Nieperfekcyjnie. Kultura, macierzyństwo, rękodzieło http://www.nieperfekcyjnie.pl/ Seria Mr. Men i Mała Miss - Roger Hargreaves Seria książek Rogera Hargreavesa rozkochała w sobie dzieci i rodziców z wielu krajów, aż w końcu trafiła również do Polski. Z tego względu spodziewałam się po niej krótkich i uniwersalnych historyjek, pozwalających na utożsamienie się z tytułowymi bohaterami, a także uświadomieniem sobie, że pewne zachowania są nieodpowiednie i należy je pozmieniać. Niestety dostałam zupełnie coś innego... Mała Buntowniczka mieszka w Mętlikowie, gdzie wszystko jest na opak. Z tego względu postronni obserwatorzy mogą ją źle zrozumieć, kiedy ta chcąc ich pochwalić, wymienia ich wady, a a zamiast kogoś powitać, od razu go żegna. Na szczęście Pan Radosny zapraszając Buntowniczkę na swoje urodziny, wiedział, z czym może się to wiązać... Wnioski: Jeżeli pochodzisz z miejsca, w którym panują inne zasady niż w większości społeczności, to i tak nie musisz dostosywać się, tylko masz prawo mówić to, co chcesz, nawet jeśli nie jest to miłe. W końcu wszyscy powinni ci wybaczyć, bo u ciebie jest to normalna sprawa. Mała Złośnica lubi robić mniej lub bardziej poważne psikusy swoim znajomym, jednak nikt nie potrafił jej na tym przyłapać. Mała Promyczek wpada na pomysł zorganizowania konkursu na najokropniejszy figiel, wierząc, że winowajca w końcu przyzna się do wszystkiego. Mała Złośnica pochwaliła się przykrościami, jakie zgotowała innym, przez co sprawa wyszła na jaw... Jednak nie tylko ona maczała w tym palce. Wnioski: W tej części nie jest jeszcze najgorzej, bo historyjka pokazuje, że należy przepraszać za swoje złe czyny i zawsze należy pomóc innym, jeśli zrobiliśmy im przykrość. Niemniej okazuje się także, iż aby ktoś przyznał się do błędu, trzeba podstępem namówić go do tego, a i tak nigdy nie wiadomo, czy ktoś inny nie maczał jeszcze palców w złych uczynkach, przy czym nadal jest bezkarny. Mała Uparciuszka jest tak uparta, że nie słucha nawet najlepszych rad. Wszystko robi po swojemu, co nie wychodzi jej na dobre. Jednak tytułowa bohaterka do samego końca trzyma się swoich przekonań... Wnioski: Rób wszystko na przekór innym, bo przecież tylko ty masz rację, a inni zawsze się mylą. Nie słuchaj dobrych rad, zawsze idź własną drogą, nawet jeśli jest błędna. Nigdy nie przyznawaj innym, że mieli rację. Mała Pomocnica uwielbia pomagać, jednak nie zawsze jej to wychodzi. Bardzo entuzjastycznie podchodzi do wspierania innych, co nie jest zbyt mile widziane, ponieważ Pomocnica robi to dość nieskutecznie... Wnioski: Nie warto pomagać, bo to przynosi więcej szkody niż pożytku. Wyciągając pomocną dłoń, możesz doprowadzić do jakiegoś problemu, który sprawi, że inni będą na ciebie źli. Jeżeli nie potrafisz sobie poradzić z prostymi czynnościami, to niczego nie ruszaj i pozwól innym radzić sobie samodzielnie. Mała Wstydnisia jest tak bardzo nieśmiała, że z nikim nie utrzymuje kontaktu i boi się stanąć z kimkolwiek twarzą w twarz. Kiedy dostaje zaproszenie na przyjęcie, walczy sama ze sobą. W końcu pan Figlarz przychodzi po nią i zabiera na imprezę, gdzie Mała Wstydnisia poznaje kogoś o niemal takim samym usposobieniu... Wnioski: To ewidentnie jedna z lepszych książek z serii, którą miałam okazję poznać. Można z niej wywnioskować, że jeśli mamy w swoim otoczeniu nieśmiałe osoby, to należy pomóc im w przełamywaniu swoich lęków. Nieśmiali ludzie mają ciężko w życiu, ale nie mogę zamykać się na świat - pewnie czuliby się zbyt przytłoczeni kimś bardzo energicznym, ale jeśli na ich drodze stanie ktoś o podobnym charakterze, to razem mogą stworzyć ciekawy duet. O ile w końcu zdecydują się ze sobą porozmawiać i... nie zemdleją ze stresu. Pan Bystrzak cieszy się ze swojej inteligencji, pozwalającej na wymyślanie ciekawych rozwiązań ułatwiających życie. Jednak kiedy poznaje osoby spoza swojego miejsca zamieszkania, okazuje się, że wcale nie jest tak bystry, jak przypuszczał... Wnioski: Ciężko jest mi jednoznacznie ocenić tę historię, bo z jednej strony pokazuje, że nie wolno przechwalać się, bo inni ludzie mogą szybko zweryfikować nasze przekonania, przez co okaże się, iż wcale nie jesteśmy tacy wspaniali. Z drugiej strony sądzę, że trzeba znać swoją wartość, a pewność siebie (oby nie przesadna) jest naprawdę bardzo mile widziana, a nasze otoczenie często ocenia nas zbyt powierzchownie, ferując wyroki, kiedy nawet nas nie zna. Pan Bałagan nie dba nie tylko o swoje mieszkanie i podwórko, ale także o własny wygląd, ponieważ jest totalnym bałaganiarzem. Kiedy na jego drodze pojawiają się panowie Czysty i Schludny, pokazują mu, jak inaczej mogłoby wyglądać jego miejsce zamieszkania, a nawet on sam. Wnioski: Nie sprzątaj, bo jak będziesz miał dostatecznie brudno i inni nie będą mogli wytrzymać w tym bałaganie, to przyjdą i wypucują wszystko, abyś mógł sobie dalej urzędować w swoim azylu. Pan Pośpiech wiecznie gdzieś biega, nie zatrzymując się nawet na chwilę. Marzy o wyjeździe na wycieczkę, zatem poszukuje pracy, w której nie będzie musiał przystawać na zbyt długo, żeby nie tracić czasu. Wnioski: Jeśli ciągle gdzieś się spieszysz, to znajdź odpowiednią pracę, gdzie nie będziesz musiał zmieniać swoich przyzwyczajeń. Oczywiście pamiętaj, żeby nie jeść śniadania, bo szkoda czasu. Pan Radosny cieszy się wszystkim, dlatego kiedy poznaje Pana Smuteczka pragnie zarazić go swoją radością, bo przecież można rozśmieszyć nawet najbardziej ponurego smutasa. Wnioski: To zdecydowanie moja ulubiona część, ponieważ w końcu znajduje się tu motto, którego nie trzeba wyłuskiwać z czeluści fabuły, bo jest przedstawione jasno i wyraźnie. Nie warto się smucić, a jeśli nie mamy powodów do radości, to zacznijmy spędzać czas z kimś, kto lubi się uśmiechać, aż w końcu zarazimy się od niego tym entuzjazmem. Pan Leniuszek najchętniej nie robiłby nic cały dzień, dlatego kiedy trafia na Trud i Znój, zmuszony jest do czynności, o jakich nawet nigdy dotąd nie myślał. Wnioski: Czasami dobrze byłoby ruszyć się z kanapy i coś zrobić, bo lenistwo prowadzi do zguby. Chyba, że jedynie przyśni się wam, iż coś robicie - wtedy śpijcie dalej... Na pewno plusem jest niska cena oraz dostępność książeczek, ponieważ można kupić je chociażby w Biedronce. Same wydanie nie do końca mi pasuje - niewielki format idealnie nadaje się do małych dłoni, aczkolwiek już delikatne strony i giętka okładka mogą szybko ulec zniszczeniu. Same ilustracje także nie budzą ciepłych uczuć, zdecydowanie nie trafiając w mój gust. W tych książeczkach ewidentnie brakuje jasno określonego motta, swoistego podsumowania ukazującego, że konkretne zachowanie jest złe, a wszyscy powinniśmy postępować w taki, a nie inny sposób. Starszaki mogą jeszcze puścić wodze wyobraźni, dopowiadając sobie pewne rzeczy, ale maluchy muszą mieć wszystko podane na tacy. Gdzie jest wyciąganie wniosków ze swoich złych zachowań? Książki dziecięce powinny pomagać w przełamywaniu lęków, chwalić za dobre czyny, a także ganić za te złe i nakłaniać do poprawy. Niestety jest to najpotężniejszy mankament, który w moim odczuciu dyskwalifikuje tę serię. Nie poddawaj się: "Światło o poranku" - Krystyna Mirek Pod koniec grudnia czytałam Światło w Cichą Noc - powieść iście zimową, chociaż aura za oknem przypominała raczej wiosnę. Z kolei ostatnie dni marca tego roku (wraz z zakończeniem drugiego tomu cyklu Krystyny Mirek) przyniosły śnieg i wiatr urywający głowy. Dobrze, że chociaż w sercu nieco cieplej... W życiu naszych bohaterów doszło do wielu zawirowań, które zmieniły ich podejście do ogromu spraw. Magda musi zmierzyć się z szefową związaną z jej byłym ukochanym, Antek poszukuje nowej pracy, Bianka wraca do szarej rzeczywistości, braterska miłość Michała i Bartka jest wystawiona na próbę, a Dorota Mirska musi w końcu zawalczyć o siebie. W tym wszystkim jest także babcia Kalina, która pragnie szczęścia wszystkich dookoła... Willa pod Kasztanem to przyjemny cykl, który nie jest ambitny czy niezwykle porywający, ale czyta się go szybko i bezboleśnie. Nie jest zbyt lekki ani także za mocno naznaczony dramatami - wszystko jest odpowiednio wyważone, co bardzo doceniam. Co prawda, jest nieco zbyt cukierkowo, szczególnie, że wszyscy nagle nawracają się na kroczenie dobrą drogą, a zbacza z niej jedynie totalnie zła kobieta, ale... chyba właśnie tego oczekujemy od takich lektur. Światło o poranku uświadamia, że o prawdziwą miłość trzeba walczyć do upadłego, jeżeli wiemy, iż dana osoba jest naszą wymarzoną drugą połówką. Niekiedy tracimy szansę na przepiękną przyszłość tylko dlatego, że wstydzimy się odkryć swoje uczucia - zupełnie niepotrzebnie, bo tak naprawdę niczego nie stracimy, a możemy jedynie zyskać. Do tego warto doceniać małe rzeczy, bo to z nich składa się nasze życie. Nikt nie przeżyje go za nas, dlatego walczmy o siebie. Podsumowanie marca PODSUMOWANIE KSIĄŻKOWE I WYZWANIOWE Przeczytane książki: 9 + 8 typowo dziecięcych Liczba przeczytanych stron: 3616 Wyniki w ramach wyzwań: Dziecięce poczytania Bonusowe - 16 Grunt to okładka - 4 Mini czelendż - 0 Pod hasłem - 5 WyPożyczone - 5 Zatytułuj się - 0 Kolejność według nazwisk autorów: 1. W. Bruce Cameron - "Był sobie pies" 2. Rebecca Donovan - "Co, jeśli..." 3. Małgorzata Falkowska - "To nie jest twoje dziecko" - opinia niebawem 4. Tove Jansson - "W Dolinie Muminków" 5. Magdalena Majcher - "Wszystkie pory uczuć. Wiosna" 6. Krystyna Mirek - "Światło o poranku" - opinia niebawem 7. Helen Klein Ross - "Jesteś moja" 8. Adam Silvera - "More Happy Than Not. Raczej szczęśliwy niż nie" 9. Fiona Sussman - "Ostatni raz,gdy rozmawialiśmy" Przeczytane z Jasiem: 1. Justyna Bednarek - "Niesamowite przygody dziesięciu skarpetek" 2. Andrew Joyner - "Różowa czapeczka" 3. Urszula Kozłowska - "Myjemy ząbki" 4. Urszula Kozłowska - "Pa, pa, smoczku!" 5. Urszula Kozłowska - "Siku na nocniku" 6. Urszula Kozłowska - "Zasypianka wyliczanka" 7. Beata Ostrowicka - "Poczytam ci, mamo. Elementarz" 8. Britta Teckentrup - "24 godziny. Coś się dzieje na budowie!" INNE POSTY, KTÓRE UMIEŚCIŁAM W MARCU: 1. Nie czytasz książek? Lecz się! 2. KsiążkoTerapia lekiem na wszystko. 3. Łamigłówki mądrej główki. Na początku marca czytanie szło mi dość opornie, ale po pierwszej połowie miesiąca nadrobiłam zaległości, osiągając bardzo zadowalający wynik. Aż jestem w szoku, że jest taki dobry, biorąc pod uwagę fakt, iż nie mam praktycznie czasu wolnego... Opinia o dwóch książkach pojawi się za kilka dni, jak już dojdziemy trochę do siebie - Jaś ma okropne zapalenie krtani (walka przed pójściem do szpitala nadal trwa), a mnie dopadło potężne przeziębienie, więc nie mam głowy do niczego. Niech nadejdzie w końcu prawdziwie słoneczna wiosna! Jak wyglądał wasz marzec pod względem czytelniczym i osobistym? podsumowanie Druga szansa: "Co, jeśli..." - Rebecca Donovan By Sylwia (nieperfekcyjnie.pl) Jednym z moich planów czytelniczych na ten rok było poznanie twórczości Donovan, słynącej z serii "Oddechy". To właśnie od niej chciałam rozpocząć swoją przygodę z piórem tej autorki, ale kiedy natknęłam się w bibliotece na Co, jeśli..., zabrałam książkę do domu, nastawiając się na emocjonującą lekturę. Cal Logan od pewnego czasu nie ma żadnego kontaktu z Nicole, swoją przyjaciółką z dzieciństwa. Jest w szoku, kiedy spotyka ją w okolicy swojej uczelni. Jednak dziewczyna wydaje się kompletnie go nie pamiętać, a przynajmniej dobrze udaje, przedstawiając się zupełnie innym imieniem. Między dwójką nawiązuje się nić porozumienia, a Cal próbuje zrozumieć, co się stało i ile w tajemniczej Nyelle jest z jego dawnej znajomej... Oboje dostają drugą szansę od losu na poznanie się na nowo. Ze względu na mnogość pozytywnych opinii dotyczących powieści Donovan, byłam niemal przekonana, że spędzę przy Co, jeśli... kilka naprawdę przyjemnych chwil. Niestety coś zupełnie nie zagrało i to nie w samej historii, bo ta ma duży potencjał. Mam wrażenie, iż autorka pogubiła się w pewnym momencie, szybko gubiąc wszelkie pomysły. Przez cały czas trwałam w napięciu i chciałam poznać zakończenie, jednocześnie czując narastającą frustrację z każdą kolejną przewracaną kartką. W tej książce w zasadzie nic się nie dzieje, dlatego wierzyłam, że przynajmniej finał nie będzie sztampowy i powali mnie na kolana, sprawiając, iż stwierdzę "warto było czekać do końca". Niestety w tym przypadku Rebecca Donovan także nie popisała się zbyt mocno - wszystkiego domyśliłam się dużo wcześniej, co nie wymagało nawet żadnego wysiłku. Tak złożona historia powinna wyjaśniać o wiele więcej, a nie rzucić nam w twarz jedną tajemnicę i tyle. Zabrakło mi skupienia się także na innych wątkach, chociażby wytłumaczenia, jakimi pobudkami kierowali się rodzice Nicole, dlaczego zachowywali się w taki, a nie inny sposób. Na pewno skuszę się jeszcze przynajmniej na Powód, by oddychać tej autorki, a jeśli ten tytuł przypadnie mi do gustu, to przeczytam całą serię. Mam nadzieję, iż "Oddechy" wywrze na mnie większe wrażenie, bo Co, jeśli... kompletnie mnie nie usatysfakcjonowało. Owszem, całkiem przyjemnie czyta się tę historię, ale wypadałoby, aby wywierała jakieś emocje, a akcja niekiedy przyspieszała, a nie płynęła tak jednostajnie, niemal usypiając czytelnika... Kiedy dziecko dorasta: seria 'Krok po kroku' Urszuli Kozłowskiej Dobrych i pouczających książek nigdy dość, dlatego kiedy w zapowiedziach ujrzałam nową serię dziecięcą 'Krok po kroku', wiedziałam, że to strzał w dziesiątkę. Co prawda, nie każda z tych historii dotyczy mojego dziecka, ale w niczym to nie przeszkadza - w końcu nigdy nie wiadomo, czy nie będzie potrzebował ich kolejny członek rodziny (dla ścisłości - na razie znajduje się na etapie planów). MYJEMY ZĄBKI Mycie zębów to bardzo ważna sprawa, jeśli pragnie zachować się odpowiednią higienę jamy ustnej. Warto zaszczepiać zdrowe nawyki od najmłodszych lat i myć ząbki już od samego początku, kiedy pojawi się pierwszy z nich. Zęby trzeba myć rano i wieczorem, a także po każdym spożyciu czegoś słodkiego. Codzienne szorowanie zębów zapewni nam piękne zęby na długo! Mój syn bardzo lubi myć zęby, a każda kolejna nowa szczoteczka sprawia mu ogromną radość. Niestety Jaś wykazuje się przy tym ogromną samodzielnością, zatem najchętniej zjada pastę, po czym szoruje ząbki po ulubionej stronie i zaraz rzuca szczotkę w kąt, aby zająć się ważniejszymi sprawami. Dlatego codziennie muszę go usilnie namówić do zajrzenia w buzię, żebym mogła "wygonić robaczki" zalegające na jego ząbkach. Od teraz podczas szczotkowania zębów będziemy czytać tę książkę - mam nadzieję, że zachęci dziecko do dokładniejszego szorowania. PA, PA, SMOCZKU! Rozstanie ze smoczkiem bywa bardzo ciężkie i jest mocno przeżywane zarówno przez malucha, jak i jego rodziców. Pa, pa, smoczku! uświadamia dzieci, że uspokajacz przeznaczony jest noworodkom i niemowlakom, zatem starszaki nie wyglądają ładnie ze smokiem w buzi. Z tego względu powinny się z nim pożegnać. Nie wiem, na ile ta historia zachęci dzieci do porzucenia smoczka, bo nie mam tego problemu. Mój syn nie miał uspokajacza w buzi, odkąd skończył sześć miesięcy, także odsmoczkowanie dawno za nim. Jednak książeczka na pewno zostanie z nami, ponieważ może drugie dziecko bardziej polubi się ze smoczkiem i ta część serii przyjdzie nam z pomocą, chociaż mam nadzieję, że tak się nie stanie. SIKU NA NOCNIKU Co jak co, ale odpieluchowanie czeka każdego malucha - jedne trzeba odzwyczaić od butelki, smoka czy bujania w wózku, a inne odstawić od piersi. Niemniej wszystkie dzieci korzystają z pieluszek, z których w końcu trzeba zrezygnować. Nadchodzi pora na korzystanie z nocnika, a gdy znajdzie się w nim odpowiednia zawartość, dziecko musi zostać nagrodzone! Chodzenie bez pieluchy to oznaka bycia dużym zuchem. Dzieci bardzo różnie reagują na konieczność załatwiania się do nocnika. W tej kwestii nie mogę narzekać, bo Jaś pierwszy raz usiadł na nocniku w dziesiątym miesiącu swojego życia i do tej pory ciągle z niego korzysta. Na totalne odpieluchowanie nastawiam się na cieplejsze dni, które niebawem nastąpią. Niemniej jest to kwestia indywidualna i niektóre dzieci dość długo nie są gotowe na chodzenie bez pieluszki, dlatego myślę, że warto wspólnie zakupić ciekawy nocnik oraz zestaw pięknych majtek (wybór jest przeogromny!) - jeśli dziecko będzie miało swój udział w takich przygotowaniach, chętniej zechce współpracować. ZASYPIANKA WYLICZANKA Sen jest nieodłącznym elementem życia każdego człowieka, ale nie zawsze zaśnięcie jest tak proste, jakbyśmy tego chcieli. Od dawien dawna słyszy się, że pomaga w tym liczenie baranów (tak na serio, to są ludzie, którzy naprawdę potrafią usnąć dzięki temu?), zatem wraz z Urszulą Kozłowską poznajemy małego Franka brykającego po łące, łakomczuszka, leniuszka, kąpiącego się baranka, kucharza, grajka, zwierzątko zrywające stokrotki, pięknisię oraz baranka życzącego dobrej nocy... Jeżeli ta książka pomoże jakiemuś maluchowi w zaśnięciu, to zazdroszczę jego rodzicom posiadanie śpiocha w domu. Mój syn od początku miał problemy ze snem, co trwa do tej pory, dlatego od ponad dwóch lat nie przespałam ciągiem trzech godzin i na razie nie zanosi się na to. Z tego względu Zasypiankę wyliczankę traktujemy jak zwyczajną książkę do przeczytania nie tylko przed snem, ale także w ciągu dnia, bo niestety na moje dziecko takie cuda nie działają - nawet zmęczenie sprawia, że nie potrafi zasnąć (cóż, żałuję, że akurat to odziedziczył po mnie). Seria 'Krok po kroku' zawiera książki idealnie dostosowane do najmłodszych czytelników. Już sama oprawa graficzna jest robiona pod nich - zaokrąglone rogi, sztywne strony, mały format dopasowany do małych dłoni, proste ilustracje oraz przepiękna kolorystyka. Dochodzi do tego niewielka ilość tekstu, duża czcionka oraz rymy wpadające w ucho. Dorośli niekiedy zapominają, że dzieci muszą zmagać się z ogromem kamieni milowych - to, co nam wydaje się błahe i nieistotne, dzieciom urasta do bardzo ważnej rangi, czego nie możemy bagatelizować. Maluch musi nauczyć się wielu rzeczy, potrafić zachować się w konkretnych sytuacjach, rozstać z ukochanym przyjacielem, zmienić dotychczasowe nawyki... Byłoby to trudne nawet w przypadku dorosłych. Z tego względu cieszę się, że powstają takie cudowne historyjki, które w prosty sposób pomagają w dorastaniu naszym pociechom. Kiedy życie boli: "More Happy Than Not. Raczej szczęśliwy niż nie" - Adam Silvera Kolejny raz mam wrażenie, że albo jestem inna/dziwna (niepotrzebne skreślić), albo moje wymagania czytelnicze są na tak wygórowanym poziomie, iż bardzo często odstają od tych dostrzeganych wśród dużej rzeszy książkoholików. Być moze problem tkwi we mnie, bo nie potrafię docenić literatury, którą chwalą wszyscy dookoła? Nie mam pojęcia, na czym to wszystko polega - wiem jedynie tyle, iż spodziewałam się lepszej historii po More Happy Than Not. Raczej szczęśliwy niż nie. Aaron