jednakową uprzejmością, rozmawiali nieraz nawet poufnie, ale bez
dawnej serdeczności, bez dawnej wiary w siebie i bez dawnej troski o siebie.
Anka usiłowała być inną, dawną, dobrą i kochającą narzeczoną, ale z przerażeniem spostrzegła, że już taką być nie mogła i że miłość do Karola jakby umierała w niej.
Ostrzeżenie Wysockiej miała ciągle w pamięci i potwierdzały go różnymi czasy wyrzeczone
słowa Karola, które teraz dopiero nizała na nić uświadomienia i rozpatrywała uważnie.
A przy tym i inni ludzie nie żałowali jej półsłówkowych ostrzeżeń. Czasem się z tym wyrywał Maks, a najczęściej Moryc, z wielką przyjemnością i bardzo delikatnie przysłonięte
opowiadał szczegóły o Karolu i jego zamysłach i potrzebach.
Dawniej zupełnie nie zwracała uwagi na to, ale teraz nauczyła się wyławiać prawdę z tych
półsłówek, prawdę tak gorzką dla siebie, tak raniącą jej dumę, że gdyby nie wzgląd na pana
Adama, byłaby natychmiast wyjechała z Łodzi.
A czasami znowu wzbierał w jej sercu wielki, stłumiony krzyk tej miłości umierającej,
krzyk serca, które jeszcze pomimo wszystko kochało i z losem swoim zgodzić się nie mogło.
Na zewnątrz pomiędzy nimi nic jeszcze nie zaszło, ale oddalali się od siebie coraz bardziej.
Borowiecki, zajęty wykończaniem fabryki, mało mógł poświęcać i czasu, i uwagi narzeczonej,
czuł tylko bezwiednie, że Anka jest coraz smutniejsza i że porusza się jakby w obłoku
chłodu i obojętności.
Postanowił tę sprawę ostatecznie rozstrzygnąć po skończeniu fabryki, a tymczasem, ponieważ było mu źle w domu, bywał bardzo często u Müllerów i częściej niż dawniej widywał
się z Lucy.
XXXII
„Z dniem 1 października puszczona została w ruch Manufaktura wyrobów bawełnianych
pod firmą K. Borowiecki i -ka. Zobowiązania podpisywać będzie K. Borowiecki lub p. p.
M. Welt.”
Borowiecki odczytał półgłosem okólnik handlowy i zwrócił się z nim do Jaskólskiego.
– Trzeba zaraz wysłać go do pism, a jutro do różnych firm, pan Moryc dostarczy adresów.
Wyszedł na wielki dziedziniec fabryczny, jeszcze zastawiony rumowiskami i rozmaitymi
częściami maszyn, bo chociaż urzędownie fabryka była już skończona, ale faktycznie szła
tylko przędzalnia, a resztę oddziałów wykończano gwałtownie.
Karol nie chciał i nie mógł już z różnych powodów czekać zupełnego wykończenia, więc
puścił tylko przędzalnię, i na dzisiaj właśnie naznaczył dzień poświęcenia fabryki i puszczenia
w ruch maszyn.
Chodził dziwnie zgorączkowany i niespokojny, w przędzalni długo przyglądał się próbnej
robocie, prowadzonej przez Maksa, który, spocony z wysiłku, ochrypły od krzyku, zmęczony
i brudny, biegał po sali, sam zatrzymywał maszyny, poprawiał je i puszczał znowu, troskliwym
okiem przyglądając się warczącym wrzecionom i wyciągniętym na próbę niciom.
– Maks, zostaw wszystko, bo się już zbierają w domu.
– Ksiądz Szymon przyjechał?
– Przyjechał z Zajączkowskim i już się dopytywał o ciebie.
– Za godzinę tam przyjdę.
Karol z pewną przyjemnością przypatrywał się zielonym girlandom z jedliny, jakimi robotnicy
pod wodzą starego Jaskólskiego ubierali głównie drzwi i okna.
Druga partia robotników uprzątała przejścia w dziedzińcu i ustawiała długie stoły, obite
perkalem, w magazynie, który nie był jeszcze zupełnie skończonym; stoły były dla robotników
i pracujących przy budowie, którym miano wyprawić coś w rodzaju śniadania.
W domu zaś z pośpiechem szykowano wystawne przyjęcie dla kolegów, przyjaciół i znajomych
fabrykantów, zaproszonych na dzisiejszą uroczystość.
Karol włóczył się po salach i dziedzińcu z dziwnym uczuciem niemocy i jakby żalu, że to
już skończone, że to już trzeba zaczynać nową, jeszcze cięższą pracę; przyglądał się murom
i maszynom z uczuciem wielkiej życzliwości i jakby głębokiego powinowactwa.
Tyle miesięcy czasu, tyle wysiłków mózgu i nerwów, nie dospanych nocy im poświęcił,
tak rosły i rozwijały się w jego oczach, siłą jego woli, mocą jego własnych sił i krwi, że dobrze
to czuł teraz, iż wielka część jego istoty zamknięta jest w tych czerwonych murach,
uwięziona w tych dziwacznych, poskręcanych jak potwory maszynach, które na podłogach
leżały jeszcze nieruchome, ciche, ale gotowe do ruchu na jego skinienie, martwe niby, a pełne utajonego skupionego życia.
Nie zwracał uwagi na Dawida Halperna, który, chociaż chory i nieproszony, przywlókł się,
życzył mu szczęścia i radosnym wzrokiem obejmował nową fabrykę, oglądał sale, interesował się wszystkim i powtarzał Maksowi:
– Ja się cieszę, ja się bardzo cieszę, panie Baum, bo jak postawiliście fabrykę – to Łodzi
znowu przyrosło.
– Nie zawracaj pan głowy! – mruknął Maks. Dawid Halpern się nie obraził, poszedł dalej
oglądać, a później, podczas ceremonii poświęcenia, stał z boku z odkrytą głową i z zachwytem
przyglądał się fabrykantom i ciżbie ludzkiej, i nowemu warsztatowi pieniędzy.
– Czego szukasz? – zapytał Moryc Karola, wchodząc za nim do pustej sali.
– Niczego, patrzę tylko – odparł melancholijnie.
– Czy to przyjęcie dla robotników nie mogłoby się odbyć skromniej?
– To znaczy, nie dać im nic, bo i tak jest dosyć skromne.
– A kosztuje czterysta rubli, już mi podali rachunki.
– Odbijemy to jakoś na nich. Nie sprzeczaj się chociaż dzisiaj. Patrz, to jednak nasze dawne
marzenie stało się – szepnął wskazując fabrykę.
– Ale czy długo trwać będzie? – odpowiedział Moryc, uśmiechając się jakoś dziwnie.
– Ręczę ci, że dopóki ja żyję, trwać będzie – zawołał z mocą.
– Mówisz jak pśta, a nie jak fabrykant. Kto może zaręczyć, że za tydzień nie będzie to
tylko kupa gruzów! Kto wie, czy za rok sam nie będziesz chciał się jej pozbyć. Fabryka taki
dobry towar jak i perkal i tak samo się sprzedaje, jeśli na niej dobrze zarobić można.
– Mógłbyś odświeżyć swoje teorie, bo mi już bardzo spowszedniały – odpowiedział mu
Karol i poszli razem do domu, gdzie już kilkanaście osób, zebranych na uroczystość, siedzia-ło na werandzie.
Jakoż wkrótce ukazał się ksiądz Szymon w komży i wszyscy ruszyli za nim.
Chwila była bardzo uroczysta, tłumy robotników, z odkrytymi głowami, świątecznie ubranych,
zapełniały dziedziniec i sale fabryczne.
Ksiądz szedł z oddziału do oddziału, odmawiał modlitwy i pokrapiał mury, maszyny i ludzi
wodą święconą.
W przędzalni, gdzie przy każdej maszynie stali ludzie i wszystkie transmisje, koła i pasy
były napięte siłą, po poświęceniu Borowiecki dał znak i wszystkie maszyny ruszyły zgodnym
rytmem, a po kilkuset obrotach stanęły; bo robotnicy poszli na śniadanie do magazynu.
Fabryka była puszczona w ruch.
Całe towarzystwo powróciło do domu i zasiadło do śniadania.
Pierwszy toast za pomyślność i rozwój fabryki wniósł Knoll, który w długiej mowie bardzo
życzliwie wspominał prace Borowieckiego w firmie Bucholc i -ka; drugi toast za to
samo, z dodatkiem zdrowia dla dzielnych spólników i przyjaciół, podniósł Grosglik i w końcu
ucałował Karola, a jeszcze serdeczniej Moryca.
A gdy Zajączkowski wniósł toast „Kochajmy się”, przyjęty dosyć chłodno, powstał Karczmarek,
który z początku siedział cicho, onieśmielony obecnością milionerów i tym niezwyczajnym
dla siebie zebraniem, ale teraz, po tylu toastach uczciwie spełnionych, nabrał
animuszu i swady – nalał pełną szklankę koniaku, trącił się z Myszkowskim i Polakami
i mocnym, ale ochrypniętym głosem zawołał:
– Rzeknę swoje! Żeby się ludzie kochały, w to nie wierzę – bo wszyscy bierzemy z jednej
miski, a każden chce dla siebie najwięcej. Pies z wilkiem się kochają, ale ino wtedy, kiedy do
spółki cielaka sporządzają abo i barana. Jak komu potrza abo i na rękę, to niech se ta wszystkich
kocha, ale nam nie potrza, żebyśmy się kochali, ino żebyśmy się nie dali... Czy rozumem...
czy kalkulacją... czy pięścią na ten przykład, a nie dajmy się... Moc mamy i rozum
tyż... to chciałem rzec i tym przepijam do pana Borowieckiego!...
Przepił i chciał mówić dalej, ale zagłuszyły go brawa, bite umyślnie, bo Niemcy i Żydzi
poczęli się krzywić, więc przestał i pił dalej z Myszkowskim.
Potem już szły toasty bez końca i gwar się podniósł ogromny, bo wszyscy naraz mówić
zaczęli.
Karol tylko był milczący i co chwila wychodził do robotników ucztujących w magazynie,
bo tam gospodarzyła Anka, otoczona rojem całujących ją po rękach robotników, a że i tam
wznoszono zdrowie Karola, więc musiał przyjść i wypić z nimi i podziękować, ale wychodząc zabrał ze sobą Ankę, tak był nadzwyczajnie wesół i zadowolony, że wziął ją za rękę
i wskazując fabrykę zawołał radośnie:
– To moja fabryka! Mam ją i nie wypuszczę.
– I mnie to raduje niewymownie – odpowiedziała cicho.
– Nie tyle jednak co mnie, nie tyle – mówił z wyrzutem.
– Jakże, pańskie szczęście jest moim szczęściem – powiedziała i odeszła, bo Nina Trawińska
wołała ją do altany w ogrodzie.
– Gniewa się jeszcze, muszę się nią trochę zająć na nowo – myślał wchodząc na werandę,
gdzie wystawiono stoły z jadalni, bo tam było zbyt ciasno i duszno.
Gospodarzył bardzo uroczyście Moryc i zajmował się wszystkim, odchodząc co chwilę
z Grosglikiem na jakieś tajemnicze szepty.
Maks Baum tylko nie brał prawie udziału w ogólnej wesołości, siedział przy swoim ojcu,
który zaproszenie przyjął i przyszedł, ale straszył wszystkich swoją ponurą, wyschniętą twarzą,
jakby pokrytą pleśnią grobu, nie rozmawiał z nikim, czasem pił, przyglądał się zebranym, a zapytany
odpowiadał zupełnie przytomnie i patrzył na nowe, czerwone kominy fabryki.
W małym pokoiku od ulicy siedział ksiądz Szymon, Zajączkowski, pan Adam, a na czwartego
Kurowski; grali w preferansa i kłócili się wszyscy z dawną przyjemnością; wszyscy
prócz Kurowskiego, który zawsze po rozdaniu kart znikał dyskretnie, odszukiwał Ankę, zamieniał z nią kilka słów i powracał, kpiąc po drodze z pijanego Kesslera, ale grał źle, ciągle
się mylił, psuł grę innym, za co słuchać musiał wymówek pana Adama i krzyków Zajączkowskiego,
tylko ksiądz Szymon śmiał się z zadowolenia, bił cybuchem po sutannie i wołał:
– Dobrze, dobrze, moje dzieciąteczko kochane. A toś jegomość, dobrodzieju mój kochany,
zadał takiego bobu Zajączkowi, że popamięta. Ha, ha, ha! położyć się bez trzech, to na to
już trzeba się nazywać Barankowskim, a nie Zajączkowskim, ha, ha, ha!
– To moja wina? – krzyknął szlachcic, waląc w stół pięścią – jak mi, panie dobrodzieju,
każą grać z fuszerami, którzy kart nie umieją trzymać w ręku! Siedem trefli, ręka!
Przelicytowali się i grali już cicho, tylko pan Adam dawnym zwyczajem, ponieważ mu
karta szła dobrze, bił nogą w stopień fotelu i przyśpiewywał półgłosem:
Poszły panny na rydze, na rydze, na rydze, tam!
Ksiądz Szymon od czasu do czasu pociągał wygasły cybuch i wołał:
– Jasiek, a daj no, smyku, ogieńka!
Jaśka nie było, tylko Mateusz stał gotowy na skinienie, bo go specjalnie do usług księdza
zarezerwowała Anka.
Kurowski w milczeniu i z uśmiechem przyjmował wymyślania Zajączkowskiego, bo mu
bardzo zabawnym wydawał się ten szlachecki przeżytek.
– Może panom potrzeba wina albo piwa? – odezwała się Anka wchodząc.
– Niczego, moje dzieciątko kochane, niczego. Ale wiesz, Anula, Zajączek położył się bez
trzech – wołał ksiądz Szymon zaczynając się śmiać.
– Jak Pana Boga kocham, ale to nawet nie przystoi księdzu cieszyć się z nieszczęścia bliźnich,
to się może skończyć tak, jak się skończyło w Sandomierskiem u Kiniorskich, było to...
– Dobrodzieju mój kochany, nic nam do tego, gdzie było, a ty pilnuj gry i dawaj do koloru,
atucika ostatniego, a nie mydlij nam oczu.
– Komu to ja mydlę oczy! – wrzasnął strasznie Zajączkowski.
Zawiązała się znowu kłótnia, aż cały dom i ogród zapełnił się potężnym głosem Zajączkowskiego,
że zebrani na werandzie z niepokojem zwrócili oczy na Borowieckiego.
– Panie Wysocki, może mnie doktór zastąpi! – zawołał Kurowski do przechodzącego przez
sąsiedni pokój, oddał mu karty i wyszedł za Anką, która spacerowała po ogrodzie z Niną,
przyłączył się do nich i poszli do małej altanki, opiętej winem o czerwonych już liściach i obsadzonej
rzędami dokwitających astrów i lewkonii.
– Cudowny dzień – zauważył siadając wprost Anki.
– Chyba dlatego taki piękny, że już ostatni dzień jesieni.
Milczeli długo, oddychając tym dziwnie słodkim, pieszczotliwym powietrzem, przesyconym
ostatnimi zapachami umierających kwiatów i liści więdnących.
Słońce bladawe rozsypywało na ogród złocisty pył, który przesłaniał lekko kontury wszystkiego
i oprawiał barwy gasnącego ogrodu w przecudny i przesubtelny ton wyblakłego złota.
Po trawnikach skrzyły się pajęcze siatki i migotały opalami, a w powietrzu cichym i ciepłym leciały, niby pasma szklane, długie nici pajęczyn, czepiały się żółtych liści akacji stojących pod murem, przedzierały się o półnagie już, trzepoczące resztkami czerwonych liści
czereśnie albo uczepione pni chwiały się długo, aż je cichy wiatr uniósł, i leciały wysoko, ku
dachom miasta i ku tej zbitej masie kominów, które zdawały się kołysać nad morzem domów.
– Na wsi taki dzień jest tysiąc razy piękniejszy – szepnęła Anka.
– O, z pewnością. Ale pomijając to, przepraszam z góry za uwagę, jaką zrobię, dzisiejsza
uroczystość niezbyt raduje panią, panno Anno.
– Przeciwnie, raduje mnie bardzo, jak mnie raduje zawsze niewymownie każde ludzkie
pragnienie spełnione.
– Stawia pani sprawę zbyt ogólnie, w to zresztą wierzę, tylko nie widzę, aby dzisiejszy
dzień był dla pani radosnym.
– Cóż zrobię, że pan tego nie widzi, a jednak cieszę się nim naprawdę.
– Dźwięk pani głosu mówi co innego!
– Czyż jest możebnym, aby był w niezgodzie z tym, co ja czuję?
– A jednak jest w tej chwili, bo każe się domyślać pani obojętności – powiedział śmiało
Kurowski.
– •le pan słucha i jeszcze gorsze wnioski pan wyciąga.
– Być może, jeśli pani chce tego.
– Niech no pan Ance nie sugestionuje rzeczy, o których nie myślała.
– Możemy o czymś nie myśleć, ale pomimo to to coś w nas być może, choćby jeszcze pod
linią świadomości. Widzę, że miałem słuszność.
– Najmniejszej. Potwierdza pan tylko samego siebie – zawołała Nina.
– Prawda, że my miewamy słuszność tylko wtedy, jeśli panie raczą nam ją przyznać.
– Zawsze przyznajecie ją sobie sami, nie pytając nas o zdanie.
– Czasami pytamy...
Uśmiechnął się.
– Żeby stwierdzić tylko lepiej jeszcze własną rację.
– Nie, żeby się okazać uprzejmiejszymi, niż jesteśmy.
– Kessler do nas idzie.
– To ja odchodzę, bo mam ochotę tego Niemca pożreć.
– I zastawia nas pan bez opieki przed jego nudzeniem – zawołała Anka.
– On jest dziwnie piękny, tą jakąś jesienną pięknością, ostatnią – zauważyła Nina patrząc
za odchodzącym.
– Kurowski, chodź do nas, napijemy się – wołał z werandy Myszkowski, siedzący za sto-łem w otoczeniu całej baterii butelek.
– Dobrze, napijmy się raz jeszcze za rozwój i pomyślność przemysłu – zawołał Kurowski,
biorąc kieliszek i zwracając się do Maksa, siedzącego przy balustradzie i rozmawiającego
z Karczmarkiem.
– Nie piję za taką pomyślność. Niech przemysł zdechnie, a z nim wszyscy jego pachołkowie
– zawołał Myszkowski, już dobrze pijany.
– Nie bredź, dzisiaj święto prawdziwej pracy, pracy wytrwałej i celowej.
– Cicho, Kurowski, święto, prawdziwa praca, praca wytrwała i celowa? Sześć słów, a sto
głupstw. Cicho, Kurowski, boś i ty sparszywiał pomiędzy tymi parobkami, żyjesz i pracujesz
jak bydlę i zbierasz grosze. Piję na twoje upamiętanie.
– Bądź zdrów, Myszkowski, przyjdź do mnie w sobotę, to pogadamy. Wychodzę już.
– Dobrze, tylko się napij ze mną. Karol pić nie chce. Maks pić nie może, Kessler woli
szczerzyć zęby do kobiet. Trawiński ma już dosyć, szlachcice grają w karty, i cóż ja, biedna
sierota, pocznę, przecież z Morycem ani z fabrykantami pić nie będę.
Kurowski zatrzymał się jeszcze i pił z nim, a przyglądał się Kesslerowi, który chodził z paniami,
bełkotał coś niewyraźnie, poruszał szczękami i w świetle słońca podobnym był jeszcze
bardziej do rudego nietoperza.
Towarzystwo szybko się zmniejszało, pozostawali tylko najbliżsi i Müller, który wciąż
trzymał Borowieckiego przy sobie i rozmawiał z nim bardzo serdecznie, a Murray, który zjawił się już na końcu przyjęcia, przysiadł do Maksa i grupy kolegów i zdumionym, oczarowanym
wzrokiem patrzył na kobiety, które z powodu przedwieczornego chłodu powróciły
z ogrodu i siedziały otoczone mężczyznami na werandzie.
– Jakże wasze sprawy, żenicie się? – zapytał go po cichu Maks.
Anglik nic nie odpowiedział, aż dopiero nasyciwszy swoją duszę wiecznie głodną widokiem
kobiet, rzekł cicho:
– Ja bym się zaraz ożenił.
– Z którą?
– Wszystko jedno, jeśli nie można z dwoma.
– Za późno wybraliście się, bo jedna jest żoną, a druga nią będzie wkrótce.
– Zawsze za późno, zawsze za późno! – szepnął z goryczą i drżącymi rękami obciągał surdut
z garbu, a potem przysunął się do Myszkowskiego i pił z nim, jakby z rozpaczy.
Wszedł stary Jaskólski i odnalazłszy Karola szepnął mu do ucha, że ktoś czeka na niego
w kantorze i chce się koniecznie z nim widzieć jak najprędzej.
– Kto? nie znasz pan?
– Nie znam go, ale zdaje mi się, że to pan Zuker... – jąkał szlachcic.
– Zuker, Zuker! – powtórzył jakoś trwożnie i dziwnym uczuciem zabiło mu serce. – Zaraz
przyjdę, niech zaczeka chwilę.
Poszedł do pokoju ojca i wziął rewolwer do kieszeni.
– Zuker! chce się widzieć ze mną? Czego on chce? A może?...
Bał się dokończyć myśli...
Powlókł niespokojnie oczami po zebranych i wymknął się cicho.
Zuker siedział w kantorze, pod oknem, oparł się na lasce i patrzył w ziemię, a gdy Borowiecki
wszedł, nie przyjął podanej mu ręki, nie rzekł zwykłych słów przywitania, tylko patrzył długo rozpalonymi oczami w jego twarz.
Karola owładnął niepokój, czuł się jakby złapanym w potrzask, ten wzrok palił, mieszał
i budził w nim strach. Miał szaloną ochotę uciec, ale zapanował nad sobą, zapanował nawet
nad drżeniem serca, zamknął okno, bo wrzawa pijących robotników była zbyt bliską, podsunął mu krzesło i rzekł wolno:
– Bardzo... mi przyjemnie widzieć pana u siebie... żałuję tylko, że nie będę mógł poświęcić
mu tyle czasu, ile bym chciał, bo jak pan wie, dzisiaj u mnie święto otwarcia fabryki.
Usiadł ciężko, czując, że w tej chwili nie potrafiłby powiedzieć już ani jednego słowa więcej,
te frazesy wypłynęły same.
Zuker wyjął z kieszeni pomięty list i rzucił na biurko.
– Niech pan przeczyta – powiedział głucho i patrzył w niego z uporem.
Była to szorstka i ordynarna w formie denuncjacja stosunku Borowieckiego do Lucy.
Borowiecki długo czytał, chciał zyskać na czasie – bo czytając musiał zużywać całą siłę
woli, aby się nie zdradzić; aby zachować obojętną, zimną twarz pod ognistym śledczym spojrzeniem
Zukera, które mu przewiercało wnętrzności.
List przeczytał i zwrócił nie wiedząc, co mówić.
