Kurt „Panzer” Meyer (ur. 23 grudnia 1910 w Jerxheim; zm. 23 grudnia 1961 w Hagen), generał Waffen-SS, dowodząc 12 Dywizją Pancerną SS był w wieku 33 lat najmłodszym dowódcą na szczeblu dywizji w całej niemieckiej armii.

Na świat przyszedł jako syn robotnika 23 grudnia 1910 roku w Jerxheim. Ukończywszy szkołę podstawową, pracował jako górnik, by następnie wstąpić do Meklemburskiej Policji Krajowej.
Od początku sympatyzował z nazistami (był członkiem NSDAP o numerze 316714), wstąpił do SS i otrzymał legitymację członkowską o numerze 17559. Od tej chwili szybko się wspinał po szczeblach kariery: w 1932 roku został SS-Untersturmführerem, następnego roku SS-Obersturmführerem, a w 1937 roku SS-Hauptsturmführerem. Trzy lata przed ostatnim awansem Meyer wstąpił do Leibstandarte. Po kampaniach w Polsce i we Francji czekała go kolejna promocja do stopnia SS-Sturmbannführera, a następnie przyznanie dowództwa nad batalionem rozpoznawczym podczas kampanii w Grecji. Właśnie podczas walk na Bałkanach Meyerowi po zakończonym powodzeniem ataku na silnie bronioną Przełęcz Klissura przyznano 15 maja 1941 roku Krzyż Rycerski. Za zasługi podczas walk o Charków odznaczono go Liśćmi Dębu do Krzyża Rycerskiego oraz awansowano na stopień SS-Obersturmbannführera. Kolejny awans, tym razem na stopień SS-Standartenführera, czekał go w lipcu 1943 roku, kiedy to mianowano go dowódcą nowo utworzonego 25 Pułku Grenadierów Pancernych SS wchodzącego w skład 12 Dywizji Grenadierów Pancernych SS Hitlerjugend.

Dywizja wzięła udział w walkach w Normandii. Szczególnie ciężkie boje toczyła przeciw Kanadyjczykom o Caen. Jej wyróżniającym się oficerem był Kurt Meyer. Po śmierci Fritza Witta objął nad nią dowództwo, a 1 sierpnia 1944 roku awansowano go w wieku 33 lat na stopień SS-Oberführera i jeszcze tego samego miesiąca przyznano Miecze do Krzyża Rycerskiego. 1 września był już SS-Brigadeführerem. Meyer nigdy nie odbył szkolenia, ani nie miał doświadczenia pozwalającego mu na dowodzenie w walce 20 000 żołnierzy oraz ponad 200 czołgami, lecz posiadał zarówno zmysł taktyczny, jak i nieustępliwość fanatyka.

6 września 1944 roku Meyer wzięty został do niewoli w okolicach Amiens. Po wojnie został osądzony jako pierwszy niemiecki zbrodniarz wojenny i uznany za winnego zamordowania 8 czerwca 1944 roku 45 kanadyjskich jeńców wojennych. Skazano go na dożywotni pobyt w więzieniu, lecz wypuszczono dziesięć lat później. Został członkiem organizacji HIAG, w której udzielał się aktywnie aż do śmierci 23 grudnia 1961 roku. W 1951 roku wydał swoje wspomnienia w książce pod tytułem „Grenadiere”. 

Syn Meyera, Kurt junior jest autorem książki poświęconej ojcu pt. „Geweint wird, wenn der Kopf ab ist”. Krytycznie opisuje w niej Meyera jako człowieka uwiązanego w swojej wojennej przeszłości i nazistowskiej ideologii, którego jedną z pierwszych czynności po zwolnieniu z wiezienia i powrocie do domu było powieszenie na ścianie pokoju salonowego portretu Adolfa Hitlera. 

Bibliografia
Rupert Butler, „SS-Leibstandarte Historia 1. Dywizji Waffen SS 1933-1945”
Gordon Williamson, Malcolm McGregor German commanders of World War II.: Waffen-SS, Luftwaffe & Navy (2)'' Wyd. Osprey Publishing, Oksford 2006, str. 17-18, ISBN 1-84176-597-X