bardzo przeżywa samobójstwo swojego ojca. W poradzeniu sobie z tą traumą pomaga mu jego dziewczyna, co nie jest najłatwiejsze, ponieważ główny bohater nie potrafi zapomnieć o przeszłości. Kiedy Genevieve wyjeżdża na parę tygodni, Aaron poznaje Thomasa, do którego zaczyna coś czuć... Różnorodne wydarzenia sprawiają, że nastolatek pragnie zwrócić się o pomoc do Instytutu Leteo, który oferuje wymazanie konkretnych wspomnień. Każdy ma jakiś cel, nawet ojcowie, którzy cię okłamują lub opuszczają. Czas ukoi cały twój ból, więc nawet jeśli teraz ktoś próbuje cię wykoleić, i tak w końcu wrócisz na właściwe tory. * Osobiście nigdy nie miałam takich problemów, jakie przeżywa Aaron - od zawsze ciągnęło mnie do płci przeciwnej i nigdy nawet przez myśl mi nie przeszło, żeby miało być inaczej. Jednak wiem, iż homoseksualiści mają ogromne problemy z zaakceptowaniem swojej seksualności, a jeszcze większe z wyjawieniem tego innym, co niekiedy sprawia, że przez całe życie ukrywają się z własną orientacją. W tym momencie najbardziej robi mi się szkoda ich partnerów oraz dzieci, bo oni także żyją w kłamstwie - często jedynie domyślają się prawdy. Zdecydowanie bardziej przemówiła do mnie pierwsza połowa tej historii (w przeciwieństwie do innych czytelników), druga już mniej. Generalnie sam wątek wymazywania wspomnień spodobał mi się, ponieważ nie spotkałam się wcześniej z takim pomysłem, dlatego jest to coś innowacyjnego. Niestety pewien zwrot akcji, który pojawia się w okolicach 250 strony, wprowadził tak wiele chaosu, że w pewnym momencie nieco pogubiłam się w fabule. Być może nie doszłoby do tego, gdybym mogła zatopić się w tej historii, czytając ją przez jeden czy dwa dni, a nie rozkładać jej lekturę na nieco dłuższy czas. Do tego oprócz czytania mam jeszcze masę innych obowiązków, w tym wychowywanie małego dziecka, dlatego nie mogę pozwolić sobie na leżenie z książką w dłoni przez cały dzień. Podejrzewam, że gdybym była minimum dekadę młodsza, to Adam Silvera ująłby mnie tą opowieścią, ale mając lat 27, nie odkrył przede mną niczego, co wstrząsnęłoby moim światem. Może zbyt wiele już przeżyłam, aby taka historia rzuciła mnie na łopatki? Niemniej jedno trzeba oddać autorowi - pisze bardzo przyjemnie, a do tego ewidentnie widać, że jest całkiem pomysłowym człowiekiem, zatem jego powieści na pewno znajdą swoich zagorzałych fanów. Nie chcę, abyście zrozumieli mnie w niewłaściwy sposób - More Happy Than Not. Raczej szczęśliwy niż nie jest dobrą książką. Po prostu widocznie ja nie jestem odpowiednim targetem. Pomimo tego popieram wydawanie takiej literatury, ponieważ należy wspierać młodych ludzi, którzy często cierpią na kryzys tożsamości, a takie książki mogą pomóc im w poznaniu prawdy o sobie. Powieść Silvery polecam szczególnie nastoletnim czytelnikom, zwłaszcza jeśli nie do końca wiedzą, kim są lub chcieliby być. Myślę, że to także idealna lektura dla rodziców, którzy nie potrafią pogodzić się z odmienną orientacją seksualną ich dzieci. Ta powieść pokazuje, że niekiedy możemy stanąć na głowie, aby kogoś zmienić, a to i tak nie wywoła oczekiwanego efektu, więc po co walczyć z wiatrakami, jeśli możemy zaakceptować aktualny stan rzeczy i kochać drugiego człowieka, bez względu na to, czy żywi swoje uczucia do kobiet, czy mężczyzn? Nie chciałam tego czytać: "Był sobie pies" - W. Bruce Cameron Nie pamiętam, czy kiedykolwiek tak mocno zarzekałam się, że nie przeczytam jakiejś książki, jak zadziało się to w przypadku Był sobie pies. Bardzo lubię psy, chociaż do dużej większości z nich zachowuję spory dystans z uwagi na swoje wcześniejsze doświadczenia z obcymi osobnikami, ale doszłam do wniosku, iż zdecydowanie bardziej przemawia do mnie przedstawianie danej historii z ludzkiej, a nie zwierzęcej perspektywy, zatem szerokim łukiem omijałam tę lekturę... do czasu. Dobrze jednak czasami zmienić zdanie! Tobi, Bailey, Ellie i Koleżka - to wszystkie wcielenia głównego bohatera, który za każdym razem odradza się w innym ciele. Raz jest bezdomnym psiakiem trafiającym do schroniska. Innym razem staje się psem policyjnym, a jego zadanie polega na ratowaniu ludzkiego życia. Czasami musi unikać ludzi, którzy bywają niebezpieczni, ale częściej jest im bardzo potrzebny, bo kochane zwierzę okazuje się najwierniejszym przyjacielem. Spojrzenie na świat z perspektywy psa to niezwykłe uczucie, dlatego jestem pełna podziwu dla samego autora, który zrobił kawał dobrej roboty. Był sobie pies porusza całą gamę emocji - od wzruszenia (zabieranie szczeniaków matce) i rozrzewnienia (opis pieskiego życia widziany oczyma słodkiego szczeniaka), zahaczając o złość (ludzka bezmyślność nie zna granic) i niepokój, kończąc na ogromnym smutku (śmierć zarówno zwierzęcia, jak i człowieka). Nigdy nie przypuszczałabym, iż W. Bruce Cameron tak mocno chwyci mnie za serce. Owa opowieść wywołała we mnie tak skrajne uczucia, że jestem przepełniona melancholią i jednocześnie nadzieją, bo wierzę, iż każdy zmarły zwierzak będzie miał jeszcze wiele szans na przeżycie w innej skórze - oby trafiali tylko na rozsądnych właścicieli. Po tę historię, przepełnioną ciepłem i humorem, powinien sięgnąć każdy, nawet jeśli, tak jak ja, uważa, że nie jest to odpowiednia lektura dla niego... Zapewniam wam, iż prędko musicie zmienić zdanie. Łamigłówki mądrej główki: "Zagadki logiczne do utraty tchu" i "Bzik matematyczny" Matematyka nazywana jest królową nauk - jedni zgadzają się z tym twierdzeniem, inni tylko kręcą głowami na samą myśl o tym przedmiocie szkolnym. W każdym razie zadania matematyczne potrafią spędzić sen z powiek niejednemu uczniowi. Jestem zdania, że lęki należy oswajać, dlatego serdecznie polecam łamigłówki od wydawnictwa Siedmioróg, które serwują naukę poprzez zabawę. Zagadki logiczne do utraty tchu to zbiór 66 zadań rozwijających spostrzegawczość, logiczne myślenie, a także umiejętność pisania, wnioskowania, liczenia, porównywania, wyszukiwania oraz przyporządkowywania przedmiotów. Zadania zawarte w tej książce dotyczą nie tylko działań matematycznych, ale również łamigłówek ortograficznych, wyobraźni przestrzennej czy kojarzenia wspólnych cech i odszukiwania różnic. Fani matematyki powinni być zachwyceni Bzikiem matematycznym składającym się z szeregu zadań: rozszyfrowywania, wnioskowania, wyszukiwania oraz obliczania. Łamigłówki ułożone są według stopnia trudności, dlatego najkorzystniej wykonywać je według określonej kolejności. Dzielenie według kryteriów, ciągi logiczne czy korzystanie z tabelki wynikowej tylko brzmią tak poważnie - wraz z królikiem, który znajduje się na każdej stronie, wszystko staje się prostsze. Obie pozycje dedykowane są dzieciom w wieku 9-11 lat. Sądzę, że to odpowiednia kategoria wiekowa - osobiście chyba jednak zaproponowałabym je przynajmniej dziesięciolatkom, szczególnie Bzika matematycznego, ponieważ zawarte w nim łamigłówki bywają naprawdę trudne. Nie ukrywam, że sama z przyjemnością zabrałabym się do wypełniania zadań, jednak zostawię to mojemu dziesięcioletniemu bratu, który aktualnie marzy o zostaniu nauczycielem, także będzie mógł poćwiczyć. Rozwiązując zadania matematyczne i logiczne, dziecko rozwija oraz szlifuje różnorodne zdolności, szczególnie czytanie ze zrozumieniem poleceń i wskazówek, budowanie oraz weryfikację hipotez, skupienie uwagi, analizowanie problemów, przewidywanie, przejawianie własnej inicjatywy, dedukcję i wyciąganie wniosków czy dostrzeganie podobieństw, analogii i hierarchii. Nie wystarczy dać dziecku taką książkę w dłoń, zachęcając do siedzenia nad nią każdego dnia. Rodzic musi się upewnić, że dziecko rozumie polecenia, dając mu ogrom wsparcia i zrozumienia, kiedy jakieś zadanie sprawia mu trudność. Nie wolno zmuszać dziecka do ślęczenia godzinami nad czymś, co nie sprawia mu radości i satysfakcji - niekiedy warto odłożyć dane zadania na inny czas. Często wystarczy dać uczniowi narzędzie do pracy, a on zrobi z niego pożytek, rozwijając i doskonaląc swoje umiejętności, jednocześnie traktując je jak dobrą zabawę. Gdzie te emocje!?: "Jesteś moja" - Helen Klein Ross Niemal w ciemno mogę sięgać po serię Kobiety to czytają!, bo to zdecydowanie moje klimaty, zatem kiedy w nowościach wydawniczych pojawiła się książka Jesteś moja, poruszająca temat macierzyństwa, sięgnęłam po nią bez zastanowienia. Lucy Wakefield ciągle przekłada decyzję o zostaniu matką, aż w końcu okazuje się, że raczej los nie da jej takiej szansy. Pragnienie dziecka szybko przeradza się niemal w obsesję, wychodząc spod kontroli. Dochodzi do tego, iż główna bohaterka zabiera czteromiesięczną dziewczynkę ze sklepowego wózka i wychowuje ją jak swoją córkę... Czy tajemnica kiedykolwiek wyjdzie na jaw? Największym atutem tej lektury okazuje się oddanie głosu nie tylko głównym bohaterom, ale także pobocznym (ochroniarza w sklepie czy opiekunki dziecka), dzięki czemu widzimy jedną sytuację z totalnie różnych punktów widzenia. Żałuję, że Helen Klein Ross zbyt pobieżnie podeszła do tej historii - tak jakby wpadła na pewien pomysł i spisała go, od razu wydając książkę bez większego przemyślenia i włożenia w nią jakiegokolwiek wysiłku. Miałam jeszcze nadzieję, iż przynajmniej zakończenie będzie dopracowane, jednak zawiodłam się po raz kolejny - historia jest niemal urwana, a czytelnik nie ma pojęcia, co dalej. Ta powieść powinna mnie porwać i poruszyć, a tak naprawdę nie wywołuje ona żadnych emocji. Jest nieco bezpłciowa oraz nijaka, a to najgorsza obelga dla książki. Pierwsza połowa jest całkiem znośna, za to drugą ledwo wymęczyłam. Nie wiem, czy autorka ma dzieci, ale mam duże wątpliwości, skoro nie zauważyła niczego dziwnego w tym, że czteromiesięcznego malucha wsadza się do skoczka, karmi bananem, a półroczne dziecko siedzi i bawi się w piaskownicy. Jest to dla mnie totalnie abstrakcyjne i nieodpowiedzialne, jeśli naprawdę niektórzy to uskuteczniają. Nie ukrywam, że uśmiechnęłam się pod nosem, kiedy Lucy odkładała decyzję o macierzyństwie nie tylko ze względu na karierę, ale także niemożność życia z mężem i małym dzieckiem na pięćdziesięciu metrach kwadratowych - widać, iż dobrobyt niektórym przewraca w głowie. Helen Klein Ross porusza bardzo intrygującą i trudną problematykę w swojej książce, z którą można byłoby naprawdę wznieść się na wyżyny literackie. Jestem pewna, że gdyby za taki temat zabrała się Jodi Picoult czy Diane Chamberlain, to owa historia skradłaby moje serce, ponieważ byłaby naprawdę dopracowana. Niestety temu tytułowi wiele brakuje do znalezienia się na liście moich ulubionych lektur. Na dobre i na złe: "Wszystkie pory uczuć. Wiosna" - Magdalena Majcher [PRZEDPREMIEROWO!] Przeciętny Polak ma nikłe wyobrażenie o tym, jak wygląda adopcyjna rzeczywistość w naszym kraju, a także jak istotna jest totalna abstynencja w ciąży. Miesięcznie czytam wiele powieści i nie przypominam sobie, aby którakolwiek uświadamiała, że alkohol nawet w najmniejszych dawkach może nieodwracalnie uszkodzić płód. Wręcz przeciwnie - nierzadko czytam, jak to ciężarne mamy piją niejednego drinka, kompletnie nie zwracając uwagi na swój stan, czyniąc to za aprobatą reszty. Jest to totalnie nieodpowiedzialne! Ewelina i Adrian pragną dziecka, decydując się na adopcję. Ich wyobrażenia o przysposobieniu dziecka mocno odstają od rzeczywistości, jakiej doświadczają, kiedy do ich domu trafia dziewięcioletni Piotrek borykający się z FAS, czyli alkoholowym zespołem płodowym... Strach przed rozłożeniem skrzydeł nie chroni przed upadkiem. Im głośniej powtarzamy biegnącemu dziecku "nie biegnij", tym częściej ono się przewraca. Nikt z nas nie jest w stanie przewidzieć biegu wydarzeń. Ale czy niepewność jutra jest powodem, aby zrezygnować ze szczęścia, poddać się bez walki? * Bycie rodzicem biologicznym nie wymaga przechodzenia żadnych szkoleń czy testów - masz dziecko i musisz się nim zająć, poznając nie tylko nowego członka rodziny, ale także siebie. Sytuacja wygląda zupełnie inaczej, kiedy jesteś rodzicem adopcyjnym. Żeby nim zostać, musisz przejść wiele kursów i spełniać odgórne wymagania, niekiedy wiele lat czekając na swoją pociechę. Rzadko adopcja polega na zostaniu rodzicem uroczego noworodka bądź niemowlaka, które z miejsca zapała miłością do mamy i taty, będąc wdzięcznym za okazaną troskę, cierpliwość i czułość. Wiele dzieci posiada różnorakie deficyty, choroby czy zaburzenia rozwojowe, w tym niekiedy alkoholowy zespół płodowy. Społeczna świadomość o szkodliwości alkoholu na płód jest na dużo niższym poziomie niż powinna. Niejednokrotnie sama słyszałam, także od bardzo wyuoczonych lekarzy, że dwie lampki wina nie zaszkodzą. Na szczęście miałam swój rozum i przez cały okres ciąży nie zamoczyłam nawet ust w szklance z piwem, chyba, że było ono totalnie bezalkoholowe (żadne 0,5% tylko 0%), a i tak zdarzało się to niezwykle rzadko. Wiele osób powie: "jedno piwo nie zaszkodzi" - przepraszam, ale skąd taka pewność? Każda ilość alkoholu niesie ryzyko wystąpienia zaburzeń, dlatego mówmy kategoryczne NIE dla picia w ciąży. Wiem, że niestety nie uratujemy całego świata, szczególnie kobiet zagubionych czy z dysfunkcyjnych rodzin, pozbawionych dobrego przykładu, ale róbmy wszystko, co w naszej mocy. Na własne oczy widziałam dzieci, które na pierwszy rzut oka przejawiają wiele cech, nie tylko fizycznych, świadczących o tym, iż ich matki nie wystrzegały się mocniejszych trunków, nosząc je pod sercem. To naprawdę biedne istotki, od samego początku mające pod górkę... Ta część cyklu porusza tematykę najbliższą mojemu sercu, ponieważ bez zastanowienia sięgam po każdą książkę o macierzyństwie. Ponadto wszelkie sprawy związane z przysposobieniem dziecka oraz różnorakimi problemami, z jakimi borykają się mieszkańcy domów dziecka nie są mi obce, ponieważ wałkowałam tę problematykę przez całe swoje studia, do tego przez ponad dwa lata kilka dni w tygodniu spędzałam w całodobowej placówce opiekuńczo-wychowawczej, będąc tam wolontariuszką. Napatrzyłam się i nasłuchałam, więc jestem w tym niewielkim procencie osób, które mają sporą wiedzę w kwestiach poruszanych przez Magdalenę Majcher. Autorka naprawdę dokonała porządnego researchu, za co należy się jej pochwała, bo nie wszyscy pisarze to czynią. Do tego należy się jej ogromny szacunek za to, iż nie ocenia matek alkoholiczek, chociaż mogła to zrobić, ale to nie na tym rzecz polega... Pani Magdaleno, czapki z głów! Tym razem nie dzieje się tak wiele jak w Zimie, gdzie autorka totalnie mnie zaskoczyła. W tej części przeszkadzała mi chronologia zmieniana niemal co każdy rozdział, ale generalnie to jedyny tak widoczny mankament, który mi nie podszedł. Wszystkie pory uczuć. Wiosna swoją dość leniwą akcją oraz tematyką bardziej przypomina mi pierwszy tom cyklu, który zdecydowanie znajduje się na liście moich ulubionych. Piękne okładki tworzące idealną całość, a do tego poważne problemy przedstawione w lekki i przystępny sposób - czego chcieć więcej? Chyba tylko niecierpliwie czekać na ostatnią część. KsiążkoTerapia lekiem na wszystko! Przesilenie (przed)wiosenne bywa uciążliwe, a czym można się wyleczyć, jeśli nie książkami? Dobrze, że naprzeciw naszym wymaganiom i oczekiwaniom wychodzi Pogotowie Czytelnicze, oferując niezawodną KsiążkoTerapię, trwającą od 9 do 13 marca! Nie można przegapić tej oferty: 30 000 książek tańszych nawet o 40%! Kusząca propozycja, prawda? Jak wiadomo na zdrowiu nie można oszczędzać, także weź przykład ze mnie i wymień farmaceutyki na coś zdecydowanie przyjemniejszego. Do tego księgarnia oferuje kod rabatowy na kolejne zakupy, zatem warto skorzystać. Od razu dajcie znać, na jakie tytuły polujecie! :) Dziecięce nowości: "Coś się dzieje na budowie!" i "Różowa czapeczka" Na rynku wydawniczym aż roi się od różnorodnych książek - zarówno bardziej wartościowych, jak i tych mniej. Dzisiaj przedstawię wam dwie nowości wydawnictwa Prószyński i S-ka. 24 GODZINY. COŚ SIĘ DZIEJE NA BUDOWIE To druga książka z tej serii, którą posiada mój syn - po 24 godziny. Coś się dzieje w porcie! wiedziałam czego mogę się spodziewać. Tematyka budowlana jest u mojego dwulatka na topie od dłuższego czasu, także nierzadko zasiadamy na łóżku lub podłodze, sprawdzając, co słychać u Elektryka Edka, Inwestora budowlanego Zofii Zaradnej, Malarza Maurycego, Robotnika Renaty, Brygadzista Benka, Sputnika i Oskara, a także wielu innych postaci występujących w książce. Każda rozkładówka przedstawia jeden dzień z życia budowy przedszkola i domu dla rodziny Zająców. W lewym rogu znajduje się zegar pokazujący konkretną godzinę, a obok znajdują się pytania kierowane do małego czytelnika, który musi wytężyć wzrok, poszukując odpowiedzi na kartach książki. Nie jest to takie proste - znaleźć coś konkretnego w gąszczu postaci oraz przedmiotów. Książki obrazkowe dają ogrom możliwości, ponieważ ćwiczą spostrzegawczość, rozwijają wyobraźnię, wzbogacają słownictwo, prowokują do snucia różnorodnych opowieści. Seria Britty Teckentrup nie jest podobną do wielu innych, ponieważ tu prym wiodą zwierzęta ze wszystkimi ludzkimi cechami i umiejętnościami. Z pewnością nie każdego to przekona, aczkolwiek na pewno jest to coś świeżego i dość oryginalnego. RÓŻOWA CZAPECZKA Moje oczekiwania względem Różowej czapeczki były ogromne - spodziewałam się czegoś przynajmniej na miarę Różowej walizki Susie Morgenstern, czyli opowieści poruszającej istotne tematy w lekki i przystępny sposób, prowokującej do stawiania pytań oraz pozwalającej na snucie refleksji. Niestety opis książki Andrew Joynera nie ma nic wspólnego z tym, co znajduje się w środku. Tytułowa czapeczka wędruje z rąk do rąk, przeżywając niemałe przygody, aby ostatecznie wylądować u pewnej małej dziewczynki. Owa czapka ma być symbolem, a cała opowieść inspiracją Marszami Kobiet, o czym mowa jest jedynie w ostatnim zdaniu ze wszystkich dwudziestu pięciu, gdzie spora część stanowi powtórzenia. No cóż, autor nie wysilił się za mocno, a w moim odczuciu (i chyba nie tylko moim, biorąc pod uwagę opinie na Goodreads) ta książka to idealny przykład kompletnie niewykorzystanego potencjału. Mam wrażenie, iż Joyner wpadł na ciekawy pomysł, ale nie wiedział, z której strony go ugryźć. Tą historią można byłoby tak dużo przekazać, tak wiele uświadomić, tyle dobra ofiarować... A podejście autora do tematu okazało się tak totalną klapą, że aż mnie serce boli. Może gdyby za ową fabułę zabrała się kobieta, to efekt byłby lepszy? Mogę tylko snuć takowe domysły, bo jednak pisarz ma spory dorobek - nie wiem, jakie walory przekazują jego inne książki dziecięce, ale jeśli są one choć trochę zbliżone do tych z Różowej czapeczki (a w zasadzie ich braku), to nie mam pojęcia, dlaczego ktoś jeszcze chce wydawać twórczość Joynera. Duże rozczarowanie: "Ostatni raz, gdy rozmawialiśmy" - Fiona Sussman Jedni są zwolennikami reguły: oko za oko, ząb za ząb, za to inni bez problemu nadstawią drugi policzek. Wybór radzenia sobie z