Zapanowała znowu długa chwila męczącej ciszy. Zuker patrzył, ześrodkowywał wszystkie władze
w tym drapieżnym, chciwym spojrzeniu, pragnął wyrwać tajemnicę z szarych źrenic Karola,
który co chwila przysłaniał powiekami oczy i bezwiednie poruszał różne przedmioty na biurku,
ale czuł, że jeszcze chwil kilka takiej nieopowiedzianej męki, niepewności, a zdradzi się.
Ale Zuker podniósł się z krzesła i cicho zapytał:
– Co ja mam myśleć o tym, panie Borowiecki?
– To pańska sprawa – rzekł niepewnie, bo przyszło mu na myśl, że może Lucy wyznała
wszystko.
Nogi zaczęły drżeć pod nim, poczuł miliony drobnych ukłuć po głowie i skroniach.
– Ja to mam mieć za odpowiedź pańską?
– No, cóż pan chcesz, abym odpowiadał na taką podłą potwarz.
– Co ja mam z tym zrobić, co ja mam o tym myśleć?
– Poszukać autora listu; wsadzić go do więzienia za fałsz i nikomu o tym nie mówić ani
słowa. Mogę panu pomóc w poszukiwaniach, bo przecież i mnie ta sprawa zahacza.
Odzyskiwał spokój i równowagę, był pewnym już, że Lucy nic nie powiedziała, więc podnosił głowę wyżej i śmiało, bezczelnie patrzył na Zukera, który zrobił kilka bezcelowych kroków,
usiadł, oparł głowę o ścianę i oddychał długo, aż zaczął mówić z trudem.
– Panie Borowiecki, ja jestem taki sam człowiek, ja tak samo czuję i tak samo mam swój
kawałek honoru. Ja teraz przychodzę do pana i na wszystko, na wielkiego Pana Boga zaklinam
pana, pytam: czy prawdę mówi ten list? Czy to wszystko jest prawda?
– Nieprawda! – odparł mocno i stanowczo Borowiecki.
– Ja jestem Żyd, prosty Żyd, przecież ja pana nie zastrzelę, nie wyzwę na pojedynek, co ja
panu mogę zrobić? Nic nie mogę zrobić! Ja jestem prosty człowiek, ja moją żonę kocham
bardzo, pracuję, jak mogę, żeby jej nic nie brakowało, ja ją trzymam jak królowę. Pan wie, ja
ją za własne pieniądze kazałem wykształcić, ona jest dla mnie wszystkim, a tu mnie list przysyłają, że ona jest pańską kochanką! Ja myślałem, że się cały świat zawalił na moją głowę...
Ona ma mieć za parę miesięcy dziecko, pan wie, co to jest dziecko? Ja cztery lata czekam na
to, cztery lata! A tu teraz takie wiadomości! Co ja teraz wiem? czyje to dziecko? Pan mi powiesz
prawdę, pan mi musisz powiedzieć prawdę! – krzyknął nagle, zrywając się z miejsca,
i rzucił się ku Borowieckiemu jak obłąkany, z zaciśniętymi pięściami.
– Powiedziałem panu, że list jest podłym fałszem – odparł spokojnie Karol.
Zuker stał chwilę z wyciągniętymi rękami i opadł ciężko na krzesło.
– Wy lubicie się bawić z cudzymi żonami, was nic nie obchodzi, co się stanie z tą kobietą,
nic was nie obchodzi ani wstyd, ani hańba całej rodziny, wy jesteście... was Pan Bóg ciężko
pokarze... – szeptał z trudem, urywanie, głos mu się trząsł, łamał, rwał, przepajał łzami, aż
w końcu i łzy zaczęły z wolna wyciekać z zaczerwienionych oczów i padać na twarz siną, na
brodę, jak pełne ziarna goryczy nieopowiedzianej.
Mówił jeszcze długo i coraz spokojniej, bo zachowanie się Borowieckiego, jego twarz,
jego szczere spojrzenia i wielkie współczucie, jakie w nim dojrzał, wlewało w niego wiarę,
że to wszystko istotnie jest kłamstwem.
Borowiecki podparł ręką głowę i słuchał, i trzymał jego oczy w swoim spojrzeniu, a jednocześnie
nieznacznymi ruchami kreślił ołówkiem na kartce papieru, leżącej w wysuniętej
nieco szufladzie biurka, słowa:
„Nie zdradź się, zaprzecz wszystkiemu, on jest u mnie, podejrzewa, kartkę spal. Wieczorem
tam, gdzie ostatni raz.”
Zdążył papier wsunąć w kopertę i wtedy podszedł do telefonu, który łączył fabrykę
z mieszkaniem.
– Niech Mateusz przyniesie wina i wody sodowej do kantoru. Kazałem przynieść wina,
bo widzę, że pan bardzo zmęczony i zdenerwowany. Proszę mi wierzyć, że bardzo współczuję
z panem. No, ale skoro to nieprawda, to nie ma się pan czym martwić więcej.
Zuker drgnął, bo w jego głosie i twarzy coś było w tej chwili fałszywego, ale nie mógł patrzeć
dłużej, bo wszedł Mateusz z winem, które zaraz Karol nalał w szklankę i podał Zukerowi.
– Niech się pan napije, wzmocni pana trochę. Mateusz! – zawołał przez okno i wybiegł za nim,
a spotkawszy, wsunął mu list w rękę i zapowiedział, żeby natychmiast z nim biegł, nie zdradził
się od kogo, osobiście oddał i również natychmiast powrócił, jeśli można, z odpowiedzią.
Stało się to tak szybko, że Zuker niczego nie podejrzewał, pił wino, a Karol spacerował
po kantorze i szeroko zaczął mówić o fabryce swojej; chciał go przetrzymać do powrotu
Mateusza.
Ale Zuker słuchał, nie słysząc nic, bo po dłuższym milczeniu znowu zapytał:
– Panie Borowiecki, ja pana zaklinam na wszystkie świętości pańskie, czy to jest prawda,
czy nie, co tu napisane w tym liście?
– Ależ, panie, mówiłem, że nieprawda, daję panu słowo, że ani cienia prawdy.
– Przysięgnij pan. Jak pan przysięgnie, to będzie prawda. Przysięga wielka rzecz, ale tu
chodzi o życie moje, mojej żony, dziecka i życie pana. Ja panu mówię prawdę – i o życie
pana. Pan przysięgnie na ten obrazek, to jest obrazek Matki Boskiej, ja wiem, co to jest wielka
świętość u Polaków. Pan mi przysięgnij, że to jest nieprawda! – zawołał mocno, wyciągając ręce do obrazka, który Anka kazała zawiesić nad drzwiami kantoru.
– Daję panu przecież słowo. Ja pańską żonę widziałem zaledwie kilka razy w życiu, a nawet
nie wiem, czy ona mnie zna.
– Przysięgnij pan! – powtórzył tak mocno, z takim naciskiem, że Karol zadrżał.
Zuker był siny, trząsł się cały i schrypniętym, dzikim głosem wciąż powtarzał to wezwanie.
– A więc dobrze, przysięgam panu na ten obrazek święty, że nie mam i nie miałem żadnych
stosunków z żoną pańską, że list jest oszczerstwem od początku do końca – powiedział
uroczyście, podnosząc rękę do góry.
Głos mu zadrżał takim akcentem prawdy, bo chciał bądź co bądź ocalić Lucy, że Zuker
list rzucił na ziemię i podeptał.
– Wierzę panu. Pan mi ocalił życie... Ja panu wierzę teraz jak samemu sobie, jak Lucy...
Niech pan liczy na mnie, ja się mogę przydać na co... Ja panu tego nigdy nie zapomnę – wołał
uradowany, upojony szczęściem.
Mateusz wszedł zziajany i oddał list, w którym były tylko te słowa:
„Będę. Kocham cię... kocham cię...”
– Ja muszę już iść, muszę prędko iść do żony, ona nic nie wie, ale zrobiłem jej wielką
przykrość. Jestem teraz bardzo zdrów, bardzo mi dobrze, taki jestem dobry, że ja panu coś
powiem na ucho, pod sekretem, niech się pan pilnuje Moryca i Grosglika, oni chcą pana zjeść.
Do widzenia, kochany panie Borowiecki.
– Dziękuję panu za wiadomość, ale niewiele jej rozumiem.
– Nie mogę więcej powiedzieć. Bądź pan zdrów, niech będzie zdrów pański ojciec, pańska
narzeczona, pańskie dzieci.
– Dziękuję, dziękuję. A jeśli jeszcze kto napisze do pana podobnie, to mnie pan zawiadom.
Zostaw pan list, muszę zacząć poszukiwania autora.
– Ja tego łajdaka wsadzę do kryminału, on pójdzie na sto lat na Sybir. Kochany pan Borowiecki,
ja będę pańskim przyjacielem do śmierci!
Rzucił mu się na szyję, wycałował go serdecznie i wybiegł zupełnie szczęśliwy.
– Moryc i Grosglik! Chcą mnie zjeść! Ważna wiadomość! – myślał i długo o tym rozmyślał później tak silnie, że zapomniał o liście anonimowym, o przysiędze i całej scenie z Zukerem,
która go jednak ogromnie zdenerwowała.
W domu prócz czwórki grającej i Trawińskich nie zastał nikogo, a że już zmrok zapadał,
siadł w dorożkę, kazał podnieść budę i pojechał na umówione miejsce oczekiwać Lucy.
Po przeszło godzinnym oczekiwaniu, które go zdenerwowało do reszty, Lucy ukazała się
na trotuarze, wychylił się nieco, zobaczyła go i wsiadła, rzucając mu się na szyję i zasypując
pocałunkami.
– Co to było, Karl?
Opowiedział jej wszystko.
– Nie wiedziałam, dlaczego przyszedł taki uradowany, przyniósł mi ten garnitur szafirów,
w który musiałam się zaraz ubrać. Jedziemy dzisiaj do teatru, on chce koniecznie.
– Widzisz z tego, że musimy na pewien czas przestać się widywać, dla uśpienia wszelkich
podejrzeń – mówił przygarniając ją do siebie.
– On mi powiedział, że zawiezie mnie do krewnych, do Berlina, na cały ten czas... wiesz...
Przytuliła się do niego jak dziecko.
– To bardzo dobrze, nie będzie nawet pozorów.
– Ale ty będziesz przyjeżdżał do mnie? Karl, ja bym umarła, na pewno bym umarła, gdybyś
nie przyjechał. Przyjedziesz? – prosiła gorąco.
– Przyjadę, Lucy.
– Kochasz mnie jeszcze?
– Czy tego nie czujesz?
– Nie gniewaj się, ale... tyś teraz taki inny, taki jakiś nie mój, taki... zimny...
– Czy myślisz, że takie wielkie wczucie trwać może całe życie?
– Tak, bo ja kocham cię coraz silniej – odpowiedziała szczerze.
– To dobrze, Lucy, dobrze, ale widzisz, trzeba się zastanowić nad naszym położeniem, nie
może ono trwać ciągle.
– Karl, Karl! – wykrzyknęła, odsuwając się od niego, jakby pchnięta nożem.
– Ciszej mów, po co dorożkarz ma słyszeć! I nie przerażaj się tym, co powiem. Ja cię kocham,
ale my się nie możemy widywać tak często, sama to rozumiesz, nie mogę narażać twojego
spokoju, nie mogę cię narażać na zemstę męża, musimy być rozsądni.
– Karl, ja rzucę wszystko i pójdę za tobą, nie wrócę do domu, już nie mogę dłużej się tak
męczyć strasznie, nie mogę, zabierz mnie, Karl! – szeptała namiętnie, okręcając go sobą,
pokrywając mu twarz pocałunkami. Tak bardzo go kochała, że istotnie, gdyby zechciał, zdeptałaby wszystko i poszła za nim.
Trwożyła go ta wielka, dzika miłość, miał ochotę od razu i stanowczo powiedzieć, że ma już
tego dosyć, ale żal mu się jej zrobiło, bo doskonale odczuwał, że dla niej poza tą miłością już nic
nie istnieje, a przy tym obawiał się jakiegoś jej wybuchu, który mógłby go skompromitować.
Uspokajał ją, ale nie mógł zatrzeć łatwo wrażenia, jakie zrobiły pierwsze jego słowa.
– Kiedy odjeżdżasz?
– Pojutrze, on mnie odwozi. Przyjedź, Karl, przyjedź... Musisz być i potem... aby zobaczyć
to nasze dziecko... – szeptała mu do ucha. – Karl – zawołała nagle – pocałuj mnie jak
dawniej. Mocno.. mocniej!...
Gdy ją pocałował, odsunęła się w kąt dorożki i płakać zaczęła spazmatycznie, i narzekać,
że jej nie kocha.
Uspokajał i zapewniał, ale nic nie pomogło, dostała histerycznego ataku, aż musiał zatrzymać
dorożkę i biec do apteki po lekarstwo.
Z trudem się uspokoiła.
– Nie gniewaj się na mnie, ale mi tak żal, tak żal... bo zdaje mi się, że ja cię już nigdy nie
zobaczę, Karl – mówiła przez łzy i nim zdołał przeszkodzić, zsunęła się z siedzenia, uklękła
przed nim, objęła jego kolana i najżywszymi, wyrywanymi z serca wyrazami, pełnymi miłości
i rozpaczy, żebrała, aby ją kochał, żeby ją nie skazywał na samotność i na cierpienia.
Tak się czuła nieszczęśliwą tym odjazdem i myślą, że może go nigdy już nie zobaczy, iż
traciła przytomność.
Rzuciła mu się na piersi, obejmowała sobą, całowała, oblewała łzami i pomimo że on,
poruszony jej cierpieniem, mówił namiętnymi słowami miłości, ten srogi strach, strach konających przytomnie, trząsł i rozrywał jej serce bolesnym spazmem.
A potem zmęczona, wyczerpana płaczem i boleścią, położyła mu głowę na piersiach i trzymając go za ręce, milczała długo, tylko łzy sznurami pereł cicho spływały po jej twarzy, a łkanie
od czasu do czasu rozrywało jej piersi.
Rozstali się wreszcie, musiał przyrzec tylko, że choćby z daleka będzie przy jej odjeździe
do Berlina i że co tydzień napisze.
Borowiecki czuł się winnym, ale i zupełnie bezradnym wobec jej położenia.
Jechał do domu zmęczony śmiertelnie, smutny, przesycony jej boleścią, pełną łez, rozdrgany
akcentami jej słów, rozbolały również.
– Niech pioruny zatrzasną romanse z cudzymi żonami! – zaklął, wchodząc do domu.
XXXIII
Fabryka szła, a raczej tylko jeden oddział, przędzalnia, którą zajmował się Maks tak gorliwie,
że po całych dniach nie wychodził z niej, bo jak zwykle na początku często się psuły
maszyny, więc się zamienił w ślusarza, mechanika, robotnika i dyrektora, który wszędzie był
i wszystko sam prawie robił, ale pierwsze partie przędzy już gotowej do sprzedaży, upakowane,
opatrzone ich firmą, sprawiły mu taką radość, że czuł się zupełnie zapłaconym za swoje
trudy.
Borowiecki zajmował się wykończaniem pozostałych oddziałów również gorliwie i gorączkowo, bo chciał je puścić w ruch jeszcze przed zimą.
Moryc zaś zajmował się całą stroną handlową fabryki i częścią administracji.
Pracował również z zapałem, bo myślał, że pracuje dla siebie, i coraz mocniejszymi nogami
stawał na własność fabryki, która wciąż potrzebowała pieniędzy, a Karol nie miał gotówki,
więc Moryc i osobiście, i przez podstawionych ludzi, a najczęściej przez Stacha Wilczka,
dostarczał pieniędzy na wypłaty i wydatki bieżące; po cichu i również przez drugich wykupywał weksle i zobowiązania Borowieckiego.
I spostrzegł teraz, że istotnie Grosglik miał rację przewidując, iż po otwarciu fabryki Borowieckiego
Polacy podniosą głowę.
Jakoż już mówiono w Łodzi o kilku planach na fabryki, przez Polaków zamierzone, a co
gorsza, że prasa trąbiła o tym głośno, a przez nią budził się pewien opozycyjny ruch wśród
pewnych warstw odbiorców, którym dały się już we znaki tandetne fabrykaty żydowskie.
Wielu agentów, mających do czynienia z domami pierwszorzędnymi, o klienteli bogatej
i wykwintnej, zaczęło się informować o rodzaju wyrobów fabryki Borowiecki i -ka.
Ale to były obawy nieuzasadnione, zdradził się z nimi mimo woli Moryc przed Karolem,
który roześmiał się wesoło i powiedział:
– Przesada i raz jeszcze przesada. Pomyśl tylko, czy nasza fabryka może zrobić komu konkurencję?
Tam, gdzie Bucholc robi rocznie sto milionów metrów, gdzie Szaja Mendelsohn
prawie tyleż puszcza na rynek, cóż moich kilkanaście może zaważyć? Komu może popsuć
interesy? A tym bardziej jeszcze, że chcę robić gatunki nie wyrabiane u nas, a sprowadzane
z zagranicy. Gdyby szło dobrze, gdyby były pieniądze i można by prędko rozszerzać fabrykę,
a wtedy to, być może, zrobiłoby się konkurencję tandeciarzom, o czym zresztą marzę bardzo
często i do czego dojść muszę.
Moryc odszedł nic nie mówiąc.
Karol już i tak zwracał na niego baczniejszą uwagę po ostrzeżeniu Zukera i widział
z obawą, że Moryc za bardzo stara się o pieniądze i za wiele ich włożył do interesu i przez to
stawał się coraz pewniejszym, coraz częściej przeciwstawiał swoją wolę i swoje zapatrywania
na prowadzenie interesu woli Borowieckiego.
Stawał się często nieznośnym, aroganckim, brutalnym, ale Borowiecki musiał zaciskać
zęby i milczeć, bo czuł się bezsilnym wobec zależności od niego.
– Pieniędzy! pieniędzy! – wołał wtedy w duszy, a patrząc na swoją fabryczkę porównywał
ją z kolosami obok stojących fabryk Müllera i wtedy chwytała go ostra, dokuczliwa zazdrość
i złość na samego siebie.
Nie pamiętał, że Müllerowskie gmachy rosły przez lat trzydzieści, że pawilon wznosił się
po pawilonie , że lata całe składały się na te potężne, huczące pracą mury; nie, on pragnął
mieć od razu podobną fabrykę.
Przy tym obliczył, że gdyby mu nawet szło najlepiej, to jeszcze nie będzie miał czystego
dochodu tyle, ile brał pensji u Bucholca.
To go wstydziło wobec samego siebie.
Chciał stanąć prędko i mocno, chciał obracać milionami, czuć się otoczonym setkami
maszyn, tysiącami robotników, szalonym ruchem, powodzią milionów, hukiem i siłą wielkiego
przemysłu, do którego się przyzwyczaił u Bucholca, a tu, u siebie, miał fabryczkę, gdzie
wszystkie oddziały miały 300 ludzi!
Zamiast bujać – musiał pełzać!
Upokarzała go ta własna małość, jego szeroka natura dusiła się w atmosferze drobnych
produkcyj, targów o kopiejki, wstrętnych, bo groszowych oszczędności.
Bolała go wprost ta konieczność szukania tańszych smarów, tańszych farb, tańszych węgli
i tańszych robotników i ta ciągła, nieustanna troska o pieniądze.
– Zejdziemy do tandety, jak tak pójdzie dalej – powiedział raz do Moryca.
– Ale i do większych zarobków.
Upłynęło znowu kilka tygodni pracowitych i gorączkowych dla niego.
Fabryka szła, ale dopóki była tylko sama przędza, tę sprzedawali, bo po zimowym krachu
bawełnianym i przy wzmożonym ruchu jesiennym bawełna była bardzo droga i poszukiwana,
sprzedawali więc prawie natychmiast po wyprodukowaniu, ale teraz, gdy i inne oddziały
były w ruchu, trzeba było robić, składać i czekać z towarem sezonu sprzedażnego, który zaczynał się dopiero w połowie zimy, a tymczasem wciąż było potrzeba nakładów nowych i nieustannych,
a kredyt się nie rozszerzał, przeciwnie, zniknął prawie zupełnie.
Zmowa, jaką zainicjował Grosglik, działała solidarnie i ciasną obręczą dusiła fabrykę podrywaniem
zaufania, odmową kredytów i szkodliwymi plotkami o bliskim bankructwie firmy.
Borowiecki niecierpliwił się tym coraz bardziej i coraz częściej spoglądał na starego
Müllera i rozmyślał, czyby nie zażądać tyle razy ofiarowywanej pomocy.
Ale się powstrzymywał jeszcze, nie tyle ze względu na Ankę, bo wiedział już dobrze, pod
jakimi warunkami Müller dałby pieniędzy, ale przez dumę, przez zaciętość, która w nim rosła w miarę napotykanych przeszkód.
W chwilach bardzo szczerych rozmyślań nad sobą i położeniem swoim drwił ze swoich
głupich przesądów, przeklinał prawie romantyczność, jak nazywał skrupuły, które go powstrzymywały jeszcze od zerwania z Anką i ożenienia się z Madą, ale im ulegał.
Może nawet dlatego, że Ankę widywał codziennie, że zaczynał rozumieć jej stan, że to nie
była ta dawna, wesoła, szczera, ufająca dziewczyna, ale jakaś już zupełnie inna kobieta, pełna smutku i cichej rezygnacji.
Żal mu jej było.
A Anka?
Anka była cieniem samej siebie. Pomizerniała, uśmiech zniknął z jej twarzy i ustąpił miejsca
głębokiemu, jak się jej wydawało nieuleczalnemu, smutkowi.
Przesiadywała całe dnie przy panu Adamie, który jakoś w pierwszych dniach listopada
dostał ataku paralitycznego; ledwie go uratowano, ale leżał bezwładny, zaledwie mogąc poruszać
rękami i mówić coś niecoś.
Musiała się nim zajmować i znosić wszystkie jego dziecinne nieraz kaprysy. Czytywała
mu książki i musiała wymyślać różne rozrywki, bo nudził się, przyzwyczajony pomimo kalectwa
do życia ruchliwego.
Robiła to wszystko jeśli nie z przyjemnością, to przez wielkie przywiązanie.
A1e przez tę chorobę dam jeszcze bardziej opustoszał i stawał się dla niej czymś w rodzaju
grobu, w którym żyć musiała.
Dnie przesuwały się ze straszliwą jednostajnością, nic nie zmieniając ani w chorobie
pana Adama, ani w stosunku jej do Karola, który teraz, z powodu ojca, częściej
przesiadywał wieczorami w domu, opowiadał o swoich sprawach i częściej zwracał się
do niej.
Nie cieszyło ją to, a było coraz obojętniejszym.
Nie chciała się przyznać przed sobą, że czuła się swobodniejszą wtedy, gdy Karola nie było
w domu.
Bo jego twarz zmęczona pracą, skłopotana, jego smutne spojrzenia, jakimi czasami ogarniał jej głowę, rozdrażniały ją i bolały.
Wyrzucała sobie wtedy, że on cierpi przez nią, że to ona winna jest wszystkiemu.
