Przełom miasteniczny – nagłe pogorszenie się stanu chorego na miastenię rzekomoporaźną, objawiające się przede wszystkim groźną dla życia niewydolnością oddechową z powodu osłabienia mięśni oddechowych (m.in. mięśni międzyżebrowych oraz przepony), a także objawami wegetatywnymi (pocenie, tachykardia, ślinotok, poszerzenie źrenic). Zwykle występuje u 20% chorych na uogólnioną miastenię w ciągu pierwszych 2 lat choroby.

Czynniki wywołujące
Do przełomu miastenicznego u chorych na miastenię może dojść na skutek:
infekcji
nadczynności tarczycy
porodu (szczególnie w okresie poporodowym)
zastosowania zwiotczających środków kurraropodobnych
wysiłku fizycznego
sytuacji stresowych
przebywania w wysokiej temperaturze
zastosowania leków blokujących synapsę nerwowo-mięśniową
przyjmowania zbyt małych dawek leków cholinergicznych przez chorego
przyjmowania glikokortykosteroidów (w ciągu pierwszych dni terapii)

Postępowanie
Postępowanie polega na eliminacji czynników wywołujących i na leczeniu miastenii (plazmafereza, dożylny wlew immunoglobulin, sterydy). W razie konieczności stosuje się także objawowe leczenie niewydolności oddechowej.

Zobacz też
przełom cholinergiczny



Bibliografia