przeciwnościami losu to sprawa indywidualna - wydaje się, że nie ma stuprocentowo dobrej decyzji w pewnych sprawach. Można tylko gdybać, co zrobiłoby się w sytuacji, gdy inny człowiek pozbawiłby nas wszystkiego, co było dla nas ważne... Carla Reid wiedzie spokojne życie na farmie, każdą wolną chwilę spędzając ze swoim mężem. Oboje wyczekują powrotu swojego syna, który ma przejąć opiekę nad gospodarstwem. Kiedy pewnego dnia zjawia się w rodzinnym domu, okazuje się, że jego plany na przyszłość są zupełnie inne niż te nakreślone przez rodziców. Pada kilka gorzkich słów, a ów dzień zmienia całe dotychczasowe życie nie tylko tej rodziny, ale także młodego chłopaka o imieniu Ben, który odebrał Carli to, co najistotniejsze. Po tej powieści spodziewałam się kompletnie czegoś innego, niż dostałam. Oczekiwałam ogromnej dawki emocji, rzucenia mnie na łopatki tak trudną tematyką, sprowokowania do licznych refleksji, historii zapadającej w pamięci. Niestety rozczarowałam się - tak jak na początku akcja toczy się dość dynamicznie, tak po dość krótkim czasie do samego końca nie dzieje się praktycznie nic. Nieustannie czekałam na potężny zwrot akcji - coś, co wywołałoby we mnie zaskoczenie czy jakiekolwiek uczucia, ale moje nadzieje musiały ulotnić się dość szybko. Generalnie nie zapałałam sympatią do żadnej postaci występującej w tej powieści. W zasadzie wszyscy byli mi dość obojętni... Oczywiście było mi niekiedy żal Bena i jego rodzeństwa, którzy wychowywali się w patologicznej rodzinie, a moja złość względem ich matki oraz konkubenta sięgała zenitu, bo nie potrafię zrozumieć, jak można zgotować taki los swojemu potomstwu. Niemniej cała reszta okazała się dość nijaka. Poczynania Carli niekiedy biorą się znikąd, a czytelnik nie uraczy żadnego tłumaczenia jej postępowania - szczególnie jej dobroduszności względem Bena. Oczywiście można się tego domyślać, ale zabrakło mi konkretnych słów wypowiedzianych przez Carlę na ten temat. Zastanawiam się, dlaczego owa powieść dostała nagrodę za najlepszą powieść kryminalną, skoro w moim odczuciu (i wielu innych osób także) nie jest ona kryminałem. Powieść obyczajowa czy dramat jak najbardziej, ale innego gatunku literackiego tutaj nie zauważyłam - chyba, że ów kryminał rozumieć jako więzienie, to faktycznie spora część historii toczy się właśnie w tym miejscu. Nie wiem, kto zaklasyfikował tę lekturę jako kryminał, ale albo jej nie czytał, albo ma nikłe pojęcie o literaturze. Ostatni raz, gdy rozmawialiśmy pozwala uświadomić sobie, że czyny, jakie popełniamy, nie wpływają jedynie na nasze życie, ale niekiedy oddziałują na losy większej liczby osób, z czego nieraz zupełnie nie zdajemy sobie sprawy. Ponadto warto zważać na swoje słowa, ponieważ nigdy nie wiemy, kiedy i czy w ogóle ujrzymy jeszcze człowieka, któremu rzuciliśmy w twarz kilka gorzkich słów. Podsumowanie lutego By Sylwia (nieperfekcyjnie.pl) PODSUMOWANIE KSIĄŻKOWE I WYZWANIOWE Przeczytane książki: 7 + 2 typowo dziecięce Liczba przeczytanych stron: 2760 Wyniki w ramach wyzwań: Dziecięce poczytania Bonusowe - 9 Grunt to okładka - 2 Mini czelendż - 0 Pod hasłem - 2 WyPożyczone - 4 Zatytułuj się - 2 Kolejność według nazwisk autorów: 1. Margaret Atwood - "Opowieść podręcznej" 2. A. J. Finn - "Kobieta w oknie" 3. Colleen Hoover - "Ugly Love" 4. Louise Jensen - "Surogatka" 5. Chad Kultgen - "Uwiązani" 6. Avital Norman Nathman - "Liga (nie)złych mam" 7. R. J. Palacio - "Cudowny chłopak" Przeczytane z Jasiem: 1. Jan Brzechwa - "Wiersze z charakterem" 2. Alison McGhee - "Kiedyś" INNE POSTY, KTÓRE UMIEŚCIŁAM W LUTYM: 1. O wzruszającym filmie "Cudowny chłopak". 2. Stosik z najnowszymi nabytkami książkowymi. 3. Tag: Zatytułuj swoje życie. 4. Kącik Filmowy #32. Już na samym początku miesiąca nastawiłam się na słabe wyniki czytelnicze i przyznam szczerze, że jestem miło zaskoczona, bo jak na krótki oraz zajęty luty owe siedem powieści to wynik, który w pełni mnie satysfakcjonuje. :) W marcu na pewno na blogu pojawi się sporo nowości oraz nieco więcej książek dziecięcych, ale znowu postaram się pisać o kilku książkach w jednym wpisie, co zdecydowanie ułatwia mi życie. W najbliższym czasie oczekujcie mojej opinii o trzecim tomie wspaniałej serii Wszystkie pory uczuć, którą można kupić już w przedsprzedaży. Porusza ona bardzo ważny i ciężki temat, zatem naprawdę zachęcam was do lektury, bo warto. Ewelina pragnie tylko jednego – zostać matką. Niestety, los nie daje jej takiej możliwości. Razem z mężem decydują się na adopcję. Jednak kiedy na ich drodze pojawia się dziewięcioletni Piotruś – szczęście przysłania obawa. Chłopiec cierpi na FAS – alkoholowy zespół płodowy. Kiedy się urodził, miał ponad promil alkoholu we krwi. Chłopiec całe dzieciństwo spędził w domu dziecka. Czy teraz znajdzie dom, którego tak potrzebuje? Czy pragnienie miłości okaże się silniejsze niż strach? Przy okazji serdecznie zapraszam do polubienia mnie na instagramie oraz facebooku, a także fanpage'a z moim rękodziełem. Dziękuję! Nie czytasz książek? Lecz się! By Sylwia (nieperfekcyjnie.pl) Na widok pustej biblioteczki kłuje Cię w sercu? Po skończonej książce masz napady lęku? A może drgawki utrudniają Ci zaparzenie melisy na uspokojenie, kiedy nie masz nic nowego do przeczytania? To oznaka, że cierpisz na niedobór książek! Na szczęście wiemy jak Cię wyleczyć! Już 9 marca Pogotowie Czytelnicze wkracza do akcji! Ślubowaliśmy pomóc w potrzebie wszystkim Książkoholikom, którzy są spragnieni nowych tytułów i słowa dotrzymamy. Opracowaliśmy skuteczną metodą leczenia. Stosujemy inhalację z pary topniejących cen, okłady z gorących nowości oraz terapię szokową przy użyciu porażających promocji. Wszystkim osobom, które zamiast krwi mają tusz, umożliwiamy przyjmowanie książek dożylnie. Czopków nie stosujemy. Chcesz dostarczyć swojemu organizmowi niezbędnych witamin i książkowych minerałów? Nie oszczędzaj na swoim czytelniczym zdrowiu i weź udział w naszej KsiążkoTerapii! Kto: Pogotowie Czytelnicze na TaniaKsiazka.pl Gdzie: TUTAJ Kiedy: Start już 9 marca 2018 roku Podsumowanie styczniowej i lutowej edycji "Grunt to okładka" i hasło na marzec oraz kwiecień By Sylwia (nieperfekcyjnie.pl) WYZWANIE W LICZBACH: 1. W styczniowo-lutowej edycji wyzwania wzięło udział 14 osób. 2. Łącznie przeczytaliśmy 59 książek. 3. Osobą, która przeczytała najwięcej pozycji pasujących do hasła jest: Ejotek, która zakończyła wyzwanie z wynikiem 11 książek. 4. Zaraz za zwyciężczynią stoi Daria Skiba, która przeczytała 8 pozycji. LEKTURY PRZECZYTANE W TYM MIESIĄCU: Aine 1. Magdalena Kordel - "Serce z piernika" 2. Natalia Sońska - "Obudź się, Kopciuszku" 3. Natalia Sońska - "Zakochaj się Julio" 4. Magdalena Trubowicz - "Kącik zagubionych serc" 5. Magdalena Trubowicz - "Miłość w kolorze bieli" 6. Agnieszka Krawczyk - "Tylko dobre wiadomości" 7. Joanna Szarańska - "Kłopoty mnie kochają" Badylarka Domatorka 1. Joanna Sykat - "Na ścieżkach złudzeń" 2. Tasmina Perry - "Oświadczyny" 3. Charles Martin - "Pomiędzy nami góry" 4. Natalia Sońska "Zakochaj się Julio" Daria Skiba 1. Aurora Rose Reynolds - "Until November" 2. Agnieszka Lignas-Łoniewska - "Skazani na ból" 3. Katy Evans - "Ripped" 4. Katarzyna Misiołek - "Ironia losu" 5. K.N. Haner - "Zakazany układ" 6. Agnieszka Gładzik - "Pomorzanie" 7. Christina Lauren - "Słodkie rozkosze" 8. Beata Majewska - "Zdążyć z miłością" Ejotek 1. Justyna Bednarek & Jagna Kaczanowska - "Ogród Zuzanny" 2. Gabriela Gargaś - "Zanim wstanie dla nas słońce" 3. Natalia Sońska - "Zakochaj się Julio" 4. Karolina Wilczyńska - "Zamarznięte serca" 5. Natalia Nowak-Lewandowska - "Głód miłości" 6. Ashley Warlick - "Smaki miłości" 7. Anna Dąbrowska - "Nauczyciel tańca" 8. Sarah Morgan - "Cud na Piątej Alei" 9. Magdalena Majcher - "Wszystkie pory uczuć. Zima" 10. Agnieszka Krawczyk - "Tylko dobre wiadomości" 11. Maria Paszyńska - "Willa pod Zwariowaną Gwiazdą" Ela Noga Senrisa 1. Magdalena Kordel - "Serce z piernika" 2. Krystyna Mirek - "Prom do Kopenhagi" Grażyna Wróbel 1. Magdalena Majcher - "Wszystkie pory uczuć. Zima" 2. Kathryn Taylor - "Barwy miłości. Uwiedzenie" 3. J. Daniels - "Moje miejsce na ziemi" 4. Joanna Stovrag - "Chwila na miłość" Klaudyna Maciąg 1. Cath Crowley - "Graffiti moon" 2. Tijan - "Fallen Crest. Akademia" 3. Kirsty Mosley - "Chłopak, który zakradał się do mnie przez okno" Maria Kasperczak 1. Sylvia Day - "Mąż, którego nie znałam" 2. Magdalena Witkiewicz - "Ósmy cud świata" martucha180 1. Richard Paul Evans – "Hotel Pod Jemiołą" 2. Mia Sheridan – "Stinger. Żądło namiętności" Monika 1. Joanna Jagiełło - "Kawa z kardamonem" 2. Katarzyna Zyskowska-Ignaciak - "Historia złych uczynków" Monika Piotrowska-Wegner 1. Estelle Maskame - "Wróć, jeśli masz odwagę" Sylwia 1. Colleen Hoover - "Ugly love" 2. Avital Norman Nathman - "Liga (nie)złych mam. Egoistki z miłości" 3. Corinne Michaels - "Consolation" 4. Corinne Michaels - "Conviction" 5. Magdalena Majcher - "Wszystkie pory uczuć. Zima" 6. Karolina Wilczyńska - "Zamarznięte serca" Zaczytana 1. Corinne Michaels - "Consolation" 2. Mia Asher - "Arsen" Zuzanna K. 1. Dorota Gąsiorowska - "Melodia zapomnianych miłości" 2. Alice Pantermuller - "Pamiętnik Zuzy-Łobuzy. Misja specjalna" 3. Alice Pantermuller - "Pamiętnik Zuzy-Łobuzy. Francja-elegancja" 4. Iwona Poczopko - "Nasze kochane święta" 5. Tasmina Perry - "Oświadczyny" Jeśli ktokolwiek zapomniał dosłać link albo ja pominęłam jakąś recenzję, to proszę o komentarz - dorzucę je do podsumowania (dotyczy to również książek zgłoszonych do wyzwania, ale jeszcze niezrecenzowanych). Ponadto będę wdzięczna, jeżeli zostawiając komentarz z linkiem do recenzji, będziecie również umieszczać autora oraz tytuł książki (tak jak możecie zobaczyć to powyżej), co ułatwi mi tworzenie podsumowania. Będę także wdzięczna, jeśli wstawicie je tylko raz - niektórzy denerwują się, wstawiając link z recenzją, który nie pokazuje się pod postem. Pragnę wszystkich uspokoić - po prostu kiedy pod postem znajduje się wiele odpowiedzi, blogger nie pokazuje wszystkich, a aby to zrobić, należy kliknąć opcję "wczytaj więcej" znajdującą się pod miejscem do wpisywania komentarzy. Zasady wyzwania oraz liczba uczestników znajduje się TUTAJ. marcowy i kwietniowy motyw: wiosna Wyjaśnienie: Podejrzewam, że aktualne hasło będzie bez zaskoczeń, ale i tak czasami trzeba. Na okładkach szukamy oznak wiosny - kwiatów, lżejszego ubioru (ale nie typowo letniego), kwitnących drzew, motyli. Zastrzegam, iż nie zaliczę książek, które ewidentnie przedstawiają zupełnie inną porę roku niż wiosna, ale zgłosicie je, bo będzie na nich widać np. kawałek kwiatka. Okładki mają ewidentnie pasować, bez większych domysłów - w razie pytań postaram się odpowiadać (w końcu ;-)) na bieżąco. Zaliczę chociażby "Cinder" (szpilki) czy "Martwa jesteś piękna" (motyle) - za to gdyby owe szpilki lub motyle byłyby widoczne w jesienno-zimowej scenerii, to wtedy nie zaliczam. ;-) Powodzenia! Linki do recenzji proszę umieszczać pod tym postem w taki sposób: Emily Bronte - "Wichrowe wzgórza". Życzę miłej zabawy z wyszukiwaniem motywów na okładkach, a także miłej lektury! :) ZE WZGLĘDU NA CHAOS, JAKI POWSTAJE I UTRUDNIA MI TWORZENIE PODSUMOWAŃ, PROSZĘ O WRZUCANIE LINKÓW POPRZEZ TWORZENIE DRZEWEK Z KOMENTARZY. PONADTO, PONOWNIE PROSZĘ O WPISYWANIE AUTORA I TYTUŁU KSIĄŻKI W TAKI SPOSÓB, JAKI PODAJĘ WYŻEJ. Krótko i na temat #2: "Ugly Love", "Opowieść podręcznej", "Uwiązani" "Ugly Love" Po zapoznaniu się z trzema powieściami Colleen Hoover doszłam do wniosku, że na tym zakończę swoją przygodę z twórczością tej autorki. Nie twierdzę, iż jej utwory są złe, bo spędziłam kilka przyjemnych chwil podczas czytania, aczkolwiek w moim odczuciu są one nazbyt schematyczne i niekiedy mocno przesadzone, szczególnie jeśli pisarka pragnie upchnąć wszelkie zło świata w jednej historii. Jednak po kilku latach zmieniłam zdanie, kiedy ujrzałam na bibliotecznej półce Ugly love - doszłam do wniosku, iż dam kolejną szansę Colleen. Powieść podzielona jest na rozdziały, gdzie naprzemiennie narracja prowadzona jest przez główną bohaterkę opisującą aktualne wydarzenia lub głównego bohatera powracającego wspomnieniami do przeszłości. Zdecydowanie zostałam zwolenniczką Milesa - to jego historia mnie wzruszyła, zdecydowanie zasługując na oddzielną książkę, reszta była po prostu... zwyczajna, a miejscami nawet nijaka. Tate to taka typowa kobieta, która zakochuje się w facecie, mając nadzieję, że dla niej stanie się inny, a potem żali się, iż jednak ukochany nie traktuje jej tak, jakby tego oczekiwała. Historia nie jest nazbyt porywająca i nie ukrywam, że gdybym nie widziała nazwiska autorki na okładce, to nie przeszłoby mi przez myśl, iż wyszła ona spod jej pióra. Ugly love nieco różni się od innych powieści Hoover, gdyż zdecydowanie więcej tu scen erotycznych, na czym przez długi czas opiera się cała fabuła. Kompletnie mi to nie przeszkadza, bo dawno temu skończyłam -naście lat. Generalnie książkę przeczytałam szybko, jak na moje mocno ograniczone możliwości, gdyż nie jest zbyt wymagająca. To zdecydowanie takie guilty pleasure, przy czym oczywiście pojawia się tu kilka dramatów, bez czego nie mogłoby się obejść. Zamierzam jeszcze przeczytać niezwykle zachwalane It Ends with Us - jeśli ta lektura nie skradnie mojego serca, to na tym poprzestanę. Książka bierze udział w wyzwaniach: Dziecięce poczytania Bonusowe, Grunt to okładka, WyPożyczone oraz Zatytułuj się. "Opowieść podręcznej" Opowieść podręcznej to książka, która jeszcze niedawno wyskakiwała na mnie niemal wszędzie. Opis oraz pozytywne recenzje sprawiły, że ten tytuł znalazł się na mojej tegorocznej liście must read. Podeszłam do tej lektury z ogromnym entuzjazmem, podejrzewając, iż utwór Margaret Atwood stanie się jednym z najlepszych, jakie było mi dane przeczytać. No cóż, owszem - Opowieść podręcznej znajdzie się na liście, ale największych rozczarowań tego roku... Doceniam wspaniały pomysł autorki na fabułę, a także plastyczny język i wszelkie inne walory stylistyczne. Niestety to tyle dobrego, bo cała reszta kompletnie mi nie podeszła. Cała historia przedstawiona jest bardzo chaotycznie - narratorka lawiruje pomiędzy teraźniejszością a przeszłością w taki sposób, że niejednokrotnie musiałam domyślać się, o jakim etapie swojego życia wspomina. Gdyby tego było mało, w tej książce tak naprawdę nic się nie dzieje. Freda siedzi w swoim pokoju i wspomina dawne lata, spotyka się z Komendantem, wychodzi ze swoją towarzyszką na zakupy, zahaczając o spacer przy Murze w celu ujrzenia powieszonych ludzi i... to tyle. Nawet jeśli pojawia się scena, którą można byłoby ciekawie poprowadzić, to zostaje ona zaraz ucięta w banalny sposób. W zasadzie mam wrażenie, że ta powieść nie została zakończona - czytelnik nawet nie może zbyt mocno domyślić się finału, bo rozwiązań jest multum, a i tak nie wiadomo, które bardziej prawdopodobne. Żałuję, że pisarka nie wykorzystała potencjału drzemiącego w tej historii, chociaż patrząc na opinie innych czy nagrody zdobyte przez tę książkę, wiele osób coś w niej doceniło - ja niestety nadal nie wiem, co to mogło być, pomimo naprawdę dobrych chęci. Ostatnio przytargałam z biblioteki Grace i Grace Atwood, ale teraz boję się po nią sięgać, jeśli mogę zawieść się ponownie. Książka bierze udział w wyzwaniach: Dziecięce poczytania Bonusowe oraz WyPożyczone. "Uwiązani" Tę historię poznałam dużo wcześniej za sprawą filmu, który naprawdę był całkiem niezły i dawał do myślenia. Z tego względu chętnie sięgnęłam po wersję papierową Uwiązanych, wierząc, że okaże się podobna do produkcji filmowej. Niestety jest to jeden z nielicznych wyjątków, kiedy film jest dużo lepszy niż powieść. Poruszana tematyka jest bardzo odważna, także książka na pewno przypadnie do gustu wąskiej grupie czytelników. Ja generalnie nie mam nic przeciwko tak śmiałym lekturom, ale nie wystarczy rzucić kilkoma pomysłami, aby zjednać sobie czytelników. Kultgen przedstawia zagrożenia współczesnego świata: zbyt łatwy dostęp do pornografii w internecie, różnorakie uzależnienia, oddalanie się od siebie, problemy z komunikacją, wyścigi w walce o utratę dziewictwa, bulimia i anoreksja, poronienia, konieczność wcielania w życie scen z filmów dla dorosłych, próby samobójcze. Niestety sięgając po tak istotną problematykę, warto byłoby zrobić to umiejętnie... Mam wrażenie, że Chad Kultgen nieco pogubił się w fabule, na siłę upychając zbyt wiele w za małej ilości stron. Sięgnął po ogrom tematów, kompletnie nie wiedząc, jak je dalej poprowadzić, przez co zakończył je w zupełnie nieodpowiednich momentach, w zasadzie urywając je bez wcześniejszych zapowiedzi. Generalnie pomysł był całkiem niezły, ale wykonanie nieprzemyślane i nieudane. Ewidentnie zabrakło tu przemyślenia całego konceptu oraz zakończenia, które skłoniłoby do refleksji i pokazało, jak wiele zagrożeń niosą za sobą mobilne technologie. Gdyby tę fabułę przejął ktoś, kto naprawdę zna się na pisaniu, wykorzystując drzemiący w niej potencjał, to mógłby naprawdę stworzyć interesującą powieść, a tak wyszła totalna porażka. Książka bierze udział w wyzwaniach: Dziecięce poczytania Bonusowe, Grunt to okładka oraz WyPożyczone. Czytaliście którąś z tych książek? Jakie są wasze wrażenia? Kącik Filmowy #32 Gatunek: komedia Premiera: 20/07/2017 (świat) Reżyseria: Malcolm D. Lee Cztery czarnoskóre przyjaciółki, których przyjaźń nieco przygasła, mają spędzić ze sobą weekend. Każda z nich boryka się ze swoimi problemami, niektóre chowając głęboko w sobie... Czy jednak można ukryć coś przed osobami, znającymi nas niemal na wylot? Girls Trip to film idealny na babski wieczór (w końcu jest o kobietach!) - taki z dużą ilością lodów i jeszcze większym zapasem wina. Nie jest to ambitna produkcja, rzucająca na kolana, ale naprawdę spędziłam przy niej przyjemne dwie godziny - nieco odmóżdżając się, niekiedy śmiejąc, a czasami wzruszając... Pozazdrościłam bohaterkom takiej wyprawy oraz przyjaźni, która pomimo wielu burz, zawsze wypływa na powierzchnię - dużo silniejsza. [Moja ocena: 6/10] Gatunek: dramat, komedia, romans Premiera: 12/12/2008 (Polska), 20/11/2008 (świat) Reżyseria: Seth Gordon Kate i Brad to para, która lubi spontaniczne wyjazdy oraz swoją obecność, nieskrępowaną koniecznością opieki nad dzieckiem czy spotkaniami rodzinnymi. W końcu jednak muszą stawić czoła swoim najbliższym, co błyskawicznie pokazuje prawdę o nich samych, która okazuje się bardzo gorzka... Cztery gwiazdki to film świąteczny, który nie jest zbyt ambitny, a wręcz przeciwnie - całkiem odmóżdżający. Niektóre sceny są nieco żenujące, a przy innych można unieść kąciki ust, jednak bez większych fajerwerków. To taka zwyczajna świąteczna produkcja, jaką można obejrzeć z braku lepszych propozycji, jednak jestem przekonana, że nie zapadnie wam w pamięci na długo. [Moja ocena: 5/10] Gatunek: dramat Premiera: 22/01/2017 (świat) Reżyseria: Marti Noxon Aż do kości przedstawia rzeczywistość, z jaką zmagają się ludzie cierpiący na anoreksję. Nieustanna walka z namowami dotyczącymi jedzenia, ukrywanie go, wymioty, ciągłe robienie brzuszków lub bieganie, notoryczne liczenie kalorii. Generalnie sama tematyka filmu jest ważna i trudna, ale niestety wykonanie nie spełniło moich oczekiwań. Nie dowiedziałam się zbyt wiele o przeszłości Ellen; nie przedstawiono konkretnego powodu, dla którego wpadła w sidła anoreksji. Niby jest tu przedstawiona jej historia, ale główna bohaterka gdzieś umyka pomiędzy innymi postaciami. Mam wrażenie, że największym problemem jest natłok różnych wątków, które niestety nie zostały dopracowane i doprowadzone do końca. [Moja ocena: 6/10] Gatunek: komedia Premiera: 16/06/2017 (Polska), 14/06/2017 (świat) Reżyseria: Lucia Aniello Pięć kobiet spędzających wieczór panieński w świetnym domku letniskowym w Miami? To naprawdę brzmi całkiem nieźle. Tym bardziej, jeśli wspomni się tutaj o zwłokach striptizera, do którego śmierci przyczyniają się główne bohaterki. Opis rodem z Kac Vegas w wersji damskiej, co skusiło mnie do obejrzenia filmu (chociaż sam Kac Vegas nie powalił mnie na łopatki). Zabierając się za obejrzenie Ostrej nocy, spodziewałam się przyjemnej, niezobowiązującej i zabawnej produkcji, która zainteresuje mnie oraz odpręży. Początkowo naprawdę byłam pełna entuzjazmu, ale im dalej, tym gorzej... Drugą połowę już wymęczyłam, czując żenadę i znudzenie. Naprawdę tę historię można byłoby przedstawić w dużo lepszy sposób... [Moja ocena: 3/10] Gatunek: komedia romantyczna Premiera: 24/02/2017 (Polska), 23/02/2017 (świat) Reżyseria: Ryszard Zatorski Dwie przyjaciółki zostają zdradzone i postanawiają założyć firmę zajmującą się testowaniem wierności. Wszystko komplikuje się, gdy jedna z nich zaczyna czuć miętę do faceta, który ma żonę. W ostatnim czasie można zauważyć, że polskie produkcje nie cieszą się zachwytem wsród rodaków. Owszem, istnieje wiele gniotów, które nie powinny ujrzeć światła dziennego. Trochę bałam się Porad na zdrady, ale całkiem miło ogląda się ten film. Oczywiście nie ma w nim nic ambitnego, fabuła jest przewidywalna, a do tego znowu pojawia się Karolak (!!!), jednak jak na komedię romantyczną nie jest źle. Nieco irytujące okazało się lokowanie produktów w filmie, ale piękne zdjęcia zrekompensowały mi to trochę. [Moja ocena: 6/10] Gatunek: komedia Premiera: 02/06/2017 (Polska), 29/03/2017 (świat) Reżyseria: Noémie Saglio Stan błogosławiony powinien być pięknym i spokojnym czasem spędzonym na przygotowaniach do pojawienia się kolejnego członka rodziny. Sprawa może nieco się skomplikować, kiedy nasza bardzo roztrzepana i nieodpowiedzialna matka również oznajmia, że spodziewa się dziecka... Zdecydowanie francuski humor mi nie podchodzi... Ba!, tak naprawdę przedstawiane żarty w ogóle nie są śmieszne. Kąciki moich ust uniosły się może dwa razy, także spodziewałam się czegoś dużo lepszego, szczególnie po głównym temacie filmu, jakim jest macierzyństwo. Tak naprawdę nic tu się nie dzieje, jedynie końcówka (z maluchami) ruszyła moje serducho, ale poza tym produkcja jest słaba. [Moja ocena: 3/10] Gatunek: dramat, komedia Premiera: 16/09/2016 (świat) Reżyseria: Kelly Fremon Nadine jest nastolatką zamkniętą w sobie, która doznaje szoku, kiedy jej najlepsza przyjaciółka zaczyna spotykać się z jej bratem. Gorzka siedemnastka to wyjątkowo niezła produkcja - na pewno nie spodziewałam się, że tak mi się spodoba. Nie dzieje się tu specjalnie dużo, akcja płynie dość stabilnie, jednak przeżycia (niejednokrotnie nieco irracjonalne) głównej bohaterki od razu przypomniały moje z nastoletnich lat. Aż uśmiechałam się sama do siebie... Film porusza nieco trudniejszych tematów - śmierć rodzica, nieumiejętność poradzenia sobie ze swoimi dziećmi i przerzucanie na nich odpowiedzialności, źle ulokowana miłość, uczucie wyalienowania, utrata przyjaźni i poczucie zdrady.... Naprawdę polecam. :) [Moja ocena: 7/10] Gatunek: komedia Premiera: 07/10/2005 (świat) Reżyseria: Rob McKittrick Kelnerzy to głupkowata komedia z dość zbereźnym humorem, który na pewno nie spodoba się wszystkim. Ja akurat nie mam nic przeciwko takim żarcikom. Owszem, nie wywarła ona na mnie wielkiego wrażenia, chociaż kilka razy zaśmiałam się w głos. Na pewno warto ją obejrzeć dla odprężenia i odmóżdżenia, jednak teraz trzy razy zastanowię się, zanim zjem coś w jakiejś knajpie czy innej restauracji... Brr, czyżby opowieści o pluciu w posiłki, rzucanie ich na ziemię oraz okraszanie różnymi specyfikami było bardziej realne niż nam się wydaje? Jedno z Kelnerów wyniosłam - świat należy do odważnych i nie warto stać w miejscu, kiedy głowa pełna marzeń. Trzeba przeć do przodu, bo nikt nie przeżyje życia za nas. [Moja ocena: 5,5/10] Gatunek: komedia, akcja Premiera: 09/06/2017 (Polska), 12/05/2017 (świat) Reżyseria: Seth Gordon Słoneczny patrol to już swoisty klasyk, który kojarzy mi się z dzieciństwem. Zatem podczas oglądania Baywatch powróciłam wspomnieniami do minionych lat. Trudno w ogóle porównywać obie produkcje i nie mam takiego zamiaru. Nie ukrywam, że spodziewałam się czegoś lepszego po tym filmie. Śmiałam się kilka razy, ale był to bardziej śmiech żenady, chociaż podejrzewam, iż właśnie na tym zależało producentom. Tak naprawdę nie wyniosłam ani jednej refleksji z Baywatch - jedynie pozazdrościłam tej pięknej słonecznej pogody. [Moja ocena: 5/10] Skomplikowany związek Any i Greya przechodzi na kolejny etap. Kobieta dowiaduje się o burzliwej przeszłości swojego partnera i w końcu zaczyna się choć trochę stawiać jego warunkom, aczkolwiek nie na długo. Książkowa wersja Greya kompletnie do mnie nie przemówiła - filmy również okazały się nudne, aczkolwiek widzę progres, wszak Ciemniejsza strona Greya jest nieco lepsza od Pięćdziesięciu twarzy Greya, zatem mam nadzieję, że ostatnia część zasłuży przynajmniej na wyższą ocenę niż jej poprzedniczki. Nadal ta produkcja bardziej mnie śmieszy niż porusza, ale wierzę, że Nowe oblicze Greya podniesie poziom (o rany, na co ja liczę? ;-)). [Moja ocena: 5/10] Ewidentnie widać, że ostatnie kilka/-naście tygodni minęły pod znakiem kiepskich filmów. Na szczęście byłam w kinie na Cudownym chłopaku, który skradł moje serce i nieco zatarł słabe wrażenia po niezbyt dobrych produkcjach, jakie ujrzałam w ostatnim czasie. Czy oglądaliście już któryś z tych filmów? Jakie są Wasze odczucia? A może planujecie coś obejrzeć? Efekt motyla: "Surogatka" - Louise Jensen [przedpremierowo!] Podejrzewam, że przynajmniej raz słyszeliście o efekcie motyla. Każdy pozornie nieistotny ruch, przypominający trzepot motylich skrzydeł, może zamieszać w życiu wielu osób, niekiedy rujnując je na zawsze. Jedna błaha decyzja, pojedyncze skinienie głową lub wzruszenie ramionami, jednorazowe odwrócenie wzroku... Wszystko ma swoje konsekwencje. Kat i Nick to małżonkowie, którym do szczęścia brakuje jedynie dzieci. Niestety nie są w stanie począć ich w naturalny sposób, a kolejne adopcje nie dochodzą do skutku. Szansę na bycie rodzicem daje im Lisa, dawna przyjaciółka głównej bohaterki, która zostaje ich surogatką. Jednak przeszłość nie daje o sobie zapomnieć, a na jaw zaczynają wychodzić mroczne tajemnice... (...) przecież koniec końców i tak jesteśmy tacy sami, prawda? Skóra i kości. Prawda i kłamstwa. Każdy człowiek ma własną historię. Pogrzebane żale. Nadzieję, którą próbujemy utrzymać na wodzy, by przypadkiem nie zacząć myśleć, że możemy stać się kimś, kim nie jesteśmy. * Ta powieść mocno krąży wokół tematu macierzyństwa, a wręcz obsesyjnej potrzeby bycia matką. Doskonale rozumiem, że niektóre kobiety pragną spełnić się w tej roli i są w stanie dokonać niemożliwego, poświęcając wszystko, aby osiągnąć cel. Jesteśmy bardzo wytrwałe, jeżeli czegoś bardzo pożądamy, co również jest mocno widoczne, kiedy już mamy dzieci, o które walczymy jak lwice, będąc w stanie zabić za swoje potomstwo. Tak wiele chciałabym napisać, dzieląc się swoimi wrażeniami i spostrzeżeniami, ale nie mogę, ponieważ nie chcę zepsuć wam przyjemności z samodzielnego poznawania tej historii. Mnóstwo tu sekretów, niedopowiedzeń, burzliwej przeszłości, dramatów i niezabliźnionych ran. Opowieść nieustannie trzyma w napięciu, ponieważ Jensen powolutku odkrywa kolejne karty, prowokując do ruszenia szarymi komórkami. Kto nie ma nic do ukrycia? Każda wersja prawdy jest plastyczna, formujemy swoją rzeczywistość w taki sposób, żeby przykryć prawdę. Czasami wychodzi to tak dobrze, że udaje nam się przekonać nawet samych siebie. ** Ostatnio ubolewałam nad tym, iż autorzy thrillerów nie potrafią mnie zaskoczyć, a finału domyślam się już na długo przed dotarciem do ostatniego rozdziału. Widzę, że czasami warto ponarzekać, bo wtedy los postanawia nam wynagrodzić dotychczasowe zawody czy smutki, zsyłając właśnie takie lektury jak Surogatka. Owszem, niektóre rzeczy wyczułam dość szybko, jednak patrząc na całość, to była to jedynie kropla w morzu... To, co Louise Jensen wymyśliła, niemalże powaliło mnie na kolana, a zaręczam, że to w zasadzie nikomu się nie udaje. Generalnie mogłabym rzec, iż zakończenie jest nieco przekombinowane, ale chyba tego właśnie było mi trzeba. Nie dość, że pisarka wszystkie moje przypuszczenia wywaliła jak śmieci z worka, to jeszcze dorzuciła epilog, który niby wszystko wyjaśnia, a z drugiej strony jest dość tajemniczy... Majstersztyk! Surogatka jest trzecią powieścią autorki wydaną w Polsce. Nieraz zdarzyło mi się trafić na blogach bądź książkowych portalach na Siostrę i Prezent Jensen, ale nie znalazły się one na mojej liście utworów do przeczytania. Teraz wiem, że to był błąd i bardzo żałowałabym, gdybym przeszła obojętnie obok jej twórczości. Już nie mogę doczekać się nadrobienia zaległości i poznania innych historii, które wyszły spod pióra tej kobiety. Uważaj, komu ufasz: "Kobieta w oknie" - A.J. Finn Na rynku wydawniczym roi się od różnego rodzaju thrillerów, przez co nieraz można dostać oczopląsu od coraz nowszych tytułów. W ostatnim czasie zrobiło się dość głośno o Kobiecie w oknie, dlatego byłam niezmiernie ciekawa, jakie wrażenie wywrze na mnie. Anna Fox mieszka sama w ogromnym domu, z którego nie wychodzi od pewnego feralnego wydarzenia, jakie spowodowało u niej agorafobię. Całe miesiące spędza na oglądaniu starych filmów, nadużywaniu alkoholu oraz nieco obsesyjnym podglądaniu sąsiadów. Baczną uwagę zwraca na Russellów - pewnego dnia w ich oknie widzi coś, co burzy jej do tej pory w miarę uporządkowane życie. Wszyscy wmawiają Annie, że to nie miało miejsca... jednak czy można im wierzyć, skoro nawet nie ufa się samej sobie? Akcja powieści toczy się dość spokojnie, a wręcz nieco mozolnie, przez co bardzo mocno możemy wczuć się w psychikę głównej bohaterki, choć nie ukrywam, iż niekiedy czułam znudzenie. Do tego mój poziom irytacji nieraz sięgał zenitu, kiedy po raz kolejny Anna mieszała mocne leki z dużą ilością alkoholu, niejednokrotnie pomijając jakąś dawkę farmaceutyków, aby później wziąć je podwójnie. Z drugiej strony nie chciałabym jej osądzać, wszak człowiek bardzo różnie zachowuje się pod wpływem okropnych wydarzeń, jakie go spotykają. Pokładałam ogromne nadzieje w A.J. Finn i kibicowałam mu, kiedy docierałam do zakończenia, mając nadzieję, że w końcu moje podejrzenia legną w gruzach i zostanę zaskoczona. Niestety okazało się, iż moja nieufność oraz zmysł obserwacji po raz kolejny mnie nie zawiodły, więc dobrze wytypowałam osobę stojącą za wszystkimi dziwnymi wydarzeniami dziejącymi się na kartach powieści. Zdaje się, że dopiero niedawno zaczęłam sięgać po thrillery i kryminały, zatem nie mam zbyt wielkiego doświadczenia w tej kwestii, jednak strasznie ciężko mnie zaskoczyć. Szkoda, aczkolwiek nie tracę nadziei... Może w końcu jakiś autor sprawi mi niespodziankę. Nie ukrywam, że książka nie wywarła na mnie piorunującego wrażenia, jakiego oczekiwałam zarówno po entuzjastycznych opiniach oraz blurbach znanych pisarzy. Czasami wydaje mi się, iż może zbyt wysoko powiesiłam poprzeczkę, chociaż tak naprawdę zależy mi jedynie na napięciu utrzymującym się przez całą opowieść oraz zakończeniu wywołującym ciarki na plecach i wypowiedzeniu słów: "nawet nie brałam tego pod uwagę!". Kobieta w oknie jest przyjemnym thrillerem, aczkolwiek zabrakło mi fajerwerków wystrzeliwujących po zamknięciu ostatniej strony. Zatytułuj swoje życie: tag Moje półki uginają się od wspaniałych książek, a mnie chyba dopadło przedwczesne przesilenie wiosenne, bo czytanie idzie mi dość opornie. Chęci są, aczkolwiek z czasem bywa ciężko - jakaś bezsilność mnie dopadła. Z tego względu na razie jest dość cicho z opiniami o literaturze, zatem dzisiaj coś dla rozluźnienia, czyli tag, który już jakiś czas temu znalazłam gdzieś w czeluściach booktube'a. 1. Zatytułuj swoje życie: Ulotne chwile szczęścia Od paru lat mam wrażenie, że czas płynie coraz szybciej, a życie przepływa przez palce. Z tego względu staram się cieszyć każdym dniem, chociaż daleko mi jeszcze do perfekcji. Jestem osobą zamartwiającą się wszystkim, zupełnie niepotrzebnie, a także biorącą do siebie zbyt wiele. Tłumaczę sobie, iż najważniejsze jest łapanie ulotnych chwil szczęścia, bo rozpamiętywanie tego, co złe, nie ma większego sensu. Wychodzi mi to raz lepiej, raz gorzej, jednak robię wszystko, co w mojej mocy. 2. Idealny weekend: Jeszcze jeden dzień Czy nie sądzicie, że każdy weekend powinien trwać dłużej? Dlatego ten wymarzony musi mieć chociaż trzy dni, a najlepiej jeszcze więcej. 3. Przygoda, którą chciałabyś przeżyć: Szukając Alaski Co prawda, nie lubię zimna, a na Alasce jest ona długa i sroga, jednak w lecie temperatura sięga wysoko, więc wtedy z przyjemnością odwiedziłabym ten stan. W czasie zimy szukałabym Alaski, podróżując po innych przepięknych miejscach... 4. Nadaj imiona swoim dzieciom: Jaś i fiu fiu oraz Ogród Kamili Na samym początku ciąży myślałam, że Jaś będzie Kamilką, jednak mój syn szybko uświadomił nam ową pomyłkę. Zatem został Jankiem, a może za jakiś czas sprezentujemy mu siostrę albo brata - z tym, że dla chłopca nie możemy znaleźć odpowiedniego imienia. ;-) 5. Wymarzona praca: W naszym domu Może wielu osobom jest to nie do pomyślenia, ale moim marzeniem byłaby praca w domowym zaciszu - człowiek sam zarządza swoim czasem i zawsze jest na miejscu, gdy trzeba (dojazdy są wykańczające!). Gdybym mogła utrzymać się z bloga, pisania czy rękodzieła - byłabym zachwycona. 6. Miejsce, które chcesz odwiedzić: Księgarenka przy ulicy Wiśniowej Jak na prawdziwego mola książkowego przystało, nie potrafię przejść obojętnie obok jakiegokolwiek miejsca, w którym znajdują się książki. Dlatego moim marzeniem byłaby położona nieopodal księgarnia, w jakiej można byłoby zaszyć się z kubkiem ciepłej kawy oraz świetną powieścią w dłoni... 7. Życie uczuciowe: Sztuka kochania Utrzymanie długoletniego związku to nie lada sztuka - należy wykazać się empatią, wyrozumiałością, szacunkiem, a do tego trzeba mieć nieograniczone pokłady cierpliwości. Na szczęście moje życie uczuciowe trwa na podobnym poziomie od 8 lat, zatem jak widać, chyba nie jest źle. 8. Pytanie, które sobie zadajesz: I co teraz? Życie przynosi mnóstwo niespodzianek, za czym nie do końca przepadam. Oczywiście te pozytywne lubię, ale bywa różnie, a ja jestem osobą, która często zamartwia się na zapas, zadając sobie pytanie: co teraz będzie? 9. Nazwa dla twojego królestwa: Zatoka o północy Pomimo tego, iż nie umiem pływać, to lubię siedzieć nad wodą - zachody i wschody słońca są wtedy tak piękne, a nawet o północy widoki są nieziemskie. 10. Nazwa dla twojego zespołu: Persymona W książce Katarzyny Maicher persymona to coś pomiędzy, słodkawy smak pomidora i moreli, kobiece biodra i dziecięce usta. Uważam, że to przepiękne, tajemnicze słowo, które idealnie nadawałoby się na nazwę zespołu. 11. Aktualny nastrój: Karuzela Dzisiaj akurat dopadł mnie ból głowy, dlatego karuzela idealnie oddaje mój aktualny stan. Niemniej dość często wydaje mi się, iż moje życie przypomina nieco jazdę na karuzeli. To chyba dobrze, wszak inaczej mogłoby być zdecydowanie zbyt nudno. 12. Ulubiony kolor: Poduszka w różowe słonie Od zawsze uwielbiam różowy kolor - kiedyś miałam sporo różowych ciuchów bądź dodatków (bez obaw - nie ubierałam się w róż od góry do dołu). Z biegiem czasu nieco zrezygnowałam z tej kolorystyki, bo łatwo z nią przesadzić, jednakże nadal go bardzo lubię. 13. Opisz swoją booktube bestie: Taka jak ty W blogosferze przewija się ogrom wspaniałych osób, z którymi rzadziej lub częściej otrzymuję kontakt. Jednak najczęstszy utrzymuję z Ejotkiem, a najdłuższy z Kreatywą. Różnimy się w wielu kwestiach, ale sporo nas łączy - kochamy czytanie, prowadzimy blogi o szeroko pojętej kulturze, jesteśmy mamami, a do tego staramy się spełniać na wielu płaszczyznach życiowych. 14. Co jak na razie sądzisz o 2017 roku?: Małe wielkie rzeczy Ten rok jest bardzo burzliwy, ale zdecydowanie w pozytywnym znaczeniu tego słowa. W pewnych kwestiach powoli zmieniam swoje nastawienie, a do tego cieszę się każdym dniem z moim synkiem, który tak szybko rośnie... Staram się doceniać małe wielkie rzeczy, jakie pojawiają się w moim życiu. 15. Plany na lato: Troje Ze względu na to, iż mój mąż bardzo rzadko bywa w domu, gdy nadchodzą cieplejsze dni, ponieważ wtedy ma mnóstwo pracy, to moimi planami zawsze jest spędzenie jak najwięcej czasu we trójkę - ja, mąż i Jaś. Nie ukrywam, że takich chwil jest zdecydowanie za mało, jednak robimy wszystko, co możemy, aby częściej przebywać razem. 