Niedługo jednak trwały wyrzuty podobne, ustępowały miejsca obrażonej dumie i coraz
głębszemu rozpoznawaniu jego zimnej, egoistycznej duszy.
Ale wtedy znowu serce się jej rwało z żalu nad nim.
A bywały chwile, w których jak echo odbite powracała – nie jej miłość dawna, lecz pragnienie
miłości, pragnienie zatopienia się w uczuciu, powierzenia całego życia takiej mocnej
fali, byle tylko poniosła, byle skończyła się męka pustki, wyczekiwania, bezcelowych szamotań,
tego stania o własnej sile.
Raz, wśród długiej i poufnej pogawędki, Nina wydarła jej tę tajemnicę serca strzeżoną
zazdrośnie i zawołała ze zdumieniem:
– Po cóż się męczysz? Czemuż się nie rozejdziecie natychmiast?
– Nie mogę. Jakże się rozstanę z ojcem, a przy tym sama wiadomość o naszym rozejściu
się mogłaby go zabić.
– Przecież za mąż nie wyjdziesz nie kochając.
– Nie mówmy o tym. Nie mogę wyjść za niego, bo popsuję mu jego karierę, on musi się
ożenić bogato, aby móc przeprowadzić swoje plany, aby mógł tam, dokąd pragnie – dojść.
A przecież nie mogę mu być zawadą i... nie będę.
– Ty go kochasz jeszcze?
– Nie wiem. Wiem, że czasem go kocham, czasem nienawidzę, a zawsze jest mi go strasznie
żal, bo on nie jest szczęśliwym. Ja przeczuwam, że on nigdy szczęśliwym nie będzie.
– Tak jednak trwać nie może.
– Ciężkie jest życie, ciężkie! A przed rokiem jeszcze, nawet na wiosnę byłam tak szczęśliwa.
Gdzież jest to szczęście, gdzie? – skarżyła się boleśnie i nie słysząc pocieszeń Niny, zapatrzyła się w okno, w świat zaśnieżony i brudny od dymów fabrycznych.
Nagie szkielety drzew, kołysane wiatrem, wyginały się i ze smutnym, żałobnym jękiem
zaglądały do okien, jakby wyjąc ratunku i zmiłowania.
– Cóż to jest miłość? Ta miłość, co trwać ma wiecznie, co łączyć ma dwie dusze na zawsze,
co je topi w sobie? Złudzeniem, mgłami, które rozprasza lada jaki wiatr... Przecież ja
kochałam! Zdawało mi się, że kochałam naprawdę, całą głębią serca, że całą duszę oddałam
uczuciu – gdzież jest to moje wielkie uczucie teraz?
– Jest jeszcze w tej skardze – szepnęła Nina.
– Cóż się stało z tą miłością? Zabiła ją pewność, że nie jestem kochaną. A przecież miłość
wielka żywi się i rośnie podobno zdradą, krwią zawodów, cierpieniami. Nie, to, co brałam za
miłość, nie mogło nią być, muszę nie być zdolną do wielkiego uczucia, do miłości prawdziwej
– skarżyła się na siebie i w sobie tylko szukała źródła zła, i siebie tylko obwiniała.
– Tak, są miłości-cieplarniane, które w zwykłej atmosferze zamierają. Są miłości-ameby,
które muszą obwinąć się dookoła ukochania i trwają dotąd, dopóki stamtąd czerpią życie. Są
miłości-dźwięki, trzeba je wywoływać, aby były, bo same w sobie nie istnieją. Ale ty się nie
obwiniaj, bo nie jesteś winną.
Nie skończyła, bo wszedł Trawiński i stanął nie chcąc im przerywać.
– Będziesz w domu wieczorem?
– Przyszedłem ci powiedzieć, że wkrótce wychodzę. Dzisiaj sobota, zebranie u Kurowskiego.
– Słyszałam wielkie legendy o tych wieczorach. Co wy tam robicie?
– Pije się i rozmawia, a rozmawia się o wszystkim. Są to wieczory poświęcone mówieniu
sobie prawdy bezwzględnej. Batutę trzyma Kurowski.
– Dziwne, że chcecie ją słyszeć o sobie, bo mówić to bardzo łatwo; człowiek sam sobie,
gdyby się nawet najbezwzględniej sądził, krzywdy nie zrobi.
– Rzeczywiście, jest dziwne, że i mówią sobie prawdę, i słuchają.
– Dowodzi to tylko, że jako tako ukulturowanemu człowiekowi nie wystarczają fabryki,
interes i pieniądze, musi od czasu do czasu wziąć zimną kąpiel uświadomienia, a choćby tylko
marzenia.
– Masz rację, bo nawet Kessler tam przychodzi, aby móc pokazać swoją złą duszę i aby
nam wymyślać bezkarnie. Jedyna sposobność, więc jej nie traci.
– Człowiek z równą przyjemnością popisuje się złem jak i dobrem – byle miał uznanie.
XXXIV
U Kurowskiego w hotelu byli już zebrani prawie wszyscy, którzy stanowili to ścisłe kółko; siedzieli dookoła wielkiego okrągłego stołu, zastawionego butelkami i oświetlonego srebrnymi
kandelabrami o kilkunastu świecach.
Trawiński przyszedł z Borowieckim, którego zabrał po drodze.
Przyszli właśnie na zajadłą filipikę147 Kesslera, który schrypniętym, syczącym nienawiścią
głosem mówił:
– Ani jedna, ani dziesięć waszych fabryk nie stworzy przemysłu waszym. Musicie się pierwej
ucywilizować, musicie stworzyć sobie pewną kulturę przemysłową, zanim wasze usiłowania
przestaną budzić śmiech. Ja was znam dobrze! Wy jesteście bardzo zdolni, bo przecież
połowa różnych głośnych grajków i śpiewaków w Europie – to Polacy. Wy jesteście zdolni,
śliczni wielcy panowie, czemu nie jedziecie do Monaco? Czemu zaniedbujecie sezony w Nizzy,
w Paryżu, we Włoszech? Tam budzilibyście podziw, a wy tak lubicie, żeby was podziwiano!
Przecież wy wszystko robicie dla podziwu, dla pokazania się przed światem, dla pięknego
frazesu! Wasza praca, szlachetność, sztuka, literatura, życie – jest tylko frazesem, mniej więcej
dobrze deklamowanym dla galerii, a jeśli tej brak – dla samego siebie. Wy jesteście bankruci
przedtem, zanim zaczęliście cośkolwiek mieć. Wy jesteście królami flirtu ze wszystkim.
Mówię bez uprzedzeń, mówię to, co zauważyłem, szereg spostrzeżeń czysto anatomicznych,
zasadniczych. Jesteście dziećmi udającymi dorosłych.
Zamilkł i pił wino, które mu Kurowski nalewał skwapliwie.
– Masz pan rację i nie masz pan racji. Świnia, gdyby rozumowała o orle, dajmy na to,
rozumowałaby podobnie; gdyby porównała swoje niechlujstwo, swój brudny chlew, swoją
ordynarność barbarzyńską, swoją siłę głupią i brutalną, swój wstrętny, rechoczący głos, swój
rozum sprowadzony tylko do najobfitszego nażerania się, gdyby to wszystko porównała
z pięknościami orła, z jego żądzą swobody, z jego chęcią do podsłonecznych wzlotów, z jego
dumą, miłością obszarów – znienawidziłaby go i pogardzała nim.
– To, coś pan mówił, nie jest syntezą, a tylko gniewnym warczeniem osobnika niższego
gatunku – odpowiedział Kurowski, znowu dolewając mu wina.
– Wszystko mi jedno, czym jest, bo nienawidzę i pogardzam wami.
– Za drzwi z nim! – krzyknął Myszkowski, zrywając się z krzesła.
– Daj pokój! Jego nienawiść jest sprawdzianem naszej siły.
Kessler już nic nie odpowiedział, wyciągnął się w fotelu i odczytywał jakiś list brudny
i pomięty i uśmiechał się złowrogo.
– Prędko wyczerpaliście temat – zauważył Karol.
– Kessler pluje – pozwalamy, bo odsłania przy tym swoje dziecinne ząbki. A przy tym
ośmiesza się zupełnie tym przekonaniem, że skoro nam nawymyśla, obrzuci rasową pogardą
i nienawiścią, to my z rozpaczy przepadniemy lub ze strachu ustąpimy miejsca tym mądrym,
pracowitym, cywilizowanym, szlachetnym Niemcom. Głupi! nie wie, że naród, aby mógł żyć,
rozwijać się i zwyciężać, musi być smagany batami nienawiści, musi być otoczony kołem
szakalów gotowych go rozszarpać, a nie aniołami nucącymi hymny pokoju i miłości.
– Świat jest liczbą, powiedział Pitagoras, ale ty, Kessler, jesteś tylko zerem, przeraźliwym
zerem, odosobnionym zerem – zawołał ze złością Myszkowski.
– Napijmy się – zaproponował Moryc, który zwykle słuchał tylko.
Napili się raz i drugi, zapalili cygara i milczeli czas jakiś.
Trawiński, który lubił rzucać luźne myśli i spostrzeżenia, nie związane z tokiem rozmowy,
przerwał ciszę i zaczął mówić jasnym, bardzo melodyjnym głosem:
– Człowiek żyjący wyrachowaniem, człowiek, dobrze funkcjonujące kółko wielkiej maszyny
ogólnej, tworzy tylko szare tło społeczne, to zero w postępie, a wielkość w utrzymaniu
status quo148, to w najlepszym razie konserwator cywilizacji, ale nie jej twórca.
– Czego pan chcesz, do czego zmierzasz, do kultu jednostek – rzucił żywo Wysocki.
– Stwierdzam tylko, że jednostki wybitne prowadzą świat naprzód, że bez nich byłaby noc,
panowanie chaosu i ślepych żywiołów.
– A skądże się biorą te jednostki? Spadają z księżyca z gotowymi już tablicami praw, postępu,
odkryć, wynalazków, co? Czy też są produktem tej szarej masy „konserwatorów”, tego
tła społecznego. Tak? A jeśli tak, to skończyłem – zawołał zaciekle, podkręcił wąsy, otrzepał
klapy, wyciągnął mankiety i gotów już był do zajadłej dysputy.
– Skończ pan ostatecznym wnioskiem – powiedział wolno Trawiński.
– Jednostki wybitne, które jak pan mówi, prowadzą świat, te geniusze sztuki, wiedzy, czynu,
uczucia itd., to tylko bezwiedne instrumenty, przez które wypowiada się ich rasa, naród
czy państwo, które ich z siebie wyłoniło. Ich wielkość jest w zupełnej proporcji do wielkości
środowiska. Oni są wklęsłym zwierciadłem po to, żeby w nim odbijać i ogniskować wszystkie
marzenia, pragnienia i potrzeby swego narodu. Dlatego trudno przypuszczać, żeby wśród
Papuasów urodził się Kopernik lub Hśne-Wroński.
– Podobnymi faktami przekonam pana, że jest inaczej, że geniusze nie są wytworem swoich
ras, a czymś zupełnie innym, ale pierwej opowiem starą legendę o genezie geniuszów:
Kiedyś, dawno, było źle pomiędzy ludźmi, źle pomiędzy zwierzętami, źle wśród całej przyrody,
źle wśród jaskiń, źle wśród puszcz, źle w głębiach wód i źle w nieskończonościach.
Panował zły bóg Chaos i jego dzieci: Zazdrość, Nienawiść, Przemoc, Głód i Mord. Wszyscy
walczyli przeciw wszystkim, więc jękami i płaczem rozbrzmiewały długo przestrzenie, aż
zbudziły z zadumy Indrę, spoczywającego w głębiach wszechświata. Słuchał długo, spojrzał
na ziemię i patrzył, aż serce wezbrało mu współczuciem i zdrój boskich łez, jak deszcz pereł,
popłynął w przestrzenie i kilka z nich rozpryśniętych padło na ziemię; z nich powstali i powstają geniusze prowadzący zbłąkaną, biedną ludzkość do światła, na powrót w łono Indry.
Zrodzeni z litości boskiej, są litością, światłem, miłością i zbawieniem dla ludzkości.
– Bajka jak bajki, gdyby nie była cudowną, nie miałaby sensu – zawołał Wysocki i zaczęli
gwałtownie przekonywać się nawzajem, nie przerywając nawet przy kolacji, którą podano
wkrótce, ale mówili ciszej, bo Kurowski się ożywił i wplątał do rozmowy, która z wolna sta-ła się ogólna.
Borowiecki tylko nie mógł się rozruszać, mówił mało i nie słuchał, pił natomiast wiele
i spoglądał niecierpliwie na towarzystwo, bo pragnął pozostać sam z Kurowskim, ale nikt nie
myślał o odejściu, zwłaszcza teraz, przy czarnej kawie, gdy Kurowski podniecony nieco, gładził swoją posrebrzoną już kruczą brodę i błyszcząc orzechowymi oczami, które w miarę
ekscytacji stawały się podobne do tygrysich, rzucał w rozmowie snopami paradoksalnych aforyzmów.
Oto niektóre z nich:
„Uczciwość miewa chwile nudy, a wtedy się jej strzeżcie.”
„Można być nawet i cnotliwym, ale pod warunkiem, aby od czasu do czasu występek zaprosić
na obiad.”
„Kto pragnie sprawiedliwości, może ją mieć – kupiwszy.”
„Czym się różni deista od ateusza? Tylko odwrotnym biegunem głupoty.”
„Nie ma takiego łajdaka, który by chwilami nie macał się po bokach, czy mu nie wyrastają skrzydła anioła.”
„Łódź wyznaje wszystkie przykazania prócz jednego – nie kradnij.”
„Prawda najdrożej kosztuje społeczeństwa cywilizowane, więc nie obawiajmy się, nie zapanuje
nigdy.”
„Słuchamy praw i cenimy je – jeśli są poparte bagnetami.”
„Nasza cywilizacja jest za duża dla naszych dusz, jeszcze barbarzyńskich, dla naszych instynktów,
jeszcze dzikich. Ubieramy się w nią niby karły w strój olbrzymów.”
„To, co wiemy, można porównać do zapałki płonącej w mrokach wieczności.”
„Kto się mógł cały oddać jednej idei – niech się tym nie chwali, bo musiał mieć niewiele
do oddania.”
„Nie ma ludzi złych i dobrych – są tylko głupi i mądrzy.”
Kessler nie mógł już dłużej słuchać spokojnie, wzruszył pogardliwie ramionami i zawołał:
– Bawicie się jak dzieci pustymi bańkami słów, a ja pójdę do domu.
– Jestem tego samego zdania – powiedział dwuznacznie Kurowski.
Kessler pozostał.
Rozmowa przeszła na literaturę, którą prowadził Myszkowski, bo powiedział Borowieckiemu,
drwiącemu z entuzjastów literackich:
– Na początku była pieśń i na końcu będzie pieśń, a nie podręcznik do przędzenia wełny
czesankowej. Ale z tym mniejsza!
Podniósł się, popatrzył jakoś dziwnie, jakby z pewnym żalem na zebranych i powiedział:
– Napijcie się ze mną na pożegnanie, jutro wyjeżdżam do Australii.
Zaczęli się śmiać i pili, ale on powtórzył poważnie:
– Nie śmiejcie się, daję wam słowo honoru, że jutro w nocy opuszczam Łódź na zawsze.
– Gdzie? po co? dlaczego? – posypały się pytania.
– W świat, prosto przed siebie, a po co? Aby być z daleka od Europy i cywilizacji fabrycznej,
mam tego bagna już dosyć, duszę się w nim, tonę, umieram. Jeszcze parę lat, a zgniłbym
tutaj ze szczętem, a ja chcę żyć i dlatego wyjeżdżam. Zaczynam życie na nowo, po ludzku.
– Ale dlaczego? – wołali zdumieni i poruszeni tym niezwykłym postanowieniem.
– Dlaczego? bo się nudzę, bo mi zbrzydła tyrania praw, obyczajów, stosunków, instytucyj,
bo mi zbrzydła ta stara łajdaczka Europa, obmierzły fałsze, obmierzły wszelkie przepisy, które
mną rządziły i nie pozwalały nigdy być sobą – wszystko mi obmierzło i wszystko mnie za
mocno boli, abym dalej mógł znosić.
– A czyż gdzie indziej będzie wam lepiej?
– Przekonam się dopiero. Bywajcie mi zdrowi.
Żegnali się z nim, ale wszyscy namawiali do pozostania, bo go lubili i pomimo dziwactw
cenili bardzo.
Kurowski tylko nic nie mówił, śledził go oczami, a potem całując na pożegnanie, szeptał:
– Dobrze robicie. Gdybym nie czuł obowiązku warowania tutaj do końca, do ostatniego
tchu, poszedłbym z wami. Jeśli wam będzie potrzeba pieniędzy, napiszcie.
– Cóż, u diabła, przecież zabieram ze sobą największe kapitały, bo zdrowe ręce i głowę.
Nie jadę przecież, aby uwodzić kobiety lub bawić się, jadę żyć wolno i swobodnie. Wspomnijcie
mnie czasem, jeśli chcecie, i pamiętajcie, nie marnujcie życia na robienie pieniędzy,
nie róbcie z siebie bydląt pociągowych, nie stawajcie się maszynami, nie znikczemniajcie się
pracą nadmierną.
Ucałował wszystkich, a najmocniej Kurowskiego i podrwiwając, aby ukryć wzruszenie,
wyszedł.
– Wariat! – mruknął pogardliwie Kessler i również zaraz wyszedł z Morycem i Wysockim.
Pozostał tylko Kurowski i Borowiecki.
Kurowski zamglonymi oczami patrzył w jakąś dal i nie mógł stłumić żalu, jaki go przepełnił za odjeżdżającym.
– Chwilę ci tylko zajmę – zaczął Borowiecki.
– Siadaj, mamy dosyć jeszcze czasu do rana – powiedział, wskazując na okno, na świt
przeciekający przez zapocone szyby.
Karol długo opowiadał o swojej fabryce i stanie interesów, o potrzebie pozbycia się spólników,
przytaczał zmowę, jaką zrobiono na niego, a w końcu zaproponował wejście do spółki.
Kurowski długo myślał, wypytywał o szczegóły, aż rzekł:
– Zgoda, ale pod jednym warunkiem. Z góry uprzedzam, że warunek ważny i... może trochę
dziwny.
– Postaw go.
– Może ci się nie podobać, ale... ale przyjmij spokojnie, po kupiecku.
– Czekam z ciekawością.
– Nie ożenisz się z Anką!
Borowiecki porwał się z krzesła, rumieniec oblał mu twarz, ale rumieniec nagłej, oślepiającej radości. Miał ochotę rzucić mu się na szyję, ale rychło się powstrzymał, oblókł twarz
w surowość i szukał kapelusza.
– Mówiłem, przyjmij spokojnie, po kupiecku. A zresztą, mówmy szczerze, nie oszukujmy
samych siebie, bo znamy się obaj zbyt dobrze.
– Dobrze, mówmy szczerze.
– Wejdę do cichej spółki z tobą, żebyś mógł pozbywać się długów i wyrzucić dotychczasowych
spólników, ale za to ty zwrócisz słowo pannie Annie i ożenisz się, z kim zechcesz,
choćby z Madą Müllerówną.
– A ty z Anką?
– To moja rzecz, co potem będzie, zwróć jej tylko słowo i nie męcz dłużej. Dziewczynę
zabija to położenie, sama nie powie przecież.
– Zrobiłbym to dawno sam, myślałem i myślę o tym często, ale się boję, bo przy jej uczuciowości,
a przy tym, przy tym...
– Przy tym, o ile mnie się zdaje, ona was nie kocha, więc zrobicie jej łaskę.
– Coś wiem o tym – powiedział dotknięty najboleśniej jego słowami.
– No i wy jej nie kochacie.
– Tu powiem, że to znowu moja rzecz. Tyle wam powiem, że dokąd ona nie zerwie ze
mną, będę jej narzeczonym i ożenię się wkrótce. Dziwię się, że mogliście mi zaproponować
podobną aferę – zakończył najniespodziewaniej bardzo wzburzony.
– Macie rację, byłem widać nie dość trzeźwym i niedobrze argumentowałem.
– Dobranoc.
Kurowski podał mu rękę i patrzył za nim z głębokim żalem, a potem zadzwonił i kazał
natychmiast zaprzęgać do wyjazdu.
– Biedna Anka! – szepnął.
XXXV
– Wstąpię na chwilę do fabryki, a potem pójdę z wami, nie chce mi się wracać do domu –
mówił Kessler do Moryca, gdy rozstali się z Wysockim.
– A może do mnie na herbatę?
– Dobrze. Coś mi jest i nie wiem co! – szepnął wstrząsnąwszy się nerwowo.
Szli wolno pustymi, jakby wymarłymi ulicami. Śnieg pobielił dachy i leżał na ulicach
i trotuarach cienką, przymarzniętą warstwą. Szarość mdła, przesycona mętnym, zimowym
świtem, powlekła miasto ponurym nastrojem. Gaszono już latarnie i wszystko
zlewało się ze sobą i zacierało, gdzieniegdzie tylko błysło jakieś światełko i zgasło
natychmiast.
– Musicie być w fabryce?
– Muszę, nocna robota we wszystkich oddziałach.
– Darujcie mi uwagę, ale gdybym był wami, nie zaglądałbym do Malinowskiego, on ma
minę wściekłego psa na łańcuchu.
– Głupi, jego córka kosztuje mnie z pięć tysięcy rubli rocznie, a on na mnie warczy.
– On już był na Syberii – szepnął Moryc.
– To cichy człowiek. Muszę do niego wstąpić, napisał list do mnie, więc chcę mu dać odpowiedź
osobiście.
Uśmiechnął się złowrogo.
– O Zośkę?
– Tak.
– Macie przynajmniej rewolwer?
– Mam nogę na tego polskiego psa, jeśli warknie, to go rozgniotę. Daję wam słowo, że nie
warknie, on chce tylko dobrego odszkodowania za córkę. Nie pierwszy raz załatwiam podobne
sprawy – mówił drwiąco, ale w głębi czuł jakieś dziwne drżenie, nie strachu, bo to uczucie
nie istniało dla niego, ale drżenie nieokreślonej tęsknoty i znużenia.
Patrzył na szare niebo, na te ponure okopy domów, jakby umarłych, i wsłuchiwał się w tę
dziwną, denerwującą ciszę miasta uśpionego.
Ale już w dziedzińcu fabryki, która huczała wszystkimi maszynami, w dziedzińcu zalanym
falami elektrycznego światła i pełnym ruchu, czuł się znowu dobrze.
– Zaczekajcie chwilę, rozmówię się i zaraz wyjdę.
Wszedł do wieży prawie ciemnej, bo tylko jedna lampka, przyczepiona do ściany okopconej,
rozpryskiwała nieco mętnego światła na pracujące tłoki i na dolną część koła, które jak
zwykle obracało się szalonymi rzutami, wyjąc dziką pieśń siły i połyskując groźnie olbrzymimi
stalowymi szprychami.
– Malinowski! – krzyknął od drzwi, ale głos porwały żelazne szczęki maszyny.
