Ruchy lewicowe, jak komunizm, faszyzm, nazizm, feminizm, genderyzm itd. w swej ideologii mają wpisaną „walkę”. W komunizmie siłą walczącą o dominację, prawa, równouprawnienie itp. brednie jest „klasa”, w faszyzmie naród”, w nazizmie „rasa”, w feminizmie „kobieta” itd.

Brak równości politycznej jest charakterystyczny dla różnych odłamów lewicowej ideologii (parytety, punkty za pochodzenie). W komunizmie uprzywilejowaną jest „klasa robotnicza”, posiadająca większe prawa i przywileje od innych, w faszyzmie jest to „naród”, w nazizmie „rasa nordycka”, w feminizmie „kobieta”, w genderyzmie różnego rodzaju dewianci.

Wychowanie młodego pokolenia, jego tresura, indoktrynacja w duchu ideologicznym jest priorytetem wszystkich lewicowych formacji. Tworzone są specjalne programy, szkolenia, tworzy się formacje paramilitarne i ideowe zrzeszenia, bojówki (np. hitlerjugend, pionierzy, antifa).

Manifestacje gromadzące ideologicznych zwolenników, mające pokazać siłę i zwartość grupy (marsze formacji faszystowskich i nazistowskich z różnych okazji, pochody pierwszomajowe, „marsze szmat”, „parady miłości”, równości itp.)

Indoktrynacja społeczeństwa w duchu kultu: wyższości narodu, rasy, siły, „równości”, „tolerancji”, „sprawiedliwości społecznej” itd. Dobro rasy, państwa, klasy społecznej jest wartością nadrzędną.

Odrzucenie indywidualizmu na rzecz wspólnoty, zbiorowości, konieczność stworzenia „nowego człowieka”, który powinien odrzucać dotychczasowe wartości; mieszczańskie, klasowe, kulturowe, obyczajowe, religijne (różne w zależności od nurtu lewicowego).

Zdefiniowanie pojęcia wroga narodowego, klasowego, rasowego, kulturowego itp. (może to być: żyd, burżuj, „kułak”, „religiant”, „homofob” itd.) – lepszy świat wymaga eliminacji pewnych grup ludzi. W inżynierii hitlerowskiej – żydów i pozostałych „podludzi”, w inżynierii komunistycznej – „wrogów ludu”, w dzisiejszej inżynierii lewackiej - ludzi albo bardzo małych, albo bardzo chorych.

Ekspansja państwa, ustroju, ideologii jako misja dziejowa w interesie narodu, rasy, klasy społecznej, „postępu”, demokracji, „praw człowieka” itp.

Państwo ma charakter totalitarny – organizuje i poprzez rozbudowany aparat policyjny (służby specjalne) kontroluje życie społeczne jednostki. Od obywateli wymaga się bezwzględnego posłuszeństwa wobec wyznaczonych przez państwo celów.