16. Cele na 2018: Właśnie dziś, właśnie teraz Staram się nie planować zbyt wiele, szczególnie teraz kiedy jestem mamą, bo moje dziecko bardzo szybko weryfikuje moje plany. Czasami warto ponieść się chwili, w stu procentach korzystając z tego, co dzieje się tu i teraz. Chętnie poznam wasze odpowiedzi - może trafię na jakiś tytuł, którego jeszcze nie czytałam... :) O przemijaniu: "Kiedyś" - Alison McGhee Biblioteczka mojego syna dosłownie pęka w szwach (na pewno ma więcej książek niż ja). Oczywiście staram się ograniczać książkowe zakupy, aczkolwiek sami wiecie, jak to jest - sobie potrafię odmówić, ale dziecku nie umiem. Z tego względu nieustannie śledzę listę nowości w poszukiwaniu naprawdę wartościowych pozycji, które uprzyjemnią nam wiele chwil przez lata. Po raz kolejny mój wybór okazał się niezwykle udany... Kiedy dziecko jest małe, życie matki biegnie od jednego pierwszego razu do kolejnego - pierwsze całowanie paluszków, pierwsze płatki śniegu topiące się na delikatnej skórze dziecka, pierwsze przejście przez ulicę... Jednak wszystko ma swój koniec, więc pewnego dnia nasz maluszek okazuje się na tyle duży i samowystarczalny, że zaczyna robić różne rzeczy, podejmując samodzielne decyzje. Niestety najczęściej nadchodzi również dzień odejścia z domu i ruszenia w życie bez mamy, która teraz może przyglądać się z boku, jak jej jeszcze niedawno małe dzieciątko zajmuje się własną pociechą, a także starzeje się z dnia na dzień... Kiedyś to bardzo prosta historia, złożona jedynie z osiemnastu zdań - jednego na każdej stronie. Jednak okazuje się, że to właśnie w tej prostocie tkwi siła, a mniej niekiedy oznacza więcej. Trudy macierzyństwa, ogrom przepięknych wspólnie spędzonych chwil, zdobywanie nowych umiejętności, przeżywanie smutków i radości, dojrzewanie, opuszczenie rodzinnego gniazda, poczucie odpowiedzialności na własnej skórze, powrót do wspomnień... Niewiele treści, a maksimum wartości - to określa tę lekturę. Niejednemu dorosłemu zakręci się łza w oku, kiedy będzie przewracał kolejną kartkę. Zapewniam o tym. Ta książka przypomina mi nieco Miłość Astrid Desbordes - obie napisane są w podobny sposób, poruszają zbliżoną tematykę. Co prawda, drugi tytuł nie ma sobie równych, aczkolwiek opowieść Alison McGhee stoi na czele literatury dziecięcej w naszym domu. Na pewno dużo więcej wyniosą z niej dzieci starsze, ponieważ maluchy mogą być zawiedzione brakiem jaskrawych barw, akcji czy intrygującej historyjki. Niemniej to idealna okazja do poprowadzenia rozmowy ze swoimi pociechami, poruszenia tematów, po jakie raczej nie sięgamy, a wręcz unikamy i boimy się ich. Niepotrzebnie, ponieważ to i tak nieuniknione... Bądź lepszy niż jesteś: "Cudowny chłopak" - R. J. Palacio To smutne, że istnieje tyle możliwości przeoczenia niezwykle inspirujących czy wzruszających historii z różnych względów - braku czasu, niewyróżniającej się okładki, niewielkiej ilości opinii o danej pozycji... Na szczęście zdarza się, że nadrabiamy zaległości, chociażby wtedy, gdy w kinach pojawia się ekranizacja. Tak właśnie stało się w tym przypadku - po przepięknym filmie, sięgnęłam po książkową wersję Cudownego chłopaka. Auggie to bardzo mądry dziesięciolatek, który po raz pierwszy wybiera się do szkoły, ponieważ do tej pory uczył się w domu. Chłopiec przeżył dwadzieścia siedem operacji, dzięki czemu słyszy i widzi, ale jego twarz nadal jest mocno zdeformowana, sprawiając, że brakuje mu pewności siebie. Stara się maskować to swoim poczuciem humoru, aczkolwiek zderzenie z realiami szkolnymi okazuje się bolesne... Sporo o moich odczuciach odnośnie tej historii pisałam już w tym wpisie, także nie chciałabym powtarzać się zbyt mocno. Niemniej jestem pełna podziwu dla głównego bohatera, którego uratował po prostu ogromny dystans do siebie. Jeżeli nie możemy zlikwidować czy zatuszować swoich wad czy pewnych niedociągnięć, to nie pozostaje nic innego, jak zaakceptowanie ich oraz umiejętność żartowania z owych niedogodności. Niestety jest to cholernie trudne, ale na pewno pomaga w zjednaniu sobie przyjaciół oraz uzyskanie wewnętrznej równowagi emocjonalnej i psychicznej. Nieraz narzekamy na swój wygląd, zapominając, że są to jedynie błahostki w porównaniu do problemów niektórych osób... Wśród wielu czytelników panuje zasada - najpierw książka, później film. W tym przypadku jednak odwróciłam kolejność i przyznam szczerze, że wyszło mi to na dobre. Szczerze przyznaję, iż zapewne sięgając najpierw po wersję papierową, nie wywarłaby na mnie ona takiego wrażenia, jak stało się to, kiedy znałam już film. To właśnie on poruszył mnie, doprowadzając do łez, co tak naprawdę w ogóle się nie zdarza. Sama opowieść jest urocza i ciepła, aczkolwiek ze względu na fakt bycia kompletnym wzrokowcem, najbardziej działają na mnie obrazy, dlatego połączenie książki z produkcją filmową jest w takim przypadku najlepszym pomysłem, bo same przeczytanie Cudownego chłopaka nie skradłoby tak mojego serca. To poruszająca opowieść o bezinteresownej przyjaźni, pierwszej miłości, radzeniu sobie z przeciwnościami losu czy utratą najbliższych. Pisana jest z kilku perspektyw, co pomaga w zrozumieniu pewnych zachowań bądź sytuacji. Tę lekturę spokojnie mogą czytać już dzieci w wieku szkolnym, chociaż sądzę, iż powinien poznać ją każdy - niezależnie od wieku. stosik #22 a) egzemplarze wypożyczone z biblioteki (cały pierwszy stosik) Byłam w niemałym szoku, kiedy ostatnio odwiedziłam bibliotekę, trafiając na mnóstwo tytułów, które pragnęłam przeczytać od dnia ich premiery. Co najlepsze wiele z nich to stosunkowo nowe książki, także musiałam przytargać je do domu. Każda z nich do mnie woła, także na razie nie mam pojęcia, po co sięgnę w pierwszej kolejności. Cieszę się, że w końcu powrócę do mojej ukochanej Jodi Picoult, a także poznam w końcu twórczość Gąsiorowskiej, Obuch i Atwood (chociaż Grace i Grace nie będzie moim pierwszym spotkaniem z tą autorką, bo właśnie czytam Opowieść podręcznej). Po trzech przygodach z Colleen Hoover miałam już nie sięgać po jej twórczość, aczkolwiek kobieta zmienną jest, także dam jej jeszcze szansę. Do tego po ostatniej lekturze Zamarzniętych serc koniecznie okazało się nadrobienie zaległości i przeczytanie pierwszego tomu, czyli Wędrownych ptaków. b) egzemplarze własne Najnowszą powieść Jojo Moyes wygrałam w konkursie u Chabrowej Czytelniczki, a bardzo popularne Małe życie wybrałam jako nagrodę za pierwsze miejsce zajęte w całorocznym wyzwaniu u Darii Skiby. Drogę do Różan mam od tak dawna, że nawet nie pamiętam skąd do mnie przywędrowała - oddałam ją mamie, bo nie miałam ochoty na tę lekturę, ale odmieniło mi się, także mam nadzieję, że i na nią przyjdzie czas. Od dawna miałam chrapkę na Polska odwraca oczy i kiedy ujrzałam ją za 10 złotych (!!!) w supermarkecie, od razu wrzuciłam ją do koszyka. c) egzemplarze recenzenckie Aktualnie czytam Ligę (nie)złych mam, po której muszę zabrać się w końcu za Arsena, Kobietę w oknie i Ladacznicę. Ostatni stosik to już przeczytane książki recenzenckie (wielu z nich zabrakło, bo pożyczyłam je mamie i siostrze). Zapraszam do poznania moich opinii: Stracona, Małe wielkie rzeczy, Dwanaście niedokończonych snów, Rdza, Dawka życia, Czasami kłamię, Ostatnia chowa klucz, Co kryją jej oczy. d) egzemplarze czekające na czytniku Aktualnie czytam Opowieść podręcznej, a do tego poznając twórczość Justyny Kopińskiej, chcę również przeczytać Czy Bóg wybaczy siostrze Bernadetcie?. Będąc w klimacie księży i zakonnic, zamierzam iść za ciosem i sięgnąć po inne tytuły w tej tematyce. A Ginekolodzy byli mocno zachwalani, także mam na nich ochotę. Bardzo dawno nie czytałam typowego erotyka, zatem wrzuciłam kilka nowości na czytnik, aby nadrobić zaległości. Bad Mommy mnie rozczarowała, ale mam nadzieję, że z Margo będzie lepiej. Jak wcześniej wspomniałam, miałam nie czytać niczego od Hoover, ale trafiam na same pozytywne opinie o It ends with us, przez co dałam się skusić. A na koniec dowód pokazujący, jak ciężko było mi zrobić wyraźne zdjęcie książek i w dodatku - bez towarzystwa! ;-) Znacie powyższe tytuły? Co Was zauroczyło, a co totalnie rozczarowało? Na jakie książki macie ochotę? Mit Idealnej Matki: "Liga (nie)złych mam. Egoistki z miłości" - Avital Norman Nathman Liga (nie)złych mam. Egoistki z miłości to zbiór esejów o macierzyństwie, które rzadko wygląda jak z pierwszych stron gazet czy najpopularniejszych kont instagramowych. Każda mama jest inna, przez co wszystkie jesteśmy wyjątkowe i jedyne w swoim rodzaju. Masażystki, bizneswoman, reżyserki filmów dla dorosłych, muzyczki, nastolatki i kobiety dojrzałe, lesbijki i panie heteroseksualne - wiele nas dzieli, ale jedno jest pewne... nie musimy brać udziału w konkursie na idealną matkę, bo taka nie istnieje. Bądźmy dobrymi mamami dla swoich dzieci - to zdecydowanie wystarczy. Nie ukrywam, że bałam się tej książki po moim niedawnym spotkaniu z Żałując macierzyństwa, która kompletnie nie spełniła moich oczekiwań. Na szczęście spędziłam kilka przyjemnych chwil z tą lekturą, niejednokrotnie kiwając głową i w niektórych mamach widząc cząstkę siebie. Niemniej zdarzały się sytuacje, kiedy nie mogłam pogodzić się z tym, co czytam, chociażby dowiadując się, jak kobieta upala się, aby przetrwać czas ze swoim dzieckiem, czy dowiadując się od innej autorki, że aborcja to zabieg jak każdy inny, który w zasadzie nie niesie ze sobą żadnych konsekwencji. Owszem, czasami mama również musi wykazać się egoizmem (chociaż nadal tego nie opanowałam), aczkolwiek w moim odczuciu wszystko powinno mieć swoje granice... Walka pomiędzy matkami bywa zacięta, przypominając wyścig szczurów rodem z największych korporacji świata. Rozmawiając z niektórymi kobietami, można dojść do wniosku, iż ich dzieci ostatecznie zrezygnowały z pieluch w szóstym miesiącu życia, zaczęły chodzić w okolicach dziewiątego miesiąca, a na pierwsze urodziny sypały kilkuwersowymi wierszami jak z rękawa. Oczywiście wiele z nich jest cudownie zorganizowana - mieszkanie aż lśni, codziennie mają trzydaniowy obiad, każdego dnia mają czas na gorącą kawę, pełny makijaż oraz wyjście z kumpelami. No cóż, jeśli takie mamy istnieją to pełen szacunek - albo mają anioły zamiast dzieci, albo tabun opiekunów, którzy je odciążają. Odwiedzając różne profile na portalach społecznościowych, typowa matka może załamać się i przestać wierzyć w siebie. W końcu odnosi wrażenie, że tylko ona jest totalnym nieogarem życiowym, a wszystkie inne mamy radzą sobie na 110%. Nic bardziej mylnego - normalną sprawą jest to, że w internecie każdy pragnie przedstawić się w pozytywnym świetle, zamiatając pod dywan pewne niedostatki. Z tego względu natykamy się nieustannie na przestrzenne i schludne wnętrza w pastelowych barwach (tyczy się to również pokoików dziecięcych wyglądających jak z katalogu), przepiękne potrawy misternie ułożone na wspaniałych porcelanach czy mamy siedzące na kanapach w pobliżu grzecznie bawiących się pociech, ubranych jak na pokaz mody. Pamiętajcie, że to rzeczywistość kreowana na potrzeby marketingu bądź w innych niejasnych celach. Macierzyństwo to cholernie ciężka harówka, za którą nie dość, że nie dostaje się wynagrodzenia, a niekiedy nawet szczypty wdzięczności, to jeszcze nie można z niej zrezygnować czy wziąć kilkudniowego urlopu. Jednak osobiście nie zamieniłabym tego doświadczenia na żadne inne - pomimo tego, iż w zasadzie nie posiadam życia towarzyskiego, od dwóch lat nie przespałam ciągiem nawet trzech godzin i nie wiem, jak to jest chodzić do toalety w pojedynkę. Zdaję sobie sprawę z tego, iż to niedługo minie, a ja jeszcze zatęsknię za tymi pełnymi policzkami, wystającym brzuszkiem, pulchnymi udami i małymi rączkami... Poezja dziecięca: "Wiersze z charakterem" - Jan Brzechwa Znaczna większość moli książkowych bardzo często sięga po prozę, wybierając swój ulubiony gatunek literacki. Nie da się ukryć, że poezja nie cieszy się takim zainteresowaniem, co okazuje się dość zrozumiałe, wszak jest niezwykle wymagająca. Wiersze czytam bardzo rzadko, jednak po te dziecięce sięgam często - są szerzej dostępne, bardziej przystępne i... przyjemniejsze w odbiorze. Ten zbiór wierszy zawiera czternaście utworów - tych znanych i lubianych, jak Kłamczucha, Leń, Skarżypyta czy Samochwała, a także nieco mniej popularnych, choć niekoniecznie gorszych, jak chociażby Androny, Brudas, Prot i Filip bądź Żołądek. Każdy z wierszy dotyka podobnego problemu, mianowicie niepożądanych przywar lub zachowań, które należałoby ukrócić jak najszybciej. Kłamstwa, unikanie mycia się, lenistwo, robienie niemiłych dowcipów innym, przechwalanie się, zadawanie ogromu bezsensownych pytań czy nadmierne łakomstwo dotyczą wielu osób, które Jan Brzechwa ujrzał i opisał... Bardzo spodobała mi się oprawa graficzna towarzysząca wierszom Brzechwy. Od razu widać, że ilustrator Tomek Kozłowski stanął na wysokości zadania, aby tak interesujące wiersze dopełnić niezwykłymi rysunkami przepełnionymi klasyczną elegancją oraz niebywałym urokiem. Dzięki nim człowiek czuje, że owa książka jest kompletna, gdyż zawiera to, co najważniejsze - interesującą i wartościową treść, okraszoną pięknym wnętrzem, cieszącym oczy niejednego czytelnika. Wiersze z charakterem to książka pełna humoru i zabawnych historii, jakie mogą dotknąć każdego z nas. To idealna okazja do zastanowienia się nad własnym charakterem, sposobem bycia i zachowania - być może odnajdziemy siebie w jednym z utworów? Warto, wraz z dzieckiem, zrobić osobisty rachunek sumienia, a dzięki Brzechwie spojrzeć na siebie z nieco innej perspektywy niż zawsze. Film "Cudowny chłopak" z perspektywy mamy Jestem wrażliwą osobą, ale nie zdarza mi się płakać podczas czytania książek. Ciarki na plecach, smutek w sercu - jak najbardziej, ale łzy nie lecą. Z filmami mam podobnie, aczkolwiek w tym przypadku czasami oczy robią mi się mokre, jednak nie zdarza się to zbyt często. Zatem jeśli jakiś film wywołuje u mnie łzy, to naprawdę musi być poruszający. Właśnie wczoraj udało się to ostatnio popularnemu Cudownemu chłopakowi. Zmieniłam kolejność, najpierw wybierając się na film, ale w najbliższym czasie możecie oczekiwać również opinii o książce, bo z największą przyjemnością sięgnę po nią. Ten film uświadamia, jak wiele muszą przejść osoby, które wyglądają nieco inaczej. Łzy Auggiego automatycznie sprawiały, że sama płakałam. Nikt nie zasłużył na to, aby być nazywany potworem i dziwadłem, na którego widok inne dzieci krzyczą oraz boją się dotknąć, żeby nie zachorować na "dżumę". Z ogromnym bólem serca muszę wam przyznać, że strasznie mi wstyd, kiedy przypomnę sobie podobne sytuacje z moich lat szkolnych, kiedy niestety daleko było mi do tak pięknych zachowań, jakie niekiedy można było dostrzec na ekranie. Wiem też, że w prawdziwym życiu ciężko o tak cudownych przyjaciół, na jakich trafił główny bohater, ale tym samym trzymam kciuki, aby ten film otworzył oczy wielu osobom. Ludzie bywają okrutni, pozbawieni taktu i tolerancji. Wiele zależy od sposobu wychowania - dzieci chłoną jak gąbka, zatem jeśli rodzic nie wykaże się mądrością, to jego pociecha będzie wyśmiewać osoby wyglądające czy zachowujące się inaczej. Dzieci są bardzo bezpośrednie, więc mówią to, co myślą, niekiedy kompletnie nie zastanawiając się nad tym, że mogą swoimi słowami wyrządzić krzywdę drugiej osobie. Rolą dorosłych jest uświadamianie od najmłodszych lat - pokazywanie, iż świat ma różne odcienie szarości, nie jest czarno-biały, a to, co wychodzi z naszych ust ma ogromne znaczenie. Jeżeli każdy (...) przyjmie zasadę, że zawsze i wszędzie będzie się starał postępować ciut lepiej niż trzeba, to nasz świat rzeczywiście stanie się lepszym miejscem. Cieszę się, że nie skupiono się jedynie na jednym temacie, ale sięgnięto również po poboczne wątki, chociażby nierówne traktowanie dzieci. Niestety kiedy pojawia się pociecha wymagająca nieustannej opieki, to często pierworodny zostaje zepchnięty na bok, a jego problemy stają się mniej istotne, chociaż przecież nie znikają... Do tego przecudowny wątek przyjaźni, a także bardzo mocnej więzi pomiędzy rodzeństwem - nawet jeśli odeszli od ciebie przyjaciel, twój brat czy siostra zawsze będzie przy tobie. To także pokłon w stronę matek, które każdego dnia walczą jak lwice o swoje dzieci. Potrafimy poświęcić całe swoje życie po to, aby naszym pociechom żyło się odrobinę lepiej. Nasze dzieci są dla nas najwspanialszymi istotami na ziemi - nieważne jak wyglądają, czy mają jakieś defekty. Kochamy je bezwarunkowo. Matka nie wymaga od dziecka, aby zasłużyło na jej miłość. Kocha, bo do tego jest stworzona... Bardzo przeżyłam tę historię. Wspominałam swoje pierwsze dni w szkole, które były bardzo trudne i do tej pory tkwią w mojej pamięci, a przecież mój wygląd niczym nie różnił się od wyglądu innych dziewczynek. Serce kraja mi się także na samą myśl, iż czas tak szybko płynie, że zaraz będę musiała puścić swoje dziecko w świat, gdzie może zderzyć się z okrutnym postępowaniem, różnymi nieprzemyślanymi słowami. Mam nadzieję, że poradzi sobie wspaniale, ale myślę, iż ten strach nigdy mnie nie opuści, bo chciałabym dać synowi wszystko to, co najlepsze. Ta przepiękna historia porusza trudne tematy w bardzo przystępny sposób, także Cudownego chłopaka spokojnie mogą obejrzeć już kilkulatki. Nie da się ukryć, że całe sedno tej produkcji zrozumieją najlepiej dorośli (z moich kinowych obserwacji wynika, iż nie wszyscy dojrzeli do poznania tej historii), ale na pewno wiele wyniosą z niej także dzieci. Ponadto jeśli jesteś rodzicem, to jeszcze mocniej zaangażujesz się w ten film, utożsamiając się z mamą i tatą Auggiego. Mężczyźni też mogą uronić niejedną łzę - mój mąż był dość sceptycznie nastawiony do tej produkcji, a wzruszył się, twierdząc, że nie żałuje wydanych pieniędzy. Podczas seansu miałam wiele myśli, które pragnęłam wam przekazać. Jednak ta produkcja pozostawiła tak wiele nostalgii w moim sercu, sprawiając, że ta opinia stała się niezwykle chaotyczna i kompletnie nie taka, jaką chciałabym ją widzieć. Jednak zostawię ją w tej formie (wybaczcie!), bo nadal jeszcze nie potrafię się po niej dobrze pozbierać. Chyba najlepszą rekomendacją może być fakt, iż od wielu lat jestem przeogromną fanką Dirty Dancing, a Cudowny chłopak aktualnie stanowi ogromną konkurencję dla mojego ulubieńca. Jeżeli jeszcze zastanawiacie się, czy wybrać się do kina na ten film, to zróbcie to koniecznie. Jeśli możesz dać dowód albo swojej racji, albo dobroci, daj dowód swojej dobroci. podsumowanie stycznia PODSUMOWANIE KSIĄŻKOWE I WYZWANIOWE Przeczytane książki: 11 + 10 typowo dziecięcych Liczba przeczytanych stron: 3740 Wyniki w ramach wyzwań: Dziecięce poczytania Bonusowe - 19 Grunt to okładka - 3 Mini czelendż - 0 Pod hasłem - 9 WyPożyczone - 4 Zatytułuj się - 1 Kolejność według nazwisk autorów: 1. Sejal Badani - Ślad po złamanych skrzydłach 2. Ałbena Grabowska - Ostatnia chowa klucz 3. Corrie Jackson - Fashion victim 4. Tove Jansson - Kometa nad Doliną Muminków 5. Tove Jansson - Małe trolle i duża powódź 6. Anna Kańtoch - Łaska 7. Magdalena Majcher - Wszystkie pory uczuć. Zima 8. Corrine Michaels - Consolation 9. Corrine Michaels - Conviction 10. Hibo Wardere - Cięcie 11. Karolina Wilczyńska - Zamarznięte serca Przeczytane z Jasiem: 1. Helena Bross - Klasa 1b. Braciszek 2. Iwona Brylińska - Nasze przedszkole. Piotrek nie umie się dzielić 3. Zbigniew Dmitroca - Czyj to nocnik? 