Malinowski, zgarbiony, w długiej bluzie, z oliwiarką w ręku i wycierem, łaził dookoła
maszyny i czuwał nad tym potwornym bydlęciem; zatopiony zupełnie w chaosie krzyków
i szumów, jakby w głębi rozszalałego morza, śledził tylko oczami ruchy potworu, który jakby
szaleństwem pijany taczał się z rykiem wściekłości, trząsł murami i napełniał wieżę grozą.
– Malinowski! – zakrzyczał mu już nad uchem Kessler.
Malinowski usłyszał, podszedł bliżej, oliwiarkę i lampkę postawił i patrząc na niego spokojnie,
wycierał ręce o bluzę.
– Pisałeś list do mnie? – zapytał groźnie Kessler.
Skinął głową potakująco.
– Czego chcesz? – rzucił brutalnie, bo spokój Malinowskiego rozdrażniał go.
– Coś zrobił z Zośką? – szepnął nachylając się do niego.
– Aha! więc co chcesz? – zapytał po raz drugi i bezwiednie chciał się cofnąć do drzwi.
Malinowski zastąpił mu drogę i szepnął cicho, bardzo spokojnie:
– Nic... Zapłacę ci tylko za nią...
Oczy mu strzeliły mocnym stalowym błyskiem, a potężne ręce, podobne do tłoków, wysunęły się groźnie zaciśnięte.
– Z drogi, bo ci łeb rozbiję!
Strach nim zatrząsł, zobaczył w oczach Malinowskiego wyrok śmierci.
– Spróbuj, spróbuj!... – mruknął ponuro Malinowski.
Posunęli się ku sobie, patrzyli przez chwilę jak dwa tygrysy, napinające się do strasznego
skoku.
Oczy zaczęły im połyskiwać jak te stalowe szprychy koła, które niby kły migotały z cieniów.
Potwór, jak gad splątany w sieć zmroków, skrzeń, błysków, z wyciem rzucał się zapamiętale,
jakby szukając ucieczki z tych roztrzęsionych, potężnych murów.
– Z drogi! – ryknął Kessler i równocześnie uzbrojoną w kastet ręką wymierzył taki straszny
cios, że Malinowski zatoczył się na ścianę, ale nie upadł, jak błyskawica rozwinął się w ca-łej długości i runął na Kesslera, chwytając go stalowymi rękami za gardło i rzucając ze
straszną siłą na przeciwległą ścianę.
– Ty... ścierwo... – warczał i coraz silniej go dusił, aż Kessler rzygnął krwią i ledwie wycharczał:
– Puść... puść...
– Już cię teraz dokończę, tyś mój, mój... mój... – szeptał wolno i bezwiednie jakoś zwolnił
ucisk palców. Wtedy Kessler oprzytomniał i szalonym ruchem rozpaczy rzucił się naprzód
z taką siłą, że obaj upadli.
Malinowski go nie puścił, sczepili się wpół jak dwa niedźwiedzie i tarzali się z głuchym
krzykiem, bili głowami o asfalt, rozbijali się o ściany i obmurowania maszyny, gnietli się
kolanami, kąsali sobie twarze i ramiona, ryczeli z bólu i wściekłości.
Nienawiść i pragnienie mordu odebrały im przytomność, przewracali się potwornym kłębem,
który co chwila się przewalał, unosił, padał znowu, zwijał, prężył, ryczał dziko i ociekający krwią, rozszalały, toczył dalej ten bój śmiertelny obok maszyny huczącej głucho, pod
tym kołem, które co chwila już chwytało ich stalowymi kłami.
Szamotali się krótko. Malinowski brał górę i tak ściskał potężnie, że łamał tamtemu żebra
i klatkę piersiową, wtedy Kessler ostatnim ruchem uchwycił go zębami za gardło.
Zerwali się równocześnie z ziemi, okręcili się dookoła siebie i runęli ze strasznym krzykiem
na tłoki i pomiędzy przebiegające błyskawicznie szprychy koła, które ich poderwało,
wchłonęło, podniosło pod sufit i w mgnieniu oka rozmiażdżyło na strzępy.
Jeszcze ostatni ich krzyk brzmiał wśród rozdrganych murów, a oni już nie żyli, tylko łachmany
podarte ciał wirowały w orbicie koła-potworu, leciały po ścianach, zsuwały się po tłokach
okrwawionych i wiewały poczepiane na kole, które okrwawione, potworne swoją
wielkością, biegało wciąż w szalonym ruchu, z wściekłym rykiem siły spętanej.
***
Za pogrzebem Malinowskiego poszła tylko garstka znajomych i przyjaciół Adama, bo
dzień był straszny, co chwila padał deszcz ze śniegiem i wiatr przenikliwy, lodowaty powiewał od szarych, ciężkich chmur, nisko wiszących nad ziemią.
Adam prowadził matkę opuchłą od płaczu i na pół przytomną, a za nimi szli Jaskólscy
z gromadą starszych dzieci i kilka sąsiadek z domów familijnych.
Szli środkiem ulicy za jednokonnym karawanem, który skakał na wybojach i rozbijał ko-łami rzadkie czarne błoto, chlustając dookoła strumieniami.
Orszak posuwał się wolno Piotrkowską ulicą, zapchaną wozami pełnymi towarów i prywatnymi
ekwipażami; tłumy czarne, obłocone, snuły się trotuarami, z dachów spływała woda
strumieniami i rozpryskiwała się o chodniki i o chwiejące się na wietrze parasole, a śnieg
mokrymi płatami bielił coraz bardziej bok karawanu i trumny.
Trotuarem szedł Blumenfeld, Szulc i cała ich muzyczna banda, w końcu której Stach Wilczek
z jakimś młodym człowiekiem, któremu wciąż opowiadał o swoich interesach.
Horn szedł również za orszakiem i smutnym wzrokiem przeglądał wszystkich idących;
szukał Zośki, ale jej nie było i nikt nie wiedział, co się z nią stało od śmierci Kesslera.
Zaraz za miastem przyłączyło się do orszaku kilkanaście robotnic i te zaintonowały jakąś
przesmutną pieśń i śpiewały ją same, bo księdza nie było. Chowali Malinowskiego jako samobójcę
i mordercę, we wzgardzie, więc też może i dlatego twarze wszystkich napiętnowała
głęboka gorycz i smutek.
Ale w miarę odsuwania się od miasta przybywało coraz więcej ludzi z różnych przejść i zaułków; ludzi zdyszanych jeszcze pracą, zabrudzonych, sinych z zimna, którzy zwartym zastępem
otoczyli zmarłego towarzysza i szli niby groźny zastęp.
Pieśń brzmiała smutnie, targał ją wiatr, chłostał śnieg i deszcz, mroziło przejmujące zimno.
W alei, prowadzącej do cmentarza, nagie drzewa jęczały pod parciem wichru, a pieśń rozlegała się jak łkanie pełne skargi i bezbrzeżnego żalu.
Przez cmentarz, pełen rozgniłych liści, błota zmieszanego ze śniegiem, wspaniałych grobowców
i dzikiego szumu nagich drzew, przesunęli się spiesznie i skręcili w kąt „zapomnianych”,
gdzie kilkanaście mogił wznosiło się wśród uschłych ostów i dziewanny.
Dół był gotowy, więc rychło zadudniła żółta przemarzła ziemia sypana na trumnę, płacze
i krzyki zerwały się jak burza i wtórowały głośnym modlitwom robotników, klęczących dookoła grobu.
Wiatr ustał nagle, drzewa stanęły w ciszy, ściemniło się jeszcze bardziej i śnieg miliardami
białych ciężkich motyli zaczął spływać z posępnych chmur, pobielił groby i ludzi, pokrył
wszystko zimną, jednostajną powłoką.
Od Łodzi, wskroś śniegów, dolatywały przytłumione gwizdawki fabryczne, świszczące na
podwieczorek.
– Co się dzieje z Zośką? – pytał Blumenfeld Wilczka, gdy już wracali do miasta.
– Pójdzie na ulicę. Kiedy się dowiedziała o śmierci Kesslera, wpadła w złość i zaczęła
wymyślać na ojca, że przez niego będzie musiała szukać nowego kochanka. Ale podobno już
Wilhelm Müller zajął się nią.
– Cóż wy teraz, Wilczek, robicie? – zapytał Horn, przystępując do nich.
– Szukam jakiego interesu. Puściłem Grosglika, a węgle już mnie nudzą.
– Podobno sprzedaliście plac Grünspanowi?
– Sprzedałem – mruknął i zaciął zęby, jakby go dotknięto w bardzo bolesną ranę.
– Co, okpił was?
– Okpił, okpił! – powtórzył przez zęby z jakąś bolesną lubością. – Sprzedałem za czterdzieści
tysięcy, zarobiłem na tym trzydzieści osiem i pół, ale mnie okpił! Nie daruję mu tego
do śmierci! – postawił kołnierz od futra, żeby ukryć rozgorzałą wzburzeniem twarz i osłonić
się nieco od śniegu, który zacinał im w oczy i padał coraz gęstszy.
– Nie rozumiem, zarobiliście aż tyle, więc gdzież tu miejsce na okpienie?
– A, tak. Wiecie, kiedyśmy już umowę podpisali, kiedy pieniądze miałem w kieszeni, ten
parch, psiakrew, wyciąga do mnie rękę, dziękuje mi za dobre serce i powiada, że jestem bardzo
mądry, ale tylko do wysokości czterdziestu tysięcy rubli!... Zaczął się śmiać i powiada,
że on był już zdecydowany dać pięćdziesiąt tysięcy, bo plac jest mu koniecznie potrzebny!
Pomyślcie tylko, jak się dałem głupio złapać, a teraz śmieją się ze mnie!
Zamilkł i pozostał trochę w tyle, aby przyciszyć tę szaloną, bezsilną wściekłość, jaka go
dławiła.
Już mu nie chodziło o pieniądze, ale nie mógł strawić tego, że został oszukany, że taki
Grünspan kpił sobie z niego, że on, Wilczek, dał się złapać. Cierpiała jego ambicja męki niewysłowione.
Pożegnał towarzyszów zimno, bo nie mógł w tej chwili patrzyć na nikogo, siadł w dorożkę i pojechał do domu. Mieszkał jeszcze w swojej dawnej chałupie, bo sobie wymówił lokal
do wiosny.
W izbie było zimno, wilgotno i bardzo pusto, że ledwie wysiedział do wieczora, a potem
powlókł się do „kolonii”, gdzie teraz stołował się stale, bo potrzebował zawiązywać bliższe
stosunki z tzw. towarzystwem.
Ale w „kolonii”, tak zawsze wesołej, dzisiaj panował smutek na wszystkich twarzach,
a Kama płakała co chwila i uciekała do saloniku, bo ją wzruszał do głębi widok Adama Malinowskiego,
który odprowadził matkę do domu, pozostawiając ją wśród bliskiej rodziny,
a sam uciekł i błądził kilka godzin po Łodzi, wreszcie zmordowany przyszedł do „kolonii”
na zwykłą, codzienną herbatę; myślał, że wpośród życzliwych będzie mu lepiej.
Siedział właśnie przy stole i patrzył gdzieś daleko. Jego zielone oczy pociemniały i jakby
odbijały tę wewnętrzną, zamkniętą pod czaszką wizję ostatnich chwil ojca, jaka ciągle przed
nim stawała.
Nic nie mówił, ale, czując tyle serc mocno współczujących, tyle spojrzeń serdecznych, te
przyciszone szepty dookoła i ten dziwny nastrój zebranych, i ciągłe wybuchy płaczu Kamy,
nie mógł wytrzymać. Nie żegnając się z nikim, wybiegł i w sieni wybuchnął spazmatycznym
płaczem.
Wybiegł Horn i Wilczek, zaopiekowali się nim i odwieźli do domu, gdzie też wkrótce zebrali
się wszyscy przyjaciele. Siedzieli wszyscy w milczeniu czas długi, aż Blumenfeld zaczął
pianissimo grać na skrzypcach Szopenowskie nocturny i grał długo, grał tak całym sercem,
aż Adam wsłuchany w muzykę uspokoił się nieco.
Potem przyszedł do nich Dawid Halpern i zaczął go pocieszać najtroskliwiej i opowiadać
z głęboką wiarą o Bogu sprawiedliwym i dobrym.
Wszyscy słuchali dość chętnie prócz Wilczka, który się wyniósł, bo tego nic i nikt zająć
nie potrafił, gdyż od dwóch tygodni żarła go ta szalona nienawiść do Grünspana.
Włóczył się po Łodzi dniami całymi, zatopiony tylko w kombinacjach zmierzających do
szkodzenia fabrykantowi.
Przysiągł mu zemstę i szukał sposobności. Nie pomyślał nawet o zemście osobistej, o zbiciu
go lub zabiciu; nie, to było głupstwem, on chciał go zranić w kieszeń.
Więc całe tygodnie trawił teraz na wertowaniu i przepatrywaniu szczegółów pożaru fabryki
Grosmana, bo poczuł, że z tej strony zdoła ugryźć Grünspana w samo serce.
Był już na dobrej drodze odkryć, ale tymczasem, dla nasycenia chwilowego, postanowił
odkryć przed Borowieckim zmowę Grosglika i machinacje Moryca dążące do zawładnięcia
fabryką.
Ubrał się pewnego dnia bardzo starannie i poszedł odwiedzić pana Adama i Ankę przypuszczając, że tam spotka Karola.
Anka przyjęła go bardzo serdecznie, bo jej przypomniał Kurów, i zaraz zaprowadziła do
pana Adama.
– Stachu! jak się masz, co? Dobrze, żeś przyszedł, dobrze... – szeptał pan Adam wyciągając do niego rękę, którą Wilczek jakoś bezwiednie, dawnym zwyczajem, ucałował, a że zaczął
opowiadać o Kurowie, gdzie był niedawno, więc i Anka przysunęła się bliżej i słuchała
z uwagą.
– No, ale tobie jakże idzie, co? – pytał w końcu pan Adam.
– Dosyć dobrze, dosyć, jak na początek – odparł niedbale i z lekceważeniem opowiadał
o swoich czterdziestu tysiącach rubli, bo chciał im zaimponować.
– No, no! szczęść ci, Boże, mój Stachu, zostań sobie milionerem, byle bez krzywdy ludzkiej.
Wilczek uśmiechnął się pobłażliwie i zaczął szeroko opisywać swoje plany i zamiary, rzucał tysiącami na lewo i na prawo, opowiadał od niechcenia o swoich stosunkach z milionerami,
szkicował swoją przyszłość wielkimi sztrychami, ale przy tym był śmiesznym bardzo, bo
zbytnio się wszystkim popisywał.
Anka uśmiechnęła się ironicznie, a pan Adam zawołał ze szczerym podziwem:
– Jak się to dziwnie układa na tym świecie! A pamiętasz to jeszcze, mój Stachu, jak pasa-łeś nasze cielęta, co? A te cybuchy księdza Szymona, he?...
– Trudno zapomnieć... – mruknął czerwieniąc się, bo Anka tak dziwnie patrzyła na niego.
Popsuło mu humor to przypomnienie, więc powstał zaraz i pytał o Karola.
– Nie ma pana Borowieckiego, wczoraj wyjechał do Berlina i powróci dopiero za kilka
dni – mówiła Anka nalewając mu herbaty.
– A powiedz no mi, jak to tam było z tą starą Żydówką, zjadłeś jej strucle czy nie? –
ciągnął nieubłaganie pan Adam wpadłszy na przypomnienia.
Ale Wilczek tak był temu nierad, że nic nie odpowiedział, wypił szybko herbatę i wyniósł
się, wściekły na starego i na świat cały.
– To moje dzieciństwo będzie mi kulą u nóg! – mruczał.
Pan Adam długo rozmawiał o nim z Anką, długo nie mógł dobrze pojąć, jak się to teraz
dzieje na świecie, że taki Wilczek na przykład, który u nich pasał bydło, którego nieraz dobrze
obijał, jest teraz już zamożnym człowiekiem i może najspokojniej przychodzić do nich
i być jak z równymi.
Pan Adam był demokratą, ale tego nie mógł pojąć, a raczej na taką równość nie mógł się
zgodzić, więc zakończył:
– Oni za prędko rosną! Ze szlachty to miał pociechę i Pan Bóg, ale tymi to, zdaje mi się,
że tylko diabeł będzie się cieszył, co, jak ci się zdaje, Anka?...
XXXVI
Borowiecki był w Berlinie.
Przyjechał do Lucy, bo go zasypywała depeszami i groziła samobójstwem, jeśli nie przyjedzie
chociażby na kilka godzin.
Pojechał nawet dosyć chętnie, bo myślał, że dni kilka odpocznie z dala od fabryki, która
już pracowała wszystkimi oddziałami.
Czuł się nadzwyczaj zmęczonym i wyczerpanym pracą i ciągłymi kłopotami.
Z Lucy widywał się po dwa razy dziennie. Spotkania te były dla niego męczarnią,
tym większą, że Lucy bardzo zbrzydła; nie mógł patrzeć bez głębokiej urazy na jej
zdeformowaną figurę, a prawie ze wstrętem całował jej twarz obrzękłą, pokrytą żółtymi
plamami.
Ona szybko odczuła wrażenie, jakie wywierała, więc każda schadzka kończyła się gorzkimi
wyrzutami i płaczem.
Męczyli się oboje strasznie.
Ona kochała z dawną siłą, tylko zniknęła w niej dawna wytworna, namiętna kochanka;
ta pełna nieświadomej dyskrecji, szczerej naiwności i wzruszającej nieśmia-łości Lucy, ta piękna Lucy, podziw Łodzi, a budziła się w niej prosta, ordynarna, bez
wychowania i kultury Żydówka z małego miasteczka. Robiła się krzykliwą, arogancką
i głupią.
To przyszłe macierzyństwo tak ją przeistaczało zupełnie i budziło wszystkie właściwości
rasy, do jakiej należała.
Karol z przerażeniem pewnym spostrzegał te zmiany, ale że czuł się winnym wobec niej,
więc przyciszał, jak mógł, wstręt i nienawiść, jaka się w nim rozrastała, i dosyć spokojnie
znosił wybryki jej i kaprysy.
Wymawiała mu przy każdym spotkaniu, że uczynił ją nieszczęśliwą, przypominała ciągle
z przyjemnością udręczania jego i siebie, że to dziecko, które miało się narodzić – to jego
dziecko, torturowała go ciągłą obawą śmierci, a kończyła rzucaniem mu się w ramiona i namiętnymi
wybuchami zmysłowości.
Po kilku dniach pożegnał ją, chociaż jeszcze nie wyjeżdżał, bo mu już brakować zaczyna-ło sił i cierpliwości.
Pozostał w Berlinie i odpoczywał dopiero naprawdę, przepędzając dnie całe i noce na pustej,
bezmyślnej zabawie.
Pewnego dnia wrócił rano i było już dobrze po południu, a on spał jeszcze, gdy zbudził go
woźny z telegrafu z depeszą.
Sennymi, nieprzytomnymi oczyma przeczytał:
„Przyjeżdżaj! Fabryka się pali. Moryc.”
Wyskoczył z łóżka, ubrał się spiesznie i zaczął pić wolno wystygłą dawno herbatę, i patrzył przez okno na drugą stronę ulicy, po chwili długiej dopiero spostrzegł, że trzyma w zaciśniętej
dłoni jakiś papier, rozwinął i znowu przeczytał.
– Fabryka się pali! – wykrzyknął zdumionym i przestraszonym głosem i rzucił się na korytarz,
jakby biegnąc na ratunek, dopiero przy windzie oprzytomniał i zapanował nad sobą.
Zamówił specjalny pociąg i pełen nieopisanej trwogi czekał w jakiejś małej restauracji przy
banhofie149.
Co pił, co robił, co mówił, nic o tym nie wiedział, bo był całą swoją istotą tam, przy palącej się fabryce.
Gdy zawiadomili, że pociąg czeka, zrozumiał dobrze, bo wsiadł; gdy się go o coś pytali, również rozumiał, tylko odpowiedzieć nie umiał, bo ciągle bezwiednie dźwięczało mu w mózgu:
– Fabryka się pali!
Zaraz ze stacji pociąg składający się tylko z wagonu osobowego, brankardu150 i maszyny,
rzucił się jak rumak spięty ostrogami i pognał całą siłą pary w przestrzeń zaśnieżoną.
Z jakiejś stacji, gdzie się zatrzymano na chwilę, telegrafował do Moryca i prosił, aby go
depeszami zawiadamiano o postępie pożaru.
Polecieli dalej.
Stacje, miasta, wielkie wzgórza, rzeki, lasy migotały tylko jak w kalejdoskopie, przesuwa-ły się jak cienie, jak wizje i ginęły w ciemnościach nocy.
Nie zatrzymywali się prawie nigdzie, pociąg jak zwierzę oszalałe rzucał się z krwawymi ślepiami
naprzód, pożerał przestrzenie, dyszał obłokami skier złotych i przy potężnym śpiewie tłoków
i huku kół bijących z wściekłością o szyny, pruł ciemności, biegł coraz dalej i dalej...
Borowiecki z twarzą rozpłaszczoną na szybie wagonu stał wciąż i patrzył w noc ciemną,
w drgające majaki rzeczy przesuwających się, w zaśnieżone płaszczyzny, uciekające w tył.
Nic nie widział, spoglądał tylko ciągle na zegarek.
W Aleksandrowie czekała już depesza.
„Pali się!”
Przesiadł się do oczekującego już ekstra-pociągu i jechał dalej.
Noc już była późna.
Pozasłaniał światła i położył się, ale zasnąć nie mógł, bo pod czaszką, w nim całym, przewalały się tumany trwogi pełne rozpryśniętych obrazów, tym boleśniejszych, że nie potrafił
schwytać ich konturów i zapamiętać, rozlewały się niepochwytnie i przepełniały go dręczącym, nieustannym drżeniem.
Zerwał się na nogi, światło odsłonił i zbierając wszystkie siły woli zaczął w notesie obliczać
swoje aktywa i pasywa. Ale nie skończył, cofnął się z trwogą przed uświadomieniem
dokładnym stanu swoich interesów.
Asekuracja mogła tylko pokryć długi, wspólników i pieniądze Anki. Ani jego własnych
kapitałów, ani pracy osobistej, ani warsztatu do pracy przyszłej – nie zobaczył w cyfrach.
Nie chciał myśleć o tym, ale czym usilniej pragnął zapomnieć, tym żywiej te złowrogie
cyfry wyłaziły mu z głębin mózgu i migotały na rozpalonych gorączką siatkówkach.
– Co tu robić – myślał chwilami tylko, bo nie mógł już myśleć, nie mógł splątać jednej
całej myśli, wszystko się w nim zapadało, zalewane straszną niecierpliwością.
Patrzył znowu w noc i przeklinał powolność, z jaką pociąg leciał, bo on rozgorączkowaną
wyobraźnią już z tysiąc razy biegł naprzód, już był w Łodzi, już widział łuny, widział płomienie żrące mu jego pracę, słyszał wrzaski i huki zapadających się budynków, duszę miał
pełną pożaru, który go tak palił.
