Opel Ascona – model samochodu produkowany w latach 1970 - 1988, w różnych wersjach, przez firmę Opel. Pojazd ten brał udział w latach osiemdziesiątych w licznych rajdach samochodowych, odnosząc wiele sukcesów. W 1982 Walter Röhrl zdobył Mistrzostwo Europy samochodem Opel Ascona B 400. W sumie na rynku ukazały się trzy generacje tego modelu. Występowała jako dwu- i czterodrzwiowa limuzyna oraz trzydrzwiowe kombi, a w trzeciej generacji także jako kabriolet.
W 1979 powstał wariant specjalny: Ascona 400, przeznaczony do udziału w rajdach samochodowych. Poddany tuningowi pojazd spełniał pokładane w nim nadzieje, odnosząc wiele sportowych sukcesów. Ascona miała jeszcze wiele innych sportowych wcieleń, w tym wersję GT i wersję Sprint produkowaną w firmie tuningowej Irmscher. W 1988 Ascona została zastąpiona przez Vectrę.

Opel Ascona A





We wrześniu i październiku 1970 roku Opel przedstawił swoją całkowicie nową gamę pojazdów w Rüsselsheim (kod wewnętrzny projektu 1,450)- były to dwa modele: Opel Manta i Opel Ascona.
Opel Ascona był zaprojektowany jako sedan w dwóch wersjach- cztero i dwu drzwiowej, oraz jako kombi - Caravan lub Voyage. Pierwsza generacja była produkowana tylko w jednej fabryce w Bochum w Niemczech.
W USA ten model był sprzedawany pod nazwą "Opel 1900". Od roku 1976 do 1979, wszystkie Ople w salonach amerykańskich były sprzedawane pod marką Isuzu. 
Pierwsza generacja była produkowana do 1975 roku. W tym czasie wyprodukowano prawie 692 000 samochodów.

Opel Ascona 1.9 SR brał udział w sportach motorowych. Walter Röhrl za kierownicą Ascony w 1974 r. zdobył tytuł rajdowego mistrza Europy. 

Tuner Steinmetz opracował specjalną wersję Ascona SR, z gaźnikiem Solex, o podniesionej mocy do 125 KM (92 kW).

Silniki
1.2 S - poj. 1196 cm3, 60 KM    (44 kW)
1.6 N - poj. 1584 cm3, 60-68 KM (44-50 kW)
1.6 S - poj  1584 cm3, 75-80 KM (55-59 kW)
1.9 S - poj. 1897 cm3, 88-90 KM (65-66 kW)


Opel Ascona B

Druga generacja Opla Ascony ujrzała światło dzienne w 1975 na Frankfurt Motor Show. Auto oferowano wyłącznie jako 2- lub 4-drzwiowego sedana. W przypadku porównywania pierwszej i drugiej generacji Opla Ascony widać było znaczne zmiany w stylistyce nadwozia. Wykorzystywano te same silniki co w przypadku pierwszej generacji auta. Druga generacja była produkowana w dwóch fabrykach: w Bochum (Niemcy) oraz Antwerpia (Belgia).
W Wielkiej Brytanii Vauxhall rozpoczął sprzedaż Opla Ascony pod nazwą Vauxhall Cavalier - Mark I, pojazdy dla marki Vauxhall były produkowane w Antwerpii. W Ameryce Południowej model był sprzedawany pod marką Chevrolet Ascona. 
Co ciekawe, w RPA Vauxhall sprzedawał ten model pod marką Chevrolet Chevair, chociaż na tym samym rynku był dostępny Chevrolet Ascona, w RPA był dostępny ten sam model pod różnymi nazwami ale pod jedną marką Chevrolet.


Opel Ascona B odnosił sukcesy w rajdach. 1 października 1979 roku została homologowana Ascona 400 wyposażona w 2.4 litrowy silnik dostarczający mocy ponad 200 KM. Ascona 400 została zaprojektowana przy udziale firm Irmscher i Cosworth. Wyprodukowano tylko 400 sztuk tego modelu.
Kolejna modernizacja było zainstalowanie wtrysku paliwa Bosch Manta GSi i GT / Seria E- co podniosło moc Ascony 400 do 230 KM. 
Na tym modelu Walter Röhrl (kierowca) i Christian Geistdörfer (pilot) wywalczyli tytuł Rajdowego Mistrza Świata WRC w 1982 r ( na modelu Ascona 400 jeździł już od 1980 roku). W tym samym roku na tym samym modelu odniósł zwycięstwo w Rajdzie Afryki.
W roku 1980 i 1982 Ascona 400, którą prowadził Walter Röhrl zajęła I miejsce w Rajdzie Monte Carlo.
A w 1983 roku Ari Vatanen za kierownicą Ascony 400 wygrał Rajd Safari w zespole Rothmans International.

Do 1984 roku udało się podnieść moc do 340 KM bez użycia doładowania. Jednak w tym samym roku Audi Quattro wprowadziło zmiany, które spowodowały, że osiągi Ascony 400 okazały się niewystarczające i Walter Röhrl zmienił Asconę 400 w 1983 na samochód Lancia Rally 037 a w 1984 właśnie na Audi Quattro A2. 