4. Zbigniew Dmitroca - Kto robi hu-hu? 5. Emilia Dziubak - Rok w lesie 6. Pan Poeta - Kaczka, co przebrała miarkę 7. Pan Poeta - Kruk, co kracze pokrakanie 8. praca zbiorowa - Poznaję miasto 9. praca zbiorowa - Wspaniała podróż 10. Margery Williams - Aksamitny Królik INNE POSTY, KTÓRE UMIEŚCIŁAM W STYCZNIU: 1. Najlepsze i nagorsze książki przeczytane w 2017 roku. Nowy rok przywitałam zdecydowanie z przytupem! Wynik w pełni mnie satysfakcjonuje - mógłby tak wyglądać przez wszystkie miesiące. ;-) Nie wiem, jak udało mi się to uczynić, ale... jest moc! :) Tak jak wspominałam w podsumowaniu 2017 roku nieco zmieniłam swoje podejście do blogowania, chociaż jest jeszcze wiele do poprawy. Kiepsko mi idzie pisanie krótszych recenzji, aczkolwiek mam teraz plan łączenia niektórych książek (np. od tego samego autora) i przedstawiania ich w jednym wpisie, a nie tworzenia dwóch osobnych, przez co może zaoszczędzę trochę czasu. Niektóre książki nie zostały zrecenzowane na blogu, a moja opinia ukazała się jedynie na Lubimy Czytać, co będę uskuteczniała przez cały rok - tam nie czuję się zobligowana do wstawiania aż tak dopracowanych recenzji. Cieszę się także, iż udaje mi sie na razie wyczytywać własne zbiory książkowe oraz te biblioteczne, a jedynie w nielicznych przypadkach są to egzemplarze recenzenckie. Dzisiaj wyszłam z biblioteki z sześcioma wspaniałymi nowościami, a w domu czeka na mnie jeszcze mnóstwo świetnych powieści, także życzcie mi więcej czasu i czekajcie na opinie, przy okazji pisząc, jak wam poszło w styczniu? :) Przy okazji serdecznie zapraszam do polubienia mnie na instagramie oraz facebooku, a także miejscu, gdzie pokazuję swoje rękodzieło. Dziękuję! Gdy okalecza się własne dziecko: "Cięcie" - Hibo Wardere Każdego roku zabieg obrzezania przechodzą nawet trzy miliony dziewcząt, a sto trzydzieści milionów kobiet musi codziennie męczyć się ze skutkami owego procederu. Wydawałoby się, że takie rzeczy dzieją się daleko od nas, wśród ludzi niewykształconych i biednych. Niestety nic bardziej mylnego - właśnie w tej chwili gdzieś niedaleko ciebie może być obrzezana kilkuletnia dziewczynka... Przez pierwsze sześć lat swojego życia Hibo była energiczną i ciekawską Somalijką, nad życie kochająca swoją mamę. Kiedy matka w prezencie zafundowała jej zabieg obrzezania, Hibo już nigdy jej nie zaufała. W wieku osiemnastu lat autorka wyjechała do Londynu, gdzie dowiedziała się, jaką krzywdę wyrządzono jej w dzieciństwie, pragnąc uchronić od tego jak największą liczbę dziewczynek. W tej kulturze obrzezanie jest powodem do świętowania i obdarowywania dziewczynki prezentami. Szkoda tylko, że po wspaniałej uczcie oddaje się kilkulatkę (niekiedy noworodka, rzadziej nastolatkę) w ręce kobiet, które trzymają ją siłą, a jedna z nich wycina wargi sromowe oraz łechtaczkę zardzewiałą żyletką naznaczoną plamami krwi innych dziewczynek, zszywając żywą ranę kolcem akacji i nitką - wszystko bez jakiegokolwiek znieczulenia. Wyobraźcie sobie ten ból, który utrzymuje się nie tylko podczas i tuż po całej "operacji", ale także w trakcie oddawania moczu, stosunku seksualnego czy porodu... Niejednokrotnie zaciskałam pięści i zgrzytałam zębami, kiedy czytałam, jak matki prowadziły córki na rzeź. Same niegdyś przeszły to samo, do tej pory borykając się ze skutkami, ale nadal ślepo wierzą, że tak musi być. To smutne, że w Koranie czy Biblii nie ma ani słowa o obrzezaniu, gdyż jest to tradycja przekazywana z pokolenia na pokolenie, wywodząca się z czasów przed narodzinami chrześcijaństwa czy islamu, która sięga aż do starożytnego Egiptu. Jednak tak mocno zakorzeniła się w ludzkich głowach, że niewiele osób stara się z nią walczyć. Zaszywano babki, ciotki i matki, więc zaszywa się także córki i wnuczki. Przerażające! 2/3 książki pochłonęłam w ekspresowym tempie - poznawanie historii Hibo Wardere było niezwykle emocjonujące, a wszystkie wydarzenia często przywoływały mi na myśl mój ukochany Kwiat pustyni Waris Dirie. Z kolei reszta nie poszła mi już tak szybko oraz bezproblemowo, ponieważ wspomnienia i przeżycia autorki przeobrażają się w przybliżenie jej pracy społecznej na rzecz przeciwdziałania obrzezaniu, a także ukazanie suchych faktów związanych z tym strasznym procederem. Oczywiście to także jest istotne, aczkolwiek czytanie o jej życiu było zdecydowanie ciekawsze. Jestem pełna podziwu, kiedy człowiek potrafi podnieść się z kolan i mówić o swoich przeżyciach, mimo ogromnego bólu, jaki zadają mu już same wspomnienia. Powinniśmy otworzyć oczy na pewne sprawy, które wydawałoby się, że nas nie dotyczą. Warto mieć się na baczności i mieć świadomość, na co trzeba zwracać uwagę, a także jak można pomóc tym, których los nie rozpieścił... Refleksyjnie dzieciom: "Aksamitny Królik" - Margery Williams Niełatwo rozmawiać z dziećmi o poważnych, ciężkich tematach, kiedy w gardle rośnie gula potężnych rozmiarów, bo jak w prosty sposób opowiedzieć malcom o śmierci czy miłości, która potrafi przetrwać największe zawirowania? Na szczęście na rynku wydawniczym pojawiają się cudowne książki, prowokujące do rozmyślania czy wyjaśniania różnorodnych zawiłości. Aksamitny Królik, czyli jak zabawki stają się prawdziwe opowiada o Króliku, który staje się PRAWDZIWYM i najlepszym przyjacielem Chłopca. Niestety sielanka nie trwa zbyt długo, bo wraz z chorobą Chłopca, tytułowy bohater musi rozstać się z nim... Każdy może wynieść z tej opowieści coś wartościowego, czym może kierować się w swoim życiu. Jedno jest pewne - nikt nie pozostanie na nią obojętny. To przepiękna historia o miłości, która nie patrzy na cechy zewnętrzne, bo urodę traci każdy z nas po upływie lat. Skupia się na tym, jacy jesteśmy wewnątrz. Margery Williams w umiejętny sposób dotyka również problemu, jakim jest śmierć. Nie musi ona kojarzyć się z litrami wylanych łez i smutkiem, ale może dawać nadzieję na przejście do lepszego świata, a jeśli kogoś kochamy, to on nigdy nie odchodzi, ponieważ zawsze ma wyjątkowe miejsce w naszym sercu. Pisarka stworzyła niezwykle uroczą historię, urzekającą w swojej prostocie. Po tej lekturze pojawia się mnóstwo życiowych refleksji, a w sercu nostalgia i smutek walczą z radością i spokojem. Spokojnie Aksamitnego Królika można postawić obok innych ponadczasowych książek, jak Mały Książę, Oskar i Pani Róża czy Kubuś Puchatek. Zdecydowanie powinno sięgnąć po nią dużo więcej osób, do czego szczerze zachęcam. Zło czai się wszędzie: "Ostatnia chowa klucz" - Ałbena Grabowska Byłam przekonana, iż rozpoczynając przygodę z twórczością Ałbeny Grabowskiej najpierw sięgnę po pierwszy tom Stulecia Winnych. Jednak jakiś czas temu na moją półkę przywędrowała Ostatnia chowa klucz, której tematyka dość mocno mnie zaintrygowała, aczkolwiek przy każdym przeglądaniu tej lektury, coś nieustannie mnie od niej odciągało. Być może to białe kartki, za jakimi nie przepadam, bądź dość duża ilość tekstu na stronie w połączeniu z niewielką czcionką. Nie mam pojęcia, co było tego powodem. Na szczęście w końcu nadszedł moment, iż usiadłam z powieścią na kanapie, dając się porwać tej tajemniczej historii. Małe podwarszawskie miasteczko, w którym wszyscy się znają - pozornie ciche i dość spokojne. Wydawałoby się, że spotkanie czterech nastolatek na opuszczonym poddaszu nie zmieni niczego w ich życiu. Jednak los bywa przewrotny, a konsekwencje przeciętnych czynów mogą być dalekosiężne. Nikogo nie można być pewnym, bo w każdym może czaić się zło... Jedni uważają, że kiedyś byli inni, drudzy, że kiedyś chcieli być inni, ale im się nie udało. Według mnie ludzie się nie zmieniają. Rodzą się z pewnymi predyspozycjami i hodują je w sobie niczym rzadkie kwiaty lub pozwalają rosnąć jak chwastom. Im lepsze cechy dostaliśmy przy urodzeniu, tym bardziej się plenią, wypuszczają coraz więcej pędów i rozrastają w gęsty żywopłot. * Narratorką tej opowieści jest Marzena - jej nastoletni pogląd na świat oraz potrzeba przypodobania się rówieśnikom za wszelką cenę sprawiają, iż niejednokrotnie zachowuje się irracjonalnie. Radością nie napawa także bezczynność policji oraz zamiatanie pod dywan wielu istotnych faktów, czego idealnym podsumowaniem jest powiedzenie "ręka rękę myje". Nawarstwiające się tajemnice i powiązania rodzinne sprawiły, że w mojej głowie zaczęło szumieć jak po całkiem niezłej dawce alkoholu. Książka ma dość niespotykaną formę, ponieważ przed i po każdym rozdziale znajdują się krótkie teksty przedstawione z perspektywy winowajcy oraz tajemniczej kobiety, która bardzo dobrze zna sprawcę. Początkowo podejrzewałam każdego, ale dość szybko pojęłam, kto stoi za całym złem dziejącym się w lekturze. Pierwszy raz spotkałam się z zakończeniem kryjącym się w kopercie, którą należy przeciąć, aby poznać finał. To bardzo interesujący zabieg, podsycający ciekawość. Autorka na pewno popisała się niemałą kreatywnością. Nie pamiętam, abym trafiła na bloga recenzującego tę książkę. Nie jest też ona zbyt mocno rozchwytywana na innych portalach czytelniczych, a na pewno nie zbiera ogromu pozytywnych opinii. Trochę mnie to dziwi, a także nieco smuci, gdyż gorsze pozycje są wychwalane, a ta gdzieś umyka w gąszczu innych. Owszem, nie jest to rewelacyjny kryminał zwalający z nóg (może bardziej obyczajówka z dość rozbudowanym wątkiem kryminalnym?) a i wykonanie niekiedy nieco kuleje - pewne sprawy wydają się niewyjaśnione, czasami brakuje logiki w niektórych zachowaniach czy wydarzeniach, a do tego zakończenie, które miało wszystko rozjaśnić, wcale nie sprawiło, iż czuję się usatysfakcjonowana, bo nielicznych kwestii nadal nie pojmuję. Podziwiam autorkę za to, że nie pogubiła się w całej historii i mam wrażenie, iż jest jedyną osobą, która wszystko ogarnęła swoim umysłem. Jednak rzadko kiedy książka tak mnie pochłania, wywołując ciarki na plecach. Chaos w narracji, jak również pewne niedopowiedzenia denerwują, ale całość sprawiła, że nawet pod odłożeniu powieści na półkę, ciągle o niej rozmyślałam. Nauka poprzez zabawę: "Poznaję miasto" i "Wspaniała podróż" Do tej pory udało mi się zapoznać ze sporą ilością książek obrazkowych, jednak nie przypominam sobie, żeby jakaś z nich zachwyciła mnie na tyle, abym patrząc na nią po raz pierwszy, powiedziała: "ona jest rewelacyjna!". Do czasu - kiedy tylko w moje dłonie trafiła wspaniała seria książeczek od wydawnictwa Wilga, automatycznie stała się jedną z moich ulubionych, a w zasadzie naszych, bo mój prawie dwuletni synek sięga po te lektury kilka razy w ciągu dnia. Poznaję miasto przedstawia miejską różnorodność - miejsca (kościół, restaurację, lecznicę, kwiaciarnię, stację TV czy pocztę), zawody (od budowniczego i taksówkarza, poprzez malarza i piłkarza, kończąc na astronaucie), ruchliwą ulicę (wraz z autobusem miejskim, śmieciarką, samochodem dostawczym i kamperem), budynki (kino, biurowiec, sklepik osiedlowy, piekarnię), plac budowy (rusztowanie, płyty betonowe, spychacz, walec drogowy), miejski park i transport, zoo wraz ze zwierzętami, stoiska na targu, letni festyn, zimę oraz noc opanowującą miasto. Wspaniała podróż oprowadza nas po różnych zakątkach świata. Na pierwszej rozkładówce widnieje podział na kontynenty, po czym każda kolejna ukazuje następująco: środki transportu (od autokaru i tramwaju, aż po helikopter oraz łódź podwodną), pogodę (jak wiadomo - ta bywa bardzo kapryśna), krajobraz (wydmy, pustynia, wulkan, klif, strumyk), zwierzęta zamieszkujące Arktykę i Afrykę, miejsca (oaza, elektrownia wiatrowa, fabryka, lotnisko, plac budowy bądź wieś), zabytki w różnych krajach, domy (wieżowce, tipi, kamienice, pagoda), narody, potrawy (od marokańskiego tagini i meksykańskich nachosów po hiszpańską paellę, rybę po wietnamsku czy chińskie pierożki), a także flagi poszczególnych państw. Na szczególną uwagę zasługuje wydanie tych książek - mają one rozmiar idealnie pasujący do zręcznych małych dłoni. Do tego zaokrąglone rogi uniemożliwiające dziubnięcie się w oko, miękką okładkę, jak również bardzo proste i wyraziste ilustracje, przepełnione barwami. To seria w sam raz do ćwiczeń w zakresie mówienia czy poszerzania dziecięcego słownictwa i zasobów wiedzy, a także świetna okazja do snucia różnorakich historii, chociażby wymyślania życiorysów poszczególnych bohaterów, przedmiotów bądź miejsc. Mam nadzieję, że powstaną kolejne części tej serii - jeśli do tego dojdzie, to z pewnością skompletujemy całość, gdyż takie książki mogą służyć latami i nadal nie wywołają znudzenia. Zbrodnia w świecie mody: "Fashion victim" - Corrie Jackson Nigdy nie interesowałam się nowinkami ze świata mody, a znanym osobom nie zazdroszczę życia w nieustannym błysku fleszy, co wydaje mi się mieć więcej negatywnych cech niż pozytywnych. Fashion victim utwierdza mnie w tym przekonaniu, sprawiając, iż mogę tylko cieszyć się swoim w miarę spokojnym żywotem. Sophie Kent jest reporterką londyńskiej gazety, zmagającą się z demonami przeszłości. Zaczyna igrać z losem, gdy mocno angażuje się w sprawę morderstwa młodej modelki, które okazuje się być jedynie początkiem... Celebryci nie mają tak łatwego życia, jak można byłoby się spodziewać. Owszem, nie mogą narzekać na brak pieniędzy czy uznania, ale wystarczy jeden błąd, przez który mogą zostać zlinczowani, a ich kariera dobiegnie końca. Do tego istnieje dużo większe prawdopodobieństwo, że w swoim otoczeniu mogą natknąć się na kogoś, kto pod przykrywką przyjaźni, zniszczy ich życie. Pseudożyczliwych osób nie brakuje, a zazdrośnicy bądź psychopaci wyzierają z każdego kąta... Autorka sama jest dziennikarką, dlatego potrafi w bardzo dokładny sposób przedstawić realia, a także prawa, jakimi rządzą się media społecznościowe czy branża modowa. Owa wizja jest przerażająca, a cały ten blichtr, sława i pieniądze nie są warte tego wszystkiego, w co można wpakować się, przebywając na pierwszych stronach gazet. Za dużo niebezpieczeństw, zbyt wiele złych ludzi dookoła... Chciałabym wierzyć, iż to tylko fikcja literacka, ale mam wrażenie, że moja naiwność nie zna granic. Corrie Jackson dosłownie rzuca nas w wir wydarzeń, nie marnując czasu na stopniowe wprowadzenie. Z jednej strony uważam, że to dobrze, ponieważ nie przepadam za zbyt długim rozwlekaniem pewnych kwestii, przez co istotne sytuacje pojawiają się dopiero w połowie książki. Jednak ten zabieg sprawia, iż dość ciężko było mi się wgryźć w całą fabułę, w czym nie pomaga także natłok różnorodnych postaci. Na szczęście całkiem szybko udało mi się zagłębić w snutą historię, w czym pomagają całkiem krótkie rozdziały. Trudno ocenić, czy tej książce bliżej do thrillera czy jednak kryminału. Nie jestem może specjalistką, jeśli chodzi o te gatunki literackie, ale w ostatnim czasie sięgam po nie dużo częściej niż wcześniej. Przyznam szczerze, że spodziewałam się bardziej porywającej lektury, chociaż nie czuję się mocno rozczarowana, ponieważ Fashion victim trzyma w napięciu do samego końca. Jackson zostawia kilka otwartych furtek, nie odpowiadając na wszystkie pytania, zatem zostaje uzbroić się w cierpliwość i poczekać na następny tom przygód Sophie, mając cichą nadzieję, że będzie nieco lepsza niż poprzedniczka. "Kaczka, co przebrała miarkę" i "Kruk, co kracze pokrakanie" - Pan Poeta Pan Poeta szturmem wtargnął na rynek wydawniczy, kradnąc serca zarówno młodszym, jak i starszym czytelnikom. Historie, które tworzy, są kierowane do dzieci, ale wiele z nich wyniosą również (a może szczególnie?) dorośli. Autor charakteryzuje się wspaniałym zmysłem obserwacji, dostrzegając często to, na co staramy się nie zwracać uwagi z różnych względów... KACZKA, CO PRZEBRAŁA MIARKĘ Tytułowa bohaterka uwielbia się stroić, dlatego pragnie wyglądać nienagannie na kolacji z kaczorem. Od rana stoi przed lustrem, nie mogąc zdecydować się na żadną kreację. Całą swoją uwagę poświęca strojom, przez co zapomina o randce... Każdy z nas chciałby prezentować się jak najlepiej, doznając uznania w czyichś oczach, szczególnie jeśli zależy nam na danym osobniku. Jednak czasami można tak mocno zatopić się w próbach zrobienia dobrego wrażenia, że zapominamy o całym świecie, a także o tym, co powinno być najważniejsze. Jeżeli mamy się komuś spodobać, to zrobimy to niezależnie od wyglądu zewnętrznego. A jeśli ktoś nie zaakceptuje nas takimi, jakimi jesteśmy bez całej otoczki, to najwyraźniej nie zasługuje na nasze zainteresowanie. KRUK, CO KRACZE POKRAKANIE Kruk od rana do nocy kracze i kracze. Inne ptaki nie rozumieją jego języka, przez co czują się upoważnione do krytykowania go. Czy mają do tego prawo? Można wyśmiewać tych, których nie pojmujemy jedynie z powodu własnej ignorancji? Tytułowy bohater z pewnością jest osobnikiem godnym naśladowania. Walczy o swoje, nie poddaje się, stawia czoła wyzwaniom, a do tego nie idzie za tłumem, jeżeli doskonale zdaje sobie sprawę z słuszności własnych racji. Myślę, że wielu z nas mogłoby się uczyć od owego ptaka. Ta historia jest wspaniałą motywacją do poszerzania swoich horyzontów. Myślę, że Pan Poeta pod podszewką nauki języków ukrywa generalnie częstą niechęć do uczenia się nowych rzeczy. Nierzadko twierdzimy, iż coś jest głupie bądź kompletnie nam niepotrzebne, nawet jeżeli niewiele o tym wiemy. Często nawet nie wyrażamy chęci zgłębienia naszej wiedzy - z lenistwa czy obawy przed porażką. Jednak warto przełamywać swoje lęki, bo to zawsze zaprocentuje nam w przyszłości. Wszystkie cztery książki Pana Poety, które do tej pory zostały wydane, pokazują nasze przywary w bardzo przystępny sposób, przez co te lektury pokochają zarówno dzieci, jak i dorośli. Kaczka, co przebrała miarkę od razu przypadła mi do gustu, za to z Krukiem, co kracze pokrakanie nie polubiliśmy się od razu, ponieważ w moim przekonaniu jest to historia najtrudniejsza do przyswojenia oraz przekazująca mniej istotnych wartości niż wcześniejsze utwory. Niemniej polecam skompletowanie całej serii i powracanie do niej przynajmniej raz na jakiś czas. Proszę o więcej: "Consolation" i "Conviction" - Corinne Michaels Dopóki wydawnictwo Szósty Zmysł nie postanowiło wydać książek Corrine Michaels, kompletnie nie miałam pojęcia o istnieniu tej pisarki. Jej Consolation Duet skradł serca rzeszy czytelniczek, rozłamując je na setki kawałków oraz powalając na kolana. Z tego względu zaczęłam się bać, że stanie się to, co dotyka mnie bardzo często podczas sięgania po niezwykle zachwalane lektury, kiedy historie zupełnie mnie nie porywają, a ja nie potrafię pojąć fenomenu danego autora. Jednak świat należy do odważnych, dlatego od razu zabrałam się za dwa tomy, aby móc wyrobić sobie własne zdanie na temat twórczości Michaels. Świat Natalie wali się jak domek z kart, kiedy dowiaduje się o śmierci swojego męża. Ma dopiero 27 lat, a pod sercem nosi córkę, która właśnie straciła ojca. Ogromnym oparciem w tych trudnych chwilach okazuje się Liam, najlepszy przyjaciel zmarłego, chociaż główna bohaterka stara się zbudować wokół siebie mur. Jednak Liam, kawałek po kawałku stara się go rozbić wszystkim, czym tylko potrafi, aby zobaczyć uśmiech na twarzy kobiety, która z dnia na dzień budzi w nim głęboko skrywane uczucia. Conviction to kontynuacja rodzącej się miłości pomiędzy Natalie a Liamem, która zostaje wystawiona na próbę. W ich życiu pojawia się ktoś, kto nie może pojąć, jak szybko oboje zapomnieli o śmierci Aarona. Z tego co zdążyłam się zorientować, pierwsza część wywarła na innych nieco lepsze wrażenie niż druga. Zatem znowu będę w mniejszości... Obie książki są na bardzo podobnym poziomie, jednak Conviction wywarło we mnie dużo więcej emocji, pomimo braku zaskoczeń. Gdy nasi mężczyźni wyjeżdżają, składamy resztki serc do kupy, aby przetrwać nadchodzące dni. Nie wszyscy rozumieją to, co