Zrywał się z miejsca, chodził po wagonie, rozbijał się o ściany, czuł się jakby pijanym, to
leżał długo i wpatrzony w światło tak się jednoczył wewnętrznie z pociągiem, tak z nim biegł
i pracował razem, że czuł w sobie obroty kół, dyszenie maszyny, cały wysiłek pracy, wielką,
dziką rozkosz lecenia bez pamięci wskroś pustych zimowych pól i nocy.
Godziny płynęły wolno, strasznie wolno.
Otworzył okno i wysunął głowę na mroźny chłód nocy.
Zimny, przejmujący wiatr, lecący od pól śnieżnych, bił go po twarzy rozpalonej, a ciemne,
połyskujące śniegiem przestrzenie, okręcały mu duszę szarością i smutkiem.
Pociąg biegł wciąż jak błyskawica pełna grzmotów. Uśpione stacyjki, zasypane śniegiem
wioski, gnące się pod okiścią śnieżną lasy i długi łańcuch latarń strażniczych, podobnych do
świetlistych baniek pływających po morzu ciemności, uciekały z szalonym pośpiechem w tył,
jakby z trwogą przed potworem.
„Jeszcze się pali!”
Mówiła trzecia depesza, jaką zastał w Skierniewicach.
Podarł ją i rzucił na ziemię.
Wypił całą butelkę koniaku, ale nie uspokoił się ani zapomniał.
Jechał znowu dalej i modlił się prawie do maszyny, byle prędzej leciała.
Czuł się chorym i tak zdenerwowanym, że nie mógł się utrzymać na nogach, bolało go
serce, bolały go wszystkie mięśnie, a każda myśl przenikała mózg jakby ostrzem rozpalonym;
chodził niezmordowanie od okna do okna, siadał po wszystkich miejscach i zrywał się natychmiast,
i znowu biegł patrzeć w mroźną, zimową noc, w ponure przestrzenie, które na
próżno chciał przeniknąć wzrokiem.
Z bijącym sercem przyglądał się stacjom mijanym w szalonym pędzie, aby zobaczyć ich
nazwy, które przeczuciem prawie wyrywał z ciemności.
Ale męka niepokoju trwała wciąż, bez przerwy, zapuszczała swoje cienkie pazury we
wszystkie nerwy, we wszystkie centra i rwała coraz boleśniej.
Zapadał ze znużenia jakby w drzemkę, z której się budził oblany potem strachu i jeszcze
silniejszym poczuciem własnej bezsilności.
Zmęczenie zaczynało brać górę, coraz niewyraźniej wiedział, gdzie jest i co się z nim dzieje,
jak przez sen spostrzegał blady, zimowy świt, który zaglądał do okien zielonawą twarzą
i wlókł się senny po śniegach, i zgarniał mroki z pól, odsłaniał zarysy lasów, błyskał już światłami budzących się wiosek i obwijał się w masy brudnych chmur napływających z pośpiechem
ze wschodu, a potem okrył się płachtą olbrzymią szarości i zaczął z niej wytrząsać
śnieg, który padał gęstymi płatami i przysłonił wszystko.
W Koluszkach już depeszy nie było.
Ale już zmógł zmęczenie, umył się i zaczął przyprowadzać do równowagi rozstrojone nerwy.
Opanował się niejako fizycznie, zmusił do zewnętrznego spokoju i do logicznego myślenia,
ale nie mógł stłumić niecierpliwości i niepokoju, który w miarę zbliżania się do Łodzi
wzrastał niepomiernie.
Bolesne refleksje rozgoryczały go coraz więcej.
Tyle lat pracy, wszystkie nadzieje, tyle wysiłków, tyle pragnień, cała przyszłość – wszystko
to widział ulatujące z dymem.
Ból go targał tym sroższy, im bardziej czuł się bezsilnym, im bardziej protestował przeciwko
złym, nienawistnym losom.
Śnieg padał coraz gęstszy, tak że pomimo dobrego już dnia nic nie było widać.
Pociąg biegł z szaloną szybkością i jakby przedzierał się przez te białe strzępy, zasypujące
świat, a Borowiecki wychylony przez okno chwytał spieczonymi ustami ostre powietrze
i wskroś śnieżnych zasłon wypatrywał konturów fabryk i drżał taką niecierpliwością, że gryzł
sobie palce, aby nie krzyczeć z bólu.
Maszyna jakby podzielała jego niepokój, bo gnała jakby pędzona szaleństwem; biegła zadyszana,
rzucała się jak w konwulsjach, charczała z wysiłku, zgrzytała tłokami, oddychała
obłokami dymu i podobna do olbrzymiego żuka huczącego wskroś śnieżnych płaszczyzn leciała zapamiętale, naprzód, bez tchu, jakby w nieskończoność.
XXXVII
Poprzedniego popołudnia Anka jak zwykle o tej godzinie siedziała przy panu Adamie, który
dzisiaj był więcej rozdrażnionym i niespokojnym. Ciągle pytał się o Karola i co chwila
narzekał na duszność i ostry ból serca.
Dzień był posępny, śnieg po kilkakroć polatywał, ale przed wieczorem ustał, tylko wiatr
się wzmógł i bił w okna śniegiem, i targał drzewami ogródka, i przewalał się z poświstem po
werandzie, na którą wychodziły okna chorego.
O zmroku i wiatr umilkł, zrobiła się głęboka cisza, w której tylko huczały głośniej fabryki.
– Kiedy Karol przyjedzie? – zapytał znowu słabym szeptem.
– Nie wiem – odpowiedziała chodząc po pokoju i spoglądając przez okna.
Czuła się dziwnie zmęczoną, a do tego przyłączyła się jakaś nuda niewypowiedziana
i smutek płynący jakby razem z tą szarą, brudną nocą, co Łódź pokrywała.
Całe tygodnie nie wychodziła z domu przesiadując przy panu Adamie i niecierpliwiąc się
coraz boleśniej wyczekiwaniem jakiegoś końca.
Teraz, chodząc po tym w połowie ciemnym pokoju, przesyconym zapachami lekarstw,
wydało się jej, że jest skazana na zawsze, że ta męka oczekiwania nigdy się już nie skończy.
Nawet się już nie buntowała przeciwko konieczności, poddawała się biernie losom i opadała w siebie, w najgłębszy ze smutków, w smutek rezygnacji.
Pan Adam zaczął półgłosem mówić swoje wieczorne pacierze; nie odmawiała z nim dzisiaj,
bo nawet nie słyszała, zatopiona w odrętwieniu, z jakim patrzyła w okno, na zasypany
śniegiem ogródek i na mury fabryki.
Jakiś człowiek wybiegł z furtki fabrycznej i biegł z największym pośpiechem do werandy
krzycząc coś głośno.
Anka porwała się i wybiegła naprzeciw.
– Pali się! – bełkotał Socha.
– Gdzie?
Zamknęła drzwi do przedpokoju, aby chory nie usłyszał.
– W fabryce. Zapaliło się w suszarni na trzecim piętrze!...
Nie pytała więcej, pchnięta pierwszym odruchem pobiegła do fabryki i zaraz za furtką zobaczyła płomienie, wychylające czerwone łby z okien trzeciego piętra.
Na dziedzińcu był zamęt nie do opisania, ludzie z krzykiem obłąkanych wybiegali z pawilonów,
szyby pękały w oknach i czarne gryzące dymy, pełne ognistych języków, lizały okienne
ramy i sięgały dachów.
– Ojciec! – krzyknęła przestraszona nagłym przypomnieniem i wróciła do domu.
Ale teraz i na werandzie słychać już było krzyki, a płomienie zaczęły ukazywać się na
dachach, wprost okien domu.
– Co się tam dzieje, Anka? – zapytał stary niespokojnie.
– Nic... nic... podobno u Trawińskiego stał się jakiś wypadek – odpowiedziała prędko,
sama zapaliła lampę i drżącymi rękami zapuściła rolety.
– Panienko... laboga... adyć... – wrzasnęła służąca, wbiegając.
– Cicho... – krzyknęła gwałtownie. – Zapal lampę, bo tu za ciemno...
– Adyć się już pali...
– Prawda... dobrze... idź... zawołam cię...
Głucha, splątana wrzawa pożaru podnosiła się coraz bardziej, potężniała i zaczęła się już
wdzierać przez okna i drzwi.
– Boże! Boże! – szeptała bezradnie, nie wiedząc co robić, jak przytłumić te szumy, aby
ich nie usłyszał pan Adam.
– Anka, poproś pana Maksa na herbatę.
– A dobrze. Zaraz napiszę do niego.
Rzuciła się do biurka, odsuwała krzesła, trzaskała szufladami, rzuciła na ziemię jakiś wazon,
potem ciężką tekę z papierami, przy podnoszeniu której przewróciła kilka krzeseł, to
szukała atramentu, stąpała głośno, hałaśliwie uderzała drzwiami.
– Co ty wyrabiasz dzisiaj! – mruknął chory, który jakoś niespokojnie nastawiał uszów i chwytał pomimo pewnej głuchoty te dziwne drgania krzyków, napełniających coraz więcej pokój.
– Niezgrabna jestem... bardzo niezgrabna... to nawet już Karol zauważył!... – tłumaczyła
się i wybuchnęła długim, bezprzyczynowym śmiechem.
Zajrzała do drugiego pokoju, aby spojrzeć na fabrykę.
Krzyk wydarł się jej z piersi, krzyk bezwiedny, bo ujrzała falę ognia piętrzącą się nad fabryką coraz wyżej, coraz szerzej, coraz straszniej.
– Co ci się stało? – zapytał chory, usłyszał bowiem.
– Nic... nic... uderzyłam się o drzwi... – szeptała chwytając się za głowę, aby ukryć pomieszanie,
aby się choćby na chwilę opanować.
Trzęsła się jak w febrze, wszystko w niej tak dygotało, że stać nie mogła.
Straż ogniowa, poprzedzana chrapliwymi głosami trąbek, w największym galopie przeleciała ulicą.
– Anka, co to?
– Wozy jakieś przejechały tak prędko... – odpowiedziała.
– Zdaje mi się, że jakąś muzykę było słychać?
– To dzwonki od sanek!... dzwonki!... Może ojcu przeczytać co, dobrze?
Skinął głową potakująco.
Przyciszyła w sobie burzę, nadludzkim wysiłkiem zapanowała nad sobą i zaczęła czytać.
Czytała bardzo głośno.
– Słyszę... słyszę... – szepnął niecierpliwie pan Adam.
Nie zważała na to, czytała dalej. Nie wiedziała, co czyta, nie rozumiała ani jednego słowa,
nie widziała ani jednej litery, rozgorączkowany mózg snuł jakąś improwizację, a całą duszą,
resztkami świadomości chwiała się na fali krzyków, trzasków i odgłosów, jakie się rwały od
płonącej fabryki.
Krwawe odblaski pożaru, pomimo światła wewnątrz pokoju, zaczęły już zabarwiać rolety.
Czytała jednak dalej. Serce przestawało bić, trwoga niewypowiedziana rozsadzała jej
mózg, pot wysiłku okrył twarz pobladłą, jakby nagle zastygłą w masce strachu, ściągnięte
brwi pokrywały rozgorączkowane oczy, głos się rwał co chwila, zmieniał brzmienia i taki
ostry, taki okropny ból gryzł jej serce, tak ją łamał, tak dusił, że była bliską szaleństwa.
Jeszcze panowała nad sobą.
Krzyki już bardzo wyraźnie dolatywały do pokoju; a łoskot padających murów i walących
się sufitów co chwila wstrząsał całym domem...
– Ciszej... ciszej... ciszej... Jezus! litości!... – myślała błagalnie i padała przed tym Imieniem,
i wszystkimi potęgami żebrała zmiłowania.
Pan Adam przerywał czytanie i słuchał coraz niespokojniej.
– Krzyczą! jakby w fabryce Karola... Zobacz, Anka.
Zobaczyła...
Zobaczyła z drugiego pokoju, że już cała fabryka w ogniu, że pożar jak burza srożył się
nad wszystkimi pawilonami i rzygał ognistymi falami ku niebu...
– Nic... nic... ojcze... Wiatr tak szumi... ogromny wiatr... – wyszeptała z największym wysiłkiem.
Brakowało jej powietrza... dusiła ją rozpacz... bezradność... obawa... Czuła dobrze, że ten
pożar zabiłby ojca...
– Co robić?... Czemu nie ma Karola?... a jeśli i dom zacznie się palić?...
Jak błyskawice palące przebiegały te myśli, hipnotyzowały ją strachem bezbrzeżnym i obezsilały do reszty.
Nie, nie mogła więcej czytać.
Chodziła po pokoju, zataczała się prawie, ustawiała hałaśliwie stolik do herbaty.
– To wiatr... Pamięta ojciec ten wiatr w Kurowie?... A ta nasza aleja topolowa, którą wicher
wtedy wyrwał i połamał?... Boże!... tak się bałam wtedy... Jeszcze... dzisiaj... teraz... słyszę
ten straszny szum... ten trzask... te jęki drzew łamanych... to okropne wycie... Boże...
Boże... jakie to jest straszne...
Nic już mówić nie mogła, głos się jej zerwał, stała przez mgnienie nieruchoma, zasłuchana
w potężniejący krzyk pożaru, zmartwiała grozą.
– Tam się coś dzieje – zauważył chory usiłując się podnieść.
Zbudziła się, zapewniała go, że nie, poszła do saloniku i siłą nadzwyczajną przysunęła
fortepian pod drzwi otwarte i zaczęła grać jakąś szaloną, dziką galopadę.
Dźwięki pełne szału i wesołości zalały mieszkanie, drgały takim potężnym rytmem, tak
się skrzyły i chichotały w szalonym wirze, że istotnie przytłumiły odgłosy ognia i powróciły
na twarz pana Adama spokój, a nawet pewną wesołość.
Anka grała coraz gwałtowniej, struny pękały co chwila z bolesnym brzękiem, nic nie słyszała; łzy płynęły strumieniami po jej twarzy, nie wiedziała, że płacze, nie widziała nic, nie
rozumiała nic, grała bezprzytomnie, trzymana jedynie myślą uratowania ojca.
Naraz dom zadrżał, obrazy pozlatywały ze ścian, rozległ się taki huk, jakby pół świata runęło.
Pan Adam rzucił się do okna, zerwał rolety i łuna pożaru niby krwawa rzeka uderzyła
w niego i zalała cały pokój.
– Fabryka! Karol! Karol!... – wyszeptał i upadł na wznak chwytając się za gardło, drgał konwulsyjnie,
wyrzucał nogami, szarpał kołdrę sztywniejącymi palcami i charczał jak duszony.
Anka rzuciła się do niego, wołała na służbę, dzwoniła, ale nikogo nie było, próbowała go
cucić, ratować, wszystko było na próżno, nie dawał znaku życia, a ona, oszalała, wybiegła
przed dom i zaczęła krzyczeć o pomoc.
Wkrótce zjawili się ludzie z Wysockim, który zajęty był ratowaniem poparzonych robotników,
ale było już za późno, pan Adam nie żył, a Anka leżała przy nim na podłodze bezprzytomna.
Fabryka paliła się dalej.
Huk, który odkrył panu Adamowi pożar i zabił go, był to wybuch kotła, który wyleciał
w powietrze, wyrwał ze sobą pół pawilonu i niby meteor ognisty zatoczył wielką elipsę i spadł
na frontowy pawilon fabryki starego Bauma, przebił dach, rozbił sufit, zdruzgotał drugie
i pierwsze piętro i zarył się w dolnej sali, zasypany gruzami budynku, który również zaczął
się palić.
Po wybuchu pożar fabryki Borowieckiego rozszerzał się coraz gwałtowniej.
Przez rozerwane wybuchem mury, niby przez straszną ranę, buchnęły potoki ognia i dymów
i z dziką wrzawą szału ogarnęły wszystko krwawymi objęciami.
Pomimo wysilonej pracy straży ogniowej pawilony zapalały się od pawilonów, ogień jak
żywa istota pełzał po murach, darł się po dachach, przesuwał się krwawymi pręgami nad dziedzińcem,
aż się połączył i zwichrzonymi falami przewalał się po fabryce.
Grozę potęgowała noc bardzo ciemna i wiatr silny, który podsycał płomienie i targał je jak
włosy ogniste na wszystkie strony.
Dachy się zapadały, a wtedy słupy krwawej kurzawy, oślepiający deszcz ognia wytryskiwał w górę i leciał na domy sąsiednie, na miasto, w noc czarną.
Kłęby gryzącego dymu napełniały dziedziniec i okrywały mury jakby mgłą czarną, wskroś
której wiły się z rykiem ogniste węże, goniły się potwory krwawe, wychylały rozwichrzonełby płomienie.
Piętra się waliły, wypalone wnętrza z hukiem wstrząsającym padały w morze ognia, mury
pękały i sypały się w gruzy.
Ogień tryumfował, ludzie już odstępowali, bo musieli bronić sąsiedniej fabryki Trawińskiego
i gasić pożar w fabryce Bauma.
Moryc, ochrypnięty, spocony, rozgorączkowany, jeszcze biegał i krzyczał, ale nikt go nie
słyszał w tym chaosie dzikich krzyków, a przy tym w podwórzu, pełnym jeszcze rumowisk
niedawnego budowania, gorąco było nie do wytrzymania, ogień był ze wszystkich stron i niby
morze wzburzone huczał, opadał na chwilę, podnosił znowu straszną głowę, potrząsał nią
z wyciem radosnym, a wtedy żagwie ogniste, płonące kłęby przędzy, przepalone szmaty materiałów wylatywały z głębin i jak złowrogie ptactwo ogniste leciały z szumem w powietrze.
Taka była moc pożaru, że ludzie milkli i stali w osłupieniu, bezradni, ogłupiali, i z trwogą
niewytłumaczoną cofali się, i coraz to zrywał się ze wszystkich piersi okrzyk zgrozy, ale ginął
w chaosie szumów i trzasków, w bolesnym jęku maszyn zapadających się razem z salami,
w huku murów pękających i w tej dzikiej, rozszalałej, syczącej muzyce ognia.
Pożar wył tryumfalny hymn zwycięstwa, powiewał czerwonymi płachtami w ciemności
nocy i tarzał się oszalały po budynkach, ryczał, świstał, huczał i gryzł krwawymi kłami mury,
rozrywał maszyny, lizał żelaza, przepalał, targał, deptał jeszcze szczątki.
Nad ranem, gdy śnieg zaczął padać, ogień wyczerpał się z sił, stały już tylko gołe mury,
bez dachów, bez pięter, bez okien, nagie szkielety o czarnych, rozsypujących się ścianach,
wielkie kwadraty podobne do skrzyń podziurawionych, dymiących wszystkimi otworami, na
dnie których czołgały się jeszcze resztki ognia i niby polipy ssały krwawymi językami ostatki
sił z trupa fabryki.
O szarym, smutnym poranku, zasypywanym coraz gęstszym śniegiem, przyjechał Borowiecki.
Wyskoczył z dorożki i pobiegł prosto na dziedziniec.
Stanął na środku wśród rumowisk i dymiących się głowni, które zalewano wodą, ogarnął
wolno oczami te mury podarte, podobne do łachmanów przepalonych, prawdziwe cmentarzysko
pracy jego i marzeń, kupy zgliszcz rozpalonych i patrzył długo i spokojnie.
Ani jeden nerw nie drgnął mu żalem; zdenerwowanie, wszystkie obawy i niepokoje, którymi
szalał w pociągu, pierzchnęły wobec rzeczywistości, na którą patrzył teraz oko w oko,
patrzył coraz zimniej, twarz mu się powlekała surowością, a serce napełniać zaczęło uczucie
złości, nienawiści i uporu.
Moryc przyszedł do niego z gromadą różnych ludzi, witał ich obojętnie i spokojnie, słuchał opowiadań o początku i przebiegu pożaru.
Nie pytał się o nic i poszedł do kantoru, który ocalał razem ze składami gotowego towaru,
prawie pustymi.
Dach był tylko zerwany na tych niskich parterowych budynkach.
W kantorze jęczał stary Jaskólski, poparzony przy ogniu, opatrywał go Wysocki.
Borowiecki przez wybite okno patrzył jeszcze na dymiące gruzy, a potem powiedział przyciszonym,
ale mocnym głosem do Moryca:
– No i cóż! trzeba zacząć na nowo.
– Tak, tak! Ażebyś ty wiedział, co ja przeszedłem! Jestem zupełnie chory, boję się o siebie...
Co za nieszczęście, co za nieszczęście... Byłem w mieście, patrzę, jedzie straż, no, niech
jedzie zdrowo, niech się spóźni, a tu ktoś mówi: „Borowiecki się pali...”. Przyjechałem, już
cała przędzalnia była w ogniu! Co ja przeżyłem, co ja przeżyłem!
Narzekał dalej płaczliwym głosem, symulował rozpacz i wielką boleść, a bystrymi oczami
nieznacznie obserwował twarz Karola.
Borowiecki słuchał długo, aż w końcu, znudzony tym opowiadaniem w kółko, nachylił się
i szepnął mu bardzo cicho do ucha:
– Nie blaguj, to twoja robota!
Moryc odskoczył gwałtownie i zaczął krzyczeć:
– Ty jesteś wariat! Ty masz bzika, ty!...
– Powiedziałem.
Odwrócił się do Mateusza, który zapłakany, ubrudzony, całował go po rękach i bełkotał
coś niewyraźnie.
Karol tyle zrozumiał, że ktoś umarł.
– Kto umarł, gadaj po ludzku! – krzyknął zniecierpliwiony.
– Starszy pan! O, mój Boże, przylatujemy, a tu pan nieżywy, a panienka na ziemi...
– Słuchaj, błaźnie, nie bredź, bo ci łeb rozbiję o drzwi! – zawołał Karol, przyskakując do niego.
– Pan Adam umarł na anewryzm serca, spowodowany prawdopodobnie nagłym przestrachem,
byłem tam... Idź pan do panny Anki, bo i ona na pół żywa! – powiedział mu Wysocki.
Borowiecki, który ojca kochał bardzo, był przerażony tą wiadomością i jakby nie wierząc
zapewnieniom doktora pobiegł do domu.
W progu już spotkał Ankę, którą przenoszono do Trawińskich.
– Panie Karolu! panie Karolu! – wyszeptała dziewczyna, chwyciła jego rękę i strumień łez
popłynął po jej mizernej twarzy.
– Cicho! nie płacz!... Fabrykę odbuduję na nowo... Wszystko będzie dobrze...
– Ojciec... ojciec...
Nie mogła mówić więcej, tylko płakała spazmatycznie.
– Przyjdę po południu do pani! – powiedział prędko i skinął na robotników, żeby ją ponieśli,
bo przypomnienie ojca ścisnęło mu serce jakby obręczą.
Poszedł do niego i długo patrzył w dobrą, szlachetną twarz starca, tak zmienioną strasznie
przez śmierć i tak zastygłą w jakimś nie dokończonym krzyku, w jakiejś męce, która pokrzywiła mu rysy, że zadrżał z przerażenia.
Przy zwłokach ojca przeżył najboleśniejsze chwile życia.