Walter Röhrl zwyciężył w Rajdowych Mistrzostwach Świata Kierowców 1982 kierując Oplem Ascona 400.

Ciekawostką jest, że w 2009 roku Opel w ramach promocji modelu Opel Insignia (odległego następcy Ascony) zorganizował pokazowe wyścigi Ascona 400 kontra Insignia 4x4.



Opel Ascona C

Model Ascona C został wprowadzony we wrześniu 1981 roku.

Był sprzedawany także pod markami: Vauxhall Cavalier Mark II, Chevrolet Monza, Holden Camira, Isuzu Aska - na rynek japoński oraz Isuzu Florian Aska i Isuzu JJ - na rynek Azji południowo- wschodniej. W plebiscycie na Europejski Samochód Roku 1982 model zajął 2. pozycję (za Renault 9).

Ascona C początkowo była dostępna w trzech wersjach nadwoziowych (dwu i czterodrzwiowy sedan), oraz pięciodrzwiowy hatchback, a dodatkowo, w Wielkiej Brytanii produkowany była wersja kombi Vauxhall Cavalier Estate.
Początkowo w Asconie montowane były cztery silniki: 1.3 N (60 KM), 1.3 S (75 KM), 1.6 N (75 KM) i 1.6 S (90 KM), które współpracowały z czterobiegową skrzynią manualną, lub trzybiegową automatyczną (z wyj. silników 1.3 N).

W roku 1982 zaczęto montować pięciostopniową skrzynię biegów , w ofercie pojawił się także silnik Diesla (1.6 - 54 KM), oraz 115 konny silnik 1.8i z wtryskiem LE Jetronic firmy Bosch. 

W roku 1983 wprowadzono niewielkie zmiany konstrukcyjne oraz zaprezentowano wersję cabrio, a także usportowioną wersję "SR" z silnikiem 1.8i (115 KM).

W 1984 roku zmieniono nazewnictwo modeli: "LS" (dawna wersja BASIC), "GL" (dawna LUXURY (LUXUS)), "GLS" (dawna BERLINA), "GT" (wcześniej SR). Najlepiej wyposażona wersja oznaczona była jako "CD". Lekko zmodyfikowano deskę rozdzielczą - zmieniono półkę tunelu środkowego, wprowadzono nową regulację lusterek od wewnątrz (również elektryczną), poprawiono także układ wydechowy.

W roku 1985 wprowadzono katalizatory spalin do wszystkich wersji.

W roku 1986 przeprowadzono lekki face lifting: pojawiła się nowa atrapa chłodnicy, zastosowano przeźroczyste klosze kierunkowskazów, zmieniono również tylne lampy i zderzaki. Spojlery zaczęto malować w kolorze nadwozia.

W 1987 roku wprowadzono silnik 1.6i o mocy 75 KM z systemem wtryskowym Multec. Rozpoczęto także montowanie silnika 2.0i w dwóch odmianach: pierwsza z nich osiągała moc 115 KM, druga wersja, bez katalizatora, osiągała moc 129 KM. Był to najmocniejszy seryjny silnik montowany w Asconie C. Oba silniki 2.0i miały jeden wałek rozrządu w głowicy (OHC) i wyposażone były w system wtryskowy Motronic firmy Bosch.

W sierpniu 1988 roku zakończono produkcję Ascony C. Zastąpił ją nowy model - Vectra. 
Wyjątkiem jest firma Vauxhall, dla której Vectra A, była kolejną generacją Opla Ascona, stąd w latach 1988-95 Vauxhall produkował model: Cavalier Mark III (na kontynencie model nosił nazwę Vectra. Ponadto zarząd firmy obawiał się, że nazwa "Vauxhall Vectra" może kojarzyć się z modelem "Vauxhall Victor", który miał złą opinię w Wielkiej Brytanii. 
Firma Isuzu model Aska drugiej generacji (1990-1993) oparła o współprace z Subaru (Subaru Legacy). Należy pamiętać, że o ile Isuzu Aska I generacji to Ascona C, to już Isuzu Aska II generacji to Subaru Legacy. 
Na bazie Opla Ascony C powstało Daewoo Espero.







Bibliografia
"Geneva Motor Show report". Autocar 128 (nbr 3762): 50–56. 21 March 1968.
"Kurztest: Opel Ascona 2.0 S: Mehr Mumm - Spitzenmodell der Ascona-Baureihe jetzt mit Zweiliter-Motor (Top Ascona now with 2-litre engine)". Auto Motor u. Sport Heft 2 1978: 1978.
Auto Katalog 1984. Stuttgart: Vereinigte Motor-Verlage GmbH & Co. KG. 1983.
Auto Katalog 1988. Stuttgart: Vereinigte Motor-Verlage GmbH & Co. KG. 1987.
World Cars 1982. Pelham, NY: The Automobile Club of Italy/Herald Books. 1982. ISBN 0-910714-14-2.
World Cars 1985. Pelham, NY: The Automobile Club of Italy/Herald Books. 1985. ISBN 0-910714-17-7.
Auto Katalog 1987. Stuttgart: Vereinigte Motor-Verlage GmbH & Co. KG. 1986.
Auto Katalog 1986. Stuttgart: Vereinigte Motor-Verlage GmbH & Co. KG. 1985.