robimy. Mówią, że tak, ale to nie zawsze droga usłana różami. Odkładamy obawy na bok i przyklejamy do twarzy sztuczne uśmiechy, bo tak należy. Żony wojskowych nie są silne, ponieważ chcą takie być. One muszą takie być. * Zawsze sięgnięcie po kolejny tom zajmuje mi dobrych parę miesięcy. Nie przypominam sobie, abym kiedykolwiek przeczytała drugą część cyklu zaraz po pierwszej - w tym przypadku właśnie to miało miejsce. W wielu miejscach natrafiałam na opinie o zakończeniu Consolation, wbijającym w fotel, dlatego już po pierwszych kartkach domyśliłam się go i miałam rację. Z tego względu finał nie wprawił mnie w osłupienie, ponieważ wiedziałam, że autorka dokładnie do tego dąży. To samo dotyczy Conviction i nie tylko samego zakończenia, ale także pewnej informacji w środku powieści, która wstrząsnęła światem głównej bohaterki, budząc w niej mnóstwo obaw i jednocześnie sprawiając ogrom radości. Oczywiście nie obyło się bez kilku wpadek. Po pierwsze - literówki. Doskonale zdaję sobie sprawę z tego, że rzadko kiedy człowiek wyłapie wszystkie błędy, bo niektóre potrafią skryć się w mrocznych zakamarkach, ujawniając się w najmniej spodziewanym momencie. Przymknęłabym oko na kilka literówek, ale zdecydowanie było ich zbyt dużo. Po drugie, kiedy po raz pierwszy, drugi i trzeci przeczytałam o "rozpadaniu się na kawałki", doszłam do wniosku, iż to niekiedy bardzo trafne oraz ciekawe określenie. Jednak jeśli pojawia się ono notorycznie, w końcu może człowiekowi zbrzydnąć. Istnieje spore prawdopodobieństwo, że nie jest to wina tłumacza, a ten tekst wyszedł od samej Corinne, która mogłaby zastąpić go także innymi, bo przez te nieustanne powtórki traci swój urok. Na koniec muszę jeszcze dodać to, co nieustannie widzę w amerykańskich książkach - jazda samochodem po alkoholu. Rozumiem, że ich trunki są słabsze niż nasze, aczkolwiek mówię kategoryczne "nie!" wsiadaniu za kierownicę po jakiejkolwiek dawce procentówBardzo podziwiam kobiety, których mężowie wyjeżdżają na misje i każdego dnia stają ze śmiercią twarzą w twarz. Zdaję sobie sprawę z tego, że tak naprawdę może ona dopaść nas, niezależnie od tego, czy znajdujemy się daleko od domu, jednak znajdując się w środku piekła, prawdopodobieństwo śmierci jest dużo wyższe. Miesiące pełne strachu, igranie z losem, nieustanne wyczekiwanie na ujrzenie ukochanego w pełni sił... Szczególnie jeśli czeka się na mężczyznę w typie Liama. O mamusiu, co to za facet! Do tej pory zawsze brałam z przymrużeniem oka wszelkie teksty typu "znalazłam książkowego męża", ale tym razem nie odpuszczę. Liamie, wszyscy faceci powinni przeczytać ten cykl, aby wiedzieć, jak wygląda i zachowuje się mężczyzna marzeń! Jeżeli na polskim rynku wydawniczym pojawią się kolejne powieści Corinne Michaels, to sięgnę po nie bez zastanowienia. Są to naprawdę porządne romanse - nie są to historie wybitne, ale w swojej kategorii biją wiele lektur na głowę. Oprócz wątku miłosnego poruszają także inne tematy, jak śmierć, bolesne rozstanie, zdrady, problemy z płodnością, poronienia, walkę z samym sobą, zespół stresu pourazowego, przyjaźń czy samotne macierzyństwo, dlatego daleko im od typowych odmóżdżaczy. Przemoc rodzi przemoc: "Ślad po złamanych skrzydłach" - Sejal Badani Wyobraź sobie (mam ogromną nadzieję, że nie znasz tego z autopsji i musisz to sobie jedynie wyobrażać, jak dzieje się to w moim przypadku), że każdego dnia ojciec wyżywa się na tobie. Nie musi mieć do tego powodu (chociaż żaden nie powinien być do tego wystarczający) - bijąc cię, czuje się lepszy i silniejszy, bo nie może pochwalić się zbyt wieloma sukcesami wśród dorosłych. Oczywiście ludzie z waszej społeczności są zachwyceni tym wspaniałomyślnym i dobrym człowiekiem, który ukrywa przed nimi swoje prawdziwe oblicze. Zaczniesz godzić się ze swoim losem? Będziesz walczyć, chociaż wiesz, że stoisz na przegranej pozycji? A może uciekniesz? Po wielu latach Sonya wraca do domu, ponieważ dowiaduje się, że jej ojciec zapadł w śpiączkę. Dopiero teraz czuje się na tyle bezpieczna, aby móc odwiedzić swoje miejsce pochodzenia, bo wie, że kat nie złapie jej w swoje szpony. Spotyka tam swoją matkę oraz siostry - Trishę, pragnącą uznania ze strony innych, która nie chce mieć dzieci z obawy przed skrzywdzeniem ich, a także dążącą do perfekcji Marin, stawiającą często niewyobrażalne wymagania swojej córce. Demony przeszłości powracają ze zwielokrotnioną siłą... Tak jak wiele razy wcześniej, wiedzą, że nie będzie żadnego dzwonka alarmowego. Nie będzie bębnów i gwizdków ostrzegawczych. Gniew następuje w dowolnym momencie. Wydarzenia, co do których są pewne, że wywołają furię, prawie nigdy tego nie robią. Te, które można wybaczyć, niewielkie uchybienia - te właśnie prowadzą do wybuchu. Nieprzewidywalna przemoc zostawia blizny na psychice, które utrzymują się dłużej niż te na ciele. * Ślad po złamanych skrzydłach to powieść poruszająca bardzo trudny temat, ponieważ wiele osób boi się bądź wstydzi mówić o przemocy. To straszne, jak wiele osób codziennie stawia jej czoła, każdego dnia tracąc kawałek siebie. Każda z sióstr zupełnie inaczej radzi sobie z traumą, a matka przez większość życia poddaje się wieloletniej tradycji, według której trzeba szanować i kochać małżonka, nawet jeśli ten nie zachowuje się tak, jak powinien. Niemniej nigdy nie pojmę, jak można przez wiele lat tolerować przemoc zadawaną swoim dzieciom i nie pisnąć nawet słowem. Ja wiem, że to wszystko polega na współuzależnieniu, ale mimo wszystko - kobieta powinna być jak lwica walcząca o swoje potomstwo. Nie wyobrażam sobie biernie patrzeć na krzywdę wyrządzaną mojemu dziecku. Często zdarza się, iż przemoc rodzi przemoc - kiedy człowiek wychowywany jest w kulcie agresji, to bardzo prawdopodobne jest, że będzie znęcał się nad innymi. Niejednokrotnie ofiara staje się katem, pragnąc wyżyć się na słabszych, aby chociaż przez chwilę poczuć siłę oraz strach czający się w czyichś oczach, a nie własnych. Jakby nie tłumaczyć takich zachowań, nie toleruję ich i nie rozumiem. Budzą one we mnie odrazę, sprzeciw i bunt, a niestety zbyt często dotykają bezbronnych istot, tworząc w ich psychikach nieodwracalne zmiany. (...) chociaż nie każda bajka kończy się szczęśliwie i nie każda zaczyna się smutno, to każda ma w sobie chwile tak radosne, jak i smutne. I te chwile nie definiują cię ani nie załamują - są po prostu częścią całości. ** Ze sporym bólem serca muszę przyznać, że rozczarowała mnie ta historia. Poruszana tematyka powinna, jeśli nie wbić w fotel, to przynajmniej wywołać masę różnorodnych emocji, czego totalnie zabrakło. Jedynie ostatnie sto stron ratuje całą książkę, bo dopiero wtedy zaczyna się cokolwiek dziać, ale to zdecydowanie za mało, kiedy do tej pory lektura była dość nudna i nijaka. Owszem, Sejal Badani stworzyła kilkanaście wersów o nieprzeciętnej wartości, godnych zapamiętania, jednak spodziewałam się czegoś zdecydowanie lepszego. Pomysł na fabułę był dobry, tylko wykonanie zaszwankowało. Pocieszam się tym, że to debiut, dlatego trzymam kciuki za autorkę - niech rozwija się w dobrym kierunku, a na pewno osiągnie sukces. Mnie tym razem nie urzekła, jednak nie skreślam jej, bo wyczuwam potencjał, który drzemie w tej kobiecie. Akademia Mądrego Dziecka: "Czyj to nocnik?", "Kto robi hu-hu?" - Zbigniew Dmitroca Nadszedł czas na kolejne spotkanie z książką z serii Akademia Mądrego Dziecka. Po raz pierwszy czytaliśmy z Jasiem Kto się tu ukrył? - książeczkę, która przyniosła nam dużo radości, zatem wiedziałam, że tym razem będzie podobnie. CZYJ TO NOCNIK? Misio, Hipcia, Świnka, Żyrafa Ziuta, Pani Zebra, Kotka, pan Krokodyl, Lisek, Słonica Rita i pani Królikowa namawiają najmłodszych czytelników do korzystania z nocnika, bo "małe zuchy nie siusiają do pieluchy". Jak wiadomo, dzieci najszybciej uczą się poprzez naśladownictwo, dlatego ta książeczka może okazać się bardzo pomocna w odpieluchowaniu. KTO ROBI HU-HU? Zbigniew Dmitroca wprowadza nas w tajniki świata zwierząt, twierdząc, iż spotkał wiele z nich, pragnąc z nimi porozmawiać . Sowa, myszka, ptaszek, świerszcz, pies, kaczątko, pszczoła, ryba, wąż, kwoka, kogut, kurczątko, żaba, kot, tygrys, owca, królik, krowa oraz wrona odpowiedziały mu w swoim języku. Za to zdecydował się nie pytać o nic papugi, wiedząc, że ta pleciuga tylko go zwymyśla... Ponadto na każdej rozkładówce zamieszczone są wyrazy dźwiękonaśladowcze, dzięki którym dzieci mogą ćwiczyć aparat mowy, co jest bardzo ważne we wczesnym etapie rozwoju. Wierszyki bardzo szybko wpadają w ucho. Są niezwykle dźwięczne oraz melodyjne, dzięki czemu nie sprawiają trudności w zapamiętaniu ich. Na pewno to idealna lektura dla dzieci potrafiących samodzielnie czytać. Jednak zapewniam, że maluchy również będą miały sporo frajdy z poznawania owych historyjek. Dodatkowym atutem tej serii jest także wydanie książek - twarda oprawa, kartonowe strony oraz zaokrąglone rogi, dzięki którym malec nie ukłuje się w oko ani inne części ciała. Ilustracje są dość oryginalne w swej prostocie, a bogata kolorystyka przykuje uwagę niejednego osobnika w każdym wieku. W przypadku mojego syna furorę robią dziurki znajdujące się na każdej stronie - nic nie daje tyle radości, co wkładanie palców w książkę. Nie dość, że łatwiej jest wtedy przewrócić stronę, to jeszcze można pogrzebać w nocniku bądź oku każdego zwierzątka... NAJLEPSZE I NAJGORSZE KSIĄŻKI PRZECZYTANE W 2017 ROKU Miałam nie tworzyć tego wpisu, ale jednak ciągle tkwił mi on gdzieś w głowie, dlatego przysiadłam się i... jest. W 2016 roku podzieliłam się z wami spostrzeżeniami na temat najlepszych i najgorszych tytułów [link TUTAJ], więc zapraszam do zestawienia z minionego roku. NAJLEPSZE POWIEŚCI PRZECZYTANE W 2017 ROKU Czereśnie zawsze muszą być dwie - recenzja TUTAJ | Karuzela - TUTAJ | W cieniu - TUTAJ Małe wielkie rzeczy - TUTAJ |Śnieżynki - TUTAJ | Stracona - TUTAJ Mam wrażenie, że ostatnio stałam się dużo bardziej krytyczna wobec przeczytanych książek. Tworząc ten wpis, doszłam do wniosku, iż żadna lektura nie spowodowała u mnie efektu WOW, którzy utrzymałby się na dłuższy czas. Jednak postanowiłam podzielić się z wami tytułami, jakim dałam najwyższe noty w ciągu całego roku, czyli 8/10. Mam cichą nadzieję, że rok 2018 przyniesie mi takie czytelnicze emocje, iż w końcu będę mogła wystawić kilka dziesiątek. Oczywiście prym wiedzie literatura polska, po jaką sięgam najczęściej - Czereśnie zawsze muszą być dwie, Karuzela i Śnieżynki to obyczajówki, które w lekki sposób poruszają trudne tematy. Nie mogło tutaj zabraknąć także moich ulubionych pisarek zagranicznych, czyli Jodi Picoult oraz Diane Chamberlain. Odkąd obiecałam sobie czytać więcej kryminałów i thrillerów, natknęłam się na kilka niezłych tytułów - na prowadzenie wyszła Stracona. NAJGORSZE POWIEŚCI PRZECZYTANE W 2017 ROKU Pokolenie Ikea i Pokolenie Ikea. Kobiety - recenzja TUTAJ | Dziewczyna do wszystkiego - TUTAJ Sny Morfeusza - TUTAJ | Portret Doriana Graya - TUTAJ Na pierwszy ogień - denne Pokolenie Ikea zawierające prostackie żarty, a do tego pozbawione jakiejkolwiek fabuły. Nie mam pojęcia, dlaczego te książki powstały - naprawdę nie polecam. Dawno temu przeczytałam bodajże Wilgotne miejsca Charlotte Roche - książkę kontrowersyjną, która gdzieś tkwiła w mojej pamięci, dlatego chętnie sięgnęłam po Dziewczynę do wszystkiego. Niestety nie wiem, co autorka miała w głowie, tworząc tę historię. Sny Morfeusza także mocno mnie rozczarowała, stając się jeszcze gorszym erotykiem niż słabe Pięćdziesiąt twarzy Greya. Na koniec uniwersalna i ponadczasowa powieść, czyli Portret Doriana Graya, która dla mnie jest nudną oraz bezbarwną opowieścią. NAJWIĘKSZE ZASKOCZENIE 2017 ROKU Ślady - recenzja TUTAJ | Rdza - TUTAJ Rzadko zdarza mi się przeczytać dwie książki jednego pisarza w ciągu miesiąca. Jakubowi Małeckiemu udało się trafić do mojego serca, więc sięgnęłam najpierw po Ślady, a później po jeszcze lepszą Rdzę. Z pewnością nie są to książki, które uzyskały u mnie najwyższe oceny, ale doceniam kunszt pisarski autora, a także umiejętność tworzenia zawiłych oraz intrygujących historii, które siedzą w głowie jeszcze po zamknięciu ostatniej strony. NAJWIĘKSZY ZAWÓD 2017 ROKU Bóg nigdy nie mruga - recenzja TUTAJ | Jak pokochać centra handlowe - TUTAJ Spalone mosty - TUTAJ | Ósmy cud świata - TUTAJ | On - TUTAJ Oczywiście książki, które zawiodły mnie w minionym roku, nie są jednocześnie najgorszymi (przynajmniej nie wszystkimi), jakie przeczytałam, ale zdecydowanie nie skradły mojego serca, ponieważ oczekiwałam od nich dużo więcej. Najbardziej boli mnie serce, iż Ósmy cud świata okazał się najsłabszym tytułem Magdaleny Witkiewicz, jaki miałam okazję przeczytać. Generalnie jestem fanką jej twórczości, jednak ta kompletnie mi nie podeszła. Dużo więcej także spodziewałam się po Papużance - książce On zdecydowanie zabrakło czegoś, co znajdowało się w Szopce. Nie było mi dane także pojąć fenomenu Reginy Brett - Bóg nigdy nie mruga zawiera porady, które nie są ani odkrywcze, ani inspirujące, przynajmniej dla mnie. Byłam pozytywnie nastawiona do Jak pokochać centra handlowe, gdyż to książka poruszająca problem macierzyństwa, o czym czytam najchętniej, jednak w tej pozycji jest ono przedstawione w tak smutny, nieuporządkowany oraz negatywny sposób, iż nie wspominam jej miło. Kończąc, Spalone mosty to w ogóle pomyłka - nie mam pojęcia, dlaczego tak dobre wydawnictwo wydało taki chłam. NAJLEPSZE KSIĄŻKI DZIECIĘCE PRZECZYTANE W 2017 ROKU Dlaczego? - recenzja TUTAJ | List od... - TUTAJ Wiele książek dziecięcych, które przeczytałam z Jasiem, dostało bardzo wysokie noty, bo przypadły do gustu nie tylko mi, ale także mojemu synkowi. Powyższe tytuły są akurat skierowane do nieco starszych dzieci, niż mój niespełna dwulatek, ale na pewno w odpowiednim czasie przyniosą nam masę radości. Z całego serca polecam wszystkim skarbnicę wiedzy, jaką jest Dlaczego? Najciekawsze pytania i odpowiedzi na temat nauki, przyrody i świata oraz świąteczną opowieść przekazującą masę wartości, czyli List od.... NAJGORSZA KSIĄŻKA DZIECIĘCA PRZECZYTANA W 2017 ROKU Jaś Kosmonauta - recenzja TUTAJ Od literatury dziecięcej oczekuję zapewnienia maluchom nie tylko odpowiedniej rozrywki, ale także przekazania konkretnych wartości oraz skłaniających do refleksji. W zasadzie w przypadku tego gatunku nie mam wygórowanych oczekiwań, a jednak Jaś Kosmonauta kompletnie mnie nie przekonał. W tej opowieści okazuje się, że dorośli słyną z zadawania bardzo głupich pytań, a kiedy rodzice proszą o coś, to najlepiej udawać niewidzialnego. Rzecz jasna, osoby dorosłe są przeraźliwie nudne, a do tego nie znają się na dzieciach i nieustannie czegoś chcą. Być może jestem za stara na takie historie, więc nie potrafię wynieść z niej tego, co trzeba, ale nie widzę w niej żadnego morału ani podpowiedzi, jak radzić sobie z dziecięcymi rozterkami. Jakie książki zachwyciły was w minionym roku? Czy podzielacie moje zdanie? A może macie kompletnie inne odczucia? Zazdrość niszczy: "Wszystkie pory uczuć. Zima" - Magdalena Majcher [PRZEDPREMIEROWO!] Mam już całkiem niezłe rozeznanie w twórczości Magdaleny Majcher, ponieważ przed sięgnięciem po Wszystkie pory uczuć. Zima poznałam już trzy inne książki autorki, także wiedziałam, czego mogę się spodziewać. Przynajmniej tak mi się wydawało, bo historia, którą właśnie skończyłam, odbiega od tych poznanych do tej pory... Róża zawsze na pierwszym miejscu stawiała dobro innych ludzi, siebie spychając na drugi plan. Całe swoje życie poświęciła opiece nad siostrą oraz wychowankami z domu dziecka. Będąc już dość mocno dojrzałą kobietą, w końcu decyduje się na bycie szczęśliwą u boku wieloletniego współpracownika o gołębim sercu. Jednak wspomnienia z młodości nadal są żywe, a kobieta bije się z myślami, nie mając pojęcia, czy warto rozliczyć się z przeszłością po tylu latach. Główną bohaterkę poznałam już w pierwszej części cyklu, gdzie z miejsca zapałałam do niej sympatią. Kto by pomyślał, że tak wspaniała i życzliwa osoba, przeszła piekło wiele lat temu. Nadal jestem pełna podziwu jej wytrwałości, szczególnie mając u boku siostrę, która od zawsze charakteryzowała się chorobliwą zazdrością o Różę, a także dobrobyt, w jakim niektórym przyszło żyć. Miłka już w dniu narodzin dostała taryfę ulgową od wszystkich, którzy jej wszelkie niepowodzenia oraz złe zachowania tłumaczyli niedostatkami intelektualnymi. Cóż, jak na osobę opóźnioną, świetnie radziła sobie z przekonywaniem ludzi do własnego zdania czy lawirowaniem pomiędzy jednym kłamstwem a drugim. Wiele słów ciśnie mi się na usta, a raczej klawiaturę, ale nie chcę zabrać wam przyjemności z samodzielnego odkrywania prawdy, zatem zakończę ten temat, póki jeszcze trzymam nerwy na wodzy. Cieszę się, iż Magdalena Majcher podchodzi z rozwagą do poruszanych tematów, nie zarzucając nas ogromem problemów, w czym lubują się niektóre autorki, ale umiejętnie je wyważa. Ta książka obraca się wokół kilku pobocznych wątków, jednak nie spychając na bok głównej sprawy. Tym samym jest tu miejsce na śmierć bliskich, niesprawiedliwe traktowanie dzieci i obarczanie jednego z nich odpowiedzialnością za rodzeństwo, nakładanie na potomstwo zbyt dużej ilości obowiązków czy młodzieńczą miłość i pierwszy raz. Już pierwsza część cyklu przypadła mi do gustu. Podejrzewałam, że moje wrażenia dotyczące drugiego tomu będą podobne, ale będąc w zgodzie ze sobą, uważam, iż Zima zasługuje przynajmniej na jedną ocenę wyżej. Początkowo akcja płynie wolno i bez większych fajerwerków, ale wkraczając do drugiej części książki, zawierającej wspomnienia dotyczące dzieciństwa i młodości Róży, wszystko nabiera tempa, a czytelnik poznaje tajemnicę, która rzuciła cień na życie kilku osób. Dodatkowym atutem jest podróż w przeszłość ściśle powiązaną z komunistyczną propagandą, długaśnymi kolejkami, zakupami na kartki, prawdziwie mroźnymi zimami bądź przepięknymi piosenkami, które nadal nie straciły na wartości. Nawet nie przyszłoby mi do głowy, że w tej powieści obyczajowej znajdzie się miejsce dla wątku kryminalnego, który naprawdę trzyma w napięciu i sprawia, iż nie sposób odłożyć książki na bok. Teraz czekam niecierpliwie, aż Magdalena Majcher dokończy cały cykl (spodziewam się przybliżenia życiorysu Antoniny, ewentualnie Weroniki), a później zaskoczy nas lekturą z dreszczykiem - to byłaby z pewnością intrygująca przygoda. Po ten cykl spokojnie można sięgnąć bez zachowania chronologii, chociaż ja mam bzika na tym punkcie i jednak zawsze gorąco zachęcam, aby trzymać się ustalonego rytmu wydawania poszczególnych tytułów. Jedno jest pewne - jeżeli pragniecie przekonać się, jak błaha i niepozorna decyzja może zmienić bieg życia wielu osób, a w niektórych przypadkach nawet je zakończyć, a także uświadomić sobie, że nigdy nie możemy być stuprocentowo pewni tego, co mówią nam nawet ci najbliżsi, to koniecznie sięgnijcie