Długie godziny siedział w największym skupieniu i rozsnuwał wszystkie pasma swojego
życia, obnażał się przed samym sobą, przyglądał się nagiej duszy swojej. To go uspokoiło
zupełnie, ale i przeniknęło mu serce dziwnym smutkiem, który już w nim pozostał.
Poszedł spać i spał bardzo długo; obudził się zupełnie rzeźwy i zdecydowany do schwytania
się za bary z losem, do walki, ale zaraz na wstępie uderzył się o pierwszą zaporę.
Moryc oświadczył wśród najczulszych zapewnień przyjaźni, że cofa swój wkład i kapita-ły, że już zrobił zastrzeżenie w towarzystwie asekuracyjnym.
– Rozumiem cię, urządziłeś się sprytnie, aby mnie zgubić, ale czy myślisz, że ci się uda,
że ja nie powstanę?
– Ty jesteś rozżalony, nie wiesz, co mówisz, krzywdzisz mnie posądzeniami. Ja się cofam,
bo nie mogę trzymać pieniędzy w martwym interesie, ty dasz sobie radę i beze mnie, a ja
muszę żyć, robię interes z teściem, mnie zaraz potrzeba gotówki!
Zaczął mu z wielką skwapliwością opowiadać swoje interesy, które go zmuszają do tego
wycofania się ze spółki, tłumaczył się gorąco, rzucił mu się w końcu na szyję.
– Karol, ty nie patrz tak na mnie, ja cię kocham jak brata, mnie aż serce boli, kiedy myślę
nad twoimi stratami, mnie cię tak żal, tak chciałbym pomóc ci czymkolwiek, że chociaż mi
to na nic, kupiłbym od ciebie te place po fabryce i te resztki, jakie zostały. Ty wiesz, jakie ja
mam serce dla przyjaciół. Zapłaciłbym gotówką, pożyczyłbym, a zapłacił zaraz, miałbyś
z czym zaczynać.
Karol, oburzony tym projektem, otworzył mu drzwi.
– Masz moją odpowiedź! Interesy załatwiam w kantorze...
– Co! co! mnie?... Za moją przyjaźń, za moją życzliwość – wrzeszczał Moryc.
– Wynoś się, bo cię każę wyrzucić – zawołał porywczo i zadzwonił na Mateusza.
Moryc wyniósł się, a on usiadł do obliczań, które długo trwały.
Wstał od nich blady i zdenerwowany, bo asekuracja pokrywała tylko długi największe,
a miał jeszcze do pokrycia masę drobnych, które mogły zjeść wartość placów, jakie miał, tak
że w rezultacie nie pozostawało mu nic.
Pójdzie znowu do służby, znowu będzie musiał słuchać, znowu zostanie maszyną w jakim
wielkim organizmie, znowu będzie się wić długie lata w męce bezsilności, w marzeniach
bezpłodnych o swobodzie, będzie się targać na łańcuchu zależności i przez kraty, z nizin, będzie
znowu patrzeć na tych, którzy budują fabryki, tworzą ruch, zgarniają miliony i żyją całą
pełnią władz swoich, pragnień, namiętności!...
– Nie... nie... nie... – syczał przez zaciśnięte zęby i odpychał te obrazy przeszłości z pogardą i z nienawiścią.
Dosyć się już najadł dotychczasowego życia i żeby nie wiem co, nie powróci do niego.
Mózg zaczął gorączkowo pracować nad sposobami wydobycia się z tej matni, ani na
mgnienie nie myślał o poddaniu się.
Na drugi dzień przyszedł Maks, był bardzo blady i miał zapuchnięte od płaczu oczy, ledwie
się trzymał na nogach, ale zaraz prosto mu oświadczył, że i on wycofuje swój wkład, że
również kazał zrobić zastrzeżenie.
Wtedy Borowiecki nie mógł już wytrzymać.
– I ty mnie opuszczasz, Maks? – szepnął z goryczą i łzy, pierwsze łzy w życiu, zapełniły
jego oczy i zalały mu duszę straszną goryczą.
Ale zapanował nad sobą i zaczął przed nim rozwijać nowy plan fabryki, rozgrzewał się
powoli, zwyciężał trudności, nie widział już niepodobieństw, tylko do tej nowej, zaciętej
walki z losem potrzebował nie jego kapitałów, a jego samego, jego uczciwości i zdolności,
zaklinał go na wszystko, aby z nim został.
– Nie mogę. Nie gniewaj się na mnie, nie miej do mnie żalu, ale nie mogę. Widzisz, ja
w tę fabrykę włożyłem całą swoją duszę, ja się nią cieszyłem jak dzieckiem, żyłem jej życiem,
wszystko poszło z dymem. Już bym nie miał ani sił, ani wiary do drugiej takiej roboty. Zrozum
mój stan, a przebaczysz mi. Bądź zdrów, Karol, będę zawsze twoim przyjacielem, zawsze
licz na mnie, ale interesy muszę prowadzić osobno. Sam jeszcze nie wiem, co będę
robić. Bądź zdrów, Karol.
– Bądź zdrów, Maks!
Ucałowali się serdecznie na rozstanie.
Borowiecki nie miał do niego żalu, bo odczuwał jego stan, już mu zresztą opowiedzieli
robotnicy, że gdy już fabryce żadna pomoc nie mogła poradzić, Maks zamknął się w kantorze
i płakał jak dziecko nad ruinami pracy swojej.
– Jestem zupełnie na czysto! Dobrze, dobrze! – odpowiedział, jakby wyzywając świat cały
do walki.
Kazał zająć się pogrzebem ojca, a sam poszedł do fabryki, bo już tam prowadzili roboty
urzędnicy towarzystwa asekuracyjnego.
Ale wkrótce przyleciał Mateusz z wiadomością, że stary Müller czeka na niego.
Jakoż już od progu fabrykant zaczął go ściskać i mówił pospiesznie:
– Byłem w Sosnowcu, dali mi depeszą znać dzisiaj dopiero, dlatego się spóźniłem. Bardzo
się zmartwiłem, mnie żal, bo widziałem, jak pan pracował, ale co pan będzie robić dalej?
– Jeszcze nie wiem.
– Wszystko pan stracił? – zapytał żywo.
– Wszystko – odpowiedział szczerze.
– Głupstwo, ja panu pomogę, pan mi zapłaci procent zwykły, a wybuduje fabrykę jeszcze
większą, ja pana kocham, pan mi się bardzo podoba, no, co?
Karol zaczął przedstawiać z dziwnym uporem, że nie będzie miał zabezpieczenia jego
kapitał: rysował mu swoje położenie materialne w nadzwyczaj ponurych barwach, ale fabrykant
roześmiał się na te dowodzenia.
– Keine gadanie! Masz pan rozum, to jest największy kapitał. Stracił pan dzisiaj, za parę
lat wszystko się odbije. Ja byłem majstrem tkackim, ja nie umiem dobrze czytać, a mam fabrykę,
mam miliony. Pan się ożeń z moją Madą i bierz sobie wszystko, dawno już chciałem
panu o tym powiedzieć. To jest dobra dziewczyna! A nie chce pan się z nią żenić, to i tak
pożyczę panu pieniędzy. Mój Will nie na fabrykanta, jemu muszę kupić na wsi majątek, bo
on ma w głowie wielkie państwo, a mnie potrzeba zięcia takiego jak pan. No, cóż? – mówił
prędko, obcierał rękawem spoconą, zatłuszczoną twarz i śledził z niepokojem Karola.
– Powiedz prędko, bo ja się śpieszę...
– Dobrze! – odpowiedział Karol zimno – dawno przecież myślał, że na tym się skończy.
Müller, uradowany, uściskał go, wyklepał po łopatkach i pobiegł do domu.
XXXVIII
Upłynęło kilka tygodni od pożaru i pogrzebu pana Adama, na którym Anka nie była; leża-ła chora w domu Trawińskich, dokąd się przeprowadziła.
Teraz czuła się już znacznie lepiej, ale na ulicę jeszcze nie wychodziła, bo nadeszły straszne
dni marcowe, pełne deszczów, błota i zimna.
Czuła się prawie zdrową, ale do równowagi nerwowej przychodziła bardzo wolno.
Ta straszna noc, zakończona nagłą śmiercią pana Adama, pozostawiła w niej głębokie
ślady.
Całe dnie nieraz siedziała zapatrzona w jakąś głąb, z której nadlatywały do niej głucho
szumy pełne krwawych łun, pełne krzyków nieludzkich i pełne strachu tak mocnego, że mdla-ła z przerażenia lub jak obłąkana rzucała się do ucieczki.
Musiał zawsze ktoś czuwać przy niej, rozrywać jej uwagę i nie pozwolić zapadać w przypomnienia.
Najczęściej robiła to Nina, która z poświęceniem matki czuwała nad nią, codziennie także
przychodziła Wysocka, a całe wieczory przesiadywała Kama.
Przesiadywała całymi dniami w wielkim narożnym pokoju, zamienionym na rodzaj oranżerii, w której było pełno ptasiego świergotu, szmerów małej fontanny i kwiatów, bo kilkanaście
wielkich drzew kameliowych pokrywało się już białymi i czerwonymi kwiatami.
Anka siedziała w niskim głębokim fotelu i mówiła z rozrzewnieniem:
– Wiesz, że mną nikt się tak nie zajmował serdecznie jak wy.
– Boś nie potrzebowała. A że ja się zajmuję tobą, leży to w moim interesie, muszę dbać
o swój model – odpowiedziała wesoło Nina.
Malowała jej portret, właśnie w tej pozie wyczerpania, na pół leżącej w fotelu pokrytym
skórą tygrysią, na tle rozkwitłych drzew kameliowych.
Cicho było tutaj i ciepło, fontanna szemrała sennie i tryskała niby strumień brylantowych
opiłków, który opadał pyłem na marmurowy biały basen, pełen wygrzewających się małych
zielonych jaszczurek.
– Był dzisiaj Karol? – zapytała znowu Nina.
– Był...
– Czy już?...
– Nie jeszcze, nie miałam odwagi, ale w tych dniach zwrócę mu pierścionek i słowo. To
tak ciężko, tak ciężko...
Zamilkła i wilgotne blaski rozpromieniły jej oczy.
Nie mówiły już o tym. Dni znowu powlekły się jednostajnie, tę tylko przynosząc zmianę,
że raz przed wieczorem przyszedł ją odwiedzić Stach Wilczek.
Przyjęła go w oranżerii i nic nie mówiąc patrzyła na niego długo.
Wilczek, wyświeżony, pachnący, pewny siebie, opowiadał, że zawarł spółkę z Maksem
Baumem, i na wiosnę na placach starego Bauma zaczną stawiać wielką fabrykę chustek półwełnianych, że zrobią konkurencję Grünspanowi.
– A cóż się dzieje z ojcem pana Maksa? – zapytała.
– Trudno to określić inaczej, jak tylko, że zupełnie zwariował. Jak pani wie, kocioł i później
pożar zrujnował mu zupełnie pustą już wprawdzie fabrykę; otóż stary odstąpił wszystkie
place Maksowi, oddał wszystek gotowy towar, jaki był jeszcze na składzie, sprzedał
nawet warsztaty, które ocalały, rozdzielił wszystko pomiędzy dzieci, zastrzegając sobie tylko,
że do jego śmierci nikt nie ruszy murów fabryki, że pozostaną jego wyłączną własnością. Zamknął się w nich i tam żyje. Zupełny wariat. Radziłem Maksowi, aby starego
chociażby siłą przewieźć do jakiego zakładu leczniczego, bo te mury bardzo by się nam
przydały, ale nie chce.
– Ma rację. Może pan powie panu Maksowi, żeby mnie odwiedził, dobrze?
– Z przyjemnością, wiem nawet, że się wybierał dawno i czekał tylko zupełnego wyzdrowienia
pani.
Posiedział jeszcze chwilę, popisywał się, jak mógł, i wyszedł bardzo chłodno pożegnany,
bo Anka nabierała do niego wstrętu; wytarła śpiesznie ręce, bo jego wielkie dłonie zimne były
i wilgotne.
– On robi na mnie wrażenie płazu – powiedziała do Niny.
– Jest to kombinacja płazu i dzikiego zwierzęcia. Tacy w życiu dochodzą do wszystkiego,
o ile zbyt prędko nie skończą w więzieniu – dorzucił Trawiński i zaczął Ance opowiadać o jego
interesie z Grünspanem i jego sposobach robienia majątku.
– I wy, pomimo wszystkiego, przyjmujecie go u siebie? – zawołała oburzona.
– Przyszedł do pani, a potem, ja się z nim znać muszę, bo tutaj nie wolno ludzi rozdzielać
na uczciwych lub złodziei, może być każdy potrzebnym.
– Ależ ja go nie chcę nigdy już widzieć.
– Dobrze, zapowiem służącemu. A moimi słowami niechaj się pani nie gorszy, idziemy
zawsze w kierunku musu, a nie w kierunku chęci i woli – uśmiechnął się smutnie i spojrzał
na Ninę, która odstawiła stalugi i aby nie słyszeć tych słów, które ją zawsze bolały niewymownie,
stała pod kameliami, rozdmuchując delikatnie różowe pączki.
– Straszne jest życie! – szepnęła Anka.
– Nie, straszne są tylko nasze wymagania od niego, straszne są tylko nasze marzenia
o pięknie, straszne są tylko nasze pożądania dobra i sprawiedliwości, bo nigdy się nie urzeczywistniają i nie pozwalają brać życia takim, jakim ono jest. W tym leży źródło wszelkich
cierpień.
– I nadziei! – dorzuciła Nina, postawiła na stoliczku obok Anki wazon z krzakiem chińskiej
róży, pokrytej żółtymi, cudownymi kwiatami o bardzo subtelnym zapachu.
– Patrz, Kaziu, i nie mów przykrych rzeczy.
Wieczorem przyszedł Józio Jaskólski, który od czasu pewnego przychodził stale czytywać
Ance książki. Od niego dowiadywała się różnych szczegółów o Karolu i jego sprawach, bo
chociaż Borowiecki bywał codziennie, nigdy nie wspominał o interesach.
– Ojciec już zdrowy? – zapytała.
– Już od tygodnia dozoruje ludzi, którzy uprzątają rumowiska.
– A ty co robisz?
– A ja jestem też u pana Borowieckiego w kantorze, bo już starszy pan Baum zlikwidował
swoje interesy – odpowiadał bardziej jeszcze nieśmiały i rozczerwieniony, bo biedak zakochał się na śmierć w Ance i całe noce pisywał do niej sążniste listy miłosne, których jej nie
przysyłał wprawdzie, ale na które sam sobie odpowiadał również płomiennie i w wielkiej tajemnicy,
a nie wyjawiając imienia ideału, odczytywał je przed kolegami lub na zebraniach
muzycznych u Malinowskiego.
– Pan Maks prosi przeze mnie, czy może jutro odwiedzić panią.
– Dobrze, czekam po południu – powiedziała dosyć żywo.
Czekała tej wizyty bardzo niecierpliwie, a gdy go nazajutrz zameldował służący, serce jej
zabiło radośnie i bardzo poruszona wyciągnęła do niego rękę.
Maks, bardzo zmieszany i onieśmielony, usiadł na przeciwnej stronie i cicho, trochę niepewnym
głosem zaczął pytać o zdrowie.
– Ależ zdrowa jestem, czekam tylko pogody, żeby wyjść na powietrze, a raczej, żeby wyjechać
z Łodzi.
– Na długo pani wyjeżdża? – zapytał prędko Maks.
– Może zupełnie, nic jeszcze nie wiem, co zrobię ze sobą...
– Niedobrze pani w Łodzi?...
– Tak, bardzo niedobrze, ojciec umarł i...
Nie dokończyła.
Maks przerywać nie śmiał.
Milczeli spoglądając na siebie bardzo życzliwie.
Anka uśmiechała się do niego takim szczerym, radosnym uśmiechem, że Maks topniał jak
wosk i dawno ukrywana miłość przejmowała mu serce taką radością i rozczuleniem, że byłby z radością całował jej krzesło, ale pomimo to siedział sztywno, powiedział jeszcze kilka
zdawkowych grzeczności i wstał do wyjścia.
– Już pan idzie? – zawołała z przykrością.
– Muszę, bo stąd prosto jadę na ślub Moryca z panną Melą Grünspan.
– Panna Mela wychodzi za Moryca?
– Bardzo dobrana para. Ona ma wielki posag i jest bardzo piękną, i ma ojca, który już kilka
plajt zrobił z powodzeniem, a Morycowi sprytu wystarczy nawet do zjedzenia własnego
teścia.
– Ale mnie pan jeszcze odwiedzi? – prosiła Anka.
– Kiedy tylko pani pozwoli.
– A więc choćby codziennie, jeśli pan będzie mieć czas.
Maks ucałował jej rękę i wyszedł bardzo uradowany.
Potem o zmroku, gdy przez okna zaczęły błyskać światła fabryk, przyszedł Borowiecki,
usiadł cicho, bo w drugim pokoju grała na fortepianie Nina i dźwięki dziwnie słodkie rozlewały się jak szemranie strumienia.
Długo milczeli oboje, czasami tylko w półmroku krzyżowały się ich spojrzenia i cofały
natychmiast lękliwie, dopiero gdy zapalono światła, zaczęli rozmawiać przyciszonym głosem,
aby nie głuszyć muzyki.
Anka machinalnie okręcała na palcu zaręczynowy pierścionek.
Oboje mieli na ustach jakieś słowa, ale obojgu brakowało odwagi.
Nina wciąż grała.
Muzyka jakimś szeptem miłosnym, namiętnym, pełnym niespodziewanych wybuchów, płynęła od fortepianu i budziła w nich dawne, zapomniane echa.
Ance oczy napełniły się łzami, niewysłowiony żal ścisnął jej serce, zdjęła machinalnie pierścionek
i podała go w milczeniu.
Odebrał i również bez słowa zwrócił swój.
Spojrzeli sobie w oczy głęboko.
Karol nie mógł znieść jej łzawego spojrzenia, które go przeniknęło na wskroś i jakby palące
zarzewie pozostawiło w duszy, pochylił głowę nisko i szepnął cicho, ledwie dosłyszalnie:
– To moja wina, moja wina...
– Nie, to moja wina, że nie umiem kochać aż do przebaczenia, aż do zapomnienia o sobie
– odpowiedziała wolno.
Wstał pomieszany, tak bardzo go zabolały jej słowa, tak się poczuł winnym wobec tej bladej,
chorej dziewczyny.
Głęboki, upokarzający wstyd palił mu serce.
Nie mógł znieść jej szlachetnego spojrzenia.
Ukłonił się z daleka i szedł.
– Panie Karolu! – zawołała śpiesznie.
Odwrócił się i przystanął.
– Niech mi pan poda rękę, nie na pożegnanie, ale na do widzenia – mówiła prędko, wyciągając do niego rękę.
Porwał ją i ucałował bardzo mocno.
– Życzę panu z całej duszy szczęścia, zupełnego szczęścia.
– Dziękuję, dziękuję... – wyszeptał z trudem, chciał również życzyć jej szczęścia – nie miał
już sił, zląkł się szalonego pragnienia, jakie w nim pozostało, aby się rzucić przed nią na
kolana i całować te usta blade, aby ją przycisnąć do serca, więc raz jeszcze ucałował jej ręce
i wybiegł.
Anka opadła w fotel bez sił, wszystkie rany jej duszy się otwarły i ta umierająca miłość,
zmartwychwstała na chwilę, przepełniła jej serce i oczy gorzkimi łzami żalu.
Płakała długo i bardzo boleśnie, jakby w odpowiedzi coraz cichszym, coraz smętniejszym,
przełzawionym tonom muzyki, która w pasażach, podobnych do krzyków przyduszonych,
sączyła się w ciszę pokoju.
XXXIX
Późną jesienią tegoż roku odbył się ślub Borowieckiego z Madą Müllerówną.
Wracali właśnie od ołtarza szeroką ulicą, wysłaną dywanami i obsadzoną rzędami palm
i świateł, poza którymi tłoczył się tłum.
Kościół literalnie był zapchany ludźmi.
Borowiecki spokojnie, z podniesioną głową szedł, wlekąc spojrzeniem po znajomych twarzach,
uśmiechających się do niego, ale nie spostrzegał nikogo, bo był głęboko znudzony długością ceremonii i tą wystawną, dorobkiewiczowską pompą ślubu.
Przed kościołem nikt nie przystąpił z życzeniami z tych znajomych, którzy nie byli zaproszeni
na ślub, nikt nie śmiał przerywać tego sznura milionów, jakie go otaczały, tej jasnej,
wystrojonej, obsypanej brylantami girlandy kobiet, którym już w kruchcie służba ugalonowana
podawała okrycia.
Wsiadł z Madą do karety i pierwszy ruszył sprzed kościoła.
Mada była zapłakana z radości i szczęścia i nieśmiała, płonąca, zdenerwowana, tuliła się
do jego boku.
Nie zwracał i na to uwagi, spoglądał oknem karety po głowach rojących się tłumów, biegł
po dachach, ślizgał się po kominach buchających dymami i po fabrykach z hukiem pracujących i powracał myślą w głąb samego siebie, i myślał, że oto jedzie od ślubu, że nareszcie
jest już panem miliona – że jest u progu tego wymarzonego szczęścia – bogactwa.
Przeżuwał wolno te błyskawice myśli i obrazów i ze zdumieniem czuł, iż nie ma w nim
żadnej radości, że jest zupełnie spokojny, zimny, obojętny, znudzony tylko porządnie.
– Karol! – szepnęła Mada cichutko, podnosząc zarumienioną twarz i porcelanowe, bardziej
jeszcze niebieskie oczy.
Spojrzał na nią pytająco.
– Taka szczęśliwa jestem! taka szczęśliwa! – szeptała i nieśmiało jak dziecko przysunęła
głowę do jego ramienia i wyciągnęła usta chciwe jego pocałunków, ale odsunęła się szybko,
bo spostrzegła, że z ulicy wszystko widać.
Ścisnął mocno jej rękę i jechał dalej w milczeniu.
Cała ulica, prowadząca do fabryki Müllera, zapchana była robotnikami, którzy ustawieni
w szpaler, ubrani odświętnie, wznosili gromkie okrzyki na cześć zaślubionych, a w końcu
szpaleru, przed wjazdem do dziedzińca fabrycznego, wznosiła się olbrzymia brama tryumfalna,
obciągnięta kolorowymi draperiami, przetykana godłami pracy, a na szczycie na wielkim
transparencie jaśniał wypisany elektrycznymi lampkami napis:
„Willkommen.”Za bramą ciągnął się znowu sznur ludzi, przez wszystkie dziedzińce, przez wielki ogród,
aż do podjazdu pałacowego.
Przejazd ten trwał tak długo, że gdy weszli do pałacu, wszyscy goście już tam byli zebrani.
Towarzystwo było przeważnie niemieckie, mała garstka Polaków tonęła niepostrzeżenie.
Müller wystąpił, jak przystało na łódzkiego milionera. Taki był przepych dywanów, mebli,
sreber, kwiatów i dekoracyj, bo berlińscy tapicerzy dekorowali cały pałac, że zdumiewał
wszystkich.