po tę książkę. Potwory istnieją: "Łaska" - Anna Kańtoch Anna Kańtoch to autorka słynąca głównie z powieści fantastycznych, a że nie jest to gatunek, po jaki sięgam, to nic dziwnego, że do tej pory nie miałam z nią styczności. Jednak kiedy ostatnio rzuciła mi się w oczy jej najnowsza Niepełnia, a ja szperając w internetowych czeluściach, dowiedziałam się, iż na końcie pisarki znajdują się także kryminały, po które mam zamiar sięgać częściej, doszłam do wniosku, że to dobry czas na nadrobienie zaległości czytelniczych. Zaopatrzona w Łaskę czekającą na czytniku, wybrałam się w podróż do Mgielnicy, gdzie zbrodnia goni zbrodnię... Maria, jako mała dziewczynka zaginęła w niewyjaśnionych okolicznościach, odnajdując się po tygodniu. Jej ciało i ubranie pokryte były dużą ilością zaschniętej krwi, a samo dziecko miało wymazane z pamięci wszystko, co działo się na przestrzeni tego czasu. Trzydzieści lat później główna bohaterka jest cichą, nieśmiałą i pozbawioną życia nauczycielką, próbującą dotrzeć do prawdy, kiedy dochodzi do śmierci jej ucznia, a później kilku innych czternastolatków. Ciotka, która ją wychowywała, powtarzała jej, iż Marię dopadła łaska zapomnienia, którą powinna pielęgnować. Jednak kobieta nie potrafi należycie funkcjonować, ponieważ domyśla się, że dziejące się wydarzenia mają ścisły związek z jej przeszłością. Jeśli myślisz, że potwory są wytworem wyobraźni, to grubo się mylisz. One istnieją, niestety najczęściej występują w ludzkiej skórze. Możemy próbować z nimi walczyć, chroniąc siebie oraz innych, ale nie mamy gwarancji, że wygramy, bo walka bywa nierówna. Chociaż zawsze warto próbować... Atmosfera jest gęsta, duszna i mroczna, co nadaje intrygującego klimatu. Nie ma tutaj bohaterów, których pokochamy, chociaż znienawidzić niektórych można. Cieszę się, że Kańtoch nie sięgnęła po wątek miłosny, bo autorzy wrzucają go notorycznie do swoich książek, niekiedy zupełnie niepotrzebnie. Wraz z pojawieniem się kolejnych postaci doszło do tego, że podejrzewałam dosłownie każdego, łącznie z główną bohaterką, co sprawiło, iż w pewnym momencie zaczęła boleć mnie głowa od wszystkich rozwiązań, jakie sobie poukładam w umyśle. Generalnie historia trzymała mnie w napięciu przez bardzo długi czas, za to zakończenie mnie nieco zawiodło. Oczywiście ma swój niezaprzeczalny sens, ale sam finał zepsuł mi cały efekt, jaki wywołała we mnie cała opowieść - przyjęłam go z należytym spokojem, ale także rozczarowaniem. Zabrakło mi efektu "wow", swoistych fajerwerków, które wystrzeliłyby mnie w kosmos. Niemniej jestem przekonana, że to dopiero początek mojej znajomości z twórczością Kańtoch, bo już ostrzę zęby na Wiarę. Wspaniała seria: "Rok w lesie" - Emilia Dziubak Od zawsze przyroda kojarzy mi się z niesamowitymi tajemnicami, których ludziom nigdy nie uda się poznać do samego końca. Jednak niektórym udaje się dotrzeć do tego świata w dużym stopniu, czym pragną podzielić się z innymi. Dzięki Emilii Dziubak możemy zgłębić tajniki życia zwierząt mieszkających w lesie. Gotowi na wspaniałą przygodę pełną wyjątkowych wrażeń? Las zamieszkują małe i duże zwierzęta, odważne oraz bardzo płochliwe, twardo stąpające po ziemi, jak i te latające. Zdarza się, że polują na siebie nawzajem, ale generalnie starają się egzystować obok siebie w spokoju. Zajęczyca jest tchórzliwa, a największym priorytetem jest dla niej bezpieczeństwo dzieci. Borsuk jest najczystszym mieszkańcem lasu, segregującym wszystkie odpadki. Łasica ma kłótliwy charakter i ze względów bezpieczeństwa zimową porą zmienia się nie do poznania. Z kolei żuki stanowią najbardziej cenioną ekipę sprzątającą. W leśnej ciszy dzieje się więcej, niżeli moglibyśmy się spodziewać.. Pierwsze dwie strony zawierają prezentację bohaterów - od niedźwiedzia brunatnego i łosia, poprzez muchy czy mszyce, aż po wydrę bądź rysia. Jest to świetna okazja do poszerzenia swojej wiedzy, ale także bacznej obserwacji, krok po kroku, poszczególnych zwierząt oraz ich zachowań w konkretnym czasie. Z kolei na koniec czeka nas wspaniala niespodzianka - zawiły labirynt stawiający przed nami niełatwe zadania. Swego czasu zachwycałam się Rokiem w przedszkolu, a okazało się, że Rok w lesie jest jeszcze lepiej dopracowany, co wcześniej wydawałoby się wręcz niemożliwe. Każda rozkładówka to kolejny miesiąc, dzięki czemu dzieci poznają nie tylko mieszkańców lasu i ich zwyczaje, ale również szybciej nauczą się miesięcy. Rok w... to przecudowna seria pobudzającą kreatywność i wyobraźnię, a także rozwijająca zmysł obserwacji, zdolność logicznego myślenia, umiejętność opowiadania oraz szukania związków przyczynowo-skutkowych. Bezapelacyjnie zapewnia ona również rewelacyjną zabawę na długi czas, ponieważ każde sięgnięcie po książkę pozwala na dostrzeżenie czegoś innego oraz snucie nowych historii. Wspaniała rozrywka nie tylko dla najmłodszych! Przeszłości nie zmienisz: "Zamarznięte serca" - Karolina Wilczyńska Mam bzika na punkcie sięgania po serie bądź cykle w kolejności chronologicznej, jednak bez zastanowienia zgarnęłam z bibliotecznej półki Zamarznięte serca, dopiero w domu dowiadując się, że to drugi tom cyklu Rok na Kwiatowej. Na szczęście nie wpłynęło to na odbiór tej historii, a wręcz przeciwnie - skłoniło mnie do sięgnięcia po Wędrowne ptaki. Do uporządkowanego życia Liliany wkracza nastoletnia Agnieszka, której zachowanie pozostawia wiele do życzenia. W końcu córka kuzynki oskarża partnera Liliany o coś, co niegdyś spotkało również główną bohaterkę. Demony przeszłości powracają... Ten tom skupia się głównie na Lilianie, chociaż, ku mojemu zdziwieniu, autorka oddaje także głos Róży, Wiolecie oraz Malwinie. Intrygującym oraz oryginalnym aspektem tej powieści jest pierwszoosobowa narracja, w której główne bohaterki kierują swoje słowa bezpośrednio do czytelnika w taki sposób, iż czułam się, jakbym siedziała w ich domach jak najlepsza przyjaciółka, wysłuchująca zwierzeń. Ten niecodzienny sposób przekazania informacji przypadł mi do gustu, chociaż niestety posiada on także jeden mankament - kobiety komentują zazwyczaj te same wydarzenia, przez co niekiedy czułam znużenie czytaniem niemal tego samego. Owszem, przekazanego z innej perspektywy, ale jednak... Duchy przeszłości czasami wracają, ale trzeba je odsyłać tam, skąd przyszły. Nie ma się czego bać, to tylko cienie. Znikną, rozwieją się i przestaną istnieć. * Sięgając po tę lekturę, byłam nastawiona na poznanie wieloletnich przyjaciółek, a okazało się, iż wszystkie kobiety mieszkają w tym samym bloku, ale tak naprawdę znają się od niedawna. Jednak okazuje się, że niekiedy łatwiej jest podzielić się swoimi troskami z kimś, kogo nie znamy najlepiej, niż z bardzo bliskim człowiekiem. Nie chcę zdradzać, na czym opiera się główny motyw tej książki, aby nie uraczyć was żadnym spoilerem. Jedno jest pewne - to trudny i bolesny temat, o jakim należy mówić głośno oraz dobitnie, aby dotknęło to jak najmniej osób. Niestety bliscy potrafią ranić najboleśniej, zostawiając rany w sercu na całe życie. Niekiedy dzieci muszą cierpieć latami, aby w końcu wyrwać się ze szpon potwora, o ile w ogóle odważą się na taki krok. Kiedy słyszę o takich historiach, nóż otwiera mi się w kieszeni, zwłaszcza gdy mam świadomość, iż ktoś o tym wiedział, ale nie zareagował. Podsumowanie 2017 roku PODSUMOWANIE GRUDNIA Przeczytane książki: 14 Liczba przeczytanych stron: 2282 Wyniki w ramach wyzwań: Czytamy nowości - 11 Czytamy powieści obyczajowe - 5 Dziecięce poczytania - 12 Grunt to okładka - 4 Mini czelendż - 0 Pod hasłem - 7 Powrót do dzieciństwa - 7 Zatytułuj się - 1 Z półki - 0 Kolejność według nazwisk autorów: 1. Regina Brett - Bóg nigdy nie mruga 2. Katarzyna Michalak - Gwiazdka z nieba 3. Krystyna Mirek - Światło w Cichą Noc 4. Katarzyna Ryrych - List od... 5. Natasza Socha - Apteka marzeń 6. Joanna Szarańska - Cztery płatki śniegu Przeczytane wraz z Jasiem: 1. Marcin Brykczyński - Opowiem ci, mamo, co robią pociągi 2. Gergely Dudas - Misiowa księga ukrytych rzeczy 3. Urszula Kozłowska - Bałwanek 4. Urszula Kozłowska - Dzielny reniferek 5. Urszula Kozłowska - Święty Mikołaj 6. Antonina Krzysztoń - Przeźroczysty chłopiec 7. Zofia Stanecka - Wielka księga przygód 4. Basia 8. Irena Suchorzewska - Wiersze dla dzieci (grzecznych i niegrzecznych) INNE POSTY, KTÓRE UMIEŚCIŁAM W GRUDNIU 1. Inspiracje prezentowe: odpowiednie tytuły dla każdego czytelnika. 2. O tym, jak odechciewa mi się blogowania. 3. Plany i postanowienia na 2018 rok. KRÓTKIE PODSUMOWANIE WYZWANIA "GRUNT TO OKŁADKA" 1. Przez cały rok przeczytaliśmy 576 książek, co wynosi średnio 48 książek na miesiąc. 2. Co miesiąc w wyzwaniu brało udział średnio 18 osób. 3. Najlepsze wyniki osiągnęliśmy w lipcu i sierpniu (w wyzwaniu wzięło udział 19 osób, które przeczytały łącznie 199 książek). 4. Najgorsze wyniki osiągnęliśmy w marcu i kwietniu (w wyzwaniu wzięło udział 15 osób, które przeczytały zaledwie 31 książki). 5. Największym powodzeniem cieszyło się hasło "kropka", a najmniejszym "smacznego!". 6. Uczestniczką, która (oprócz mnie) przeczytała najwięcej pozycji do wyzwania jest Daria Skiba, która w przeciągu całego roku przeczytała aż 82 książki! Gratuluję i mam nadzieję, że w roku 2018 pójdzie Ci równie wspaniale! KSIĄŻKOWE PODSUMOWANIE CAŁOROCZNE 1. Liczba napisanych postów - 198 (w ubiegłym roku: 208) 2. Liczba przeczytanych pozycji - 181 (w ubiegłym roku: 184), w tym 87 książek dziecięcych. 3. Całkowita liczba odsłon bloga - 758 038 (w ubiegłym roku: 445 105!!!!) 5. Liczba obserwatorów - 824 (w ubiegłym roku: 766) 6. Całkowita liczba komentarzy na blogu - 29 525 (w ubiegłym roku: 24 327) 7. Liczba polubień na facebooku (TUTAJ link) - 1227 (w ubiegłym roku: 1150) 8. Liczba followersów na instagramie (TUTAJ link) - 1100 (w ubiegłym roku: 908) 9. W tym roku czynnie brałam udział w różnorodnych wyzwaniach czytelniczych, osiągając naprawdę zadowalające wyniki. Jednak w końcu pragnę dopiąć swego i ograniczyć swój udział w wyzwaniach, dlatego pozostawię tylko nieliczne. W roku 2017 spotkały mnie dwie niemiłe sytuacje w blogosferze, nieco tłumiąc moje chęci prowadzenia bloga, ale jednak nie jestem osobą, która szybko się poddaje, dlatego na dzień dzisiejszy nie mam zamiaru rezygnować ze swojej pasji. Niemniej mocno odczuwam, iż prowadzenie tej strony zajmuje mi ogrom czasu, niekiedy kosztem innych zajęć i spraw, dlatego w roku 2018 chciałabym nieco zmodyfikować swoje poczynania: - pisać nieco krótsze recenzje (chociaż nie wiem, czy mi to wyjdzie), - bardzo możliwe, że opinie niekiedy będą pojawiały się zbiorczo (przynajmniej dwie w jednym wpisie), - zmniejszyć ilość recenzowanych książek dziecięcych. Zdaję sobie sprawę z tego, że pewnie statystyki polecą mi w dół, a i do was będę nieco rzadziej zaglądać, ale jednak życie prywatne i wewnętrzny spokój są ważniejsze niż te kilka liczb. A jak wam minął rok 2017? Kochani Czytelnicy, oby ten rok był lepszy niż poprzedni! WYZWANIE W LICZBACH: 1. W listopadowo-grudniowej edycji wyzwania wzięło udział 16 osób. 2. Łącznie przeczytaliśmy 110 książek. 3. Osobami, które przeczytały najwięcej pozycji pasujących do hasła są: Daria Skiba oraz martucha180, które zakończyły wyzwanie z wynikiem 17 (!!!) książek. Dziewczyny, rewelacja! 4. Zaraz za zwyciężczyniami stoi Ejotek - przeczytała 11 pozycji. LEKTURY PRZECZYTANE W TYM MIESIĄCU: Aine 1. Jorn Lier Horst - "Gdy morze cichnie" 2. Marcin Pałasz - "Elf i Pierwsza Gwiazdka" 3. Marcin Pałasz - "Elf i skarb wuja Leona" 4. Alexander McCall Smith - "Kobieca Agencja Detektywistyczna Nr 1" 5. Tatiana Polakowa - "Mąż do zadań specjalnych" Badylarka Domatorka 1. Krystyna Mirek - "Szczęście all inclusive" 2. Katarzyna Misiołek - "Dziewczyna, która przepadła" 3. Jayne Amelia Larson - "Woziłam arabskie księżniczki" 4. Agnieszka Olejnik - "Miłość z nutą imbiru" 5. Krystyna Mirek - "Światło w Cichą Noc" 6. Joanna Szarańska - "Cztery płatki śniegu" Daria Skiba 1. Emily Henry - "Miłość, która przełamała świat" 2. Wilkie Collins - "Tajemnica mirtowego pokoju" 3. Leila Howland - "Roszpunka i zaginiona laguna" 4. Magdalena Witkiewicz - "Lilka i wielka afera" 5. Matt Haig - "Dziewczynka, która uratowała Gwiazdkę" 6. Praca zbiorowa - "Czas cudów, czyli opowieści pod jemiołą" 7. Joanna Jax - "Zemsta i przebaczenie. Bezkres nadziei" 8. Claudia Grey - "Tysiąc odłamków ciebie" 9. Claudia Grey - "Dziesięć tysięcy słońc nad tobą" 10. Jean Ure - "Po prostu ja" 11. Isla Fisher - "Niania Mania i Piraciątko" 12. Arnold Lobel - "Wszystkie przygody Żabka i Ropucha" 13. Wojciech Drewniak - "Historia bez cenzury 2: Polskie koksy" 14. Magdalena Trubowicz - "Drugie życie Matyldy" 15. Joanna Szarańska - "Cztery płatki śniegu" 16. Iwona Kienzler - "Księżna Diana. Miłość, zdrada, samotność" 17. Sarah J. Maas - "Dwór skrzydeł i zguby" Ejotek 1. Renata Kosin - "Aleja Siódmego Anioła" 2. Natasza Socha - "Zula w szkole czarownic" 3. Karolina Wilczyńska - "Po nitce do szczęścia" 4. Magdalena Majcher - "Wszystkie pory uczuć. Jesień" 5. Natasza Socha - "Dwanaście niedokończonych snów" 6. Richard Paul Evans - "Hotel Pod Jemiołą" 7. Joanna Szarańska - "Cztery płatki śniegu" 8. Gabriela Gargaś - "Wieczór taki jak ten" 9. Krystyna Mirek - "Światło w Cichą Noc" 10. Karolina Wilczyńska - "Stacja Jagodno. Serce z bibuły" 11. Magdalena Witkiewicz - "Lilka i wielka afera" Gosia B 1. Julian Hardy - "Jazda na rydwanie" 2. Brittainy C. Cherry - "Powietrze, którym oddycha" 3. Éric-Emmanuel Schmitt - "Człowiek, który widział więcej" 4. Stephen King, Richard Chizmar - "Pudełko z guzikami Gwendy" Grażyna Wróbel 1. Jolanta Brudzyńska - "Dlaczego z psem u boku bigos smakuje inaczej?" 2. Julian Hardy - "Jazda na rydwanie" 3. Janusz Leon Wiśniewski - "Wszystkie moje kobiety. Przebudzenie" 4. Krzysztof Langer - "Za wszystko i za nic" 5. Dorota Schrammek - "Tam, gdzie czekał anioł" Iwona 1. Piotr Tymiński - "Wołyń. Bez litości" 2. Kirsty Moseley - "Zdobyć Rosie. Początek gry" 3. Kirsty Moseley - "Zdobyć Rosie. Czas próby" 4. Beata Majewska - "Bilet do szczęścia" 5. Janusz L. Wiśniewski - "Wszystkie moje kobiety. Przebudzenie" 6. Alek Rogoziński - "Do trzech razy śmierć" 7. Estelle Maskame - "Wróć, jeśli masz odwagę" 8. Stephen King i Richard Chizmar - "Pudełko z guzikami Gwendy" Klaudyna Maciąg 1. J.K. Rowling - "Harry Potter i więzień Azkabanu" magdalenardo 1. Magdalena Witkiewicz "Ósmy cud świata" 2. Krystyna Janda "Różowe tabletki na uspokojenie" 3. Sabina Waszut - "Bar na starym osiedlu" 4. Francesca Hornak - "Siedem dni razem" Maria Kasperczak 1. Janusz Leon Wiśniewski - "Wszystkie moje kobiety. Przebudzenie" 2. Richard Paul Evans - "Hotel pod jemiołą" 3. Krzysztof Langer - "Za wszystko i za nic" 4. Magdalena Witkiewicz - "Lilka i wielka afera" 5. Marta Sadkowska - "I ty możesz być damą" 6. Joanne Kathleen Rowling, Jack Thorne, John Tiffany - "Harry Potter i przeklęte dziecko" martucha180 1. Joanna Szarańska – "Nic dwa razy się nie zdarzy" 2. Greta Gulsen – "Jak Feniks z popiołów" 3. Małgorzata Gutowska-Adamczyk – "Serenada, czyli moje życie niecodzienne" 4. Christer Mjaset – "Lekarz, który wiedział za dużo" 5. Janina Lesiak – "Jadwiga z Andegawenów Jagiełłowa: Album rodzinny" 6. Liliana Fabisińska – "Weranda na Czarcim Cyplu" 7. Magdalena Kordel – "Anioł do wynajęcia" 8. praca zbiorowa - "Księgarenka przy ulicy Wiśniowej" 9. Liliana Fabisińska - "Zielarnia nad Sekwaną" 10. Gabriela Gargaś - "Wieczór taki jak ten" 11. Francoize Boucher - "Książka, dzięki której pokochasz inne książki. Nawet jeśli nie lubisz czytać" 12. Wilkie Collins - "Tajemnica mitrowego pokoju" 13. Adam Cichy - "A właśnie, że baśnie" 14. Renata Kosin - "Aleja Siódmego Anioła" 15. Joanna Szarańska - "Cztery płatki śniegu" 16. Krystyna Mirek - "Światło w Cichą Noc" 17. Natalia Sońska - Zakochaj się, Julio" Monika Piotrowska-Wegner 1. Thomas Raab - "Cisza. Kronika życia pewnego mordercy" 2. Stanisław Lem - "Ogród ciemności i inne opowiadania" 3. Aneta Jadowska - "Dziewczyna z Dzielnicy Cudów" 4. Jeff Giles - "Na krawędzi wszystkiego" 5. Dariusz S. Jasiński - "Gorące lato i inne ciepłe opowieści" 6. Tom Hanks - "Kolekcja nietypowych zdarzeń" 7. Francesca Zappia - "Eliza i jej potwory" Narkotyczna 1. Zdzisław Korczak - "Umierałem sto razy" 2. M.J.Arlidge - "Ene, due, śmierć" 3. M.J.Arlidge - "Powiedz, panno, gdzie Ty śpisz" 4. Artur Górski - "Po prostu zabijałem" 5. Opracowanie zbiorowe - "Gorzka czekolada i inne opowiadania o ważnych sprawach" Sylwia 1. Krystyna Mirek - "Światło w Cichą Noc" 2. Joanna Szarańska - "Cztery płatki śniegu" 3. Regina Brett - "Bóg nigdy nie mruga" 4. Zofia Stanecka - "Wielka księga przygód 4. Basia" 5. Oscar Wilde - "Portret Doriana Graya" 6. praca zbiorowa - "Opowiadania na dobranoc" 7. Magdalena Witkiewicz - "Ósmy cud świata" Ola K. 1. Natalie C. Anderson - "Miasto złodziei i świętych" 2. Samir - "Zapiski z Rakki. Ucieczka z Państwa Islamskiego" Zuzanna K. 1. Sarah J. Maas - "Dwór skrzydeł i zguby" 2. Brad Kronen - "Miłość zapisana w gwiazdach" 3. Tom Hanks - "Kolekcja nietypowych zdarzeń" 4. Susan Lewis - "Dziewczyna, która wróciła" Jeśli ktokolwiek zapomniał dosłać link albo ja pominęłam jakąś recenzję, to proszę o komentarz - dorzucę je do podsumowania (dotyczy to również książek zgłoszonych do wyzwania, ale jeszcze niezrecenzowanych). Ponadto będę wdzięczna, jeżeli zostawiając komentarz z linkiem do recenzji, będziecie również umieszczać autora oraz tytuł książki (tak jak możecie zobaczyć to powyżej), co ułatwi mi tworzenie podsumowania. Będę także wdzięczna, jeśli wstawicie je tylko raz - niektórzy denerwują się, wstawiając link z recenzją, który nie pokazuje się pod postem. Pragnę wszystkich uspokoić - po prostu kiedy pod postem znajduje się wiele odpowiedzi, blogger nie pokazuje wszystkich, a aby to zrobić, należy kliknąć opcję "wczytaj więcej" znajdującą się pod miejscem do wpisywania komentarzy. Zasady wyzwania oraz liczba uczestników znajduje się TUTAJ. styczniowy i lutowy motyw: miłość Wyjaśnienie: Niebawem Walentynki - nie każdy jest zwolennikiem tego dnia, ale zapraszam wszystkich do poszukiwania miłości na okładkach, zarówno w tytułach, jak i ilustracjach wieńczących nasze książki. Zaakceptuję wszystkie pary, ludzi obejmujących się czy trzymających za ręce, wszelakie serca i różnorodne gesty, jakimi okazujemy innym miłość, a może ona dotyczyć nie tylko ludzi, ale także zwierząt, więc myślę, że znajdziecie odpowiednie okładki oraz tytuły. Powodzenia! :) Linki do recenzji proszę umieszczać pod tym postem w taki sposób: Emily Bronte - "Wichrowe wzgórza". Życzę miłej zabawy z wyszukiwaniem motywów na okładkach, a także miłej lektury! :) ZE WZGLĘDU NA CHAOS, JAKI POWSTAJE I UTRUDNIA MI TWORZENIE PODSUMOWAŃ, PROSZĘ O WRZUCANIE LINKÓW POPRZEZ TWORZENIE DRZEWEK Z KOMENTARZY. PONADTO, PONOWNIE PROSZĘ O WPISYWANIE AUTORA I TYTUŁU KSIĄŻKI W TAKI SPOSÓB, JAKI PODAJĘ WYŻEJ.