Müller miał dzisiaj święto rzetelne, wydawał jedynaczkę i zdobywał pomocnika w zięciu,
więc tak był zadowolony, że jaśniała radością jego okrągła, czerwona, zatłuszczona twarz.
Częstował wszystkich najlepszymi cygarami, klepał Karola po łopatkach, brał go wpół,
poklepywał po kolanach, sypał rubasznymi dowcipami i zapraszał najusilniej do przekąsek,
zastawionych w sali bufetowej.
Gdy miał czas, brał któregoś z gości pod ramię i pokazywał mu z dumą salony.
– Panie Kurowski, patrz pan, to jest pałac moich dzieci, oni będą sobie tutaj mieszkali, co,ładnie?
Kurowski potakiwał i uśmiechał się pobłażliwie na objaśnienia, pełne cyfr kosztu, a potem
przysunął się do Meli Grünspan obecnie Morycowej Welt, która otoczona młodzieżą królowała w jednym z salonów.
Dosyć długo słuchał jej rozmowy błyskotliwej, jej śmiechów sztucznych i niesmacznego
szastania się po salonie. Odszedł zdumiony, bo nie poznawał dawnej Meli, o której sam kiedyś
powiedział, że jest jedyną kobietą wśród Żydówek łódzkich.
– Moryc, coś pan zrobił ze swojej żony? – zagadnął Welta.
– Znajdujesz pan zmianę?
– Wprost nie poznaję.
– To moje dzieło, ale prawda, że piękna kobieta? – pytał, wciskając binokle.
Kurowski nic nie odrzekł, śledził Karola, któremu ta rola zięcia nie bardzo smakowała, bo
chodził znudzony, apatyczny i pogardliwie traktował rodzinę żony i fabrykantów, a jak tylko
mógł, uciekał do Maksa Bauma, nawet do Welta, z którym się pogodził, byle nie być z tamtymi.
– No, cóż, zdobyliśmy już wszyscy tę „ziemię obiecaną” – zagadnął Kurowski.
– Jeśli tę ziemię stanowią miliony, to tak. Wy idziecie do nich, Moryc będzie je miał z pewnością, a Maks je sobie zrobi, jeśli mu ich Wilczek nie wydrze.
– O mnie mowa! – zawołał podchodząc Stach Wilczek, który jako spólnik Maksa miał już
wstęp do towarzystwa, więc porzucił dotychczasowe stosunki i pchał się siłą pieniędzy i bezczelności
ciągle naprzód.
– Mówimy właśnie, że Maks może zrobi majątek, jeśli mu pan nie zabierze go sprzed nosa
– powiedział żartobliwie Kurowski.
– Jeśli tylko będzie można! – szepnął, oblizał się jak pies przed pełną miską i poszedł emablowaćbrzydką, ordynarną pannę Knaabe, która mogła mieć ze dwieście tysięcy posagu.
Siedział przy niej Murray i tak się komicznie wdzięczył i takie zabawne prawił komplementy,
że panna śmiała się na cały głos.
Muzyka, usadowiona w głównym salonie, na estradzie wspaniale udekorowanej czerwonym
barchanem naśladującym aksamit, zaczęła grać walca.
Wtedy nikłe sylwetki urzędników fabrycznych, zaproszonych jedynie do ożywienia zabawy,
zaczęły się wysuwać z bufetu, z bocznych pokojów, z przysłoniętych draperiami nisz
i rozpoczęły się tańce.
Karol samotnie przechodził salony zalane światłem, zapchane bogactwem. Kilkadziesiąt
zebranych osób ginęło zupełnie w ogromie mieszkania, z którego kątów, spod kwiatowych
festonów i barchanowych draperyj, szczerzyła żółte zęby nuda i pustka.
Miał wielką ochotę uciec, zamknąć się w mieszkaniu lub jak dawniej iść z Maksem, z Morycem,
z Kurowskim do knajpy jakiej i przy piwie, pogawędce zapomnieć o wszystkim.
Było to ciche pragnienie, a tymczasem musiał robić honory domu i pilnować, żeby kochany
teść, o ile można, najmniej się ośmieszał; musiał rozmawiać, uśmiechać się, prawić komplementy
damom, rozmawiać czasem z Madą, czuwać nawet nad służbą, bo nikt się tym zająć nie umiał.
Matka kryła się po kątach, nie śmiejąc chodzić w swojej wspaniałej jedwabnej sukni, nie
wiedząc, co mówić, onieśmielona tym przepychem i masą pierwszy raz widzianych ludzi,
przesuwała się jak cień przez salony, nie zauważona przez nikogo.
Wilhelm siedział tylko w bufecie, pił z przyjaciółmi i całował się co chwila z Karolem,
w którym od pewnego czasu był rozkochany.
A Mada?
Mada była tak szczęśliwą i zatopioną w radości, że nic nie widziała dookoła siebie prócz
męża, którego ciągle szukała, a odnalazłszy, nudziła czułostkami.
O północy Borowiecki tak się już czuł zmęczonym, że zwrócił się do Jaskólskiego, który
odświętnie wystrojony, był czymś w rodzaju marszałka domu na dzień dzisiejszy.
– Może pan poleci, aby przyspieszyli podanie kolacji, wszyscy się nudzą.
– Nie może być wcześniej, niż naznaczono – odparł poważnie szlachcic, który był już
mocno pijany, ale trzymał się sztywno, pokręcał wąsów i z góry traktował milionerów.
– Pludraki! – mruczał usługując równocześnie ze skwapliwością.
Wreszcie podano kolację w wielkiej wspaniałej jadalni.
Stoły uginały się pod srebrem, kryształami i kwiatami.
Karol siedział przy żonie rozczerwienionej jak piwonia, cierpliwie słuchał toastów, przemówień
i tłustych dowcipów, wysyłanych pod swoim adresem.
Przy końcu wieczerzy, gdy ochota wzrosła i humory były szampańskie, musiał się całować i ściskać
z tymi grubasami, kapiącymi tłuszczem, którzy jedli jak wilki i pili jak smoki, a potem, gdy
pannę młodę czepili, wzięły go pomiędzy siebie różne kuzynki, ciotki itp. inwentarz familijny.
Męki prawdziwe cierpiał, bolała go głowa, więc skoro tylko mógł, wyrwał się z czułych,
kochających szpon i uciekł do oranżerii, aby trochę ochłodnąć i wytrzeć twarz oślinioną słodkimi
pocałunkami rodziny.
Ale trafił nieszczęśliwie, bo zaledwie usiadł na jakiejś kanapce, osłoniętej zielonymi krzewami,
zaczęli się wsuwać cichaczem różni ludzie i fabrykanci i rozpraszali się bardzo dyskretnie
po gąszczach.
W końcu przybiegł pośpiesznie stary Müller i melancholijnie zwracał zbyt obfitą libację
na cudny klomb rozkwitłych cynerarii świecących barwami drogich kamieni.
Borowiecki śpiesznie wyszedł.
Ale w jadalni, zapełnionej już tylko służbą, wpadł na inną scenę; Mateusz zupełnie pijany
kłócił się z Müllerową, która dosyć nieśmiało, wobec jego groźnej miny, polecała resztki kolacji
i nie dopite butelki pochować do kredensów.
– Takie gadanie, psze... pani... to je... insza para mankietów... Nasze wesele dzisiaj... to
nasza uciecha... Ożeniliśmy się, to dojadać ani dopijać resztek po Szwabach nie będziemy,
psze... pani!
Huknął pięścią w stół i pokazał jej drzwi.
– Niech... psze... pani... spać idzie... my tu sobie radę z winem damy... i ja się napiję...
i chłopcy się napiją... bo nasze wesele... to nasza frajda... Służba, nalać wina... słuchać pana
Mateusza, bo jak nie, to pięścią w pysk, i będzie fertig, na glanc... cholera z buraczkami... za
zdrowie mojego pana... a resztę o piec i za drzwi...
Müllerowa uciekła ze strachem szukać Karola, a Mateusz rozsiadł się w fotelu i nieprzytomnym
głosem gadał bijąc w stół pięścią:
– Ożeniliśmy się, psze... pana dyrektora... mamy fabryki... mamy żony... mamy pałace...
a Szwaby won... a jak nie, to pięścią w pysk... nogi do okapu... i fora ze dwora... i wszystko
będzie fertig, na glanc... cholera z buraczkami...
***
A potem?
Potem szły tygodnie, miesiące, lata i kładły się w grobie zapomnienia – odchodziły tak
cicho, jak cicho a nieubłaganie szły nowe wiosny, nowe śmierci i nowe istnienia, jak cicho
snuje się przędza życia splątana z włókien wczoraj, dziś i jutro.
W Łodzi i wpośród naszych znajomych te kilka lat, jakie upłynęły od ślubu Borowieckiego,
zmieniły wiele.
Łódź żyła teraz szalonym życiem, tętniała gorączką rozrostu, budowała się z pośpiechem,
zdumiewała nieustającą potęgą, nagromadzeniem sił, wylewających się niepowstrzymanym
potokiem aż w pola, bo tam, gdzie przed kilku laty jeszcze rosły zboża i pasły się krowy –
zaczynały wyrastać całe ulice nowych domów, fabryk, interesów, nowych szachrajstw i wyzysków.
Miasto było podobne do potężnego wiru, w którym kotłowali ludzie, fabryki, materiały
i namiętności, miliony i nędza, rozpusta i głód wieczny, a wszystko to wirowało z szalonym
pośpiechem, z rykiem maszyn, pożądań, głodu, nienawiści; z rykiem walki wszystkich przeciwko
wszystkim i wszystkiemu.
Wszystko pchało się z siłą rozpętanego żywiołu naprzód, po trupach fabryk i ludzi – byle
zdążyć prędzej do milionów, których źródła zdawały się wytryskiwać z każdego cala tej „ziemi
obiecanej”.
Kurowski szedł pełną parą do majątku; Maks Baum et Stach Wilczek byli już firmą mocną
i jeszcze mocniej podrywającą swoimi tandetnymi chustkami firmę Grünspan, Welt et Grosman.
Moryc Welt, jeden z firmowych, jeździł tylko powozem i już nie poznawał na ulicy ludzi
mających mniej niż pół miliona.
Firma Bucholc, prowadzona ongi przez Karola, szła wciąż na czele wszystkich.
Nie prześcignął jej Szaja Mendelsohn, który znowu się spalił i po pożarze powiększył fabrykę
o dwa tysiące robotników, ale równocześnie stawał się coraz filantropijniejszym, bo
wyciskał do ostatnich granic pracujących i za to budował dla nich wspaniały szpital i przytu-łek dla okaleczonych i niezdatnych już do pracy.
Grosglik szachrował w dalszym ciągu, a nawet ze zdwojoną energią, bo wydał swoją Mery
za jakieś nadgryzione mocno rozpustą hrabiątko, które musiał wciąż leczyć i utrzymywać.
Trawiński, który zmógł wytrwaniem i cierpliwością dawne niepowodzenia, od dwóch lat
już stał znakomicie, był firmą bardzo poważaną.
Müller usunął się zupełnie z Łodzi, oddał fabrykę Borowieckiemu, a sam z żoną wypoczywał przy synu, któremu kupił wielki majątek na Kujawach. Wilhelm chorował na szlachcica,
miał się żenić z jakąś hrabianką, pisał się de Meller, do Łodzi przyjeżdżał ze służbą uliberionowaną, na karetach używał połączonych herbów przyszłej żony i Borowieckiego; do fabryki
nie wtrącał się zupełnie, dzieląc się tylko sumiennie jej ogromnymi dochodami.
Borowiecki był zupełnym panem olbrzymiej fabryki.
Przez te cztery lata rozwinął ją olbrzymio; zreformował fabrykację barchanów, podniósł
swoje wyroby do stopnia doskonałości, dobudował nowe oddziały, rozszerzył rynki zbytu
i wciąż szedł naprzód.
Te cztery lata, jakie upłynęły od jego ślubu z Madą Müllerówną i od objęcia fabryki, to
cztery lata pracy wprost nadludzkiej. Wstawał o szóstej rano, kładł się o północy, nie wyjeżdżał nigdzie, nie bawił się, nie używał życia ani milionów, nie żył prawie – pracował tylko,
pochłonięty wirem interesów i tą rzeką pieniędzy, jaka przepływała przez jego ręce –
fabryka oplotła go jak polip tysiącami ramion i ssała bezustannie wszystkie myśli – wszystek
czas – wszystkie siły.
Miał już te upragnione miliony, dotykał się ich codziennie, oddychał nimi, żył z nimi, widział je dokoła siebie.
Ale ta praca nad siły, trwająca już lata całe, wyczerpywała go fizycznie, a miliony nie radowały zupełnie – przeciwnie, czuł się coraz głębiej znużonym, obojętnym i smutnym.
Coraz częściej nuda zaglądała do jego duszy, coraz częściej zaczynał uczuwać, że jest mu
źle i że jest bardzo, bardzo osamotnionym.
Mada była dobrą żoną, jeszcze lepszą mamką i piastunką jego syna, doskonale go obsługiwała – ale niczym więcej być nie mogła i nie umiała. Łączyło ich tylko dziecko i wspólne
mieszkanie, nic więcej; – ona czciła go jak fetysza nie śmiejąc zbliżyć się, jeśli ją do tego nie
zachęcił, nie śmiejąc mówić, jeśli on nie był dobrze usposobiony – a on pozwalał się czcić
i uwielbiać, rzucając jej czasem w nagrodę jakieś słowo dobre lub uśmiech życzliwy, a rzadziej
już czułość jaką lub jakiś okruch serca.
Przyjaciół nie miał nigdy, ale zawsze miał wielu znajomych i życzliwych wpośród kolegów
dawnych – ale teraz, w miarę wzrostu jego potęgi, wszyscy się odsuwali i ginęli w szarym
tle ludzkim, odgrodzeni nieprzebytym wałem milionów, jakie go otaczały; z milionerami
również nie żył, brakło mu przede wszystkim czasu, a potem zbyt nimi pogardzał i zbyt wiele
było pomiędzy nimi konkurencyjnych antagonizmów.
Pozostało mu tylko kilku najbliższych.
Ale Kurowskiego unikał, bo tamten nie mógł mu darować Anki i przy każdej sposobności
ranił go bardzo boleśnie.
Z Morycem Weltem żyć nie mógł, bo mu obrzydł zupełnie.
Z Maksem Baumem żyć nie umiał; spotykali się bardzo często, Maks był nawet chrzestnym
ojcem jego syna, ale pomimo to byli ze sobą na chłodno, na stopie dawnego koleżeństwa,
a nie przyjaźni... Maks miał do niego stary żal, również jak i Kurowski, za Ankę i nie
mógł mu tego zapomnieć.
Ale Borowiecki coraz częściej czuł swoją samotność i tę przeraźliwą pustkę, jaką był otoczony
– pustkę, której nie mogły zapełnić miliony ani zabijająca praca.
A teraz w ostatnich czasach zaczynał uczuwać coraz częściej szalony, nieopowiedziany
głód duszy.
I nie wiedział jeszcze dobrze, co mu jest!
Wiedział tylko, że nudzi go fabryka, interesy, ludzie, pieniądze – że nudzi go wszystko.
Rozmyślał właśnie o tym wchodząc do fabryki.
Olbrzymie czworoboki murów trzęsły się i huczały pracą.
Borowiecki przechodził mroczny przez sale, nie witał się z nikim, nie rozmawiał, nie oglądał nic, nie patrzył nawet na nikogo – szedł jak automat i błądził zgaszonym wzrokiem po maszynach
w ruchu, po robotnikach pracujących w skupieniu, po oknach, przez które wlewało się
wiosenne słońce; podniósł się windą do suszarni gotowego towaru, gdzie na długich stołach, na
ziemi, na wózkach leżały miliony metrów, przechodził po nich, deptał je z jakąś bezwiedną
a zimną wzgardą i stanął przy oknie, z którego widać było smugę pól zakończonych lasami,
zapatrzył się w jasny, słoneczny dzień kwietniowy, pełen wielkiej radości, słońca, ciepła, młodej
zieleni traw – na przeczyste stada chmur leżących w głębiach seledynowego nieba...
Ale odszedł rychło, targnięty jakąś głuchą, nieokreśloną tęsknotą.
I znowu szedł z pawilonu do pawilonu i z sali do sali – przez to piekło turkotów, huków,
warczeń, pracy, zapachów straszliwych i gorąca piekielnego, ale szedł wolniej i uświadamiał
sobie, że to wszystko, co go otacza – to jego własność, jego królestwo wymarzone.
Przypominał sobie dawne marzenia – o takiej potędze, jaką władał.
Miał to wszystko i uśmiechnął się gorzko na wspomnienie przeszłości, na wspomnienie
złudzeń dawnych – złudzeń, bo wierzył kiedyś, nic nie mając, że miliony dadzą mu nadzwyczajne,
ekstatyczne jakieś szczęście.
– Cóż mi dały? – myślał teraz.
Tak, cóż mu dało to królestwo?
Znużenie i nudę.
I ten dziwny głód duszy, i tę nieokreśloną, a tak mocną, a tak szarpiącą, a tak bezcelową
tęsknotę, która coraz silniej ściskała mu duszę.
Ach! a tam, za oknami farbiarni, w której teraz siedział, taka wiosna szła nad polami, tak
się lśniło wszystko, takie radosne krzyki dzieci leciały, tak wesoło krzyczały wróble, tak lekko
biły w górę kłęby różowych dymów; tak tam było jasno, rzeźwo, młodo – taka potężna
radość zmartwychwstającej przyrody drgała w przestrzeniach, przenikała wszystko – że chcia-ło się iść, śpiewać, krzyczeć, tarzać po murawach, płynąć z chmurami, lecieć z wiatrem,
chwiać z drzewami w rozsłonecznionym powietrzu i żyć całą piersią, wszystkimi władzami,
wszystkimi uniesieniami, żyć, żyć!...
– A cóż dalej? – myślał posępnie, wsłuchując się w szum fabryki.
Nie znalazł w sobie odpowiedzi.
– Chciałem tego, pożądałem i mam, mam! – pomyślał z nienawiścią niezgłębioną niewolnika,
spoglądając na czerwone mury fabryk swoich, na tego potwornego tyrana, który radośnie
spoglądał tysiącami okien i pracował tak zawzięcie, aż się wszystko w nim trzęsło,
i śpiewał tysiącami maszyn głęboki hymn nasycania się.
Poszedł do kantoru, miał już dosyć fabryki.
Interesanci, kupcy, komisjonerzy, urzędnicy, robotnicy szukający pracy, tysiące spraw czekało w jego przedpokoju i wrzało niecierpliwością, ale on bocznymi drzwiami wyszedł i powlókł się wolno do miasta.
Nie widział nikogo, bo niósł w sobie straszną, pożerającą nudę i ten niezaspokojony głód
duszy.
Miasto zalane było potokami słońca i wrzawą szalonego ruchu. Tysiące fabryk, podobnych
do twierdz warownych, huczało pracą. Ze wszystkich ulic, ze wszystkich domów, ze wszystkich
zaułków, z pól nawet uderzały w niego twarde echa pracy, krzyki maszyn, gwar tej walki,
toczonej z całą namiętnością – dyszenia wysiłków, tryumfujące wykrzyki zwycięzców.
Jak jego strasznie nudziło to wszystko!
Z nieopowiedzianą ironią przyglądał się baronowi Meyerowi, który w pysznym powozie
rozparty, dumny, jaśniejący potęgą, przejeżdżał ulicą i był podobny do czerwonego spasionego
wieprza, nadzianego bogactwem.
– Bydlę, dla którego jest szczęściem najwyższym legowisko z tytułów własności. Czemuż
ja nie mogę w ten sam sposób używać bogactwa? Oni są jednak tak szczęśliwi! – myślał.
Niestety, nie umiał używać życia na sposób łódzkich milionerów.
Bo i cóż go miało bawić?
Kobiety! Ach, kochał ich tyle i był tak kochanym, i tak miał już tego dosyć!
Zabawy! Jakież? Gdzież są takie, aby były warte wysiłku, aby po nich nuda nie była tym
przykrzejszą?
Wino! Od dwóch lat z powodu przepracowania był na surowej diecie i żył prawie samym
mlekiem.
I otaczania się przepychem nie lubił, a popisywać się przed drugimi nie chciał ani czuł
potrzeby.
Robienie milionów! Po co? nie wydawał, nawet dochodów. Po co?
Nie dośćże już był ich niewolnikiem, nie dośćże już zabrały mu sił, życia; nie dośćże mu
już ciężą te złote kajdany!
– A jednak Myszkowski miał wiele racji! – pomyślał przypominając sobie jego przeklinania
nadmiernej pracy i gromadzenia bezmyślnego pieniędzy.
I myślał coraz smutniej o swoim położeniu, o tych długich, długich latach nudy i męki,
jakie stały jeszcze przed nim.
Szedł tak długo, aż znalazł się w helenowskim parku, nie wiedząc prawie o tym.
Chodził po rozmiękłych jeszcze alejach i z ciekawością patrzył na młode trawy, na bladozielone
listki trzepoczące cicho w dosyć ostrym, przesłonecznionym powietrzu.
Cisza głęboka leżała w alejach pustych, po których tylko wrony spacerowały lub wróble
świergotały.
Chodził do zmęczenia, chodził uparcie i bezwiednie prawie wciąż wracał do miejsc, w których
spotykał się kiedyś z Lucy...
– Lucy... Emma!... – powiedział półgłosem i jakby z żalem powlókł oczami po parku – po
pustym parku. Z wielką goryczą myślał, że przecież nie czeka na nikogo, że nikt nie przyjdzie,
że jest sam...
– Jak to niedawno, a jak to daleko!
Tak, kiedyś żył naprawdę, kochał, umiał szaleć.
A teraz?...
A teraz za młodość całą ze wszystkimi jej burzami miał miliony i – nudę – nudę.
Skrzywił usta do pogardliwego uśmiechu nad sobą, nad własnym stanem duszy i poszedł
dalej.
Obszedł park, a wracając spotkał przy bramie długi szereg dziewczynek, za którymi szły
jakieś dwie panie, usunął się na bok i spojrzał.
– Anka! – wyrwało mu się z piersi i bezwiednie zdjął kapelusz.
Tak, to była Anka.
Przystąpiła natychmiast do niego z wyciągniętą ręką.
– Dawno pana nie widziałam, dawno! – powiedziała z radością.
Pocałował ją w rękę i nie mógł się na nią napatrzeć.
Tak, to była Anka, ta jego dawna Anka z Kurowa, młoda, piękna, pełna sił i pełna czarującego wdzięku, prostoty i szlachetności.
– Pójdźmy za dziećmi, jeśli ma pan chwilę czasu.
– Cóż to za gromada? – odezwał się cicho.
– Z mojej ochrony.
– Pani ochrony?
– Musiałam coś robić, a przy tym ta praca daje mi tak wiele zadowolenia, że staram się
o pozwolenie na otwarcie drugiej.
– Zajmowanie się tymi dziećmi daje pani zadowolenie?
– A nawet zupełne szczęście, szczęście spełnianego obowiązku i czynienia dobrze, chociaż w tak małym zakresie. A pan... zadowolony? – spytała ciszej.
Głos jej zadrgał i oczy szybko się przesunęły po jego zżółkłej, bardzo mizernej twarzy.
– Tak... tak... bardzo... – odpowiedział prędko i szorstko; tak mu serce biło gwałtownie, że
nie mógł oddychać.
Szli przy sobie w milczeniu, dziewczynki skręcały nad stawy i zaczęły pisklęcymi głosami
śpiewać jakąś dziecinną piosenkę, która dźwięczała złotem i jakby szmerem młodych listków
i traw.
– Pan taki bardzo mizerny... taki... – szepnęła przymykając oczy, aby ukryć łzy głębokiego
współczucia, i z wielką, jakby siostrzaną miłością i bólem spostrzegła jego wpadnięte oczy,
wystające kości policzkowe, głębokie zmarszczki i siwiznę na skroniach.
– Niech mnie pani nie żałuje... Mam to, czego chciałem... Chciałem milionów – mam, a że
mi do życia nie wystarczają – to moja wina. Tak, to moja wina, że zdobyłem w tej „ziemi
obiecanej” wszystko – prócz szczęścia. To moja wina, że cierpię głód.
Powstrzymał nagle gwałtowny potok goryczy, jaki mu się wyrwał z serca, bo spostrzegł,
że po jej twarzy sączą się łzy, a usta drgają z trudem powstrzymywaną boleścią.
I nie mógł mówić widząc te łzy, bo taki żal – taki dziki żal uwiesił mu się ostrymi
kłami u serca, że uścisnął jej rękę i odszedł śpiesznie, aby się nie zdradzić z tym, co się
w nim działo.
– Za miasto, prędko! – krzyknął szorstko, siadając w dorożkę.
Drżał ze wzruszenia, duszę mu obsiadły mary przypomnień, wypełzłe gdzieś z ciemni
mózgu, z najbujniejszych głębin serca, i przesunęły mu się przez mózg w obrazach tak pięknych,
tak opromienionych radością, uniesieniem, że całą siłą potężnej woli chciał je powstrzymać,
chciał nasycić zgłodniałą duszę, chciał w nich utopić pamięć dnia dzisiejszego, pamięć
swojej obecnej nędzy – ale nie powstrzymał, bo na ekranie świadomości z błyskawiczną szybkością rysowały się już i inne obrazy, inne przypomnienia – przypomnienia wszystkich
krzywd, jakie zrobił Ance, wszystkie swoje winy wobec niej popełnione. Siedział odurzony
z przymkniętymi oczyma, martwy prawie i wytężał wszystkie siły, aby zdusić w sobie jakiś
głośny krzyk, którym miał zapchane serce; aby zmóc i to serce, przebudzone jej widokiem;
te wszystkie pragnienia szczęścia, jakie się w nim nagle ocknęły z siłą niepowstrzymaną.
– Dobrze mi tak, dobrze! dobrze! – myślał chwilami z jakąś dziką rozkoszą, tarzając się
we własnym bólu, w poznaniu własnego stanu i win własnych. Zmógł się wreszcie, pokonał
sam siebie, ale to zwycięstwo gorzkie kosztowało go tyle sił, że nie poszedł nawet do żony
i syna, tylko zamknął się w swoim gabinecie, odprawił czekającego Mateusza i pozostał sam.
Długo leżał bez ruchu i bez myśli, bo tylko jakaś mgławica, jakieś zaczyny myśli wirowa-ły mu pod czaszką i zatapiały go w stan półświadomości.
– Zmarnowałem życie – powiedział naraz, bezwiednie zrywając się z otomany, ta myśl
wyłoniła mu się z ciemnej pracy mózgu i szarpnęła go jak hakiem, i olśniła strasznie bolesnym
światłem.
Rozglądał się po ciemnym pokoju, jakby nagle oprzytomniał i wszystko ujrzał w nowym
świetle.
– Dlaczego? – rzucił zapytanie własnej duszy. Otworzył okno i zaczął rozmyślać.
Gwar coraz cichszy dobiegał słabymi echami, miasto milkło pogrążone w odpocznieniu
i w tej słodkiej kwietniowej nocy wiosennej.
Zielonawa ciemność, rozdzierana rozdrganymi błyskami gwiazd, otuliła miasto jakby w całun.
Z okien gabinetu widać było ogromny, ciemny rozlew miasta usypiającego, gdzieniegdzie
tylko wznosiły się świetliste wyspy fabryk pracujących, których głuchy huk, podobny do dalekiego
szumu lasów, przynosił wiatr.
– Dlaczego? – myślał znowu skupiając się cały jakby do walki, zwłaszcza z duszą, która
mu zaczynała odpowiadać przypomnieniami całego życia, rozsnuwaniem wszystkich zwojów
dawno zapadłych w niepamięć – a zmartwychwstających teraz, w tej chwili. Nie chciał, uciekał, rwał się, ale w końcu musiał ulec, musiał patrzeć, musiał słuchać tych wszystkich głosów,
jakie się w nim podnosiły, więc pochylił się i z bolesną, okropną ciekawością –
przyglądał się samemu sobie. Przeglądał całe istnienie swoje, całe czterdzieści lat – które niby
przędza nawinięta na wrzeciono czasu odwijała się przed nim, że mógł rozpatrywać szczegó-łowo, i rozpatrywał.
Miasto już spało, przyczaiło się w cieniach i przywarło do ziemi jak polip wszystkimi
mackami fabryk, a dalekie, porozrzucane elektryczne słońca błękitnawymi źrenicami patrzy-ły w noc, stróżowały śpiącego molocha, jak stado żurawi o głowach ognistych.
– No i cóż, jestem, jaki jestem, jaki być musiałem – szepnął hardo i wyzywająco, ale nie
pozbył się tym rozbudzonego sumienia, nie stłumił tym głosów podeptanych wierzeń, zdradzonych
ideałów, splugawionego egoizmem życia – które krzyczały w nim, że żył tylko dla
siebie, że wszystko deptał, aby zadowolnić próżność, aby napaść własną pychę, aby dojść do
milionów.
– Tak, jestem egoista, tak, poświęcałem wszystko dla kariery... – powtarzał te słowa tak
dobitnie, jakby się nimi sam policzkował, i fala okropnej goryczy, wstydu, poniżenia zalała
mu serce.
Poświęcił wszystko i cóż ma teraz? Garść pieniędzy bezużytecznych i ani przyjaciół, ani
spokoju, ani zadowolenia, ani szczęścia, ani chęci do życia – nic... nic...
– Człowiek nie może żyć tylko dla siebie – nie wolno mu tego pod grozą własnego nieszczęścia.
On o tej prawdzie wiedział, ale teraz dopiero ją odczuł i pojął w całej głębokości.
– Dlatego ja przegrałem własne szczęście – myślał wspominając Ankę i pod wpływem tego
przypomnienia napisał do niej długi list prosząc o wskazówki, potrzebne mu do założenia
ochrony dla dzieci swoich robotników.
Począł znowu rozmyślać, ale już szukał dróg wyjścia z dzisiejszego stanu do celu jakiegoś
na to długie jutro – o którego nudzie myślał z przerażeniem. Godziny płynęły
wolno, miasto spało, ale spało niespokojnie, gorączkowo – bo przez pohaftowany światłami nocny tuman, jaki je oblał, przebiegał czasem dreszcz jakiś, to znowu rozlegał się
jęk głęboki, przeciągły, bolesny jakby jęk maszyn spracowanych, ludzi mordowanych lub
drzew skazanych na zagładę; to jakiś krzyk zrywał się z głębi pustych ulic, drgał chwilę
i roztapiał się w milczeniu – to jakieś nieodgadnione drganie, pełne błysków tajemniczych,
głosów, płaczów, szlochań, śmiechów – cała gama przeszłego czy jutrzejszego
życia rozlewała się po mieście i była niby marzeniem sennym tych murów, drzew spowitych
w mroki, ziemi zmordowanej...
To chwilami panowała tak głęboka, przerażająca cisza, że można było wyczuć pulsację
tego uśpionego olbrzyma, który przywarł do ziemi i spał tak ufnie jak dziecię na piersiach
matki.
Tylko daleko, poza murami, hen w polach, dookoła tej „ziemi obiecanej”, w głębiach nieodgadnionych
nocy wrzał ruch jakiś, rozlegały się szmery głosów, turkoty, szumy, echa śmiechów,łkań, przekleństw.
Wszystkimi drogami, połyskującymi kałużami wód wiosennych, które biegły ze wszystkich
krańców świata do tej „ziemi obiecanej”, wszystkimi ścieżkami, co się wiły wskróś pól
zieleniejących i sadów kwitnących, wskróś lasów pełnych zapachów brzóz młodych i wiosny,
wskróś wiosek zapadłych, moczarów nieprzebytych – ciągnęły tłumy ludzi, setki wozów
skrzypiało, tysiące wagonów leciało jak błyskawice, tysiące westchnień wznosiło się i tysiące rozpalonych spojrzeń rzucało się w ciemność z upragnieniem i gorączką szukając konturów
tej „ziemi obiecanej”.
Z równin odległych, z gór, z zapadłych wiosek, ze stolic i z miasteczek, spod strzech i z
pałaców, z wyżyn i z rynsztoków ciągnęli ludzie nieskończoną procesją do tej „ziemi obiecanej”.
Przychodzili użyźniać ją krwią swoją, przynosili jej siły, młodość, zdrowie, wolność
swoją, nadzieje i nędze, mózgi i pracę, wiarę i marzenia.
Dla tej „ziemi obiecanej”, dla tego polipa pustoszały wsie, ginęły lasy, wycieńczała się
ziemia ze swoich skarbów, wysychały rzeki, rodzili się ludzie, a on wszystko ssał w siebie
i w swoich potężnych szczękach miażdżył i przeżuwał ludzi i rzeczy, niebo i ziemię, i dawał
w zamian nielicznej garstce miliony bezużyteczne, a całej rzeszy głód i wysiłek.
Karol rozmyślając chodził i często, i długo patrzył na miasto i w noc, która już na wschodzie
poczynała blednąć. Zorze rozsączały się z wolna w zielonawym zmroku, jaskółki zaczę-ły świergotać pod dachem oranżerii, a chłodny, świeży powiew poranku poruszał z wolna
drzewami. Stawało się coraz jaśniej, już najbliższe dachy połyskiwały zamatowaną blachą
spod zwojów mgieł, a ruiny fabryki Bauma starego stawały się coraz widoczniejsze, porwane
ściany, wybite okna, zrujnowane kominy wyłaniały się jakby z ziemi i czerniały smutno połamanym
szkieletem.
Borowiecki się uspokoił, już znalazł drogę na jutro, już widział jasno cel dalszego życia –
zerwał z samym sobą, podeptał całą swoją przeszłość, czuł się teraz jakby nowym człowiekiem,
smutnym, ale silnym i gotowym do walki.
Był bardzo blady, postarzał się znacznie przez tę noc jedną, głęboka zmarszczka ryła mu
się przez czoło, a na twarzy osiadł i jakby zastygł wyraz determinacji wykutej dłutem bolesnego
poznania.
– Przegrałem własne szczęście!... Trzeba je stwarzać dla drugich – szepnął wolno i mocnym,
męskim spojrzeniem, jakby ramionami niezłomnych postanowień, ogarnął miasto uśpione
i te obszary nieobjęte, wyłaniające się z mroków nocy.
Ouarville – Paryż 1897/8
PRZYPISY
1 fein (niem.) – fajnie, świetnie.
2 Morgen – skrót od niem. guten Morgen: dzień dobry.
3 gręple – urządzenie służące do rozczesywania i czyszczenia bawełny, wełny, lnu itp.
4 geszeft (z niem.) – interes, zwłaszcza korzystny.
5 fisz (niem. Fisch) – ryba.
6 prokura – pełnomocnictwo.
7 Lodzermensch (z niem.) – dosł.: człowiek z Łodzi; tu: bezwzględny człowiek interesu.
8 oficjalista – urzędnik.
9 „Punch” – ilustrowany tygodnik satyryczno-humorystyczny, wyd. od 1814 . w Londynie.
10 bojka – rodzaj tkaniny bawełnianej lub wełnianej.
11 kort – ciężka, zwarta tkanina wełniana.
12 watson – urządzenie służące do farbowania tkanin.
13 centryfuga (przestarz.) – wirówka.
14 blichownia – dział fabryki włókienniczej, zajmujący się bieleniem tkanin.
15 butersznicik – (niem. Butterschnitte) – kromka chleba lub bułka z masłem; kanapka.
16 koszerny – rytualnie czysty zgodnie z żydowskimi przepisami religijnymi.
17 Weber (niem.) – tkacz.
18 bitte, zahlen! (niem.) – proszę płacić!
19 Bier (niem.) – piwo.
20 garçon (fr. garson) – kelner w restauracji lub kawiarni.
21 Warum? (niem.) – dlaczego?
22 pachciarz (przestarz.) – dzierżawca.
23 tabetycznie (z łac.) – jak tabetyk, tj. człowiek chory na tabes (wiąd rdzenia kręgowego).
24 bałagan – dawniej: stragan, buda jarmarczna.
25 Reisender (niem.) – agent handlowy.
26 bares Geld (niem.) – gotówka.
27 nachname (niem. Nachname) – płatne przy odbiorze.
28 Witz (niem.) – żart, kawał.
29 keine (niem.) – żadne.
30 pokutił niemnożeczko (ros.) – pohulałem troszeczkę.
31 ganz-pommade (niem. ganz Pomade) – wszystko jedno.
32 żardinierka (z fr.) – ozdobna stojąca półka lub rodzaj stoliczka do kwiatów doniczkowych.
33 brusz (niem. Bursche) – tu: młody człowiek beztrosko używający życia.
34 en gros (fr.) – w całości, hurtem; tu: na wielką skalę.
35 rotunda – długi płaszcz damski, skrojony w kształcie koła, modny w XIX w.
36 handełes (przestarz.) – uliczny żydowski handlarz starzyzną; tu: starzyzna.
37 Pociejów – warszawskie targowisko, ulokowane wokół pałacu rodziny Pociejów, na którym handlowano tandetą; tu: symbol tandety i nieładu.
38 siabas (z jidysz szabas) – świąteczny dzień odpoczynku, obchodzony przez Żydów, trwający od zachodu słońca
w piątek do zachodu słońca w sobotę.
39 fertig (niem) – gotowy.
40 folusznik – robotnik w fabryce włókienniczej, zajmujący się spilśnianiem tkanin.
41 orzydle (gwar.) – przednia część kołnierza.
42 echt (niem.) – prawdziwie.
43 Zeit is Geld (niem.) – czas to pieniądz.
44 majufes (z hebr.) – żydowska pieśń, śpiewana podczas niektórych obrzędów religijnych i zwyczajowych.
45 chartez (z fr.) – likier francuski.
46 osędzielina (daw.) – szron.
47 ewikcja – poręczenie, zabezpieczenie.
48 fracht (niem.) – przewóz towarów, towary przewożone.
49 stergnąć (gwar.) – przepaść; umrzeć.
50 bejcz (z niem.) – bejca, roztwór barwnika służący do barwienia materiałów, skóry i drewna.
51 facjata (daw.) – część frontowej ściany budynku zasłaniająca dach.
52 croisa (z fr.) – kroaza: tkanina bawełniana, wełniana lub jedwabna o skośnym splocie.
53 majolika – rodzaj fajansu w specjalny sposób barwionego i wypalanego.
54 langsam (niem.) – powoli.
55 similia similibus curantur (łac.) – podobne rzeczy leczy się podobnym – zasada homeopatii i medycyny ludowej.
56 sznelowy (z fr.) – wykonany z tkaniny jedwabnej, stosowanej także do wyrobu kotar, chust itp.
57 rysaki – konie przyuczone do bardzo szybkiego kłusa.
58 melanż (z fr.) – pomieszanie różnych rzeczy, mieszanina; tu: kawa z mlekiem.
59 Gründer (niem.) – spekulant.
60 zal (z niem.) – płacić.
61 hawelok – płaszcz męski bez rękawów, z peleryną noszony w drugiej połowie XIX i na początku XX w.
62 Bier-Hall (niem. Bierhalle) – piwiarnia.
63 Fest (niem.) – uroczystość, święto.
64 Gross-familien-Pleitenfest (niem. Groß-Familien-Pleiten-Fest) – swieto bankructwa wielkich rodzin.
65 panopticum (niem. Panoptikum) – wystawa, muzeum zawierające zbiór osobliwości.
66 mecher (niem. Macher) – potocznie: specjalista; w znaczeniu negatywnym: spekulant, oszust.
67 szemat (daw.) – schemat, uogólnienie.
68 en détaile (fr. en détail) - szczegółowo.
69 intercyza (z łac.) – przedślubna umowa majątkowa.
70 Bums (niem.) – tani lokal nocny.
71 bengalina – lekka tkanina jedwabna lub bawełniana.
72 miazmaty (daw.) – zaduch, niezdrowe powietrze.
73 Schwam-drüber (niem. Schwamm drüber) – nie mówmy o tym więcej.
74 Verflucht! (niem.) – do diabła!
75 Aluzja do groźby zesłania na Syberię.
76 famulus (łac.) – zaufany sługa.
77 fil de cosy (fr. fil d’Ecosse) – fildekosy: wyroby dziewiarskie, zwłaszcza pończochy, wykonane z przędzy bawełnianej przypominającej jedwab.
78 glasa – licha tkanina bawełniana używana na podszewki.
79 majtki – tu: spodnie.
80 płocha – w warsztacie tkackim: rodzaj grzebienia o szerokości tkaniny.
81 patarafka (z fr.) – podkładka pod lampę lub lichtarz.
82 knot – roślina wodna; trzęsidło pospolite.
83 in saecula saeculorum (łac.) – na wieki wieków.
84 litkup – poczęstunek z okazji kupna lub sprzedaży.
85 facjendować (z łac.) – prowadzić operacje handlowe.
86 delirium tremens (łac.) – majaczenie alkoholowe, ostra choroba psychiczna występująca u nałogowych alkoholików.
87 fiks (z fr.) – stały dzień przyjęć towarzyskich.
88 ganz fiksatuar – żart słowny, nawiązujący do niemieckiego ganz Pomade.
89 kurantny – gotówkowy.
90 forminga (z gr.) – kitara: starogrecki instrument strunowy.
91 cicerone (wł.) – człowiek zajmujący się oprowadzaniem turystów po miejscach zabytkowych.
92 Münchenbier (niem.) - piwo monachijskie.
93 Médaille d’or (fr.) – złoty medal.
94 landszaft (niem. Landschaft) – obraz mający małą wartość artystyczną; dawniej zwłaszcza obraz przedstawiający pejzaż.
95 Ah, mon Dieu, mon Dieu! Tres joli, tres joli! (fr.) – Ach, mój Boże, mój Boże! bardzo zabawne, bardzo zabawne!
96 Tres joli, mon cher Bernard! (fr.) – Bardzo zabawne, mój drogi Bernardzie!
97 Immer langsam voran, langsam! (niem.) – Zawsze powoli przed siebie, powoli!
98 polnische Misch-Masch (niem. polnischer Misch-Masch) – polski bałagan.
99 Voila! (fr.) – Oto patrz!
100 Liberté, fraternité, égalité (fr.) – wolność, braterstwo, równość – hasło Wielkiej Rewolucji Francuskiej w 1793 .
101 katzenjamer (niem. Katzenjammer) – potocznie: kac, złe samopoczucie po wypiciu większej ilości alkoholu.
102 ataman koszowy – dowódca Kozaków na Siczy Zaporoskiej.
103 frytura (z fr.) – tłuszcz jadalny, odporny na działanie wysokiej temperatury.
104 kraszuarka – spluwaczka.
105 Glück (niem.) – szczęście.
106 wańtuch (z niem.) – wór z grubego płótna konopnego.
107 coupé (fr.) – przedział w wagonie kolejowym.
108 wojłok – niskogatunkowy filc, używany do wyrobu obuwia tekstylnego, jako materiał izolacyjny itp.
109 pud – dawna rosyjska jednostka masy równa 16,38 kg.
110 herein! (niem.) – proszę wejść.
111 buchalter (z niem.) – księgowy.
112 kufa – tu: nos.
113 Oberkellner (niem.) – szef kelnerów.
114 Vaterland (niem.) – ojczyzna.
115 czamara – wierzchni ubiór męski, dopasowany do figury, z ozdobnymi guzikami.
116 potrzeby – tu: dodatki krawieckie do ubioru (guziki, sprzączki itp.).
117 sznyt (z niem.) – wytworność, szyk.
118 passives Genie – bierny duch, geniusz.
119 jest już ausgespilt (z niem.) – jest już skończony.
120 sztosować (z niem.) – zderzać się, przesuwać.
121 szlusować (z niem.) – wyrównywać, zwierać szeregi
122 mente captus (łac.) – niespełna rozumu.
123 interwal (z łac.) – przerwa.
124 kalikować – pompować powietrze do miechów organów dawnego typu za pomocą dźwigni nożnej.
125 cajk (cajg, z niem.) – mocna tkanina bawełniana, używana zwykle na ubrania robocze.
126 fort (niem.) – ciągle.
127 strycharz (z niem.) – robotnik ceglarski.
128 tanckrenchen (z niem.) – kółko taneczne.
129 sztil (niem. stil) – cicho.
130 opona – tu: pokrowiec.
131 polnische Wirtschaft (niem.) – polska gospodarka.
132 fluksja (z .) – obrzęk twarzy powstały w powodu procesów zapalnych.
133 rendes-vous (fr.) – schadzka, randka.
134 tok – podłoga ubita z gliny.
135 pince-nez (fr.) – rodzaj binokli, podtrzymywanych ręką za mały uchwyt.
136 szylkret (z niem.) – masa rogowa, otrzymywana z płytek okrywających pancerz żółwi morskich.
137 fin de siecle’u (fr.) – dosł.: koniec wieku, dekadenckie tendencje w życiu społecznym i kulturze końca XIX w.
138 szajgec (z jidysz) – łobuz
139 nobl (z fr.) – szlachetnie, w dobrym tonie.
140 Kirche (niem) – kościół.
141 savoir-vivre (fr.) – zasady dobrego wychowania.
142 fajer (niem. Feuer) – ogień.
143 Jugend (niem.) – młodzież.
144 Tingeltangel (niem.) – podrzędna kawiarnia lub restauracja, w której odbywały się występy piosenkarzy, tancerzy
itp.
145 danse du ventre (fr.) – taniec brzucha.
146 zabierać znajomość – zawrzeć znajomość.
147 filipika – ostre wystąpienie słowne przeciwko komuś lub czemuś, gwałtowna mowa oskarżycielska.
148 status quo (łac.) – stan istniejący w danej chwili.
149 banhof (niem. Bahnhof) – dworzec.
150 brankard (z fr.) – tu: wagon towarowy.
151 Wilkommen (niem.) – witamy.
152 emablować (z fr.) – otaczać szczególnymi względami, bawić, zabawiać, zwłaszcza kobiety.